τόσος ήλιος τριγύρω μας - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Κυλιόμενες σκάλες η ζωή..κι εμείς απλοί επιβάτες..που πότε σε ''ουρανοξύστες'' ανεβήκαμε στων σκέψεων μ' αυτές..κι άλλοτε σε υπόγεια..μα τώρα είν' εποχή ''αφαίρεσης''..διώχνουμε βάρη περιττά.. αδύναμα τα χρόνια μας βάρη για να σηκώνουν...Μικρές - μικρές σταλαγματιές ζητούν οι άνθρωποι..τον ήλιο της καρδιά τους να φωτίσει..

Τόσος ήλιος τριγύρω τους..άραγε δεν τον βλέπουν? Μια χώρα λουσμένη μες στο φως..κι οι ανθρώποι γύρω  δέσμιοι σ' ένα απλωμένο  θάμπος ..Ένα μικρό λαμπιόνι χρωστάει ν' ανάψει ο καθείς πάνω στη γη..Καλοκαιράκι και  τα μάτια αποζητούν χίλια μικρά λαμπιόνια..έτσι για να φωτίσουνε τις ''έρμες της ψυχής μας παραλίες''...
Σοφία Θεοδοσιάδη.. 
.............................................................................................................

στο καπελάκι μου το ψάθινο.. κι ένα γαρούφαλλο ''φυτεύω'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Μαθαίνουμε από μικροί μες στη ζωή να τρέχουμε με ανεβασμένες τις ταχύτητες..σε ένα ράλλυ αγωνίσματος πρωτιάς..μα έμαθα από νωρίς ..να χαμηλώνω γκάζια ..φρένο να πατάω στις μέρες τις ''τρελλές''..ανάσες ηρεμίας να ρουφώ... Κάποτε τη ζωή μου την ''εστρίμωχνα'' σε μέρες που οι άλλοι μου ορίζανε..μου δένανε τον πήχυ..μέσα σ' ένα Σαββατοκύριακο μονάχα.. να ψάχνω τη γαλήνη μου να βρίσκω..

Ο χρόνος όμως ήταν πάντα  συνεχής..κι εγώ αναλογίζομουν πως κυλάει σαν ρυάκι.. Τώρα καθώς τα σκήπτρα του αγώνα της ταχύτητας παρέδωσα  στους νιούς..να τρέχουνε με υψηλές ταχύτητες που ίλιγγο μου φέρνουν..να στείλω μήνυμα αποζητώ.. για να ρουφούν το χρόνο...Θέλω το χρόνο μου να τον διαλέγω πως θα τον περνώ..την ψυχή μου πλέον να γεμίζω..Τα αμπάρια του μυαλού μας δε γεμίζουνε με πεντοχίλιαρα..πάντα αδειανά μόνο μ' αυτά  θα παραμένουν .. 

Χαλάρωση λοιπόν και ''φρένο'' θέλει στη ζωή..για νιούς και  γέρους μα και παιδιά ακόμα..Απαλοχάϊδεμα του εαυτού ..του εαυτού μας του πολύτιμου..για να 'ναι σε αρμονία..ανάγκη το χει επιτακτική..χορτάτος να 'ναι πάντοτε..απ' της ζωής τις  ομορφάδες ..Μπουκώνει η μηχανή και δεν τραβάει ..αν καίει λάδια συνεχώς.. και σέρβις δεν της κάνουν......

Παίρνω λοιπόν κι εγώ το καπελάκι μου το ψάθινο..κι ένα γαρούφαλλο απάνω του ''φυτεύω''..να μου μοσχοβολάει στο δρόμο μου και βάζω μπρος στη μηχανή..σε ακρογιάλι να με βγάλει..Να το δροσίσω το κορμί..κι ο νους να ζωντανέψει..στα απλά ..στα καθημερινά και τα δροσιστικά εκείνα της ψυχής..κρύβεται η ''πεμπτουσία''...

Σοφία Θεοδοσιάδη
...........................................................................................................

καράβι λες κι ο έρωτας ''αβούλιαχτο'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Kαράβι λες κι ο έρωτας αβούλιαχτο..σινιάλο μου στειλε απ' τα γαλάζια του ..τα ήρεμα  που μοιάζανε..θαλασσοταραχής μια πρόκληση..προειδοποίησης τσουνάμι στην καρδιά....Μες στο ρολόι της μνήμης μου..οι ώρες των ερώτων μου μια ταξινόμηση θαρρείς.. διεκδικούσαν για να πάρουν..

