Μια εικόνα ..χίλιες λέξεις !!! Μια βραδιά πανσελήνου..γεμάτη από τους ήχους βιολιών ..κιθαρών ..πιάνου και τους λυρικούς...σε μοναδικά τραγούδια...και ποίηση... Από την Πάτρα με αγάπη !!!
η φίλη σας Σοφία...18/8/2016.
Αφιερωμένο σε όλους τους
αληθινά ''ρομαντικούς''φίλους μου..που ξέρουν να ρουφούν τη ζωή ...την
ουσιαστική και αληθινή ζωή..που βρίσκεται στα απλά..τα ξεχωριστά...στης
ψυχής τα ''γεμίσματα''... !!!
''Γεμίζει απόψε το φεγγάρι''και γίνεται ολόγιομο..όπως και η ψυχή μας...Και τότες στρέφουμε το βλέμμα μας ψηλά...το φως να φέρουμε στα μάτια μας κοντά...να θαμπωθούμε απ' το ροδόχροο το φως...γλυκά...ρομαντικές οι σκέψεις μας...κάτι σαν πεταλούδες της ψυχής μας να γεννούν...Είναι κι απόψε ολόγιομο το Αυγουστιάτικο φεγγάρι...και είναι όμορφη κι απόψε η βραδιά...σαν αγκαλιά με τους.. που λατρεύεις είσαι...Δεν ψάχνω αγάπες κι έρωτες που μια στιγμή κρατούν...και τριγυρνούν στις γειτονιές...μιας εποχής απομεινάρια...λόγια υπερφίαλα απλά για να σκεπάσουν και να ντύσουν την βραδιά και την καρδιά...γιατί συνήθειο από παλιά μέσα μου έχω...με έρωτες αληθινούς ζωής..να ζω και να πορεύομαι ,πότε ρομαντικά..πότε πραγματικά.. και με αυτούς να συμπορεύομαι ..να τους φορώ κατάσαρκα...γιατί οι αληθινοί '' οι έρωτες για τη ζωή την ίδια''είναι αυτοί που μας φορτίζουν την ψυχή...είναι ατέλειωτοι...για πάντα νέους μας κρατούν..λάχτισμα στην αρένα της ζωής..που από παντού μας περικύκλωσε με τα τραγελαφικά..που γύρω μας συμβαίνουν... Όχι απόψε που είναι ολόγιομο ξανά και πάλι το φεγγάρι το Αυγουστιάτικο...ένα αληθινό σεργιάνι θα τη βγάλω την ψυχή...εκεί στο κάστρο το μοναδικό της πόλης μου ..στο Ρίο...Εκεί ..πλαισιωμένη απ' την αγάπη την αληθινή..την αδιαμφισβήτητη...των αγαπημένων μου κρατώντας το χεράκι..Μεγάλωσαν πολύ και τα βλαστάρια μου..γίνανε άντρες ολάκαιροι...γυναίκες όμορφες ..συγκροτημένες..χρήσιμες και δυναμικές...μα και της προσφοράς παιδιά...Είναι λέν' το χάσμα αυτό των γενεών...που συντροφιές γονιών με τα παιδιά τους πολλάκις δεν το επιτρέπει..
Λάθος τρανό...μεγάλο λάθος είν' αυτό..γιατί..αν προετοίμασες από πολύ νωρίς...αν ετοποθετήθηκες απέναντι στο χάσμα αυτό..αν έλαβες τα μέτρα σου...αν εκαλλιέργησες και δούλεψες τη θέση σου...ποιός τάχα να'ναι ο ρόλος σου απέναντι σ' αυτό...τόλμησες να το κλείσεις..και την απόσταση αυτή..με περίσκεψη..με σεβασμό και με σοφία το δρόμο αυτό του χάσματος εσύ να διανύσεις..όσο τα βήματά σου τα αλλιώτικα εσέ σου επιτρέπουν..
Κι έτσι ξυπνάς ένα πρωί και νιώθεις πως εφύτεψες αγάπη μες στο χάσμα αυτό των γενεών και φύτρωσε..και βγήκανε λουλούδια απ' το βάζο το κλειστό...σκορπίσαν καταγής..και ήλθε σε σένα η μυρωδιά..γήινη ..γνώριμη...συγγενική..μες στης ψυχής σου τα κιτάπια...Πλαισιωμένη απόψε..από ένα πανέμορφο..''μπουκέτο'' από νιάτα φορτωμένο...τα παιδιά που ακολούθησαν τα χνάρια μιας αληθινής και ουσιαστικής ζωής..τα λατρεμένα μου παιδιά..τα παιδιά μου...και από τους εκλεκτούς τους φίλους τους ,που από παιδιά τους ξέρω...μέσα εκεί σ' αυτόν τον τόπο τον ξεχωριστό...μέσα σε τούτο το ξεχωριστό...το ιδιαίτερο ετούτο το αλωνάκι...τι.. έχουν μαγεία τις νυχτιές τα κάστρα μες στηθάλασσα..διάπλατα νου ..και λογισμό και την καρδιά μου θα ανοίξω..για να γευτώ την ποίηση...τους όμορφους τους στίχους..και τις μελωδικές τις μουσικές..που εδιαλέξανε για την αποψινή βραδιά..ιδιαίτερα χαρούμενη..που οι νέοι εμυήθηκαν ..και διάλεξαν ποιητικά μα και μελωδικά...τούτη την όμορφη βραδιά...μαζί μου να περάσουν...
«Μη Διακόπτετε…είμαι με τη σελήνη».
Αυτός είναι ο πρωτότυπος
τίτλος της μουσικής εκδήλωσης με θέμα την πιο ρομαντική και φωτεινή
πανσέληνο του χρόνου, το ολόγιομο Αυγουστιάτικο φεγγάρι, που θα γίνει
σήμερα Πέμπτη 18 Αυγούστου 2016 στις 22.00 στο Φρούριο του Ρίου,
με ελεύθερη είσοδο για το κοινό.
