η ''κλειδαρότρυπα''..σαν σκηνοθέτης μιας ταινίας εύπεπτης - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Σαν σκηνοθέτης μια ταινίας εύπεπτης.. για σένα μοναχά .. ευχάριστης πάντα κατά το δοκούν των απωθημένων σου ονείρων..στήνεις ιστορίες μοναχός και αυτοπαγιδεύεσαι μες στις σελίδες του μυαλού..για να αντέξεις το..τούτο που δεν αντέχεις ..τούτο που μισείς και δεν μπορείς...και σου σερβίρουν να μασήσεις..Μα το ξημέρωμα σε βρίσκει πάντα εκεί  στο πρωινό το χάραμα.. στης άνυδρης δικής σου ονειροπαγίδας ..στης φτώχειας της καρδιάς..μ' εκείνο  εκεί το  ρούχο το λερό..άγριο '' άτι'' ο συμβιβασμός..τις ψεύτικες ζωές και ιστορίες δεν αντέχει..Πόσο να ζεις σε μια ιστορία ψεύτικη..δεν ημπορεί..δεν προλαβαίνει.. ούτε και ουτοπία καν  να γίνει..

Είναι παρήγορο..και ίσως γιατρικό για σένανε και άκρως βολικό..να 'χεις στην τσέπη μια ''δραχμή''.. και στο τραπέζι σου να βλέπεις τα παλάτια να αγοράζεις..Είναι που απλόχερα έξω εκεί ..μες στα ''παζάρια'' που πουλούν..τα φύκια κάνοντας '' μεταξωτές κορδέλλες''..είναι που η ανάγκη της ασφυχτικά εγκλωβισμένης και στραμπουληγμένης σου ψυχής ψάχνεις να βρει διέξοδο..για να την βηματίσεις..ή είναι απλά η '' αρρώστεια'' σου..που αργά αλλά σταθερά..τον εαυτό σου τον ψευτίζει και  στην ''τρέλλα'' σε οδηγεί ?Σε μαρασμό πνευματικό..και στο ναρκισσισμό της σκέψης σου αναλώνεσαι..καθώς το χώμα παρασύρεται κάτω από τα πόδια σου..γιατί είναι πολύ πιο ορμητικό..το ίδιο το ποτάμι της ζωής και δεν το προλαβαίνεις.. Αναπάντητα τα ερωτήματα μες στην τρελλή ετούτη εποχή πάντα θα παραμένουν..

Αρπάζεσαι..τυλίγεσαι το όνειρο..κάνεις δικές σου τις ζωές που θαύμαζες..και που τα κότσια  σου ήταν αδύναμα..δεν άντεχαν τόση ''πεζοπορία'' μέσα στα αγκάθια για να κάνουν..είχες και ''υψοφοβία'' και τα υψηλά..πάντα εσύ τα  εφοβόσουν..Τώρα σαν παπαγάλος που επαναλαμβάνει άναρθρες κραυγές..τρέχεις σαν το ζητιάνο ..με τα ψίχουλα από τις ξένες τις ζωές..να ''ράψεις''    μικρά - μικρά   μπαλώματα..μια νέα δική σου για να μοιάζει αυτή ζωή..δική σου για να την βαφτίσεις..

Απελπισμένες οι ζωές που δεν ευτύχησαν..δικές τους για να γίνουν..Το ξένο φόρεμα είναι δανεικό..και πάντα σε στενεύει.. Σύνελθε φίλε και η ζωή είν' μονάχα μια φορά..πειράματα άσκοπα δε συγχωρεί..στην παγωνιά της θα σε καταψύξει..H ζωή δεν είναι ''κλειδαρότρυπα'' των ξένων που λιμπίστηκες ζωών.. κι αν δεν αντέχεις την ευτυχία ..τη γαλήνη των πολλών..χρήζεις απλά μιας ψυχιατρικής εξέτασης..και άκρως επιμελημένης..γίνεσαι θέαμα γελοίο και ενοχλητικό..''σαπίζεις''.. μαραζώνεις...Η αυτογνωσία είναι προτέρημα ''ακριβό''..δίνει γερές κολώνες στο δικό σου οικοδόμημα που λέγεται ζωή..''Αγόρασέ'' το πριν να είναι αργά..πριν μείνεις θεατής αιώνιος..κατασπαλώντας τον πολύτιμο το χρόνο σου..πίσω από μία κλειδαρότρυπα των ξένων προς εσένανε ζωών..

Kείμενο- Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

Από το Μονόγραμμα ( απόσπασμα) - Οδυσσέας Ελύτης.

    Το "Μονόγραμμα" γράφτηκε κατά τη διαμονή του Οδυσσέα Ελύτη στο Παρίσι (1969-1971). Η πρώτη του έκδοση έγινε την άνοιξη του 1971 στις Βρυξέλλες από φωτοτυπημένο χειρόγραφο του ποιητή, για λογαριασμό των εκδόσεων L`oiseau της Αμμοχώστου Κύπρου. Στην Ελλάδα εκδόθηκε το φθινόπωρο του 1972 από τον Ίκαρο. Είναι ένα από τα πιο περίτεχνα ποιητικά οικοδομήματα του Οδυσσέα Ελύτη. Είναι ένα σχετικά μικρό ποίημα, ένα ερωτικό τραγούδι, γεμάτο συγκίνηση και λυρισμό, τόσο καλά σχεδιασμένο όσο και το "Άξιον Εστί".
                                      

     III
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Μέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε

Ακουστά σ' έχουν τα κύματα
Πως χαϊδεύεις, πως φιλάς
Πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε»
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά

Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Επειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει:
Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή
Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα.