Μα μια σελίδα έμενε κενή..εδίσταζε το χέρι να τη γράψει..Στάθηκα εκεί..και συλλογίστηκα..ποια τάχα είναι η γραμμή..ευθεία ή τεθλασμένη απαιτεί για να χαράξω..γιατί η τεθλασμένη έχει σημείο συνάντησης κι αναφοράς.. λιγοστός ο χρόνος για τις ευθείες μου.. ανιαρές διαδρομές..εκπλήξεων στερημένες...

Έτσι κι αλλιώς τον εαυτό μου οδηγούσα μοναχά σε τούτο το καράβι της ζωής..και στο ψηλότερο κατάρτι του να γαντζωθώ και να σταθώ..την τεθλασμένη μου αγάπησα..σε σένανε ..στον κάβο που το άραξες το αβούλιαχτο το πλοίο σου του έρωτα..σ' εκείνο το λευκό πανί που μου ανέμισες..εκεί με οδηγούσε....

Σοφία Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

στης ψυχής το ''φιλντισένιο'' όστρακο.....Σοφία Θεοδοσιάδη

Πίσω τρυφερά..στων ονείρων μου τη θάλασσα αγναντεύοντας .. ..θαρρώ πως τα κατάφερα και ''αλίευσα'' μικρά μα.. σπάνια.. μοναδικά..ξεχωριστά..μαργαριτάρια λιγοστά .. κλεισμένα στης ψυχής το φιλντισένιο όστρακο..όταν πονά να τα φοράει.....

Σοφία Θεοδοσιάδη
 ¸.•*¨*•♫¸¸.•*¨*•♫¸¸.•*¨*•♫¸¸.•*¨*
..............................................................................................................

των στίχων οι ''Παράδεισοι''..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Τούτο το ήρεμο το χάραμα ..που όλα μοιάζουν όπως πρώτα να κυλούν..και τίποτα δεν είναι όπως παλιά.. εκεί στην άκρη συλλογιέμαι...αν πορευτήκαμε..προς τον Παράδεισο..την ευτυχία για να φτάσουμε...σαν μας υποσχεθήκαν...οι σειρήνες της ζωής και της πολιτικής..στον τόπο ετούτο..τον μικρό τον μέγα..του Ελύτη μας τη ρήση αναμασώντας.Συλλογιέμαι πολύ και θλίβομαι..καθώς χορό γύρω μου εστήσανε αλλαλιασμένοι με χωρίς το στίγμα και ταυτότητα προσδιορισμού άνθρωποι και ανθρωπάκια.... καθώς βήμα ελεύθερο τους εδόθη αμισθί..το χρησιμοποιούν για ίδιον όφελος.. απεγνωσμένα ψάχνοντας να αυτοπροσδιοριστούν..

να κάνουν αισθητή την παρουσία  τους..νιώθοντας το μηδενισμό εσωτερικά βαθιά και μέσα τους.. αλλάζοντας συχνά και μες στις  ώρες πρόσωπο..από φιλόσοφοι Aριστοτέληδες..γίνονται ευθύς πολιτικοί και αγορεύοντες σε βήμα ασχέτων και ανοήτων  ακουόντων..Χρίζονται και αυτοχρίζονται πολιτικοί αναλυτές..του διαδρόμου και της Χαλιμάς..του ποδαριού κουβέντες..καθώς η φίλη και η Κατίνκω από τη γειτονιά..τους είπε και τους εμήνυσε.. δυο μισές ειδήσεις....

Να δραπετεύσω ήθελα απ' την ανοησία που εσάρωσε εκείνα τα μυαλά..τα ''πιθηκάκια'' που μπροστά μου χοροπήδαγαν..μα εγώ σιωπούσα και εχαμογέλαγα..κι εκείνοι οι ανόητοι θαρρούσαν πως μαζί τους συμφωνούσα..Δεν τους εκραύγαζα.. πως αναζητητής δηλώνω από τότε που γεννήθηκα..αγνωστικιστής δηλώνω και θιασώτης μιας αλήθειας ..που κωπηλατώ με βάρκα με μικρά κουπιά..Κλείνω τ' αυτιά στο μέτριο και στο φτηνό..αδειάζω τόσο συρφετό..που τ' αυτιά μου κατακλύζουν..στίχους ..στιχάκια που απάγγειλε και ετραγούδησε.. αιώνες τώρα τούτος ο λαός...στα νανουρίσματα της μάνας του...στα νανουρίσματα της θάλασσας του τόπου του.. αφήνομαι για να παραδοθώ...τη σωτηρία και τη λύτρωση για να 'βρω..στων ''Παραδείσων'' της αλήθειας τους....  