με τους Πατρινούς Ανδρέα και Λουκά Αδαμόπουλο
Ναι...θα τυλιχτώ από τις ρομαντικές τις μουσικές...απ' τις κιθάρες και τις μελωδίες τις γλυκές ..και τις ανεπανάληπτες...που απόψε εκεί :
Στο Καστέλι (κάστρο) του Ρίου θα αποτελέσει ένα από τα σημεία αναφοράς για το φετινό ραντεβού της Πάτρας με την πανσέληνο του Αυγούστου...στις 18 του μήνα..το βράδυ...και όλοι θα 'μαστε εκεί..για ένα ακόμα<< τετ-α-τετ>...με την Πανσέληνο..να αποχαιρετήσουμε κι αυτό το Καλοκαίρι ..που άρχισε δειλά -δειλά..να μας αποχαιρετά...
Με τη σκέψη να… παραπέμπει στον αρχαίο ναό του Ποσειδώνα, πάνω στα
ερείπια του οποίου χτίστηκε το κάστρο και με θέα το «αντάμωμα» του
Πατραϊκού με τον Κορινθιακό και τη Γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου, ο Πολιτιστικός Οργανισμός του Δήμου Πατρέων καλεί τους κατοίκους της Πάτρας και όχι… μόνο, να αποχαιρετήσουν τον Αύγουστο και να «σχοινοβατήσουν» στου τραγουδιού την κόψη. Έτσι απλά...εκεί μέσα στη θάλασσα...σε τούτο το μαναδικό το Κάστρο...στολίδι εξαιρετικό της πόλης μου..ριγμένο μες στου χρόνου τις σελίδες...κάποτε χτίστηκε για εντελώς άλλους σκόπούς ,όπως και κάθε κάστρο...μα έχει μνήμη αυτό έκτοτε και πολιτισμική...και τη χροιά που οι μεταγενέστεροι του δώσαν.. Με συγκινεί ο χώρος του αισθαντικά με κάνει για να νιώθω...γιατί ακούστηκαν μέσα εκεί στα''σπλάχνα'' του εδώ και αιώνες τώρα...γλυκά ..πικρά...μελωδίες λυρικές...ποιήματα που άγγιξαν καρδιές...ενώσανε ψυχές...στο εκκλησσάκι που κρύβεται μέσα στους τοίχους του...χώρος μοναδικός...ανάσα ιστορίας...και γέμισμα των ψυχών...
Τι να ζητήσει απόψε ένας άνθρωπος...που μοναχά στα ''ταπεινά'' γεύεται τη χαρά......Φυσάει ένα αεράκι ελαφρύ..καθώς σφιχτά τη νιώθω την ψυχή μου αγκαλιασμένη...καθώς περνάω την είσοδο κι απόψε πάλι εκεί...για πολλοστή φορά...να ακούσω μελωδίες ανεπανάληπτες..να ονειρευτώ...να κυνηγήσω το ολόγιομο φεγγάρι..που μια ζωή το κυνηγώ...μήπως το φτάσω απόψε και το ''πάρω''να κοιμηθώ μαζί του ...δίπλα εκεί στο μαξιλάρι μου...γιατί ολόγιομη είν' απόψε..σαν κι αυτό ..κι εμένα η ψυχή μου...
Είμαι αθεράπευτα ρομαντική...δε θέλω να αλλάξω...θέλω κάθε φορά ξοπίσω του να τρέχω,το βράδυ που ολόγιομο γίνεται το φεγγάρι...και να του γνέφω να με δει..μήπως και με γνωρίσει.. Όμορφη νάναι κι απόψε η βραδιά η δική σας φίλοι μου και να μετράτε στη φαρέτρα σας..τέτοια μοναδικά...γεμάτα αγάπη και αγκαλιάσματα..απ' τους ανθρώπους που είν' για σας ...ολόγιομα Αυγουστιάτικα φεγγάρια..!!!
Σημείωση : Οχυρωματικό έργο του Σουλτάνου Βαγιαζήτ Β’, χτίστηκε απέναντι από το
κάστρο του Αντιρρίου, ώστε έτσι να ελέγχεται το θαλάσσιο πέρασμα, από το
Ιόνιο Πέλαγος στον Κορινθιακό Κόλπο, που λεγόταν «Κιουτσούκ Τσανάκ
Καλέ», δηλαδή «Μικρά Δαρδανέλλια». .........................................................................................................
Kαι με την εξαιρετική Vanessa Mae... να περάσετε όμορφα τη βραδιά σας απόψε..δεν θέλει κόπο..αλλά σκέψη γλυκειά και τρόπο....
Πέρα
και ....από κάθε θρησκευτική στενότητα......και με περίσσιο σεβασμό στη
μάνα....στη μάνα όχι μόνο του Χριστού...την Παναγία...τη μάνα έννοια..τη μάνα προστάτιδα,ας σταθούμε....με
τον ανάλογο σκεπτικισμό και σοβαρότητα...στην γιορτή της μέρας του
Δεκαπενταύγουστου... Μια γιορτή.....για την ''εικόνα''της μάνας
του Χριστού...που η αγάπη είναι ....που τη μετατρέπει σε εικόνα
παντοτινής στοργής, η αγάπη είναι που την καθιστά απόλυτο σύμβολο της
αιώνιας μάνας.
Κι αν ακόμα δεν μας εκφράζει απόλυτα ..η
εκκλησιαστική άποψη...για τη θέση της Παναγίας...ας σταθούμε με
ευλάβεια στην εικόνα της μάνας που στέκει πάνω από κάθε μικρότητα
...που ξέρει να συγχωρεί.....που στις δύσκολες ώρες την
επικαλούμαστε....που είναι η ελπίδα όλων μας....
Να γιορτάσετε
φίλοι μου αγαπητοί τη μέρα αυτή με βαθιά
κατάνυξη....περισυλλογή....και ειλικρινή συναισθήματα...ακόμα κι αν
απέχει η δική σας θεωρία....από τα τετριμμένα για τον τρόπο της
''λατρείας''.των ''θαυμάτων.''...και των επακόλουθων των
δρώμενων αυτών....με τον δικό σας τρόπο για τη δύναμη της Πίστης....για
την νοσταλγική αυτή προστασία....που επιζητά η ψυχή....και φωλιάζει
βαθιά μέσα σας.... ( Οι ευχές μου για το Δεκαπενταύγουστο !!!!) Σοφία Θεοδοσιάδη .............................................................................................................
