# άσκηση ψυχής και νου..εστίν παιδεία#

 

“Παιδεία εστί ου την υδρία πληρώσαι,αλλά ανάψαι αυτήν ”  έλεγε ο Πλάτωνας.

 

Είναι η παιδεία ''άσκηση ψυχής και νου '' καθημερινή..και στα φτωχά σοκάκια του λαού..και στα μεγάλα τα σαλόνια..Έτσι τουλάχιστον θα ήταν το επιθυμητό..δικαίωμα των πάντων στην παιδεία..αυτήν που σμιλεύει όμορφα το νου και μαλακώνει τις γωνίες του ανθρώπου..Ας έρθουμε όμως εις το σήμερα..  Το διακύβευμα τρανό σήμερα  στην Παιδεία ...



Κανένας μας ποτέ δεν αμφισβήτησε τη δύναμη και τα επιτεύγματα της τεχνολογίας....είναι αυτή ένα παράθυρο τρανό από μόνη της στον κόσμο..Μα μοναχή της δεν μπορεί ανθρώπους για να πλάσει..είναι το ''ήθος'' που σμιλεύεται με το ανθρώπινο υλικό..και την κατάθεση ψυχής των διδασκόντων...είναι ''ηθοπλαστικό'' το ζήτημα αιώνες τώρα ..από παλιά ζητούμενο αυτό...


 Γεμίζουμε το κεφάλι του παιδιού με γνώσεις και αφήνουμε σβησμένη την ψυχή του.Υπήρχαν και υπάρχουν στον κόσμο και στον τόπο μας.. τόσοι εγγράμματοι  άνθρωποι και συγχρόνως  τέτοια φτώχεια πνευματική. Έχουμε μια παιδεία που εστιάζει κυρίως στις ανάγκες της τροφοδοσίας των επιχειρήσεων και της βιομηχανίας. 

 

Γεμίσαμε διπλωματούχους και εξαφανίστηκαν οι αληθινά πνευματικοί άνθρωποι.Αλλά ξεχάσαμε παντελώς πως η πραγματική παιδεία προσφέρει πνευματικότητα...είναι τροφή ψυχής και νου...Κάθε πολιτισμένη και ανθρώπινη κοινωνία έχει ανάγκη όχι μόνον από ειδικούς επιστήμονες...αλλά και από φωτισμένα μυαλά και αληθινούς χαραχτήρες...

γράφει η Σοφία Θεοδοσιάδη - Εκπαιδευτικός.
..............................................................................................................

κοκκινολαίμηδες μου''τραγουδούν'' απ' το πρωί - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ζεστά σεντόνια..και ζεστή αγκαλιά..στου πρωινού της παγωνιάς του έξω ..στης παγωνιάς.. που τόλμησε κι απόψε εκεί..τα μάταια ..τα ονειροπόλα σχέδια .. απρόσκλητη εις στο κατώφλι μας..να γίνει επισκέπτης..Μα μέσα στο χουζούρεμα του πρωινού..μια μελαγχολική φωνούλα και κελαηδητή..έρχεται στο δωμάτιο και χαϊδεύει τα αυτιά μου...Μέσα στο καταχείμωνο.. έρχονται αηδόνια μες στον κήπο μου..αηδόνια χειμωνιάτικα..κάτι κοκκινολαίμηδες και σιγοτραγουδούν...Μοιάζει το τραγούδι αυτό..σαν να 'ναι μια μελαγχολία ορχηστρωμένη..μα είν' συγχρόνως και μελωδικό..σαν αηδονιού γλυκού λαλιά..κι ας είναι ακόμα η Άνοιξη μακριά..έχει Χειμώνα ακόμα...είναι το κελάηδημα ετούτων των πουλιών.. προμήνυμα της Άνοιξης που θα 'ρθει...

Ξυπνώ απ' το άκουσμα ετούτο το γλυκό..που το Χειμώνα δείχνει να αποχαιρετά..στην άκρη εκεί του κήπου μου..σε κείνη την μικρή..κοντούλα τη ροδιά..Πάν' δέκα χρόνια που φυτεύτηκε ..κι είναι σημαδιακή για μένανε η ''γενέθλια'' χρονιά της..γεμίζει από αηδόνια..σαν και αυτά της Άνοιξης  μα κι από αηδόνια του Χειμώνα  του χιονιά..καθώς τη ζεστασιά σκορπάς κι εσύ στην κάμαρά μου..Όχι..δε φτάνει μελαγχολικό στα αυτιά μου αυτό το πρωινό τραγούδι σου..μικρέ μου εσύ κοκκινολαίμη...

Όχι δεν τον φοβήθηκα το θάνατο ..που θα μου στερήσει τις εικόνες και τα ακούσματα εκείνα τα μελωδικά.. πουλιών που τη ζωή μας ομορφαίνουν..αφού θα έχω κερδίσει στον ''πόλεμο'' αυτό με τη ζωή..και με τη φαρέτρα μου γεμάτη θα οδεύω..αφού θα έχω ένα χέρι για να με κρατά ζεστά..σφιχτά..και το τραγούδι σου το μελαγχολικό χαρούμενο να κάνει...Την ανημπόρια φοβάμαι μοναχά..εκείνη εκεί την ανημπόρια..που σταματά το πήγαινε- έλα στην καθημερινή  τη γέφυρα της όμορφης ζωής..γιατί μια γέφυρα είναι αυτή η ίδια η ζωή..από τη λύπη στη χαρά και πάλι απ' την αρχή..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
...............................................................................................................

