'' στις μαργαρίτες'' ---- Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Θυμάσαι τότε που το κρύο αψηφούσαμε..
θυμάσαι που ξαπλώναμε στα κάτασπρα ..
τα πρώιμα ανθισμένα τα λιβάδια στο χιονιά?
Αναζητώντας Άνοιξες νωρίς..
εκεί μες στου Φλεβάρη..στου Μαρτιού την παγωνιά..
χάνεται πάλι η κόρη στο αντίκρυσμα..
στο πρώτο τους λευκό..ορθή..ονειρευάμενη
γυρνά και ψάχνει στα μικράτα της..
στης αθωότητας τα χρόνια..αποζητά
ανάμεσα απ' την παιχνιδιάρικη διάθεση..
ανάμεσα στα χωρατά της μάνας της..τότες
ανάμεσα απ' τα τριφύλλια ξεφυτρώνανε..
της κλείνανε το μάτι λες και μοναχά 
γι αυτήν το καταχείμωνο ανθούσαν..
συνήθειο της εγίνηκε..πα στις κοτσίδες της.. 
στα καστανά της τα μαλλιά να τις κρεμά..
να τρέχει στα λημέρια του χωριού τα καταπράσινα..
και να μαδάει τις μαργαρίτες..
θαρρείς και σε μια έκθεση ζωγραφικής..
εκρέμαγε στα πέταλα την αμφισβήτηση..
αγάπη ζήταγε η ψυχή της να τραταριστεί..
και ρώταγε τα λούλουδα κρυφά..ψιθυριστά..
αν οι ανθρώποι και τ' αγόρια τα μικρά..
εκεί στην τάξη της πολύ την αγαπούνε..
μα τώρα που  η Άνοιξη..
σκάει μύτη μέσα στο χιονιά..
και τώρα που εκαθίσανε τα χιόνια στα μαλλιά της..
τώρα που όμοια γίνανε..
σαν πέταλα λευκής μιας μαργαρίτας..
τώρα που πια σοφία κουβαλούσε στο πουγκί..
έπαψε τις λευκές τις μαργαρίτες να κουτσομαδά..
την αγωνία αποχαιρέτησε..και έδιωξε το άγχος μακριά..
στο ένα πέταλο εκείνο το λεπτό...
επιθυμία του έρωτα του ένα..του μοναδικού..
απόκριση να λάβει..της είναι πια αδιάφορο..
του εξιδανικευμένου της..ακουμπισμένου μέσα της
ωσάν πλημμυρισμένου ποταμού.. ιδανικής αγάπης.. 
Τώρα τις μαργαρίτες απ' το παραθύρι της
 αντέχει..και ορέγεται..και ψάχνει..
σε ένα αλωνάκι ομορφιάς..εκείνο της καρδιάς της
να τις φυτεύει να ανθούν..χωρίς τα ανταλλάγματα
που επιτακτικά αποζητούσε..
γιατί είναι οι δόλιες άσπρες μαλακές..μα τολμηρές
 οι μαργαρίτες οι λευκές..
με κίτρινη κορδέλλα στολισμένες..
και ας αντέχουνε..κι ας μη διστάζουνε..
το καταχείμωνο τα άνθια τους να φορούν
 και να χορεύουνε στης παγωνιάς τ' αγιάζι..
τώρα πια ζεσταμένη απ' το παραθύρι το μικρό..
έχει το βλέμμα της γαλήνιο..η μικρή που ετράνεψε
τις απαντήσεις τις γωρίζει από καιρό..γνωρίζει..
γιατί οι μαργαρίτες έχουν πέταλα σε αριθμό μονό..
και είναι η δική της η διάθεση..καθώς της εμαδά..
αν θα αρχίζει από το ''δε με αγαπά''..ή απ' το ''μ' αγαπά''..
κι έτσι μίαν απάντηση της αρεσκείας της προσμένοντας..
έπαψε πια να γεύεται την αγάπη στα τυχαία..
μα στη ζωή ''τους''.. που δε την αγαπούν..
από νωρίς..τους έστειλε ..με ένα εξπρές..
στα ξένα της ψυχής τους..
τα έθαψε τα πέταλα τα αρνητικά..και 
ξεραμένα εμαράθηκαν..στα χέρσα τα λιβάδια..
τώρα τα μάτια της θωρούν..στις μαργαρίτες τις λευκές.. 
την αγνή τους..την αθώα ομορφιά....