( απόσπασμα- Μονόγραμμα-  Ελύτης)
                                   

.................................................................................................................................................................... 

 !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 Το μονόγραμμα...ποίηση Οδυσσέας Ελύτης.
Διαβάζουν: Ιουλίτα Ηλιοπούλου - Μίκης Θεοδωράκης.
..............................................................................................................

            

μα είχα μέσα μου έναν ''άγιο'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Με τους αγίους ποτέ μου δεν τα πήγαινα καλά..ούτε κι αυτοί με μένα..Μα είχα μέσα μου..εκεί επάνω στο '' περβάζι''του μικρού του παραθύρου μου..εκείνο της καρδιάς..είχα ένα μικρούλι σαν παιδάκι που εκάθονταν..που μοναχή μου τον εβάφτισα δικό μου άγιο..που πολύ τον αγαπούσα..ήταν ο Άγιος - έρωτας..έτσι τον βάφτισα από μικρή..και πάντοτε μαζί του περπατούσα..Ήτανε ζωηρός..απρόβλεπτος..έτρεχε πάντα γρηγορότερα από τα πόδια τα δικά μου..ποτέ μου δεν τον επρολάβαινα..είχε φτερά σαν αετού..με σήκωνε ψηλά..Τώρα θαρρείτε εσείς.. πως για τα αγόρια μοναχά πως σας μιλώ..και που χαμόγελα εφέρνανε στα ροδαλά τα μαγουλά μου..τότε που ήμουν κορίτσι άγουρο..και έπλεκα σαν υφαντά της μάνας μου τα όμορφα τα λόγια τους κεντίδια στα μαλλιά μου..

Ήμουν μικρή και νόμιζα πως είναι έρωτας τρελλός εκείνος μοναχά..να σε φιλήσει πα στο μάγουλο ..ένα όμορφο σκαστό φιλί..το αγόρι σου που εδιάλεξες.. που το κοιτάς και το λατρεύεις..που το θαυμάζεις και το αναζητάς στα ονείρατα τα βράδια..Μα τώρα που μεγάλωσα πολύ..που τα 'νιωσα και τα φιλιά..και τα τρελλά τους χάδια..τώρα..όχι..όχι δε σας μιλώ για τα γαργαλετά..τα χαχανίσματα..εκεί.. στα απογευματινά μας τα περιδιαβάσματα..τη ''βόλτα'' όπως τη λέγαν οι μεγάλοι..το ''νυφοπάζαρο'' το έλεγε η νόνα μου η σοφή..

Για εκείνον 'κει τον έρωτα πάντα θα σας μιλώ..που ομορφαίνει την ψυχή..της βάζει φτερά στα πόδια της..την κάνει τη ζωή να κυνηγά..μέσα στους κήπους της.. που όλα τα λούλουδα τα περιέχει..Λουλούδια για την ομορφιά του έρωτα του αληθινού.. εκείνη εκεί τη δύναμη ..που τους τροχούς μας ..εκεί στο κάρο της ζωής..τους έχει σε εγρήγορση..και τους μετακινεί..με μια ταχύτητα ακατάπαυστη.. μέχρι να 'ρθει το τέρμα..εκείνης της διαδρομής..που στην εκπλήρωση του ανθρώπου οδηγεί...Αγάπησα και ερωτεύτηκα ..αφέθηκα πολύ..και παραπονεμένη δε με άφησε η ζωή..Τώρα δεν κάνω πια δηλώσεις και βαρύγδουπες ατάκες δεν πετώ..για τους αιώνιους τους έρωτες..που και αυτοί είναι δυσεύρετοι .. και βλογημένος..από τη μοίρα προικισμένος όποιος τους συνάντησε..και ναι..ευλογήθηκα από έναν τέτοιο έρωτα τρελλό..και διαρκείας..γιατί είναι ευλογημένοι εκείνοι οι έρωτες.. που με αγάπη την καρδιά αλείφουνε..και την εσυντηρούνε..

Ρουφώ απλά του έρωτα..εκείνου εκεί του έρωτα.. την όμορφη φρεσκάδα του..που μου εναποθέτει καθημερινά..δίνει αξία στη ζωή..την κάνει να βαθαίνει..από τα πιο σημαντικά..μέχρι τα πιο ασήμαντα..εκείνος τα φωτίζει..ο έρωτάς μου ο ακαταύπαστος..για αυτά τα μύρα τα πλούσια.. της ίδιας της ζωής..Έτσι μονάχα νιώθεις ζωντανός..σαν περπατάς και μες στην τσέπη σου..έχεις κρυμμένο έναν έρωτα..κάθε φορά έναν έρωτα.. που βήματα μες στη ζωή σου ανοίγει..τον έρωτα εκείνον τον μοναδικό..που κόβει την ανάσα για τα αναπάντεχα..τα απρόβλεπτα που η μοίρα σου 'χει φυλαγμένα..μα συγχρόνως σε αναζωογονεί σαν μάσκα οξυγόνου..Δραπέτης της λογικής ο έρωτας μονολογώ συχνά εγώ..η αδρεναλίνη πιάνει το Ζενίθ..μα έρχεται ο Γκάντι και μου ψιθυρίζει στο αυτί πως :
 «η πιο απ' όλες διακριτική η δύναμη στον κόσμο.. είναι μονάχα  η αγάπη».