γυναίκες ''γλάστρες''..σε μπαλκόνια αρσενικά - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Η εξουσία.. γένους σχεδόν πάντα αρσενικού..μα και θηλυκού ενίοτε συγχρόνως.. Δηλώνεις γλάστρα για ''φυτά'' εξωτικά..τις τύχες παίρνεις των ανόητων..αλαλλαζόντων και φτωχών στα χέρια σου ανθρώπων..στα ζάρια να τις παίξεις πάλι εσύ.. ανθρώπων ανίδεων για το παιχνίδι αυτό .. και της ''λαμέ'' της τουαλέτας..Χορός καρναβαλιού στημένος εσαεί..ασχέτως χρόνου και ημερομηνίας Τριωδίου..όχι δεν είναι μία Κυριακή εκείνη των Απόκρεω..όχι δεν είναι αυτή..είναι η γελοιογραφία που εστήθηκε στα μάτια σου μπροστά..παγκόσμια..σαν μια μπάλα- φούσκα πλανηταρχικιά.. να παγαλίζει λόγους και υποσχέσεις και να μοιράζει όνειρα...μια ''λατέρνα'' σαν γυναίκα στολισμένη..
Όνειρα ίσως πως να κάνετε το μπότοξ σας..σε μια ευημερούσα κοινωνία.. που σας υποσχεθήκανε άπειρες θέσεις εργασίας σε ινστιντούτα καλλονής....κορίτσια που το ξέρουνε καλά ετούτο το παιχνίδι της κατάχτησης..αντρών του τελευταίου υποστρώματος.. νοητικά εννοώ..και όχι όμως της τσέπης τους το υπόστρωμα .. άντρες που ψάχνουνε για φανταιζί.. στης νύχτας και στης ''γλάστρας'' με τα ''άχυρα'' εκεί.. σε κείνης της ομίχλης τους..σ' εκείνης της θολούρας τους μα και της ''σκοτεινιάς'' συγχρόνως.... 

Κι εσύ.. αθώα γυναίκα εσύ..που από μικρή εβάλθηκες τον κόσμο να αλλάξεις με τα γράμματα..που θέλησες το φάκελλό σου τον προσωπικό περγαμηνές να τον γεμίσεις ? Στήνεσαι αποχαυνωμένη ..αδιάφορη συχνά..πότε από αγανάχτηση.. που το επιθυμητό αργεί να σε προλάβει και πότε από εγκατάλειψη ονείρων σου από απαισιοδοξία..στήνεσαι και χειροκροτείς..τα ''τσόφλια'' του αυγού..? Άραγε εσύ το πίστεψες..το εκατάπιες και το ένιωσες ποτέ..πως τον κόσμο οι γλάστρες θα μπορέσουνε αυτόν να τον αλλάξουν..να τον σώσουν? Μόδα αυτή φανταχτερή..τραβηχτική..  ..το όνειρο της Σταχτοπούτας..που καταχτά βασίλεια..με το χρυσό της το γοβάκι..χρόνια και χρόνια σε παραμυθιάζουνε μ' αυτό..και προκοπή δε βλέπεις..γιατί σαν σβήσουνε τα φώτα της ράμπας σου που έστησες τα ψεύτικα..στο μαξιλάρι σου σε κατατρώγει η ''μοναξιά''..δεν τρώγονται οι τουαλέτες από την πείνα της ψυχής.. ..και κάκτος μένεις ''ξεάνθιστος'' με αγκάθια φορτωμένη.. γυναίκα εσύ ανδρείκελο και ''στήλη'' του αντρός...

Πως να ξεχάσω..κι ας πάνε χρόνια από τότε αρκετά..που ένα σόου επαιζότανε στην τηλεόραση από έναν σόουμαν πετυχημένο και διάσημο και με ταλέντο αυτός γεμάτο..που είχε ''γλάστρες'' και τις αποκαλούσε έτσι απαξιωτικά..το ''φανταιζί'' το σόου να προβάλει..Κι εγώ..σαν μια δασκάλα ουτοπική..του όνειρου σαν λάτρης.. πάντα ρωτούσα τα παιδιά ..σαν πήγαιναν σε μια τάξη πια μεγάλη..τι ονειρεύονται να γίνουνε..ωσάν θα μεγαλώσουν..

Κρύος ιδρώτας με έλουσε σαν πήρα μια φορά..από ένα κοριτσάκι μες στην τάξη μου απάντηση ..πως ''γλάστρα''στην τηλεόραση.. ονειρευότανε να γίνει..Η ζημιά ήταν ήδη αδιόρθωτη..και είχε γίνει βίωμα  μες στις αθώες τις ψυχούλες..Πάντα τραβάει το γυαλιστερό..κι αν το αρνηθείς θα είναι ψέμμα..Πόσο θολά τα όνειρα..σαν ''έφηβα'' να μοιάζαν..έφηβα ..άγουρα και ''μικρά''..για ένα κορίτσι τόσο φρέσκο..τόσο μικρά μα και ''κοντόφθαλμα''τα όνειρα..χωρίς τη σπίθα..την αχτίδα εκείνη του φωτός..που θα 'πρεπε να ''λούζονται'' οι νέοι !!!