 '' στις μαργαρίτες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 


...................................................................................................................................................................

'' ανεμώνων χορός'' ---- Σοφία Θεοδοσιάδη.

Στο λιόγερμα της Κυριακής..και στο γλυκό το δείλι..
εδελεάστηκα απρόσμενα θωρώντας..
φόρεσα τα σκαρπίνια μου τα χαμηλά..
και κίνησα να γίνω κοινωνός τους..
στον ξέφρενο χορό των ανεμώνων μου.
Εστάθηκα καταμεσίς στην πλεύρα την ολάνθιστη
στο όμορφο το σπίτι της Αλίκης μου σιμά..
σ' ένα τρελλό χορό είχαν πιαστεί..
τα αστεράκια τα λευκά..πεσμένες λες 
και απ' τα ουράνια επά στο χώμα μαργαρίτες..
αγκαλιασμένες και θαρρείς 
με τις εξαίσιες..ροζ και μωβ τις ανεμώνες..
Εστάθηκα..αφαιρέθηκα..τραγούδαγα
επαρασύρθηκα σε τούτο το χορό μαζί κι εγώ
δε σκέφτηκα και τους περαστικούς..
μαζέψτε θα ελέγαν την ''τρελλή'' από μέσα τους
μαζέψτε την τρελλή κρυφογελώντας..
αφήστε την αποκρίνονταν η φίλη μου..
τη λάτρισσα της ομορφιάς..
τη λάτρισσα της φύσης..της ζωής..
που αέναα γεννιέται μέσα της..χωρίς σταματημό..
Εστάθηκα για μια στιγμή..γελούσα και κοιτούσα
αδιάφορη για τους περαστικούς..
πότε έψαχνα στον ουρανό και πότε μες στο χώμα..
έβλεπα μες στο λίκνισμα 
μες στο χορό των ανεμώνων μου
μπροστά μου να χορεύουνε ολοζώντανες ψυχές.
ψυχές λες των αγαπημένων μου..
που αφήσαν πίσω τους και λύπες και χαρές..
τις εφυτέψανε σε τούτο το τρανό
απέραντο λιβάδι..και εγίνηκαν λουλούδια..
Εστάθηκα και δεν συμβιβαζόμουνα 
με τίποτα λιγότερο απ' τις εξαίσιες ανεμώνες
ψυχές που τόσο αγάπησα
δε γίνονταν να γίνουνε κάτι λιγότερο όμορφο
από λούλουδα εαρινά..κι ας φύτρωσαν Χειμώνα
δεν γίνονταν..δεν εσυμβιβαζόμουνα..
να τους θωρώ νεκρούς σαν χώμα.. 
Δεν ξέρω αν εγέννησαν τα δάκρυα
 στους μύθους όπως λέν'..της Αφροδίτης..ανεμώνες..
 ή αν τα δάκρυα για τις αγαπημένες μας ψυχές
 εφυτεύτηκαν στη γης..
σε ένα ολομέταξο κοστούμι μωβ και ροζ
στην πίστα πα του σύμπαντος..επιστροφής χορός
μα ένα ξέρω μοναχά
πως ναι..ετόλμησε και εγεννήθη η ομορφιά
και στάθηκε στα μάτια μου για να την συναντήσω..
σε κάθε μια περίπτωση..
Όρεξη για ζωή το λες..ζωή το ονοματίζεις......

 '' ανεμώνων χορός'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 

............................................................................................................

'' λάμπα νυκτός''........Σοφία Θεοδοσιάδη.

art: Damiano Errico

Έβρεχε απόψε σιγανά..στα γλυκονανουρισματά της..
ήχοι γλυκείς στα σιωπηλά.. 

οι στάλες και οι χτύποι της καρδιάς μου..
λες και το κάνει μόνο για τα με..για να με παρασέρνει..
σύμμαχος κι η βροχή..

