''στο περβάζι της καρδιάς μου'''.................

Κι εγώ.............

ένα μονάχα πρωινό ήταν αρκετό...

ένα μονάχα δείλι..τη μυρωδιά του γιασεμιού..

τη μυρωδιά που ταχυδρόμησες ..μέσα σ' ένα τραγούδι..

να τη μυρίσω δυνατά...και να την ονομάσω..

Έρωτα την ονόμασα...
δεν ήτανε οι άγιοι μιας εκκλησιάς..
που τη ραντίσανε..ευλογήσανε

ετούτη την αγάπη..

ήταν ο ''άγιος'' Έρωτας μονάχος του..

που εξεκίνησε από μακριά..έκανε δρόμο κακοτράχαλο..

κι εστάθη στο περβάζι της καρδιάς μου..

''Στο περβάζι της καρδιάς μου'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

.................................................................................................................................

Πάντα οι αγάπες με μουσικές ξεδιψούν...... αφεθείτε..στη μια..στη δική σας..τη μοναδική...
μια ιστορία αγάπης ξεχωριστής...της καρδιάς το γιατρικό..............
μεθύστε από τη μουσική της.................
ζαλιστείτε από το άρωμά της.................
η φίλη σας Σοφία.........................

.......................................................................................................................................................................................

''στο αποτύπωμα του χρόνου''.......................

εσύ κι εγώ - μάνα και θυγατέρα - Αύγουστος 2016

Η μητέρα μου, η γαζία, το καναρίνι, έχουν σμίξει αχώριστα, αθάνατα μέσα στο μυαλό μου· δεν μπορώ πια να μυρίσω γαζία, ν’ ακούσω καναρίνι, χωρίς ν’ ανέβει από το μνήμα της –από το σπλάχνο μου- η μητέρα μου και να σμίξει με τη μυρωδιά τούτη και με το κελάδημα του καναρινιού.

Ποτέ δεν είχα δει τη μητέρα μου να γελάει· χαμογελούσε μόνο, και τα βαθουλά μαύρα μάτια της κοίταζαν τους ανθρώπους γεμάτα υπομονή και καλοσύνη. Πηγαινόρχουνταν σαν πνέμα αγαθό μέσα στο σπίτι, κι όλα τα πρόφταινε ανέκοπα κι αθόρυβα, σαν να’ χαν τα χέρια της μιαν καλοπροαίρετη μαγική δύναμη, που κυβερνούσε με καλοσύνη την καθημερινήν ανάγκη. Μπορεί και να’ ναι η νεράιδα, συλλογιζόμουν κοιτάζοντάς την σιωπηλά, η νεράιδα που λεν τα παραμύθια, και κινούσε στο παιδικό μυαλό μου η φαντασία να δουλεύει: μια νύχτα ο πατέρας μου, περνώντας από τον ποταμό, την είδε να χορεύει στο φεγγάρι, χίμηξε, της άρπαξε το κεφαλομάντιλο, κι από τότε την έφερε σπίτι και την έκαμε γυναίκα του. Κι ολημέρα τώρα πάει κι έρχεται η μάνα μέσα στο σπίτι και ψάχνει να βρεί το κεφαλομάντιλο, να το ρίξει στα μαλλιά της, να γίνει πάλι νεράιδα και να φύγει. Την κοίταζα να πηγαινοέρχεται, ν’ ανοίγει τα ντουλάπια και τις κασέλες, να ξεσκεπάζει τα πιθάρια, να σκύβει κάτω απ’ το κρεβάτι, κι έτρεμα μην τύχει και βρεί το μαγικό κεφαλομάντιλό της και γίνει άφαντη.......

Νίκος Καζαντζάκης.

✿

«Αναφορά στον Γκρέκο»

.......................................................................................................................................................

