Δέκα χρόνια..κι ούτε ένα γράμμα - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Πέρασαν δέκα χρόνια και δεν τόλμησα..δε σου 'γραψα ένα γράμμα
..την αλήθεια που βιώνω εδώ στον κόσμο τούτο να σου πω..Άκου 
λοιπόν Γιώργη μου .. καμάρι της ψυχής μου..εκεί ψηλά που κατοικείς..εκεί που ήθελες ..που διάλεξες..στα μακριά μαλλιά της Βερενίκης σου να τυλιχτείς..και για να ζήσεις..έχεις δικαίωμα να μάθεις..Φόρεσα την ατσαλένια πανοπλία μου σαν ''έφυγες'' κι όχι την ψεύτικη εκείνη της ''θεούσικης'' και ανούσιας την ''υποκριτική'' ..για να αντέξω..για να τα βγάλω πέρα με όλα και με τα παιδιά..και βγήκα μοναχή μου πια στο αλώνι της ζωής..

Μα τώρα έβγαλα την ''πλεζέρα '' που μου βάζαν στο κεφάλι οι γύρω μου ( όχι πως την εφόρεσα στ' αλήθεια και ποτέ μου)..γιατί το ξέρεις εσύ από όλους πιο καλά..τα ''καραγκιοζιλίκια'' δε μ' αρέσουνε .. όταν πονάω τόσο δυνατά.. Κλείνομαι πάντα στο ''καβούκι'' μου..κι εκεί μετράω τις πληγές μονάχη..Και τώρα που τα κλάμματα ..και ο θυμός..μα και τα πένθη τα αληθινά και τα βαθιά..περάσανε και μας τελειώσανε.. αφήνοντας σημάδια δυνατά..τώρα να κάτσουμε οι δυο μας πάλι στο μπαλκόνι μας.. τα δυο μας ..σαν παλιά..αλήθειες μόνο για να πούμε..όπως μονάχα εμείς γνωρίζαμε καλά..

Σηκώθηκες και έφυγες ένα πρωί..χωρίς να με ρωτήσεις .. Μα θα μου πεις είσαι τρελλή κυρά μου εσύ.. πότε έγινε να ειδοποιεί κανείς για το ''φευγιό''..που ούτε ο ίδιος ξέρει και ετοιμάζει..? Όχι σου λέω..επιμένω και σου απαντώ..εσύ το εκατάλαβες και μου το έκρυβες..και μου την έσκασες εκείνο το ''άγριο'' για μένα πρωινό.. Και τότε τρέξαν όλοι ..δε μπορώ  κανέναν να αδικήσω..τι να πω..παράπονο δεν έχω..κι όλοι μου λέγαν πως να το αντέξω όλο αυτό..εσύ που ήσουνα η κολώνα του σπιτιού μου..εσύ που ήσουνα το στήριγμα ..ήσουν στ' αλήθεια ο άνθρωπός μου..

Δεν θα το αντέξεις μου έλεγαν..είναι μεγάλη η απώλεια..κι αυτοί που αγαπήθηκαν φεύγουν συνήθως και μαζί..Ήμουν βαθιά χωμένη στα κατάβαθα ..εκεί..μες στις κρυψώνες της ψυχής μου..και έψαχνα να δω τι θέλουν να μου πουν..και πως θα συνεχίσω..Μια φωνή μου φώναζε πως λένε ψέμματα..πως υποκρίνονται..αφού το ξέρουν πως επάνω εκεί στο ζύγι της ζωής..ο θάνατος πάντα ζυγίζει πιο λειψός..Γιατί η ζωή από μόνη της υπερτερεί για πάντα του θανάτου..αφού έχει τη δύναμη για να γεννά ζωή...

Κι εγώ επέζησα..κοίτα με για να δεις..είμαι ξανά μπροστά σου και σου γράφω..Είναι και συνταραχτικά τα νέα που έχω να σου πω..Άκου να δεις.. οι φίλοι μας ..αυτοί που τόσο μας εγούσταραν και από νωρίς μας έκλειναν τα Σαββατοβραδα μαζί μας να περάσουν..ελάτρευαν το χιούμορ σου..τις γνώσεις σου..και τον καθαρό σου χαραχτήρα..ίσως γιατί μες στην καθαρότητα αυτή..εξαγνισμό πολλές φορές οι άνθρωποι ζητούν..εκεί στα ταβερνάκια τα παλιά της πόλης μας της Πάτρας..συνέχισαν να με αγαπούν..παράπονο αγόρι μου δεν έχω..

Ώσπου μια μέρα όμορφη και μια βραδιά καρναβαλιού.. .έβαψα τα μαλλιά μου κατακόκκινα..έβαψα κόκκινα τα νύχια.. φόρεσα το φουστάνι μου το μαύρο το στενό και πήγα εκεί στο ρεμπετάδικο τις ζεμπεκιές μου για να ρίξω...Εμπούχτησα καλέ..τι με κοιτάζεις πονηρά ?.. δεν άντεχα άλλο τον άνθρωπο που ήμουνα..μέσα μου να τον κρύβω..Μου ''κλεινε'' το μάτι η ζωή κι εσύ καλά το ξέρεις..πως ποτέ δεν αντιστάθηκα στο φλερτ με τη ''ζωή''..πάντα με παρακίναγες..με ''έσπρωχνες'' καμάρι μου μπροστά..

Μα θυμάσαι εκείνη τη φίλη την ψηλή την άχαρη..του εμπόρου τη γυναίκα ? Έριξε βλέμμα επάνω μου περίεργο και ξαφνιασμένο να το πω..? και αμέσως εφοβήθη..αρρώστησε η σκέψη της και αρρωστήσανε με μιας και οι φίλες της οι άλλες..και εσκεφτήκανε κι αυτές..όπως οι προγιαγιάδες στο χωριό..πως είναι επικίνδυνη ετούτη η χήρα η γυναίκα..Εμ..εκείνη την άλλη την υποκρίτια .. που έκαμε ''τάρανδο'' τον άντρα της απ' το κέρατο..καθώς αυτός θαλασσοδέρνονταν..τα προς το ζειν να της προσφέρει..? θυμάσαι άραγε αγάπη μου τίποτα απ' αυτά ? Είχε την τόλμη και αυτή με θράσσος για να με λοξοκοιτάξει..και με το σκουντούφλικο το πρόσωπο..γκριμάτσες τιμιότητας να κάνει..Δεν το κατάλαβα ψυχούλα μου πόσο ήμουν ''επικίνδυνη'' για τα μέτρα των ανόητων αυτών των γυναικών..Τι να σε κουράζω με αυτά αγόρι μου γλυκό..αφού εσύ πρώτος μου τα 'λεγες..γιατί τις πήρε πολύ γρήγορα χαμπάρι..

Εσύ αγόρι μου γλυκό που με γνωρίζεις από όλους πιο καλά..γι αυτό και μείναμε μαζί ατελείωτα και πολλά ήταν τα χρόνια..γέλα μαζί μου αγάπη μου γλυκειά..και κλείσε μου ξανά το μάτι..Είμαι εγώ γυναίκα για να πίνω από ''ξινά κρασιά''..να γίνω αντροχωρίστρα.. τώρα που με ολοκλήρωσες και έφυγες και από γυναίκα πια με έχρισες ''άνθρωπο'' αυτόνομο..και αυτούσιο και να 'μαι ο εαυτός μου ? τις άμοιρες..τις κακομοίρες..και τις δύστυχες..έλα να τις μιλήσεις ..να τους πεις..πόσο μακριά..πόσο σκοτάδι κρύβουν στην καρδιά..πόση Θεέ μου αγραμματοσύνη !!!πόσο βαθιά είναι νυχτωμένες..Είναι πολύ γλυκειά και όμορφη η ζωή..για να κυκλοφορείς με σαραβαλιασμένα αυτοκίνητα..και με αναταλλακτικά..''μαϊμού'' σε παλιατζίδικα παρατημένα..
 

