Αλλάζουν οι σελίδες της ζωής καθημερινά..αλλάζουνε και τα όνειρα...Μα είναι κάποια τέτοια ήσυχα απογεύματα απολογισμού..που μοιάζουν ήσυχα..μα είν'τρικυμιώδη..δυνατά. Ξεκίνησα με μια βαλίτσα όνειρα...όπως και κάθε αλχημιστής και ονειροπόλος άνθρωπος..που θέλησε το χρόνο που αγόρασε στη γης να τον προλάβει..Να τον εξαργυρώσει με καλύτερα απ' τα νοσμίσματα που μπόρεσε αιώνες τώρα ο κόσμος να πουλάει..
Ξεχύθηκα με φόρα δυνατή ,με δύναμη,ήταν η ορμή μου χείμμαρος...και σάρωσε τα όμορφα,μα και τα δεινά και τα άσχημα του κόσμου του πλανεύτρη..Εγέμισε η βαλίτσα μου συχνά από ακριβά υφάσματα ,μα και μεταξωτά...Οι χώρες που με ταξίδεψαν δεν ήταν μακρινές...ήταν γύρω - γύρω από τα όνειρα που έχτιζε η καρδιά..Μα τούτο το απόγευμα ,ένα ταξίδι αλλιώτικο αρχίνισα..μάζεψα τη βαλίτσα μου και κάθησα ξανά να την αδειάσω από τα υπολείμματα και τη σκόνη τόσων χρόνων..
Καινούργια πια μεταξωτά..καινούρια πια υφάσματα να κόψω ,να αγοράσω ,να φορέσω...άλλαξα γούστο στα φορέματα..τα θέλω πιο λιτά...Οι ''σούρες''και οι κεντημένοι οι ποδόγυροι δε μου λένε πια πολλά...δεν ιντριγκάρουνε τη σκέψη μου..Με δυσκολεύουν στο περπάτημα..θέλω ανάλαφρα να είν' τα ρούχα μου...να περπατώ ανεμπόδιστα..να τρέχουνε τα όνειρα ,χωρίς ραφές παράξενες..και πιέτες που τσακίζουνε τη σκέψη και το νου μου...
Γι αυτό την άδειασα τελείως απ' τα περιττά..ξεκίνησα ένα ταξίδι ''διακοπών''αλλιώτικο για φέτος στη ζωή μου..Κατάλαβα..το ένιωσα..το γεύτηκα..πως πλέον τα απαραίτητα μονάχα μου χρειάζονται..όλα θα τα πετάξω...Δε θέλω νάχω και να διπλώνω και να ξεδιπλώνω υφάσματα ,που με στενεύανε στο παρελθόν...και μ' έβαζαν περίσσειο χρόνο να καταναλώνω...Θέλω μια βαλίτσα ανάλαφρη..γεμάτη από λουλουδιαστά φορέματα..τα μάτια μου και την ψυχή,με χρώματα να ντύνουν...Είναι όμορφα τα χρώματα καθώς γεμίζουνε και παιχνιδίζουνε τα απογεύματα...με τις πλαγιαστές ,ροδόχρωμες ακτίνες του ηλίου...
Λένε και τρέχουνε πίσω από ηλιοβασιλέματα θέαμα να απολαύσουν...Μα πάντα το καλύτερο..το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα..είναι αυτό που στο ηλιοβασίλεμα της νιότης σου..σου φέρνει μπρος στα μάτια σου...μια βαλίτσα όνειρα...καινούρια ...με φορέματα λιτά μα τόσο ζηλευτά!!!.
Παντρεμένοι γύρω μας σωρό..άνθρωποι πλήρεις και άλλοτε ελλειπείς.. εγκλωβισμένοι μέσα στις ίδιες τις επιλογές τους...Αδύναμοι να αντέχουν την μοναχική τους καθημερινότητα.. Και ναι..έρχεται η στιγμή..για τους περισσότερους από εμάς...που τρέχουμε να κάνουμε πράξη τη συμβουλή εκείνη την πολύτιμη των γονιών μας..της κοινωνίας του καθωσπρεπισμού ..της εκκλησίας...που φροντίζει για τα ήθη τα χρηστά μας.. Γιατί ο άνθρωπος στη γη μονάχος να πορεύεται δεν εφτιάχτηκε απ' τον Πλάστη..έτσι είναι δομημένη η ιστορία του Αδάμ..την Εύα του να ψάχνει..γιατί λέει τάχα του κόψαν το πλευρό για να την σχηματίσουν..