Πάλι και σήμερα μες στα δικά μας τα σοκάκια η μνήμη τριγυρνά..
σε κείνα τα ασβεστωμένα σου..τα κάτασπρα..της ψυχής σου τα σοκάκια..
Κι εκείνο που φοβόμουν και το ήξερα..
( αλίμονο..ποίος θνητός απέφυγε το θάνατο τάχα ποτές)...
έγινε..ήτανε εκείνο εκεί το πρωινό..που ένα μονάχα τηλεφώνημα από μακριά..
επέρασε σαν είδηση η μέρα του θανάτου σου..
Μια είδηση που όσο ζω θα την ακούω να με κυνηγά ..και να με συντροφεύει..
γιατί παντού το ξέρουνε..παντού το τραγουδούνε..
πως μάνα είναι μόνο μια..κι άλλη καμμιά στον κόσμο..
Κι έτσι περνούνε σιωπηλά και αθόρυβα οι μέρες και οι μήνες..
Περάσανε ..σε μνημονεύουνε καθώς απούσα είσαι κιόλας δύο μήνες..
Πόσο μακρύ ..μεγάλο που μου φαίνεται ετούτο το διάστημα..
ο χρόνος δε μετριέται..
Πέρυσι ακόμα σε κρατούσα αγκαλιά..και χαμογέλασες ..
σαν σε αγκάλιασα για μια φωτογραφία τελευταία....

η κόρη σου - Σοφία Θεοδοσιάδη....
.......................................................................................................................................................

''συντροφική σιωπή''- Σοφία Θεοδοσιάδη..

έργο : Χρήστος Μποκόρος

Στης Κυριακής το πρωινό..και στης ομίχλης
τρύπωσε μες στα σπλάχνα η σιωπή..
κάτω απ' τις στάλες της αδιάκοπης βροχής..
προβάλλουνε στα ξαφνικά..
 μοιάζουν φιγούρες γνώριμες..γνωστές..
συχνά τις συναντώ μες στο καφέ..
δυο σιλουέτες χώρια και μαζί..
κάθονται εκεί μονάχοι τους κάθε φορά..
αθόρυβοι..ανύπαρκτοι θαρρείς μπρος στο μαζί..
ο άντρας έχει βλέμμα ζωηρό..της γυναίκας απλανές..
έρχεται η κοπέλα παραγέλνουν τον καφέ..
παίρνουν και πρωινό..αμίλητοι και σιωπηλοί..
καλοντυμένοι..μάσκας γέλιο..χαμογελαστοί..
 θυμίζουνε ανθρώπους παλαιάς κοπής..
ασφυχτιούν θαρρείς μες στα ακριβά τους ρούχα..
μοιάζουν να διανύσαν μακρινή διαδρομή..
διαδρομή που περπατούν ηθελημένα ή
και αθέλητα συχνά οι παντρεμένοι..

λέξεις..χαμόγελα..εγκλωβισμένα στα βαθιά
κιτάπια της ψυχής τους..δε βλέπουν πια το φως..
αγαπημένη του προέκταση χεριού
 ένα τηλέφωνο ακριβό στα χέρια του αντρός
κουβέντες και χαμόγελα έξω από το καφέ..
κι αυτή με άδειο βλέμμα αγέλαστο 
γυρίζει και μου γνέφει και μονολογεί ψιθυριστά..
να το θυμάσαι και μην το ξεχνάς....
<< Ο άνθρωπος  μάτια μου γλυκά δεν αγοράζεται..
μονάχα καταχτιέται..μένει εκεί που αγαπά ..
μένει στα σκαλοπάτια τα αληθινά..
 της φωτεινής αγάπης της ψυχής του..
μα αν η αγάπη μέσα του δεν εκατοίκησε εξ αρχής
πάντα το ψυχανέμισμα με αγάπη θα βαφτίζει..
 κι ας κρέμονται τα ξέφτια στην καρδιά..
κάποτε οι γιαγιάδες μας ελέγανε πως η σιωπή
 είναι χρυσός στα νέα τα ζευγάρια..
μα η σιωπή που έχει χρώμα μοναξιάς..
μοιάζει μπακίρι αδειανό γεμάτο με σκουριές...>>

''συντροφική σιωπή'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

............................................................................................................