Χα χα χα !!!... έλα και γέλα μαζί μου δυνατά..με κείνο σου το γέλιο το κελαρυστό..να θυμηθώ και πάλι ..για άλλη μια φορά γιατί η αγάπη σου αυτή..χρόνια μετά..τόσα πολλά ..στέκεται απέναντί μου και με σημαδεύει...Πως με καταλαβαίνεις !!! Θυμάσαι εκείνο το βράδυ..από τα αξέχαστα τα βράδια μας επάνω στη βεράντα μας την πνιγμένη απ' το πρασινο..κι από ανάμεσα κοιτώντας το φεγγάρι ..ήταν δυο χρόνια πριν να φύγεις ετούτο το ταξίδι το μακρινό..που να το φανταστώ..που πιάσαμε κουβέντα ατελείωτη για τις θρησκείες..το Θεό..και για τους Έλληνες..και τον σκοταδιστικό τον πουριτανισμό που τους διακατέχει ? .Ακου να δεις μου έλεγες..είναι παράξενοι οι άνθρωποι..και στην υποκρισία βουτηγμένοι..Σε σέβονται όσο συνοδεύεσαι από μένανε..σε προσκυνούν..μα σαν θα μείνεις μόνη σου..θα αλλάξουνε και οι συμπεριφορές..να σε κατασπαράξουνε θα προσπαθούν με τα κουτσομπολιά τους...

Είναι το λόμπυ των ανασφαλών των γυναικών..των γυναικών..χωρίς προσωπικότητα..φερέφωνα πολλές φορές επιφανών τάχα αντρών..και ένα άλλο λόμπυ τραγικών αντρών.. που θεωρούνε τις μοναχικές γυναίκες ..τις αυτόνομες τις περισσότερες φορές..εύκολη λεία για τα δόντια τους τα ''σάπια''..χωμένοι..ανθρωπάκια φοβισμένα και ελεεινά πολλές φορές.. πίσω από τη ρόμπα γυναικών..που δεν τολμούν λέξη να της ''γυρίσουν''...και ελευθερία ορέγονται..στα δύσκολα δεσμά τους..κλέβοντας όμορφες στιγμές..για να μπορούνε να αντέχουν..
Ευτυχώς ακόμα εις τη χώρα μας Γιωργάκη μου..''φτηνά τη γλίτωσαν''οι χήρες..γιατί αλλού τις ''θάβουν '' ζωντανές..και τις εξορίζουνε ακόμα και σε ''γκέτο''..Εδώ..''ευτυχώς'' τις θέλουν μόνο να 'χουν πνεύμα και μυαλό..και μοναχά για τον αποθαμένο..χωρίς κορμί..να 'ναι άυλες αν είναι δυνατόν..εκεί ειδικά στης επαρχίας τα χωριά..που η υποκρισία ξεχειλίζει..

 Πόσο ήρθαν τα λόγια σου στ' αυτιά μου να 'ξερες αγάπη μου γλυκειά..Μα δε φοβήθηκα..μου είχες δώσει εσύ τέτοια ''μαγιά'' γιατί ήσουνα σωστός και αμερόληπτος συζητητής..και πάντα σε εθαύμαζα και τα δικά σου λόγια με συντρόφευαν σαν φυλαχτό  ..μες στην καρδιά  κρυμμένα..Έχω και άλλα νέα να σου πω..πως έκανα πολλά ταξίδια μακρινά..εγύρισα τον κόσμο..δεν έπληττα ειλικρινά..είχα παρέες όμορφες τις φίλες μου..που σκέφτονταν κι αυτές όπως κι εγώ..Χρόνια τις είχα επιλεγμένες.. από καιρό και πια δεν τις αλλάζω..Είχα κι εσένα παρεάκι μου τα βράδια σαν εκοίταγα τα αστέρια με τις νύχτες τις λευκές..με τα φεγγάρια τα ατελείωτα..που μου 'γνεφες..μέσα απ' τα μαλλιά της Βερενίκης..
Αλλάξανε και κυβερνήσεις από τότες που 'φυγες ένα σωρό..μα πάντα εκεί το χρέος και η ''φτήνια αξιών'' τη ζωή μας ταλανίζει.. 

Τι να σου πω σήμερα Γιώργη μου..που κλείσαν δέκα χρόνια απ' το φευγιό σου.. και ναι.. ''εφλέρταρα ''με τη ζωή..ποιός τάχα που έχει μάτια αρνείται να φλερτάρει..? Μα σκόρπισες φως πολύ τριγύρω μας..σε εμέ και τα παιδιά σου..Είμαστε μια ''ομάδα'' όλοι μαζί..και πάντα παίζουμε ''επίθεση''σε όποιον διανοηθεί..την προσωπικότητά μας να αγγίξει..Εύχομαι να περνάς καλά..και από ψηλά να μας κοιτάζεις..Μη σε θαμπώνουνε τα όμορφα  μαλλιά και η κόμη η χρυσή της Βερενίκης..Είμαι η χήρα σου μην το ξεχνάς..και θα 'ρθω εκεί κάποια στιγμή να σε αναζητήσω..

Κάπου σε ένα βιβλίο της αγαπημένης μας της Φωτεινής Τσαλίκογλου .. 
''το ευτυχισμένο νησί'' θαρρώ λεγόταν.. διάβαζα..και συμφωνούσα απόλυτα..πως η απώλεια δεν είναι απαραίτητα ''κατάρα''..Και ναι ..μετά τη θλίψη που με γέμισες.. θαρρώ με το φευγιό σου..πως μας ''εστειλες'' ακόμα κι από κει..''δώρα πολλά''.
Χαιρετίσματα έχεις πολλά και γλυκά φιλιά κι απ' τα παιδιά..
Με αγάπη και ευγνωμοσύνη για την κατανόηση.. που άντεξα..και  έμεινα στη Γη ακόμα μακριά σου..
Η Σοφία σου.....
Στον άντρα μου -  Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

⫷ με τα χέρια γεμάτα αστέρια..⫸ - Διήγημα - Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Περπατούσε σκυφτός..παγωμένος..με βήμα αργό..είχαν αποκάμει τα πόδια καθώς κι η ψυχή..με τα χέρια στις τσέπες χωμένα βαθειά. Ζεσταμένος είχε βγει απ' του καφενείου του μικρού του χωριού..που στη μέση η ξυλόσομπα ζέσταινε όλη τη σάλα.. Λιγοστά..καπνιστά μεζεδάκια επάνω εκεί..στη γωνιά του παλιού σιδερένιου ταβλά..κι οι ανθρώποι κι αυτοί λιγοστοί..

 

Μαζεμένοι στις εστίες τους κάθε βράδυ νωρίς..να προσμένουνε όλοι μαζί.. συνηθίζονταν πάντα και κάθε χρονιά..για τη Γέννηση να 'ναι προσδοκούντες εκεί..να στολίζουν..να παραμονεύουν να 'ρθει..να μπει..μες στο σπίτι το βρέφος το νέο..και μαζί του να φέρει ..να κρατά..το χαμόγελο που είχε απ' τον κόσμο σβηστεί..τη συμπόνια που τριγύρω εχάθη.. Την προσμέναν με κρυμμένη βαθιά τη χαρά.. στα ροδουλά απ' το κρύο τα μάγουλα αυτού του μωρού..την ευσπλαχνία ...την αγάπη..την αγκαλιά να τη νιώσουν ξανά..

