-Γιάννης Ρίτσος, «Το χώμα κάτω απ’ τη βροχή»

VIVALDI - A Rain of Tears - ANDERSON & ROE 

Μια μουσική που ''στοχεύει''κατευθείαν στην ψυχή...

Βροχή από δάκρυα !!!!!!!!!!!!

Υπέροχοι..δεξιοτέχνες !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

............................................................................................................

 -Γιάννης Ρίτσος, «Το χώμα κάτω απ’ τη βροχή»
(απόσπασμα)

 
 Τούτη η αργή, ασταμάτητη βροχή, καλόδεχτη, βοηθάει,
μαλακώνει το χώμα, πλένει μητρικά τα φύλλα της συνοικιακής
τριανταφυλλιάς απ’ τη σκόνη,
νοτίζει τις φτωχές στέγες- όλα τα δείχνει ταπεινά και φτωχά,
τους αφαιρεί την έπαρση και τη σκληρότητα, φτωχαίνει ακόμα
και τη λύπη,
γίνεται η λύπη μαλακιά, πονετική- δεν επιμένει
σ’ αυτή την τυφλή αρνητική περηφάνεια της, μπορεί να σκύψει,
να κλάψει ή να χαμογελάσει, σαν ένα νέο κορίτσι
που ‘κλαιγε στο παράθυρο κι είδε έξαφνα στα τζάμια το γλυκύ της πρόσωπο
τόσο νεανικό, τόσο όμορφο- ωραίο ακόμη κι όταν κλαίει-
κ’ ίσως ακόμη πιο ωραίο, τόσο που χαμογελάει.
 Τούτη η βροχή
μιλάει με τα λόγια της, ήσυχα λόγια, όχι για μένα και για σένα-

 
δεν έχουν στόχο τα λόγια της – γι αυτό μας μιλάνε-
δεν αφορούν εμάς, δε θέλουν να μας συμβουλέψουν,
να μας παινέψουν, να μας κατηγορήσουν, να μας παρηγορήσουν,
δε μας αναγκάζουν σ’ οποιαδήποτε στάση
σ’ άμυνα, ή σ’ επίθεση, ή σε απολογία- Ήσυχα λόγια της βροχής, μπορεί και να θυμίσουν
το μοσκοβόλημα της γης- όχι της γης όταν σκάβουν ένα λάκκο-
της γης που βρέχεται κι απορροφά κ’ υπομένει και πρααίνεται
και λουλουδίζει μια μέρα αναπάντεχα –
μια μυρωδιά καρτερίας, απαλή και μεγάλη
που διαστέλλει τα μάτια μας μες στ’ όνειρο σαν να τα κλείνει…»

...................................................................................

..μείνε λοιπόν έτσι όπως είσαι ..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη

<< Επίτρεψέ μου να σου πω ,πως κάποια παιδιά σαν εσένα δεν μεγαλώνουν ποτέ,γιατί σαν μεγαλώσουν.. οι Ιθάκες του καθενός από εμάς θα χαθούν, γιατί μόνο τα μικρά ευαίσθητα παιδιά έχουν πια Ιθάκες.Οι μεγάλοι τις έχασαν στο ψάξιμο του παράλογου εγώ τους και στα συντρίμια της καθημερινής ασχήμιας της ζωής τους...μείνε λοιπόν έτσι όπως είσαι και λύτρωσε εαυτούς και αλλήλους..φιλώ σε...>>

Όμορφα λόγια και γλυκά..μα βαρυσήμαντος ο λόγος που μου απευθύνεις φίλε μου καλέ..είναι αδύναμοι οι ώμοι μου...κι εγώ ποτέ μου δεν εσήκωσα ανάστημα τον κόσμο για να σώσω..Τον εαυτό μου επροσπάθησα.. μονάχα αυτόν για να καλυτερέψω..αν μπορώ..να τα 'βρω μια και καλή μαζί του...Μεγάλωσα κι ακόμα προσπαθώ και για Ιθάκες ψάχνω.. Εμένα οι Ιθάκες μου δεν είχανε ποτέ τρικάταρτα καράβια..Κάτι μονάχα σχεδίες απλές και ταπεινές..γιατί απλοϊκή ήταν η καταγωγή μου..Δεν ήμουν από τζάκια ξακουστά..ούτε από βασιλικά σινάφια..για να 'χω ''στόλους'' και αρμάδες ξακουστές..
Πάντα χανόμουν και τις έψαχνα μέσα σε σελίδες ποιητών και απλοϊκών ανθρώπων..

