''αλαφροϊσκωτη με 'ελεγες γλυκά''.....Σοφία Θεοδοσιάδη

Αλαφροϊσκωτη με 'ελεγες γλυκά..και τρυφερά..
ήταν τα λόγια σου απαλοχαϊδέματα καρδιάς...
έτσι ..μεγάλο πειραχτήρι ήσουνα..κρυβόσουνα
χαρά μου εσύ.. ζωή μου..πίσω απ' το ύφος σου το ''σοβαρό''
μα με ακολουθούσες πάντοτε απ' το χέρι με εκράταγες..
να νιώσουμε..να ακούσουμε..να ονειρευτούμε και 
να ταξιδέψουμε μαζί..στα μουσικά λιβάδια..
δεν είχαμε τις μουσικές περγαμηνές καρδιά μου εμείς...
μα είχαμε καρδιά..είμασταν ''ποτισμένα'' από μικρά..
σε μελωδίες που ταξίδευαν..στους τόπους της ψυχής..
εκείνες που στοχεύουν στις ψυχές..εκείνες..
που σε τόπους μαγικούς..σε άλλα μέρη ..
όχι του κόσμου τούτου..σε πηγαίνουν..
τι όμορφο να σε αγαπούν..να σου κρατούν το χέρι..
όμορφος χώρος το Δημοτικό το Θέατρο της Πάτρας μας..
Θυμάσαι ?
τι σε ρωτάω αγάπη μου..και πως να αποκριθείς..
ξεχνιέμαι ώρες - ώρες όταν τριγυρνώ..
κει..στα παλιά μας τα λημέρια..
γιατί στέκεις ολοζώντανος και με κοιτάς..
μου κλείεις το μάτι συνομωτικά..την ομορφιά
 μην αρνηθώ μου λες..είναι η ζωή πολύ γλυκειά..
νικάει του θανάτου..
λες και απόψε πάλι είμαστε εκεί..μαζί στο θεωρείο..
γλυκές οι μελωδίες μας πηγαίνουνε..
ήχοι αλλιώτικοι..γλυκείς..σεμνοί..
φωνή βελούδινη της Τάνιας μας..που 
τόσο αγαπούσες να αφουγκράζεσαι..
σου φαίνονταν σα γάργαρο νερό..
σου φαίνονταν πως έπλεκε δαντέλα..
αγάπη μου συγχώραμε κι απόψε που σε τριγυρνώ..
στα βελουδένια τα καθίσματα στα σκοτεινά..
και την ψυχή σου δεν αφήνω να ησυχάσει..
μα η δική μου η ψυχή γεμίζει φως..όταν σε συλλογιέμαι..
κλείνω τα μάτια ..θα παρασυρθώ..
το βλέμμα σου στης μουσικής τις νότες θα γυρέψω.....

η Σοφία σου...
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

 μνήμες γλυκειές...........................
πως πέρασαν τα χρόνια...κι ακόμα τριγυρνάς....
στο θεωρείο οι δυο μας...................
 ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░
 Η Τάνια Τσανακλίδου ερμηνεύει
 με την Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων της Πάτρας 
 τη Βαρκαρόλα του Σταύρου Ξαρχάκου
 (Δημ. Θέατρο Πατρών, 1995). 

.....................................................................................................................................................................

Μην κλαις....—Λάμπρος Πορφύρας—

Μην κλαις, μη λες πως τίποτα δε σου ‘μειν’ εδώ πέρα.
Σου μένει, απάνω στα βουνά, το πέρασμα της μπόρας,
σου μένει η χαραυγή μακριά στο πέλαγο κι η μέρα
κάτω στον κάμπο κι οι ελιές και το βουητό της χώρας.

Σου μένει ακόμα το φτωχό, τ’ απάνεμο ακρογιάλι,
που σα βραδιάζει, μέσα του πέφτουν τα βράχια, οι μώλοι,
τα σπίτια, ο γέρος ο ψαράς που λάμνει αγάλι αγάλι.
Μην κλαις! Σου μένει εκεί —για ιδές!— όλ’ η ζωή μας. Όλη.