 των στίχων οι ''Παράδεισοι'' - Σοφία Θεοδοσιάδη....
..............................................................................................................

αγάπες μου ''επενδυτικές'' - Δοκίμιον Λυρικόν.

Eίναι χρονοβόρα ..δύσκολη και κοπιαστική...η ''αλιεία των αληθινών των μαργαριταριών'' είτε αυτά στολίζουν τους λαιμούς των γυναικών...είτε στολίζουν τις ψυχές των φίλων μας..που σκύψαμε ..από τις ξεχασμένες τις ακτές..στη συλλογή μας  να προσθέσουμε..Έρχονται οι αγάπες μπρος στα σκαλοπάτια μου  και μου σιγοτραγουδούν ψιθυριστά ..να διώξω μακριά υποσχέσεις και αυταπάτες μου πολιτικές..και να κρατήσω τις ανθρώπινες...εκείνες τις ζεστές.. αγαπησιάρικες.. που ενέσεις λες τονωτικές..σε αγκαλιάζουνε..σε παρασέρνουνε μπροστά..''επένδυση'' θαρρείς....

σε αγάπες φιλικές..στης μπερδεμένης εποχής που ζούμε τον καιρό..εκεί..σημεία αναφοράς οι φίλοι μας οι καρδιακοί.. δοκιμασμένοι και αλύγιστοι στων χρόνων τις φωτιές..που απειλούν και λαμπαδιάζουνε ψυχές..αγάπες που φυτεύτηκαν σε χρόνους μας ανύποπτους..κι αμέτρητους πριν στο παρελθόν του καθενός.. αγάπες που ριζώσανε..δέσαν κορμούς ..βλαστήσανε και δώσανε καρπούς..  

Γιατί.. τι θαρρείς πως θέλει ο  άνθρωπος...αγάπες να αποθηκεύει στο χρυσόδετο ''δισάκι'' του..και κάπου εκεί τις κρύες τις νύχτες ..τις μοναχικές.. να ψαχουλεύει  και έναν - έναν ''θησαυρό ''στα δάχτυλα να σφίγγει ..Να τον ''εξαργυρώνει'' στα κιτάπια του του νου..να τον έχει να πορεύεται..να αντέχει ..να δροσίζεται τα Καλοκαίρια τα καυτά..τα Φθινοπωρινά τα βροχερά που βρέχεται η καρδιά..να ανθίζει σαν τις Άνοιξες απ' τις ανθισμένες του αγάπες..
μα πάντοτε ρισκάροντας..και καταθέτοντας κερδίζεις στις αγάπες..

 αγάπες μου ''επενδυτικές''- Δοκίμιον Λυρικόν

Σοφίας Θεοδοσιάδη
................................................................................................................

ΧΡΟΝΟΥ - ΓΡΑΦΗΜΑ της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Τα σκαρπινάκια μου τα Καλοκαιρινά τα πάλιωνα στα γρήγορα.. νωρίς..Με μάλωνε η μάνα μου..μ' 'επιανε απ' τις κοτσίδες μου και μου 'λεγε ο κύρης μου  δεν ημπορεί κάθε φορά παπούτσια να αγοράζει..εφτά ήταν τα ''στόματα'' και τόσοι νοματαίοι για να θρέψει..Μ' έλεγε αγοροκόριτσο..μα ούτε που με ένοιαζε..ούτε που δάκρυ έβγαζα ..της το 'σκαγα και έτρεχα..μαζί με τ' άλλα τα παιδιά.. αγόρια και κορίτσια.. στου βάλτου στα ποτάμια..Eίχανε ''κρυμμένους'' θησαυρούς ..γνώσεις και εμπειρίες στη ζωή ανεπανάληπτες..που σαν τις έχανα στην ώρα τους..ποτέ ξανά δε θα τις συναντούσα..ποτές μου δε φοβήθηκα τη γνώση τη σοφή..μιας φύσης και ανθρώπων της..της ύπαιθρος.. που απλόχερα αληθινής   ζωής προσφέρανε κομμάτια..