Ναυάγησα πολλές φορές..θαλασσοπνίγηκα επάνω σε τούτη τη μικρή μου τη ''σχεδία''..Μα αγκιστρώθηκα από τα ξύλα της..και σώθηκα..κι ακόμα πίστεψέ με κολυμπώ..Δεν είσαι μόνος στη ζωή, που εναυαγήσαν τα νησιά και Ιθάκες δεν θωρείς σιμά σου..Χάθηκε η πυξίδα μας πολύ καιρό..μα εμείς καπεταναίοι παλιοί..θα βρούμε τα σημάδια  της διαδρομής..τα μίλια θα μετρήσουμε..και ξέρες θα αντικρύσουμε ξανά..Φυσάει πολύ στους κόσμου τα λιμάνια..φυσάει άγρια και δυνατά και μέσα στην καρδιά μας.. 

Άδειο κοχύλι μοιάζει και η δική μου η καρδιά μες στον καιρό.. και τούτο εδώ το πρωινό που η θάλασσα εγαλήνεψε και ξέβρασε φύκια αστερίες και κοχύλια στην ακτή...Έβρεχε απόψε από νωρίς...έβρεχε μια ψιχαλιστή και σιγανή ποτιστική βροχή..Μα δεν.. στην καρδιά μου μέσα εκεί δεν έβρεχε..γιατί ήταν μουσκεμένη από καιρό..Εγώ να στεγνώσω ήθελα και όχι άλλο να βραχώ...
Άδειο κοχύλι μοιάζει ενίοτε η ψυχή..σαν να' ναι πεταμένο στην ακτή,στην τύχη των περαστικών...να το ποδοπατήσουν αν κοχύλια στην ακτή αυτοί,δεν έμαθαν να ψάχνουν ,να συλλέγουν.. 

Η προτροπή σου είναι  σαν φυλαχτό ξεχωριστό για εμέ..κι εκεί μες στης ψυχής μου τη 
''χρυσή φωλιά'' ,που λες πως την  εγνώρισες..εγώ θα τη φυλάξω...'Ετσι απλά και ταπεινά θα πω ευχαριστώ..αν τα κατάφερα εικόνα τέτοια για ''Ιθάκες'' να σου ζωγραφίσω... Είναι πολύ σημαντικό και συναρπαστικό τους φίλους να εμπνέουμε...και να τους αγαπάμε...

Κείμενο -  Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

ΠΟΘΟΣ - Ναπολέων Λαπαθιώτης

ΠΟΘΟΣ - Ναπολέων Λαπαθιώτης

Βαθύ χινόπωρο γοερό, πόσο καιρό σε καρτερώ,
με τις πλατιές, βαριές σου στάλες
των φύλλων άραχλοι χαμοί, των δειλινών αργοί καημοί,
που με μεθούσατε τις άλλες...

Τα καλοκαίρια μ᾿ έψησαν και τα λιοπύρια τα βαριά,
κι οι ξάστεροι ουρανοί οι γαλάζοι:
απόψε μου ποθεί η καρδιά πότε να ῾ρθεί μέσ᾿ τα κλαριά,
ο θείος βοριάς και το χαλάζι!

Τότε, γερτός κι εγώ ξανά, μέσ᾿ τα μουγγά τα δειλινά,
θ᾿ αναπολώ γλυκά, -ποιος ξέρει-,
και θα με σφάζει πιο πολύ, σαν ένα μακρινό βιολί,
το περασμένο καλοκαίρι...
............................................................................................................. 

Μ. Χατζηδάκι:Οι γειτονιές του φεγγαριού Xωρίον ο πόθος 

............................................................................................................. 

Βράχηκε πάλι το όνειρο..Της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Βράχηκε απόψε πάλι το όνειρο..όχι γιατί εσιγανοψιχάλιζε ..απαλά και ρυθμικά..μα ήταν που δεν πρόλαβες..''ομπρέλλα'' που δεν άνοιξες..να τρέξεις για να το σκεπάσεις..Το 'βαφες ροζ ..εδιάλεγες τις τέμπερες..ήθελες απαλά να βάψεις τούτη τη φορά ..φωτοσκιάσεις απαλές να βάλεις..Καθόσουνα απόμερα ..ζωγράφιζες μονάχη σου..τη φρόντιζες..την ξανακοίταζες..ψεγάδι να της βρεις δεν τόλμαγες..δεν το ποθούσες μέσα σου..τούτης της ζωγραφιάς...Μα ήταν πολύ λεπτός και ευάλωτος ο δικός σου ο καμβάς..κακής ποιότητας τα λάδια..Κάθε που εσύ τον εστερέωνες..εκείνος εξεκαρφωνόταν..

