''συμπαθάτεμε'' παιδιά ..χάρη σας το ζητώ - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Και αν τον κόσμο σας μονάχη μου δεν μπόρεσα..να σας τον
 παραδώσω εγώ.. σαν πως τον ονειρεύτηκαν τα μάτια σας..τα βράδια τα  υποσχόμενα της αστροφεγγιάς τα βράδια..να δικαιολογηθώ δεν μου επιτρέπεται.. προσπάθεια στα όρια χρειάζονταν..τοίχους να σπάσω πέτρινους..  μα τα εργαλεία ευλύγιστα..ανίκανα εστάθηκαν.. στους κήπους με τα ''ρόδα τα αμάραντα'' για να σας οδηγήσω..

Τις ουτοπίες μου αγκάλιασα..οι αγώνες μου.. θα αναρωτιέμαι αδιάλλειπτα αν ακουμπήσανε εκείνα τα φτερά σας..ονείρων που να μοιάζουνε σοφά και βιωμένα..ζωών να περικλείουνε από όλα τα ποτά..εκείνα τα μεθυστικά..μα και τα γλυκόπικρα σαν φάρμακο που μοιάζαν...μα είμαι άνθρωπος κι εγώ κι όχι Θεός..γι αυτό και ταπεινά ..''συμπαθάτεμε'' παιδιά ..χάρη σας το ζητώ....

 ''συμπαθάτεμε''..- Σοφία Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

λες και σε ''έχτισε'' ο Θεός..μονάχα για παιδιά - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ζωγράφος: Monica Carretero

Αραδιασμένα τα ασπρισμένα τα τενεκεδάκια με βασιλικό..να διώχνουν τα κουνούπια έλεγες..και τα γεράνια σου μανίτσα μου για να στολίζουν το μικρό του φούρνου μας το παραθύρι..μνήμες μου παιδικές..σαν αυλακιές που φύτεψαν σπόρους ζωής ανέμελης.. για να καρπίσουνε μεστά κι αληθινά.. μες στα κελάρια της ψυχής μου για να συναχτούν..στο θέρος της ζωής μου να με βγάζουν...

Έβγα μικρή να πάρεις παγωτό..''ΕΒΓΑ'' το καλό το παγωτό εδώ.. ..φωνές να διαλαλούν και να μπερδεύονται με παιδικές φωνές και κακαρίσματα απ' τα ''μαρτυρικά'' κοτέτσια με τις κότες..Να πάρουμε δυο αυγά απ' τη φωλιά..άραγε θα μας δώσει ένα ξυλάκι σοκολάτα ? Να δέσουμε και μια ''τριχιά'' από τον αχυρώνα με τα σύνεργα εκείνα του παππού..στο δέντρο εκείνο το ψηλό στην άκρη τ' αμπελιού...κούνια αυτοσχέδια..στα ουράνια τα όνειρά μας να πετάξει...

Τι τυχερό κορίτσι να 'ξερες που μ' έκανες..με κείνο το φουστάνι το πουά..που κρέμονταν η δαντελίτσα στον ποδόγυρο.. λες κι ήταν στρίφωμα μεσοφοριού..να μοιάζω σαν τα περιοδικά..να κόβω βόλτες στα δρομάκια στ' Αη- Λιός στο πανηγύρι.. που ο κύρης μου μας πήγαινε..για να χαρούμε τη γιορτή του...Γλυκά και σάμαλι και κρύα από τον πάγο τα νερά..δροσιές τριγύρω να σκορπούν..γέλιο χαρές και να φυτεύουνε στα μάγουλα τα ροδαλά των παιδικών μας χρόνων..

Τα μεσημέριανά σκασιαρχεία απ' τα κρεβάτια μας..που τάχατες για ράστα μας εβάζαν..μ'εκείνες τις ξαδέλφες μου τις πολιτειανές..που τις φιλοξενούσαμε έναν καιρό τα Καλοκαίρια..η ψηλομύτα η Εύα η θεία μου..η μάνα τους των κοριτσιώνε..τίποτες δεν εκαταλάβαινε.. από την ανέμελη ..την όμορφη ζωή μας..Τους τρόπους τάχα θα  χαλάγαμε των ''ανώτερων'' παιδιών της..Μα τα παιδιά είναι παιδιά.. και ''σχίζαν'' τα κιτάπια της..με τις ανούσιες θεωρίες..