Περπατούσε..και κρύωνε..λες και είχε κακιώσει ο καιρός..η βροχή και το χιόνι στροβιλίζονταν γύρω απ' το  τριμμένο απ' τους χρόνους παλτό..είχε βήμα ταχύ..στις καπνοδόχους ο καπνός σκορπούσε βαρειά μυρωδιά θλίψης έμοιαζε ετούτη η καπνιά στον δικό του αγέρα..Μα ένα φως.. εφωτίσθη το πρόσωπο με μιας ξαφνικά και τα μάτια σηκώνει ψηλά.Ξαστεριά..ο ουρανός..γεμάτος αστέρια..Τα ελιμπίσθηκε εκείνος ευθύς..δεν του άρεσε η κάμαρα που σε λίγο μια λάμπα μονάχα θα φώτιζε εμπρός του..Εσταμάτησε στη μέση του δρόμου και κλείνει τα μάτια με μιας..κι ένα σάκο στα χέρια κρατεί.. Θα χωρέσει ο σάκος αστέρια πολλά..θα γεμίσει με γρήγορη μάξωξη απ' το χέρι  που δε σταματά..Βγάζει ευθύς απ' τη μέση τη ζώνη με μιας..Θα τον δέσει το σάκο καλά..θα τον φτάσει στην κάμαρα εκείνη..όχι απόψε δε θάναι με μια λάμπα αχνή μοναχά..Θα σκορπίσει τα αστέρια της νύχτας αυτής τα λαμπρά..Θα στολίσει ένα δέντρο μονάχα κλαρί..Δεν τον νοιάζει αν είν' έλατο..πεύκο ή δρυς..ένα δέντρο θα στήσει εκεί στη δική του γωνιά..θα σκορπίσει τα αστέρια επάνω..

Μοναχός θα καθίσει ..θα ανάψει φωτιά..λιγοστά και τα ξύλα που εμάζωξε απ' τις άκρες εκεί στα περβάζια των δρόμων..Δεν είναι ''άστεγος'' ετούτος ο άνθρωπος εδώ..μα όλοι λέν' ''άκληρος'' .είν' από χρόνια..Δεν νογάω να εξηγήσω τη λέξη αυτή..Λεξικά έχω ανοίξει πολλά ως τα τώρα..Εξηγήσεις μου δίνουν σαφείς..μα εγώ να ταυτοποιήσω αδυνατώ για άλλη μια φορά..την σπουδαία την έννοια αυτή..που σε βάζει μέσα ή έξω απ' το γίγνεσθαι γύρω..Για επιλογή κανείς για τον άνθρωπο αυτό δεν μιλά..Για ατυχία κανείς δε μιλά.. Για το περιθώριο που γρήγορα κινείται κανείς δε μιλά.. Σάμπως ξέρουν οι πολλοί οι ανθρώποι για τη νέα τη ''γέννα'' αυτή και πολλά..?

 
Τα Χριστούγεννα λένε έρχονται πάλι ξανά και ξανά ..και ετοιμασίες ..λαμπιόνια..χιλιάδες λαμπιόνια.. τρέχουν να αγοράσουν πολλά..να βρεθούνε στο κλίμα ..στο φως.. οι ανθρώποι..Να φυτέψουν και πάλι ..για άλλη μια φορά..την ελπίδα στην άδεια ψυχή..Κυνηγώντας ελπίδα ..χαμένοι για το φως..λησμονιά ας μην έλθει στο νου μας..Εκεί έξω..δίπλα ..και τόσο κοντά..ένας Στράτος..ένας Αλέκος..μια Χρυσάνθη..περιμένουνε αστέρια χαμόγελου πάλι..Δεν κοστίζουνε τα χαμόγελα πολλά..κάτι ''κέρματα''απλά..ευσπλαχνίας ..αγάπης ..αλληλεγύης ψυχής και καρδιάς..αληθινά..

Και ο Στράτος.. που δηλώνουν ''άκληρος'' πως είναι πια..μαζεμένος εκεί στου φτωχικού τη γωνιά..τα κοιτά μαγεμένος τα αστέρια που σκόρπισε γύρω...Γεμισμένα ποτήρια κεριά..πλημμυρίζουνε φως το δωμάτιο..μια γλυκειά προσευχή σαν ευχή απ' τα χείλη ανεβαίνει ψηλά..στο μικρούλη το βρέφος εναποθέτει την ελπίδα ξανά..Αχ!Χριστέ μου να γινόταν να λυτρώσεις τον κόσμο απ' την εσωτερική του μοναξιά..να γινόταν να γεμίσεις της ψυχής την παγωνιά για άλλη μια φορά..όλος ο κόσμος μια αγκαλιά πάλι..ξανά.

Είν' το βλέμμα του ασάλευτο πια..έτσι βρήκαν το Στράτο το πρωί στο χωριό..με τα χέρια γεμάτα αστέρια !!!Ετοιμασίες είχε για τα αστέρια - λαμπιόνια πολλές..για μια ''γέννα'' εκαρτέραε επίσης κι αυτός..με ένα ''σάκο αστέρια στο βλέμμα''..είχε φέξει η μέρα..το όνειρο επληρώθη ξανά..στης Βηθλεέμ ταξιδεύει.. στ' αστέρια..

 ⫷ με τα χέρια γεμάτα αστέρια..⫸ - Διήγημα - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

και καθώς προσπαθούσα..''έφευγα'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Και καθώς προσπαθούσα να ανακαλύψω τι ήταν αυτό που σε πήγαινε μακριά μου..ανακάλυπτα πως κάθε μέρα και περισσότερο ήμουν εγώ αυτή που έφευγα..Ήταν εκείνη η αόρατη αίσθηση της ερημιάς που φύτευες μέσα μου..μέρα τη μέρα ..λεπτό το λεπτό .. καθώς η υπόσχεση της παρουσίας σου ήταν μια τεράστια.. απέραντη ..ολοστρόγγυλη απουσία..Ήταν η απουσία της ψυχής σου.. που δεν έμαθες ποτέ..για να  την καταθέτεις ..έψαχνες να τη δίνεις εκεί..που το κορμί σου απολάμβανε απλά..λίγα..μηδαμινά ..καθημερινά..μα σίγουρα..αυτό ήταν που σε κατέτρωγε ..το ''σίγουρα''..Είχε χαθεί από τη λίστα σου η λέξη έρωτας..είχε χαθεί η λέξη αγάπη..είχαν πάρει τη θέση τους η λέξη επιβίωση..η λέξη βόλεμα..κι εκεί κοντά χάθηκε η λέξη ''συνύπαρξη'' κι ήρθε στη θέση της η λέξη ερημιά ..

Κι έμεινε η προσπάθεια μετέωρη στις πλάτες του ενός..δεν είχε η προσπάθεια ''συνύπαρξη'' κι αυτή.. ήτανε σκλάβα και αυτή.. της μη αποστασιοποίησης του αληθινού εαυτού σου..Είναι ο εγωισμός.. που σου ζητά τροφή..τροφή χορταστική για να του δώσεις..Μα η ''τροφή'' που του 'δωσες είναι βαριά..έχει ''αχώνευτα'' σκληρά μπαχαρικά..δεν είναι ευκολο το στομάχι να χωνέψει..Είναι η χρόνια ωραιοποίηση του εαυτού..του εαυτού σου που ενδόμυχα με εδέσματα ημιτασιόν έμαθες για να τον ταϊζεις..Και ψάχνεις γύρω και απανταχού..τον δύστυχο και ταλαιπωρημένο..τον αχάϊδευτο εαυτό σου να ακουμπήσεις..

Ο έρωτας της ζωής σου σε βρίσκει όπως και να 'σαι..χωρίς υποκρισίες..φτιασιδώματα..χωρίς κουβέντες υπερφίαλες..χωρίς γοβάκια και παλάτια και χρυσά.. έρχεται μπρος σου ..απρόσμενα και σου παρουσιάζεται..σε αρπάζει και σε παρασύρει σαν κύμα θάλασσας  σε αφρισμένο ωκεανό..Δεν βάζει καταστατικά..δεν ξέρει από ημερομηνίες λήξης και προγράμματα..δεν κρύβεται πίσω από ανίερα σεντόνια και κουρτίνες ξεσκισμένες παραθύρων σάπιων και τζακιών κατεστραμμένων..