Σου μένει εκεί με τη βουβή κι αθώα της γαλήνη,
με τη γλυκοχαμόγελη, την ξένοιαστη ομορφιά της,
με τη σκιά της, τη σκιά που αρχίζει να τη σβήνη
σιγά σιγά το σούρουπο και της νυχτιάς ο μπάτης…
.............................................................................................................................................................

[…] Αυτός ο μετριοπαθής ποιητής, που πέρασε τη ζωή του αποτραβηγμένος 
και χωρίς φιλοδοξίες στις ταβέρνες της Πειραϊκής, 
κατάφερε όσο λίγοι συνομήλικοί του να εκφράσει τη μελαγχολία της γενιάς του. 
Χάρη σε μια γλώσσα ουσιαστική που δεν επιδιώκει σύνθετες λέξεις,
ηχηρά επίθετα, και στο ανεπιτήδευτο των παραστάσεών του,
κατέδειξε τον τρόπο με τον οποίο το ημίφως του συμβολισμού
 μπορούσε να εγκλιματιστεί με φυσικότητα στην Ελλάδα 
και να αποκτήσει γνήσια ελληνική ιθαγένεια· […]

Πηγή: Mario Vitti 
Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας.

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░  


Aξέχαστες μουσικές στην Πάτρα..
όταν η ομορφιά μιας μελωδίας μας περικύκλωσε..
ήταν η Νυχτών Εγχόρδων της Πάτρας...
μια άλλη άποψη για τη μουσική !!!!!!!!!!!!!!!!!!! 

( αλησμόνητος θα μας μείνει ο κ. Τσιπινάκης Θανάσης 
που ταξίδεψε στ' αστέρια τόσο νωρίς..)
τι εμπνευσμένος Διευθυντής ορχήστρας !!!!!!!!!!!!!!!!!!

Πως  να σωπάσω μέσα μου... Χρήστος Θηβαίος 
 Μουσική - Στίχοι: Στ. Ξαρχάκος 
 Ενορχήστρωση: Βάσω Δημητρίου
 Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων Δήμου Πατρέων 
 Διεύθυνση: Θανάσης Τσιπινάκης 
 Συνεδριακό και Πολιτιστικό Κέντρο Πανεπιστημίου Πατρών 
18 Οκτωβρίου 2010
 ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

....................................................................................................................................................................

Λιαντίνης - Οι θρησκείες θα αφανίσουν τον άνθρωπο.

«Εγώ, αξιότιμοι συνάδελφοι, πιστεύω ότι η αιτία που θα καταστραφεί 
το ανθρώπινο γένος από τον πλανήτη είναι οι θρησκείες. 
Γιατί διδάσκουν χωρίς επιστήμη. Θεμελιώνουν απάνω στη φαντασία.»

«Αν ήθελα να ζωγραφίσω τη χειρότερη μορφή της βλακείας,
δεν μπορώ παρά να τη ζωγραφίσω έτσι.
 Θα βάλω ένα θεολόγο να κάνει στα παιδιά σου κατήχηση. 
Και αν ήθελα να τρελάνω ένα παιδί θα το ‘βαζα να μου πει
 τί του ‘μαθε ο θεολόγος στην κατήχηση.»

Δημήτρης Λιαντίνης
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

που να τα καταλάβουν αυτά οι μαστουρωμένοι απο την θρησκεία υποταγής ;
 έχεις απο την μια αυτούς που προσκυνούν Εβραίους χωρίς να το ξέρουν, 
και απο την άλλη τους αριστερούς άθεους που προσκυνούν πάλι Εβραίους !!!
δεν τα λέμε εμείς αλλά τα έργα τους....

 Δημήτρης Λιαντίνης..