σύννεφο μπόρας η αγάπη σου..μιας διψασμένης γης.. 
και ναι.. σου γράφω είμαι καλά..γιατί μπορώ..
να ξεχωρίζω μες στο πλήθος και στην καταχνιά..
εκείνο το φλασάκι που μου άναψες..
ένα γλυκό..μικρό φλασάκι του φωτός..
λάμπα νυκτός..θυέλλης λες..
στους δρόμους που σκοτείνιασαν ..
και ξαναγέννησε και πάλι στην καρδιά..
παλιά..και ξεχασμένα..γνώριμα συναισθήματα..
γλυκά αποθηκευμένα..μα απόψε η καρδιά 
εβράχηκε..μες στα στενά παλιά δρομάκια της 
χωρίς το παρασόλι της..ξέσκεπη τριγυρνά..
βρέχεται..λούζεται απ' το όνειρο 
που εχαρίστηκε απλόχερα..
σε ένα μονάχα τόσο δα μικρό..πυγολαμπίδας λες..
φωτάκι αναβοσβηστό..ασήμαντο φλασάκι..
ήταν θυμάμαι..της αγάπης μας γιορτή..
έσκυψες..έκοψες ένα λουλούδι μοναχά...
μαλαματένια κάρφωσες καρφίτσα στα μαλλιά...
το ρόδο το ξεχωριστό απ' το άγγιγμα στα χέρια σου
τα λόγια σου..σε ποίημα κρυμμένο φυλαχτό...

 '' λάμπα νυκτός'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 

''με φόρα και πολύ εφέ''............nikos Davios

Με φόρα και πολύ εφέ

επαναστάτες του φραπέ

εβγήκανε στo τζάμι

και είπανε πως είναι δυνατόν

η ώρα των ξερών σκατών

να πάει χαράμι

Και θυμηθήκανε που λες    

όλοι του κόσμου τις φυλές

τον Μαρξ τον Ένγκελς

εκείνο τον παλιό καιρό

που είχε ένα λόγο καθαρό

Μα ήρθαν άλλες μέρες

που λόγο έχουν οι λειψοί και οι χολέρες  

Μέσα σε αυτό το συρφετό

Το καμηλό μου το παλτό φορώ και πάω  

με βήμα ίσιο περπατώ

το προσπερνάω το ''σκατό''

και πάω να βρω αυτούς που αγαπάω

και στο γαλάζιο θα λουστώ στην Πάρο

Αααα..τα κουπόνια που πουλας 

συγγνώμη λίγδη δεν θα πάρω................ 

nikos Davios  22/2/2018

.................................................................................................................................   

'' στιγμές''..........Σοφία Θεοδοσιάδη.