Ναι.. αυτή βουίζει μέσα στα αυτιά μας καθημερινά.. είναι μια συμβουλή αξεπέραστη..ένα καθεστώς βαθιά μέσα στο νου μας φυτευμένο: αυτός παιδί μου είναι ο προορισμός του ανθρώπου...να παντρευτεί..να κάνει και παιδιά..οικογένεια...να δέσει πια την ευτυχία του και εικόνα όμορφη να πρέπει να αποχτήσει..Και τρέχουμε ..τάχα να ερωτευτούμε δυνατά .. να βρούμε ένα σύζυγο..μια σύζυγο...και αγωνιούμε για την τύχη την καλή..και τη βρίσκουμε..και παντρευόμαστε..και νομίζουμε..πιστεύουμε πως το πετύχαμε το 10 το καλό...Κι αφού γλεντήσαμε..χορέψαμε ..πήγαμε και στο σπίτι μας και κάναμε και δυο και τρία παιδιά,ανακαλύψαμε ξαφνικά..πως τον έρωτα ποτέ μας δεν ..πως τον έρωτα ποτέ μας δε γνωρίσαμε..εκτελέσαμε απλά, την εντολή των έξυπνων και των σοφών γονιών μας ..της κοινωνίας που μας θέλει ενταγμένους στα καλούπια τα δικά της τα καλά ..της εκκλησίας που φροντίζει ανελλειπώς για τη σωτηρία της ψυχής μας τελικά...
Και τότε αρχίζουνε τα δύσκολα...και πως να τα αντέξεις..Να κοιμάσαι δίπλα στη ''μέγαιρα'' γιατί έτσι φαντάζει στα μάτια σου...και μπορεί και να είναι,αυτό καθόλου δεν το ξέρω..να κοιμάσαι δίπλα στον άξεστο.. που άδεια η ψυχή του τώρα δα σου μοιάζει...Μένεις εσύ με στόμα ανοιχτό στο άκουσμα του χωρισμού των φίλων σου,ύστερα από είκοσι χρόνια..Κι αναρωτιέσαι και απορείς..και μένεις τάχα άναυδος..και νιώθεις λυπημένος..Μα τάχα εσκέφτηκες ποτέ...όταν στα χείλη έβλεπες των φίλων σου,το παγωμένο τους χαμόγελο..εσκέφτηκες λέω άραγε ποτέ..μήπως είχαν το πρόβλημα κρυμμένο κάτω από το τραπέζι ?
Ένα σαράκι τους κατέτρωγε..ένα σαράκι όχι ύπουλο απλά..ένα σαράκι του ανικανοποίητου...ένα σαράκι του μισού...του ανεκπλήρωτου του έρωτα..που ποτέ στ' αληθινά δε συναντήσαν.. Τώρα απορείς και ψάχνεις για να βρεις τι έφταιξε..και βλέπεις τη διάλυση φορές - φορές στους γύρω σου και δεν την περιμένεις..Τι έκανες εσύ γι αυτό...τη σκέψη ..τη δομή..και τη νοοτροπία ...την περιρρέουσα ψευτιά των σχέσεων,να θες να την αλλάξεις ? Κι έτσι απλά και αθόρυβα αρχίζει πια ξανά ,ένα πανηγύρι ανείπωτο ..αυτιά δεν το ακούνε...Διηγιέται ιστορίες τραγικές,που μένουν στο σκοτάδι...Εκεί μέσα στα αζήτητα..ιστορίες άπειρες..κρυμένες στα συρτάρια της κλεμμένης ευτυχίας..Εγώ δεν είμαι ειδική,ανάλυση επιστημονική δεν ξέρω για να κάνω..Είμαι όμως άνθρωπος καθημερινός και αποδέκτης των χαμόγελων που σταματούν ,εκεί στις άκρες των χειλιών...και δεν ανοίγουν παραπέρα...