Να ζωγραφίσεις επροσπάθησες..μα αέρας εσηκωνότανε..και θόλωνε τα μάτια σου..τα χρώματα αλλοιώνονταν..μουτζούρες γέμιζε ο καμβάς..Για να ταιριάξουνε τα χρώματα στον πίνακα..θέλει το πλάνο και το σχέδιο νάναι εμπνευσμένα και από τους δυο και να 'χουνε ψυχή..Να σου μιλούν τα χρώματα..να αφήνουνε το ροζ να υπερτερεί.. Αλήθεια πίστεψες... Έχουνε βάρος οι ψυχές..βάρος που δε χωράνε σε καμβάδες με ένα πλαίσιο..μέσα εκεί κακοβαμμένο ..στριμωγμένο..

Μα εσύ προσπάθησε..μην το αφήσεις να βραχεί μικρή μου το όνειρο..κι ας σιγοψιχαλίζει..Προσπάθησε..πάρε ομπρέλλα αδιάβροχη..οι ψιχάλες μεγαλώνουν...Τις βλέπω έξω εκεί στις πέτρες της αυλής..γεμίσανε οι γλάστρες μου...εγείραν τα λουλούδια τους και μοιάζουν μαραμένα..Τρέξε και πρόλαβε..και άνοιξε το δίχτυ προστατευτικά..χαλάζι λένε πως θα ρίξει..

Μα απόψε μέσα μου ένα χρώμα αλλιώτικο..όχι δεν είναι ροζ ετούτο που κυριαρχεί..Σε ένα θλιμμένο μέσα χρώμα βούτηξα..θαρρώ πως είναι πιο λυπητερό..μωβ λέν' πως είν' της λύπης των ανθρώπων χρώμα..Εμένα όμως πάντα τα όνειρά μου ..το ήξερα..και δεν τα έβαφα ξεκάθαρα με ροζ..Υποψιασμένη καθώς ήμουνα..άφηνα εκεί στην άκρη του καμβά..σαν μια γωνιά προειδοποίησης..έτσι σαν μια  θύμηση..πως η ζωή και ο καμβάς..συλλέγουν μια παλέτα ατελείωτη..σε μια  μεγάλη γκάμα αποχρώσεων..σαν και πως είναι η ψυχή ..αυτών που ''ευτύχησαν'' να ζουν...ανόδους ..πτώσεις και καθόδους..

Μα της αγάπης και του έρωτα..οι θιασώτες της ψιχάλας της καρδιάς.. πάντα ήταν εκεί ..χωρίς ακουστικά..να ακούνε τον ήχο της βροχής..που το όνειρο το μούσκευε..και άλλοτε επρολάβαιναν..και άλλοτε πάλι όχι..κι έτσι απλά χωρίς ακουστικά..τη μελωδία του ονείρου ακούγανε και σιγοτραγουδούσαν...
Κρύψε και σκέπασε το όνειρο απόψε αν μπορείς..κι ας μοιάζουν τσακισμένα τα φτερά του..είναι πάντοτε ευάλωτα κι ευαίσθητα της πεταλούδας του έρωτα εκείνα τα φτερά...Γρήγορα τσαλακώνονται..μα.. ίσως μες στο σύντομο το πέρασμα ..μιας πεταλούδας που η ζωή τόσο λίγο κρατεί...σ' αυτό το λίγο πέρασμα κι ο έρωτας κρατεί...
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη, με το σαξόφωνο του Γιώργου Κατσαρού.
Ορχηστρικό

                       

Τι ειν' αυτό που το λένε αγάπη - Γιώργος Κατσαρός

.............................................................................................................. 

Περιπατητής μοναχικός και αγνωστικιστής ..της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Έρχονται στιγμές στη ζωή που δεν ξέρεις τι είναι αυτό που σε κάνει να κατρακυλάς καμμιά φορά..και να πηγαίνεις με μανία ''φουλ'' στην κατηφόρα..Γράψαν πολλά οι φιλοσόφοι..οι ψυχολόγοι και οι γραμματικοί..μα εγώ πια δεν θυμάμαι τα αποφθέγματα για να σας αραδιάσω..Πως γίνεται ποτέ μου δεν κατάλαβα..σαν μια ζωή πορεύεσαι και νιώθεις πλήρης κατά βάσιν και χορτάτος και ευτυχής..να επιτρέπεις εις τον εαυτό σου να παρεκτραπεί..και να ζητάς το λίγο ..το φτηνό..Κι ενώ το ξέρεις και το διαισθάνεσαι το παίρνεις αγκαλιά το ψέμμα σου..το κουκουλώνεις ..το τυλίγεις μες σε καθαρή ''φασκιά''και να το ξετυλίξεις δεν τολμάς..

