7 Οκτωβρίου 2016

Μ' αρέσουνε τα ξεφυλλίσματα των τετραδίων μου..της Σοφίας Θεοδοσιάδη


Συχνά..στην κοίμηση του δειλινού..στο τέλεμα της μέρας..η ψυχή μου αναζητούσε ένα σάλεμα αέρινο..παρά που η μέρα μου εκύλαγε σκληρά..κι ούτε που γνώριζα την έκβαση της αύριον ημέρας..Όμως όταν σκοτείνιαζε για τα καλά..εκεί στην άκρη μου του κρεββατιού..και στο ανοιχτό παράθυρό μου..ανάμεσα απ' τη μοσχοβολιά της δεντρολιβανιάς του παρτεριού..και της γαρδένιας του αρώματος της γλάστρας μου ..η ψυχή την έμπαση στης μνήμης μου..στης νοσταλγίας και της θύμησης τα μονοπάτια με οδηγούσε.. Μ' αρέσουνε τα ξεφυλλίσματα των τετραδίων μου..πάντα κρατούσα ημερολόγια..από μικρή κι ανώριμη ακόμη σαν παιδούλα..Δεν πίστευα ποτέ μου εγώ πως κάποιον άλλον θα ενδιέφεραν αυτά που θα κατέγραφα..μονάχα τη στιγμή και το λεπτό αποτύπωνα.. του ξεχειλισμένου συναισθήματός μου..που έψαχνε ''ποτήρι'' να γεμίσει και να μπει..μη στάξει κάτω και χαθούν οι σταλαματιές μου ..για μένα οι πολύτιμες..του συναισθήματός μου..Όχι πως εφοβόμουνα πως θα σκορπίσει καταγής..θα τσαλαπατηθεί και θα χαθεί στο πέρασμα του χρόνου..  

Πάντα πρωταγωνίστρια μικρή κι αδύναμη , αθώα μα και αληθινή,ετολμούσα και κατέγραφα τα χρόνια τα αυθόρμητα αυτά.. χωρίς καρικατούρες και διαστρεβλώσεις ωραιοποίησης..να επιχειρώ μονάχη μου τον κόσμο για να καταλάβω..Κι άλλοτε να το πετυχαίνω αυτό κι άλλοτε να αποτυγχάνω  οικτρά, να θλίβομαι και να μεγαλώνουν καθημερινά τα εσωτερικά μου αδιέξοδα και να 'ρχονται φορές - φορές να προσπαθούν να με συνθλίψουν.. 
 
-     Τα συναισθήματά μου ..που κυριαρχούσανε πάντα της λογικής..σ' αυτήν την τόσο τρυφερή και αθώα ηλικία.. ήταν αρχικά εντόνως   δυνατά..ήταν η διάθεσή μου ανάλαφρη, γεμάτη αισιοδοξία η ψυχή  και αποφασιστικότητα ο νους,γρήγορα όμως ερχόταν  η ζωή και η σκληρή πραγματικότητα και τα μετέτρεπε σε δυσαρέσκεια, δειλία, αίσθημα πανικού.. και τρόμος να κυριαρχεί στο άγνωστο κάθε φορά που η καθημερινότητα προτάσσει..το λένε οι σελίδες μου αυτό..καθώς με μανία περισσή σ' αυτές ξαναγυρνάω...


Ό,τι μας άγγιξε και έτσι και αλλιώς εκαταγράφηκε στο ''δίσκο'' το σκληρό μας..Μα να..εκείνα εκεί τα βράδια τα μοναχικά..που χώνομαι κάτω απ' την κουβερτούλα μου να ζεσταθώ..να χουχουλιάσω..τραβάω πότε- πότε απ' το συρτάρι μου εκείνα τα τετράδια..με τα χρωματιστά εξώφυλλα ..που με πηγαίνουνε ξανά σε δρόμους ξεχασμένους που περπάτησα...Αποτυπώματα μιας άλλης εποχής..χρόνια της αθωότητας..αγάπη και συγκίνηση και ενθουσιασμό γεμάτα..

Ορμή και θάρρος..τόλμη και ρίσκο και όνειρα..οι σελίδες των ημερολίων μου γεμάτες...Υποσχέσεις και αγάπες και έρωτες νεανικοί..με όρκους αιώνιους γραμμένοι..που χάθηκαν σε μια βραδιά στο πρώτο φύσημα του ανέμου..ήρθε η ζωή και τους αθέτησε..διέψευσε το πείσμα ..την ορμή..το ρίσκο το νεανικό..που το πέρασμα του χρόνου αλλοιώνει..έρχεται και σε βρίσκει ο ''συντηρητισμός''..φοβάσαι να τολμήσεις...

Γυρνάω τις σελίδες τους αργά - αργά και βλέπω μπρος μου το μεγάλωμα που έκανα..πως άλλαξα μυαλά..πως βλέπω εκείνο εκεί το λεπτό που κατέγραψα και πως το βλέπω τώρα...Άλλαξε πολύ η ματιά μου από κείνη τη στιγμή..μα όχι και το ίδιο το συναίσθημα..Έγινε ακόμη πιο βαθύ..κάτι σαν χαρακιά..που ο χρόνος μας δωρίζει απλόχερα..καθώς τον περπατάμε..σοφότεροι καθώς γινόμαστε και ώριμους μας θέλει..

Άλλα πάλι βράδια στέκομαι με τα μάτια της ψυχής μου ανοιχτά..δε θέλω τίποτα να αλλάξω από κείνα τα γραπτά..που τόσο αθώα με οδήγησαν..με έκαναν να υποψιάζομαι.. μα δεν με άφησαν να λερωθώ...κάνανε τα ταξίδια μου πιο ασφαλή..σαν πάνω τους ταξίδευα.. Αποτυπώματα ζεστά  που μοιάζαν θεϊκά..αποτυπώματα που κραταγράφηκαν και κρατούν επάνω μας χρόνια πολλά...γεμάτα συναίσθημα και αγάπη...αποτυπώματα που μας ανέβασαν σε αιθέριους ουρανούς κι άλλοτε μας κατέβασαν στα Τάρταρα...όλα δικά μας αποτυπώματα..σαν τατουάζ με ανεξίτηλο μελάνι χαραγμένα...Κι όχι ..δεν με αφήσανε.. ποτέ δεν με προδώσανε αυτά..όσο κι αν ταξιδεύοντας στον τωρινό το χρόνο..πατώντας πάνω σε βάρκες με σανίδια σάπια και σαθρά..σανίδια τάχατες ώριμα ..σανίδια ασφαλή..ποτέ μου δε με αφήσανε στον πάτο να βουλιάξω...

Μνήμες πολύτιμες των τετραδίων μου..πόσο σας αγαπώ τα βράδια τα μοναχικά..όταν σας παίρνω αγκαλιά..να με ζεστάνετε κάτω απ' την κρύα κουβερτούλα...Μ' αρέσει με την πένα μου να βρίσκω ένα κενό.. εκεί μες στο παλιό μου το τετράδιο..να συμπληρώνω κάτι απ' την καινούρια τούτη μέρα μου που πέρασε..κάτι που με χάϊδεψε  γλυκά..σαν ένας άνεμος περαστικός..βάζοντας ένα παραπεμπτικό.. και για την άλλη που θα ξημερώσει μέρα...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

.

''Η σωτηρία της ψυχής'' Άλκηστις Πρωτοψάλτη (live) 

..............................................................................................................

6 Οκτωβρίου 2016

Παραμύθι για νεράϊδες...για σήμερα..

