μια μαντινάδα ...

Με του Μαγιού τσί μυρωδιές ,
Τα κόκκινα κεράσια ,
Για δέστε πως χορεύουνε ,
Τσ' Ελλάδας τα κοράσια(κοπελιές).

Δημοσθένης Σηφακάκις. 

 Ευχαριστώ Δήμο και για τα ολόφρεσκα άνθια !!!
η φίλη σου Σοφία.....

.................................................................................................................

αρχέγονη η αναζήτηση της μιας Πρωτομαγιάς..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

W.Waterhouse 1912

Αρχέγονη η αναζήτηση.. για την κατάκτηση των πόθων μας..της ευτυχίας..της γαλήνης της εσωτερικής μας την κατάκτηση..καθώς στον ''οργασμό'' της φύσης..και στην ανα- γέννηση τη  γύρω μας.. τα ''όπλα'' μας μικρά.. Πόσα λουλούδια αλήθεια δεν κοπήκανε από χέρια άγρια..πόσα δεν εποδοπατήθηκαν.. μα τίποτα θαρρώ.. δε μοιάζει χαμένο πως επήγε πια..καθώς εγίνανε ''στεφάνια'' μιας Πρωτομαγιάς .. ..ελπίδα να σκορπούν.. και ξεραμένα εκεί να μένουνε..''σημεία αναφοράς''..

Καλείσαι βιαστικά λοιπόν  απ' την αρχή..  ξυπνώντας απ' το ''ληθαργο'' του άγριου Χειμώνα σου .. καλείσαι για να ταυτιστείς..να γίνεις μέρος της κι εσύ αν μπορείς.. σήμερα.. που η φύση ''βάλθηκε'' να βάλει τα ''καλά'' της..σήμερα που εβάλθηκε.. στεφάνια μέσα σου και γύρω σου να πλέξει.. 

Και μη θαρρείς πως είν' γιορτή μονάχα.. ένα ''τραγούδι'' για να πεις..είναι το βάρος τόσης ομορφιάς..της ομορφιάς.. που υπόσχεσαι για άλλη μια φορά.. πως θα την καταχτήσεις και θα αντέξεις..θα την αντέξεις και θα πολεμήσεις για αυτήν..για ένα κόσμο δίκαιο..που στα μπαλκόνια να ονειρεύεται τα λούλουδα μιας Άνοιξης..και μιας Πρωτομαγιάς...

Με λυρισμό στο κείμενο  - Σοφία Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

Και με ένα ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ.. για την έννοια της Πρωτομαγιάς..και τους αγώνες των εργατών ανάμεσα στους αιώνες..
ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ !!! 

χτίστες

Τραγουδάνε οι χτίστες.

Να χτίζεις μη θαρρείς που 'ναι να τραγουδάς ένα τραγούδι.

Είναι μια υπόθεση

κάπως πιο δύσκολη.

Των οικοδόμων η καρδιά είναι σαν μια πλατεία για γιορτές,

λαμποκοπάει,

μα η σκαλωσιά δεν είναι μια πλατεία για γιορτές,

εκεί 'ναι λάσπη κι άνεμος και χιόνι,

τα χέρια που ματώνουν.

Εκεί δεν είναι πάντα φρέσκο το ψωμί,

πάντα ο καφές ζεστός δεν είναι.

Να χτίζεις μη θαρρείς που 'ναι να τραγουδάς ένα τραγούδι,

μα είναι λεβέντες όλο πείσμα οι χτίστες,

κι η οικοδομή ανεβαίνει, μ' έφοδο τον ουρανό κυριεύει,

ψηλά και πιο ψηλά, πάντα ψηλότερα.

Στο πρώτο κιόλας πάτωμα

αράδιασαν τις γλάστρες τα λουλούδια,

και πάνω στα φτερά τους τα πουλιά

τον ήλιο φέρνουνε στο πρώτο μπαλκονάκι...

Ναζίμ Χικμέτ (μετάφρ. Γιάννη Ρίτσου)
........................................................................................