Δε θέλω να ξυπνήσω ένα πρωινό
και να κοιτώ τα κουφωμένα χέρια μου..
σε κείνα..τις ρυτίδες και τις φλέβες να κοιτάζω μοναχά..
να 'χουν γλιστρήσει από ανάμεσα ομορφιές..να γίνω 
μια παρατρεχάμενη που χάσκει σε διαδρόμους..
αγάπη ζητιανεύοντας από περαστικούς..
φορώντας το καλό μου το ''φουστάνι''..
το χρόνο που ξεγλίστρησε απ' τα δάχτυλα..
να ψάχνω σε ανήλιαγα κοτέτσια...
θέλω να σηκωθώ ένα πρωινό να τα χαϊδέψω απαλά..
να ψάξω και να βρω ανασεμιές..των γιασεμιών..
τις μυρωδιές  της μέντας των φιλιών σου 
να ξαναμυριστώ..ρυτίδες που αρωματίσανε..
αλησμόνητες..περαστικές..τραγουδιστές στιγμές μου..
που ακόμα έχουν ζωντανή λαλιά
στα βαθουλώματα που χάραξε βαθιά ο απόηχος
ο εκσκαφέας της ζωής μου..στα χέρια τα ακριβά μου..
τολμώντας..αψηφώντας και αδράττοντας..
το δροσερό νερό που κοίτονταν στις φλέβες ..
τις υπόγειες τις ζεστές..του βάθους
 στα λαγούμια της ζωής... 
μέσα απ' τα σκαμμένα χέρια μου..τα δουλεμένα χέρια..
να αναστατώνονται οι αισθήσεις μου.. 
στη θύμηση σαν κάδρο ανεξίτηλο..σαν φόντο μιας ζωής..
Ήμουν μικρή και πίστευα πως σαν θα μεγαλώσω
όλα τα νήματα θα τα κινώ μονάχη μου...
όλα τα νήματα εκείνα τα αόρατα..μα και τα ορατά..
μονάχη μου θα πλέκω..κι έτσι απλά..
θα υφαίνω τα υφάδια της ζωής μου...
κι ύστερα εστάθηκε μπροστά μου η κυρά- ζωή..
και μου ψιθύρισε στ' αυτί..πως άρχοντας 
δεν είμαι των απάντων των συμβάντων..
εκύλησε ποτάμια μπρος τα πόδια μου μπροστά..
έφερε φίλους..πρόσωπα..ανθρώπους αναπάντεχα..
που άλλοτε εμείνανε παντοτινά..σιμά
 και στην καρδιά μου..
κι άλλοτε επεράσανε στα βιαστικά..
σκορπίσανε χαμόγελα..στιγμές μου δυνατές..
καθώς η ευγένεια και η ανθρωπιά εκρύβονταν συχνά..
λουλούδια εξεφυτρώνανε στον κήπο μου..αληθινά
ευγενικά..που μου προσφέρανε λουλούδια της καρδιάς..
ρομαντικά τοπία..ζωγραφιές..όχι σε βρώμικα κανάλια
που τα πουλούσανε φτηνά..και για ρομαντικά..
μα σε καθάριες παραλίες..γαλανά ως καθρεφτίζαν τα νερά ..
φρέσκα..και δροσερά..τα χαϊδευε ο μπάτης κάθε δείλι..
σαν μίγμα μιας ψυχής..οι φίλοι μου οι λιγοστοί...
οι ανθρώποι μου..ό,τι εμοίρασα και επήρα..
στιγμές..πολύτιμες..στα χέρια ζωγραφιές...
θέλω τα χρώματα να ζωντανεύω μες στα πρωινά..
τα ''δαχτυλίδια'' μου πολύτιμα..καράτια διαμαντιών..
τα χέρια μου..να κραίνουνε..κι εγώ να απαντώ.............

'' στιγμές '' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

............................................................................................................

''heart - αετός'' - της Ροδένιας

φωτο : από το διαδίκτυο

Άνοιξα το ερμάρι το παλιό..
βρήκα ανάκατα απ' τα φυλαγμένα της ψυχής
τις σκόρπιες κόλλες μου τις κατακόκκινες
''γκοφρέ''..απ' της καρδιάς τα θέλω..
έκοψα..κόλλησα εζωγράφισα τις πεθυμιές..
να φτιάξω ένα χαρταετό..στους πόθους της παρόμοιο..
ανούσια τα σχήματα..φτηνά εκρέμονταν τα κρόσσια 
χαρταετών..που επουλάγανε οι ''μικροπωλητές''
 στις λεωφόρους..στα στενά..στα βρώμικα δρομάκια..
κι έπειτα τον αμόλησα και ανέβαινα..ανέβαινα..
πέρασα πόλεις και χωριά..
πέταξα πάνω από τις καμινάδες..
ανέβαινα μαζί με τον καπνό..
γινόμουνα κορμός του γκρίζου άϋλου
και εχανόμουνα μαζί με τα πουλιά..
όσο να αντέχει το σχοινί..που έδεσε η καρδιά μου..
να χαιρετήσει τα βουνά..θάλασσες να πετάξει..
να ξεκολλήσει από τη Γης..
βαρύτητα ..μαγνήτες να αγνοήσει..
μαγνήτες της καθήλωσης..τους νόμους ν' ανατρέψει..
κρόσσια άπειρα εκρέμασα πα στο σκοινί..
τα ζύγια να κρατούν γερά..μην καταγής και τσακιστεί..
ο χάρτινος..ευάλωτος αητός μου..
που αυτόχειρα εποίησα στο υπόγειο της ψυχής..
τα όνειρα πετάγματος ..ατσάκιστα να μείνουν..
λένε πως θα 'ρθει ανεμόβροχο..σύννεφα μαζευτήκαν..
σκιάζομαι..κρύβω την καλούμπα..το σχοινί..
 μη τύχει και μουσκέψει..σωριαστεί..
λεπτές.. ευαίσθητες οι κόλλες μου..
τρέμω μην αναλοιώσουνε..ο αγέρας θα τις σκίσει..
πόσο πολύ ονειρεύτηκα ..ονειρεύομουν από μικρή..
μια μέρα πάντα να 'ναι ηλιόλουστη..
η Καθαρή Δευτέρα..να βγω..να μη φοβούμαι πια..
ένα παιχνίδισμα..μια ξεσινερισιά..
να κάμω με τον ήλιο..να τον φτάσω...
ανάκατες οι ευχές της μάνας μου..αμόλα και καλούμπα..
ανάκατες κι οι πεθυμιές..για εσένανε..
να εγίνοσουν η καλούμπα η γερή..
κι εγώ στοιχειό ανάλαφρο..που ύψη αψηφούσε..
άμποτε..θα ευοδωθούν..απάνω από τα κυπαρίσσια μας..
θα φτάσουνε στο μπόι του Θεού..?