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░
Ηχητικό απόσπασμα από το τελευταίο μάθημα του Δημήτρη Λιαντίνη 
προς τους μετεκπαιδευόμενους δασκάλους του Μαράσλειου Διδασκαλείου.
 http://www.liantinis.org
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░
 
......................................................................................................................................................................

''της φθοράς''.....της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

art : Cristian Schloe

Ήθελε πάντα να 'ναι ''αγαπητικός''..όχι της βοσκοπούλας..
εντύπωση ποθούσε μοναχά..από τις πνιγηρές τις μυρωδιές..
εκείνης της σκελετωμένης του αγάπης να ξεφύγει..
κάγκελλα..καγκελλόπορτες υψώθηκαν τριγύρω του..
ήτανε έξυπνος..ανήσυχος πολύ..φόραγε ιλουστρασιόν
στη σκέψη του τη δροσερή..αρνούνταν να ποθάνει...
ασφυχτιούσε μες στην κάμαρα..πετούσε μες στη σκέψη..
σκάλωνε σε συρματοπλέγματα..αγκάλιαζε το ''ψέμμα''..
γιατί η Γιαννούλα η παστρικιά..ήξερε ένα μάθημα..
μονάχα για να παίρνει..όχι στολίδια της ψυχής..
μαλάματα ζητούσε επιφανειακά..να τα φορεί στα χέρια..
κι αυτός ξεγελασμένος..προδομένος και μοναχικός..
να δώσει επροσπαθούσε και ετόλμαγε..διαμάντια της ψυχής
εκρύωνε τις νύχτες απ' την παγωνιά..γιατί ετούτη η παστρικιά..που διάλεξε για ταίρι του προσωρινό..
ξέσκεπη είχε τη δική της την ψυχή..παπλώματα δεν είχε..
κουρέλια τα' κανε καθώς εσκέπαζε στο διάβα της..
περαστικούς διαβάτες..είχε γεράσει και πολύ..
η άμοιρη..
έσπαγε τον καθρέφτη της τα πρωινά..να κρύψει τα κουρέλια..
τα ''μπιχλιμπίδια'' του μυαλού τα δανεικά..
να κουκουλώσει την αδίσταχτη τη βουλιμία της..
να καταπιεί σκουπίδια της φθοράς..για να μην προδοθεί..
απελπισμένος ο ''αγαπητικός''..έκλαιε για το όνειρο..
που κρέμασε στο ψέμμα της ψυχής του..γοερά...
καθώς αγνάντευε στην προκυμαία του..την προσδοκία του
 που εταξίδευε..σε αδιέξοδα λιμάνια θολερά..
ωσάν καράβι γέρικο..σαπίζοντας..δεμένο στο μουράγιο...
 
''της φθοράς''.....της Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

''Η ΟΜΙΧΛΗ ΣΑΝ ΠΑΛΑΝΙΕΤΑΙ''

Τα μάτια κράταες ανοιχτά..μες στην οχλαγοή...
στο ομιχλώδες γύρευες..τα μυστικά του κόσμου..
και κυνηγώντας χίμαιρες μονάχος σου...
να θυμηθείς εξέχασες..πως είναι να γελάς.
ύβρεις..αμετροέπεια.. πολιτισμός
 στην καθημερινότητα..δηλώνει πια απών.
χιλιάδες οι φωνές οι συναρπαστικές..που προβολή
και παρουσίαση..γυαλιστερό το σελοφάν..
που υπόσχονται να σε περιτυλίξουν...
Είν' δελεαστικό το περιτύλιγμα και 
να αντισταθείς πολλές φορές δεν το μπορείς...
Σαν όμως μέσα του κλειστείς...θα ασφυχτιάς
 με την κορδέλα που το περιέβαλε...
γιατί δεμένος μέσα σε κουτιά εσύ δεν έμαθες 
να ζεις και τις χρωματιστές κορδέλες τους
 ελεύθερες στο χέρι σου..λυμένες τις βαστούσες...
 Και βρέχει..βρέχει ασταμάτητα ολονυχτίς κι ολημερίς...
στους δρόμους βρέχει..στις πλατείες στις καρδιές ..
στην παγωνιά της Γης...
Φωνές..κραυγές..αλλαλαγμοί...
για σιγανές βροχές..για καταιγίδες κι αστραπές...
κι εσύ εκεί από το παραθύρι σου 
πότε νοσταλγικά και λυπημένα άλλοτε..
 από το παραθύρι σεργιανάς..καταστροφές πλημμύρες
 μα και σιγανές βροχές ποτιστικές....
Θάρθουνε πάλι χρόνοι την ομίχλη της βροχής..
 ελπίζοντας..να διώξουν..να σκορπίσουν...
καθάριος μέσα από τον συρφετό να βγεις
 να αντικρύσεις  από την αρχή..καινούριους σπόρους..
''φουσκωμένους'' της ζωής..έτοιμους να φυτρώσουν...
πάλι κι απόψε μέσα από την κάμαρα..αγναντεύοντας..
το φύτεψες το όνειρό σου το χλωμό..
να ποτιστεί..μη λάχει και φυτρώσει και ριζώσει..

