βράδια τ' Αυγούστου στον τόπο μου - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Εικόνες ..μυρωδιές..ήχοι που απομακρύνονται..μα πάντα τριγυρίζουν μες στ' αυτιά..των παιδικών μας αναμνήσεων τα πανηγύρια τα Αυγουστιάτικα ..ολοζώντανα θαρρείς χορεύουνε μπροστά μας..Βράδια τ' Αυγούστου..γεμάτα αστέρια ο ουρανός.. και οι καρδιές γεμάτες όνειρα κι ελπίδες..κάτω απ' τις ακακίες με τα στρώματα στο τσιμεντένιο της αυλής το πάτωμα..κορίτσια αγόρια ολάκερης  της γειτονιάς..στη μακρινή πατρίδα μου..τη Θράκη μου.. γεμάτη απ' τους θρύλους της ..τις όμορφες τις παραδόσεις της..όπως και κάθε τόπος άλλωστε στην όμορφη και την πολύπαθη  τη χώρα μου Ελλάδα.. 

Δίπλα και κολλητά απ' τα πανύψηλα..τα γέρικα τα πεύκα της εκκλησιάς μας του μικρού χωριού..να τραγουδάμε για να διώξουμε τα ξωτικά παραμονή που ανοίγανε οι ουρανοί καθώς έφτανε στο τελείωμα ο Ιούλης..και θα ξημέρωνε ο Αύγουστος..που χίλια ονόματα τον βάφτιζαν οι χωριανοί..ανάλογα με τις σοδειές..τα φρούτα..τα καλούδια..Μεσάνυχτα και τα τζιτζίκια και οι δεκαοχτούρες δε σταμάταγαν εκείνο το λυπητερό τους το τραγούδι..γεμάτα τα πανύψηλα τα πεύκα από φωλιές..και ούτε που τις αγγίζαμε..μας κυνηγούσε η μάνα μας ..γιατί ήταν ιερό έλεγε εκείνο το πουλί..με ανθρώπινη λαλιά..και μας μηνούσε..και μας έλεγε..θλιμμένα κελαηδώντας.. 

Λόγια που αποτυπώθηκαν  στο παιδικό μου το μυαλό..απ' τον παππού το Γιάννη..ήταν μεγάλος ''παραμυθάς'' της μάνας μου ο πατέρας..κουβάλησε απ΄ την πατρίδα του μπόλικες ιστορίες..λες κι ήτανε χρυσόδετο βιβλίο λαογραφικό..'Είχε έναν τρόπο να σου λέει πράγματα ανείπωτα θαρρείς.. που δεν επιτρεπότανε να λένε σε μικρά παιδιά..Μας έλεγε λοιπόν το μύθο που ήξερε από παλιά για κείνο το ''θλιμμένο'' το πουλί..σε όλου σας γνωστή δεκαοχτούρα.. και μας επονήρευε θαρρείς από μικρά..κι ας μοιάζαμε στα μάτια των πολλών αθώα ξεπεταρούδια..Έλεγε λέει πως: μια δασκάλα έστειλε ένα μικρό κορίτσι από το σχολειό..για να της αγοράσει μεταξωτή κλωστή και πράσινη.. ξεχάστηκε όμως η μικρή και της επήρε άλλο χρώμα.

Η δασκάλα την ξαναέστειλε μα το κορίτσι πάλι εξέχασε..κι έφερε διαφορετικό. Χολώθηκε η δασκάλα και  της πέρασε θηλιά σφιχτή εκείνη την κλωστή εις το λαιμό της.. Το κοριτσάκι τότε παρακάλεσε τον Θεό να τη μεταμορφώσει..κι ένα πουλί να γένει..Ο Θεός..που πάντα ακούει τις προσευχές των κοριτσιώνε των μικρών..άκουσε την προσευχή του κοριτσιού και του 'κανε τη χάρη.. το μεταμόρφωσε σ' ένα πουλί.. σε μια δεκαοχτούρα..Έτσι λοιπόν δικαιολογείται και η πινελλιά..ωσάν «κορδέλα» που φορεί εις το λαιμό το άτυχο πουλί..