Και με την κατανυκτική ..βαθύ άγγιγμα των ευαίσθητων χορδών μας για την αυριανή μέρα του Δεκαπενταύγουστου..της εξαιρετικής μουσικής του Σπανουδάκη...σας εύχομαι <<ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ>...σε όλους εσάς που ξέρετε να σκέφτεστε χωρίς χαχανητά..χωρίς να αναλώνεστε δώθε κείθε ψάχνοντας ανοήτως σε λιμνάζοντα νερά...μα ψάχνοντας μέσα σας βαθιά...για την αυτοβελτίωση του καθενός μας... η φίλη σας Σοφία...
Δεκαπενταύγουστος..και θύμησες γλυκές γεμίζουν το μυαλό και την ψυχή μου ακόμα...Έρχεται εκείνη η μορφή η ολοστρόγγυλη ..ωσάν του φεγγαριού του Αυγουστιάτικου την όψη..εκείνη η μορφή της νόνας μου..της ροδαλής γιαγιάς μου..που τέτοια μέρα εκαθόταν και λογάριαζε,έβαζε τάξη μέσα της και σε σειρά τα ''μερομήνια'', κι ερχόταν και μας τα ανακοίνωνε,ωσάν η ίδια νάτανε ο πιο ακριβής μετεωρολόγος.Δε δέχονταν καμμία αμφισβήτηση στο μέτρημα αυτό και στα λεγόμενά της..γιατί λέει ο πάππος της της μάθαινε να τα μετρά..ακόμα εκεί.. στη μακρινή της την πατρίδα..
Κι από την άλλη η μάνα μου ,που δεν επίστευε στα θαύματα ,μα ούτε και στο μέτρημα των ''ημερομηνίων'', εφρόντιζε και ετοίμαζε το << Πάσχα>> του Καλοκαιριού καθώς το έλεγε πως είν' των χριστιανών,τούτη εδώ η γιορτή της Παναγιάς..τούτο το πανηγύρι...Κάθε που εξημέρωνε της Παναγιάς η μέρα,ένα αρνί ετοιμάζαμε στη σούβλα να ψηθεί.Εκεί εγέμιζε η αυλή από τις παιδικές φωνές..από τα κουδoυνίσματα..καθώς με τα ποδηλατάκια τα παιδιά φιγούρες γύρω από το αρνί,επροσπαθούσαν για να κάνουν..
Μα σήμερα που η παραλία μοιάζει ερημική..καθώς οι αέρηδες την ''κοπανάνε''και μελτέμια μου θυμίζουν..όλοι τρομάζουνε και φεύγουνε..δεν τους εμπνέει το τοπίο..Μα εμένα οι αέρηδες δε με τρομάζουνε..και ο παφλασμός της θάλασσας ήχους γεννά μέσα στα αυτιά μου γνώριμους...και βιαστικά τους μεταφέρει..Μιας οικογένειας ολοζώντανης,που ήξερε..που γνώριζε καλά..πως να γεννιέται σαν μια αγκαλιά..μιας Παναγιάς..όχι μονάχα του Χριστού.Μιας Παναγιάς ..μιας μάνας..πλατιάς ωσάν τη θάλασσα..απέραντη στους αιθέρες σαν αέρας.. Μνήμες και θύμησες γλυκά να εναλλάσσονται ,κάτι σαν μια χρυσή κληρονομιά,μες στου μυαλού μου το ψηλό παλάτι,εκεί όπου η αρχόντισσα η μάνα μου ,η δική μου γλυκειά η ''Παναγιά'' εκατοικούσε χρόνια τώρα..
Σήμερα καλούμαι εγώ ..σημείο αναφοράς γλυκό...μιας μάνας ανοιχτής σα θάλασσα απέραντη..μιας μάνας που τις θύμησες ..πράξεις ..εικόνες ..μνήμες μα και καινούριες θύμησες στου νέους ''βλαστούς'' μου να φυτέψω.. Πόσο γλυκά με αγκαλιάζει η σκέψη μου και σήμερα..που στα μάτια των δικών μου των παιδιών...την αλήθεια μου θα μεταλαμπαδεύσω...
Στέκομαι πάντα και με σεβασμό..σ' αυτή τη μάνα του Χριστού...που ''εκοιμήθη'' πικραμένη..αφού στα μάτια της αντίκρυσε το σπλάχνο της...και το κουράγιο της την ακολούθησε και μέχρι και το τέλος..Έτσι την αγαπώ και την εγνώρισα την Παναγιά..μέσα από τα μάτια της πολύτιμης της νόνας μου..της χιλιοβασανισμένης..και μέσα από το βλέμμα το αγέρωχο της μάνας μου..που ήξερε αλήθειες να μας λέει...κι ας ήξερε τα λίγα γράμματα..η σοφία της παντού και πάντα.. την ακολουθούσε... Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός... ............................................................................................................ Σημείωση: Ας με συγχωρέσουν οι ''θεούσηδες''και κάποιοι άψαχτοι θεολόγοι...που δεν απαριθμώ τα θαύματα της Παναγιάς που την θέλουν πάνω στα ''ξύλα ''να δακρύζει..Εγώ την αγαπώ πολύ την Παναγιά..και δεν καταδέχομαι να την εξευτελίζω.. Είναι η δική μου άποψη..δε ''γλείφω''εγώ και δε μασώ τα λόγια μου..φίλους για να αποχτήσω..Μου έτυχε..γι αυτό και εξηγώ..ναι.. και για να μην παρεξηγούμαι...πως είναι προσωπική μου άποψη..και δεν σας την επιβάλλω...είμαι ελεύθερη και να γελώ με τις ''θεούσικες''ανοησίες..και με τα παρατράγουδα των ημερών... Σκύβω ευλαβικά..στην καρτερικότητά της και στην ''απέραντη την έννοιά της''..
Σουμέλα λεν’ την Παναγιά
Σουμέλα λεν’ και σέναν
Θα προσκυνώ την παναγιά
Κι έρχουμαι με τ’ εσέναν.
Εγώ μικρός προσκυνητής
Πήγα σην Παναΐαν
Και σαν τρία τα χρόνια απάν’
Επήγα άλλον μίαν.