Ένας κόσμος ολάκερος.. ο σκληρός ο κόσμος του χωριού..μα και γλυκός συνάμα..ήχοι των γρύλων και των τριζονιών..του τζίτζικα που ξέμενε στα δέντρα τραγουδώντας..Ήχοι του πλανόδιου ψαρά .. του αγαπημένου μας παγωτατζή..και μυρωδιές της ρίγανης.. των φρέσκων πεπονιών..Κι εσύ περίμενες να κάθομαι και να φυλάω τα σκαρπινάκια μου..μην τύχει και παλιώσουν?  Ατσαλώνει τα κορμιά τα παιδικά..ακονίζει το μυαλό η ελευθερία της επιλογής.. μέσα στους όμορφους λειμώνες..Σκαρφίζεται ο παιδικός ο νους.. στιγμή δεν αδρανεί..παιδί ελεύθερο μικρό..ελεύθερος πολίτης και μεγάλος.

Καθώς λαβώσανε τον ουρανό η φτώχεια γύρω μας απλώνεται καθημερινά..μας το μηνάνε τα ραδιόφωνα..το λένε τα τραγούδια..για τα καρβέλια μας τα λιγοστά μιλούν..για τα παιδιά μιλούν που πλέκουνε της Ειρήνης τα Μαγιάτικα στεφάνια..κι εμείς που σε παλάτια δεν εγεννηθήκαμε το ξέρουμε από όλους πιο καλά..χειρότεροι οι ληστές ονείρων..και οι άρπαγες απ' το μισό το μοιρασμένο το καρβέλι...

''Λιώνουν'' σκαρπίνια οι παιδικές ψυχές..φυτρώνουνε στη θέση τους ..λουλούδια όμοια με λευκά φτερά πα στα πατούμενα.. καρποί στην κεφαλή τους.. Μεγάλωσα μανούλα μου και πια δεν με μαλώνεις..τα βρήκα πεταμένα μες στον αχυρώνα μας..τα  ''φόρεσα'' και έτρεχα στα απέραντα..με τα ηλιοτρόπια λιβάδια..μα ξύπνησα και ήμουνα σιμά σε σε..κρατώντας σου το χέρι....Μια ελπίδα μέσα μου ''εφύτρωσε''..άραγε θα 'βγαζαν φτερά τα πόδια μου..αν ξαναφόραγα εκείνα τα παλιά μου τα ''σκαρπίνια'' ?

 ''τα σκαρπινάκια μου τα πάλιωνα νωρίς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

''Καθώς μικραίνει το.. ''για πάντα''

φωτο : από το διαδίκτυο

Να μου κρατάς σφιχτά το χέρι μου..
μικραίνει το ''για πάντα''..
τα χνάρια να πατάμε που αφήσαμε
στην παραλία την απόμερη
που στην αλμύρα της λουστήκαν τα κορμιά.
Κοντεύει Καλοκαίρι..και
η ''συννεφιά ετούτων των καιρών'' 
σταλάζει φόβους..λες  και
είν' Φθινόπωρος καιρός..
σταγόνες και μας βρέχουν..

Δε σου ζητάω στη Χαβάη να με πας..
στης ακυβερνησίας τη θάλασσα  
την ψάθα μας να απλώσουμε..
στο αφρισμένο κύμα..
στο απέραντο γαλάζιο 
της ψυχής σου να βραχώ..
να κολυμπήσω..στα βαθιά.. 
να νιώθω το ζεστό σου το κορμί.. 
που τις ''φλογίτσες'' πόθου μου 
ακόμα τις φωτάει..
πάει καιρός που δεν εσμίξαμε
στον ουρανό μου η Πανσέληνος εκρύβη. 

Έλα κοντά μου ...
μη δειλιάσεις  να ξεγυμνωθείς..
το πιο όμορφο απ' όλα μας τα ξεγυμνώματα
ετούτο της ψυχής μας...
Έτσι σαν δυο μικροί Θεοί 
στο ψέμα το ηδονιστικό σου ν' αφεθώ..
ενάντιο στο λιγοστό 
το χρόνο του ''για πάντα''
ψιθύρισέ μου μια φορά
τη λέξη αυτή τη μαγική..
κι ας κλείσω και τα μάτια
γλυκό του νου..το σαρκικό παιχνίδι 
τ' αναπάντεχο να ονειρευτώ
καθώς μικραίνει το ''για πάντα''

''Καθώς μικραίνει το ''για πάντα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

έμαθα από μικρή να ''γεύομαι'' τις μουσικές...Σοφία Θεοδοσιάδη.