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
.....................................................................................................................................................................

''φεγγάρι'' μου.. δεν είσαι εντάξει από καιρό - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Με προκαλείς..ναι.. με προκαλείς κι απόψε να το στρέψω φευγαλέα το βλέμμα μου..εκεί σε σένανε στον ουρανό ψηλά..να ψάξω πάλι για το ολόγιομο..το πολλά υποσχόμενο αιώνες τώρα στο στερέωμα..το ''ουτοπικό'' σου πρόσωπο φεγγάρι μου λαμπρό.. έρχεσαι απροσκάλεστο..μέσα στο καταχείμωνο .. στέκεσαι πάνω απ' το παράθυρό μου και με κοιτάς αλλόκοτα .. περίεργα μου γνέφεις.. 

Αφού κι εσύ το ξέρεις..είναι κρύος ο καιρός..δεν είν' οι νύχτες για φεγγάρια πια πανσέληνα ρομαντικά   για να κοιτάς..Μα σαν σαράκι.. που στα ύπουλα δουλεύει και ενεργεί..τα όνειρά μας πάντοτε τολμάς να τα σκαλίζεις..όχι δε θα σε αποποιηθώ..δε θα γυρίσω τώρα εγώ την πλάτη μου σε σένα.. ανάγκη μου είναι εσωτερική αέναα τα όνειρα να συντηρώ..γιατί είν' τροφή αυτά..πορεία πάντοτε χαράζουνε και βήματα στην πορεία την εμπρός μας..

Την ευτυχία θα ζητήσω να μου φέρεις πάλι εσύ..καθώς θα πέφτουνε τριγύρω σου τ' αστέρια..και θα 'ναι τόσο γύρω σου όλα λαμπερά .. με κείνο το ξεχωριστό το φως..που μόνο εσύ στις Πανσελήνους τα φωτίζεις...Εσύ 'σαι η αιτία που με παρακινείς..να κάνω σαν σε βλέπω μια ευχή..κι εγώ που θέλω να παρασυρθώ..κι ας πια από πριν.. κι ας είμαι γνώστης και υποψιασμένη παντελώς .. τρέχω σαν το μικρό παιδί..κι ας γελαστώ..δεν νοιάζομαι..την ευχή μου να προκάνω να στην πω...Μου έταξες χίλιες φορές.. κράτησες την υπόσχεση που μου 'δινες τα βράδια..που εφαίνοσουν για μένα φιλικό και γελαστό κι άλλοτε την υπόσχεση γρήγορα την ξεχνούσες..

Η μόνη που δεν ξέχναγα τα ''υποσχόμενα'' ήμουν μονάχα εγώ..κι όλο τα καρτερούσα..κι έτρεχα να ''προσευχηθώ'' σε σε..την ευτυχία να φωνάξω να κατέβει..Και πότε - πότε όταν ξεχνούσες να φανείς..εθύμωνα μαζί σου..γιατί το επαράκανες πολλές φορές.. ξεχνούσες να κοιτάξεις χαμηλά..που οι ανθρώποι εκεί σε καρτερούσαν...Μα τι να κάνεις θα μου πεις κι εσύ..ποιόν να πρωτοκοιτάξεις..όλοι ζητούν και σου ζητούν..κι από τη ίδια πίτα την ολόγιομη..όλοι μερίδιο σου γυρεύουν...Πάλι εσύ τα φταίς φεγγάρι μου..γιατί αφήνεις να ελπίζουνε ..πως απλόχερα θα μοίραζες την ευτυχία που ''κρατείς''..στο φέγγος το ξεχωριστό .. μέσα όταν το φοράς.. στις μαγικές σου τις βραδιές...

Κανείς δεν τους προειδοποίησε τους άνθρωπους θαρρείς.. πως είν' αδύναμα και τα φεγγάρια τα ολόγιομα..κι ας μοιάζουν κραταιά.. κανείς δεν τους ψιθύρισε θαρρείς...πως είν' εκείνα τα κομμάτια της ψυχής που κρύβονται στο ''γκρίζο'' της ζωής..είναι εκείνα που πρέπει για να βγουν να φωτιστούν σωστά και δυνατά..αν θέλουν απ' το φέγγος σου να ''κλέψουν''...Φεγγάρι μου δεν είσαι εντάξει από καιρό απέναντι στη Γη..δεν τα φωτίζεις τα όνειρα..σκορπάς εδώ κι εκεί το φέγγος σου..και την λησμόνησες τη γη σου .. Αλλιώς σε ήξερα εγώ..έστελνες φως στα όνειρα..που πήγε τώρα η γενναιοδωρία σου..που πήγε η ομορφιά σου ?