Ση παναΐας το ποτάμ’
Τρία μήνας ελάστα
Επέμνα οξυπόλυτος
Τα τσαρούσα μ’ εγράσταν.
Εγώ ποντιοπούλ’ είμαι
Ματώνω κι ματούμαι
Ση Σουμελά την Παναγιά
Εκεί θα στεφανούμαι.
Παλαλιακός FC - Η άνοδος προς την Παναγία Σουμελά 3-6-2014
Η ζωή δε μου αρνήθηκε...με τράταρε απ' όλα..Χαρές που με ανέβασαν εκεί ψηλά στ' αστέρια...Χαρές που είχαν αρώματα ακριβά...νύχτες γεμάτες πάθος...Μα ποτέ μονάχη της δεν περπατεί επάνω εις τη Γη ετούτη η χαρά..Έχει για ταίρι δίπλα της και πάντα και τη λύπη...Με τράταρε πολλές φορές και λύπη δυνατή..και με κατέβασε στις πόρτες της αβύσσου...Μα κάθε βράδυ εκεί στο μαξιλάρι τούτο το λουλουδιαστό,ερχότανε ο εξομολογητής ,κουβέντα μ' έπιανε μεγάλη..να με ρωτήσει ήθελε..να μάθει για τη γεύση απ' το τρατάτισμα που η ζωή απολόχερα ακόμα μου το δίνει..Της εξομολογήθηκα πολλές φορές,πως ναι..τα φτερά της ευτυχίας ψήλωσα και τα άγγιξα ,κι άλλοτε πάλι η σκάλα μου με γκρέμισε και καταγής σωριαστηκα..κι ας νόμιζα πως στέρεα τα σκαλοπάτια της ,γερά από σίδερο εγώ τα είχα χτίσει..Πάντα τη νύχτα μέσα μου γεννιόνταν τα θεριά,εκείνα που με κυνηγούν και απόκριση γυρεύουν..και με ρωτούνε βασανιστικά..θέλουν να τους μιλήσω..
_Τι ανθρωπος είσαι κυρά μου εσύ μου λέν' που δε βολεύεσαι ποτές στο λίγο δεν αντέχεις..Έχτισες τόσες δα φορές μια όμορφη φωλιά ψυχής..και πάλι μες σε μια στιγμή ..τα ξυλαράκια και τη λάσπη που την έχτισες τα σκόρπισες και γίνανε απομεινάρια καταγής δώθε και κείθε πεταμένα..?
_ Μα δεν γνωρίζω να σου πω για τούτο μου το χαραχτήρα...Δηλώνω αναζητητής ψυχών κι αν δεν τις βρω..μαζεύω ευθύς τα μπογαλάκια μου...λέω και ένα αϊ - σιχτίρ στη λαθεμένη σκέψη μου και πάω παραπέρα..Καλύτερα λέω μέσα μου σαν το σκυλί να γλείφω τις πληγές μου..παρά να γλείφω τα πιθηκοφερσίματα των ελαφρών και επιφανειακών,που με το λούστρο τους τα χρώματα γυαλίζουν..
Κάθε πρωί ..που η νύχτα τέλειωνε ,είτε μου έξυνε πληγές..είτε την σκέψη μου την τράταρε από τις στιγμές τις όμορφες ,που στα ουράνια με ανεβάζαν..κάθε πρωί το δωμάτιο εγέμιζε αρώματα ζωής και δυνατά αρώματα από γιασεμιά που πάντα μ' άρεσαν..από μικρό παιδί που η μάνα το εστήλωνε μπροστά στο παραθύρι του σπιτιού..που γέμιζε και τη δική μου κάμαρα..κι ας ήταν φτωχική.. Δε μετανιώνω εγώ ποτέ για λύπες και χαρές..όλα δικά μου είναι παιδιά...και τα αγαπώ το ίδιο..Είναι η κάθε μέρα απρόσμενη ..κι εκεί που νόμιζες κάθε φορά πως ήρθε η συντέλεια του κόσμου..εκεί και καταλάβαινες ,πως εσύ είσαι η ''συντέλεια''εσύ κι ο κόσμος όλος...εσύ και η καθαρή και όμορφη ψυχή σου..
Έβρεξε αστέρια απόψε εις τον ουρανό λένε πολλά..είναι φαινόμενο τ' Αυγούστου..η φύση θέλει και το προνοεί..μα και στη δική μου την καρδιά ,την τόσο κουρασμένη..έβρεξε αστέρια φωτεινά η σκέψη μου κι απόψε...Μ'αρέσει για να καίγομαι πολλές φορές..μ' αρέσει η χρυσόσκονη που επάνω μου τ' αστέρια αυτά του νου αφήνουν..Ράβουν ένα δίχτυ τόσο όμορφο κι ας άνοιξε τρύπες τρανές καμμιά φορά..
Είμαι εδώ..παρούσα ,ολοζώντανη και καλοχτενισμένη..ίσως και ομορφότερη από πριν ,γιατί η ψυχή μου για άλλη μια φορά..κατάλαβε και ξέρει..πως η μεταξωτή μου η κλωστή..που'ναι κρυμμένη στην καρδιά μου..όλα θα τα μπαλώσει..το μπορεί...όχι το δίχτυ αυτό το μπαλωμένο να φορέσει...Απλά ..να το αφήσει σε μια άκρη εκεί..έτσι για να θυμάται...μιας και καινούριο δίχτυ θα αρχίσει ολομέταξο να πλέκει για να τυλιχτεί..γιατί η καρδιά και η ψυχή δεν πρέπει να παγώνει... Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη. ............................................................................................................ Και επειδή οι άνθρωποι δεν προσπαθούν να κρατήσουν το τριαντάφυλλο που τους χαρίζει η ζωή στα χέρια τους..και επειδή ο εγωισμός καταστρέφει τους έρωτες και τις αγάπες...έτσι πεθαίνει η αγάπη.. << Στο τέλος φεύγει το άρωμα και μένει το αγκάθι.>> .λέει το άσμα που λατρεύω...και το ακούω μαζί σας.. η φίλη σας Σοφία...