''της προσμονής το χρώμα..'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Τρυπώνεις απροσδόκητα..λαθρεπιβάτης βιαστικός..
ταξιδευτής αέναης του σύμπαντος διαδρομής.. 
της προσμονής ταξιδευτής..στις παριές των βράχων
δε χόρταινε την ομορφιά..στ' άνθια τα λευκά σου..
έκοψε λούλουδα απ' το περβόλι της καρδιάς..η κόρη
στεφάνι λες μαγιάτικο..κασκόλ για να σου πλέξει..
να το φορείς στην καταχνιά..αγιάζι μη σε πιάνει..
άσπρα τα άνθια ύφανε..κεντίδια σου στα κρόσσια.. 
εμοιάζανε της προσμονής..σε ροζ αμυγδαλιάς..
Βράχος εσύ..κι εκείνη ευαίσθητης ..ευάλωτης 
ανεμοδαρμένης νύφης στου Χειμώνα τα σκαλιά..
αέναη η γέννα σου στα εντός της...
αφόβητη..αυτή όπως κι εσέ..χιονιάδες αψηφά..
τα σκορπισμένα πέταλα ανέμων γίνονται φτερά..
ανθεί..πλανόδιος συλλέκτης ομορφιάς..
του αποθηκευμένου σπόρου της του έρωτα
στο χέρσο της ψυχής της το λιβάδι..
αφύπνισης..μιας αναγέννησης σποράς..
παίρνει τους δρόμους και θωρεί..
στο αντίκρυσμα μιας άνθησης λευκής..
προσμένει καρτερώντας πα στα βράχια
από το σφιχταγκιάλιασμα ο έρωτας
 Φυλλίδας....Δημοφώντος
ελπιδοφόρο μήνυμα ανθοφορίας αιώνιο..
φέρνει στ' αυτιά της και σκορπά..
έρωτα αληθινού που ακούμπησε..
φτερά καρδιές και σώμα...
ανθεί..γιορντάνι βάζει στα μαλλιά..
σε κόντρα των καιρών...
γεννά μιαν Άνοιξη της ενδοχώρας της..
τους μύθους χτίζει στου καθένα την καρδιά.
με στέρεα υλικά..κι ανθεί μες στους αιώνες..
δύσκολοι οι Χειμώνες οι μοναχικοί..
αντάμα αγκαλιασμένα δε λυγούν..
τα ευαίσθητα κλαριά της..

'' της προσμονής το χρώμα'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
............................................................................................................

ένα βαλς η ζωή..
μιας προσμονής στιγμής η ευτυχία..........
η μουσική..το άγγιγμα.. που αφουγκράζεται..
όμορφο παζλ..ψυχής γεμάτης άνθια.....
λίγες μελωδίες ξέρουν να ''κουμπώνουνε''
τις μουσικές στο γιαδάκι της ψυχής μου...
Σοφία.........................



............................................................................................................