Σκληρή η δασκάλα της ιστορίας αυτής..σκληρή και η θηλιά του μύθου αυτού..γι’αυτό και από τότε το άτυχο πουλί.. ένα κελάηδημα λυπητερό..ένα τραγούδι που σε παροτρύνει λες..σκέψεις να του φορέσεις  επάνω του..καθώς στην κάθε την περίσταση αρμόζει της ψυχής σου..Ίσως μαζεύτηκαν στον ιδιαίτερο ετούτο τόπο μου τόσα πολλά απ' το είδος τους πουλιά..άπειρες είν' κοπάδια ολόκληρα.. σήμα θαρρείς και είν' κατατεθέν..πολλές δεκαοχτούρες..για να θυμίζουν στους κατοίκους της περιοχής τα βάσανα..τις αγωνίες που περνούν..αφού είναι τόπος που ''φιλοξενεί'' ειδών ειδών και διαφορετικούς  ανθρώπους..και να βρίσκουνε γαλήνη και ηρεμία μόνοι τους..στη σκέψη τους..όταν τους κελαηδούν και τους εκμεταλλεύονται ''πολιτικά αηδόνια''.....

βράδια τ' Αυγούστου στον τόπο μου - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

⫷ αίωρες οι σκέψεις στην ακτή ⫸

Στην απλωσιά της θάλασσας..που όνειρα ταξιδεύει στα βαθιά.. και άλλοτε τα βουλιάζει..άλλοτε πίσω τα γυρνά και άγκυρα μες στην καρδιά μας ρίχνει..οι σκέψεις μένουν μόνες στην ακτή..καθώς ..εβράδιασε..περάσανε τα χρόνια..πέρασαν κι οι ανθρώποι και σε λεηλατήσαν..σημάδια αφήνοντας και τραύματα..μα και τατουάζ τριαντάφυλλα στο μέρος της καρδιάς σου..Αίωρο το συναίσθημα.. μετέωρο το βήμα του..ποιός να απαντήσει άραγε αν είν' κατάρα η ευχή..το ακατόρθωτο..το ιδανικό..να 'ρθει και να κουμπώσει στην καρδιά..αν είν' ευλογία ή σαράκι το άπιαστο να κυνηγάς..και στα κατάρτια πάντα την ψυχή να 'χεις ανεβασμένη..

Ευτυχείς θαρρείς οι ανυποψίαστοι..που μιας στιγμής ανόητης.. ασήμαντης..το σφιχταγκάλιασμα στην ευτυχία τους οδηγεί..Το πάλεμα μες στην αλάνα που άρχισες απ' τα μικράτα σου..ακόμα μέσα στην αλάνα της ψυχής..τη φλόγα αναμμμένη την κρατάει.. Στις ανηφόρες πίσω απ' το μικρό σπιτάκι του χωριού..έμαθες φόρα και ανάσες πιο βαθιές να παίρνεις..να ανοίγουν τα πνευμόνια..για να μαθαίνεις για τα ζόρια και τις ανηφόρες της ζωής..όταν σου μήναγε ο παππούς σου..

Εκεί ψηλά απ' τις κορυφές στους λόφους σου τους ανηφορικούς.. τώρα κοιτάζεις τον ορίζοντα και σκιάζεσαι.. ανεξερεύνητος σου μοιάζει ο κόσμος πίσω απ' τη γραμμή..πως να προλάβεις να διαβάσεις το βιβλίο της ζωής σε τόσο λίγο χρόνο ? Αχ ! και να ήταν η ζωή να 'ρχόταν δυο φορές..να ανέβω στις ψηλές κι απάτητες που θα αφήσω τις κορφές..να περπατήσω ακρογιάλια μες στα δειλινά.. στις αγκαλιές ..στη ζέστη των φιλιών ..στο άγγιγμα του βλέμματος εκείνου της ψυχής μου....

 
⫷ αίωρες οι σκέψεις στην ακτή ⫸
Δοκίμιον Λυρικόν - Σοφίας Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

στης ματαιοδοξίας μου τις ακτές..γεννιούνται ''αμαρυλλίδες'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Στο τέλεμα της κάθε μέρας μου..όταν τα αληθινά του δειλινού τα χρώματα..για να τρυπώσουν προσπαθούν και να φωτίσουν τα σκοτάδια της ψυχής μου..να ξεδιαλύνουν τις σκιές.. που ακάλεστες τολμούν μέσα να κατοικούνε..στέκομαι εκεί..αναλογίζομαι..πα στις ακτές του νησιού που εδιάλεξα..Γιουκάλι το ονομάζουνε οι σοφοί οι ποιητάδες..Διόλου πως δε με ένοιαζε πάει καιρός..δε μ' ένοιαζαν οι ''διακρίσεις'' και τα σχόλια τα ανούσια τα επαινετικά.. διόλου δεν με αγγίζανε οι άψυχες  περγαμηνές..χέρια άψυχα..ωσάν νεκρά που τις εναποθέτανε..στην ολοζώντανη ψυχή μου..