''heart - αετός'' - της Ροδένιας 

  Δοκίμιον Λυρικόν - Σοφίας Θεοδοσιάδη
...........................................................................................................


 ...........................................................................................................

''μιας κολομπίνας διαδρομή''

Eίπαν πως είσαι κόρη μορφονιά
 μα από φτωχή και ταπεινή γενιά.
σου δώσαν όνομα από παλιά..
άλλοι σε ντύσαν ''παρακατιανή''..
κι άλλοι σε ονομάσανε ωραία Κολομπίνα..
Είπαν πως είσαι ''υπηρέτρια'' παντός καιρού
στα κακοτράχαλα εργασιακά τους τα λημέρια..
πως είσαι λατρεμένη αρραβωνιστικιά..
του ατίθασου Αρλεκίνου..
Κι εσύ εβάλθηκες να υπηρετείς..να προσπαθείς..
να τον στηρίζεις σθεναρά το ρόλο σου..
στην ποίηση..στην τέχνη..στην καθημερινότητα..
''υπηρέτρια'' αφεντάδων να μη νιώθεις..
κι έτσι σε μιας ημέρας μοναχά τη φορεσιά..
εντύθηκες το όνειρο 
σαν Κολομπίνα επαρασύρθηκες..
στους άγνωρους τους δρόμους σου..
παρέα με τον Αρλεκίνο σου...
καινούριες πολιτείες για να ψάξεις..
δε θάναι κοντινή η διαδρομή..χιλιόμετρα 
σκληρά και με βροχή..κατακλυσμούς..
σε μιας παρέλασης ζωής..
με βήματα γοργά θε να κληθείς..
στο τέλος της διαδρομής..το νήμα για να κόψεις..
ανήσυχος ο Αρλεκίνος σου..
ονειροπόλα εσύ..τα βραδια σου τα σκοτεινά..
βράδια φυγής..μιας μετανάστευσης..
της εσωτερικής σου μετανάστευσης..
μιας διεκδίκησης στο όνειρο..μιας αλλαγής ζωής..
μιας αποτίναξης των αφεντάδων σου
στο πλήθος το πολύβουο αύριο θα χαθείς..
θα τρέξεις τα χιλιόμετρα της Καρναβαλικής τους
 της παρέλασης..θα τρέξεις..να προκάνεις..
μήπως και φτάσεις ως το τέρμα της..
να κάψεις τον ''Καρνάβαλο'' μην τύχει και σωθείς..
Ήσουνα..επαρέμεινες..μια Κολομπίνα ταπεινή..
μα δυνατή..ευαίσθητη..μαχητική..
μια υπηρέτρια του χρέους..
κρύψε το δάκρυ σου με μπόλικη μπογιά..
σκάσε κι ένα χαμόγελο 
κλείσε το μάτι στον καθρέφτη σου..
και μες στο πλήθος και στις μουσικές..
εκείνες τις αποκριάτικες..
χόρεψε πάλι και εφέτος αγκαλιά..
το όνειρο χρωμάτισε..στο κάδρο της ημέρας...

''μιας κολομπίνας διαδρομή'' - Δοκίμιον Λυρικόν - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................