''καραγκιόζ μπερντέ'' ...Σοφίας Θεοδοσιάδη

Ξεκίνησε ένα πρωινό..εφόρτωσε και μια μαϊμού
στο κάρο με συμπράγκαλα..παλιά μπακίρια και
εσώρουχα της μάνας..της γυναίκας του
τσουβάλια άδεια και σακιά..
τρύπιους τους ντενεκέδες του και βγήκε στο σεργιάνι
τον Καραγκιοζοπαίχτη ονειρεύτηκε
να παίξει στην πλατεία του χωριού
έβαλε και ντελάλη να τον διαλαλεί
φόρεσε ρούχα και τιράντες στο βρακί
και βγήκε μεροκάματο απ' την αυγή
τον καραγκιόζη παριστάνοντας..
μην τύχει και τα ''πιάσει'' και πιαστεί
Τρέξανε όλοι απ' το χωριό..οι κοντοχωριανοί
για να τον καμαρώσουνε..λιγάκι να χαρούνε..
μα σαν τις ''τρύπες'' είδανε..
στους τρύπιους ντενεκέδες του
στα πόδια το εκόψανε..και όπου φύγει -φύγει
Γιατί ξεγελαστήκανε..γρήγορα το εκαταλάβανε..
πως τουτος δω ο καραγκιοζοπαίχτης τους..
δεν ήτανε ο γνήσιος Καραγκιόζης..
Χατζηαβάτη τον ελέγανε
ο άσπονδος εχθρός του αληθινού του Καραγκιόζη
συμβιβασμένος ήρωας..οσφυοκάμπτης και δειλός..
Έμεινε στην πλατεία με έναν γέροντα σοφό..
ηχηρά του το εμήνυσε..σε τούτο το χωριό
δεν αγοράζουνε τα τρύπια τα μπακίρια..

 ''καραγκιόζ μπερντέ'' -Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

Παιδεία και ηρωισμός...Δημήτρης Νανόπουλος..

Παιδεία και ηρωισμός.. 
«Πέρα από την εγκύκλεια παιδεία, 
πιο σημαντική είναι η ευρύτερη καλλιέργεια 
και κουλτούρα κάθε ανθρώπου. 
Τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά 
δεν σου εξασφαλίζουν ότι έχεις παιδεία. 
Η παιδεία ξεκινά μέσα από την οικογένεια, 
από τα ‘μαθήματα’ που θα πάρει το παιδί πρακτικά, 
δια της μίμησης και του παραδείγματος,
 από τη μητέρα του και τον πατέρα του,
 και μετά έρχεται το σχολείο. 
Αυτά που υποφέρει σήμερα η Ελλάδα 
είναι αποτέλεσμα ελλειμματικής παιδείας, 
σε όλα τα επίπεδα»...(..)....
Το ότι ζούμε μας καθιστά όλους μικρούς ήρωες.
 Ο καθένας στον χώρο και στον χρόνο του 
και ανάλογα με τις δυνατότητές του 
κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί. 
Όμως, η έννοια του ήρωα 
είναι συνυφασμένη με κείνη της ήττας. 
Συχνά, πρέπει να ηττηθεί κάποιος 
για να φανεί το μεγαλείο του,
 η ηρωική του διάσταση».

 Δρ. Δημήτρης Νανόπουλος
.......................................................................................................................................................................
Νέα Γενιά: «Πρέπει να στηριζόμαστε στους νέους. 
Η νέα γενιά, εξ ορισμού, έχει υποχρέωση 
να αντιμετωπίζει τα πράγματα και ναι, να τα αλλάζει.
 Λέμε συχνά ότι παραδίδουμε στους νέους
 έναν κατεστραμμένο κόσμο, αλλά μήπως 
και εμείς στα μέσα του περασμένου αιώνα τι βρήκαμε;
 Δεν είχαμε να φάμε, τρώγαμε ψωμί με αλάτι, αλλά πολεμήσαμε.
 Πρέπει να πολεμήσουν και οι σημερινοί νέοι 
για τη ζωή που θέλουν να έχουν. 
Ας δουν το κινέζικο ιδεόγραμμα της κρίσης, 
το οποίο σημαίνει ταυτόχρονα και ευκαιρία.
 Να κάνουν αυτή την κρίση μια μεγάλη ευκαιρία».
.................................................................................................

Ο διακεκριμένος καθηγητής φυσικής υψηλών ενεργειών
 και Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών Δρ. Δημήτρης Νανόπουλος,
 σε μια συνέντευξη-μάθημα ζωής, δηλώνει πως του αρέσει να απολαμβάνει
 «τη ζωή, τον έρωτα, την τέχνη», προτρέπει τους νέους
 «να πολεμήσουν για τη ζωή που θέλουν να έχουν»  
Σήμερα, μπορείτε να τον παρακολουθήσετε στην ομιλία του στο Εθνικό Θέατρο
 «Ελπίζοντας στην αβεβαιότητα -Η παράλληλη ανατροπή στη φυσική, 
στις τέχνες και στο θέατρο».
(αποσπάσματα)
.............................................................................................................................................................