Γινόντουσαν ένα με εμάς..και μας παρότρυναν ακόμα πιο χειρότερα στις ζαβολιές να επιδοθούμε... Κατάκοπα τα βράδια έξω εκεί..στα πόδια ανάμεσα των γυναικών.. που παρακάδι έκαναν στου φεγγαριού το φέγγος..ύπνο μονάχα ονειρευόμασταν..ως τ' άλλο το πρωί... Καλοκαιράκι μου ζεστό..τόσο μικρό..που γρήγορα περνάς..λες και σε ''έχτισε'' ο Θεός..μονάχα για παιδιά...

(λες και σε ''έχτισε'' ο Θεός..μονάχα για παιδιά)
 Σοφία Θεοδοσιάδη. 
..............................................................................................................
.............................................................................................................

'' το τρεχαντήρι σου Ροδένια μου ''..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ζωγραφική : Cristian Schloe

Στην προκυμαία της ζωής σου χρόνια εκαρτέραγες..εκείνο το μεγάλο το καράβι..να σε ανεβάσει στο κατάστρωμα ψηλά..τον κόσμο ν' αγαναντέψεις..θάλασσες να μη μείνουνε αταξίδευτες .. αέρηδες να σε δροσίζουνε..και άλλοι να σε καίνε...Μα ήτανε τα ''ναύλα'' ακριβά..κι έμεινες να κοιτάζεις πέρα τον ορίζοντα...να περιμένεις το μεγάλο το καράβι να φανεί για να σωθείς.. κι ίσως αυτό ποτέ του να μη 'ρχόταν..

Άρπαξες από την αρχή το τρεχαντήρι σου...που χρόνια κατοικούσε στης ψυχής σου το τετράδιο..εκεί στην ξεχασμένη  την ακτή σου.. 'φόρτωσες'' τα μολύβια σου σε τούτο το παλιό σκαρί..και κίνησες της μνήμης τις σελίδες να γεμίσεις.. Μη σκιάζεσαι..ξεκίνα πάλι για άλλη μια φορά..μην κουραστείς..περπάτα την τη θάλασσα..δέσε σχοινιά..κρέμασε και τον ήλιο..το φεγγάρι για πανιά..ταξίδεψε..σε πολιτείες που σου μείναν άγνωρες ..κι έχουνε το καλό ταξίδι ακόμα να σου''δώσουν''.. Αβούλιαχτο το τρεχαντήρι σου Ροδένια μου.. στις ''αφρισμένες των καιρών'' τις θάλασσες..ταξίδια σου εγγυάται....

Τι κι αν το περιφρόνησες γιατί έμοιαζε  στα μάτια σου μικρό..τι κι αν φοβόσουνα να ξανοιχτείς σ' ωκεανούς απέραντους βαθείς και μακρινούς..είναι γιατί  δεν κάθησες..δεν έβρισκες το χρόνο να εκτιμήσεις..να  σκεφτείς.. πως τούτα τα μικρά- μικρά ταξίδια σου.. σου ετρατάραν  τα μεγάλα.. Ξέχασες και τη μυρωδιά της θάλασσας τα βράδυα που έριχνες τα δίχτυα σου...και με το πυροφάνι.. αναζητούσες στο βυθό καινούριες εμπειρίες να γνωρίσεις...

Μα ήρθε πάλι η χρονική στιγμή...να θυμηθείς το κάλεσμα της ανοιχτής της θάλασσας...γιατί αυτή δε σε άφησε από τότε που την είδες και τη γεύτηκες...που τη δροσιά της σου εχάρισε στα λιγοστά που θάρρησες..να την ελησμονήσεις..Μη φοβηθείς..είν' το ταξίδι της ετούτο ''μαγικό''..που όλο λιμάνια σου υπόσχεται..ξανά τις άγκυρες να ρίξεις...είναι οι Ιθάκες της μαγευτικές.. μικρές κι ας μοιάζουνε στα μάτια σου..φάροι.. υποσχέσεις φωτεινές ακόμα  στέλνοντας..αναβοσβήνοντας το μακρινό αχνό τους φως.....