''ο έρωτας στην άνθηση της φύσης'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Robert Doisneau Posters

Ο έρωτας..παλιά και σήμερα.. 
το ιδανικό συναίσθημα..που μας απογειώνει 
από της γης.. στου ουρανού της ευτυχίας
τα μονοπάτια σεργιάνι μας πηγαίνει..
πόσο πολλά αλλάξανε για τη γιορτή του από παλιά..
αν και ο έρωτας το ξέρουμε δεν είν' γιορτή 
της μιας ημέρας μόνο..ο λιγοστός  ο χρόνος μας..
η επιθυμία για καριέρα και η ανάγκη για δουλειά
 έγινε τροχοπέδη για τον έρωτα και το κυνήγι του..
κι έτσι τρυπώσανε στις κοινωνίες μας..
ξενόφερτες συνήθειες..παγκόσμιες και ανούσιες ημέρες..
Πως να γιορτάσεις μάτια μου ετούτο το συναίσθημα 
με ένα σοκολατάκι ? Χορταίνει η ψυχή με τα γλυκά..
γεμίζει ο νους και η καρδιά μονάχα με δυο άνθια ?
Προβλήματα..προβλήματα πολλά αντιμετωπίζει 
 και ο έρωτας τον 21^ο αιώνα..
Ξεχάσαμε..ναι..ξεχάσαμε τον τρόπο να ερωτευόμαστε θαρρείς..
Παλιά..τότε που όλα ήτανε απλά..και η εμπορευματοποίηση του έρωτα δεν είχε εισβάλλει στη ζωή μας..μες στην παλιά Αθήνα μας:

 Τα ζευγαράκια των ερωτευμένων τραγουδούσαν:

Δρέψατε πάλιν ερασταί
ευδαίμονες ναρκίσσους
Εις του Μαΐου τους φαιδρούς
κ' ευώδεις παραδείσους

Η εικόνα των Αθηναίων να επιστρέφουν το βράδυ στα σπίτια τους, πρέπει να ήταν ιδιαίτερα γραφική. Στην Πατησίων είχαν ανάψει «ρετσίνες» σε αραιά διαστήματα, σα λαμπαδηφορία. Τα κάρα πήγαιναν αργά, στολισμένα με λουλούδια. Λουλούδια και στα κεφάλια των αλόγων. Οι άνδρες μισομεθυσμένοι, οι γυναίκες χαχανητά και τραγούδια...Στην άνθηση της φύσης..στην αναγέννησή της γιορταζόταν και ο έρωτας..κι όχι καταμεσίς του Χειμώνα μες στα χιόνια και την παγωνιά..

''ο έρωτας στην άνθηση της φύσης'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

 ................................................................................................

..άστο το χεράκι σου να σου το κρατώ........
στα εύκολα..στα δύσκολα..μαζί....
μίλησαν τα βλέμματα..ο έρωτας ξεχύθηκε..
σκόρπισε άρωμα ακριβό...
μην λησμονείς..κράτα το χέρι το λατρευτό....
έπεσε έρωτας.....αφέσου στις νότες του...
η φίλη σας Σοφία............


.................................................................................................

''στο περβάζι της καρδιάς μου'''.................

Κι εγώ.............

ένα μονάχα πρωινό ήταν αρκετό...

ένα μονάχα δείλι..τη μυρωδιά του γιασεμιού..

τη μυρωδιά που ταχυδρόμησες ..μέσα σ' ένα τραγούδι..

να τη μυρίσω δυνατά...και να την ονομάσω..

Έρωτα την ονόμασα...
δεν ήτανε οι άγιοι μιας εκκλησιάς..
που τη ραντίσανε..ευλογήσανε

ετούτη την αγάπη..

ήταν ο ''άγιος'' Έρωτας μονάχος του..

που εξεκίνησε από μακριά..έκανε δρόμο κακοτράχαλο..

κι εστάθη στο περβάζι της καρδιάς μου..

''Στο περβάζι της καρδιάς μου'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

.................................................................................................................................