Κάποτε πριν πολλά χρόνια ζούσε ένα αγόρι τόσο ευαίσθητο και καλόκαρδο που μια κακιά μάγισσα θύμωσε τόσο μαζί του που αποφάσισε να του στείλει τη νεράιδα του Σκότους για να το πάρει με το μέρος της.
     Μια νύχτα που το φεγγάρι έπαιζε κρυφτό με τα σύννεφα, πήγε η Μαύρη νεράιδα στο σπίτι του νέου. Σύρθηκε κρυφά μες τους ίσκιους και τρύπωσε στο δωμάτιό του. Το παλικάρι κοιμόταν ήσυχα και γαλήνια. Έβλεπε ένα όμορφο όνειρο και χαμογελούσε.

     Η νεράιδα πλησίασε αθόρυβα, κοίταξε το γαλήνιο βλέμμα του και ζήλεψε που ένας θνητός μπορούσε να νοιώθει τόση ηρεμία την ώρα που κοιμόταν. Έβγαλε το μαύρο πουγκί που είχε πάντοτε κάτω από τον μεταξωτό της μανδύα, και του έριξε στο στόμα λίγες σταγόνες. Λίγες σταγόνες από το φίλτρο της Λησμονιάς. Έριξε μια τελευταία ματιά πίσω της και έφυγε γελώντας.

     Όταν ξύπνησε ο νέος το πρωί, δεν θυμόταν ποιος ήταν. Δεν θυμόταν τι ήταν. Βγήκε στο δρόμο, περιπλανιόταν σαν χαμένος, κοίταζε γύρω του σαν να έβλεπε τα πάντα για πρώτη φορά. Τότε πετάχτηκε μπροστά του η νεράιδα με τα μαύρα, του χαμογέλασε, και το χλωμό της πρόσωπο έλαμψε.

     Πόσο όμορφη του φάνηκε! Ψιλόλιγνη και λυγερή με τα μεγάλα της μάτια να κοιτούν κατευθείαν στην ψυχή του. Το βλέμμα της ήταν σκοτεινό και το χαμόγελό της θλιμμένο, μα γι αυτόν είχε την λάμψη του Ήλιου.Ήταν το πιο όμορφο βλέμμα που είχε δει ποτέ!

     Σαν υπνωτισμένος την ακολούθησε. Ο κόσμος έβλεπε τον νέο να ακολουθεί τη μαυροφορεμένη γυναίκα χωρίς να κοιτάει τίποτα άλλο, χωρίς να ρίχνει ένα βλέμμα πουθενά αλλού, παρά μόνο στη μορφή που προχωρούσε εμπρός του κι απορούσε: Μα καλά, δεν βλέπει που πηγαίνει; Δεν καταλαβαίνει ότι ακολουθεί τη Μαύρη νεράιδα; Θα τον οδηγήσει στο χαμό του!"

     Κανείς όμως δεν του έλεγε τίποτα.Κανείς δεν τον έπιασε από τους ώμους να τον συνεφέρει. Όλοι κοιτούσαν και λυπόνταν. Η ζωή συνεχίζεται, τι κι αν ένας ακόμα νέος έπεφτε στα αδηφάγα χέρια μιας Μαύρης νεράιδας.... Καλό θέμα συζήτησης, μα μέχρι εκεί.

     Ό,τι δεν μας αγγίζει, δεν μας αφορά. Μέχρι να μας αγγίξει... Μόνο τότε ασχολούμαστε, μόνο τότε φωνάζουμε και διαμαρτυρόμαστε γιατί κανείς δεν είπε κάτι, γιατί κανείς δεν μας ξύπνησε από το λήθαργο...

    
Ο νέος την ακολουθούσε ολόκληρη τη Μέρα. Ο Ήλιος άρχιζε την κάθοδό του κουρασμένος πια, όταν εκείνοι, έφτασαν σε μια λίμνη. Ήταν μια όμορφη λίμνη γεμάτη με νούφαρα που επέπλεαν επάνω στα πράσινα νερά της. Καλαμιές σκέπαζαν τη μία της πλευρά, και θάμνοι θεόρατοι, την άλλη. Τα δένδρα ήταν ψηλά και έκρυβαν το φως του Ήλιου.

     Η υγρασία δημιουργούσε καπνό που αναδυόταν αργά προς τον ουρανό. Φωνές πουλιών και πετάγματα εντόμων δεν ακούγονταν πουθενά. Μια απίστευτη ησυχία πλανιόταν γύρω. Εκεί σταμάτησε η νεράιδα.Γύρισε τον κοίταξε κατευθείαν στα μάτια και του έγνεψε να πλησιάσει.

     Σαν να ξύπνησε από το λήθαργο ο νέος, κοίταξε τρομαγμένος γύρω του. "-Που είμαι;" ψέλλισε. "-Εδώ μαζί μου..." του είπε η νεράιδα. "-Εδώ είναι το σπίτι σου, μαζί μου." Πέταξε το μανδύα και του έπιασε το χέρι. "-Έλα, έλα να βουτήξουμε στο νερό. Είναι δροσερά και όμορφα."

     Θαμπώθηκε από την ομορφιά του κορμιού της. Ήταν σφιχτό και γεμάτο καμπύλες. Την ακολούθησε υπνωτισμένος. Βούτηξαν στα νερά κι άρχισαν να παίζουν. Έρχονταν όλο και πιο κοντά, οι ανάσες μπερδεύονταν, λαχάνιαζαν. Τα χάδια τους έγιναν πιο τρυφερά. Η καρδιά του νέου άρχισε να χτυπά δυνατά.
     "Πόσο τυχερός είμαι...." σκέφτηκε. "Αλήθεια, πόσο μεγάλη τύχη ήταν να γνωρίσω ξαφνικά μια τόσο όμορφη γυναίκα....!"

     Οι μέρες κυλούσαν με χάδια και φιλιά. Ο νέος ένοιωθε ευτυχισμένος εκεί. Μέσα στο συνεχές μισοσκόταδο ανακάλυπτε πράγματα που δεν είχε ποτέ φανταστεί.
     Ο καιρός όμως περνούσε, και η νεράιδα άρχισε να δυσανασχετεί. Δεν τον άφηνε πλέον να την αγγίζει όπως πριν.Δεν τον άγγιζε ποτέ. Δεν τον φώναζε κοντά της. Καθόταν μόνη σε ένα βραχάκι, και χανόταν μέσα στις σκέψεις της.

     Τότε εμφανίστηκε η μάγισσα. Ήρθε ξαφνικά μέσα σε ένα μαύρο σύννεφο. Κάτι είπε στη νεράιδα και αυτή τον κοίταξε με βλέμμα λυπημένο. Ανέβηκε στο σύννεφο και πέταξε μακριά μαζί της.
     Ο νέος έμεινε αποσβολωμένος να κοιτά. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί έφυγε. Τι είχε κάνει; "Δεν μπορεί, θα ξαναγυρίσει... Δεν μπορεί να φύγει έτσι ξαφνικά, χωρίς ένα αντίο, χωρίς μια λέξη..."

     Περίμενε εκεί.... Περνούσαν οι εβδομάδες και ο νέος έστεκε πάντα δίπλα στη λίμνη. Οι μέρες έσερναν τις ώρες τους αργά, βασανιστικά. Κοιτούσε πάντοτε ψηλά, στον ουρανό.
     Κάθε φορά που έβλεπε ένα μαύρο σύννεφο να πλησιάζει σπρωγμένο από τον άνεμο, αναθαρρούσε. Η καρδιά του πετάριζε. Περίμενε το σύννεφο να φέρει τη νεράιδα του πίσω. Εκείνο έφερνε όμως μόνο βροχή. Η νεράιδα δεν ξαναγύρισε ποτέ.