το τρεχαντήρι σου Ροδένια μου.. - Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

''φουστάνι''μου λουλουδιαστό - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ζωγράφος : Christian Shloe

 -Φουστάνι τηνε φόρεσα τη θλίψη μου Ροδένια μου...το 'πλενα ..το καθάριζα και πάλι  το εξαναφόραγα για χρόνια ολόκληρα..πολλά.. Όχι πως δεν είχα άλλο φόρεμα..ούτε και πως δεν ήθελα το λουλουδιαστό μου το  φουστάνι να φορέσω.Μα δεν προλάβαινα από τον πόνο που με έβρισκε..στης προσφυγιάς το δρόμο..κάθε φορά που το ξεκρέμαγα από τη ντουλάπα μου..κι άλλη κουκίδα επροσθέτονταν στο στήθος μου του φουστανιού.Κι έτσι το ‘κρυβα πάλι  στη ντουλάπα μου,γιατί πολύ τ’ αγάπαγα εγώ ετούτο το ’φουστάνι. 

Έγινα ένα εγώ με τις κουκίδες του…και κάποτε εφθάρηκε…μα  όχι δεν το πέταξα.. το 'κρυψα πάλι και καλά μές στο σεντούκι μου..εκεί όπου είχα κρυμμένα και εφύλαγα ..τα ''τιμαλφή'' μου και πολύτιμα.. που μου θυμίζανε ποια είμαι.Κάθε που ξεχνούσα και εχαιρόμουνα.. γιατί καινούριο φουστάνι τώρα φόραγα..ερχότανε και μ’ ένα θλιμμένο μα και γλυκό χαμόγελο συνάμα και μου θύμιζε..μου έφερνε μπροστά μου τις ‘’κουκίδες’’του...μη και τις λησμονήσω..

Το αγαπούσα πολύ γιατί ήμουν εγώ..μα να γυρίσω πίσω αρνιόμουνα με ''στένευε''..με ζόριζε πολύ το''φερμουάρ'' του.. που έκλεινε τις κουκίδες μου τις ανεξίτηλες..που ''εσκαλώνανε'' όταν με έγδερνε και που είχαν χαραχτεί με ''τατουάζ'' ανεξίτηλο..επάνω στο πετσί μου..

Της νοσταλγίας ο δρόμος του πρόσφυγα κορίτσι μου.. μικρό και άβγαλτο και άγουρο ακόμα..είναι ένας δρόμος γεμάτος λουλούδια σπάνια, γεμάτος βράδια από φεγγάρια κόκκινα…και δροσερά πρωινά..μα κρύβει κάτω από τους ''κήπους'' της και αγκάθια τριαντάφυλλου .. που στάζουν κόκκινο αίμα....

''φουστάνι'' μου λουλουδιαστό - Σοφία Θεοδοσιάδη( απόσπασμα)

............................................................................................................

''βυθός'' η θλίψη ανεξερεύνητος...της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Μετράει τις αντοχές ο '' θάνατος''..μετράει τη θέλησή μας..Βυθός η θλίψη ανεξερεύνητος για την ψυχή του καθενός μας..Αν αφεθείς είναι το πιο εύκολο για να σε παρασύρει..σ' ένα ποτάμι χείμμαρο και δίχως γυρισμό..Αργά ή γρήγορα θα βρεθείς..στο δέλτα προς τη θάλασσα..και θα πνιγείς μες στη θολούρα εκεί των εκβολών της .. Μα εσύ το αποφάσισες.. αντίδραση και θέληση το ονόμασες..αυτό που πάντα προς τα μπρος..αέναη πορεία του φωτός σου...

Σου αρέσουν οι ανοιχτές οι θάλασσες.. σου αρέσει η ζωή.. και λάτρης τους χρόνια εσύ..δηλώνεις θιασώτης.. δε σου αρέσει να ''θαλασσοπνίγεσαι'' στις..''στις εκβολές των ποταμών''...Θα τα περάσεις και τανάπαλιν τα δύσκολα.. φίλε μου  εσύ μοναχικέ 
κολυμβητή μου..θα γίνεις πάλι ''βουτηχτής'' για τα βαθιά..ακόμα κι αν δεν  σου 'μάθανε επαγγελματικό κολύμπι .. κράτησε τις ανάσες σου ..ακόμα και στα  απρόσμενα τα κύματα..σαν που να εκπαιδεύθηκες να κάνεις μακροβούτια..