Τη ματαιοδοξία μου δεν την αγάπησα από παιδί..ποτέ δεν της εκράτησα το χέρι..να περπατάω με δαύτηνε αγκαλιά μου δε λαχτάρησα.. στους σκοτεινούς μου διαδρόμους..Ωσάν την κάμπια τρύπαγα εκείνο της ματαιοδοξίας..του κρυμμένου μου καλά ''εγώ''..γυαλιστερό κουκούλι..να βγω στο φως η αγωνία μου..μιας  πεταλούδας πέταγμα δώρο στον εαυτό μου.. 

 Εναγωνίως έψαχνα.. στόλιζα πάντα τα φτερά τα πλουμιστά..με εκείνες τις αχτίνες τις χρυσές..να 'χω ένα φως να με οδηγεί..ένα φακό πα στο κεφάλι μου.. το δρόμο να μη χάνω..όταν λαθεύω και γυρνώ στα άγνωρα..πλανευτικά της φαντασίας μου ακρογιάλια.. λουλούδια που φυτρώνουν σπάνια..κρινάκια μου μεταξωτά.. ''αμαρυλλίδες'' της καρδιάς μου....

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Θα ξετυλίγεις τις Σελίδες σου.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Θα ξετυλίγεις τις σελίδες της δικής σου της ζωής ..καθώς θα συλλογίζεσαι και θα μετράς τους αναστεναγμούς..τις ομορφιές που αντίκρυσαν τα μάτια σου μες στα λιβάδια του έρωτα..του έρωτα για της ζωής τα τραταρίσματα..πότε πικρά..πότε ξινά..πότε γλυκά και δροσερά..μια θύμηση θα απλώνεται στα βλέφαρα.. που αργά  ανοιγοκλείνουνε..μη χάσουνε και ξεχαστούν..και κινδυνέψουνε να μείνουνε ερμητικά κλειστά..παλιού σπιτιού σαν ναν' τα παραθύρια.

Όλοι θα σε κοιτούν παράξενα..κανείς δε θα 'χει μηχανή ..έχουν από καιρό χαθεί θαρρείς.. οι αληθινοί οι φωτογράφοι..που ψάχνανε την οπτική γωνία του χαμόγελου που σκάει στα ''κατακόκκινα'' τα χείλη της καρδιάς σου...

Τα χρόνια..τις ρυτίδες..τα άσπρα σου μαλλιά..αυτά φωτογραφίζουν μοναχά..με φιλμ ασπρόμαυρο..δίχως τις έγχρωμες φωτογραφίες σου..που  σου στολίζουν  τα συρτάρια της καρδιάς σου.. Δε σκύψανε ποτέ στο σκοτεινό σου θάλαμο..ποτέ δε ζήτησαν τα αρνητικά των φιλμς..που είχες κρυμμένα στην ψυχή σου..Θιασώτες ζωής επιφανειακής..το βλέμμα είχαν άδειο και θαμπό.. μονάχα βαυκαλίζονταν για τον προσωρινό το χρόνο.. αλλοίμονο..που τους χαρίζονταν..νιώθοντας πάντα πως θα μένουν νιοί..στο χρόνο τους που ξεγελώντας τους ..ανώφελα κυλούσε...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒღ στο ημερολόγιο..στο μέρος της καρδιάς ღƸ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ 26 /7/ 2017 - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Φίλη αγαπημένη μου....

Mέσα εκεί στο μέρος της καρδιάς..σ' ένα ημερολόγιο παλιό..είν' φυλαγμένο ένα μικρό δεντρί..φιλία το ονόμασα και χρόνια τώρα το φροντίζω και το πότιζα..πάνε θαρρώ σαράντα τόσα χρόνια.. Σε γνώρισα στην πρώτη νιότη μου..κορίτσι εγώ μικρό..κι εσύ γυναίκα λυγερή..στον πρώτο σου ανθό..περάσανε τα χρόνια..  Λιγόστεψαν κι ασπρίσαν πα στην πλούσια κόμη τα μαλλιά..και οι ρυτίδες χαρακώσανε το μέτωπο..μα ατόφια πάντα η ραγισμένη σου καρδιά..κρουνός αγάπης μες στους χρόνους παραμένει..