Κι έρχεται η ώρα που ''ξεσκίζεται η φασκιά''κρέμονται σαν κουρέλια τα κορδόνια..Κι εσύ μαζεύεις τα κορδόνια από τη γης και να τα ξαναδέσεις προσπαθείς...Λύνεις και δένεις με τα κορδόνια σου σφιχτά το ψέμμα σου ..μην τύχει και το δει ο ήλιος και σου το φωτίσει..Ο ήλιος είναι διαπεραστικός και πάντοτε το ξέρεις..πως θα διαλύσει το σκοτάδι της ''φασκιάς''και θα την ξεγυμνώσει την αλήθεια σου και τότε θα καούνε όλα..Μα πως στ' αλήθεια την ανάγκη του άλλου να επεξεργαστείς..αν αυτό το ψέμμα τον κρατάει ζωντανό μες στη ζωή του κι όρθιο..Αγώνα κάνει ο καθείς για να πιαστεί..από σχοινιά και από τριχιές χοντρές και άγαρπες καμμιά φορά..

Συνάντησα ανθρώπους που με μάγεψαν..γιατί εγώ μονάχη μου έψαχνα να μαγευτώ..Ανάγκη μου ήταν εσωτερική αυτή..και τους ετοποθέτησα ψηλά..Κι όταν το οικοδόμημά μου αυτό της ουτοπίας μου κατέρρευσε..γύρισα δίπλα ένα πρωί και δεν τους αναγνώριζα..δεν άντεχα να βλέπω την κατάντια τους ..να τρέχουνε για να πιαστούν..από όπου βρουν ..αρκεί νάναι ''δεμένοι''από κάπου..Κάναν εκπτώσεις εξωφρενικές..κι εκεί που φτύναν προσκυνήσαν..Μιλούσανε για φιλοσοφία..για ποίηση..για μακρινά ταξίδια ναυτικά..Κι έπειτα ..ω..πόσο λυπήθηκα σαν έπεσαν εις την κατάντια τους ..γιατί τη μοναξιά δεν άντεξαν..ω..πόσο λυπήθηκα που είδα να σέρνονται..πίσω από λόγια ανούσια..και άδειες καλημέρες..Ξέρεις τι είναι αυτό που με λύπησε απ' όλα πιότερο εμέ?

Είναι που ψηλά τους ήθελα..κι εκείνοι παθαίναν ίλιγγο εκεί εις τα ψηλά..Δεν θλίβομαι για μένανε..γιατί τα ξεσκεπάζω..τα ξεφασκιώνω εγώ τα λόγια που με μάγεψαν..Μα νιώθω λυπημένη..για τις λάθος μου επιλογές..για το χαμένο χρόνο μου..γιατί δεν μπόρεσα ποτέ..έναν άνθρωπο για να τον σώσω..Δεν υπάρχουνε μου λένε οι φίλοι μου άνθρωποι για να σώσεις..γιατί δεν ψάχνουν να σωθούν..Την πεινασμένη τους ψυχή αναζητούν για να χορτάσουν..Εγωισμοί..μικρότητες και πάθη..όλα στη βάση του ανεκπλήρωτου εγώ..ενός εγώ που δεν εξελίσσεται και δεν τελειοποιείται..Αν γράψω κάποτε ένα παραμύθι αληθινό βγαλμένο απ' τη ζωή..εκεί μέσα θα αναγνωρίσετε ,ήρωες που γνωρίσατε κι εσείς..γιατί οι άνθρωποι όλοι μοιάζουν.. Περιπατητής μοναχικός και αγνωστικιστής μες στη ζωή αυτή δηλώνω...

Κείμενο -  Σοφία Θεοδοσιάδη 
...........................................................................................................

Ράντγιαρντ Κίπλινγκ : «Αν μπορείς…»

Αν μπορείς να κρατάς το κεφάλι ψηλά όταν γύρω σου όλοι τον εαυτό τους εχάσαν δειλά, και για τούτο μαζί σου τα βάζουν, στον εαυτό σου αν μπορείς να ’χεις πίστη όταν όλοι για σένα αμφιβάλλουν μα κι αδιάφορος να ’σαι κι ορθός στις δικές τους μπροστά αμφιβολίες, αν μπορείς να υπομένεις χωρίς ν’ αποστάσεις ποτέ καρτερώντας, ή μπλεγμένος με ψεύτες, μακριά να σταθείς, αν μπορείς απ’ το ψέμα κι αν γενείς μισητός, να μη δείξεις στρατί στο δικό σου το μίσος, κι ούτε τόσο καλός να φανείς κι ούτε τόσο σοφά να μιλήσεις,
 