Θα 'ρθουνε καλοθελητάδες θα σου τάξουνε λαγούς με πετραχήλια ..πως τάχα λέει σε καταλαβαίνουνε...και να απαλύνουνε τον πόνο σου συχνά  θα προσπαθήσουν..Θάρθουν στιγμές θα τους πιστέψεις ..κι ας μοιάζουνε τα λόγια τους χάρτινα και λειψά..ίσως να ήταν η ανάγκη σου κι εσύ να τα πιστέψεις..Σίγουρα ένα τους κενό...μια έλλειψη μεγάλη τους γεμίζουν ..με της συμπόνοιας το μαντήλι σαν πλερέζα πένθιμη..τα λόγια τα υποκριτικά συχνά..τη γύμνια τους ζητώντας, μέσα από τα λόγια τους να κρύψουν..

Μα η δική σου η φωνή..η θέληση εντός σου σου εμήνυσε να μην πιστεύεις στις Κασσάνδρες..Κι έτσι προφυλάξου φίλε εσύ.. προσπάθησε και βγες δυνατός και ολοζώντανος..μέσα απ' τις συμπληγάδες του ''θανάτου''..Τώρα προσπάθησε  να βγεις στο ξέφωτο..αγάπησε και ''μέτρησε'' ξανά από την αρχή τους φίλους τους πραγματικούς...και με περίσσεια θέληση ψάξε μες στα συντρίμμια για  ζωή...τα όμορφα..γεμάτα μυρωδιές τα μονοπάτια...

βυθός η θλίψη ανεξερεύνητος - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................
..................................................................................................................................................

για ακρογιαλιές και δειλινά να μου μιλάς..ν' αντέχω - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ζωγράφος :  Γιώργος Σταθόπουλος

Ένα μονάχα ηλιοβασίλεμα..οι φευγαλέες σου οι ματιές.. καθώς οι ρόδες του αυτοκινήτου μου γυρίζουνε αργά ..νωχελικά..κι απ' το ραδιόφωνο ακούγονται τραγούδια δροσερά και Καλοκαιρινά...για ακρογιαλιές και δειλινά μου σιγοτραγουδάνε..να μου κρατάς τον ώμο μου και να με ταξιδεύεις..στη χώρα που με γέννησε..ένα μονάχα ηλιοβασίλεμα μου είναι αρκετό..για ν' αγαπήσω πάλι απ' την αρχή την ίδια τη ζωή..τις πίκρες της να τις ξεφορτωθώ..κι από ψηλά ..σε μια στροφή του δρόμου μου..να τις κατρακυλίσω..
Μέσα στα κύματα του Αιγαίου να χαθούν..να πάψουνε άλλο και ξανά να με βαραίνουνε..και να με τυραννάνε...

Γεμίζει το βλέμμα ..η ψυχή...σφύζει η καρδιά από ζωή..σε μια μονάχα επιστροφή απόβραδου..που γέμισε ο ορίζοντας απ ' τις ροδόχροες και τις μαβιές φωτοσκιάσεις ...''Μάτια μου'' ..πως να περιγράψετε..λίγο είν' το μελάνι σας στο μελανοδοχείο της μικρής μας της ζωής..την ομορφιά αυτού του κόσμου..πως τόσα ''κλικ'' αμέτρητα και φωτογραφικά ομορφιάς να τα προλάβετε ..ν' αποτυπώσετε σε ένα θάλαμο μονάχα εμφανίσεων σκοτεινό..ποιό ''άλμπουμ'' να χωρέσει τις στιγμές ?.. μη σταματάς για δειλινά και ακρογιαλιές να μου μιλάς ..και να μου σιγοτραγουδάς ..για να αντέχω...

για ακρογιαλιές και δειλινά να μου μιλάς.. - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Η ωραία Ελένη ως νοητική εποπτεία.. από τον Όμηρο έως τον Ελύτη...