Όχι..όχι δεν είμαστε φυτά..σε γλάστρες και μπαλκόνια  αρσενικών..Κι αν επροτίμησες εσύ κυρά μου εσύ..να γίνεις ένα ξωτικό φυτό..σε αστοιχείωτων και αρπαχτικών της σάρκας γυναικών ..εκείνων των τιποτένιων των αντρών..που μοναχά σεντόνια ξέρουν να αγοράζουνε μεταξωτά..κάτσε στην άκρη μες στο σπίτι σου..κι άσε την εξουσία στις περγαμηνές των γυναικών..που ονειρεύονται τον κόσμο να αλλάξουν..Θα αναρωτιέμαι εγώ πάντα για όλες εσάς..''γλάστρες'' μου με τα ξωτικά φυτά τα πλαστικά:

 << Τι τάχατες εγύρευε παγκόσμια και σε κάθε πολιτείας τα στενά..η αλεπού μες στο παζάρι? >>

Φτηνά σημεία των καιρών..φτηνές κι οι ''γλάστρες'' για την εξουσία..που ευελπιστούν τον κόσμο να αλλάξουνε..με ένα άθλιο  και ακριβοπληρωμένο..για το θεαθείναι φόρεμα..που την ψυχή να ντύσει αδυνατεί...Οργανώνεις φιέστες..ντύνεσαι στολές πανάκριβες και καρναβαλικές..βρίσκεις ακόλουθους να σε χειροκροτούν ..μοιράζεις ψεύτικα εφήμερα χαμόγελα σε αβανταδόρους που διαλέγεις..μα να θυμάσαι πως στο τέλος της γιορτής καρναβαλιού..τον ''καίνε τον Καρνάβαλο'' κι ας τον περιτριγύριζαν με άρμα αρχοντικό και βασιλιά..στους διαδρόμους της φτηνής τους της ζωής..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Τα ''δίχτυα''..εσύ μου τα 'μαθες να ρίχνω - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Πάντα το 'χες παράπονο και το 'λεγες στη μάνα μου..μ' εκείνη τη βροντόφωνη..βραχνή απ' τα πολλά τσιγάρα σου..την όμορφη στ' αυτιά μου ακόμα..τη λαλιά σου..- Φανή ..ένα αγόρι εσύ δε μου 'κανες..με γέμισες κορίτσια..Τρία κορτσούδια έχει ο Λιάς..λέγανε στο χωριό..ούτε ένα αρσενικό..ούτε ένα ''κληρονόμο'' για μετά..Περίεργα που ήτανε τα χρόνια εκείνα..που τα αγόρια ήτανε ''παιδιά'' και τα κορίτσια απλώς κορίτσια..Καθώς όμως μας λάτρευες..και το θυμάμαι ακόμα τόσο έντονα αυτό..χέρι δε σήκωνες επάνω μας..γινόσουνα θεριό ανήμερο ..όταν καμμιά φορά η μάνα μας τράβαγε τα κοτσίδια..

Που να τα βγάλει πέρα η δόλια και αυτή..με τρεις κοπέλες ζωηρές..φοβότανε και ξέσπαγε για καμμιά φορά..θαρρώντας με το φόβο της..πως θα μας προφυλάξει..Θυμάμαι τις προσπάθειες που έκανες..για να σταθούμε δυνατές στις δυσκολίες της ζωής..σαν ''άντρες'' να σταθούμε..ήμουν η μεγαλύτερη και ήθελες ''αντράκι'' να με κάνεις..να με ''ανδρώσεις'' έλεγες συχνά..Με έπαιρνες συχνά - πυκνά τις Κυριακές σου.. που δεν δούλευες..μαζί σου στο ποτάμι εκείνο το μεγάλο του χωριού..που ήταν γεμάτο πέστροφες..μικρά ψαράκια και μεγάλα..για να μου δείχνεις πως ψαρεύουνε με δίχτυα και καλάμι και κοφίνι... 

Εθύμωνε η μάνα μου..και τα ''βαζε'' μαζί σου..φοβότανε πως θα' χανα την γυναικεία μου την τρυφερότητα..κορίτσι πράμα εγώ και να ψαρεύω..Ούτε το φανταζότανε τότε η δόλια αυτή.. πως μου μάθαινες τη φύση εσύ..την αληθινή..χωρίς φτιασίδια και άγνοια ζωής.. και πως να επιβιώνουμε στα δύσκολα..στα ζόρια..πως να σκεφτόμαστε πως πάντα λύσεις υπάρχουνε για την επιβίωση..και πως η φύση από μοναχή της προνοεί..Ήμουν μικρή..και εσύ δεν καταλάβαινες.. ..πόσο πολύ γραφόταν στο κεφάλι μου το ''ψάρεμα'' αυτό.. Εκαταλάβαινα και εταξίδευε ο νους του παιδικού μου του  μυαλού..περισσότερα από αυτά..που εσύ μου εξηγούσες..

Σήμερα σ' έφερα στο νου μου πάλι και ξανά..κι ας μη γιορτάζουνε οι πατεράδες όλοι σε μια παγκόσμια..που συνηθίζουνε γιορτή..Σήμερα το κατάλαβα καλά..καθώς η αναπόληση με έφερε στις άκρες..στο ποτάμι..Πως μου 'μαθες να ρίχνω ''δίχτυα'' στη ζωή..μου 'μαθες να ψαρεύω..να μη φοβάμαι τη ζωή..τις δυσκολίες να' χω τρόπο να τις ξεπερνώ..να γίνομαι ''ψαράς''..μες στης ζωής τα δύσκολα και του καιρού..τα ''φουσκωμένα'' τα ποτάμια..
Πόση αλήθεια σιγουριά μου ''φύτεψαν'' οι δυνατές σου πλάτες ..που καθώς μικρούλα τις εθαύμαζα..σαν να 'σουνα στα μάτια μου ''Θεός''..Ήρθανε δύσκολοι καιροί..πάντα οι καιροί μες στη ζωή συνηθίζουν να εναλλάσσονται..και τις εποχές των παχέων αγελάδων διαδέχονται.. εκείνες των ισχνών..