Ο έρωτας είναι ''τολμηρός''..αλλιώς παύει να είναι έρωτας..είναι..
είναι συμφέρον ..συναίσθημα ποταπό..ο έρως θέλει διεκδίκηση σαν είναι αληθινός..Ποτέ δεν λογαριάζει τι πήρε και τι έδωσε..δεν του ταιριάζει ο απολογισμός αυτός..Κι όσοι σε υπολογισμούς..και σε οργανογράμματα σταθήκανε..προδώσανε τον έρωτα από ''χέρι''.. Τώρα στέκεσαι μπρος στα ''ερείπια''..που αναζητούσες μες στα ''μπάζα'' για να βρεις..για να ικανοποιείς καθημερινά..το αχόρταγο εγώ σου...Φτήνια συναισθημάτων μα και σκέψεων.. ασήμαντα τα ''κέρματα'' ανταμοιβής.. που κουβαλάς στις τσέπες.. 
.''Φεύγοντας'' από κάθε μια συνάντηση..ποτέ δε μένεις πια ο ίδιος..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................
...............................................................................................................

Στιγμές..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Περπατώντας μόνη σε νοτισμένες όχθες..σε ποτάμια..ή σε λίμνες...και σε βρεγμένες ακτές...πρωινού..που ο ήλιος τολμάει να βγαίνει...Μεγάλες οι διαδρομές..μα αλήθεια πόσο λίγες οι στιγμές που τυπωθήκανε στο νου μας !!! Λες και είναι αναμνηστικά.. αναμνηστικά ζωής.. που ''αγοράσαμε'' σε μια αγορά..σε ένα ταξίδι μας εκεί..όμορφα φυλαγμένα..Και   μουσικές..μουσικές της αγαπημένης μου Καραϊνδρου..μουσικές από το Χατζιδάκι..δικές μου..φορεμένες κατάσαρκα στιγμές- στιγμές..αυτές.. εγώ και το τιμόνι μου και η ταχύτητα αντάμα..Η ελευθερία στη διαπασών..και οι στιγμές σε πρόσθεση..το άθροισμα να δίνει ευτυχία.. απ' το χέρι πάντα με κρατούν.. και με πηγαίνουνε ακόμα...με ''ταξιδεύουνε''..και μου μαθαίνουνε τη στράτα..ταξίδι αυτό χωρίς προορισμό..Τα μουσικά ταξίδια μου λατρεύω....μέσα στη μικρή ''σχεδία'' μου..αφημένη...στιγμές μονάχα σαν ξεκλέβω..στιγμές πολύτιμες..και ακριβές πολύ.. 
γιατί οι στιγμές μου οι γαλήνιες μάθανε πια να δραπετεύουνε.. φοβήθηκαν..το κρύο των ψυχρών ρευμάτων των καιρών..των χρόνων.. που πια δεν μου υπόσχονται όπως παλιά..τα νιάτα δραπετεύσαν..η φλόγα γίνηκε πιο χαμηλή..οι σπίθες λιγοστεύουν............?

Μα ...τώρα που η καρδιά εγλύκανε και ξέρει πια τι θέλει ..τι μπορεί...και τι ζητά..πως να το αγκαλιάσει..τώρα οι στιγμές φοβήθηκαν εκείνη τη μεγάλη χαρακιά ...ανάμεσα στα μάτια και το μέτωπο..Κοιτώ με βλέμμα πάντα ''αναχωρητή'' και με ψυχή και με καρδιά ανοιχτή..με βουλιμία προσπαθώ..στιγμές..πολλές στιγμές..σαν τους χυμούς να τις ''ρουφήξω''..Είναι όμορφο να σταματάς..εκείνο το αδυσώπητο ρολόγι μας του χρόνου..Να το νικάς..να το αφήνεις στα αζήτητα..την ώρα μοναχός να υπολογίζεις..Μα πως να γυρίσω και το χρόνο πίσω μόνη δε μπορώ...Έχω μονάχα δυο μικρά κουπιά..έχασα το συνεπιβάτη της μικρής μου της σχεδίας...Σήμερα εξεθάρρεψα και ανοίχτηκα  πάλι μονάχη μες στης λίμνης μου τα ατάραχα νερά..Με παρέσυραν οι γλυκές οι νότες που έφταναν απρόσμενα στ' αυτιά μου..απ' το μικρό σπιτάκι εκεί στην άκρη της λίμνης που πάντα ονειρεύομουν να έχω και να αράξω..Απογεύματα μου χάρισε το όνειρό μου αυτό..εκεί στη μύτη της λίμνης και στο ένωμα με τη στεριά..καθώς μου κράταγες το χέρι..

Κι ύστερα το όνειρο χάθηκε..έμεινε μισό..όπως μισά μένουν τα γλυκά τα όνειρα...σαν κάποιος να θέλει να απλώσει δίχτυ προστατευτικό.. για να μην τα φθείρει ο χρόνος που περνά...να μη χαθεί η ομίχλη που τα σκέπασε..για να τα ''προστατεύει'' ....ναι..ναι για να τα προστατεύει..Στιγμές...στιγμές γλυκές.. γραμμένες με μελάνι σταγμένο απ' της ψυχής βαθιά τα φύλλα.. 

Στιγμές...που ήρθαν.. και μας χάϊδεψαν.. σταθήκανε μπροστά μας..''κουτάκια'' ταχτοποιημένα όμορφα μες στα συρτάρια του μυαλού..στιγμές που ήρθανε ..μας κοίταξαν..μας έγνεψαν...μας πλησιάσανε ''επικίνδυνα''.. για να μας κλέψουν εθελήσανε..λόγια καλά κρυμμένα..ντροπαλά ...λόγια που ασφυχτιούσανε..θέλανε να ακουμπήσουν τα αυτιά..αυτιά αγαπημένου τους...που δεν ετόλμαγαν..φοβόντουσαν .φοβόντουσαν..μη και χαλάσουν τις στιγμές ..μη και   κομματιαστούνε..Στιγμές που πέρασαν..που ''ζωγραφίστηκαν'' βαθιά..μελάνι είχαν διακριτικό..χωρίς τα λόγια τα μεγάλα..μα τα αγγίγματα..τις πράξεις..μα ακόμα πιο γλυκές.. γοητευτικές..εκείνες οι απρόσμενες..που περιμένουνε..να μας αιφνιδιάσουν..Είναι το αναπάντεχο..εκείνων των στιγμών..που μας ξαναγεννά...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Eleni Karaindrou - Waltz By The River 

..............................................................................................................

Ταξίδευε τη ''σκούνα'' της μέσα στο Καταχείμωνο..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Kαθότανε από μικρή εκεί σε μια γωνιά..πάντα πολύ της άρεσε ο Χειμώνας να διαβάζει..Σκοτείνιαζε γρήγορα πολύ και στο χωριό..και οι δρόμοι ερήμωναν από το σούρουπο νωρίς.. νωρίς..καθώς τα φώτα εις τους δρόμους ήταν λιγοστά.. Είχε το πάθος του αγνού..του αθώου..του μικρού παιδιού..του ανυποψίαστου αναγνώστη..που ''ερούφαγε'' με λαιμαργία τα τεκταινόμενα ..τις διδαχές..που απλώνονταν σαν ένας κόσμος άγνωρος..μαγευτικός..μια θάλασσα απέραντη..αταξίδευτη ..που η σκούνα της με ολόλευκα πανιά..έπρεπε όλη να τη διασχίσει..

Έμπαινε μες στη σκούνα της και εχάνονταν..άφηνε τον αγέρα να την οδηγεί και να την ταξιδεύει..Λιμάνια ..κόλπους..έδενε σε κάβους πότε υπήνεμους κι άλλοτε με φουρτούνα ..φουσκοθαλασσιές ..τσουνάμια και με κύματα γαλήνια την όμορφη ακτή της να τη βρέχουν..ήρωες αγνοί..ωραίοι και απόλυτοι..σχεδόν ιδανικοί..ψεγάδι δεν τους έβρισκες επάνω τους να ράψεις..δεν το 'ξερε ..δεν το φαντάζουνταν..τόσο μικρή που ήτανε..πως ένας κόσμος άλλος..ο ιδανικός είναι και πρέπει στα βιβλία..Έτσι έπρεπε..έτσι συνηθίζονταν..δεν κάνει εκατάλαβε χρόνια αργότερα  αμέσως απ' τα πρώτα βήματα ..την ασχήμια να τη δίνεις στα παιδιά..