    
Καθόταν στην άκρη της λίμνης και αναρωτιόταν Γιατί;" Καμία απάντηση από πουθενά... Η μάγισσα μόνο πέρναγε καβάλα στο σύννεφό της και γέλαγε χαιρέκακα. Τώρα να σε δω θνητέ, που πήγε η γαλήνη και η ηρεμία σου....
     Γιατί χάθηκε η ομορφιά της ψυχής σου; Έτσι είναι πάντα... Έτσι θα γίνεται πάντα... Όλοι σας χρειάζεστε μια πλάνη, μία σκιά να βαραίνει τα μάτια για να καταλάβετε, να σταματήσετε να είστε ευτυχισμένοι".

     Μήνες ολόκληρους τον κοίταζε και γελούσε. Τον έβλεπε να μαραζώνει και η καρδιά της ευφραινόταν. Μέχρι που κάποια στιγμή πέρασε πάνω από τη λίμνη η μάγισσα με το λευκό σύννεφο.
     Είδε ο νέος το σύννεφο που κατέβαινε και άρχισε να τρέχει προς τα εκεί. Ένα τεράστιο χαμόγελο εμφανίστηκε ξανά και το πρόσωπό του έλαμψε. Όμως στο σύννεφο ήταν μόνο μια μάγισσα που το κοίταζε με λύπη.

     "-Τι κάνεις εδώ πέρα μόνος σου; Ποιος είσαι;
     "-Εγώ περιμένω την αγαπημένη μου να έρθει πάλι στη λίμνη μας. Την ξέρεις; Φοράει ένα μαύρο μανδύα και είναι πολύ όμορφη. Έχει ένα θλιμμένο χαμόγελο... Έφυγε μια μέρα με ένα μαύρο σύννεφο και δεν ξαναγύρισε."

     Η μάγισσα κατάλαβε.. "-Έλα" του είπε... "Έλα να σου πω...."
     "-Τι μπορείς να μου πεις εσύ μάγισσα; Που είναι η αγαπημένη μου;"
     "-Έλα να σου δείξω."

     Ανέβηκε ο νέος στο σύννεφο και πέταξε μαζί με τη μάγισσα πάνω από βουνά και πεδιάδες. Έφτασαν σε ένα δάσος σκοτεινό όσο και η λίμνη του. Εκεί υπήρχαν δύο σκιές που πήδαγαν από βράχο σε βράχο. Γέλια αντηχούσαν και κραυγές. Αναγνώρισε τη φωνή της...
     Μα που ήταν; Τι έκανε εκεί;

     "-Γιατί;;;" ρώτησε τη μάγισσα. 
     "-Δεν υπάρχει γιατί. Έτσι είναι ο κόσμος. Έτσι ήταν και έτσι θα παραμείνει για πάντα. Δεν χωράει καλοσύνη και γαλήνη μέσα του. Πρέπει να υπάρχουν σκιές παντού."
     "-Γιατί όμως; Ποιον πειράζει αν όλα είναι φωτεινά; Αν υπάρχει παντού χαρά και αγάπη;"
     Η μάγισσα δεν του απάντησε. Τον κοίταξε μόνο και κούνησε το κεφάλι της.

     "-Δεν κατάλαβες ακόμα; Ακόμα δεν μπορείς να καταλάβεις ότι τα ωραία πράγματα πρέπει να κρατούν για λίγο; Τι θα ήταν η ζωή σας αν παντού βασίλευε η ευτυχία; Ποιος θα μπορούσε να αντέξει αν όλα ήταν γύρω του όμορφα και εύκολα; Πως θα μπορούσες να κοιμηθείς, να ονειρευτείς εάν όλα είναι λουσμένα στο φως; Πως θα μπορούσες να νοιώσεις την χαρά της ηρεμίας αν ήσουν πάντα ήρεμος";

     "-Βλέπεις παλικάρι μου, ακόμα κι ο Ήλιος, δύει τη μισή μέρα. Παραχωρεί το θρόνο του στο βασίλειο των Σκιών. Μέσα εκεί ζει ο Έρωτας. Το υπέρτατο συναίσθημα ανήκει στη Νύχτα. Ανήκει στις Σκιές."

    
Ο νέος κατάλαβε. Όλα είναι μία αντίφαση. Η ευτυχία είναι ένα Όνειρο που κρατάει για λίγο. Είναι μια Στιγμή που τη ζούμε για να μας λείψει. Τότε καταλαβαίνουμε την αξία της. Τότε νοιώθουμε.

     "-Έλα πάμε πάλι πίσω. Εκεί στην πόλη από όπου ξεκίνησες. Τώρα ξέρεις. Τώρα μπορείς να ζήσεις κι εσύ σαν Άνθρωπος."
     "-Ναι, τώρα πόνεσα. Έμαθα."
     "-Όχι ακόμα. Αλλά τώρα, μπορεί να μάθεις κάποτε." ... είπε η μάγισσα και γύρισε το σύννεφο πάλι στον ουρανό.

     Η μέρα χάραζε και ο ορίζοντας ρόδιζε στο βάθος. Ένα ουράνιο τόξο σημάδευε το τέλος της μπόρας κάπου μακριά. Ο Ήλιος κόκκινος, σκορπούσε το φως του παντού. Μια ακτίνα ζέστανε το πρόσωπο του νέου.

     Έκλεισε τα μάτια κι ονειρεύτηκε τη νεράιδa του. Τι κι αν ήταν Μαύρη; Ήταν δικιά του, έστω και για μία στιγμή...
     "-Σε ευχαριστώ Μαύρη νεράιδα" φώναξε. "-Σε ευχαριστώ που με έμαθες να νοιώθω. Με έμαθες ότι όλα είναι περαστικά."
     "-Πάμε... Ο κόσμος είναι γεμάτος νεράιδες. Ήρθε η ώρα να ψάξεις τη Λευκή νεράιδα. Είναι κάπου εκεί έξω και σε περιμένει...."

ΠΗΓΗ : παραμύθια για νεράϊδες.
.....................................................................................................................................................................

ΝΕΡΑΪΔΑ- στίχοι-ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ

...............................................................................................................

Μένω ώρες ακίνητη στους λεπτοδείχτες μου του ρολογιού..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.


Να τα φυλάξω μου εμήναγες τα άνθια τα ανοιξιάτικα αυτά της πασχαλιάς...Τα φύλαξα και τα 'βαλα δίπλα στους λεπτοδείχτες.. του ρολογιού μου της καρδιάς τους χτύπους να μετράνε...Άδειο ήταν το δωμάτιο και έκαναν αντίλαλο του ρολογιού οι δείχτες.. Μετρούσανε αργά και βασανιστικά πάντα τον ερχομό σου...Μα οι πασχαλιές καθώς μαραίνονταν μου θύμιζαν..πως έρχονται μονάχα τα άνθια τους τα μοσχοβολητά.. μόνο τις Άνοιξες..κι ανθούνε..και τώρα εξεχάστηκες στα μακρινά πορτοπαράθυρα.. έρχεται ο  Χειμώνας...Δεν είναι η εποχή που ανθίζουνε αυτές οι πασχαλιές.. κι αλλού.. σε άλλα άνθια πότισες βροχή ψιχαλιστή...σε άλλα άνθια τώρα σκόρπισες την ''ανοιξιάτικη'' δροσιά σου..