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

ζηλεύω της..της αμυγδαλιάς... της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Πέρα από το μύθο της που την ακολουθεί..για τη Φυλλίδα και τον Δημοφώντα.. που ερωτεύτηκαν παράφορα ..σφοδρά..και η προσμονή για τον απελπισμένο της τον έρωτα μοιραία την οδήγησε στο θάνατο..- μα όπως πάντα εμφανίζονται οι Θεοί και βάζουν το ''χεράκι'' τους..- τη μεταμόρφωσαν σε δέντρο της ελπίδας..την έκαναν αμυγδαλιά την όμορφη Φυλλίδα..αιώνες τώρα από μόνη της..είναι η ανάγκη της η εσωτερική..που την ωθεί ..στα βιαστικά..μες στο Χειμώνα..στους αέρηδες..στο κρύο και στην παγωνιά..την Άνοιξη να αναζητεί..στις πόρτες μας να φέρει.. Έτσι απλά..για να χαρίσει με τη γλύκα της των λουλουδιών..σε άλλες όμορφες ζωές της φύσης μας..στις πεταλούδες..στα μελίσσια  που την τριγυρνούν..μέλι για να ετοιμάσουν..Ζηλεύω της της αμυγδαλιάς τα άνθια της τα ροζ και τ' άσπρα..μήτε πτοούνται .. μήτε σκιάζονται..στον παγωμένο το ''διάδρομο'' του καιρού της παγωμένης του Χειμώνα εποχής.. να βγαίνουν στο σεργιάνι..Και έτσι δίνοντας και παίρνοντας απ' τον καιρό.. το τσουχτερό το κρύο και την παγωνιά αψηφά.. η ''νύφη'' του Χειμώνα αυτή..η στολισμένη αμυγδαλιά..

 Φόρεσα τη ζακέτα μου και βγήκα απ' το πρωί στον ήλιο της ..της μέρας που εφαίνονταν ακόμα φωτεινή...εμύρισα και μάζεψα τα αγριολούλουδα μαζί με μυρωδιές.. γέμισα και τα βλέφαρα με χρώματα απ' τη γωνιά των χειμωνιάτικων των λουλουδιών .. εκοίταξα τις όμορφες βιολέτες μου..κι έπειτα..κρύωσα..μαζεύτηκα και  στάθηκα εκεί..στο ανοιγμένο μου παράθυρο..την ομορφιά της να αγναντέψω..Να σουλατσάρουν τα όνειρά μου τα άφησα..στης γειτονιάς μου της παλιάς..εκείνα τα σοκάκια..Κάθε που επιστρέφω εκεί..θέλω να κοινωνάω τη ζωή..εκείνη την αληθινή..που η φύση μόνο ξέρει να ''τρατάρει''...

Ο τόπος τούτος όλος ήτανε γεμάτος με αμυγδαλιές..πριν να κοπεί οικόπεδα να γίνει..Τις κόψαμε όλες να χτιστούνε τα μπετά απ' τα σπίτια μας..και κράτησα μονάχα μία στη γωνία..Έτσι να μου θυμίζει το τοπίο που μας μάγεψε..και αποφασίσαμε να χτίσουμε το σπίτι μας σε εκείνο εκεί τον τόπο..Τώρα χάθηκαν τα λιβάδια αυτά με τις αμυγδαλιές και τις βερυκοκιές..που ο κτηματίας χρόνια διατηρούσε..Στέκομαι εκεί και την κοιτώ..δεν τον φοβάται το βοριά..ολάνθιστη ..καμαρωτή..δε σκέφτεται αν απ' την τόση παγωνιά ''καεί''.Τολμάει λέω μέσα μου ψιθυρίζοντας..κοίτα την πως τολμάει.. αγέρωχη..επίμονη..την Άνοιξη καλεί..

Στρέφω το βλέμμα και τη σκέψη μου στη λεωφόρο του σπιτιού..που είναι τα πεζοδρόμια γεμάτα νεραντζιές..όπως παλιά..που οι δρόμοι εφυτεύονταν για να μοσχοβολούν..Μια θλίψη όμως με διαπερνά..η ψυχούλα μου σκοντάφτει..δεν είναι που τα χρόνια μας περνούν .. ούτε και ο καθρέφτης με φοβίζει.. μα να ..ρολλά κατεβασμένα ..καταστήματα κλειστά..παντού λουκέτα να πληθαίνουν..Κι εκεί έξω απ' το φούρνο μας της γειτονιάς.. χέρια απλωμένα ζητιανιάς.. χέρια της προσβολής και της ταπείνωσης του ανθρώπου..

Όχι δεν θέλω τα ''σκοτάδια'' τους..την πλάτη τους γυρίζω..Δεν είναι αυτή η Ελλάδα που με γέννησε και αγάπησα..ζητάω πίσω την ελευθερία του μυαλού μου..Θέλω να είμαι άφοβη..σαν εκείνη την αμυγδαλιά του κήπου μου.. που Άνοιξη προκαλώντας επιμένει για να πάρει..Όχι..αρνούμαι  κατηγορηματικά..δε θα τα αφήσω τα άγαρπα πινέλα τους με γκρίζο να μου χρωματίσουνε την Άνοιξη.. που τόσο καρτερώ..Θα βάψω εγώ με ροζ σαν της αμυγδαλιάς..με τα πινέλλα της δικής μου της ψυχής..τα λιβάδια της καρδιάς μου.. Όχι..ποτέ μου δε χαλάω τη φωλιά..που χτίζουν κάθε Άνοιξη..κάτω από το μπαλκόνι της μικρής μου κοπελιάς..όχι θα περιμένω πάλι και ξανά..να 'ρθουν στην πόρτα μου τα ''τιτιβίσματα'' από τα χελιδόνια..τα ''τιτιβίσματα'' τα γνώριμα εκείνα της ψυχής μου..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

..κτηνώδες πρόσωπο - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

«Πάντων χρημάτων μέτρον εστίν άνθρωπος, των μεν όντων ως έστιν, των δε μη όντων ως ουκ έστιν».*
 Πρωταγόρας (480-411 Π.Κ.Χ). 