Frederick Sandys - Helen of Troy

Το κεφάλαιο είναι πολύ μεγάλο, θάπρεπε να γίνει ειδική ανάλυση επάνω σ’αυτό, γιατί κατεβάζει ολόκληρη την ψυχολογία κι ολόκληρη τη φιλοσοφική ανθρωπολογία κάτω, και θέτει μπροστά στα πόδια μας..Θα σας το πω πολύ συνεπτυγμένα όμως. Πολύ συνοπτικά. Και είναι και η ουσία, το κεντρικό σημείο της ελληνικής ηθικής. Δεν είναι αυτό που λένε, που ακούμε στην τρέχουσα να λένε, ότι μία ωραία γυναίκα δεν ανήκει, δεν μπορεί να ανήκει ποτέ σε ένα μόνο άντρα. Έτσι λέει ο κόσμος, η αρβύλα και τα λοιπά. 

Μιά ωραία γυναίκα δεν μπορεί να ανήκει σε έναν άντρα. Το πιό ισχυρό αρσενικό, είναι προορισμένο από τη φύση να την κατακτά. Και κατά τούτο είναι δραματική αυτή η γυναίκα. Δε λέω τραγική φύση, αλλά είναι δραματική. Το πιό; Αν κάτι ασυνείδητα από τη φύση της τη φέρνει, να θέλει, ίσως πληρώνει τα λύτρα της στην ευδοκία, στην εύνοια που της έδωσε η φύση να την κάνει τόσο όμορφη. Πληρώνει τα λύ… Είναι προορισμένη δηλαδή να κατακτιέται από το πιό ισχυρό, όταν λέμε πιό ισχυρό εννοούμε πιό ωραίο, αλλά ωραίο, έχουμε πει κι άλλη φορά, είναι βασικά κατηγορία δύναμης και νόησης η ομορφιά, έ; Μην τα λέμε αυτά, τα έχουμε ξαναπεί. Να κατακτιέται από το πιό ισχυρό αρσενικό γι’αυτό δε μπορεί να ανήκει σε έναν άντρα, που σημαίνει κάπου, μοιχαλίς ή άπιστη. 

Αυτή η ερμηνεία, είναι μιά ερμηνεία που μπορεί να φτάσει μέχρι σ’ένα σημείο, αλλά δεν είναι εκείνο το βαθύτερο που εκφράζει τους Έλληνες. Το βαθύτερο που εκφράζει τους Έλληνες…και γι’αυτό θέλησαν να πλάσουν έτσι την Ελένη, δηλαδή μοιχαλίδα, είναι το γεγονός ότι την ανθρώπινη φύση μέσα στον ορίζοντα της ηθικής, έτσι; μέσα στην κατηγορία της ηθικής, την είδανε οι Έλληνες σαν μία φυσική απορροή, μέσα από τη φυσική πραγματικότητα.Εάν φύγουμε από την ηθική και πάμε στη φύση, εκεί δεν υπάρχει πίστη και απιστία ανάμεσα στα φύλλα, στο αρσενικό και στο θηλυκό. Δεν υπάρχει πίστη. Είναι άλλοι οι νόμοι που λειτουργούν. Και βέβαια το σωστό, το ακέραιο, το αληθινό, δεν είναι η παράσταση που σχηματίζουμε από την οποιαδήποτε ηθική μιάς εποχής ή ενός πολιτισμού και τα λοιπά, αλλά είναι η παράσταση που σχηματίζουμε από τη φυσική οδηγία. 

Και η φυσική οδηγία, εν προκειμένω, όταν θέλουμε να φτάσουμε πιά σ’αυτά τα βάθη, σ’αυτούς τους μυχούς, σ’αυτό το βαθύτερο κοίτασμα της φυσικής πραγματικότητας, των φυσικών νόμων, μας λέει ότι είναι μέσα στους κανόνες του παιχνιδιού, να μην ανήκει αυτή η έννοια της κατοχής και της κτήσης που έχουμε, σε παντρεύτηκα, με παντρεύτηκες, είσαι κτήμα μου, είμαι κτήμα σου..
Η ιδιοκτησία είναι κλοπή, είπε ο Pouldot, από τους τοπικούς σοσιαλιστές, τον περασμένο αιώνα. Λοιπόν. Κι’αυτό είναι που σκοτώνει τον έρωτα, γιατί τον περιορίζουμε, τον εγκλωβίζουμε και τα λοιπά.