Γλυκά - γλυκά να τους τη λες..όμορφα να τη δίνεις..μη και τρομάξουνε από νωρίς και ευθύς το βάλουνε στα πόδια..είναι άσχημο να χτίζεις τις ψυχές από νωρίς με αλήθειες που πολλές φορές..ξεριζώνουνε τα δέντρα τα μικρά ..που είναι τα παιδιά..και να βλαστήσουν δεν τα αφήνεις..Σιγά- σιγά..έτσι σαν τσίμπημα μιας μέλισσας στο μάγουλο..που φέρνει έναν ερεθισμό..έτσι να τους τη δίνεις την ασχήμια.. 

Γιατί..ύστερα έτσι κι αλλιώς θα έρθει η ίδια η ζωή..όταν θα βγεί μες στο αλώνι του ''τρελλού χορού'' που είναι η ζωή και εκεί θα τα ''χορέψει'' και τα δύσκολα..θα βγάλει τα παπούτσια της ..και σαν τη μέρα της γιορτής του Άη- Γιάννη του Λαμπαδιάρη..θα τις ''πηδήξει'' τις φωτιές..εκεί στη μέση της πλατείας του χωριού..και όλοι θα κοιτούνε τη μικρή..που πλέον εμεγάλωσε κι αντέχει και ξυπόλητη για να πατεί τα κάρβουνα..να μη φοβάται ούτε τις φλόγες ..ούτε και  τις φωτιές..και ούτε και την κατάγυμνη  και την πικρή αλήθεια..

Της άρεσε..πολύ της άρεσε κι όταν μεγάλωνε..να κάθεται τα Χειμωνιάτικα τα βράδια δίπλα στην εστία της φωτιάς..εκεί δίπλα στο τζάκι του σπιτιού..και να διαβάζει σιωπηλά και να ξαναγεννά τους ''πεθαμένους'' ήρωες ..που τους ετουφεκίσανε..οι άγριοι και σκληροί οι δράκοι της ζωής..Δεν άντεχε να τους κοιτά να κείτονται μπροστά της καταγής..νεκροί..να μην μπορούν μια λέξη να της πουν..αληθινή..ίσως ιδανική..λέξη χωρίς ψεγάδι..έκλεινε πότε- πότε και τα μάτια της και τους ανάσταινε..ήταν ανάγκη εσωτερική ολόδική της πια αυτή..για να μπορεί μαζί μ' αυτούς τους ήρωες κι αυτή να αναστηθεί..να ανορθωθεί..Όχι δεν της ταίριαζαν καθόλου οι αποχαιρετισμοί και τα μνημόσυνα τόσων σημαντικών ηρώων..Πως να τους ''θάψει'' ..δεν ετόλμαγε..και πως χωρίς την αύρα τους..αύρα μοναδική..δύναμη σαν τον άνεμο που όλα τα ανατρέπει.. ετούτη την πεζή που της τρατάρανε ζωή..να έρθει να την αντέξει..

Ήτανε αδιόρθωτη η μικρή..επέμενε ακόμα που' φυγε από το μισοφωτισμένο της χωριό..ακόμα τώρα που οι δρόμοι εφωτίστηκαν ολονυχτίς ..βιβλία με ήρωες ανεπανάληπτους..να θέλει να αγοράζει..Ούτε ποτέ της πως την ένοιαξε..αν διάβαζε βιβλία που παντού διαλαλούσανε πως είναι της μοδός..είν' καινοτόμα λέει και έχουνε μια απαξίωση στα παλιά τα κλασσικά και τα ξεπερασμένα..Εκείνη εσυνέχιζε μες στα καλά ..τα λογοτεχνικά της αναγνώσματα τα κλασσικά..και τα μοντέρνα με καλή γραφή και καθαρό μυαλό..να ψάχνει επίμονα τους ήρωες..που θα την κάνουνε περήφανη..και θα της λένε πως αξίζει για να συνεχίσει..Πάντα από μικρή της άρεσε να κρύβει την απογοήτευση..που οι ήρωες οι αψεγιάδιαστοι έφερναν τον ερεθισμό..στο αγνό το πρόσωπό της..

Τους έδινε συγχώρεση..γιατί ήτανε και φορές..που νόμιζε πως ήτανε αυτή που έκανε εκείνο το ψεγάδι..να φαντάζει τόσο δυνατό στα παιδικά της μάτια..Είναι που εταυτίζονταν με τους ήρωες..μα πως αλλιώς να γίνει..Οι ήρωες είναι βγαλμένοι απ' τη ζωή..και έχουνε ψεγάδια..όπως όλα τα εκατομμύρια οι άνθρωποι που ζούνε στον πλανήτη μας και πάνω εις τη γη..

Απόψε πάλι παρασύρθηκε η μικρή.. που ξύπνησε από νωρίς το σούρουπο η ''ηρωίδα'' της..τώρα πια καθισμένη με την κουβερτούλα δίπλα στο καλοριφέρ..και προσπαθεί να ζωντανέψει ξεχασμένα είδωλα..που εφοβήθηκαν το κρύο και τα λόγια των καιρών..και κρύφτηκαν βαθιά μες στις φωλιές τους ..δύναμη να αντλήσουνε ξανά..από τα παλιά τους κατορθώματα.. να γίνουν πάλι ''ήρωες'' στα μάτια των πολλών... 

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
............................................................................................................ 

Μοιραίοι ..τραγικοί..οι μυθομανείς - Της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Μας μαθαίνουνε από μικρά παιδιά..πως στη ζωή δεν είναι δυνατόν να ζήσουμε ουσιαστικά..αν δεν εμπιστευόμαστε τους ανθρώπους.. Έρχεται ακόμα αργότερα και το σχολειό..και τις ίδιες θεωρίες αναπτύσσει..Και ναι..είναι αδύνατον να ζήσει κάποιος με τον εαυτό του μοναχά..κι ας λένε συχνά πολλοί και διάφοροι για κατανάλωση..πως ο καλύτερος ο φίλος μας είναι ο εαυτός μας.Μα έρχονται κάποιες στιγμές..που οι θεωρίες μας αυτές..αιώνων θεωρίες..που τώρα τείνουν να ξεφτίσουνε..όλα τα ανατρέπουν.. Γιατί εκεί έξω υπάρχουν και οι μυθομανείς..που καιροφυλαχτούν ..κι ό,τι ωραίο ορέγονται παντί τω τρόπω βάζουνε στόχο να το οικειοποιηθούν..και από την ομορφιά λίγη να κλέψουν..την προσοχή για να τραβήξουν...

Υπάρχουν πληγωμένοι άνθρωποι ..με τραύματα ανεξίτηλα παιδικά..που συσσωρεύονται καθώς περνούν τα χρόνια..Η αγωνία που εμάζεψαν από παιδιά..καθώς επροσπαθούσαν να αποδείξουν αυτό που οι άλλοι ονειρεύονταν γι αυτούς..η επιβράβευση που συνεχώς επιζητούσαν και δεν έρχονταν συχνά..τους έκανε να κατρακυλούν σε μονοπάτια ψέμματος..να φαίνονται ..να δείχνονται..να 'χουν τα βλέμματα επάνω τους στραμμένα..Κι όταν δεν το πετύχαιναν..ασφυχτιούσαν..χάλαγε η ψυχική ισορροπία τους και βγαίναν απ' τον ίδιο τους τον ανυπόφορο γι αυτούς τον εαυτό..Μεγάλωσαν και τίποτα δεν άλλαξε..κι ακόμα τραύματα και πληγές να κλείσουν προσπαθούν.. Πνίγονται μες στο ρούχο που φορούν..γιατί θαρρούν πως είναι λίγο για αυτούς..και πως δεν τους ταιριάζει..κι αναζητούν να βγούνε απ' αυτό..Είναι όμως δύσκολο..γιατί το θολωμένο τους μυαλό δεν τους αφήνει να πετάξουν.Άλλο ο μύθος που πλάθουμε..και άλλη η πραγματική ζωή..