 Το μέτρο είναι ο άνθρωπος....
 Mε αυτές τις αρχές οικοδομήθηκε πριν 2.500 χρόνια η Δημοκρατία.Αυτή που άφησε τον κόσμο να ονειρεύεται πως θα απαλλαγεί από την απολυταρχία και τα τυραννικά καθεστώτα..αυτή τη Δημοκρατία που έδινε αξία στον άνθρωπο και τα δικαιώματά του στη ζωή και μπροστά στο θάνατο..
Και τώρα ? 
Κτηνώδες πρόσωπο..ανθρωποφαγικό..σημεία των απερίσκεπτων των κυβερνώντων ..σημεία των καιρών... Θυσία στο βωμό της φτώχειας των πολλών..σημεία των κυρίαρχων του χρήματος..της εξουσίας της διαβρωμένης ..της μουχλιασμένης ..της αδιάβαστης της εξουσίας της ολίγης..της εξουσίας της κατώτερης των περιστάσεων..Η φτώχεια και η φτωχοποίηση ..όχι εξ αιτίας των ιδίων των εργαζομένων και των απλών των πολιτών..η φτώχεια και η φτωχοποίηση των καθημερινών ανθρώπων..και της διπλανής μας πόρτας των ανθρώπων..έχει και μια άλλη όψη εξευτελιστική..λίγο και πριν το τέλος.. που για τον καθένα θα 'πρεπε να 'ναι δικάιωμα αξιοσέβαστο..ενός τέλους ανθρώπινο..σαν η αρρώστεια σε εδιάλεξε..έτσι για να τελειώσεις..


Το ''τέρας'' εξαπλώθηκε παντού..ωσάν λερναία ύδρα καμωμένο..Πως να συλλάβει ανθρώπου νους..πως να το επεξεργαστεί..πως να κατέβει τα σκαλιά του εξευτελισμού..διαβάζοντας στα χέρια τους ..μια συνταγή ιατρική..που απαιτεί να αναφέρεται το προσδόκιμο ζωής στους καρκινοπαθείς..ή και σε άλλες πιο βαριές ασθένειες ακόμα..Έτσι απλά..με μια συνταγή ιατρική..ας κάνουμε σου λέει οικονονμία στο κράτος..άνθρωποι μιας χρήσεως..αφού δεν έχουν και μεγάλο μέλλον επιβίωσης..Ζούγκλα κατάντησε η καθημερινότητα..ζούγκλα γεμάτη με λιοντάρια..ζούγκλα από αδιάβαστους..απαίδευτους και αδαείς πολιτικούς..που δυστυχώς επιλέξαμε για να μας κυβερνάνε..Αξία έχει μοναχά η δική τους η ζωή..όλοι οι άλλοι αναλώσιμοι γι αυτούς και σκέτοι  αριθμοί .. 

Ζητείται ελπίς..και έλεος..πριν να 'ναι και για σας πολύ αργά..Σαν μαζευτούν τα σύννεφα τα μαύρα τα πυκνά..χαλάζι στα κεφάλια σας θα πέσει..Θα πνίξει το άδικο τον άνθρωπο..που για ζώο μοναχά αυτός λογίζεται..για ζώο μοναχά περνιέται..Άραγε αναρωτιέμαι εσάς τι σας διδάξανε ..επήγατε καθόλου σε σχολειά ? Αγράμματοι και αδαείς..μπούληδες πλαδαροί κενοί και άδειοι..αξία έχει ο άνθρωπος και όχι οι αριθμοί..Αίσχος..ντροπή.. και όνειδος..ακόμα εβρίσκεστε επάνω εις τη γη..και αυτή δεν σας κατάπιε? Ελέγανε πάντα εις το χωριό..θα ανοίξει η γη για να με καταπιεί..αν κάνω κάτι ολισθηρό..

Εσάς? Ακόμα εσάς δε σας κατάπιε από ντροπή ?Διαβάζετε τα νομοσχέδια που υπογράφετε..ή τρώτε πίτσες και ποπ - κορν..καθώς τα υπογράφετε..και πάτε για ουζάκια ? Ντρέπομαι που αφήνω τα αυτιά μου να ακούνε τούτες τις αισχρές..ετούτες τις απάνθρωπες ειδήσεις..κτηνώδες πρόσωπο..ετούτο εδώ το πρόσωπο του κράτους..Όχι δεν είμαι θυμωμένη απλά..βαθειά είμαι λυπημένη για την κατάντια και το τέλμα που μπορεί να φτάσουνε οι άνθρωποι.. που εξουσία στα χέρια τους κρατούν..

Πάντα το ήξερα κι εσείς το ξέρατε καλά πως η εξουσία διαβρώνει..εάν βεβαίως υπάρχει και έδαφος για να ''διαβρωθεί''..Εδώ δεν υπάρχει έδαφος ..ούτε και καν η παιδεία..η στοιχειώδης ..Ανάθεμά με κι αν ποτέ ετούτα τα ''ανθρωποειδή'' διαβάσανε ποτέ τους γνωμικά..ή ρήσεις κάποιων πιο σοφών ανθρώπων..Θλίψη  πικρή απλώθηκε παντού..και να το κρύψουμε πια δε θα μπορούμε..που η αγραμματοσύνη κυβερνά..Συγγνώμη που δεν είμαι ευχάριστη πολύ..σ' αυτούς ..που ψάχνουν πρωινά χαμόγελα και ωραίες καλημέρες μοναχά..Μα η ζωή έχει από όλα τα καλά και τα κακά..και στο χαλί δεν κρύβονται τέτοιες ''τερατουργίες''..Να ζητούν να γίνονται Θεοί..να υπολογίζουν το υπόλοιπο ζωής..σε μια συνταγή απλή ιατρική..έλεος Θεέ μου ..έλεος..Οσονούπω ..όπου να 'ναι έρχονται και τα συγχωροχάρτια.. 