Μένω ώρες ακίνητη στους λεπτοδείχτες μου του ρολογιού...μετρώ τις ώρες...τις στιγμές..τα δευτερόλεπτα τα άδεια ..τα κενά.. Μοιράζομαι τις σκέψεις σου χωρίς να σε κοιτάζω...Μα αν τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής...πως να καθρεφτιστώ μονάχη ? Σε τίνος μάτια να ακουμπήσω τη ματιά...να λάβω τα μηνύματα.. να ζωγραφίσω εικόνες ? Με τυραννούν οι λεπτοδείκτες μου βράδια πολλά καθώς ακούω τον ήχο τους του ρολογιού..οι ώρες σαν περνάνε...Χτυπάει κάθε μια ώρα εκεί το καμπανάκι μέσα στην ψυχή μου....Και τότε έρχονται οι μουσικές.. τον βασανιστικό τον χτύπο τους για μια στιγμή να σταματήσει..να διακόψει αυτό το μέτρημα του χρόνου του χαμένου.



 Μέσα χαμένη απ' τα βιολιά..και τις ''αγγελικές'' φωνές..τολμώ για να σε ζωγραφίσω..ήρθες κι εστάθηκες μπροστά μου μες στο σύννεφο...μου γνέφεις απόψε.. με κοιτάς..να ' ρθω να σου μιλήσω...Πως να φωνάξω ..τι φωνή..ποιά λαλιά μου εγώ για σένα νε να χρησιμοποιήσω..Αν χρησιμοποιήσω ανθρώπινη λαλιά..φοβάμαι μη σε σκιάξω..και μου χαθείς ξανά στα σύννεφα και μονάχη μου απομείνω...Να χρησιμοποιήσω φωνή νυχτοπουλιού..πάλι θα σε τρομάξω...

Θα μείνω άγρυπνη κι απόψε ως το πρωί..να δανειστώ αηδονιού λαλιά..να σου γλυκομιλήσω.. μην τύχει κι έρθεις πιο κοντά..να αισθανθώ πως δεν είσαι ένα όνειρο..μια οπτασία της βραδιάς...που ο νους μου τηνε πλάθει.
Το αποτύπωμα που άφησες ..ακόμα δεν ξεθώριασε ..μέσα μου ''φωσφορίζει'' ..να μου θυμίζει ανελέητα..και να 'ρχεται στα χείλη μου ψιθυριστά..πόσο ακόμα εσύ μου λείπεις....

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

 Μουσικές σαν  από ''ουράνιο'' πεντάγραμμα..από τα δάχτυλα της μοναδικής Ελένης Καραϊνδρου..ένα βαλς δίπλα στο ποτάμι..από την τελευταία ταινία του Αγγελόπουλου..
 << η σκόνη του χρόνου>>....Η σκόνη του χρόνου...λέω εγώ...που όταν κατακάθεται στο δρόμο της ψυχής ..γίνεται δρόμος που περπατήσαμε γλυκά...
η φίλη σας Σοφία...



Eleni Karaindrou - Waltz By The River 

............................................................................................................

5 Οκτωβρίου 2016

Ιδέ ο δάσκαλος – Απόσπασμα από «Τα Ελληνικά» του Δημήτρη Λιαντίνη

Εν αρχή ην ο δάσκαλος. Μη ο δάσκαλος η φύση θα ήταν, δε θα ήταν όμως οι κοινωνίες. Θα υπήρχε ο χρόνος, αλλά δε θα υπήρχε η ιστορία. Και στο βασίλειο των ζωντανών ήχων θα άκουγε κανείς την κραυγή, τα χουγιαχτά, τα συνθήματα. Δε θα άκουγε όμως ούτε θά ‘βλεπε τη φωνή, τα γράμματα της γραφής, τις συμφωνίες και τους χορούς.

Γιατί; Απλά, γιατί ο δάσκαλος είναι που μεταμορφώνει τον εγκέφαλο του ζώου σε νου του ανθρώπου. Αυτός κατορθώνει ώστε η ματιά του καθένα μας να μη μένει βλέμμα βοδιού, αλλά να γίνεται βιβλίο ανοιχτό να το διαβάζεις. Επεξεργάζεται το πετσί της κεφαλής μας και δημιουργεί πρόσωπο. Η δουλειά του δάσκαλου είναι ο αθέρας της βυρσοδεψίας. 


Και στο τέλος-τέλος ο δάσκαλος θωπεύει και μαλάζει έτσι το σώμα και την ψuχή μας, ώστε από τη στέρησή μας αποστάζεται το κλάμα, και από την πλησμονή κορφολογιέται το γέλιο μας…

Χωρίς το δάσκαλο ο λόγος θα σάπιζε άχρηστος μέσα στο έλος του κρανίου μας. Όπως σαπίζει άχρηστο το τραίνο που ρεμίζαρε για πάντα στο σταθμό… Και όπως σκεβρώνει άφτουρη η νύφη που έμεινε αγεώργητη από τον άντρα. Ο ιερός τρόμος της παρθενίας της σιγά-σιγά κακοβολεί, ωσόπου στο τέλος γίνεται ένα τεφρό δίχτυ αράχνης.

Μ’ ένα λόγο, ο δάσκαλος είναι ο ποιητής του ανθρώπου… Αν έλειπαν οι δάσκαλοι, η γη μας θά ‘ταν τυφλή. Και το σύμπαν ανυπόστατο….................................

Έτσι ορίζεται ο λόγος και η τιμή του δάσκαλου. Το τιμολόγιο όμως με το οποίο κοστολογούν το έργο του οι εξουσίες και οι αρχές πρώτα και ύστερα το άκριτο πλήθος είναι αλλιώτικο. Αλλίμονο! Άχρηστο για τις εφορείες.

Περιγράφω το σημείο που κράτησε η ακηδία, η παραχάραξη, η στρέβλωση, η τυποποίηση, ο ευτελισμός. Και κάμανε το κακό.


 Έτσι, ενώ η δουλειά του δάσκαλου είναι να τεχνουργεί ανθρώπους· ενώ αναλώνεται τίμια να ετοιμάζει πλάσματα που θα ζήσουν όχι στη φύση αλλά στον πολιτισμό, όχι στη ζούγκλα αλλά στην πόλη· ενώ όλοι οι άνθρωποι που πλάθει ο δάσκαλος κάνουν ο καθείς το δικό του επάγγελμα, και είναι ο καθείς μία ψηφίδα στο ενιαίο ψηφιδωτό της οικονομίας της αγοράς της πολιτείας, εμείς με τον καιρό εχάσαμε τον ιδρυτικό χαρακτήρα της λειτουργίας του δάσκαλου. Και τη δουλειά του την επήραμε σα μία από τις πολλές δουλειές των ανθρώπων. Ένα επάγγελμα ρουτίνας. Μια μονάδα εργασίας όμοια με τις άλλες βλέπουμε και στο δάσκαλο. Εξεχάσαμε, δηλαδή, ότι στο ψηφιδωτό των επαγγελμάτων ο δάσκαλος δεν είναι η μια ψηφίδα ανάμεσα στις άλλες. Αλλά είναι ο καλλιτέχνης νους ο κοσμητικός και ο επόπτης που φιλοτεχνεί ολόκληρο το ψηφιδωτό. Δημιουργεί, δηλαδή, ανθρώπους κατά την έννοια ότι τους αποσπά από τη δικαιοδοσία του φυτού και του ζώου. Και τους υψώνει στην οντολογική μοναδικότητα του νοήμονος πλάσματος.