Σαν τα λούλουδα της άνοιξης ανθούν..
με την αγάπη μας καλλιεργούνε το λιβάδι της ψυχής τους...
Παιδιά..παιδεία ..μόρφωση..μια λέξη ακριβή...
Τραγουδείστε στις ψυχές των παιδιών...
για να γίνουν όμορφοι...
αληθινοί..σκεπτόμενοι πολίτες...
η φίλη σας Σοφία........................

Αντίο χώρα μου

Εγκατέλειψα τη χώρα μου,εγκαταλείπω το σπίτι μου

τη ζωή μου,η λυπητερη ζωή μου σέρνεται χωρίς λόγο

εγκατέλειψα τον ήλιο μου,εγκατέλειψα τη μπλε μου θάλασσα

οι αναμνήσεις τους αφυπνίζονται,και μετα το αντίο μου

ήλιε,ήλιε της χώρας μου χαμένε

η πόλη άσπρη που αγαπώ,οι κοπέλες που γνώρισα άλλοτε

εγκατέλειψα μια φίλη,που ακόμα βλέπω τα μάτια της

τα μάτια της βρεγμένα πολύ,πληθώρα αντίων

εγώ ξανά βλέπω το χαμόγελό σου,τόσο κοντά στο πρόσωπό μου

έλαμπε τα βράδια στο χωριό μου

αλλα΄στην άκρη του πλοίου,το οποίο με απομακρύνει από την αποβάθρα

μια αλυσίδα μέσα στο νερό χτύπησε σαν ένα μαστίγιο

για πολλή ώρα κοίταζα τα μπλε της διαπεραστικά μάτια

η θάλασσα έχει πνιγεί στην πλημμύρα της νοσταλγίας.

μετάφραση : nikos Davios...

...................................................................................................................................................................

''ανεφοδιασμού σταθμοί τα χρόνια σου''.. Σοφίας Θεοδοσιάδη.

"The fountain"_by Jean Pierre Augier. France

Σταθμοί ανεφοδιασμού..
πηγές των σκέψεων..
τα φορτωμένα χρόνια τα ''σοφά'' σου..
λαμπιόνια εντός σου αναμμένα και μισόσβηστα..
οδοιπορικό σου μιας ανάβασης...
χαμόγελο στο φάλτσο της ζωής...
οδοστρωτήρες πα στο σώμα σου..
και στην ψυχή σου οδοστρωτήρες..
αφήσανε ανέγγιχτο το δρόμο σου...
στο αέναον της αναζήτησης..
στο μίζερο το σκεπτικό μιας άρνησης..
Ομορφιές που δεν επρόλαβε..
η γρήγορη ματιά..να τις φωτογραφίσει..
βιβλία που 'μειναν μισά..αδιάβαστα..
μπρος στο τρεχαλητό της επιβίωσης..
σου κλείνουνε το μάτι..
ταξίδια που ονειρεύτηκες..
τόπους που ενοστάλγησες..
όλα τα δώρα σε κουτιά..
τώρα που ο χρόνος σου χαρίζεται..
σε κείνο το σημειωτόν σου της ζωής..
τώρα που νιώθεις ''ζωντανός''..
και με φρεσκάδα και σοφία απολογάσαι..
πως ναι..τα χρόνια πέρασαν..
μα μια μονάχα μας χαρίζεται ζωή...
έρχεται κρούοντας εκωφαντικά την πόρτα σου
από τα βάθη της αβύσσου της δικής σου
φωνή..που κραίνει σου και μολογά..
τώρα που αντέχεις και μπορείς..
που έμαθες κάτω απ' τις μάσκες να διαβάζεις..
συχνά συνεπιβάτες σου απρόσκλητοι στη βάρκα σου..
κορώνες εγωιστικές..της τέλειας μορφής τους..
μπάζουν νερά μες στο γερό σου το σκαρί..
στο ποταμόπλοιο των χρόνων σου..
κι ο κόσμος προχωρά χωρίς αυτούς..
βουλιάζουνε στο γέρσιμο της κουπαστής..
η ζωγραφιά της τέλειας..επίπλαστης.. 
μορφής τους..δε σ' αγγίζει..
έμαθες να το περπατάς εκείνο
το λιβάδι..''γίγνεσθαι'' του πραγματικού..
αγριάδες κι αν φυτρώνουνε..
ζιζάνια ξεβοτανίσματος..
της αλλοτρίωσης παράσιτα γερνούν..
στου ποταμου το Δέλτα της πλατιάς σου της ζωής
άμοιρη τύχη να ξεβράζονται..
απόβλητα που χάνονται..στα βάθη ωκεανών
απολιθώματα..ανεξελίσιμα..
ιδέες όμοιες περασμένων εποχών....