Φαινόμενα εκφυλλισμού ..κράτους και κοινωνίας που καταρρέει..στην κατηφόρα οδηγείται καθημερινά..κράτους που ζητά την κεφαλή μας επί πίνακι σε μία συνταγή ιατρική.. κράτος ανθρωποφαγικό..να έχει πιθανή ημερομηνία λήξεως..του καθενός μας η ζωή..για να χαλάσει λίγα ''φραγκοδίφραγκα'' για τον πολίτη ασθενή...

.. Ω!! τι κόσμος μαμά !!!

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

<< Ο φόβος τρώει τα σωθικά >>

Εκεί ήταν κρυμμένος..μες στα σωθικά..καραδοκούσε να φανεί..να πάρει πάλι και ξανά..καθημερινά το μερτικό του..Δεν είχε σχήμα ή μορφή ανθρώπινη..δεν είχε πρόσωπο καθάριο και ευδιάκριτο με μιας..ήταν ένα γκρίζο σύννεφο που τρύπωσε βαθιά..μες στης καρδιάς εκείνα τα συρτάρια τα αδειανά..ήταν πολυδιάστατος..είχε πολλές μορφές το γκρίζο του το χρώμα και το σχήμα..Καθένας το προσάρμοζε σε ό,τι μέσα του βαθιά του έλειπε..του έδινε και σάρκα και οστά..ήταν ο φόβος για το ξένο..το άγνωρο..το διαφορετικό..ήταν ο φόβος για το γήρας που εσυνοδεύονταν από επαπειλούμενη..από αφόρητη συχνά μια μοναξιά..ο φόβος για την απόρριψη..ο φόβος γαι το φόβο της επιβίωσης...Όλοι οι φόβοι μας μαζί..με μια ταυτότητα μονάχα..αυτήν ..με τη σφραγίδα του γαντζώματος..αυτήν τη σφραγίδα την ατομική..τη σφραγίδα που θα αφήσει ένα ίχνος ευτυχίας μιας στιγμής για να γευτούμε..

 Σκέψεις για το << φόβο που τρώει τα σωθικά>> - από τη φίλη σας Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................. 

Το Θέατρο Τέχνης συμπράττοντας με το Θέατρο του Νέου Κόσμου, παρουσιάζει από τις 21 Ιανουαρίου στη σκηνή του Υπογείου τη θεατρική μεταφορά του θρυλικού έργου του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ «Ο φόβος τρώει τα σωθικά» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Σίμου Κακάλα, με την Τάνια Τσανακλίδου στο ρόλο της Έμμι.

Η ιστορία της Έμμι και του Αλί που αφηγήθηκε το 1974 ο γερμανός δημιουργός στην ταινία ορόσημο της καριέρας του «Angst Essen Seele Auf» (Fear Eats The Soul) ζωντανεύει -για πρώτη φορά στην Ελλάδα- στη σκηνή του Υπογείου, μέσα από τη σκηνοθετική ματιά του Σίμου Κακάλα.

 Μια μοναχική γερμανίδα καθαρίστρια, χήρα με τρία μεγάλα παιδιά, ερωτεύεται τον κατά πολύ νεότερό της μετανάστη Αλί. Η Έμμι δε θα διστάσει να εναντιωθεί στο συντηρητικό και άκρως ξενοφοβικό περίγυρό της και θα παντρευτεί τον Αλί. Το φαινομενικά αταίριαστο ζευγάρι ζει πολύ ευτυχισμένα, όμως το μίσος και η άγρια περιφρόνηση που αντιμετωπίζουν και οι δύο καθημερινά, αρχίζουν να μολύνουν τον έρωτά τους. Ο φόβος –και ο ρατσισμός- τρώει τα σωθικά της Έμμι και του Αλί που καλούνται να αναμετρηθούν με τα όρια της αγάπης τους.

Και για τους φίλους που ζουν μακριά από την Αθήνα..και δεν έχουν τη δυνατότητα του Θεάτρου..σε κάποιες αίθουσες ..λίγες μα ξεχωριστές..μα πρέπει να σαι μέλος και γι αυτές.. η ταινία από τις πιο τρυφερές..από τον υπολογιστή σας θα τη δείτε σίγουρα..και θα σας ανταμείψει..είναι βαθιά ανθρώπινη και αγγίζει την ψυχή..
EΠΕΙΔΗ..η τέχνη πάντα προηγείται των πολιτικών αποφάσεων..επειδή πάντα η ζωή τρέχει πιο μπροστά....
............................................................................................................