μια μαντινάδα σου 'στειλα....

Photos: Vivienne Mok

Χίλια σου στέλνω γιασεμιά,
απ' τση καρδιάς τ αλώνια,
ν' ανθεις μαζί μ'αυτα κι εσύ,
όσο περνούν τα χρόνια,
να γράφεις και να σκέφτεσαι σοφά κ'αληθεινα,
ν'ανατρανιζεις τσι ψυχές του κόσμου ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ. 🌹 ☺ 🌹☺️🌹☺️🌹☺️🌹

ΧΡΌΝΙΑ ΠΟΛΛΆ ΚΑΙ ΚΑΛΆ!!! ☺
Με Αγάπη ο φίλος σου 
 Δημοσθένης Σηφακάκις. 
..................................................................................................................................................................

μετρώ τα χρόνια μου..με τις ''κουκίδες'' της ψυχής μου..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 ''Αποδημητικά '' πουλιά..θαρρείς οι άνθρωποι στη Γης.. μιας χελιδόνας πέταγμα λαχτάρησαν.Έτσι εκατέβηκα κι εγώ ένα πρωινό και ''φύτρωσα'' στο χώμα της..και μου εμήνυσε η μάνα μου ..πως ήτανε 26 του Απρίλη..εγεννήθηκα..μου δόθηκε και μια ευχή..από τη νόνα μου.. που ήταν και η μαμμή μου..''λουσμένη'' εγώ να τριγυρνάω πάντοτε και με κορδέλλα στα μαλλιά το φως..και άρωμα λεβάντας να αποχτήσω αν μπορώ..γιατί είναι ''ακριβό''..να το σταλάζω στις ψυχές..μην τύχει και σωθώ.Ήτανε μου είπε η μάνα μου στις ακακίες από κάτω ..στο σπιτάκι το μικρό που εγεννήθηκα δίπλα .. .σιμά..σε κείνα τα λιβάδια τα τριφύλλια τα ολάνθιστα από τις μαργαρίτες.. και  με τυλίξανε..στο δαντελένιο σεντονάκι το   κατάλευκο..πλεγμένο από τα χέρια της γιαγιάς..

Τι γρήγορα..τι βιαστικά που εμεγάλωσα..μακρινά πετάγματα.. περνώντας θάλασσες κι ωκεανούς βαθείς..φωλιές αγωνιώντας.. χτίζοντας..να ξαποσταίνω  σε ψηλά συρματοπλέγματα. .πότε κελαηδώντας χαρούμενα και πότε λαβωμένα..Σάμπως..και τι θα ήμουν άλλωστε..αν δεν ετόλμαγα..αν δεν ''αποδημούσα'' εντός μου? Επέταγα..ανάσανα.. ..εφώλιαζα..μα πάντα εκεί το βλέμμα μου ψηλά..τα ''πετάγματα'' τα μακρινά.. συγκίνηση μοναδική μου προκαλούσαν..

Έπαψα να μετρώ τα χρόνια μου με αριθμούς..ναι..μεγαλώνω..και δεν ευθύνομαι εγώ γι αυτό.. κοιτώντας το ημερολόγιο   στυγνά..από μικρή έτσι κι αλλιώς έβγαινα πάντοτε ''λουσμένη'' μες στο φως..κρατούσα πάντα εκείνη την ''ευχή''..που μου εδόθηκε εκείνο το πρωινό θαρρείς..σαν χρίσμα απ' τη γιαγιά μου..  και προχωρούσα στα ποτάμια τα πλατιά..ψάχνοντας για μια θάλασσα οριζόντων..Είμαι και σήμερα παρούσα κι είμαι εδώ. Θαρρώ πως είμαι ακόμα νια..και πως θα βγω μες στους ''μπαχτσέδες'' της ζωής ..όλα τα όμορφα τα λούλουδα που ελιμπίστηκα να κόψω..να τα στολίσω στης καρδιάς το βάζο μου..τις μυρωδιές τους να μυρίσω..