Ζωγράφος : Christian Shloe

 Έμαθα από μικρή να γεύομαι τις μουσικές..μαθήτευσα στα γνήσια ακούσματα εκείνα τα παραδοσιακά..τα αυθεντικά τα ατόφια..μικρό παιδί σαν ήμουνα στα πανηγύρια του χωριού..στις όμορφες παρέες μου..στις συναυλίες των μικρών..των γυμνασιακών μου χρόνων.. τότε που όλες σαν ξεπεταρούδια τρέχαμε πίσω από τα αγόρια εκείνα τα ''ξεχωριστά'' ..που παίζαν μουσικές και τραγουδάγαν μαγικά......

Θυμάμαι τον Γκαϊφύλια στην Κομοτηνή που έγραφε σελίδες μουσικές..πως κοριτσάκια όλα φρέσκα και αγνά..τον κρυφό μας έρωτα εναποθέταμε..μα και τον θαυμασμό μας..καθώς ήταν λίγο και μεγαλύτερος απ' όλες της παρέας μου και διεκδικούσαμε ένα φλερτ..εκεί εις τα κρυφά..Δεν διαφημίζω την πραμάτεια μου τη μουσική και της παιδείας μου τη γνώση..αφήνω άλλους να το κάνουνε αυτό..που θέλουν ταπεινά να μη βαδίζουν.....

Έτσι έμαθα  να γεύομαι τις μουσικές..απλά..να αφήνομαι στα σκαλοπάτια τους...γιατί είναι αυτές πιο δυνατές κι από της καρδιάς τους χτύπους...Με ξεσηκώνουν και τρελλαίνουν την ψυχή...και στον παράδεισο της Γης με στέλνουν κατευθείαν..Κλείνω τα μάτια και αφήνομαι στην απέραντη σχεδία τους...και κάνω στρώμα μαλακό τις νότες τους για να κοιμάμαι ήσυχα τα βράδυα...
Σοφία Θεοδοσιάδη
.......................................................................................................................................................................

καθώς οι μούτσοι κλαίνε στη στεριά....της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

<< Κι έκανε ένα μακρύ ταξίδι..μέσα εις τη Μεσόγειο..και σε πέντε έξι εβδομάδες σωθήκαν όλες οι τροφές...και να αγοράσουνε άλλες δεν είχανε...γιατί κι αυτές που είχαν για προμήθειες με δανεικά τις αγοράσαν...Και τότε ρίξανε στον κλήρο...να δούνε ποιός θα φαγωθεί...Κι ο κλήρος πέφτει στα ''ανθρωπάκια''τα μικρά κατά τη γνώμη του καραβοκύρη...Αν είναι κάποιοι για να φαγωθούν εσκέφτηκε...ας είναι τούτοι οι ασήμαντοι...ετούτοι οι ''μούτσοι''οι φτωχοί... ας είν' και οι ποιητάδες..ας είν' και οι γραμματιζούμενοι ...για όλους αυτούς καθόλου εμάς πια, δε μας νοιάζει..είν' ευκαιρία να πνιγούν...και να μην ξεσηκώνουν ...με κείνα εκεί τα λόγια τους που συνειδήσεις αφυπνούν...και ενάντια στους καραβοκύρηδες τους στρέφουν..

Ας τους ''βουλιάξουμε''όλους τους  με μιας...να βγούμε εμείς μονάχοι στη στεριά...νάναι πλουσιοπάροχη η ''μοιρασιά'' που απομένει...Mπορεί κι αυτοί όλοι τώρα οι γραμματιζούμενοι μες στο καράβι ετούτο το μικρό νάναι τρομαγμένοι και σαστισμένοι και ανήμποροι με βία να αντιδράσουν.Μα είναι η πένα τους εκείνη που καραδοκεί...είναι σαν όπλο δυνατή, κι αν τους βουλιάξουν και τους ''πνίξουνε''ακόμα..η σφαίρα που εκτοξέυτηκε από το ''όπλο'' τους αυτό..μέσα στους χρόνους συνεχώς και θα τους σημαδεύει..κι αργά ή γρήγορα ..με σιγουριά στη φτέρνα θα τους βρει....>>

Σκέψεις- Σοφία Θεοδοσιάδη
....................................................................................................................................................