αν μπορείς να ονειρεύεσαι δίχως να γίνεις του ονείρου σου σκλάβος, αν μπορείς να στοχάζεσαι δίχως τη σκέψη να κάνεις σκοπό σου, αν μπορείς την λαμπρήν ανταμώνοντας Νίκη ή τη μαύρη φουρτούνα, να φερθείς με τον ίδιο τον τρόπο στους δυο κατεργάρηδες τούτους, αν μπορείς να υποφέρεις ν’ ακούς την αλήθεια που ο ίδιος σου είπες, στρεβλωμένη από αχρείους, να γενεί μια παγίδα για ηλίθιους ανθρώπους, ή αν τα όσα η ζωή σού έχει δώσει αντικρίσεις συντρίμμια μπροστά σου, κι αφού σκύψεις, ν’ αρχίσεις ξανά να τα χτίζεις με σκάρτα εργαλεία,

αν μπορείς να σωριάσεις μαζί τ’ αγαθά και τα κέρδη σου όλα, κι αν τολμήσεις με μια σου ζαριά όλα για όλα να παίξεις και να χάσεις τα πάντα και πάλι απ’ την πρώτη σου αρχή να κινήσεις, και να μην ψιθυρίσεις ποτές ούτε λέξη για τα όσα έχεις χάσει, κι αν μπορείς ν’ αναγκάσεις με βία, την καρδιά σου, τα νεύρα, το νου σου, να δουλέψουν για σέναν ακόμα κι αφού τσακιστούνε στο μόχθο, και ν’ αντέξεις σ’ αυτό σταθερά όταν τίποτε εντός σου δεν θα ’χεις άλλο εξόν απ’ τη θέληση που όρθια θα κράζει σε τούτα «Κρατάτε»,

αν μπορείς να μιλάς με τα πλήθη κι ακέριος στο ήθος να μένεις, ή αν βρεθείς με ρηγάδες χωρίς τα μυαλά σου να πάρουν αέρα, κι αν ποτέ, ούτε οι φίλοι ούτε οι εχθροί να σε κάνουν μπορούν να πονέσεις, τον καθένα αν ζυγιάζεις σωστά και κανέναν πιο πρόσβαρα απ’ άλλον, αν μπορείς να γεμίζεις το αμείλιχτο ένα λεφτό της κάθε ώρας στην αξία των εξήντα μοιραίων δευτερόλεφτων της διαδρομής του, τότε θα ’ναι όλη η Γη σα δικιά σου, ως και κάθε που υπάρχει σε τούτη, και —περισσότερο ακόμα— θε να ’σαι ένας άνθρωπος πλέριος, παιδί μου.

[Μετάφραση: Άγγελος Δόξας]

Ο Rudyard Kipling (1865-1936) στο περιβόητο «If –» έχει ως πρότυπο στη σκέψη του το ήθος και την ακεραιότητα του Leander Starr Jameson, ενός Βρετανού με πολιτική δράση στις αποικίες της Νοτίου Αφρικής, ο οποίος χρησιμοποιήθηκε και προδόθηκε από τους Βρετανούς, χωρίς ποτέ ο ίδιος να αποκαλύψει την αλήθεια γι’ αυτή την προδοσία.

  Σημειώσεις - Κωνσταντίνος Μάντης.

.............................................................................................................

Μίλαν Κούντερα: « Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι..»

-Όλοι έχουμε ανάγκη να μας κοιτάνε . Ανάλογα με τί είδους είναι το βλέμμα κάτω απ΄το οποίο θέλουμε να ζούμε , μπορούμε να καταταγούμε σε 4 κατηγορίες:

α) Η πρώτη  αναζητάει το βλέμμα ενός ατέλειωτου αριθμού ανώνυμων ματιών, μ’ άλλα λόγια  το βλέμμα του κοινού.

β) Στην δεύτερη κατηγορία εκείνοι που δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς το βλέμμα ενός πλήθους γνώριμων ματιών .

γ)Τρίτη η κατηγορία  αυτών που έχουν ανάγκη να βρίσκονται κάτω από το βλέμμα του αγαπημένου προσώπου .

 

δ)Τέλος η τέταρτη η πιο σπάνια αυτών που ζουν  κάτω απ΄τα  φανταστικά βλέμματα πλασμάτων που είναι απόντα.Είναι οι ονειροπόλοι.

 Μίλαν Κούντερα
...............................................................................................................