Σε κείνο το ποτάμι που ξεκίναγε το δρόμο..το ταξίδι του από ψηλά εκεί..απ' τις κορυφές του καταπράσινου και όμορφου  βουνού μας εκείνου της Ροδόπης..μου έμαθες την ''παιδαγωγική'' για τη ζωή..χωρίς να φοίτησες εσύ..σε παιδαγωγικές σχολές..και σε σχολεία Μοντεσσόρι..Μου έμαθες και μου λεγες..μου δίδαξες ''σοφέ'' πατέρα εσύ..πως:

<< απ' το άλογο θα πέφτουμε..συχνά..μα όλη η ωραία η ''μαγκιά'' για τη ζωή..είναι τα γκέμια απ' την αρχή να τα κρατάς..να ξανακαβαλάς το άλογο και πάλι απ' την αρχή>>  

Τι με έπιασε θα αναρωτιέστε τώρα εσείς..και σας τα λέω όλα αυτά ?
Τώρα καλούμαστε όλοι όσο ποτέ.. τούτους τους ζόρικους καιρούς..που ο πανικός ετρύπωσε στις οικογένειες παντού..να αναλογιστούμε άλλη μια φορά..πως δεν είναι οι παροχές προς τα παιδιά...που τους κάνουν τη ζωή μοναχά καλύτερη..μα ο τρόπος για να ''ψήνονται''..να γίνονται τα ίδια τους''ψαράδες'' της ζωής..τρόπους να εφευρίσκουνε σωστούς..φιλοσοφώντας την αξία  αυτής καθεαυτής ..της ίδιας της ζωής..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

μυρίζει απόψε γιασεμί..στης πόλης τα στενά. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Μυρίζει απόψε πάλι γιασεμί..και άρωμα γυναίκας..βραχήκανε και στάζουνε τα αναρριχώμενα φυτά στους κήπους μου..μυρίζουνε ανάκατα..στο νοτισμένο χώμα απ' τη βροχή..καθώς και μέσα στην καρδιά μου..Μ' αρέσουνε τα Σαββατόβραδα ..εκείνα εκεί που σε πηγαίνουνε..σε ''ένοχα'' ..κρυμμένα μυστικά..σαν να 'ναι εικόνα από ταινία παλιακά..σαν το παλιό το σινεμά..Ποτέ μου δε φοβήθηκα το δόσιμο απλόχερα..την ανημπόρια του μυαλού φοβήθηκα πολύ..τις πετρωμένες τις ψυχές φοβήθηκα..και την ''αρρώστεια'' της ψυχής..που γύρω μας επλήθυνε..γέμισε τον αέρα..και να καταβροχθίσει σαν θεριό..τα γεννημένα συναισθήματα ..που τις ζωές μας ομορφαίνουν...

Στο τέλεμα της κάθε εβδομάδας μου..στο τέλεμα της μέρας..''ταμείο'' πάντα κάνω για να δω..αν ''δίνοντας''.. προσφέροντας ''δωρίζοντας''..είμαι άξια να πάρω ..να γευτώ..όχι σαν ανταπόδοση..που και αυτό στους νόμους της ζωής λογιέται..μα σαν μια ευχαρίστηση πως αγαπήθηκα..πως τον προχώρησα τον δόλιο εαυτό μου..πως τα κατάφερα..να γίνω αντιληπτή στους γύρω μου..και να σκεφτούν..να αποφασίσουν μόνοι τους..αν είμαι ο άνθρωπός τους αυτός..που είμαι άξια να αγαπηθώ...

Παράπονο δεν έχω και αχάριστη θα με έλεγα..γιατί πολύ αγαπήθηκα..επλαισιώθηκα..και μου χαρίστηκαν τα ''δώρα''της ζωής..Είμαι ακόμα όρθια και είμαι ανάμεσά σας..και αναπνέω..ζω και γεύομαι ''μικροχαρές'' που μου προσφέρει η ζωή..Μα σήμερα ..σήμερα.. γεμάτο το δισάκι μου αγάπη ..και έρωτα για τη ζωή..και τους ''ξεχωριστούς'' μου τους ανθρώπους..ένα καινούριο Σαββατόβραδο..ένα βράδυ με γέμισμα ψυχής..καλούμαι για να ζήσω..Είναι όμορφα τα Σαββατόβραδα στης πόλης μου εκείνα τα στενά..στα σινεμά..στα σκοτεινά με το γλυκό το φως μπαράκια..μα γίνονται ομορφότερα όταν περιδιαβαίνεις όλα αυτά..κρατώντας σου το χέρι αγαπημένου..Είναι εκείνη η ζεστασιά..στο βλέμμα πίσω από το βλέμμα σου..και η θερμοκρασία του χεριού..σαν δυο ζευγάρια ''γάντια'' μάλλινα.. που ξέρουν να ζεσταίνουν την καρδιά..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.