Γιατί αυτή είναι η δουλειά του δάσκαλου. Να δουλεύει το μυαλό, όπως ο καλαντζής δουλεύει το καλάι. Και να παράγει ανθρώπους όπως ο χαλκιάς κατασκευάζει χαλκώματα. Ενώ όλοι οι άλλοι χρησιμοποιούν το μυαλό τους σαν όργανο και παράγουν προϊόντα. Όλα δευτερογενή, και για του βίου τη μηχανή. Βιομηχανία, πες.

Ετούτη η υποβάθμιση της φύσης και της δουλειάς του δάσκαλου, η πτώση του από τη θεία λειτουργία της αρχικότητας στην ταπεινή χειρωναξία της επανάλημης, σημάδεψε το πρώτο μεγάλο λάθος στην παιδεία.............................................

Έτσι πορεύτηκαν τα πράγματα με την κοινωνική υποβάθμιση του δάσκαλου. Με την οικονομική απροθυμία, την κατασκευαστική του προχειρότητα, την πλημμελή του συντήρηση. Και με τον τύφο και τον οίκτο, το χάζι και το μώμο, και την κυρίαρχη απρονοησία μας σε όλες τις εποχές και σε όλες τις χώρες. Η μόνη εξαίρεση είναι ο Λυκούργος που έχτισε τη νομοθεσία της Σπάρτης και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Γιατί ο Λυκούργος στην παιδεία είχε εναποθέσει το Α και το Ω της πολιτείας.


Ωσόπου πια σήμερα έχουμε πλάσει σταθερό το δείγμα του δάσκαλου. Μια αξιοδάκρυτη σώρεψη από μαζώματα, κι ένα ριντίκολο ηχηρό.


Είναι ο σχολαστικός, ο ταβλαδόρος και ο αργόσχολος, ο καματερός στην παραπαιδεία, ο οσφυοκάμπτης, ο ψοφοδεής και ο ληρολόγος, ο δευτεροτριτοβάθμιος και ψιλικανζτής δάσκαλος. Μίζερος και κακομοίρης, με την ομπρέλα και το γιλέκο, και με το ξεβλαστωμένο χαμόγελο. Είναι ο αεί πενόμενος και ο μύωψ, με τα ραιβά σκέλη και τα βρώμικα νύχια, που, όπως είπε κάποιος, ποτέ του δεν είχε ερωμένη ούτε ιδέα.


Οι περήφανοι δάσκαλοι εστάθηκαν πάντα η εξαίρεση. Μιλάμε για τους δυνατούς και τους πόριμους. Τους ικτίνους και τα γεράκια, τους καλουργούς και καλλιτέχνες και καλλικράτες δασκάλους, που κάτω από την ταπεινή καροσσερί της Φάου-Βε κρύβουνε προσεχτικά τη μηχανή της Πόρσε. Αυτός όμως ο εξαίρετος τύπος του δάσκαλου, που με τα πλούσια κοιτάσματα της φυσικής δωρεάς του πετυχαίνει να σβήνει το κατάδικο κοινωνικό στίγμα της συντεχνίας του, δεν είναι το θέμα μας εδώ. Γιατί ‘ναι η εξαίρεση. Και η εξαίρεση είναι δουλειά της ποίησης. Ενώ της επιστήμης η δουλειά είναι ο κανόνας…


Φροντίσαμε, να κατεβάσουμε το δάσκαλο από το φυσικό του πρωτάτο στα στερνά και στα έσχατα της υπόληψης και της ζωής.


Δεν ταξινομείται η παιδεία. Κι όσο τη λογαριάζουμε σαν επένδυση ανάμεσα στις άλλες, έστω και την πιο σημαντική, τόσο θα συνεχίζουμε να τελούμε σε σύγχυση φρενών. Έτσι, ώστε να μπερδεύουμε το ψάρι με τον ψαρά που το ψάρευε.

Αυτός είναι λοιπόν ο ρεκάζοντας δάσκαλος, ο τσαλαπατημένος από την κοινωνική του μειονεξία. Και από το καπέλωμα των συρμών της εποχής μας, που ορμούν και χύνουνται στην παιδεία όπως ο άνεμος στα σκισμένα πανιά. Και από τις ντιρεκτίβες των κέντρων απόφασης, που μετατρέπουν τα σχολειά σε εργοστάσια μαζικής κατασκευής ανθρωπάριων….............................................

Ιδέ ο δάσκαλος – Απόσπασμα από «Τα Ελληνικά» του Δημήτρη Λιαντίνη.

..............................................................................................................

.

Freinet- Φρενέ "ο δάσκαλος που άφηνε τα παιδιά να ονειρεύονται" - 

............................................................................................................

4 Οκτωβρίου 2016

Τραπεζάκια καφενείου μαρμάρινα .. παλιές γυναίκες.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Διαμαρτυρίες ..κίνηση..βουή και ''χημικά''μια τρελλαμένη η πόλη που μας κατοικεί και που την κατοικούμε..Κι από την άλλη οι ''βαρετοί'' που τους βαρέθηκα κι εγώ ειλικρινά..εκείνους τους ανιαρούς ανθρώπους να ακούω..Αρπάζουνε μια φράση από δω ..γράφουνε μια ανόητη ατάκα από κει και ολημερίς και ολονυχτίς γκρίνια και φτώχεια και ασχήμια του μυαλού..εσένα σου παρουσιάζουν.λες και τους όρισαν προστάτες ολονών..Κι εσύ μέσα σ' αυτό το σκηνικό να ψάχνεις για να μείνεις άνθρωπος ..να ψάχνεις για να βρεις την άλλη όψη του νομίμαστος.Να προσπαθείς να διώξεις το ''σκουπιδαριό'' και να γλιτώσεις εάν γίνεται τον κατεστραμμένο πια ιστό τον πολιτισμικό της καθημερινότητας..Για να ξεφύγεις και να νιώθεις ''άνθρωπος''..

Όμορφα που φαντάζουνε τα στέκια τα παλιά καφέ..στις σκοτεινές τις πόλεις !!!Στέκονται εκεί από πολύ μακριά..μέσα στου χρόνου τα γρανάζια...Στενόχωροι καιροί θα 'ρθεις και θα μου πεις..κι εσύ ακόμα μου μιλάς για τα παλιά τα αρχοντικά..για εποχές αλλοτινές...ο κόσμος τώρα είναι ''στριμωγμένος'' κρίση τριγύρω όλοι λέν' και οι άνθρωποι υποφέρουν...Μα να.. καταμεσίς ..μες στην πολύβουη ..την όμορφη άλλοτε..μα και τώρα ακόμα  Αθήνα...εκεί σε έναν πεζόδρομο..κάπου στα γνώριμα δρομάκια τα παλιά..στον τόσο δρόμο μας γνωστό..εκεί εις την Αιόλου..ένα ''λουκουματζίδικο'' παλιό..γράφει ακόμα ιστορία...

Τραπεζάκια καφενείου μαρμάρινα λευκά ..σάλα μεγάλη και παλιά..ξύλινες σκάλες που μιλούν από μονάχες τους..πως είναι
απομεινάρια αρχοντικού παλιού..μιας εποχής που κάποτε.. όλα είχαν ένα άλλο χρώμα..Αγαπώ τα καινούρια τα καφέ...έχουν μια νότα εξέλιξης ..μια νότα νέου..φρέσκου..μα τα παλιά είναι αλλιώς..λες κι έχουνε μία μυρωδιά απ' το πέρασμα του χρόνου..Είναι στιγμές που αποζητώ ..παλιομοδίτικα να πίνω τον καφέ μου...Είναι στιγμές που οι παρέες μου με οδηγούν..ανάλογα με την όσμωση που έχω με ανθρώπους..Παλιές μου μνήμες σαν θα συζητήσω και θα θυμηθώ..θέλω να 'μαι και στο κατάλληλο το περιβάλλον..