Πάντα οι αγάπες με μουσικές ξεδιψούν...... αφεθείτε..στη μια..στη δική σας..τη μοναδική...
μια ιστορία αγάπης ξεχωριστής...της καρδιάς το γιατρικό..............
μεθύστε από τη μουσική της.................
ζαλιστείτε από το άρωμά της.................
η φίλη σας Σοφία.........................

.......................................................................................................................................................................................

''στο αποτύπωμα του χρόνου''.......................

εσύ κι εγώ - μάνα και θυγατέρα - Αύγουστος 2016

Η μητέρα μου, η γαζία, το καναρίνι, έχουν σμίξει αχώριστα, αθάνατα μέσα στο μυαλό μου· δεν μπορώ πια να μυρίσω γαζία, ν’ ακούσω καναρίνι, χωρίς ν’ ανέβει από το μνήμα της –από το σπλάχνο μου- η μητέρα μου και να σμίξει με τη μυρωδιά τούτη και με το κελάδημα του καναρινιού.

Ποτέ δεν είχα δει τη μητέρα μου να γελάει· χαμογελούσε μόνο, και τα βαθουλά μαύρα μάτια της κοίταζαν τους ανθρώπους γεμάτα υπομονή και καλοσύνη. Πηγαινόρχουνταν σαν πνέμα αγαθό μέσα στο σπίτι, κι όλα τα πρόφταινε ανέκοπα κι αθόρυβα, σαν να’ χαν τα χέρια της μιαν καλοπροαίρετη μαγική δύναμη, που κυβερνούσε με καλοσύνη την καθημερινήν ανάγκη. Μπορεί και να’ ναι η νεράιδα, συλλογιζόμουν κοιτάζοντάς την σιωπηλά, η νεράιδα που λεν τα παραμύθια, και κινούσε στο παιδικό μυαλό μου η φαντασία να δουλεύει: μια νύχτα ο πατέρας μου, περνώντας από τον ποταμό, την είδε να χορεύει στο φεγγάρι, χίμηξε, της άρπαξε το κεφαλομάντιλο, κι από τότε την έφερε σπίτι και την έκαμε γυναίκα του. Κι ολημέρα τώρα πάει κι έρχεται η μάνα μέσα στο σπίτι και ψάχνει να βρεί το κεφαλομάντιλο, να το ρίξει στα μαλλιά της, να γίνει πάλι νεράιδα και να φύγει. Την κοίταζα να πηγαινοέρχεται, ν’ ανοίγει τα ντουλάπια και τις κασέλες, να ξεσκεπάζει τα πιθάρια, να σκύβει κάτω απ’ το κρεβάτι, κι έτρεμα μην τύχει και βρεί το μαγικό κεφαλομάντιλό της και γίνει άφαντη.......

Νίκος Καζαντζάκης.

✿

«Αναφορά στον Γκρέκο»

.......................................................................................................................................................

Πάλι και σήμερα μες στα δικά μας τα σοκάκια η μνήμη τριγυρνά..
σε κείνα τα ασβεστωμένα σου..τα κάτασπρα..της ψυχής σου τα σοκάκια..
Κι εκείνο που φοβόμουν και το ήξερα..
( αλίμονο..ποίος θνητός απέφυγε το θάνατο τάχα ποτές)...
έγινε..ήτανε εκείνο εκεί το πρωινό..που ένα μονάχα τηλεφώνημα από μακριά..
επέρασε σαν είδηση η μέρα του θανάτου σου..
Μια είδηση που όσο ζω θα την ακούω να με κυνηγά ..και να με συντροφεύει..
γιατί παντού το ξέρουνε..παντού το τραγουδούνε..
πως μάνα είναι μόνο μια..κι άλλη καμμιά στον κόσμο..
Κι έτσι περνούνε σιωπηλά και αθόρυβα οι μέρες και οι μήνες..
Περάσανε ..σε μνημονεύουνε καθώς απούσα είσαι κιόλας δύο μήνες..
Πόσο μακρύ ..μεγάλο που μου φαίνεται ετούτο το διάστημα..
ο χρόνος δε μετριέται..
Πέρυσι ακόμα σε κρατούσα αγκαλιά..και χαμογέλασες ..
σαν σε αγκάλιασα για μια φωτογραφία τελευταία....

η κόρη σου - Σοφία Θεοδοσιάδη....
.......................................................................................................................................................