το ''δαντελένιο''..το λευκό μου το φουστάνι - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Ποιός τάχα περπατώντας μόνος και ξυπόλητος..μες στο ''λιβάδι''  της ζωής του δε λαχτάρησε..να σκύψει αγριοφράουλες να κόψει.. να γευτεί ? Τάχατες..ποιός δεν τόλμησε..και ποιός του δεν αψήφησε λάσπες αν θα γεμίσει ? Με άγγιξε η βρωμιά πολλές φορές..μα δε λερώθηκα ποτέ ολοκληρωτικά.. η ''ούγια'' μου μονάχα ελερωνόταν..γιατί ήτανε αδιάβροχο το φόρεμα που μου 'ραψε η μάνα μου..ήταν γεμάτος ο ποδόγυρος δαντέλλα χειροποίητη..και τη χαρά σκορπούσε στο κορμί μου...Μικροί οι άνθρωποι στη γη..ήτανε οι περισσότεροι απροχώρητοι στο νου..''μικροαστοί'' στις αντιλήψεις...''Θάβανε'' τους ανθρώπους για τους ''έρωτες''..που δεν καταλαβαίνανε.. γιατί η ψυχή τους ήτανε στεγνή..Δεν καταλάβαιναν από χαρά..από γεύση..από πετάρισμα ψυχής..γιατί ποτέ τους ίσως  δεν το συναντήσαν...

Ήρθες  μικρή μου μες στον κόσμο αυτό να ζήσεις τη δική σου τη ζωή ..κι όχι τις άλλες τις ζωές..τις μίζερες των ξένων...Θέλει γερά πατίνια..ατσάλινα για να ''τσουλάς'' μέσα στις πίστες της ζωής..να κάνεις πατινάζ..να μη ''σκαλώνουν οι ''δαντέλλες'' σου..σ' αγκάθια που τρυπούν .. Ακούραστη η ψυχή μου..χρόνια τώρα ακούραστη..σκύβει στην ανάγνωση της λειτουργίας της..τις λέξεις της να ερμηνεύσει ακατάπαυστα ..καθημερινά αναζητά.. γιατί.. ένα βιβλίο η ψυχή προς μελέτη και ανάγνωση του καθενός.. από ανέκαθεν και πάντα..Το κεντημένο μου φουστάνι δεν ήταν ορατό με μια ματιά επιπόλαιου αναγνώστη..γιατί ήτανε ''ραμμένο'' στην επιδερμίδα της ψυχής μου...εκεί βαθιά..έλειπε γνώση και σοφία απ' τους ανθρώπους..που ήξεραν μονάχα ακάματα..επιφανειακά..να έρχονται κοντά μου..ήταν ''φουστάνι'' ακριβό..και το αγοράσαν μόνο λίγοι..που γνώριζαν από δαντέλλες ''ακριβές''..είχανε περπατήσει χρόνια στα παζάρια τα ακριβά...

Βρέχει και βρέχει ασταμάτητα στο ολόλευκό μου το φουστάνι..μα να το βρέξει η βροχή..να το μουσκέψει δεν μπορεί...Τις καταπίνει όλες η αγάπη σου.. τα βράδια σαν με παίρνεις μια ζεστή αγκαλιά.. ωσάν το χώμα τις σταγόνες της βροχής που απορροφάει..κι εμένα μένουνε ξανά στεγνά τα όνειρά μου τα λευκά ..Μένουνε ''άβρεχτα''   και χαμογελούν...γιατί είν' κρυμμένα και βαθιά..καθημερινά στο μαξιλάρι της καρδιάς μου..Πως να καταλάβεις αν δεν είσαι άνθρωπος μπροστάρης και αισιόδοξος..αν τη ζωή δεν ψάχνεις καθημερινά..βουλιάζοντας στις γούβες της μιζέριας της καρδιά σου ?Aλήθεια τι να καταλάβεις εσύ..αφού κοπάδι έγινες ..στη μάζα χάθηκες εκείνη του κυριλέ..του καθωσπρεσμού..που αλυχτά για να σε καταπιεί..και που κοντεύει πια να σε τρελλάνει..Δύσκολο είν' πάντα το φόρεμα το ''ταιριαστό'' ..που στον καθένα μας εφαρμόζει..Θέλει ψυχή και δύναμη να είσαι ο εαυτός σου...Γι αυτό..το νου σου εσύ καλή μου αρχόντισσα .. στο ''δαντελένιο'' το λευκό σου φόρεμα..που σε ''στολίζει'' καθημερινά.. και σε αληθινούς παράδεισους σε φέρνει...να το φυλάς προσεχτικά..στο όμορφο ''σεντούκι'' της ψυχής σου...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
..............................................................................................................

⫷ξεφυλλίζοντας ''αλκυονίδες''... ⫸

Lawrence Alma-Tadema

Αλλάζουνε οι εποχές.. αιώνες τώρα τους Χειμώνες διαδέχονται οι Άνοιξες κι έπειτα εκείνα εκεί.. τα φωτεινά τα Καλοκαίρια.. Χειμώνας παγερός εις το κατώφλι μας..κι είν' άγριος..βαρύς..μα η ζωή ανίκητη..κρυμμένη στο φεγγίτη καρτερεί..Μιας '' αλκυόνας πέταγμα'' σε όλους μας ..δικαιωματικά ανήκει..σε μας τους ''θιασώτες'' της αληθινής ζωής..που με τις ''γεύσεις'' της και τα ''αρώματα''.. στα σκαλοπάτια της χαράς..πάλι ξανά μας  φέρνει...Έρχονται μες στο ''καταχείμωνο''.. σημεία και τερτίπια του καιρού..όλα καλά..από παλιά..και για σκοπό καλό - μελετημένα.. Τις ψάχνουνε..τις περιμένουνε οι άνθρωποι..ανάσα απ' το αγιάζι για να πάρουν...τις μέρες τις αλλιώτικες..τις ''λαμπερές''.