 Εν πάσει περιπτώσει, αυτές οι απόψεις πάνε κάπως κόντρα, έ; – Εναντιώνονται στις τρέχουσες ηθικές αντιλήψεις και μάλιστα σε μία αστική, μικροαστική ή μεσοαστική αντίληψη.Θα ιδούμε, από την άλλη πλευρά, για να κατανοήσουμε αυτό το πράγμα, ότι και μέσα στην ιστορία, ποτέ δεν εφαρμόστηκε ο νόμος της μονογαμίας, γι’αυτό σας έλεγα κάποτε, το ου μοιχεύσεις, η όγδοη εντολή του Μωσαϊκού Νόμου, είναι, ό,τι το πιό απάνθρωπο, επινόησε, καθιέρωσε και επέβαλλε η Ιστορία, στην Ηθική. Είναι μιά δαμόκλειος… είναι μιά σπάθα, που κατεβαίνει και κόβει κεφαλές. 

Γι’αυτό το μόνο νόημα που έχει αυτή η εντολή, έχουμε ξαναπεί, είναι σταθερά, μέσα στην Ιστορία, να παραβαίνεται. Γιατί παραγνωρίζει την ανθρώπινη φύση. Εκείνο που θα λέγαμε, στην έσχατη και πιό επιεική περίπτωση, για το γεγονός ότι θέλησαν οι Έλληνες την Ελένη μοιχαλίδα, είναι ότι είδανε αυτό το βάθος της ανθρώπινης φύσης που δε σημαίνει ότι εισάγει την ερωτική αναρχία ή την ηθική αναρχία.........................................................

 Μάθημα του Δημήτρη Λιαντίνη, προς τους μετεκπαιδευόμενους δασκάλους του Μαράσλειου Διδασκαλείου..( απόσπασμα)
...................................................................................................................................................................

Ταξίδι στο ''Τριαντάφυλλο των Ίνκας''.

Ορυκτό - Τριαντάφυλλο των Ινκας.

Μαθήτρια του ''εθισμού'' μιας εμορφάδας από τα μικράτα σε δηλώνανε..τα μάτια να τα κλείνεις στην ασχήμια..μα ήρθε το μάθημα και η διδαχή μεγάλη της ζωής.. πως η ασχήμια ήταν ο γεννήτορας.. καθώς αντίδοτο σ' εκείνη την ασχήμια τους.. σαν λίπασμα επάνω στα χαλάσματα..εκείνη η ''εμορφάδα''   λειτουργούσε..  Περικοκλάδα λες..που απλώνει υπόγεια τις ρίζες της στο νοτισμένο χώμα της ζωής...η δίψα σου για ανανέωση..για το αναπάντεχο..που είναι κρυμένο στα ''παράριζα''..αχόρταγα να γεννηθούν τρέχεις  για να προφτάσεις ακόμα μια εποχή..πριν έρθουνε τα χιόνια του Χειμώνα στα μαλλιά σου.....

Συλλέκτρια της εμορφάδας να γενείς..να τους χωρέσεις τους πολύτιμους σου λίθους ανυπομονείς..στο τριανταφυλλένιο το δικό σου το κουτί μες στο συρτάρι.. Ενθύμια των εκδρομών του νου..ενθύμια εσώκλειστα από μακρινά λιμάνια.. φεγγάρια που αλλάζανε χρώματα μες στα μάτια σου..επιστολές με δίχως γραμματόσημα τόπων συγκεκριμένων ..επιστολές που παραλήφθηκαν νωρίς και άλλοτε αργά..κι άλλες που δεν εφτάσανε  ποτέ στον παραλήπτη...