Κι έρχεται εκείνη η στιγμή..που όσο κι αν βρέθηκαν ψηλά..πάντα εντός τους νιώθουν μια χαμέρπεια..και προσπαθούνε λίγη ''δόξα''από ανθρώπους που νομίζουν λαμπερούς να κλέψουν και να την φορέσουν..Χρίζονται και αυτοχρίζονται αξιώματα υψηλά..γίνονται σύμβουλοι του αέρα του κοπανιστού πολλές φορές..να λένε πως αξίζουν τάχα και πως είναι..Τα ξέρουν όλα..για όποιον κι αν τους μιλήσεις και τους πεις..λένε πως ήταν φίλοι..Χτίζουνε αγάπες κι έρωτες φανταστικούς..πουλούν παλάτια κι ας μην έχουνε να φάνε..Το κίνητρό τους δεν είναι υστερόβουλο ή κερδοσκοπικό..μα μια έντονη εσωτερική ανάγκη.Τη ζούνε τη φανταστική τους τη ζωή..και όλα αυτά με ένα τέλος τραγικό σαν πέσει το σκοτάδι και νυχτώσει και βρεθούν..στη γύμνια της αλήθειας τους και της ψυχής τους..Τότε ξανά βυθίζονται στης μοναξιάς τους το σκοτάδι.

Γιατί είναι ωραία τα παλάτια και της φαντασίας τα αρχοντικά..μα το σκληρό τους στρώμα της φτωχής της κάμαρας την πραγματικότητα μπροστά τους την απλώνει..Χάνουν την εμπιστοσύνη στο εγώ τους  λένε οι ψυχολόγοι..και να αποδείξουν μονίμως προσπαθούν πως είναι κάποιοι άλλοι..Δεν είναι επικίνδυνοι..είναι ασθενείς και ευάλωτοι και χρήζουν υποστήριξης..ιατρικής μα και βοήθειας και στήριξης από τους γύρω τους ανθρώπους..

Και αν στο δρόμο σας βρεθούν...οχι μη δείξετε θυμό..μόνο αγάπη δώστε τους..Γιατί κάποτε.. αν ήταν στο χωριό τους λέγανε τρελλούς..μα είναι χρόνια τώρα πια πολιτισμένα και η ιατρική προχώρησε.. και θεραπεύει τους μυθομανείς..Γιατί είναι λυπηρή και τραγική η κατάσταση να βλέπεις άτομα αξιόλογα να ζούνε μες στο ψέμμα..Σε κάποιο βιβλίο ψυχολογίας διάβαζα και έλεγε ο Ρόμπερτ Φέλντμαν πως οι άνθρωποι αυτοί έχουν χαμένη αυτοεκτίμηση και χρήζουν βοηθείας..Ίσως την εποχή ετούτη τη σημερινή..και μέσα εις τα μέσα της δικτύωσης ..να είναι ευκολότερο να υποτροπιάσουν και οι ασθενείς αυτοί..καθώς κρύβονται πίσω από την ανωνυμία τους και μέσα απ' τον παραμυθένιο κόσμο που δημιουργούν στη φαντασία τους.. αισθάνονται καλύτερα..κρύβοντας τη μοναχικότητά τους..και επιχειρούν συχνά να προβληθούν..
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

''Χαμένοι'' μες στο πλήθος - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Χαμένοι μες στο πλήθος..καλούμαστε να περπατήσουμε..να πορευτούμε..να σκεφτούμε ατομικά μα και συνολικά..πότε κοιτώντας χαμηλά στις λίμνες ψάχνοντας..μες στα θολά νερά..και άλλοτε τα όνειρα κοιτώντας στα χαμένα μας φεγγάρια.. Και το ψέμμα απλωμένο παντού..στο σπίτι μας..στο μέσα μας..στα γύρω μας..Και υποσχέσεις..υποσχέσεις από παντού..Γέμισε η ατμόσφαιρα και ο αγέρας από ''θα''..Μα το ''θα'' το εσπείρανε κάποια φορά.. κι εκείνο δεν εφύτρωσε..γιατί ήταν ''σπόρος''.. χαλασμένος.. δε φύτρωσε.. ποτέ και σε κανένανε αγρό..σε άντρες και γυναίκες..εραστές και ερωμένες..συζύγους και πολιτευτές.. πρωθυπουργούς και άρχοντες τρανούς..ακόμα και σε βασιλιάδες.. 

Βολεψάκηδες..φαταούλες..ερπετά που σέρνονται στη γη οι ανθρώποι ώρες - ώρες και ''εκκωφαντικά'' απροκάλυπτα .. για μιας θυρίδας το χρυσό κλειδί..Και να κοιτούν από ''ψηλά''.. βλέμμα να ρίχνουνε τριγύρω..σαν να 'ναι οι άνθρωποι μιας χρήσεως.. σαν το σαπούνι που ξεπλένεις και πετάς..σαν να 'ναι τσίχλα που ξεθύμανε η γλύκα της και καταγής τη φτύνεις.. Γρήγορος και  τρεχαλητός καιρός.. καιρός της ελαφρότητας..και του φαστ- φουντ..της μιας ημέρας έρωτες..και κλάμματα που μια βραδιά κρατάνε.  

Παράξενοι οι άνθρωποι..έτσι θαρρώ πως ήταν πάντα..απλά οι εποχές ήταν αλλιώτικες..και η υποκρισία και το φαίνεσθαι.. γινόταν ''καθώς πρέπει''..Εχτίζαν την εικόνα τους οι άνθρωποι.. πάνω σε άλλα ''χώματα'' σαθρά..που ούτε εκείνα είχαν λίπασμα γερό..για την αγάπη.. να φυτρώσει..Τώρα εσείς θα αναρωτιέστε τι με έπιασε και άρχισα πάλι κι απόψε να μονολογώ..Μα πάντα της όλης μέρας τη συσσώρευση..το γέμισμα του σακουλιού..πρέπει από τα σκουπίδια να τα ξεδιαλύνω..Πόσο υποκριτές γίνονται οι άνθρωποι ..όταν θελήσουνε να μπουν σε κήπους.. που ποτέ δε γνώρισαν ..κι ούτε ποτέ τους θα μπορέσουνε απ' αυτούς λούλουδα για να  κόψουν !!! Τι κρίμα αλήθεια κι άδικο..όταν το ''φαίνεσθαι υπερτερεί του είναι'' !!!

Το θέλουνε..το επιθυμούν..άλλωστε ποιός ''τυφλός'' έλεγε η νόνα μου η σοφή..δεν ήθελε το φως του και τα μάτια ? Μα είναι τόσο μεγάλος ο ''φιλοτομαρισμός'' που μετατρέπει δυστυχώς  σε ''μαριονέτες'' τους ανθρώπους..Κι έτσι πάντα εκείνοι τριγυρνούν στης λίμνης τα θολά νερά..ψαρεύοντας ψάρια του γλυκού νερού..μα ..δυστυχώς πριν κοιμηθούν..εκείνα δεν τους φτάνουν.. γιατί είναι ιδιαιτέρως ''άνοστα'' και ο ουρανίσκος τους τα ''φτύνει''...Χαμένοι πάντα μες στο πλήθος τριγυρνούν .. νομίζοντας πως ζουν..μα έχουν πεθάνει από καιρό..ίσως γιατί ποτέ τους δεν απόχτησαν συναίσθημα..ίσως γιατί ποτέ δεν εγεννήθηκε και μέσα τους ..ένα αθώο και μικρό παιδί..που μεγαλώνοντας χρόνια μετά..να τους καθοδηγεί και να 'ναι ο οδηγός τους...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
..............................................................................................................