Είμαι χαρούμενη που αξιώθηκα και φέτος να μαι εδώ..ανάμεσα σε αγαπημένα.. λατρεμένα πρόσωπα..ανάμεσα σε σας..που κι αν τα μάτια σας δεν είδα και δεν κοίταξα..οσμίζομαι πως κάποιοι ..ίσως οι πιο καλοπροαίρετοι..να με αγαπάτε κιόλας, σαν ένα άνθρωπο απλό.. που ήρθε στη γη αρώματα και στίγματα μικρά σαν κουκιδίτσες να αφήσει..

Είναι όμορφο να ξέρεις πως στον ''αποχαιρετισμό''..όταν συμβεί  αυτό από τον κόσμο τούτο..κάποιοι αγαπημένοι και δικοί σου άνθρωποι..ίσως και κάποιοι φίλοι..για χρόνια όσα αντέχουνε κι αυτοί..απ' το δικό σου ''άρωμα'' .. καμμιά φορά στη σκέψη τους..θα αρωματίζονται τελείως θετικά..με όλα τα λάθη και τα πάθη σου.. που σε χαραχτηρίζαν.. 

Είναι όμορφο σκέφτομαι καμμιά φορά.. το άρωμά μου να ''φορούν''..αυτό το άρωμα.. που της λεβάντας διάλεξα για με..και μακάρι να επρόλαβα ως εδώ που έφτασα..να το αποχτήσω και να το φορώ κι εγώ..και να σκορπάω τις σταγόνες του.. επάνω στις ψυχές σας...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

είχε στιγμές το χρονικό ενός έρωτα..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Είχε στιγμές το χρονικό ενός έρωτα..που φύτεψε τα άνθια στην ψυχή μου..τα φύλαξα καλά..κλειστά τα άνθια του..μη τα φυσήξει ο βοριάς..ήλιος μη τα μαράνει..Ήταν εκείνες οι  στιγμές στο χρονικό ενός έρωτα..που έρχονταν  φρέσκα κομμένα άνθια το πρωί στην πόρτα μου.. καθώς και στα πορτοπαράθυρα εκείνα της ψυχής μου....Άνθια ερχότανε και αποβραδίς..  μοσχοβολιές και λούλουδα ..την κάμαρα του νου μου να ποτίσουν... 

Μα πέρασαν χρόνοι πολλοί..κι αλλάξαν χρώμα και τα λούλουδα...ο χρόνος φθείρει .. κιτρινίζει  τις σελίδες..εξατμίζονται τα αρώματα.. και αχνά μοσχοβολούν.. μένει εκεί μονάχα το άρωμα..το άρωμα που ήταν ακριβό και πότισε το δέρμα μου..μα πια έπαψε κι αυτό  από καιρό αγάπη να θυμίζει...

Είναι νοσταλγίας ''άρωμα''..έρωτα.. που δεν τα κατάφερε ψηλά να διαχέεται..ψηλά για να ''πετάξει''..Να της πιάσει το χέρι της ψυχής..περίπατο σε αιθέρες να τη βγάλει..Το καταλάβαινα όταν με στένευε η ψυχή..το καταλάβαινα πως όλοι οι έρωτες δε μοιάζουνε.. είναι και κάποιοι που ξεθωριασμένοι περπατούν..πριν καν στο κάδρο της ζωής μας θέση τολμήσουν για να πάρουν..Χλωμές και οι νερομπογιές  αυτές.. δεν αναμίχθηκαν σε δόση μετρημένη..λες και τους λείπει το ''κόμμι'' εκείνο το αραβικό ..που στερεώνει και τα χρώματα..στο χρόνο να αντέχουν..

Είναι ευαίσθητες οι ζωγραφιές..σαν ονομάζονται αυτές ''ακουαρέλες''.. την τέχνη δεν την εκατέχουνε πολλοί..θέλει χέρι ειδικό..αγάπες για να σχεδιάσουνε ..να μοιάζουνε σαν να 'ναι ζωγραφιές..μέσα σε κάδρα ξεχασμένα από παλιά..σε υπόγεια και σκοτεινά ..σε ράφια που ακόμα τα φωτίζουνε..λίγες αχνές..μα χαραμάδες.....