Με χρώματα κι αρώματα- Μαίρη Βάσσου. ..............................................................................................................
ΠΕΡΙ ΑΜΑΔΡΥΑΔΩΝ
τη λεύκα που αντικρίζω
από το παρεθύρι μου
την αγαπώ
χρόνια τώρα -χειμώνα καλοκαίρι- την παρακολουθώ
από του σύνεγγυς
άλλοτε με τις φουντωτές τις φυλλωσιές
άλλοτε με τα ξερά της τα κλαριά
μες στους βοριάδες
όμως ποτέ μου δεν την είδα την αμαδρυάδα
της
που πρέπει να την κατοικεί
όσο και αν επρόσεξα
όσο κι αν ώρες ατελείωτες
δεν έπαψα κρυφά
να τηνέ παρακολουθώ
ίσως να μην υπήρξαν οι αμαδρυάδες;
αυτό όμως
δεν το 'πε ποτέ κανείς!
λέω μήπως απόθανε από καιρό
η δικιά μου η αμαδρυάδα
και μήπως -από χρόνια τώρα-
να προσετέθηκε κι αυτή
στις τόσο αμείλικτες
και τόσο αφόρητα βασανιστικές γύρω μας
απουσίες;
Από την ποιητική συλλογή: " ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΑΔΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΟΔΩΝΕΣ " του Νίκου Εγγονόπουλου .............................................................................................................
Σημείωση : Οι Αμαδρυάδες είναι νύμφες των δασών, που γεννιούνται με τις βελανιδιές (δρυς) και άλλα δέντρα και αναπτύσσονται μαζί τους. Όταν το δέντρο κόβεται, η νύμφη του πεθαίνει, πηγαίνει όμως σε άλλο δέντρο και τιμωρεί τον ένοχο. ...............................................................................................................
Neraides Stavento
Οι νεράιδες θα ’ρθουν στα όνειρα σου να σου τραγουδήσουν.
Μην τους κάνεις κακό γιατί χωρίς παραμύθια τη ζωή μας θα αφήσουν.
Κρύβονται πίσω από καλλυντικά, διακριτικά.
Δίνουν χρώμα στη νυχτιά, δεν αντέχουν την ψευτιά.
Δε δανείζουν το κορμί τους μόνο για μια βραδιά
Δε χαρίζουν την ψυχή τους αν αυτή δεν αγαπά.
Δε χορεύουν σε τραπέζια και δε γδύνονται στις πίστες. Δεν αντέχουν τη μιζέρια, δεν ανήκουνε σε λίστες
πλουσίων πελατών, ξεμωραμένων εραστών
μα προσέχουν το παρόν άφοβα για να κοιτούν το παρελθόν.
Αύριο, για τ’ αύριο φαντάζονται και μέχρι να ’ρθει σε κομμάτια δε μοιράζονται.
Φυλαχτό στο ραβδί τους η αγάπη.
Θα σ’ αγγίξει αυτό μονάχα αν δεν τους θυμίζεις κάτι.
Μεσ’ τις πόλεις γυρνούν, τις καρδιές ντύνουν μ’ έντονους χτύπους.
Τραγουδάνε γλυκά στης ψυχής μας τους όμορφους κήπους.
Μακιγιάζ κι αν φορούν, να κρυφτούν θέλουν απ’ την κακία.
Στο ραβδί τους κρατούν οι νεράιδες αγάπη...
Δίπλα σου υπάρχει μια!
Δε θα τρίξουν τα πλακάκια από μπροστά σου σαν περάσουν
για δεν ντύνονται γυμνές τη λίμπιντο να ανεβάσουν.
Υπάρχουν πάντα δίπλα μας, το μάτι δεν τις πιάνει
γιατί ξέρουν και κρύβονται κακό να μην τις φτάνει. Πληγώνονται πιο εύκολα γιατί αγαπούν στα αλήθεια
και τύπους απορρίπτουνε που λένε παραμύθια.
Βιβλίο ανοιχτό αν είσαι εντάξει απέναντί τους.
Για πάντα όμως χάνονται αν παίξεις μαζί τους.
Οι νεράιδες πονούν μα καταφέρνουν κι υπάρχουν ακόμα.
Φταις εσύ, φταίω εγώ που θα μείνουν πιο λίγες σ’ αυτόν το αιώνα.
Κάθε δάκρυ τους πικρό λουλούδι στο χώμα.
Κάθε γέλιο τους αστέρι λαμπερό στον ουρανό.
Δες τη νύχτα που φωτίζουν, της αλλάζουνε χρώμα.
Δε θα γίνω υπαίτιος για άλλο λουλούδι πικρό.
Μεσ’ τις πόλεις γυρνούν, τις καρδιές ντύνουν μ’ έντονους χτύπους. Τραγουδάνε γλυκά στης ψυχής μας τους όμορφους κήπους.
Μακιγιάζ κι αν φορούν, να κρυφτούν θέλουν απ’ την κακία.
Στο ραβδί τους κρατούν οι νεράιδες αγάπη...
Δίπλα σου υπάρχει μια! ...................................................
Η ΝΥΧΤΑ ΣΤΟ ΝΗΣΙ Όλη τη νύχτα κοιμήθηκα μαζί σουστη θάλασσα πλάι, στο νησί.Άγρια ήσουν και γλυκιά ανάμεσα στην ηδονή και στον ύπνο,ανάμεσα στη φωτιά και στο νερό. Ίσως πολύ αργάτα όνειρά μας ενώθηκανστο ύψος ή στο βάθος,ψηλά σαν τα κλαδιά που τα κουνάει ο ίδιος άνεμος,κάτω σαν ρίζες κόκκινες που ακουμπάνε μεταξύ τους. Ίσως το όνειρό σουαπομακρύνθηκε απ’ το δικό μουκαι στη σκοτεινή θάλασσαμε αναζητούσεόπως πρινόταν ακόμα δεν υπήρχες,όταν χωρίς να σε διακρίνωέπλεα στο πλευρό σου,και τα μάτια σου γύρευαναυτό που τώρα
− ψωμί, κρασί, έρωτα και θυμό −
σου προσφέρω απλόχεραγιατί είσαι το κύπελλοπου περίμενε τα δώρα της ζωής μου. Κοιμήθηκα μαζί σουόλη τη νύχτα πουη γη η σκοτεινή γυρίζειμε ζωντανούς και πεθαμένους,κι όταν ξύπνησα στα ξαφνικάμες στο σκοτάδιτο χέρι μου είχα γύρω από τη μέση σου.Ούτε η νύχτα ούτε ο ύπνοςμπόρεσαν να μας χωρίσουν. Κοιμήθηκα μαζί σουκαι μόλις ξύπνησα το στόμα σουβγαλμένο απ’ το όνειρό σουμου έδωσε τη γεύση της γης,του θαλασσινού νερού, των φυκιών,του βυθού της ζωής σου,και δέχτηκα το φιλί σουμουσκεμένο από την αυγήσα να μου ερχόταναπό τη θάλασσα που μας κυκλώνει. Από το βιβλίο, «Πάμπλο Νερούδα - ερωτικά ποιήματα» ....................................................................................................................................................................