μα στο καινούριο ''παραμύθι'' μας τα χρήματα ήταν λιγοστά..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ήταν λέει μια φορά κι έναν καιρό το κοριτσάκι με τα σπίρτα..Χριστούγεννα περίμενε αποβραδίς..και εκαθότανε στο αγιάζι εκεί..στην άκρια του δρόμου..Μα αυτό ήταν στο παραμύθι μια φορά..κι έναν καιρό πιο πριν..Μα τώρα είναι πάλι ένας καιρός..που η τεχνολογία προχώρησε..και φύγαμε από τη ζεστασιά που προέρχονταν από ένα κουτάκι σπίρτα..Έτσι φωνάζαν οι ντελάληδες και οι ''πραματευτάδες''κι όλη η πόλη άκουγε έτρεχε να αγοράσει..σόμπες να αγοράσει με ηλεκτρισμό..καλοριφέρ με αέριο..και πετρελαίου σόμπες..

Μα στο καινούριο ''παραμύθι'' μας τα χρήματα του αγοραστή ήταν λιγοστά..και κάθησε σε μια γωνιά..για να σκεφτεί..λύση να βρει..για να αγοράσει λίγη ζέστη..έμπαζε από παντού το αντίσκηνο..ήταν κομμένο και το ρεύμα..όσο για το αέριο..η Εταιρεία δεν περίμενε ..για ούτε μια μέρα..κατέβαζε την κάνουλα..και άφηνε το κρύο να τρυπώσει..Κι έτσι το κοριτσάκι με τα σπίρτα ..που πέθανε εδώ και χρόνια τώρα πια..έγινε άλλο κοριτσάκι και αγοράκι..που το εστήσανε στον ''τοίχο''μιας αυλής..και του εβάλανε λαμπιόνια μες στα μάτια..

Κι εκείνο εθαμπώθηκε..εθόλωσε..έτρεξε τα λαμπιόνια για να πιάσει..Και κάηκαν τα μάτια του από το φως..και γίναν δάκρυα καυτά..και εκυλάγανε σαν φωτάκια αναμμένα...Τα είδε ο ''φωτογράφος'' καθώς διάβαινε από κει..μέσα στης νύχτας το σκοτάδι..και έτρεξε από περιέργεια να δει..και να φωτογραφήσει το φαινόμενο..πως γίνεται λαμπιόνια να τρέχουνε..μέσα από τα μάτια των παιδιών.. Στάθηκε.. κοντοστάθηκε  και αποτύπωσε ..με τη φωτογραφική του μηχανή..το θέαμα μη χάσει..Την άλλη μέρα σαν ξημέρωσε.. εξαναπέρασε..τώρα ήταν μέρα και με το φως..όλα είχαν πλέον ξεδιαλύνει..Ναι..τώρα έβλεπε καθαρά..δεν ήτανε λαμπιόνια αυτά που ελαμπύριζαν..μα τα δάκρυα των παιδιών..που μετατρέπονταν σε ελπίδας φώτα και λαμπιόνια φωτεινά..και που παγώσανε στα μάτια από το κρύο..

Πάντα τα παραμύθια είναι όμορφα..μοιάζουν ρομαντικά..ακόμα κι αν μιλούν για δράκους και κακές..και άπονες νεράιδες..ακόμα και αν έχουνε στο τέλος τους ένα νεκρό..όπως εδώ..που βρήκαν το πρωί ξεπαγιασμένο στην άκρια του δρόμου..εκεί σε μια γωνιά.. το κοριτσάκι με τα σπίρτα..που θα μπορούσε να 'ναι και αγοράκι ξυπόλητο σε έναν καταυλισμό..σε έναν κόσμο που εγέμισε λαμπιόνια τις βιτρίνες... θα μένει το ερώτημα στα χείλη παγωμένο : Όμορφος κόσμος - Ηθικός - Αγγελικά πλασμένος ?

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

ποιά τάχα αναπηρία είναι πιο βαριά ? - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Παλιότερα..όταν ακόμα ήμουνα μικρή..μου λέγανε..κοίτα εκείνον τον καημένο..Και εθλίβομουν..γέμιζα θλίψης συναισθήματα..γιατί ήμουνα παιδί..Περπάταγα πολύ καθώς επήγαινα εις το σχολειό.. γιατί δεν είχαμε συγκοινωνίες ταχτικές..Κι έτσι διασχίζοντας την πόλη μου ..εσυναντούσα ταχτικά..σχεδόν καθημερινά..ανθρώπους που εδυσκολεύονταν στη μετακίνηση.. καθηλωμένους σε  καρότσια..υποβασταζόμενοι..θλιμμένοι μερικές φορές για την κατάστασή τους..Συχνά..η συμπεριφορά των γύρω τους..ήταν σχεδόν σαν να τους επέβαλλε..την αυτοταπείνωσή τους..Κι έτσι με χαμένη την αξιοπρέπεια..γίνονταν δυστυχείς.. Είναι καμμιά φορά η αγανάχτηση..το άδικο και το γιατί..που οδηγεί σε αλλοπρόσαλλες και βίαιες συμπεριφορές..Αναρωτήθηκα καθώς μεγάλωνα πολλές φορές..ποιά τάχα αναπηρία είναι πιο βαριά..Εκείνη του μυαλού που καθιστά την επικοινωνία δύσκολη εκείνων των ατόμων..που είχαν την ατυχία να γεννηθούν..με τη συγκεκριμένη νοημοσύνη..ή τάχα είναι η άλλη η χειρότερη.. εκείνη η κινητική...

Ποτέ μου δεν κατέληξα σε συμπεράσματα..ούτε και τότε που εβρέθηκα διδάσκοντας..μέσα στο πρόβλημα χωμένη..και να το αντιμετωπίσω προσπαθούσα επαγγελματικά..Μα σήμερα..που πέρασαν χρόνια πολλά από τότε..έμαθα  τι σημαίνει αξιοπρέπεια από μια κυρία μες στην Τράπεζα..καθισμένη επάνω σε καρότσι..Βαριόμουν ..δυσανασχετούσα να περιμένω στην ουρά.. για να πληρώσω τα σπασμένα για τον Ενφια και δίπλα μου καθότανε υπομονετικά η αξιοπρεπής κυρία..Δεν δυσανασχετούσε ..δεν διαμαρτύρονταν..δεν πρόβαλλε την αναπηρία της να παρακάμψει τη σειρά..

Την παρακολουθούσα διακριτικά..είχε ύφος περήφανο.. καλοσυνάτο ..γελαστό..Της έδωσα το μαγικό χαρτάκι μου..που ήταν σε καλύτερη σειρά..και σηκώθηκα να φύγω..Μου χαμογέλασε..με ευχαρίστησε..με ρώτησε πως με λένε..και με γλυκό χαμόγελο..μου πε πως θα με περιλάβει στην προσευχή της..Απόρησα για τη στιγμή..και τη μεγαλοσύνη της..για ένα ασήμαντο για μένα γεγονός..Άραγε εσκεφτόμουν καθώς βάδιζα..γίνεται πιο σοφός και μαλακός ο άνθρωπος..όταν κοιτάξει τη ζωή του κατάματα..και νιώσει πως δεν είναι τίποτα δεδομένο σε τούτο το κατάμεστο το δέντρο της ζωής  ? ή μηπως είμαστε
αχάριστοι..για τα δώρα που απλόχερα μας έδωσε το δέντρο το κατάμεστο..από ''λογής λογής'' τα φρούτα.. ? 