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

οι ήρωές μου..''σελιδοδείχτες'' της ψυχής μου..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Πόσο πολύ τους ένιωθα..πόσο πολύ με αγγίζαν................
Μικρές-μικρές.. στιγμούλες μοιάζανε ''απρόσεχτες'' που μου γεμίζανε ''κουκίδες'' το φουστάνι της ψυχής μου...
Ναι..ναι..ήταν εκείνοι οι ''δικοί'' μου άνθρωποι..οι άνθρωποι της καρδιάς μου...Μα .. θα θαρρούν πολλοί πως λέω για τους συγγενείς...όχι ..όχι..δε μιλώ μοναχά γι αυτούς.. για κείνους τους αγαπημένους μου μιλώ .. τους διαλεχτούς..που άθελά τους και ερήμην τους..βάλθήκανε να συγγενεύουνε με τη δική μου την καρδιά...

Έρχονται μες στα σκοτεινά..την πόρτα μου χτυπούν.. Με ''παίρνουνε''μαζί τους απ' την καθημερινότητα..που έτσι κι αλλιώς είναι πεζή..αφόρητα πεζή στιγμές- στιγμές..γι αυτό και τους αγάπησα..τους επινόησα συχνά τους ''ήρωές'' μου..καθώς προσπάθησα να ζώ ανάμεσα σ' αυτούς και στους πραγματικούς ανθρώπους..

Ξύπνα μου γνέφουν..''φεγγαρόλουστη'' να νιώσεις..να γενείς.. ξύπνα..να γίνεις για άλλη μια φορά..να γίνεις κόρη της Σελήνης.. να ονειρευτείς.. μη φοβηθείς...μαζί ..παρέα αντάμα εκεί στα σκοτεινά...μαζί θα περπατάμε...Γεμίζουνε το βλέμμα μου.. κλέβουνε το θολό το δάκρυ μου...στο μάγουλο με αγγίζουνε.. αέρας μοιάζει ουράνιος..το χάδι των ματιών τους.. Νύχτες ατέλειωτες ''μοναχικές'' μαζί σας εταξίδεψα ..μέσα από τα ταξίδια μου με τις σελίδες των βιβλίων σας..με ανεβάσατε στους ουρανούς  ..κι ύστερα πάλι απρόσμενα με φέρατε στη Γη..

Γονατιστή μπροστά τους στέκομαι...πάντα η ευαισθησία τους με λύγιζε ..πάντα θα με λυγίζει...Τους παίρνω μια αγκαλιά σφιχτή.. απαλή..προσεχτική..μη και τους ''τσαλακώσω''..είναι εύθραυστη η δική τους η ψυχή..και γίνεται ευάλωτη...δε θέλω τις ''κουκίδες'' που ζωγράφισαν επάνω στο φουστάνι μου...μη και τις ξεθωριάσω.. Οι ''ήρωές'' μου οι μοναδικοί..οι ατσαλάκωτοι..οι ξεχωριστοί..μα και οι τσαλακωμένοι..εκείνοι που είχανε μιλιά πιο δυνατή..κι από 'ναν όχλο ολάκερο..και συντροφιά ποιοτική..τα βράδια μου  κρατούσαν..λαμπιόνα που αιωρούνται στο ουράνιο ..στο έναστρο στερέωμα.. ''πυγολαμπίδες'' να φωτίζουνε..οι ''σελιδοδείχτες'' μου των ωραίων ιδεών..να παραμένουν της ψυχής μου...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