Μα εγώ από μικρό παιδί νωρίς το εκατάλαβα..ήταν μαθές κι οι ορμήνειες του παππού σαν στάχυα γινωμένα νοημάτων..Εκράταγα ημερολόγιον..σημείωνα τις μέρες μας του ηλίου φωτεινές μέσα στ' αγιάζι και τους πάγους του Χειμώνα..  Κατάλαβα..αφουγκράστηκα..ναι..ναι..είναι εκείνες οι γελαστές..οι λουσμένες ήλιο μα και φως ημέρες μας..''οι Αλκυονίδες'' μας οι μέρες..μέσα στην παγωμένη ενίοτε καρδιά ..που έρχονται στα ξαφνικά..μας παρασέρνουν και μας συνεπαίρνουνε.. σκουπίζουνε το δάκρυ από τα μάτια μας..έτσι σαν μια εκκίνηση..ξανά απ' την αρχή..έτσι σαν μια εκκίνηση για την καινούρια τη σοδειά..για την καινούρια γέννα.

Είν' άχαρη συχνά η καθημερινότητα..και καταντά μονότονη..όταν κρατούμε  τα μάτια μας ερμητικά κλειστά..όταν αδυνατούμε να τις δούμε από νωρίς..και άμποτε δεν τις δημιουργούμε μοναχοί..καθώς περνούν κοντά μας.Αφήνουμε να φύγουν ξεμακραίνουνε  γιατί είναι πάντα δυνατοί..οι Χειμώνες του καιρού και της καρδιάς μας..Μέσα εις το κατώφλι της ζωής..είναι δυνατοί οι βοριάδες που φυσούν ολόγυρα..και θέλει βλέμμα δυνατό και μάτια ανοιχτά για κείνο εκεί το καλωσόρισμα το φωτεινό..για τις ''Αλκυονίδες'' μας τις μέρες.Φέρνει από μακριά ο άνεμος φωνής: προσπάθησε..και μην τις προσπερνάς γιατί έχουν μνήμη δυνατή αυτές..και θα σε εκδικηθούνε..Θα σου θυμίσουνε πως δεν τις χάρηκες..δε γεύτηκες τον ''ήλιο'' που απλόχερα και άπλετα σου χαρίσαν..και μόνος σου θα βυθιστείς.. μέσα στο παγωμένο αγιάζι του ''Χειμώνα'' της ψυχής σου...

Και ξεφυλλίζοντας αλκυονίδες μέρες μες στα χρόνια σου..να το θυμάσαι μην το λησμονάς..πάντα να στέκεις σιωπηλός..να κάμνεις παραλληλισμούς..συγκρίσεις κι απορρίψεις..πως ο καιρός έχει γυρίσματα..και δεν μπορεί για πάντα να 'ναι απλόχερος και δωριστής..ούτε και πλούσια τα ελέη του πάντοτε να προσφέρει. Κοίτα..παρακολούθα τες εκείνες τις κοντούλες τις αμυγδαλιές..πόσο τολμούν..πόσο απαλλαγμένες απ' το φόβο τα προβάλλουνε τα ροζ εκείνα τα ''νυφιάτικα''  τα άνθια τους..στο πρώτο φώτισμα του ήλιου του Χειμώνα..Μέσα εις τον καθένα μας υπάρχουνε σειρήνες που μας προσκαλούν στο φως..Άδραξε την εύφορη στιγμή..φτιάξε   και δημιούργησε..και χτίσε..ζήσε τις ετούτες σου τις λιγοστές..που σου προσφέρονται κάθε φορά..μες στους ''Χειμώνες'' που σε συναντούν ..τις γελαστές..μαγευτικές .. τις λιγοστές..''Αλκυονίδες'' της ψυχούλας σου τις μέρες...

⫷ ξεφυλλίζοντας  ''αλκυονίδες'' ...⫸ - Δοκίμιον Λυρικόν  

                                          Σοφίας Θεοδοσιάδη..
..............................................................................................................

μικρές..τρυφερές '' αποδράσεις'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ταχύτητες μεγάλες δίχως φρεναρίσματα..''κυνηγητό'' για το κατόπι της ζωής μας..μα τόσο γρήγορα..κάθε φορά..έρχονται μπρος μας τα Σαββατοκύριακα..που εγκαλούμαστε να χαμηλώσουν οι ταχύτητες..να δούμε..να ''γευθούμε''  τη ζωή...Είναι άδικο το ξέρω..το γνωρίζω..το κατανοώ..την κάθε νέα μέρα σου..να την αφήνεις να σου σπαταλιέται μες στα δύσκολα..σ' εκείνα μοναχά.. που την ιλιγγιώδη μας ταχύτητα ζητούν...Και πως αλλιώς θα γίνει όμως να κερδίσεις και τα απαραίτητα..τα καθημερινά..και τα αναγκαία..αν καθημερινά αφήνεσαι..στοχάζεσαι και αδρανείς .. χωρίς να πράττεις..να δημιουργείς...και να πηγαίνεις παραπέρα? 

Πάντα η ζωή μας έχει ένα νόμισμα τριγύρω μας..και πάντα αυτό το νόμισμα μας δίνει δύο όψεις..Από τη μία τη μεριά η ομορφιά..η χαρά ..η ικανοποίηση..που ζητούν την ηρεμία..τη γαλήνη μας..την προσοχή..το στοχασμό μας..για τα τεκταινόμενα..και για τα ''δώρα'' της ζωής..Κι από την άλλη πάλι τη μεριά..η προσπάθεια..η κούραση..η αγωνία και ο κάματος..για να τα καταφέρουμε..να φτάσουμε στο τέρμα..για να κοπεί το νήμα που μας καρτερεί..στη σκυταλοδρομία της ζωής..εκεί κάπου στο τέρμα της επιτυχίας..