 ''ανεφοδιασμού σταθμοί τα χρόνια σου''Σοφία Θεοδοσιάδη...

...............................................................................................................

Η Άλκηστις Πρωτοψάλτη στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών..
με τη συμφωνική ορχήστρα της Πράγας...
από την παράσταση << τα παραμύθια μιας φωνής>> το 2002..
Γιατί τα καλά πράγματα πρέπει να λέγονται και να ακούγονται...
ΓΙΑΤΙ...η σωτηρία της ψυχής....είναι πολύ μεγάλο πράγμα....
ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ..αγαπητοί και αγαπημένοι μου !!!

η φίλη σας Σοφία................


...............................................................................................................

''Στις Τρικυμίες σου Αναδύεσαι''

Στις τρικυμίες σου αναδύεσαι..
Βγαίνεις από τα βάθη σου..

αλμύρα απ' το βυθό σου κουβαλώντας..

ανίχνευσης...μιας αναζήτησης ..
των λαξεμένων σου πληγών..της ενδοχώρας σου

σ' απόκρυφες σπηλιές 
στων κοραλλιών τις ρίζες σου...φυλάγεις τες 
στης Ιστορίας του βυθού σου το τσουκάλι..
Βγαίνεις από τα βάθη σου της θάλασσας..
λουσμένη με όστρακα ακριβά..κοχύλια
κρυμμένα να 'χουνε το φίλντισι..
το ακριβό μαργαριτάρι..
Αναδυόμενη..χορεύεις με τα κύματα

η λύρα του Απόλλωνα στο φως σε οδηγεί.
Βγαίνεις..
άλλοι ορκίζονται..πως είσαι ξωτικό...
οι ζηλωτές του κλέους των ηρώων σου...
το βλέμμα στρέφουν απειλητικό...
περπατησιά στο χρόνο κόρης λυγερής..
στην άκρια της θάλασσας ξεπλέκοντας.. 
λούζοντας τα μαλλιά σου..
προξενητάδες στέκονται σωρό...τα κάλλη
τα αρχαία σου..μεθοκοπώντας τρυγητάδες..
θεματοφύλακες περάσαν και χαθήκανε
αστέρια λαμπερά μες στο βινύλλιο της ψυχής..
πολεμιστάδες σου αληθινοί...
κουβαλητές της έννοιας...
πατρίδας την ονόμαζαν του καθενός...
και σεβασμός στα ιερά..στα όσια..
στα χώματα τα ενδοξοπατημένα..
γεννήτορες..προπάτορες..σοφοί και γελασμένοι..
κρεμάς το περιδέραιο ακριβό απ' τον ιστό
σειρές μαργαριτάρια κρεμασμένα στο λαιμό μου...
πατρίδα εσύ δική μου της ψυχής..
πατρίδα εσύ..μου μάθανε..οι χρόνοι και οι καιροί..
να το προφέρω..Ελλάδα....