θα το ''γευτώ''.. το χρώμα των ανθών σας...- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Οι κερασιές θα ανθίσουνε και φέτος..ναι..πάντα τέτοιο καιρό δεν το ξεχνούν..κι ανθίζουνε οι κερασιές έξω εκεί σιμά..στον ''οργασμό'' της φύσης ..Μα..να.. δεν ξέρω αν τα μάτια της ψυχής..της δικής μας της ψυχής..θα καταφέρουνε και φέτος να τις δούνε ανθισμένες. Όμορφο χρώμα που 'χουνε οι ''αφιλότιμες'' έλεγε και ξανάλεγε ο πατέρας μου..Σε ησυχία δεν αφήνουνε του άνθρωπου το νου.. έρχονται εκεί κάθε φορά απροσκάλεστες..και μας ''ανακατώνουν'' ...Κι είναι γύρω οι καιροί παράξενοι .. σκορπίσανε ανάμεσα στα χρώματα.. στην Άνοιξη..εκείνα εκεί τα γκρίζα που θαρρείς..διόλου δεν της ταιριάζουν..Επίμονες κι αυτές οι κερασιές.. πάλι μες στα λιβάδια τους..από το χέρι θα με φέρουν..

Μα..θέλω..δεν το αρνήθηκα ποτέ αυτό το΄''μαγικό'' τους ροζ..που την ψυχή μου σαν το πέπλο το απαλό..ψάχνω για να τυλίξω...Τι κι αν περάσαν οι Άνοιξες οι βιαστικές..έρχονται πάντοτε καινούριες να με βρούνε..Ανοίγω τα πορτοπαράθυρα.. ανοίγω την ψυχή μου.. δε μου ταιριάζουνε τα γκρίζα χρώματα.. πάντα παλέτες έψαχνα με παλ και την ψυχή μου να τη βάψω.. αυτή είναι η δύναμή μου..συνειδητοποιώντας το εφήμερο..να ψάχνω της ζωής μου τη ροή..''Τυλίγομαι'' το παραμύθι μου..το παίρνω παραμάσκαλα και βγαίνω στο ''σεργιάνι''..Δε θλίβομαι σαν αναλογιστώ..πόσο φευγαλέα θα ''γευτώ'' το ροζ το χρώμα των ανθών σας...άραγε δεν είναι αρκετό..ένα χαμόγελο..ένας λυγμός .. ένα αποτύπωμα αξεθώριαστο στα μέσα μου..κάτω απ' τις ανθισμένες κερασιές μου?

Πολλοί με λεν' ουτοπική..που τόλμησα μπροστά τους να ονειρεύομαι με ανοιχτά τα μάτια..μα εγώ διόλου δε νοιάζομαι θαρρώ ..που την ευτυχία ψάχνοντας τολμώ..τα άνθια σας δροσερά να τα φυλάξω..να γίνομαι ''πεταλούδα'' όταν χρειαστεί..το μεταξένιο μου κουκούλι να τρυπώ..την ευτυχία στο φως σας να αναζητώ....κι όχι στο σκότος κουκουλιού.. μαραζωμένη κάμπια..Τι κι αν με λέν' ουτοπική..εγώ θα βρω το χώμα στην καρδιά..τα άνθια σας να φυτέψω..θα καρτερώ για να καρπίσουνε.. των κερασιών τη γλύκα δεν αρνιέμαι..Τι νόημα θα είχε άλλωστε η ζωή..αν ξεραμένα μέσα μου  τα έβρισκα ένα πρωί..της κερασιάς τα άνθια ?

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

''φυσάει'' ναι..στα σταυροδρόμια του κόσμου - της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Καμύλ Πισαρό- Γάλλος ζωγράφος 1830- 1903

Στις μέρες μας πλήθυνε το κακό και οι ''ανέμοι'' δε φυσούν απλά μονάχα..λυσσομανούν και παρασέρνουνε στο διάβα τους..ψυχές ..λαούς..χαρές ..ζωές.. που μοιάζουνε τιμή πια να μην έχουν.. Κοιτάζω γύρω μου..μέσα στη χώρα μου..κοιτώ τους γυρολόγους γύρω μου..μα και τους πεινασμένους...Σφίγγεται το ''στομάχι'' μου από την μεγάλη ανατροπή..που τις ζωές τις καταστρέφει..Στρέφω παραδίπλα και το βλέμμα μου..και βλέπω να ξεβράζει η θάλασσα ψυχές κατεστραμμένες...