Οι χρόνοι είναι δίκαιοι σε όσους με αγάπη τους κοιτούν και τους βαδίζουνε.. και δώρα φέρνουνε θαρρείς στους οδοιπόρους της ζωής..μαζί με τις ''αλώσεις'' και καταστροφές των πρώτων τους των νιάτων..Μια γλύκα που απλώνεται στον ήλιο της σοφίας του προσώπου σου .. εικόνες μου γεννά..Σκληρύναν τα κιτάπια και οι σελίδες της ψυχής από τους κεραυνούς..που απρόσκλητοι κεραύνωσαν τα δέντρα της καρδιάς σου..Εξαναβλάστησες..πέταξες φύλλα νια..κι ας πέρασαν χρόνια πολλά μετά..

Έλεγες πάντοτε πως ήμουνα εγώ η χαρά της ζωής..αχ και να ήξερες αγαπημένη μου..πόση δύναμη έκρυβε η ήρεμη ματιά σου και οι σιωπές σου..το βλέμμα σου το διαπεραστικό..που χίλιες λέξεις μοναχό του μου μιλούσε..Χρόνια μετά κατέληξα..πόσο   διαφορετικοί  οι χαραχτήρες μας..που τόσο ταιριαστά..εκείνες τις ''κρυμμένες'' μας ψυχές αλληλοσυμπληρώνουν..Δύσκολα που φυτρώνουνε τα δροσερά τα φύλλα να 'ξερες..επάνω στα καμμένα τα κλαριά..Πόσες αλήθειες δεν εσυλλαβίστηκαν τα βράδια εκείνα τα αξημέρωτα..σε κείνα τα ταξίδια μας με τις λευκές τις νύχτες..επάνω στα καράβια που μας πήγανε σε μέρη ξωτικά.. μήπως και λησμονήσουμε εκειά την πυρκαγιά..που έπεσε στα δάση μας τα καταπράσινα..οποία ιδία η μοίρα μας..μας επεφύλασσε ενός χαμού..ενός φευγιού τη λύπη..Αγαπηθήκαμε καρδιακά..εσύ με τη γαλήνη σου..φορώντας ρόλους τάχα της αλύγιστης..κι εγώ σαν μία σπίθα από φωτιά..που ήθελε παντοτινά να καίει το δάσος της καρδιάς της..επορευτήκαμε μέσα απ' τους ρόλους που διαλέξαμε.. κι άλλους που μας φορέσανε ερήμην μας ..επάνω στο πετσί μας...

Κι ύστερα..τώρα λαβωμένες και οι δυο..σοφότερες θαρρώ.. λουστήκαμε μες στο ποτάμι μας της λήθης τους..της λησμονιάς παρηγοριά..το απωθημένο στα βαθιά..εκείνο της καρδιάς μας το σεντούκι..Το γέλιο μας εγύρισε στα χείλη μας..φίλη γλυκειά.. ήρθανε νέες εποχές..βλαστάρια εγεμίσανε τα δάση μας και πάλι..φωνές σαν θρόισμα ανέμου και σαν μυρωδιές..όπως την Άνοιξη π' ανθίζουν λεμονιές...έχουν ονόματα τα δέντρα μας τα ζωντανά..τις νύχτες μας τις σκοτεινές.. μοσχοβολιές μας στέλνουν.. ω ! πόσο δύναμη κρύβουν για τη ζωή μας τα παιδιά.........

  αποστολέας: Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

'' παπαγαλίζοντας''.... - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Aρέσουνε οι φράσεις οι ''κλισέ''..που ανέξοδα.. απερίσκεπτα παπαγαλίζοντας.. γίνονται σημαία απραγμάτευτη στα χείλη των πολλών..αρέσουν στους ανθρώπους οι υπερβολές..κι αμάσητες συχνά τις καταπίνουν..Όχι την τρέλλα του ο καθείς την ακουμπάει και τη διαχειρίζεται ανάλογα με τις δυνάμεις του..και πως στην ιδιοσυγκρασία του ταιριάζει..Άλλος την κρεμάει στο λαιμό..κι έρχεται ένα απόβραδο που θηλιά την καταντάει..άλλος την κρεμάει στον ώμο του και στράτες παίρνει και τα μονοπάτια της ζωής..που σε μουράγια του ονείρου του οδηγούν..άλλος δεν την αντέχει αυτήν την τρέλλα του και εκτός ορίων βρίσκεται..και στην καταστροφή άμποτε οδηγείτε..