Δεν απορώ λοιπόν ποτέ όταν σα βόμβα σκάει μπροστά μου τέτοια ειδηση..γιατί το βλέπω το σαθρό το υπόβαθρο..και δεν αναζητώ τους ψεύτικους τους καθωσπρεπισμούς μες στη ζωή μου..ίσως γιατί η θεωρία μου δε με πρόδωσε..που μούλεγε πως είναι και υπήρξαν ''τυχεροί'' που τόλμησαν στην ώρα της την επανάστασή τους και δεν θέλησαν να εγκλωβιστούν...μες στου κατεστημένου τις στρεβλώσεις..Αγάπησαν και ερωτεύτηκαν όπως ήθελαν..δε μπόρεσαν οι ''ερινύες''της καθεστηκύας τάξης ποτέ τους τους ατίθασους μες στην ψυχή..ποτέ να τους στριμώξουν..Είναι μεγάλο πράγμα στη ζωή να είναι κανείς ο εαυτός του...δεν αρρωσταίνει η σκέψη του..ούτε και το κορμίτου.. Την ευτυχία ψάχνουμε από μικρά παιδιά..από τότε που στους πρώτους μας τους έρωτες ,σακάκι τέτοιο χαρούμενο και πολύχρωμο εμείς για να φορέσουμε ζητούμε..Άραγε έσκυψε κανείς επάνω στα αληθινά τα θέλω μας..επάνω στο χιτώνα της μοναδικής και της ξεχωριστής επιθυμίας μας...επάνω στην ξεχωριστή για τον καθένα μας δική του ευτυχία?
Κράτησες πάλι άλλη μια φορά..κι αυτή την Κυριακή...κράτησες την ανάσα σου πριν πέσεις για να κάνεις τη βουτιά...βουτιά μες στα βαθιά νερά...ήξερες πάντα σου εσύ από μακροβούτια...Όχι δεν εφοβήθηκες τη μπλε τη θάλασσα,σου είναι γνώριμο ετούτο το τοπίο..Έμαθες για να κολυμπάς από μικρή..όχι σε ανοιχτές και σε μεγάλες θάλασσες,γιατί εκεί σιμά στον τόπο σου ήταν ρηχές οι θάλασσες και το πόρτο ερημικό...δεν είχε βάθος για να τα χαρείς εκείνα εκεί τα ''μακροβούτια''..
Μα επροχώρησες και εταξίδεψες με μια σκούνα μικρή,που σ' έβγαλε σε άπατα και μπλε νερά..και έμαθες να κολυμπάς..χωρίς βατραχοπέδιλα...και την ανάσα σου να την κρατάς..ώρα πολύ...να ανιχνεύεις το βυθό...και πάλι.. πα.. στην επιφάνεια να βγαίνεις...να επιπλέεις..Είναι ο βυθός φορές - φορές θολός...μα όταν πια τα ρεύματα τη θολούρα παρασέρνουν..από μπροστά σου ένα γκρίζο πέπλο διαλύεται και τότε σου παρουσιάζεται γεμάτος...γίνεται προκλητικός..και σε καλεί να τον ανακαλύψεις.Έχει φυλαγμένα εκεί λογιών -λογιών κοράλλια και ακριβά μαργαριτάρια..μα και αχινούς και όστρακα ..και τσούχτρες και σουπιές...
Πάντα σαν ήμουνα ακόμα νια και πιο ανθεκτική..τότε που οι ανάσες μου ποτέ δε με προδίδαν..μου άρεσε...πολύ μου άρεσε ..τόχα συνήθεια από μικρή μια μάσκα να φορώ...να επιπλέω στο νερό και να κοιτάζω στα βαθιά..κι άλλοτε με αποζημίωνε η συνήθεια μου αυτή..γιατί ο βυθός μου μάθαινε έναν κρυφό και αφανέρωτο τον κόσμο της θαλάσσης..Άλλοτε πάλι έβλεπα μονάχα πέτρες άνευρες..χωρίς επάνω τους ζωή να τριγυρνά..Εβρήκα βυθούς σε θάλασσες..που με αφήσαν έκθαμβη..άναυδη και εκστατική..Με βάλανε σε συνειρμούς...καθώς μετά λιαζόμουνα σε παραλίες όμορφες..μοναδικές..εκεί στην Πελοπόννησο..σε παραλίες μου γνωστές και επιλέγμένες..όπως αυτή της Τράπεζας..που έχει βυθό μοναδικό...