«Οι άγγελοι τραγουδάνε..και οι ερωτευμένοι επίσης..» ...Οδυσσέας Ελύτης

«Οι άγγελοι τραγουδάνε. Και οι ερωτευμένοι επίσης. Πίσω από κάθε ανάταση, από κάθε μεράκι, μια κιθάρα περιμένει έτοιμη να πάρει τα λόγια και να τα ταξιδέψει από χείλη σε χείλη. Δεν είναι λίγο αυτό. Είναι η χαρά να δίνεις χαρά στους άλλους, είναι αυτό που μας βαστάει στη ζωή. Γι’ αυτό, κοντά στα ποιήματά μου, δοκίμασα να γράψω και μερικά τραγούδια, χωρίς να τα υποτιμώ καθόλου. Έτσι ή αλλιώς, μιλά κανείς για τα ίδια πράγματα που αγαπά, και από κει και πέρα το λόγο έχουν αυτοί που θα τ’ ακούσουν. Λένε πως το είδος έχει ορισμένους κανόνες. Δεν τους ξέρω και, πάντως, δεν ενδιαφέρθηκα ή δεν μπορούσα ίσως να τους ακολουθήσω. Δουλεύει ο καθένας όπως νιώθει. Και η θάλασσα είναι απέραντη, τα πουλιά μυριάδες, οι ψυχές όσες και οι συνδυασμοί που μπορούν να γεννήσουν οι ήχοι και τα λόγια, όταν ο έρωτας και το όνειρο συμβασιλεύουν» 

ΟΔΥΣΣΕΑς ΕΛΥΤΗς.

...................................................................................................................................................................

Το πασίγνωστο αυτό ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη που ανήκει στις << Μικρές Κυκλαδες>> << Του μικρού Βοριά >> μελοποιήθηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη, και ερμηνεύτηκε από τη Μαρία Φαραντούρη, τη Σούλα Μπιρμπίλη και τη Ντόρα Γιαννακοπούλου.
Μαγεύομαι όμως πάντα..από τη φωνή της μέτζο- σοπράνο Λίλιαν Τσατσαρώνη.. που προσεγγίζει κατά τη γνώμη μου το ποίημα..με μια δωρικότητα..μα και αισθαντικά..
Ας με συγχωρέσουν οι άλλες κυρίες για την προτίμηση .. υψίστου κύρους φωνές βεβαίως οι ίδιες...γι αυτό και σας παραθέτω το εξαιρετικό βίντεο του αγαπητού Γεώργιου Βιδάκη..που εκτιμώ ιδιαίτερα τον τρόπο προσέγγισης των τραγουδιών..και της κάλυψής τους με εικόνες..Έχει αισθητική !!!

η φίλη σας Σοφία..

 Ποίηση : Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ερμηνεία : Λίλιαν Τσατσαρώνη

.............................................................................................................

Το Υπόγειο ( απόσπασμα ) - Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι.

Όλοι έχουμε ξεσυνηθίσει σε τέτοιο βαθμό τη ζωή, που σε μερικές στιγμές αισθανόμαστε κάποια αηδία για την πραγματική ζωή και για τούτο την αποστρεφόμαστε όταν μας τη θυμίζουν. Καταντήσαμε να θεωρούμε την πραγματική ζωή σαν αγγαρεία, σχεδόν σαν ένα επάγγελμα, και όλοι μέσα μας είμαστε της γνώμης ότι είναι προτιμότερο να ζει κανείς τη ζωή των βιβλίων.
Και γιατί ταραζόμαστε; Γιατί κάνουμε τόσες ανοησίες; Τι ζητούμε; Ούτε και οι ίδιοι το ξέρουμε! Θα υποφέραμε περισσότερο αν οι τρελοί μας πόθοι πραγματοποιούνταν. 

Σταθείτε, προσπαθήστε, για παράδειγμα, να μας δώσετε περισσότερη ανεξαρτησία∙ βγάλτε από τη μέση τα εμπόδια, μεγαλώστε τον κύκλο της δράσης σας∙ χαλαρώστε την κηδεμονία, ε, λοιπόν, ναι, σας το διαβεβαιώνω, εμείς όλοι… θα ξαναζητήσουμε αμέσως την κηδεμονία. Το ξέρω καλά πως θα φουρκιστείτε, πως θα μου βάλετε τις φωνές, πως θα χτυπήσετε τα πόδια σας στο πάτωμα. Μιλήστε λοιπόν, θα μου πείτε, για τον εαυτό σας μόνο, και για όλες σας τις αθλιότητες στο υπόγειο, μα δε χρειάζονται δικαιολογίες, δεν έχετε το δικαίωμα να πείτε «εμείς όλοι!». 