Και ναι..φυσάει.. λυσσομανάει ο ''άνεμος'' εκεί παντού.. που η ειρήνη χάθηκε..φυσάει αδυσώπητα στα σταυροδρόμια του πολέμου..Δεν ξέρω πότε ήμουν πιο δυστυχής..τότε που με τα αθώα μάτια μου κοιτούσα μοναχά τις ομορφιές..και γύρναγα την πλάτη στο κακό και στη μιζέρια..ή τώρα που τον κόσμο ένιωσα..που εκατάλαβα πως πίσω απ' το φαίνεσθαι κρύβεται η μεγάλη αλήθεια αυτού του κόσμου ?

Είναι δυνατοί και αδυσώπητοι οι αέρηδες..ξεφύγανε από παντού..από τα σταυροδρόμια όλου του κόσμου..και ''ορμήσανε'' στις πόλεις στα στενά..σαρώνουνε στο πέρασμα ιδέες και προγράμματα..αφήνουνε συντρίμια πίσω τους..και δίχως πλέον λύπηση και δάκρυα απ' τους μασκαράδες που κρατούν..τις τύχες όλου του κόσμου..

Έπαψαν να μου αρέσουνε οι δυνατοί οι άνεμοι..μεγάλωσα και πεθύμησα..ένα αεράκι μαλακό..και ούριο..ένα αεράκι.. που να κουβαλάει μέσα του..φροντίδα για τον άνθρωπο..και ειρήνη για να ζει...Δεν τις αντέχω πλέον τις εικόνες των ''νεκρών'' μα και των ζωντανών νεκρών..που τα χέρια απελπισίας μου απλώνουν .. Πλήθος.. που σαν ποτάμι που κυλά..τα απλωμένα  χέρια.. Φυσάει..ναι..μα λέω ..δε μπορεί..φυσάει και ιδέες..και αφυπνίζει συνειδήσεις και το νου..δε γίνεται ..δεν του επιτρέπεται ..σε αποκαϊδια του ανθρώπου..  δεν του πρέπει για να ζει...
 
  Δοκίμιον - Σοφίας Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

μάθημα 1.. ''Η Κοκορόμυαλη'' - Της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ταξίδευα μονάχη μου.. από μικρή δεν καταλάβαινα..ποτέ μου δεν μπορούσα να τα εξηγήσω εκείνα τα παιδιά..που θέλανε να μοιάζουνε παντί τω τρόπω σαν ξεχωριστά.. χωρίς ποτέ κάτι ξεχωριστό να φέρουν..Περιπλανιόμουν πάντα μοναχή μες στους δικούς μου τους Παράδεισους..εκείνους τους φτωχούς.. που καταλάβαινα..που τους κατανοούσα..Κάθε που εσουρούπωνε και βράδιαζε..στη μικρή παλέτα της άγουρης ακόμα μου ζωής..ξεχώριζα τα χρώματα τα μύρια αυτά τα παρδαλά..από κείνο το λευκό...Κι ύστερα κάθε που γινόταν σύναξη τις Κυριακές και τις γιορτές.. τις καθημερινές..και κάθε που γινόταν ''μάζωξη'' σε κείνο το κοτέτσι..φίλων κοτέτσι ελογίζετο..τυχαία επεριδιάβαινα κι από τα κακαρίσματα..έσκυψα μέσα για να δω.. επροσπαθούσα να κατανοήσω και να κατανοηθώ..λέξεις ..και εμπειρίες ..και γνώσεις όσες μπορούσα να μαζέψω..