Γέμισε η σάλα από κυρίες και κυρίους.. που στο κλίμα με βάλανε ..του αληθινού..του γνήσιου..του αυθεντικού που ψάχνουνε καφέ...Νέοι και γέροι..όλοι μαζί..μιας θεωρίας άνθρωποι..του απλού..του ανεπιτήδευτου..του αφτιασίδοτου εαυτού...άνθρωποι αληθινοί...Ναι..ναι μου λέν' πολλές φορές και με ''κατηγορούν'' πως τάχα εγώ έχω λυμένα τα προβλήματα και στέκομαι παρατηρητικά σε γεγονότα..εικόνες ..στέκια κι εποχές...που μου προσδίδουν άλλη αίσθηση ..μου δίνουν στην καθημερινότητα μια πολυτέλεια τόσο απλή..που αυτούς τα ''βάσανα'' της κρίσης δεν τους το επιτρέπουν..Λάθος ..μεγάλο λάθος κάνετε τους απαντώ..Είμαι κι εγώ κομμάτι σας..είμαι μια από σας..Που βλέπω ..ακούω ..γεύομαι τη φθίνουσα πορεία μας..το κατρακύλισμα της χώρας μου..τη φτωχοποίηση των συνανθρώπων μου..γιατί άμεσα κι εγώ εις το ''πετσί'' μου αυτό το νιώθω..


Μα είναι όμορφη η ζωή και ο χρόνος μας κυλά..και δε μας περιμένει..δεν ξέρει ο χρόνος από κρίσεις και λεφτά...κι είναι ετούτες οι μικροχαρές..και οι επιλογές μας οι ξεχωριστές που κάνουμε ..ακόμα και στα πιο απλά..όταν διαλέγουμε να πιούμε ένα τόσο δα μικρούλι καφεδάκι... Κι αν μάλιστα πετύχεις και το βρεις να σου τρατάρουνε μαζί με τον καφέ...κι ένα γλυκό του κουταλιού..κι είναι και το αγαπημένο σου..εεε..τότε είναι πανδαισία η ευχαρίστηση..αυτή η μικροχαρά...

Έχει όμορφα στέκια η Αθήνα μας..όπως και κάθε πόλη..αρκεί να απεγκλωβιστεί κανείς απ' τη μιζέρια της ψυχής..και να ανοίξει τα μάτια του σωστά..να βάλει χρώμα μέσα..όταν σοκάκια από παλιά ξανά περιδιαβαίνει...

Σαν μουσική έρχεται και μας συναντά..η ευτυχία της στιγμής..σαν κατορθώσεις έξω να κλειδώσεις έστω και προσωρινά..τα ''δύσκολα'' ..που την καθημερινότητά μας καταστρέφουν...καθώς ο χρόνος αμείλικτα κατρακυλά μπροστά μας...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................


Οι γυναίκες οι παλιές ---- Γεράσιμος Ανδρεάτος 

............................................................................................................

3 Οκτωβρίου 2016

.. το μονοπάτι αυτό το αόρατο..το δύσβατο..το ''εντός'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.


H στιγμή που με αγγίζει..η στιγμή που αφήνω να με προσπεράσει..το παρελθόν.. που έγινε ο δρόμος που με οδηγεί σταθερά στο τώρα..είναι τα δικά μου αποθέματα ψυχής..αυτό είναι το μελάνι μου..αυτό με κάνει να σιωπώ ή να μιλάω γράφοντας.Γιατί όλες αυτές οι σιωπές χρόνια μέσα μου..λέξεις ήταν που δεν έβγαιναν.Λυτρώνομαι όταν γράφω τις αλήθειες μου, χωρίς κανέναν να φοβάμαι..λυτρώνομαι κι ας μοιάζουνε σκληρές όταν σταθώ απέναντί τους..μα το μελάνι της καρδιάς ξεχύνεται και γράφει και γεμίζει στίγματα..αποτυπώματα καρδιάς επάνω σε σελίδες άψυχες...που παίρνουνε ζωή.

Στέκομαι ώρες στους καθρέφτες της ψυχής μου αρκετές, κι ας μου δημιουργούν ακόμη και οι καθρέφτες μου αυτοί παραμορφώσεις και ανατανακλάσεις ανεπιθύμητες συχνά...όχι για να ζήσω μνήμες ..αναμνήσεις και να παρηγορήσω της ψυχής μου σφάλματα..μα για να θρυμματίσω ..να σπάσω τα κομμάτια τα σαθρά αν μπορώ..και μέσα από τα κομμάτια αυτά να πληγωθώ και να ματώσω..Γιατί αν μπήξεις το μαχαίρι βαθιά στις σάρκες σου κι αν το αντέξεις να αιμορραγήσεις και να πληγωθείς..κάνεις ένα ταξίδι αλλιώτικο ..στου χρόνου ..στις διαδρομές του μέλλοντος..που είναι απ' το μελάνι της ζωής...γεμάτες πάντα με εκπλήξεις.
Ο καθένας ψάχνει τη δική του τη διαδρομή από άλλο μονοπάτι.. άλλος παίρνει το μονοπάτι το έξωθεν..το οφθαλμοφανές...και άλλος το μονοπάτι αυτό το αόρατο..το δύσβατο ..το ''εντός''..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

 Το μονοπάτι της ζωής σ' ένα γκρεμό τελειώνει
 κι απού `χει στην ψυχή φτερά τ' ανοίγει και γλιτώνει !!!!!!!!!!!

Υπέροχοι στίχοι..παραδοσιακό τραγούδι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


Στίχοι: Παραδοσιακό
Μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης



Το μονοπάτι της ζωής - Χαΐνηδες 

..............................................................................................................

~ Ο γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον, Richard Bac



“..το να βρούμε αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε περισσότερο από κάθε άλλο πράγμα στη ζωή μας και να τραβήξουμε προς τα εκεί με θάρρος, ακλόνητη αποφασιστικότητα και επιμονή, είναι ο δρόμος όλων εκείνων που τολμούν να ζουν ευτυχισμένοι. Ως αντάλλαγμα για αυτή την προσπάθεια μας θα μας περιφρονήσουν, θα μας χλευάσουν και θα μας εξοστρακίσουν από τον κύκλο τους οι φίλοι και οι συγγενείς.

Αν επιμείνουμε όμως, αν αντέξουμε τη μοναξιά μας και μείνουμε αφοσιωμένοι σε αυτό που με τόση αγάπη αποφασίσαμε να κάνουμε, τότε θα ανακαλύψουμε ότι έχουμε καινούριους φίλους και καινούριους συγγενείς, οι οποίοι ήδη συμμερίζονται τις αξίες και τα ιδανικά που έχουμε επιλέξει, κι ότι μαζί τους θα πετάξουμε πολύ πιο μακριά και πιο ψηλά από όσο μπορούμε να ονειρευτούμε….”

~ Ο γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον, Richard Bac 
( απόσπασμα).
...............................................................................................................

Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον, η πιο πολυσυζητημένη, γεμάτη έμπνευση ιστορία της εποχής μας, αφηγείται τη ζωή ενός πουλιού, που είναι αποφασισμένο να μην είναι συνηθισμένο. Αυτό το μοντέρνο κλασικό best seller, που έχει εκδοθεί με ένα όμορφο νέο εξώφυλλο και είναι η ιστορία ανθρώπων που θέλουν να ακολουθήσουν τα όνειρά τους, αλλά και να φτιάξουν τους δικούς τους κανόνες, έχει εμπνεύσει ανθρώπους ανά δεκαετίες. 

«Οι πιο πολλοί γλάροι το μόνο που μπαίνουν στον κόπο να μάθουν είναι οι βασικές αρχές της πτήσης – δηλαδή πώς να πετούν για να φτάσουν από την ακροθαλασσιά στην τροφή τους και πάλι πίσω», γράφει ο συγγραφέας Richard Bach σε αυτή την αλληγορία για ένα μοναδικό πουλί που ονομάζεται Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον. «Γι’ αυτούς δεν έχει σημασία το πέταγμα, αλλά το φαγητό. Όμως για τούτον εδώ το γλάρο, μετρούσε πολύ περισσότερο η χαρά τού να πετάει». 


Το πέταγμα στην πραγματικότητα είναι η μεταφορά που κάνει την ιστορία αυτή υψηλού νοήματος. Αυτό το μοντέρνο κλασικό best seller είναι ένα παραμύθι για την αναζήτηση υψηλού νοήματος στη ζωή, ακόμη κι αν το σμήνος σου, η φυλή ή η γειτονιά σου βρίσκει τη φιλοδοξία σου απειλητική (κάποια στιγμή ο αγαπημένος μας γλάρος εξορίζεται από το ίδιο του το σμήνος).

Χωρίς να διακινδυνεύει το υψηλό του όραμα, ο Ιωνάθαν μαθαίνει τη σημασία της αγάπης και της ευγένειας και λαμβάνει την ύψιστη ανταμοιβή – την υπεροχή. Οι ονειρικές εικονογραφήσεις από τον Russell Munson είναι απλώς οι σωστές εικονογραφήσεις για αυτό το κλασικό έργο πνευματικότητας που έχει εμπνεύσει χιλιάδες αναγνώστες να ακολουθήσουν το δικό τους μονοπάτι στη ζωή και να εκπληρώσουν τον πραγματικό τους σκοπό.


Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου.
..............................................................................................................

Ένα εξαιρετικό βίντεο..γεμάτο εικόνες..κίνηση...νοήματα..μουσική...μια ιστορία που άγγιξε όλους μας...το πέταγμα προς τον αληθινό μας σκοπό...το πέταγμα προς τα όνειρά μας........


 

O Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον by Way of Life seminars

...............................................................................................................

2 Οκτωβρίου 2016

Παίρνει το χρώμα του ουρανού η θάλασσα..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Παίρνει το χρώμα του ουρανού η θάλασσα..κάθε που έρχεται Φθινόπωρο..Χειμώνας ..Άνοιξη ..Καλοκαίρι..Περνάνε τα καϊκια από μακριά στο βάθος του ορίζοντα..της γκρίζας θάλασσας ..κάτω απ' την Παλιοβούνα.Λιγόστεψαν οι άνθρωποι που κολυμπούν Φθινοπωριάτικα..μα εμένα η καθημερινότητα με τα ατελείωτα τα πήγαινε - έλα της εκεί ξανά σ' αυτήν την αγαπημένη μου ..εκεί με οδηγεί..Λούζομαι στα γαλήνια της νερά..που αναδεύουνε παφλάζοντας.. πέρα δώθε κουνώντας τις βαρκούλες δίπλα μου..αράξανε κι αυτές..

Βουτάω το κορμί..βουτάω το βλέμμα μου στο βαθυγάλαζο ..να απλώσω επάνω μου ζητώ το χάδι της..ν'απλώσω την ελπίδα..και να ''γευτώ'' την τελευταία αλμύρα της..που απλόχερα μου δίνει.
Μονάχη μου ..με κόσμο λιγοστό...λατρεύω τούτο τον καιρό..απομακρύνομαι..και παρασύρομαι..αφήνομαι στα κύματα..αφήνομαι σ' ένα τραγούδι σιγανό..ένα ''χορό'' από στιχάκια..που'ρχονται μες στη σκέψη μου..τις τελευταίες απλωτές...καθώς στα όμορφα νερά της.. σαν τολμώ να αφεθώ..

Γελώ μονάχη μου στιγμές- στιγμές..και απορώ ..πως με μαγεύει πάντα αυτή η ''μάνα'' θάλασσα..αυτή μονάχη της με τόση δύναμη και μου ξαναγεννά την παιδικότητά μου.Χαμογελώ ..σκέφτομαι..παρασύρομαι και αποχαιρετώ το απαλό το χάδι της..την αλμύρα που μου τράταρε όλο το Καλοκαίρι.Βαδίζω βιαστικά στο σπίτι πια της φίλης μου..πρέπει να μοιραστώ τις σκέψεις μου..Εφθινοπώριασε για τα καλά ..κι εγώ ακόμη ανοίγομαι και γέρνω τη ματιά προς την πλευρά της θάλασσας.

Της Κυριακής το απόγευμα και του απολογισμού..της ενδοσκόπησης και της καινούριας εβδομάδας η ελπίδα...
Αδειάζω το δισάκι με τα μπανιερά..πέτρες..κοχύλια..όστρακα.. απομεινάρια του Καλοκαιριού ατάκτως εριμμένα..Πρέπει να τα φυλάξω πια στις γυάλες μου..μαζί με αναμνήσεις..Καλοκαιριού που πέρασε και δεν ξαναγυρνά...Κρατάω την αλμύρα ..το αλάτι της..έτσι να νοστιμίζει εκεί τις θύμισες ..μέχρι το άλλο Καλοκαίρι.
Του χρόνου πάλι!!!

 Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη 
..............................................................................................................
.
 

Tchaikovsky - THE SEASONS: OCTOBER ("Autumn Song") 

..............................................................................................................

1 Οκτωβρίου 2016

..εκεί στον κήπο της καρδιάς..μια πεταλούδα διάφανη - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ήρθε μια πεταλούδα διάφανη πρωί - πρωί..κι έφερνε κύκλους γύρω μου πετώντας.. λες και ήτανε χαρούμενη...που μ' έβλεπε να κελαηδώ και να χαμογελώ...Είναι η ψυχή μου μου' πες ..κι εγώ που τόσο στη ζωή μου λάτρευα οι ψυχές να μ' αγκαλιάζουν ..αναγάλλιασα με μιας..δε θέλησα σε σκέψεις άβολες να μπω...Δε θέλησα τις θεωρίες μου να αναλύσω...τίποτα από όλα αυτά που διάβασα δεν ήθελα να ισχύουν..Πόση ανάγκη έχει η ψυχή στιγμές - στιγμές απ' την αλήθεια και την πραγματικότητα να φύγει..να πετάξει...Μια πεταλούδα διάφανη ...εκεί στον κήπο της καρδιάς..γύρους να φέρνει ..ολόγυρα...Μα μελαγχόλησα για μια στιγμή...πως γίνεται εσκέφτηκα να είναι η πεταλούδα αυτή...η δική σου η ψυχή..αφού εσύ είσαι ζωντανός..και οι ψυχές των ζωντανών στο σώμα κατοικούνε...