''Η ΟΜΙΧΛΗ ΣΑΝ ΠΑΛΑΝΙΕΤΑΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

...θα πουν γιά με πως ήμουνα στο τέλος του χειμώνα
λουλούδι που δεν άντεξε στο γύρισμα του αιώνα !!!!!!!!!!!!!!!!
με μεράκι..για το καλό τραγούδι....
η φίλη σας Σοφία.............. 

....................................................................................................................................................................

''ΕΥΤΥΧΙΑ'' λες.........της Σοφίας Θεοδοσιάδη

ΕΥΤΥΧIΑ..λέξη..απλή..πολύπλοκη..αναπάντεχη και μαγική συγχρόνως..

εγράφτηκε στα λεξικά..στου κόσμου όλες τις γλώσσες..

αφηρημένη έννοια..κανείς ποτέ του δεν κατόρθωσε..

τον ακριβή ορισμό κι ερμηνεία να της δώσει..

πολλές φορές την πόρτα μου την χτύπησε...

της άνοιξα προσεχτικά..δισταχτικά..
ανυποψίαστη θαρρείς..για το μεγαλειώδες της στιγμής..
μου χάρισε διαμάντια..άλλοτε πάλι με ξεγέλασε..
κάλπικα τα μαλάματα..μα..πολύτιμα κι αστραφτερά..
μες στην καρδιά κρυμμένα μένουν...

είναι που εγκλωβίσαν τη στιγμή..κι ας γλίστρησαν κατόπιν..
ποτέ οι χαρές μου δε με προσπεράσανε..ήταν που
 τις ετράταρα στο καλωσόρισμα..ήταν που
 ήσαντε στιγμές..στα μάτια μου ξεχωριστές?

και ναι..το νιώθω άμποτε..πως τη ζωή δεν εφοβήθηκα..

και μόνη μου πορεύτηκα μες στα παζάρια τα ακριβά της..

 πότε γονατισμένη..πότε όρθια..κι άλλοτε τρέχοντας

 πολύτιμα μαλάματα..χρυσάφια να αγοράσω..

πάντα εκεί..βραχιόλα τα φορώ..στη συλλογή μου τα προσθέτω...

τα δαχτυλίδια της καρδιάς μου τα ακριβά..γιατί..

ελπίδα αν το λέν αυτό..ζωή αν το ονομάζουν..
μπόλικη αγόρασα απ' αυτήν..μπόλικη πάντα κουβαλάω.

  και αγαπώ κάθε φορά το ολοκαίνουργιο το δαχτυλίδι μου..

θαρρώ πως είν' αυτό το μυστικό..στο δρόμο που με πάει της ευτυχίας..

σταγόνες σκέψεις μου ακριβές..γεννήθηκαν εντός μου..
ακουμπισμένες πα στο βλέμμα των παιδιών που εβύζαξα..
ακουμπισμένες στο γλυκό και τρυφερό της μάνας μου...