Έρχονται όμως κάποιοι άνθρωποι αιφνιδιαστικά..ξανά και πάλι απ' τα παλιά..ανύποπτα..απροσκάλεστα..και φέρνουνε τον ήλιο στη ζωή μας..Είναι ζεστοί..γαλήνιοι και τρυφεροί..εκεί παρόντες σε μικρούλες ''κοντινές '' μας αποδράσεις..αποδράσεις μας ξεχωριστές..αγγίγματα ψυχής..Ξυπνούν την τρυφερότητα..τη θηλυκότητά μας την αντλούν..αυτήν.. που οι κεκτημένες μας ταχύτητες..στιγμές - στιγμές την κρύβουν ..και την αφαιρούν.. Επιδιώκουμε..και θα 'πρεπε..επιλέγουμε μαζί τους να βρεθούμε πάλι και ξανά..γιατί μας κάνουνε να νιώθουμε ''ξεχωριστές'' μοναδικές...είμαστε ο κόσμος όλος για τα μάτια τα δικά τους.. Αξίζουνε λοιπόν τα ''φρεναρίσματα'' οι στάσεις μέσα στη ζωή..εκεί σε στέκια γνώριμα..την τρυφερότητά σου να   ''παρκάρεις''...

Είναι οι αγκαλιές που σε ζεσταίνουνε..εκεί μέσα ''βαφτίζεσαι'' κι έτσι αντέχεις τις βδομάδες..που πάνε κι έρχονται αδιάκοπα..κι όλο τη δύναμη και τη δυναμική σου ..σου ζητούν να καταθέσεις...Μας άγγιξε το άρωμά τους..και αμεταμέλητα εκεί ..ο νους σημάδι έγραψε εντός μας...δεν ήταν μοναχά το άρωμα εκείνο το ξεχωριστό..είναι που γέννησε και συνεχίζει να γεννά μια τρυφεράδα στην ψυχή μας...εκείνο εκεί το άγγιγμα..που αγγίζει τις ψυχές..σαν να 'ναι απογευματινό..μετά τον κάματο της μέρας αεράκι...Επιστροφή.. καθώς και πάλι θα γυρνάς..από της ομορφιάς του αγγίγματος...της τρυφεράδας την αγκάλη.. επιστροφή και πάλι απόψε από τον τόπο σου.. εις το ''κλεινόν το άστυ''..κι ένα τραγούδι μέσα σου ζεστό..αγαπησιάρικο και απαλό...καθώς  αναμειγνύεται  με το ραδιόφωνο..τα σπλάχνα σου γεμίζει με αγάπη..με μια υπόσχεση..την άλλη πάλι Κυριακή.. στης ''τρυφεράδας την κοιλάδα'' να βρεθούμε...

  Δοκίμιον - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

ένα ρέκβιεμ πένθιμο..στη φίλη μας Μερσίνα.- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ένα ''ρέκβιεμ''..ναι ένα ρέκβιεμ πένθιμο..είναι η σημερινή μας η διάθεση...για έναν άνθρωπο που τον γνωρίσαμε εδώ..μέσα από μια φωτογραφία της στιγμής..ένα αποτύπωμα στο χρόνο..και ύστερα σιωπή..Ίσως να ξεκινήσαμε εδώ..μέσα σε τούτη την παρέα...έτσι απλά..ελαφρά.. και με χαμόγελο..κουβέντες και ιδέες και εικόνες να ανταλλάξουμε..για μια επικοινωνία..΄Ησουν Μερσίνα μου γλυκειά..από τους πρώτους φίλους που απόχτησα εδώ...μου μίλησες και με πλησίασες με γλύκα..Καθημερινά μας  ''εμαγείρευες''...και κάθε σου απόγευμα μας γέμιζες εικόνες...

Λένε πως εσιώπησες παντοτινά..μα εγώ δεν το πιστεύω..Έγραψες μες στα μάτια σαν εικόνα σε μορφές που δε φοβήθηκες..την αλήθεια να μας δείξεις..Φωτογραφήθηκες όπως δεν θα τολμάγανε πολλοί...και είδαμε έναν άνθρωπο αληθινό..και την αδυναμία..το εφήμερο..την ματαιοδοξία μας στον κόσμο τούτο..Περαστικοί κι αμίλητοι πολλές φορές..αδύναμοι μπρος στη φθορά του χρόνου.. ένα μονάχα θέλω να σου πω..πως όσο κι αν μιλήσαμε αθόρυβα και σιωπηρά..πίσω από μια οθόνη..πάντα να ξέρεις εκεί που θα πας..πως αισθανθήκαμε όσα καλά εσκέφθηκες για μας..και ''κοινωνήσαμε'' το δυνατόν μαζί σου..
Καλό ταξίδι κορίτσι μου !!!
Ανάπαυση..γαλήνη να 'ρθει πια..στο ταλαιπωρημένο το κορμί σου !!! 

Η φίλη σου - Σοφία Θεοδοσιάδη. 
.............................................................................................................