Στάλα τη στάλα.. σου ''σταλάζει'' η ζωή την ομορφιά του κόσμου τούτου του μικρού..στης διαδρομής σου στους σταθμούς και παίρνει σχήμα και μορφή..ο ''ορυκτός'' ο πλούτος της ψυχής σου...Είναι η εμορφάδα των ματιών σου αδελφή και της  αισθητικής ..και η αληθινή ματιά  με το καθάριο βλέμμα σου..η οπτική γωνία σου της λήψης σου της φωτογραφικής..που πάντα την γεννάει...δική σου ελεύθερη επιλογή ο ''στολισμός'' με ομορφιά.. του κάδρου της ζωής σου..Φαντάζει άδικο πολλές φορές στα μάτια σου τη ''συλλογή'' καθώς απόχτημα..με τόση αγωνία.. τόσο τρανό κυνηγητό..να αποχωριστείς..
μα είν' παρήγορο για την ψυχή του κυνηγού..στο τέλος της διαδρομής..σε τόπο υψηλό σαν θα σταθεί..
γύρω απ' το πατρογονικό πηγάδι..στ' αγριάκανθα αναμεσίς.. 
το ''Τριαντάφυλλο των Ίνκας'' ν' αντικρύσει..πιστός στη ρήση του τρανού μας Ντοστογιέφσκι
''η ομορφιά κρυμμένη μες στην ανθρωπιά..θα σώσει μοναχά τη Γης''.

 ''Ταξίδι στο τριαντάφυλλο των Ίνκας'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

σκεπάσαν το ''ναυάγιο''.... - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Στης φουσκοθαλασσιάς το αντίκρυσμα κοιτώντας το..ασυλλόγιστα 
αψηφώντας το..εξέβρασε κι εγέμισε η ακτή η ερημική ..''ναυάγιο'' στη στεριά.. τα πεταμένα φύκια..Δεν το μπορέσανε τον πόνο να ακούσουνε..του κοχυλιού που επαρασέρνανε στα σπλάχνα τους.. σκληρά χτυπήματα της φουσκοθαλασσιάς στων βράχων την αφιλόξενη σκληράδα.. τσουνάμι εσήκωσαν ψηλό..αδύναμα φανήκανε τα ταπεινά της θάλασσας ετούτα τα χορτάρια ..

Κι έτσι εσύ προσπέρασες..δεν έσκυψες..το βλέμμα πιο βαθειά δε στάθηκε..μια ανακάλυψη εκείτονταν ''κοιμώμενη'' θαρρείς..και δεν ''εφύσηξε'' αεράκι της ζωής..για να την αναστήσει..δεν έσκυψες.. κοχύλι ήταν κρυμένο εκεί ..να ανακαλύψεις πρόσμενε..ήχους αλλιώτικους παράσερνε μαζί..από τα βάθη εκεί της θάλασσας ..που οι σειρήνες κατοικούνε.

Ήταν καλά κρυμένοι οι ''πάπυροι'' στον κόρφο του..δε μούσκεψαν .. μύθους και ιστορίες για ζωές που ''πνίγηκαν'' κάποτε.. κουβαλούσε.. Λόγια ανείπωτα..ελαχταρούσε ''ψίθυρους'' στο αυτί ..σαν παραμύθι που παιδί ακούει μ' ορθάνοιχτες τις κόρες των ματιών να σου ομολογήσει..μα δρασκελίζοντας απρόσεχτα.. βαρύ το πέλμα.. και αδιάφορος ο θόρυβος τριξίματος στην ακοή εντός σου..θρύψαλα γίναν τα κομμάτια του.. και  ένα με τα φύκια ..αναλογίστηκες άραγες ποτές..αν έχουνε καρδιά να αντέχουνε .. όστρακα καθώς μοιάζαν πεταμένα....?

 Σαν ''ναυαγός'' τώρα κρυμένο στην ακτή..στο κύμα έκθετο.. που σκάει ασυμπόνευτα..εκείνο το ξεχωριστό.. τ' αλλιώτικο κοχύλι.. κομμάτια εγίνηκε.. μαζί μ' αυτό και το θαλασσινό τραγούδι.. σκορπίσανε οι νότες του.. επιστροφή.. μες στο βυθό του να κρυφτεί ..να ξεγλιστρίσει στα νερά..να μεταμορφωθεί απ' την αρχή.. σειρήνας νοιάζεται να πάρει τη μορφή..μέσα στους κόρφους   κουβαλώντας τώρα πια..κι ένα ολοκαίνουργιο..λυπητερό τραγούδι.. που θα το τραγουδά στα βάθη των ωκεανών πως.. σκληρή η στεριά..η ξέρα αφιλόξενη.. για ''εύθραυστα ναυάγια...τα κοχύλια''....