Μα είναι σοφία και σπουδή ζωής..την τρέλλα του ο καθείς να τη φοράει μοναχά γι αυτόν..όταν στις ''γιορτινές'' μα  και στις ''σχόλες'' μες στο χρόνο του..έχει την ''πολυτέλεια'' με τον εαυτό του να ασχολείται..Είναι σοφία και απόσταγμα ζωής..να βγάζεις το καπέλο σου σαν χρειαστεί..το βήμα αυτό το  σπουδαίο και το αποφαστικό να το τολμάς να κάνεις..το ένα βήμα πίσω απ' τη σκια..αγαπημένων σου ανθρώπων..να δίνεις τόπο και σκηνή στα θέλω των δικών σου και των γύρω σου..γιατί αυτό το βήμα μοιάζει στη στιγμή... πυρηνικής ενέργειας συμπυκνωμένη δύναμη..που γίνεται υποδύναμη στην εκκίνηση των άλλων.. 

Θαρρώ το άκρως εγωιστικό..καθημερινά την τρέλλα σου να την φοράς καπέλλο..Σαν είσαι ξεκομμένος από τη ζωή και ζεις μονάχα για τα θέλω σου..μην το ελπίζεις να γενείς κομμάτι αυτού του παζλ..της πολύχρωμης τούτης ζωγραφιάς που λέγεται ζωή..και την ορχήστρα της που έχει χίλια όργανα και χίλιες υποκρούσεις καταστρέφεις..

Στη γη καθείς μας ήρθε ολοκλήρωση  προσωπική του να γευτεί..καθώς μέσ' απ'  το μοίρασμα..και την ανύψωση του σκοτεινού του μέρους της ψυχής..την καταπάτηση συχνά των θέλω του των εγωιστικών..ωσάν ''αντάλλαγμα'' ακριβό στην ευτυχία και των γύρω του ανθρώπων να προσφέρει..αντλώντας γενναιόδωρα μέσα απ' αυτήν και την προσωπική του ευτυχία..Γιατί δεν προχωράει ο κόσμος μάτια μου με τα ''στενά''..κι εκείνα της ''ψευτομαγκιάς''.. τα ασυλλόγιστα..απερίσκεπτα..στις ''αγορές'' του εντυπωσιασμού της άοσμης της σκέψης τους..τα ανεφάρμοστα από τον ξεστομίσαντα..τα τετριμμένα του συχνά.. του εντυπωσιασμού κλισέ.....

Δοκίμιον - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

σαν ''παρτιτούρα'' λες.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

''Γράφτηκαν'' στης καρδιάς σου το πεντάγραμμο..μιας παρτιτούρας λες..λόγια ταξιδεμένα  από μακριά..στου χρόνου σου τις διαδρομές ..όμοια με παρτιτούρες που παρέσυραν τα κύματα της θάλασσας.. για να τις ταξιδεύουνε σε αυτιά ερωτευμένων..σαν ακριβό βινύλλιο που δεν εματαγράφη..

 Σε απαλοχαϊδέψανε οι νότες που γεννήθηκαν στα λόγια τους.. σαν αεράκι δροσερό σε ηλιοκαμμένου πρόσωπο..δροσοσταλιά θαρρείς άγουρου πρωινού μιας Άνοιξης..Αναρωτιέμαι αν οι νότες ήταν εμπνευσμένες από εσέ..κόρη τρανή..να το θαρρείς πως μούσα εγένηκες ποτέ σου εσύ.. και δεν σου εδιδάξανε και την αφετηρία  τους..και τον βαθύ προορισμό τους..Ποιός ξέρει άραγε κι οι μουσικές αυτές οι ''ακριβές'' αν είχανε τον ίδιο αποστολέα τους  συνάμα και αποδέχτη.. ανάγκης γαρ της ίδιας της ψυχής τους?