Σίγουρα ποτέ δεν ήμουνα χασκογελαστή..ούτε παρουσιάστρια..για να αραδιάζω τα επιτεύγματα..που κατορθώνουνε πολύ συχνά οι άνθρωποι..με τόσες πολλές κι ασήκωτες καμμιά φορά και δυσκολίες..Ούτε αγνοώ και τις προσπάθειες που καταβάλλουνε.. για να βρεθούν ..να κατορθώσουν να 'ναι παρόντες στην ουσία της ζωής..Είμαι ένας άνθρωπος απλός..και ίσως λιγάκι και πιο έμπειρος σ' αυτά..και συνηθίζω για να στέκομαι από άλλη μεριά..απέναντι στα λάθη και τις ατυχίες των ανθρώπων..Είναι όμορφο πολύ να 'χεις τη δύναμη..να 'χεις την δύναμη να επεξεργαστείς και να σταθείς ..να δεις και να αντιμετωπίσεις τους συνανθρώπους σου ισότιμα..χωρίς τη λύπηση αλλά με στάση ουσίας και χρησιμότητας..να γίνεις χρηστικός αν χρειαστεί..Γιατί παράγοντας την αυτολύπηση..είσαι κι εσύ συναυτουργός..και είνα βέβαιο σχεδόν..πως θα παράξεις το ξήλωμα της αξιοπρέπειας..των ατυχησάντων συνανθρώπων..Και πέρα όμως από τη δική σου επεξεργασία..συνδρομή..συνειδητοποίηση.. καθώς ο κόσμος πρέπει να αλλάζει..καθημερινά προς το καλύτερο..το ανθρώπινο και το κοινωνικό..πέρα από σένανε τον ίδιο..παρούσα επιβάλλεται και η πολιτεία.. σοβαρά..νόμους και εφαρμόσιμους..για τους ατυχείς και τους δεινοπαθούντες να θεσπίζει..Μιλώ για ανθρωπιά ..μοναχά για ανθρωπιά και για περίσκεψη..προγράμματα βελτίωσης ανθρώπινης ζωής..κι όχι για λύπηση..που προκαλεί αυτολύπηση ..Για αξιοπρέπεια μιλώ..Πάντα θα αναρωτιέμαι όσο θα μεγαλώνω και θα ζώ..:
<< ποιά τάχα να 'ναι η πιο βαριά αναπηρία..του σώματος ή του μυαλού >> και δεν αναφέρομαι μονάχα στους ατυχήσαντες σε κάποια ανύποπτη στιγμή..στο διάβα της ζωής τους..


Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

και με πιάνει τότε μια ''τρέλλα'' παιδική.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 ''Χιόνι'' και 
<< χιόνι έπεσε πολύ..
κρύο κάνει στην αυλή
κοκκινίζει η μύτη μας
τρέχουμε στο σπίτι μας >>

Βροχή ασταμάτητη απ' το πρωί..το τζάμι γέμισε σταγόνες δυνατές..που γίναν και κυλούν σαν ''καταρράχτες''..Και οι φίλοι μου μου λέν' απ' το πρωί..πως πλάκωσε χιονιάς.. Βαδίζω μες στο Άλσος για να ζεσταθώ..και μου 'ρχονται τραγούδια στο μυαλό μου..που μόνη μου τα σιγοτραγουδώ : ''οι κυβερνήσεις πέφτουνε..μα η αγάπη μένει'' και συμπληρώνω μονομιάς..: οι κυβερνήσεις αλυχτούν και παίρνουνε τα δόντια και τα σπίτια των ανθρώπων..Και τα παιδάκια σιγοτραγουδούν το παραπάνω το τραγούδι για τα σπίτια..

Να με μελαγχολήσουν προσπαθούν..και προς στιγμήν το καταφέρνουν..κυβερνήσεις είναι αυτές..και κατά πως τους βολεύουν πράττουν..Μα εμένα που μου είπανε από μικρή..και μου μαθαν καλά εκείνο το τραγούδι πως: ''μια ζωή την έχουμε...'' έρχονται τα στιχάκια πα στα χείλη μου και σιγοτραγουδώ..

Μου το 'παν στα βιβλία τους σοφοί και συγγραφείς..μου το 'μαθαν καλύτερα ο πατέρας μου και ο Γιώργης..που μου ''το 'σκασαν'' ένα πρωί και με υποχρέωσαν να τους πω το τελευταίο αντίο..Όχι δεν θα το καταφέρουν ετούτοι οι ελλειπείς..να μου ξεριζώσουν τη ζωή μου..Γιατί εμένα η μνήμη μου παιχνίδι μου 'στησε τρελλό...όλα μπροστά μου ξεπροβάλλαν..
Μικρό και φτωχικό το σπίτι μου το πατρικό..μα γεμάτο από αγάπη..Μυρίζουνε Χριστούγεννα ξανά..μέσα στην παιδική ..που μου 'κανε επίσκεψη ψυχή μου..έλα Σοφία..έλα μου μηνάει η γιαγιά..το σακουλάκι πάλι έτοιμο..τα κάλαντα να πας να πεις αποβραδίς..νωρίς νωρίς..μη σε αποκλείσει ο χιονιάς..μη και δεν τραγουδήσεις τα μελωδικά..τα κάλαντα του Πόντου.. Στήθηκε μπρος μου από νωρίς..ξεπρόβαλλε μπροστά μου..

Εσείς τα ''φταίτε'' όλα αυτά..μόλις που πάτησε το ποδάρι του στη γη μας ο Δεκέμβρης..δε με ''αφήνετε'' στιγμή να ησυχάσω..Έρχεστε απ' το πρωί- πρωί.και με γεμίζετε εικόνες..πόρτες παράθυρα και δέντρα στολισμένα πλουμιστά..μου λέτε να..πως έφτασαν Χριστόυγεννα μπρος στα κατώφλια μας και πάλι..Και με πιάνει τότε μια ''τρέλλα'' παιδική..ξεχνώ τα βήματα των χρόνων τα βαριά..Πίσω με βρίσκουν βιαστικά και χοροπηδητά να περπατώ..μες στα σοκάκια τα γεμάτα μυρωδιές απ' τα μελομακάρονα και τους λευκούς σαν χιόνι κουραμπιέδες..

Κρύο πολύ εσάρωσε και φέτος πάλι από νωρίς..ήρθε με κάτασπρα τα ''γένια''ο Δεκέμβρης χιονισμένος..Κάνει έξω κρύο..παγωνιά..σε όλες τις γειτονιές..και στα περβάζια τρόμαξαν και τα πουλιά..δεν τραγουδούν όπως παλιά..μονάχα τιτιβίζουν..Έτσι..για να θυμούνται πως είναι ζωντανά..για να ζεσταίνουν τη φωνή τους..Κασκόλ..πουλόβερ ..μπότες..και καλτσάκια ''μάλλινα'' ζεστά..ας ντύσουμε σώματα και ψυχές..γιατί εκεί έξω στο κρύο και παγωμένο ουρανό..επήρε το δρόμο και ξανά..για να μας συναντήσει έρχεται..ένα ξεχωριστό αστέρι..

Να το πάλι στα μάτια μου μπροστά..το πεύκο που έφερε ο μπαμπάς..να το στολίσουμε με όμορφα στολίδια ζυμωμένα..Τα ετοιμάζαμε με αγάπη και φροντίδα με''καλλιτεχνικές πινελιές'' ..από νωρίς..τα ψήναμε..ήτανε ζυμαρένια τα στολίδια μας..της ευρηματικής μου της γιαγιάς πατέντα αυτή..που ήξερε.. σαν την κλώσσα που τα κλωσσόπουλα γύρω της μαζεύει...είχαμε και κορδέλλα από το πλέξιμό της.. να τα κρεμάσουμε στο δέντρο.. Ήταν όμορφες οι ετοιμασίες και τα ξεσηκώματα από νωρίς..για να υποδεχτούμε μες στα στολισμένα και στα καθαρά..εκείνο το σπουδαίο το μωρό..που θα 'φερνε μαζί του την ελπίδα..Πως λαχταρώ..πόσο ζητώ..πίσω να πάρω ό,τι απλόχερα μου χάρισαν..όλα μου τα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων !!!

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
............................................................................................................. 

Alkistis Protopsalti ΜΩΡΟ - ΑΛΚΗΣΤΙΣ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗ 

..................................................................................