'' Στις Τρικυμίες σου Αναδύεσαι'' -  Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.........................................................................................................

............................................................................................................

#αναζητώ την ψυχή μου στη σκόνη του χρόνου#

Αναζητώ την αρχαία σκουριά
το αρχαίο πιθάρι κρασί
και τον πρώτο εξάντα.
Αναζητώ τα λόγια
του πρώτου χορού στην Επίδαυρο
και την φθορά στο μάρμαρο...αναζητώ..
Το μήλο των πρωτόπλαστων
και τον σκίνο της Δαμασκού.
Το λευκό των Παναθηναίων πέπλο
και την κραυγή του Πάνα.
Εκείνη την σκλήθρα
που χώθηκε στο δάκτυλο του καιρού
την αρμύρα του παρθένου κύματος
στην Κάμειρο στη Ρόδο
και στης καρδιάς μου τους Δελφούς
να μπω ιεροφάντιδα.
Αναζητώ τον αχάτη της ερήμου
και τα απολιθώματα της μνήμης.
Γιατί έτσι με έμαθε στο Αιγαίο
ο παππούς Όμηρος
Ν' αναζητώ την ψυχή μου
στη σκόνη του χρόνου......

 #αναζητώ την ψυχή μου στη σκόνη του χρόνου# -Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 


.......................................................................................................................................................................

.......................................................................................................................................................................

''Ο δρόμος που δεν πάρθηκε'' - Robert Lee Frost

Ο δρόμος που δεν πάρθηκε

Σ’ ένα κιτρινισμένο δάσος ήταν ένα σταυροδρόμι, και εγώ
Λυπόμουν που να πάρω και τους δυό τους δρόμους δε γινόταν,
Γιατί ένας ταξιδιώτης ήμουν, στάθηκα πολύ καιρό
Και κάτω κοίταζα τον ένα ως το μακρυνό
Σημείο που έγερνε και μέσα στα χαμόκλαδα χανόταν.

Ύστερα, δίκαια κι ωραία, πήρα, αποφασισμένος,
Τον άλλο δρόμο, κι ίσως να ήτανε και τυχερό
Μια κι ήτανε απάτητος, χορταριασμένος·
Αν και εκεί μπροστά μου ήτανε φθαρμένος·
Στην αρχή τους ήταν όμοιοι και οι δυό.

Όμοιοι απλώνονταν μπροστά μου εκείνο το πρωί
Στα φύλλα επάνω ούτε βήμα δε φαινόταν να’ χει κάνει πίσω.
Ώ ! άφησα τον πρώτο για μια άλλη μέρα ! Επειδή
Όμως ήξερα πως ο ένας δρόμος σε άλλον οδηγεί
Αμφέβαλλα αν ποτέ μου θα μπορούσα να γυρίσω πίσω.

Σε κάποιο τόπο θα το λέω μετά από καιρό
Αναστενάζοντας χρόνια και χρόνια μετά:
Πως σ’ ένα δάσος ήταν ένα σταυροδρόμι, κι εγώ –
Πήρα τον δρόμο τον λιγότερο πεπατημένο, κι αυτό
Έκανε όλη τη διαφορά.

Μετάφραση: Δάφνη Χρονοπούλου

..................................................................................................................................................................

https://avalonofthearts.gr/

Ο Ρόμπερτ Λι Φροστ (Robert Lee Frost, 26 Μαρτίου 1874 – 29 Ιανουαρίου 1963)
 ήταν Αμερικανός ποιητής, ο διασημότερος της γενιάς του. 
Τιμήθηκε τέσσερις φορές με το βραβείο Πούλιτζερ και με πολλές ακόμη διακρίσεις.

..................................................................................................................................................................

...................................................................................................................................................................