Μες στην ξεχωριστή σου παρτιτούρα της καρδιάς.. ιχνηλάτης ακριβός..ο ίδιος σου εαυτός..και μπαινοβγαίνεις ..και αντλείς.. και γεύεσαι των λόγων της τα χρώματα..μα πάντα μία νότα αίωρη  πλανώμενη στου χρόνου τη ρωγμή..οχτάβα ψάχνοντας χρυσή..στης ουτοπίας σου των ήχων την απόσταση ξανά..να σου θυμίζει έρχεται..στοιχίζοντας τα λόγια τα κλεισμένα μες σ' αυτήν..μιας μελωδίας νιας..ολόδροσης.. που προσδοκά να γεννηθεί......

  σαν ''παρτιτούρα'' λες - Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

Χρόνια πολλά γεμάτα φως Ηλιανή μου !!!

Aν και ο ονειρικός κόσμος που ονειρεύτηκα να δώσω σε σας τα παιδιά μου χρεοκόπησε ..δε θα πάψω να σας μεταφέρω την προτροπή..να στρέφεται το βλέμμα προς τον ουρανό..

<< μπορεί να στοχεύεις το φεγγάρι και να μην το φτάνεις..όμως προσπαθώντας κι αν ακόμα αποτύχεις να φτάσεις εκεί στο στόχο σου,σίγουρα θα παλανιέσαι μέσα στα αστέρια >> 

λέει ο Πλάτωνας..και είναι αυτή η ευχή μου από καρδιάς για σένα κοριτσάκι μου..για σένα Ηλιανή μου...σήμερα που γιορτάζεις το φωτεινό σου όνομα που κουβαλάς...του φωτεινού σου πάππου!!!

Χρόνια καλά ψυχή μου !!!
Χρόνια πολλά γεμάτα φως Ηλιανή μου !!!
η μάνα σου..... 
..............................................................................................................

έμαθα ωκεανούς να ζωγραφίζω - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Κάποτε που ήμουνα πιο νια κι ορμητική..φουρτουνιασμένης θάλασσας όμοιας εικόνα..εμάζευα σταγόνες κι ονειρεύομουν ωκεανός να γένω...Τώρα που όμορφα και σιγανά να περπατώ μου μάθανε τα χρόνια..μες στη σταγόνα μου εκείνη τη μικρή.. ωκεανούς μου ζωγραφίζω....Γεμίζω την ψυχή δροσιά ..να 'χω τα πρωινά  να νίβομαι..τα βράδια στις ακτές τους να αράζω.. Μη με κοιτάς και σκιάζεσαι εσύ..θαρρείς.. νομίζεις πως εγέρασα κι άλλαξα την ψυχή μου ? 

Όχι..τη σκέψη μου εσμίλεψα..θάλασσες ονειρεύομαι μικρές..που μέσα μου πολλαπλασιάζονται.. φαντάζουνε μεγάλες..σήκωσε ο αγέρας τα πανιά και η σκούνα μου ξελύθη απ' το λιμάνι..Δεν τις φοβάται τις ''φουρτούνες'' πια του έρωτα του ακάλεστου..καθώς απρόσμενος κάθε φορά.. σταθμεύει μπρος στα σκαλοπάτια μου.. κομμάτια απ' την ψυχή μου ζητιανεύoντας....

Οι αληθινοί οι έρωτες..είναι νεογέννητα μωρά..δε σέρνουν σκελετούς απ' τα συρτάρια..ζητούν να γράψουν δυνατές..μονάχα αποκλειστικές γι αυτούς..καινούριων πάπυρων σελίδες..Μες στο σκληρό μου δίσκο της ποιητικής μου μνήμης καθώς προχωρώ.. να καταγράψω αφουγκράζομαι..καινούριες και αιθέριες μελωδίες.. Άλλα ζητάει η ψυχή μου..άλλα πεθύμησε..μιας συντροφιάς να 'χει χέρια ζεστά.. όταν τα δειλινά θα μ' αγκαλιάζουν..σαν τα πουλιά που λιάζονται πα στα βρεγμένα τα συρματοπλέγματα..μετά την καταιγίδα........

Κείμενο- Σοφία Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

Η πόλις...Κωνσταντίνος Καβάφης.

Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»


Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θά βρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.

Κωνσταντίνος Καβάφης.
.............................................................................................................