Μάνος Χατζιδάκις, Σερενάτα για την σεξουαλική απουσία
Ανοίξανε οι πόρτες του Καλοκαιριού...τα όνειρα τρυπώσανε ξανά..Πήρες τη βάρκα σου και πάλι μοναχή..καραβοκύρης ήσουν πάντα εσύ σε ένα σκαρί γερό..που ήξερες καλά να το κωπηλατείς...στα βράχια αυτό να μην το ρίχνεις..Πάντα επάταγες στη Γη..τις αεροβασίες και τα λόγια τα μεγάλα..μα και τους φανφαρονισμούς εκείνων των μυθομανών..που από τα παραμύθια τους ζωή ζητούσαν να αντλήσουν..πάντα τους εμισούσες..έκλεινες τα αυτιά σου στους ανόητους τους καυχησιάρηδες..που σε μια μια μέρα εχτίζανε ανώγεια και κατώγεια..
Εβάδιζες με σύνεση και είχες << μέτρον άριστον>>..πάντα εις τη ζωή σου..Μα είναι μπαμπέσα η ζωή και έρχεται συχνά για να σε ανατρέψει..Βάζει στα μάτια σου μπροστά εικόνες και ανθρώπους που δεν πρόσμενες ,ούτε θα τους επέλεγες ποτέ από μόνος σου..φίλους σου να τους κάνεις..Τρέχουν..κολλούν σαν βδέλες πάνω σου και το κενό της άδειας τους ψυχής..να το γεμίσουν προσπαθούν...Εκεί είναι η δική σου η σύνεση και η ομορφιά..μέσα σ' αυτή την όμορφη τη βάρκα σου.. σε άλλον τα κουπιά ποτέ να μην αφήνεις..Τα ξέρεις τα νερά ..το βάθος τους το ξέρεις..
Ποτέ σου δε φοβήθηκες να ανοιχτείς και στα βαθιά..και στα ρηχά..Συχνά σου ψιθυρίζανε πως βάδισες στα μονοπάτια του ατομικισμού, μονάχη εκεί έξω..Και ναι..το δέχομαι πως βάδισα σε τούτη τη''σχολή του ατομικισμού''( με την καλή την έννοια βεβαίως)..Μα πως αλλιώς να γίνει μέσα στη ζωή.. αν δεν νοιαστείς,αν δεν φροντίσεις κι αν δεν θελήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό να σκύψεις και να τον γνωρίσεις ?Αν δεν αναλάβεις ο ίδιος το δικό σου ,τον ατομικό το ρόλο σου,πως γίνεται στο σύνολο να ενταχθείς ?Αυτοπροσδιορίζεσαι αρχικά εσύ..και μπαίνεις με περισσότερη ευκολία στα σενάρια του κόσμου..Από κείνη τη μαγική στιγμή της γέννησής μας..από κείνη τη μέρα που τον κόσμο αντικρύζουμε.. καλούμαστε όλοι να αυτοπροσδιοριστούμε,ναι.. με το πρώτο ακόμα κλάμα μας..να δώσουμε την ταυτότητά μας..να ανακαλύψουμε αργότερα και τις προτεραιότητές μας..
Πολλές στιγμές ξανακαλούμαστε να αυτοπροσδιοριστούμε..Και τούτο δω το Καλοκαίρι στάθηκα και σκέφτηκα ξανά και πάλι και ξανά και επροσπάθησα να είμαι ο εαυτός μου..Όχι δεν αλλάζω βάρκα εγώ και θάλασσα ..δεν ταξιδεύω σε θολά νερά..Θάβω πάντα με λύπη περισσή..ό,τι μπροστά μου στέκεται ήδη ασάλευτα νεκρό..Έτσι κι αλλιώς στο νου μου πάντα έρχεται συχνά η ρήση του Κεβέδο..του σπουδαίου αυτού Ισπανού του ποιητή..που πριν από τέσσερις αιώνες την εξέφρασε και διαχρονικότατη ακόμα παραμένει: <<Να ζεις μόνο για σένα αν μπορείς γιατί, μόνο για σένα αν πεθάνεις,πέθανες. >>
Κάθισα εκεί σε μια πεζούλα του σπιτιού μου απόμερα κι άφησα χώρο στη σιωπή μου απόψε επίσκεψη να'ρθει και να μου κάνει..Βρήκε την πόρτα ανοιχτή..σιμά μου κάθησε και σιγανά εθέλησε να μου μιλήσει και συζήτηση μεγάλη να μου πιάσει..Την καλωσόρισα ..την υποδέχτηκα..γιατί ο ανεμοστρόβιλος που σάρωσε το σπίτι μου εδώ και μήνες τώρα..δεν εννοούσε να κοπάσει..Γέμισε όλο το κενό με ειδών - ειδών πούπουλα και φτερά..Τώρα εκαταλάγιασε μέσα στου νου μου τους θαλάμους.. και ήρθε και τούτη η φίλη μου η σιωπή..που πάντα την καλούσα...σαν το εκαταλάβαινα πως ο ανεμοστρόβιλος κι εμένα θα επαρέσυρε μέχρι της λίμνης τα θολά νερά...