ακουμπισμένες πα στο βλέμμα σου..και στο χαμόγελό σου...
''άντρα'' που με ελάτρεψες..και γέννησες τον έρωτα.....

''ΕΥΤΥΧΙΑ'' λες.. - Σοφία Θεοδοσιάδη.

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░


.....................................................................................................................................................................

↫ των θυελλωδών μας χρόνων ↬

Κι όταν θα φτάσεις περπατώντας πια ξυπόλητoς..
 στην άμμο της ακτής σου...
όταν σταθείς ορθός στην απεραντοσύνη της..
των θυελλώδών σου των καιρών..των χρόνων σου..
της ερημιάς και της σιωπής..
 των ποταμών σου των ασάλευτων στη μνήμη..
ανασυρμένα..δε θ' απαρνηθείς..ούτε..
και στο τραγούδι των σειρήνων θα παραδοθείς..
ανέμους θα σκορπίσεις μ' ένα ασκό σαν Αίολος..
στα πρόσωπα τα υποσχόμενα ..τα απατηλά..
στης φρούδας της πολιτικής τ' ανδρείκελα..
κακέκτυπα της μαριονέττας μιας παράστασης λειψής..

 
θα 'ρχεται κύμα από τη θάλασσα..
οι λίμνες θα φουσκώσουν..τσουνάμι..
κόκκινο αίμα θα'ν ζεστό..εκδίκησης..
αέρηδων κρυμμένων στις σπηλιές των γνώσεων..
βοριάδων που το πνεύμα αποθηκεύει..
με ζεσταμένα πέλματα θα επιστρέψεις στην κορφή..
να δεις και να χαράξεις και να κλείσεις τη ρωγμή..
που άφησαν τα χρόνια τα κλεμένα ... 
τα λεηλατημένα χρόνια μας..
ληστές χωρίς κουκούλες μας ελήστεψαν..
κρύβοντας τιμαλφή ψυχής..χωρίς επιστροφή...
εδείχνανε τα πρόσωπα..φορώντας προσωπείο..
εκεί καταμεσίς στο ξέφωτο..σαν φτάσεις..
στου κόσμου με τα λάβδανα λιβάδια..
 δέντρα γιατρειάς ξεριζωμένα μας..θα φυτευτούν... 
φως να σκεπάζουν τα κλαριά
μη βρέχονται οι ψυχές μας.............. 

↫ των θυελλωδών μας χρόνων ↬ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░


....................................................................................................................................................................

''στης μυστικής αγάπης μας'' - Σοφία Θεοδοσιάδη

 Δε λάθεψαν τα βήματα στο λιγοστό του σκοταδιού
το φως ..στο λάθος το αμαρτωλό..οδήγησαν..κι απόψε..
στης μυστικής αγάπης μας το σκαλοπάτι το βρεμένο..
ψιχάλιζε..και γλίστραγε η ψυχή..ο νους και το κορμί μου..
μ' εβγαζε στο πλατύσκαλο..της νοτισμένης σου
 του έρωτα αγκαλιάς..απόηχος των λόγων σου θαρρείς..
 να 'σαι το ''αστροκούβερτο'' μου εψιθύριζες..
να'σαι η ''βροχή που θα μουσκεύει το κορμί μου''..
του νου μου τα ασυγχώρητα τα λάθη αγαπώντας τα...
 ..για να σε προσπεράσω πλέον δύσκολο..
κι απόψε στο δηλώνω..δεν καίγομαι απ' τις φωτιές..
τις σβήνουνε οι στάλες της καρδιάς μου...
μου μήνυσες πως μ' αγαπάς..φτωχή η λέξη αντήχησε..
άλλη ηχώ εταχυδρόμησες..εκείνη του ''λατρεύω''..
κι εγώ καλέ μου που λυγίζω εύκολα..
που κοκκινίζουνε τα μάγουλα στην έξαψη..
σαν μίας κόρης άβγαλτης στης ζήσης τη βροχή..
τούτο μονάχα σου μηνώ τραγουδιστά...
αν μ 'αγαπάς αληθινά..κάνε ξανά απ' την αρχή..
κι απόψε να ανθίσω..μη μ' αρνηθείς την Άνοιξη..
 γιατί μονάχα ο έρωτας..ανθεί μες στις βροχές..