Μα έρχονταν εκείνη η φαντασιόπληκτη που νόμιζε...ούτε και που θυμάμαι πια και το όνομά της.. που νόμιζε..φαντάζονταν..θαρρούσε ..πως σε ''πριγκηπικό'' κοτέτσι εγεννήθηκε..και άλλαζε τους ρόλους της..και μεταμορφωνότανε η ''κοκορόμυαλη'' ..πότε με λοφίο για την ποίηση..πότε λοφίο φόραγε μεγάλης θεατρίνας.. άλλοτε πάλι εγίνονταν η επαναστάτρια.. κι έπαιρνε ύφος σαν κοκόρι σε κοτέτσι ..σε κοτέτσι ανοήτων και ''συνομωτών'' .. ..παρατρεχάμενων που έμοιαζε   κοτέτσι..και...έβαζε λέξεις κραυγαλέες και βαρύγδουπες.. ''ύψωνε'' τη φωνή της.. της είπανε πως ποίηση να γράφεις.. είναι και το υπέρτατο αγαθό...και αλήθεια είναι αυτό..μα ποίηση και ύμνους για την ίδια τη ζωή..όχι άναρθρες κραυγές..μες σε ''κοτέτσι'' ανοήτων πετεινών..μα και πουλάδων πεινασμένων...

Αυτή συχνά επαρασύρονταν σε μονοπάτια δύσβατα και σκοτεινά.. έχανε τον ειρμό της και τις λέξεις της μιλούσε ακαταλαβίστικα.. θαρρούσε πως πουλούσε την πραμάτεια της..σε μάγουλα αδοκίμαστα..και άγουρα ακόμα...Και τώρα που μεγάλωσα πολύ..πάλι την ''εσυνάντησα'' εκείνη την ανόητη..που μου λεγε πως τη βαφτίσανε ..μονάχη της βαφτίστηκε..ποιήτρια του ''κοτετσιού''..και πολύ εγέλασα απέξω σαν επέρασα από εκείνο το κοτέτσι...Ωωω...πόσο ευτυχείς οι ''φαντασιόπληκτοι''..οποία δυστυχία ..εν αγνοία τους..τους βαραίνει...

Πόσο δεν άλλαξε στα τόσα που περάσαν χρόνια !!! Άλλοτε έμοιαζε με κύκνο που βγαζε το κύκνειο το άσμα του..κι άλλοτε παπαγάλος.. Τι κρίμα που 'χανε το μέτρο από τα μικράτα της..τι κρίμα που δεν μάζευε χαμόγελα ζωής..μα εσυσσώρευε χάρτινα και φτηνά χειροκροτήματα..που εκτεθειμένη την ψυχή τα βράδια την αφήναν...Την ήβρα πάλι εφέτος μέσα εκεί...να ''κακαρίζει'' ασυνάρτητα..έμοιαζε σαν κοτόπουλο να είν' ξεπουπουλιασμένο.. 

Ήθελε Θεέ μου ..πόσα ήθελε..ετούτη η ''κοκορόμυαλη''..μα τα φτερά της λείπαν..ποτέ δε θέλησε στη Γη να περπατεί..της φαίνονταν μικρό...<< Μην κλαις μικρή μου ''κοκορόμυαλη''που δεν εγεννήθης γλάρος να πετάς στις ανοιχτές τις θάλασσες..κανείς δε σου ψιθύρισε ποτές..πως και οι κότες είναι απαραίτητες..αυγά για γεννούν.. μες στα κοτέτσια εκεί τα συνετά και ''καρπερά''..και είναι χρήσιμες κι ας έχουνε κοντά και τα φτερά..? >>

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη...
.............................................................................................................