Πες μου τα νέα σου μου λέει..δε με γνωρίζεις..είμαι η σιωπή?.. κι εγώ θα σου απαντήσω...Δεν είναι όπως τα άφησες ..αλλάξανε τα πλάνα...μπήκανε άγρια κύματα ..ξεχύθηκαν οι θάλασσες και τη διάβρωση θελήσανε να φέρουνε κι εκεί...που στέρεα τόσα χρόνια ανατιστεκόταν..Αποφασίσανε για σένανε άλλοι άνθρωποι..ανάγκη ανάγκη ίσως τό' χες να παρασυρθείς..γιατί ακόμα και οι δυνατότεροι λυγίζουν στις ανάγκες..άκου καλή μου απόψε να σου πω...
Γεμίσανε για άλλη μια φορά ανθρώπους κι ανθρωπάκια..όλοι οι δρόμοι γύρω σου και τα σοκάκια που εγνώριζες και χαρωποί τα περπατούσες..Σκοτείνιασαν οι άνθρωποι και οι συνεπιβάτες σου..ίσως και πάντα έτσι να 'ταν..Έγίναν βολεψάκηδες..άκρατοι εαυτούληδες..φιλοτομαριστές,τσιγγούνηδες στα αισθήματα κι εβγήκαν στο σεργιάνι..Να απομυζήσουν σκέφτονται ολημερίς.. χαρά για να τρυγησουν..ωσάν τις πεταλούδες και τις μέλισσες την Άνοιξη,που τρέχουνε αλαλιασμένες στα άνθη τα πολύχρωμα και τα ευωδιαστά..
Εσύ διόλου δεν υποπτεύθηκες ..καθόλου δε νοιαζόσουνα..και άφηνες πάντα στη ζωή..νά'χουν την αίσθηση και την ικανοποίηση το μέλι σου να το ρουφούν..όχι δε δήλωνες Μητέρα Τερέζα εσύ..ούτε και άγια της εκκλησιάς ονειρευόσουν για να γίνεις..Απλά και ήσυχα και ταπεινά..άφηνες να σου πάίρνουν τα κομμάτια σου..γιατί από μικρή διδάχθηκες..μα και μεγάλη εκάθησες με πολύ σοφούς δασκάλους..έμαθες λοιπόν και διδάχθηκες..πως από την απαργή αυτή..όσο κι αν μοιάζει καταστροφική..ο κόσμος με το λιθαράκι σου αυτό..χτίζεται ..προχωράει..
Μη θλίβεσαι και μην πικραίνεσαι για τους ψεύτες και τους ελλειπείς..τη δική τους ευτυχία καταστρέφουν..όσα κομμάτια και να σου αρπάξουν πονηρά..πάντα ασυγκόλλητα θα μένουνε μπροστά τους..Χρειάζεται νάχεις κόλλα ισχυρή για να τα συναρμολογήσεις..άνθρωποι και ανθρωπάκια γύρω σου πολλά..πουλούν της μιας δραχμής τα γιασεμιά...για μιας δεκάρας καλοπέραση στη φτώχεια της μιζέριας..
Μα παύουνε να μοσχοβολούν τα γιασεμιά..όταν σφιχτά τα σφίγγουν για να τα πουλήσουν..Είναι ευαίσθητα τα λούλουδα αυτά και ανθούν κάτω από ειδικές συνθήκες..Τώρα εγώ θα φύγω κόρη μου ..κουράστηκα να σου ομολογώ...και για αχρείους να μιλάω..Θα σε αφήσω ήσυχη..εδώ στην άκρη της πεζούλας σου..γιατί εβράδιασε πολύ..και η μυρωδιά του νυχτολούλουδου.. που τον κήπο σου στολίζει..θα πλημμυρίσει την αυλή..και θά 'ρθει να σε βρει..Ανάσανε πολύ βαθιά..και μες στη νύχτα ψάξε...μες στο σκοτάδι το βαθύ, ανθούν κάθε βραδιά τα νυχτολούλουδα και μένουνε στο φράχτη σου ως το πρωί ανθισμένα..
Μα παύουνε να μοσχοβολούν τα γιασεμιά..όταν σφιχτά τα
σφίγγουν για να τα πουλήσουν..Είναι ευαίσθητα τα λούλουδα αυτά και
ανθούν κάτω από ειδικές συνθήκες.. η φίλη σας Σοφία...
Γιατί υπάρχει ο έρωτας στη φύση και στη ζωή μας; Ο
έρωτας υπάρχει, για να διαιωνίζεται η συνέχεια των ειδών. Αυτός είναι ο
λόγος για τον οποίο η φύση έχτισε ετούτη τη συναρπαστική λειτουργία.
Τη φύση ένα την ενδιαφέρει, η διαιώνιση των ειδών.
Να ζήσει το κάθε είδος όσο γίνεται πιο πολύ χρόνο. Δύο, πέντε, δέκα
εκατομμύρια χρόνια. Κι όταν θα εξαφανισθεί το κάθε είδος, αφού
συντελεσθεί ο χρόνος που του ορίστηκε να ζήσει, η φύση θα το ταφιάσει
και θα το κλάψει χωρίς δάκρυα και, γόους. Και ταυτόχρονα θα
μεριμνήσει να το αντικαταστήσει με το καινούριο είδος.
Θα γνωρίζεις βέβαια πως από τότε που
εμφανίσθηκε η ζωή στην επιφάνεια του πλανήτη, πριν εξακόσια εκατομμύρια
χρόνια, το 99% των έμβιων όντων που έζησαν και άκμασαν, σήμερα έχουν
εξαφανισθεί. Τα αντικατάστησαν άλλα, και αυτά με τη σειρά τους θα
παραχωρήσουν τη θέση τους σε άλλα.
Στη φύση ανώλεθρο και αχάλαστο δε μένει
τίποτα, παρά μονάχα ένα: η βούληση της φύσης να οικονομεί και
να φροντίζει την αλυσίδα των ειδών. Όπως φροντίζει και την αλυσίδα της
ανόργανης ύλης. Την αλυσίδα των αστέρων, για παράδειγμα. (Αστέρες πρώτης
γενεάς, δεύτερης γενεάς κ.λ.π.).