 ''στης μυστικής αγάπης μας'' -  Σοφία Θεοδοσιάδη
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░


 "Ήρθα κι απόψε στα σκαλοπάτια σου, να τραγουδήσω στερνή φορά..." 
μας ψιθυρίζει με την ατόφια λαϊκή φωνή της..
και την υπέροχη κιθάρα της.. η Σεμέλη Παπαβασιλείου... 
Απίστευτο ταλέντο.. Συγχαρητήρια! 

 ***********************************


......................................................................................................................................................................

Μ.ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ -[Άρχισε μια σιγανή βροχή…]

Έπεφτε μια κίτρινη παλιά βροχή…
Γ. Κ.

Άρχισε μια σιγανή βροχή αργά προς το βράδυ.  
Στις πολιτείες ο ουρανός φαίνεται μιαν απέραντη λασπωμένη πεδιάδα 
Κι η βροχή είναι μια καλοσύνη, όσο να πεις, δε μοιάζει διόλου με το θάνατο 
 Μπορείς να βαδίζεις κάποτε χωρίς κανένα σκοπό ή με σκοπό —σου είναι αδιάφορο— 
 Μιαν εποχή μακρινή και νεκρή σα μια βίαια σκισμένη πολυτέλεια.
  Εγώ συλλογίζομαι πώς και γιατί άραγε μια βροχή μπορεί να σου θυμίζει τόσα πράγματα —
Χωρίς αμφιβολία είναι τόσο ανόητο να τα στοχάζεσαι όλα αυτά μια τέτοιαν ώρα—
Συλλογίζομαι όμως στις ζεστές χειμωνιάτικες κάμαρες μιαν αλλιώτικη μυρουδιά 
 Ύστερα από τις 6 με τα κλειστά παραθυρόφυλλα και τ’ αναμμένο φως  
 Ή μια γωνιά δίπλα στο τζάμι σ’ ένα μεγάλο καφενείο με τις αδιάφορες φωνές. 
Τα συλλογίζεσαι όλα αυτά με τον πιο απλούστερο τρόπο ολωσδιόλου παιδιάστικα 
Μπορείς να λησμονείς το κάθε τι, τί τάχα να γυρεύεις εδώ μια τέτοιαν ώρα 
Εσύ, ο διπλανός σου, όλος αυτός ο κόσμος που πορεύεται δίπλα σου μες στο σκοτάδι  
Αυτή η ανήσυχη σιωπή που πληγώνει περισσότερο κι απ’ το πιο κοφτερό λεπίδι  
Να λησμονείς για μιαν ελάχιστη στιγμή πως ίσως δεν τέλειωσε ούτε και απόψε για σένανε το κάθε τι  
Τόσο π’ αν τρίξει κάτι αναπάντεχα είναι να σου ξυπνήσει την ακριβήν υπόθεση μιας επιστροφής 
Τη χειμωνιάτικη ζεστή κάμαρα, το καφενείο με τις πολύχρωμες φωνές.
…Έτσι βρέχει λοιπόν μια κίτρινη βροχή χωρίς τέλος. 

Μια κίτρινη παλιά βροχή, τη νύχτα, σα μαστίγιο.
 
Μανώλης Αναγνωστάκης
 ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 

Ένα ορχηστρικό: Βροχή - 1965

 

Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις 

.......................................................................................................................................................................

'' Η ΑΧΑΡΙΣΤΗ''....και Ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ !!!.