«Όταν ο ήλιος…»

Διαβάζοντας το βιβλίο «Όταν ο ήλιος…» της Ζωρζ Σαρή, στεκόμαστε λίγο περισσότερο στο κεφάλαιο με τίτλο «Η φιλία»: 

 «Το δίχτυ της Ζωής ήταν σοφά πλεγμένο. Είχε κι άλλες κλωστές πολύ γερές. Άνοιγε τις χούφτες της και σκόρπιζε το παιδικό της βιος. Χάριζε τα βιβλία της, τα μολύβια της, τις πέννες της, τις ζωγραφιές της, τα παιχνίδια της. Κρυφά από τους δικούς της χάρισε το χρυσό σταυρό της, το δαχτυλιδάκι της, μια παλιά καρφίτσα της γιαγιάς. Έψαχνε στα συρτάρια, κάτι να βρει ακόμα, να το χαρίσει κι αυτό, να γίνει ένας παραπανίσιος κρίκος στην αλυσίδα που θα την έδενε με τους ανθρώπους . Αγωνιζόταν. Η λαχτάρα της γινόταν ορμητικό ποτάμι και παράσερνε τα εμπόδια. Όχι, όχι δεν ήτανε παιχνίδι. Ήταν αγωνία. Παιδιάστικη αγωνία. Η μητέρα το ‘χε καταλάβει και της παραστεκότανε χωρίς πολλά λόγια. Ένιωθε τη μοναξιά που τρόμαζε το παιδί της, ίσως γιατί την ήξερε, τη φοβόταν. Έλεγε στη Ζωή: «Να εμπιστεύεσαι τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος είσαι ‘συ».

Η Ζωή θέλει να την αγαπάνε. Να την αγαπάνε χωρίς παζαρέματα, πολύ και αλογάριαστα. Μικρή κατάλαβε πως για να τα καταφέρει, έπρεπε πρώτα ν αγαπήσει αυτή τους ανθρώπους ή τουλάχιστον να κάνει πως τους αγαπά….. Αγαπούσε όπως πεινούσε, όπως διψούσε, όπως πονούσε, όπως γελούσε».

«Όταν ο ήλιος…» της Ζωρζ Σαρή -απόσπασμα

......................................................................................................

 Αυτό είναι το τρίτο μυθιστόρημα της Ζωρζ Σαρή και η καταξιωμένη συγγραφέας καταπιάνεται με μια σκοτεινή εποχή της ελληνικής ιστορίας (την Κατοχή), όπου ο καθένας πασχίζει να βρει έναν τρόπο για να επιβιώσει και είναι υποχρεωμένος να καταφύγει σε όλα τα μέσα, δίχως όμως να ξεχνά ποτέ την ανάγκη για ελευθερία. Και μέσα σ’ αυτή τη φρίκη, τα παιδιά. Η Ζωή θα μεγαλώσει στη φρίκη της πείνας, θα ελπίσει όταν οι μεγάλοι θα πάρουν τα όπλα να αποτινάξουν τον ζυγό, θα κλάψει, θα θελήσει –παιδί δεν είναι;– να χαρεί. Γύρω της ένας κόσμος παράξενος, σκληρός, ανάλγητος, που τρέχει να γλιτώσει, που τρέχει να βρει ένα κομμάτι ψωμί, οι εκτελέσεις, η αισιοδοξία πως όλα θα τελειώσουν… Τα μάτια της θα δουν πολλά. Θα υποφέρει, θα γνωρίσει την ελπίδα, θα ζήσει μ’ αυτήν ώσπου να έρθει το τέλος του κακού. Κι όταν έρθει, τότε θα μετρήσει τις πληγές και θα προχωρήσει.

Αλήθεια..πόσο μοιάζουν πάντα οι εποχές...Το σκηνικό του ''πολέμου''  είναι διαφορετικό...μα οι καταστάσεις πάντα ίδιες σε περιόδους πολέμων και κρίσεων..η πείνα παρούσα..και η αλληλεγγύη ζητά όσο ποτέ άλλοτε να 'ναι παρούσα...Πόσο διαχρονική ..πόσο σοφή..η Ζωρζ Σαρή..μια κυρία που γνώρισα στο 48 Δημοτικό Σχολείο Πατρών..όταν την καλέσαμε να μιλήσει για το βιβλίο...μια πραγματική κυρία..και σπουδαία συγγραφέας..
η φίλη σας Σοφία.
....................................................................................................