Πώς πετυχαίνει η φύση τη διαιώνιση των ειδών; Με το πιο απλό, το πιο πανούργο, αλλά και το πιο ελκυστικό δέλεαρ. Με τη γενετήσια ηδονή. Με τον ϊμερον των ελλήνων, τη voluptas και τη libido των λατίνων.
Επομένως η ηδονή που τρυγούν και
καρπώνουνται δύο δυνατοί και τρυφεροί εραστές, όταν αγκαλιάζουνται
μέλος με μέλος, σφιχτά και βαθιά, και γίνουνται τα δύο ένα, δεν είναι ο
αυτοσκοπός της γενετήσιας πράξης.
Δεν αγκαλιαζόμαστε, για να ζήσουμε
εκείνο το σύντονο αλλά και ωκεάνειο αίσθημα του ίλιγγου και του
αποκεφαλισμού που το λέμε ηδονή. Όχι.
Αγκαλιαζόμαστε, για να γεννήσουμε την
καινούργια ζωή, το παιδί μας, που θα προωθήσει την υπόθεση του είδους
μας. Του είδους άνθρωπος στο προκείμενο.
Σύμφωνα μ' αυτή την αυτονόητη και
κατάδηλη θεώρηση της φυσιολογίας, οι άνθρωποι έπρεπε να
ζευγαρώνουμε τόσες φορές, όσες είναι για να γεννήσουμε τη νέα ζωή.
Αυτό είναι το άγιο θέλημα της φύσης. Και αυτό γίνεται με τα ζώα που ζουν φυσικά.
Οι κατσίκες, λένε οι χωρικοί μας,
"ζητούν" το Σεπτέμβριο. Οι γάτες "ζητούν" το Γενάρη. Όλοι έχουμε
ακούσει πόσο εύμουσα και καλεστικά νιαουρίζουν στα κεραμίδια
το καταχείμωνο. Ούτε ο βιολιστής στη στέγη έτσι.
Αυτό συνέβαινε και με τον άνθρωπο.
Αλλά με τον άνθρωπο εσυνέβηκε και κάτι άλλο. Ήρθε μια στιγμή μέσα στην
εξελικτική του διαδρομή, που κατανόησε ότι είναι ωραίο πράμα να
αγκαλιάζεται. Είδε ότι καλόν το ιδείν και κατανοήσαι και άψασθαι, και
δοκιμάσαι το σώμα του έρωτα.
Από την άλλη όμως είδε ότι είναι κακό
και ψυχρό και ανάποδο το προϊόν που έδινε αυτή τη τερπνή ώρα, από έναν
αριθμό πρϊόντων και ύστερα. Είδε ότι η κύηση, ο τοκετός, το παιδί που θα
‘ρχότανε είναι μπελάς και μπαλαούρα, είναι σκοτούρα και έγνοια, και
κίνδυνος κάποτε μεγάλος. Οι μισές γυναίκες παλαιά πεθαίνανε στη γέννα.
Ετότες λοιπόν ήταν που ο άνθρωπος έκαμε τη μοιραία επιλογή. Εψήφισε φιλί και ηδονή, και καταψήφισε τοκετό και κύηση. Έτσι εδιάσπασε την ενότητα της πανίερης πράξης, και την εδιαχώρισε στα δύο μισά της. Επροσκύνησε το ένα, εβλαστήμησε το άλλο. Είπε ναι στο πήδημα, είπε όχι στο γκάστρωμα.
Ευρήκε, λοιπόν, τη λύση ο πανούργος.
Αυτό το «δεινόν» τέρας, όπως λέει ο Σοφοκλής. Ο τετραπέρατος, ο
μπαγαμπόντης, ο πάντα καταφερτζής. Αυτός ο καιροσκόπος και υστερόβουλος,
ο πολυπράγμονας και πονηρός. Αλλά μαζί ο μωρός και ο μύωπας. Ο κωμικός
και ο ασήμαντος, ο ανεύθυνος, ο άτσαλος και ο υβριστής ανθρωπάκος.
Γιατί αποφάσισε να εκτρέψει τη γενετήσια
ορμή του από το φυσικό της ρείθρο. Και ελογάριασε ανόητα πως η νέα
κατάσταση που θα δημιουργήσει θα είναι εξίσου έγκριτη και νόμιμη με την
παλαιά. Ότι ημπορεί ο ίδιος ο άνθρωπος να δημιουργήσει φύση!
Εδώ ο άνθρωπος δεν εσκέφθηκε ότι όσο
μηχανικός και ευρεσιτέχνης και να ‘ναι, δεν ημπορεί να υψωθεί στην
περιωπή της δύναμης και της τελειότητας που έχει η φύση. Το λάθος του
ήταν που πίστεψε πως θα ‘φτανε να εξισώσει τη δύναμή του με τη δύναμη
της φύσης.
Αλλά αυτό είναι Ύβρις
με την έννοια της αττικής τραγωδίας. Είναι η μεγαλύτερη Ύβρις που
διέπραξε ο άνθρωπος σε όλη την εξέλιξη της ιστορίας του. Μαζί με την
άλλη, την Ύβρι του θανάτου, που θα ειπούμε.
Δε γνωρίζουμε πότε συνέβηκε αυτή η τομή.
Σε ποια στιγμή της ιστορικής πορείας του ανθρώπου. Όπως δε γνωρίζουμε
την ακριβή στιγμή, που ο εγκέφαλος του ζώου έγινε νους στον άνθρωπο. Τη
στιγμή, δηλαδή, που ξεφεύγοντας από τη σφαίρα του ζώου άνθρωπος
διατύπωσε την πρώτη ερώτηση. Το πρώτο τι; ή γιατί; που ο Καντ το λέει «Η στιγμή του όφι των πρωτοπλάστων».
Με τους υπέροχους στίχους του Δημήτρη Λάγιου..και την ξεχωριστή μουσική του...στεκόμαστε στη δύναμη των λέξεων... Να ονειρεύομαι απ’ το παράθυρο να ταξιδεύω
να μπαίνω μέσα σου να καταστρέφομαι και να πεθαίνω
Η σωτηρία μου είναι ο θάνατος και το κορμί σου
να μπαίνω μέσα σου να καταστρέφομαι και να πεθαίνω