<< Το πρόσωπο είναι τζάμι >>..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

<< Το πρόσωπο είναι τζάμι >> έλεγε ο αγαπημένος μου παππούς.. και ναι.. να έχεις πρόσωπο συμπλήρωνε ο λατρευτός μου ο πατέρας..Σαν κρύβεσαι πίσω από μάσκες..από κουκούλες..και τουρμπάνια ..τούλια και καμουφλάζ..κάτι κακό σκοπεύεις για να δώσεις παραπέρα...Θαρρείς πως έχεις δρόμο..χρόνο απεριόριστο κάθε φορά..και χαραμίζεσαι μες σε ''κρυψώνες'' της ψυχής σου..Ντύνεσαι ζώο..ψάρι..καρχαρίας..φώκια ή  τίγρης κι άγριο λιοντάρι..και βγαίνεις στην αρένα της ζωής..Θαρρείς πως είσαι ο πιο σοφός..και πως μπορείς ανθρώπους να νικήσεις με τη μάσκα σου την ''καρναβαλική'' καθώς γελοίος γίνεσαι και βλάκας της σοφίας...

Xαμένος κόσμος..σε διαδρόμους ψεύτικους ..παραπλανητικούς να τριγυρνά...Φοράς τη μάσκα αυτή που εδιάλεξες και βγαίνεις στο σεργιάνι της ζωής..Έχει χιλιάδες μάσκες τούτο εδώ το μαγαζί.. έχει πολύ πραμάτεια..Βρίσκεις μάσκα για σοβαροφανείς..μάσκα για ελαφρείς φελλούς.. που κλείνουνε συχνά τα άδεια τα μπουκάλια.. μάσκες για νοικύρηδες..μάσκες για θιασώτες τάχα του Θεού..που δόντια ..χαυλιόδοντες μες στις καρδιές τους έχουν φυτρωμένα.. Όλοι ψάχνουν το ταίρι τους να βρουν..και να τρυπώσουνε σε μια γωνιά αυτού του καφενέ..που λέγεται ζωή..για να γεμίσουν το εγώ και τη ζωή να την παλέψουν..

Είν' δύσκολο το τζάμι της ψυχής να το κοιτάς..είναι ευαίσθητα τα τζάμια- πρόσωπα και ευάλωτα στις καιρικές συνθήκες..Δεν την αντέχουνε την παγωνιά..ούτε και την απότομη τη ζέστη..δεν τις αντέχουνε τις χαρακιές..γίνονται κάδρα που καθόλου στους πολλούς δεν μας αρέσουν...Αγγελικός ο κόσμος.. μοιάζει ο μικρόκοσμος..που ο καθένας μας στήνει και ζωγραφίζει..μα η δυστυχία δεν είναι αγγελική..και σαν σαράκι τον μικρόκοσμο σκύβει και κατατρώγει..Η γύμνια της ζωής σου είναι φόρεμα καυτό ..τυραννικό..τις σάρκες σου αργά ..μα σταθερά ανθρωπέ μου ..τα βράδυα τα μοναχικά..τις γδέρνει και τις καταπίνει..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
..............................................................................................................

⫷λεμονανθούς στερέωνες⫸ - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Λεμονανθούς στερέωνες με ένα τσιμπιδάκι μιας δραχμής..στην άκρη απ' τις κοτσίδες μου τις καστανές..για να στολίσεις έλεγες το πρόσωπο..τη μυρωδιά  να μου ''φορέσεις''..Ήσουν μια μάνα σαν τις άλλες σε ένα σπίτι χαμηλό..δεν είχε πόρτες και παράθυρα ψηλά..μα ήταν τα παράθυρα τα ξύλινα αυτά..στον ήλιο εντελώς παραδομένα...Γέμιζες όλες σου τις κάμαρες με αγριολούλουδα..σ' ένα ποτήρι του νερού..φρεσκάδα πάντα έβαζες στα μάτια των παιδιών σου..Η μνήμη μου δεν με απατά..τρέχει ξανά- ξανά και πάλι εκεί στα χέρια σου τα δοτικά..δεν είναι παραμύθια αυτά φανταστικά..είναι οι ''μυρωδιές'' σου..έρχεσαι και ξανάρχεσαι στην πόρτα μου και στέκεσαι..όχι σαν μνήμη ξεχασμένη απ' τον καιρό..μια παρουσία γίνεσαι και μου χτυπάς την πόρτα..Ήσουνα κόρη λυγερή..όμορφη σαν μια ζωγραφιά στα παιδικά μου μάτια..


Πορεύοσουν μαζί μου και μεγάλωνες μαζί με εμένανε κι εσύ..Μου μάθαινες..σου μάθαινα..φωνές τριγύρω και χαρές..ένα σου βλέμμα θάρρος εγινότανε..καταχτητής του όνειρου..σαν πειρατής σε βάρκα με πανιά..εσύ τα όνειρά μου τα πλειοδοτούσες..Και σήμερα ..αυτή η φθορά..του χρόνου του αμείλικτου που κύτταρα  και λογισμούς  και μνήμη αλλοιώνει..με ρώτησες ποια είμαι εγώ ..που στο τηλέφωνο σου κρένω..Εκείνο εκεί το κοριτσάκι σου μανούλα μου..που τη μυρωδιά σου ακόμα σαν κολώνια τη φοράω..Θαρρείς πως είναι πάντα δεδομένα όλα στη ζωή..μέχρι που η ίδια στα ανατρέπει..περνάει ο χρόνος και αλλάζουν οι καιροί..και σαν το δέντρο ρόζους πια ο άνθρωπος γεμίζει..