Επιτρέψετε, κύριοι, γι’ αυτό το εμείς όλοι. Όσο για μένα, στη ζωή μου έφτασα στα άκρα εκείνο που εσείς δεν τολμάτε ούτε στο μισό δρόμο να φέρετε, από δειλία∙ κι ακόμα παίρνετε τη δειλία σας για φρονιμάδα, και παρηγοριόσαστε ξεγελώντας τον εαυτό σας. Γι’ αυτό το λόγο, ίσως να ‘μαι πιο ζωντανός από σας. Μα δώστε, παρακαλώ, περισσότερη προσοχή! Δεν ξέρουμε ακόμη πού υπάρχει τώρα εκείνο που είναι ζωντανό, από τι είναι και πώς ονομάζεται. Αφήστε μας μόνους, χωρίς βιβλία, κι αμέσως θα πελαγώσουμε, θα τα μπερδέψουμε∙ δε θα ξέρουμε που να στηριχθούμε και σε τι ν’ αφοσιωθούμε, δε θα ξέρουμε τι πρέπει να αγαπήσουμε ή να μισήσουμε, τι πρέπει να εκτιμήσουμε ή να περιφρονήσουμε.

 Βαριόμαστε ακόμη και που είμαστε άνθρωποι, άνθρωποι με σάρκα και οστά αληθινά, ντρεπόμαστε γι’ αυτό και το θεωρούμε ατιμία μας. Γυρεύουμε να γίνουμε ένας τύπος γενικού ανθρώπου που δεν υπήρξε ποτέ. Είμαστε πεθαμένοι μόλις γεννηθούμε, κι είναι χρόνια και χρόνια που μας γεννούν πατέρες που δεν είναι ζωντανοί, μια κατάσταση που μας ευχαριστεί όλο και πιο πολύ. Μας αρέσει. Σε λίγο θα επινοήσουμε κάποιο τρόπο να γεννιόμαστε από μια ιδέα. Μα δε θέλω πια να γράφω μέσα απ’ το «υπόγειο»…

Φιόντορ Μιχάηλοβιτς Ντοστογιέφσκι (1821-1881) συγγραφέας.
...............................................................................................................

Στο «Υπόγειο» σατιρίζονται οι ριζοσπάστες σοσιαλιστές, οι οποίοι πίστευαν ότι οι άνθρωποι κατευθύνονται από τον ορθολογισμό και το ατομικό τους συμφέρον. Επιπλέον, ο ανώνυμος ήρωας αυτοαναλύεται στον παραληρηματικό του μονόλογο και προσπαθεί να καταδείξει τις εσωτερικές συγκρούσεις, τις συνέπειες της αγάπης, τις ρίζες της ηδονής, την αντίθεση ανάμεσα στο υγιές και στο νοσηρό, για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια, και μάλιστα ακόμη και η έννοια του καλού είναι σχετική. Λογική και βούληση, λοιπόν, βρίσκονται σε διαρκή σύγκρουση. 

Το «Υπόγειο» δεν είναι παρά το ασυνείδητο του ήρωα, ο οποίος επιχειρεί «Κάθοδο στον Άδη της αυτογνωσίας».

ΠΗΓΗ : ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
...............................................................................................................

Νίκος Ξυδάκης - ΑΛΜΠΑΤΡΟΣ - Σωκράτης Μάλαμας 

..............................................................................................................

Πάντα θα ταλαντεύομαι..της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Είναι συναρπαστικό και δύσκολο πολύ..να έχεις επιλέξει από νωρίς..μειοψηφία να γενείς..μέσα εκεί εις τις ελάχιστες μειοψηφίες..
Να παρασύρεις χωρίς την καταπίεση.. μα με αγάπη άδολη..αληθινή και περισσή σ' αυτό το σύννεφο.. που εσένα σε πηγαίνει..προς την ευτυχία που αναζητάς..και τους δικούς σου τους ανθρώπους..Όχι για νάχεις κέρδος και όφελος εσύ προσωπικό...όχι για να κερδίσεις εσύ..μα έτσι για να νιώσεις να λες ..πως μ' ένιωσαν..πως με κατάλαβαν..κατάλαβαν το άπιαστο ,αυτό που γύρω τους πλανάται..πλανάται γύρω τους και δεν το βλέπουνε..Να ονειρευτούμε μαζί,να ξεφύγουμε από το πεζό...το καθημερινό. Έτσι λουσμένοι ,φευγάτοι ,πετώντας ,να ονειρευόμαστε αντάμα... 