 Ένα από τα μεγαλύτερα αμαρτήματα του ανθρώπινου γένους,
 συνώνυμη με την αγνωμοσύνη, όπου διαγράφουμε 
όλα όσα έχουν κάνει για εμάς και στρεφόμαστε εναντίον τους
 όταν γίνεται κάποιο σφάλμα.. ή κάποια παράλειψη........ 
H Αχαριστία !!!!
Και τα σοφά λόγια του μπαρμπα- Λια..του πατέρα μου:
<< τη αχαριστία κόρη μου..έπεται αναισχυντία >>
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

Η ΑΧΑΡΙΣΤΗ...ΚΑΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ!!.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Σ' ένα από τα ταξίδια του Καββαδία, το καράβι του έπιασε λιμάνι στην Αργεντινή. 
Κατά την προσφιλή του συνήθεια επισκέφθηκε ενα "σπίτι" της περιοχής 
για να απολαύσει τη συντροφιά μιας κοπέλας.
Στη συνάντηση με την κοπέλα παρατήρησε ότι πάνω στο τραπέζι του δωματίου υπήρχαν Ελληνικές
εφημερίδες. Όταν τη ρώτησε εαν είναι "Πατριώτισσα", η κοπέλα απάντησε: 
"οχι" αλλά όταν ήμουν φοιτήτρια στη Γαλλία γνώρισα κι ερωτεύθηκα ένα νεαρό Έλληνα.
Αυτός της ανταπέδωσε "απατηλώς" τον ερωτά της και την έπεισε να τον ακολουθήσει στην Αργεντινή
όπου την έκλεισε σε ενα πορνείο για να εξυπηρετεί τις ανάγκες των "γελαδάρηδων" της περιοχής.
Η κοπελα έμπλεξε χωρίς να το καταλάβει και δεν μπορούσε να ξεφύγει απο τον προαγωγό της.

Ο ευαίσθητος Καββαδίας συγκινήθηκε απο την ιστορία της κοπέλας και με την βοήθεια των φίλων του
Ναυτικών την "έκλεψε" και την έβαλε στο καράβι του όπου αν και ήταν μέσα σε δεκάδες άνδρες δεν την
πείραξε κανείς. Όταν το καράβι έφθασε στην Ευρώπη, της έβγαλε ένα εισιτήριο για την Ελλάδα!.
Ο Καββαδίας έσωσε την κοπέλα αλλά όταν την συνάντησε χρόνια αργότερα στο σπίτι του Μ. Καραγάτση 
προσποιήθηκε ότι δεν τον γνώριζε.. Μάλιστα όταν έφυγε ο Καββαδίας, εκείνη ρώτησε τον Καραγάτση:
"Αυτόν τον αλήτη τι τον μαζεύεις σπίτι σου, τον ξέρεις ποιός είναι;"

Ο Καραγάτσης παραξενεύτηκε με τη στάση της κοπέλας και ρώτησε τον Καββαδία στην επόμενη τους
συνάντηση τι της είχε κάνει και γιατί τον κατηγορούσε..;
Ο λόγος που η κοπελα είχε αντιδράσει με αυτον τον τροπο, ηταν οτι είχε φτιαξει τη ζωή της στην Ελλάδα
και δεν ήθελε να αποκαλυφθεί το παρελθον της.
Ο Καββαδίας σεβόμενος την επιθυμία της δεν αποκάλυψε στον Καραγάτση την ιστορία της και του είπε
απλά.."Γιατί δεν ρωτάς αυτήν να σου πει τί της έχω κανει;"..
Είμαι βέβαιος ότι μετά από αυτό το γεγονός ο Καββαδίας όταν θα "ετσουζε" καμιά ρακή, θα σήκωνε
το ποτήρι και θα ευχόταν...

"ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΤΗΣ ΑΧΑΡΙΣΤΗΣ"
****************************
Νίκος Αναγνωστάκης
"Μηχανή του χρονου"
....................................................................................................................................................................

......................................................................................................................................................................