Επέμενες..όχι είναι η δική μου η ψυχή..που πέταξε από τόσο μακριά..και θέλησε να βγάλει διάφανα φτερά.. θέλησε να σε αγκαλιάσει...ζεστά τριγύρω σου γυρνώ...δε θέλω άλλη καμμιά ψυχή να 'ρθει κοντά σου και να σε πληγώσει...Για να σε γεμίσω αγάπη προσπαθώ...αλώβητη να μείνεις στο εξής...Μα δεν είναι εύκολο πολύ αυτό που προσπαθείς...γεμίζουνε τη νύχτα οι κήποι μας άγριες νυχτερίδες..και η δική σου η ψυχή την ώρα εκείνη αναπαύεται...για να πετάξει δεν μπορεί...Άπλωσα μονομιάς τα χέρια μου την πεταλούδα να εγκλωβίσω..να μου  κρατάει συντροφιά τις νύχτες που κοιμάμαι..Μα σκιάχτηκα..φοβήθηκα.. μην τσαλακώσω τα φτερά της διάφανης της πεταλούδας...Την άφησα ελεύθερη στον κήπο να πετάει...κι αν μόνη της αντέχει αυτό το πέταγμα..τότε θα το τολμάει...Κατέρευσαν οι θεωρίες μου για τις ψυχές..αυτές που νόμιζα, πως των πεθαμένων έχουν τη δύναμη μονάχα πότε- πότε  να πετάνε..Ένα άγγιγμα φτερουγιστό..το βλέμμα μ' εκανε να στρέψω στην πεταλούδα αυτή..μήπως και την ψυχή σου αναγνωρίσω...

Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................
.
 Πεταλούδα - Βασίλης Παπακωνσταντίνου.
............................................................................................................

Ήρθαν οι μυρωδιές απ' τα αη δημητριάτικα..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ήρθαν οι μυρωδιές απ' τα αη δημητριάτικα..τα όμορφα χρυσάνθεμα και γέμισαν την κάμαρα πρωί -πρωί από νωρίς και με ταξίδεψε εκείνη η μυρωδιά..πίσω εκεί εις τα παρτέρια της μάνας μου,την όμορφη αυλή μας...έτρεξα για να κόψω πάλι απ' τα καννελιά- χρυσά τα άνθια τους..γιατί ένα χρώμα της άρεσε πάντοτε να φυτεύει..Αυτά είναι μας έλεγε τα παραδοσιακά..τα κλασσικά χρυσάνθεμα..έχουν ξεχωριστή τη μυρωδιά απ' τα παλιά..Μα η αυλή μας ήταν γεμάτη από φωνές και κίνηση..τούτο το μήνα που έμπαινε..λες και βιαζόταν ο πατέρας μου μη τύχει και του ξεγλιστρήσει..Να προλάβουμε να σπείρουμε Φανή..εφώναζε της μάνας μου..γιατί ετούτο τον μήνα τον Τρυγομηνά..που λέμε εμείς οι Πόντιοι..(αν και στην υπόλοιπη Ελλάδα λένε το Σεπτέμβρη Τρυγητή..ίσως γιατί εκεί ψηλά στα Βόρεια στη δική μου την πατρίδα ,το κλίμα είναι πιο δροσερό..κι αργούνε να ωριμάσουν τα σταφύλια..) κι αν  δεν προκάνεις να σπείρεις από νωρίς της έλεγε τούτη την παροιμία: 
<< "Οκτώβρης και δεν έσπειρες, οκτώ σωρούς δεν έκαμες".>>

Ήταν εκεί και η καρότσα με το τρακτέρ του εξαδέλφου μου που εξεφόρτωνε τα ξύλα...πολλά τα ξύλα μες στην αποθήκη μας..γιατί ο Χειμώνας εκεί στα Βόρεια..ήταν μεγάλος και βαρύς κάθε χρονιά..Κι όλα εμείς τα μικρότερα παιδιά..ήμασταν χρήσιμα από νωρίς..λογιζόμασταν χέρια εργατικά...σε κάποιες μικροδουλειές, που φέρνανε βοήθεια πάντα εις τους γονείς μας..Κάναμε μια σειρά..και κουβαλούσαμε γελώντας και τραγουδώντας τα ξύλα αυτά τα όμορφα κομμένα μέσα στην αποθήκη..Εμύριζαν βουνό..ήταν δρυς..''μεσέδες'' τα έλεγε ο πατέρας μου..έχουν πολλά από αυτά τα δάση της πατρίδας μου...

Πιο πέρα ήταν η μηχανή που έβγαζε το κρασί..και η γιαγιά μου έτρεχε νωρίς νωρίς -νωρίς και μάζευε στο κανάτι της το μούστο από το στύψιμο των σταφυλιών..και μας έφτιαχνε τη μουσταλευριά.. γεμάτη με καρύδια και κανέλλα... έφτιαχνε πάντα κάθε κάθε Οκτώβρη τέτοια εποχή και όμορφο πετιμέζι...Έβραζε μέσα σε αυτό τα κολοκύθια τα κόκκινα τα μεγάλα που είχε από τον κήπο μας..τα νόστμα ''ρετσέλια''..Έτσι το λένε το γλυκό αυτό στη πατρίδα μου τη Θράκη..είναι ποντιακή περισσότερο η συνατγή αυτή...Και κάθε χρόνο εκεί στο τέλος του μήνα αυτού του Οκτώβρη έκανε πάντα και καλό καιρό..είχαμε πανηγύρι.

.Ήταν η εκκλησία του χωριού δίπλα σιμά στο σπίτι μου το πατρικό...Ο Αη- Δημήτρης έλεγε η νόνα μου είναι ο προστάτης για τούτο το αγροτικό χωριό...Κι η μάνα μου εχαμογέλαγε ήσυχα και καταλάβαινα πως ήξερε καλά..πως μόνο με τα χέρια της τα εργατικά..και που ήταν σαν μελίσσι που δεν κουράζεται και δε σταματά...θα κάνει προκοπή...και θα γίνει από μόνη της προστάτης των παιδιών της..


Μας έραβε και φουστανάκια με σιρίτια όμορφα λουλουδιαστά.. γιατί έλεγε τα κοριτσάκια της να 'ναι όμορφα και καθαρά..σε τούτο δω το γιορτάσι ..τούτο το πανηγύρι, που ελογίζονταν το μήνα αυτό σαν ένα άλλο Καλοκαίρι :

<< Άη Δημητράκη μου, μικρό καλοκαιράκι μου.>> μονολογούσε κι έλεγε συχνά..γιατί μετά μας μήναγε..μέσα όλοι τα κεφάλια...
πως θα στρωθούμε στο διάβασμα για το σχολειό..να δούμε προκοπή..γιατί δεν ήθελε μας έλεγε να μένουμε αγράμματα..το 'χε καημό μεγάλο, που αυτή επήγε μόνο στο Δημοτικό..και ήταν τόσο ανήσυχη και ήθελε να μαθαίνει και να ξέρει...
Ακόμα έχω τη λύρα μες στο νου...εκεί στο καφενείο του χωριού..αποβραδίς του Αη- Δημητριού...και τους χορούς που κάναμε τούτον εδώ το μήνα...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
..............................................................................................................

          
Τραγούδι: "Φινόπωρο"
Ποίηση: Κώστας Χατζόπουλος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Εκτέλεση: Διονύσης Τσακνής και Παιδική Χορωδία Δημήτρη Τυπάλδου


Φθινόπωρο Δ. Τσακνης - Παιδικη Χορωδια Δημητρη Τυπαλδου 

..............................................................................................................