Ήσουν από τις τυχερές μανούλα μου γλυκειά..γιατί ακόμα κι έτσι εκεί παραδομένη μες στης κλίνης την ανημποριά..σε αγαπούσαν τα παιδιά σου ακόμα πιο πολύ..και δεν σε διώξανε..σε πάρκιγκ..σ'απρόσωπα γηροκομεία να σε πάνε..Είχες εκείνη τη ζεστή σου τη φωλιά..τα πρέποντα σου δίναν..αγάπη..ανθρωπιά. Σήμερα είν' γιορτή της μάνας η τρανή..είναι μια όμορφη γιορτή για όλες τις μανούλες..είναι η ελάχιστη απόδοση τιμής ..η θύμησή μου αυτή..ένα ελάχιστον για το τρανόν που η καρδιά σου μας εχαρίσθη.

Δοκίμιον Λυρικόν - ⫷ λεμονανθούς στερέωνες⫸ 

 Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

''ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΙς ΓΥΑΛΕς'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

H χώρα στην ''κατάψυξη'' κυριολεχτικά και μεταφορικά... παγιδευμένα τα όνειρα μέσα σε γυάλες με ''φορμόλη''..Μα τα όνειρα είναι δίχως σκελετό..είναι αερικά..δεν εγκλωβίζονται..όση κι αν γίνεται προσπάθεια..έχουν γνώσιν οι ''ονειροπόλοι   φύλακες'' και τις αδειάζουνε μες στο νερό.. που ρέει άφθονο τον μήνα τούτο που 'ρθε πάλι..για να παρασύρει τα ''όνειρα''μέχρι τις θάλασσες τις ανοιχτές..για να τα ταξιδέψει..Είναι η μέρα που ''μεγάλωσε''..είναι ο ήλιος που ξεμύτισε δειλά- δειλά..είναι ο άνεμος.. που σήμερα δίνει φτερά στη σκέψη μου ..είναι που τα χρυσαφένια όνειρα μου υπόσχεται ξανά ο καιρός..βουτώντας με απ' την αρχή στις σμιλεμένες μου αναμνήσεις ? Κάποτε ήταν αλλιώς ..οι άνθρωποι δεν τρέχανε σαν αλλαλιασμένοι..είχανε μια σειρά.. .είχανε ρέγουλο..ξέρανε τη ζωή τους να ''ρουφάνε''..Μια
 εμπιστοσύνη έγραφε στο βλέμμα τους..δεν μπαινοβγάζαν τα κλειδιά πάνω στην πόρτα..μπαίναν και βγαίνανε και το κλειδί στη γλάστρα το 'βρισκαν και τα παιδιά και οι μεγάλοι..κυλούσε ο χρόνος ήρεμα..γλυκά..καρτερικά..

Είχαμε εκεί στο πλατύσκαλο στο πατρικό το σπίτι μου..μια γλάστρα ασπρισμένη απ' τα χέρια της γιαγιάς..κι είχε έναν ''έρωτα''..ένα λουλούδι γούρικο έλεγε..για να σκορπίζει αγάπη μες στο σπίτι..Χειμώνα - Καλοκαίρι εκεί..ακόμα κι όταν χιονιάς ''επλάκωνε'' βαρύς..μέσα στη σάλα το φερνε η μάνα μου ..μην τύχει και ''παγώσει''..Και κάθε που ''φλεβάριζε'' ο καιρός.. στο σκαλοπάτι του πλατύσκαλου..έπαιρνε την τιμητική του θέση.. Ερχότανε οι γείτονες..κι ονειρευόντουσαν ομαδικά και φωναχτά.. στα βραδυνά ''μασάλια''..έτσι τα λέγανε στον τόπο μου εκείνα τα νυχτέρια..καθώς ήτανε οι περισσότεροι σε τούτο το χωριό..απ' της Τουρκιάς τα μέρη..απ' της Τραπεζούντας τη μεριά...Έλληνες πέρα ως πέρα..κι ας  τους φωνάζανε οι ντόπιοι καμμιά φορά ειρωνικά.. τουρκομερίτες..αν σκεφτείς τώρα κυριολεκτικά..από εκεί ήτανε φερμένοι...Είχανε όμως μια καλή.. ανθρώπινη σειρά και μέσα τους μεγάλη αληλλεγγύη..

Σήμερα γέμισαν τα σπίτια κλειδαριές καθώς εγέμισε ο τόπος από κλέφτες..Και δικαιολογημένοι είναι οι άνθρωποι..μα ας αφήσουμε ξεκλείδωτες..τουλάχιστον εκείνες.. της καρδιά μας...Μπαίνει ξανά ο Φλεβάρης που έχει όνομα νερού και της βροχής..καθώς λένε τις ''φλέβες'' πως γεμίζει έξω της φύσης.. στα ποτάμια..Φλεβάρισε σαν προπομπός της Άνοιξης τούτος ο μήνας πάλι..με τις τόσες παροιμίες του να το επιβεβαιώνουν..κόντρα στις άναρθρες κραυγές.. που διασχίζουν σαν ανέμοι λυσσαλέοι τον αέρα..Θα την εφέρει στα δειλά - δειλά ξανά την Άνοιξη..όπως και να 'χει στις καρδιές μας..Ίσως ξανά αναθαρρήσουμε μονάχοι μας..σκεφτούμε ομαδικά γεμίσουμε τις φλέβες μας..τις φλέβες της ψυχής μας..με αισιοδοξία και με όνειρα που είναι ''κρυμμένα σε ''φορμόλη''..ανθρώπινα..έτσι απλά ..χωρίς φιλοσοφίες περιττές ..  να καταφέρουμε να ''σπάσουμε'' τις ''γυάλες''..

Κείμενο- Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................