το ''μαγισσάκι'' της αλήθειας - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

 Ήρθε μια νύχτα ''παγερή'' και στάθηκε στην καμινάδα του χωριού ένα μικρό πουλί..κι είχε δυο μάτια λαμπερά παράξενα..με βλέμμα σκεπτικό..παράξενο το ''βλέμμα'' για πουλί..για μια απλή μονάχα κουκουβάγια..Από παλιά ..και στα σημερινά..''σοφίας'' το ονόμασαν πουλί..κι έγινε έμβλημα μεγάλο..σε πάπυρους παλιούς και σε βιβλία και σελίδες και αναφορές..όταν τολμούσανε να περιγράψουν τη ''σοφία''..Κι ήρθε μες στο σκοτάδι και εκάθησε σιμά του και αθόρυβα..ένα μικρούλι ''μαγισσάκι''...του εσυστήθηκε με μιας..κι ''αλήθεια'' είπε πως το λένε...Του άρεσε πολύ το όνομα αυτό..και αποφάσισε εκείνο το ''σοφό'' μας το πουλί..φίλη του να το κάνει..Τα βρήκανε..ταιριάζανε πολύ τα ονόματα αυτά..και εξεκίνησαν ταξίδι για να κάνουν..

Πήρανε ένα συρματόσκοινο γερό..και κάθησαν επάνω..το πέταγμά τους να 'ναι σίγουρο και σταθερό..πάνω απ' τις στέγες του χωριού..Είχε ομίχλη τρομερή.. πυκνό σκοτάδι σκέπαζε τις τζαμαρίες των σπιτιών..Το αποφάσισαν τα δυο..''σοφία'' και ''αλήθεια'' για να γράψουνε.. αφού αφουγκραστούν..στο τζάμι του καθένα του σπιτιού..την δική του την αλήθεια..Μα η ''σοφία'' την προειδοποίησε εκείνη τη ''μικρή''..εκείνο εκεί το μαγισσάκι το γλυκό και το πικρό πολλές φορές..το μαγισσάκι της ''αλήθειας''..Πρόσεχε του είπε..πρόσεχε.. γιατί: Πολλές φορές..συχνά..η αφοπλιστική ειλικρίνεια σοκάρει τους ανθρώπους..Θες και δεν είναι έτοιμη την ωμή αλήθεια να αντικρύσουν..θες που δεν την προχώρησαν τη σκέψη τους και μείνανε εκεί πίσω..στης ''φτώχειας'' και της ''ένδειας'' του μυαλού εγκλωβισμένοι..θες που να υποκρίνονται πως τάχατες αντέχουν ? 

Θα σε πετροβολήσουνε πολλές φορές ..μικρό μου ''μαγισσάκι''..μα οι πέτρες τους θα πέσουν στο κενό..τη φτέρνα σου προσωρινά ίσως τα καταφέρουν να αγγίξουν..Είναι αυτός ο νόμος της βαρύτητας..που πάντα κάθετα τα ''λόγια'' τα πηγαίνει..κι εκεί στα ''ύψη'' για να φτάσουνε συχνά αδυνατούν.. κι έτσι αναπάντεχα επιστρέφουνε οι ''πέτρες''τους.. στα πόδια τους μπροστά... Είσαι ''ορίτζιναλ'' γλυκό μου μαγισσάκι.. Μείνε εκεί στο ύψος.. που σ' αρέσει και μπορείς..εκεί στο πιο ψηλό κλαρί που κάθισες μ' εκείνο το περίεργο πουλί..με τα παράξενα τα μάτια της ''σοφίας''..δε σου αξίζει κάτι απ' αυτό ακόμα άλλο πιο λίγο.. Όπως και να 'χει όμως αυτό..αυτό που είναι και για σένανε και πάντοτε μετράει..μες στους χρόνους που περνούν..απ' τη φτιαξιά ακόμη του μικρού αυτού του κόσμου.. είναι που τολμούνε κάποιοι άνθρωποι και με την ειλικρίνειά τους..απρόσμενα..αναπάντεχα..  έρχονται ξαφνικά..εκείνους που σε πολεμούν ''αλήθεια'' μου.. και τους αιφνιδιάζουν. Όχι πως το 'χανε σκοπό..ούτε και καν ήταν στα σχέδιά τους από εξαρχής μελετημένο..Είναι που.. αυτοί έτσι γεννήθηκαν..έτσι τους έμαθαν..να είναι  ο εαυτός τους..Ποτέ δεν αναγκάστηκαν..ποτέ τους δεν πιέστηκαν ..να ''στρουθοκαμηλίσουν'' ..

Το μαγαζάκι της ''αλήθειας'' τους δεν έκλεινε ποτέ..ήτανε μέρα - νύχτα ανοιχτό..και είχε πάντοτε αξιόλογη ''πραμάτεια''.Περαστικοί περνάγανε αμέτρητοι..μα λίγοι σταματούσαν..όχι πως δεν είχανε ''χρήματα'' ούτε και θα καθυστερούσαν..Μα ήτανε πολύ βαριά τα προϊόντα που πουλούσε αυτό το μαγαζί ..να τα σηκώσουν δεν το άντεχαν.. δεν είχανε τη δύναμη στο σώμα τους ..ούτε και στην ψυχή τους..μονάχοι λίγοι τα αντέχανε αυτά..ήταν πραμάτεια για τους λίγους....Μικρό μου μαγισσάκι ..πάντα είσαι ''κρυμμένο''εκεί σε μια γωνιά. .πάντα σαν βγαίνει ο ήλιος μόνο λάμπεις..μα πως αλλιώς..με τέτοιο όνομα βαρύ σαν ''Ιστορία'' ?
- Χαίρω πολύ σου λέω σήμερα..εμέ με λέν' ''σοφία''...
''Αλήθεια'' εσύ μου είπες πως σε λέν' ..μικρό μου ''μαγισσάκι''..!!!

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................