σκεπάσαν το ''ναυάγιο'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Όνομα......Σταύρος Γκιργκένης

Δεν το περίμενες πως τελικά θα ερχόταν και σ’ εσένα η θάλασσα;

Κοιτάς επίμονα των γλάρων το αμίλητο φτερούγισμα

και περιμένεις πως θ' ακούσεις το χαμένο σου όνομα.

Δικό σου ήτανε ή κάποιου άλλου;

Τι σημασία έχει εδώ,

όπου θολώνουνε τα όρια και σβήνει η μορφή μ’ αφρούς,

εναγκαλίζεται τους βράχους κι αφήνεται στ’ ατέρμονο τρικύμισμα,

μία ρυτίδα χρόνου στο λειασμένο της ανυπαρξίας πρόσωπο.

Κοιτάς σε βάθος το είναι σου και προσκαλείς το παρελθόν,

αν και γνωρίζεις πως εκείνο είναι ήδη εξαντλημένο

σε λέξεις, σε περιπαθείς προτάσεις που έσπασαν στα βράχια

και θρυμματίστηκαν σε συλλαβές, σε ήχους ανερμάτιστους.

Άλλωστε τι άλλο είναι οι στιγμές οι περασμένες,

αν όχι χρόνος ξοδεμένος στη δημιουργία ενός μέλλοντος

που όταν ήρθε τελικά το απέρριψες;

Άλλος είναι αυτός που ξεκινά και άλλος αυτός που τελειώνει το ταξίδι σου.

Κι εσύ μένεις να ιχνηλατείς πορείες που ποτέ δεν πήρες

ή πορείες που πήρες, αλλά έχασες το δρόμο σου,

ονόματα λησμονημένα σε μια διαδρομή φωνών,

διερευνώντας δήθεν με γνώση τον λαβύρινθο,

πηγαίνοντας από άνθρωπο σε άνθρωπο,

από τη στίξη στην αντίστιξη,

από όρθρο λύπης σ’ εσπερινό χαράς,

απ' τη δροσιά του πρωινού στην παγωνιά της νύχτας,

ψάχνοντας το χαμένο σου μισό,

την ποθητή, ιδανική σου όψη στον απέναντι καθρέφτη,

μια όψη που η μοίρα δεν την χάραξε ποτέ στο σώμα άλλου ανθρώπου,

αλλάζοντας το Εγώ σε Εσύ και το Εσύ σ’ Εγώ,

αλχημιστής που ξέχασε τη μυστική του τέχνη.

Ξέρεις, σ’ αυτόν τον κόσμο δεν ξεχνάς μονάχα εσύ, 
ξεχνούν και οι άλλοι.

Ακόμη κι αν σε ψάχνουνε απελπισμένα

μες στις ρωγμές και στα ορύγματα που κρύβεσαι.

Κάθε περιπλανώμενος ερημίτης αναζητά τον άλλο ερημίτη,

να σβήσουνε τη μοναξιά με μοναξιά.

Κι εσύ στο ακρογιάλι περιμένεις να ’ρθει το χαμένο σου όνομα.

Δικό σου ή κάποιου άλλου.

Τι σημασία έχει πια, σαν σμίγουν οι φωνές 
για ν’ ακυρώσουν τον ίδιο τον αντίλαλό τους;

Τι άλλο είναι η σιωπή από σκέψεις που δεν ακούν η μια την άλλη,

μα συνεχίζουν να συμπορεύονται άσκοπα;

Εδώ στο χείλος της στεριάς και του νερού προσμένεις

μήπως και ακουστεί μια τελευταία φορά το χαμένο σου όνομα.

Ώσπου να έρθει να σε βρει το κύμα.

Ώσπου να σ’ αγκαλιάσει το νερό σ' όλη τη δόξα των ονείρων του,

σ΄ όλο το μεγαλείο της πληρότητας και του κενού,

με όλα τα χαμένα ονόματα μα και με τ' όνομα του τίποτα.

Μόνο τα ύδατα κρατούν το λόγο τους ασάλευτο μες στο τρικύμισμα.

Καλά, δεν το περίμενες πως τελικά θα ερχόταν και σ’ εσένα η θάλασσα;  

Σοφία ....