Ο χρόνος τρέχει ..κι εγώ επίσης τρέχω γρήγορα για να τονε προλάβω..όχι δεν τον φοβάμαι..δεν τον φοβάμαι τον θάνατο..γιατί έτσι κι αλλιώς ο θάνατος δεν είναι το πλέον λυπηρό.Έτσι κι αλλιώς δεν τον καταλαβαίνεις ..Θέλω όμως μέχρι νάρθει ,μέχρι τότε, όποτε κι αν είναι,να γεμίσω τόσο πολύ την ψυχή μου,που να μην μπορεί κι αυτός ο Χάρος ο ίδιος.. να μη μπορεί να την σηκώσει.Θα τον νικήσω στο σημείο αυτό,μπορώ ,θα τον χλευάσω,θα τον κοροϊδέψω.Μ' αρέσει ,είμαι σίγουρη πως αυτή τη μικρή κουκίδα που δημιουργώ,θα την κρύψω εκεί,που μόνο αυτοί που με αγάπησαν πολύ θα την εβρούνε..Μόνο αυτοί θα την αναγνωρίσουν..μέσα στα ''σωριασμένα'' φύλλα του ημερολογίου μου..μαζί με ''ξεραμένα λούλουδα''..που πάντα ξέρουν να μιλούν...αφού έτσι και αλλιώς για τους άλλους διόλου εγώ δε νοιάζομαι..και υστεροφημίες δε ζητώ.. και δεν με ενδιαφέρει..καθώς κι εγώ..όπως κανείς.. δεν είμαστε στα άμεσα ενδιαφέροντά τους.

Λατρεύω τα παιδιά μου,όχι απλά γιατί τα γέννησα,αλλά γιατί με κοίταξαν στα μάτια και τα κοίταξα κι εγώ,μου έσφιξαν το χέρι και τους το 'σφιξα κι εγώ..Μειδιάτε..σας βλέπω ναι..γελάτε..μα διόλου πια δε νοιάζομαι γι αυτό..Νομίζετε πως όλοι εσείς εκάνατε το ίδιο..Μα εγώ που χρόνια μες στις αίθουσες σκυμμένη πάνω απ' τα παιδιά..σας γνώρισα κι εσάς..καθόλου δεν παρεξηγούμαι για το γέλιο σας αυτό..Λάθος..κάνετε λάθος κάποιοι από εσάς..Απλώς ίσως τα αγκαλιάσατε..και τα φιλήσατε..και τους μιλήσατε γιατί σας είπανε πως έπρεπε..Δεν περπατήσατε τον ίδιο δρόμο..δε βρεθήκατε και μερικοί ποτέ..στα ίδια βήματα και στο σωστό βηματισμό..κι έτσι απομακρυνθήκατε..και την απόσταση..το χάσμα γενεών εμείνατε να ψάχνετε..και να το μελετάτε..

Σας αφουγκράστηκα..λυπήθηκα αρκετές φορές..Ήταν που διαπίστωνα ενίοτε..ανθρώπους που ετάϊσαν το αρρωστημένο τους εγώ..από τη δόξα που επρόσμεναν..και καταθέτοντας το βάρος εις τις πλάτες των παιδιών τους..που ένιωσαν πως έχουνε οντότητα μέσα από την οντότητα που τους προσέδιδε η επιτυχία των παιδιών τους..γιατί οι ίδιοι ήταν ελλειπείς.

.Σε λίγο θα χτυπήσει πάλι το κουδούνι για τις αίθουσες..και πάλι θα αναρωτηθώ..αν ξεφυλλίζοντας τα βιβλία μου εκατόρθωσα ..εσάς πρωτίστως να επηρεάσω και να πείσω όσο μπορώ..πως η κατάσταση που ζούμε και βιώνουμε..ας μη σας οδηγήσει για άλλη μια φορά..''λιοντάρια'' για να θρέφουμε επιθετικά.. προφασιζόμενοι ..πως πρέπει άμυνα να έχουν τα παιδιά ανεπτυγμένη..Σαφώς κι αυτή είναι απαραίτητη..μα όχι μέσα σε μια ζούγκλα..που εσείς οι ίδιοι θα δημιουργήσετε..μες στον πολιτισμένο κόσμο..''καταβροχθίζοντας'' παιδιά και νέους..που καινούριους δρόμους..και σωστούς αναζητούν..κι όχι τα μονοπάτια.. της.. με κάθε τρόπο ''αναρρίχησης'' των εγωιστικών σας θέλω..που ''μπούμερανγκ'' γυρνούν και σκάνε επάνω σας..όταν θα είναι πλέον αργά...

Πάντα θα ταλαντεύομαι..και θα μου μένει το ερώτημα..τι είναι προτιμότερο..λιοντάρια να δημιουργώ...ή αν πρέπει το συναίσθημα νάναι ο ''οδηγός'' μου ?

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................