Εσκέφτηκα.. πως έτσι είναι και στην επάνω τη ζωή..πρέπει να ''βυθιστείς''...χωρίς τη μάσκα και βατραχοπέδιλα..μα με τη γερή σου τη ματιά..να ''βυθιστείς'' μες στην ομήγυρη και τους ανθρώπους να κοιτάξεις..Δεν είναι πάντα όπως στην επιφάνεια φαίνονται και σου παρουσιάζονται στα μάτια σου μπροστά..όλα που βλέπεις να τα σκέφτεσαι...μη χάνεις τον καιρό σου..Δεν ξέρω αν αντέχεις ακόμα τις ανάσες τις βαθιές..κι αν τα πνευμόνια σου ακόμα τις αντέχουν..να ψάχνεις πια καινούριες θάλασσες και σε καινούριες παραλίες..Μα δεν έχεις παράπονο θαρρώ...μες στο μεγάλο σου ταξίδι αυτό..που η σκούνα σου σου χάρισε..είδες ''βυθίστηκες'' πολλές φορές..κάνε ξανά τον απολογισμό σου..
Μπορεί να μην μπορείς να αφεθείς.. και οι ανάσες σου να γίναν πιο λίγες και μικρές ..μα αν δεν κλωτσήσεις με δύναμη και τέχνη τα νερά..τα κρύα ρεύματα που το κορμί σου περιβάλλουν..θα μείνεις για πάντα κάτω στο βυθό..θα πάψεις πια να παίρνεις τις ανάσες..και τότε θάσαι και εσύ..απομεινάρι αζήτητο στο βάθος της απέραντης και της βαθιάς της θάλασσας ,που όλα τα καταπίνει...και τα φυλάει σαν θησαυρό ,εκεί μέσα στους σκοτεινούς θαλάμους της και μέσα στις ανήλιαγες σπηλιές της..Αξίζουνε πάντα τα μακροβούτια στα βαθιά...μα μάθε να ανασαίνεις..και να εξερευνάς τις θάλασσες που επιλέγεις να βουτάς..
Πολλές βεβαίως είναι οι φορές,που οι θάλασσες σε ξεγελούν...γιατί μοιάζουνε υπήνεμες..γαλάζιες και ρηχές..Μα πρόσεχε και μέτρα τις ανάσες σου..γιατί έρχονται στιγμές,που παύεις την αναπνοή σου να ελέγχεις και τις αντοχές σου να μετράς...Πνίγεσαι γρήγορα αν λίγο αστοχήσεις,γιατί ο βυθός είναι συναρπαστικός ,έχει αντάξια των αναπνοών σου θεάματα και ''δώρα'' μα έχει και απότομα ρεύματα..που κινδυνεύεις την ψυχή σου να παγώσουν. .Πάρε βαθιές ανάσες ..είναι όμορφες οι θάλασσες μες στα ζεστά και τα καυτά τα Καλοκαίρια..μα κρύβουνε παγίδες πολλαπλές..κι ας έμαθες εσύ..και χρόνια τώρα ας καυχιέσαι,πως έμαθες κολύμπι καλλιτεχνικό..και μακροβούτια ανακάλυψης να κάνεις...
Ένα μοναδικό τραγούδι..με την υπέροχη Σόνια Θεοδωρίδου..σε στίχους και μουσική Κώστα Μπραβάκη.
Αφιερωμένο σε όλους εσάς..που μάθατε να ''βουτάτε''στης ζωής τις ομορφιές..στους βυθούς των ονείρων σας..στους βυθούς των ψυχών..αγαπημένων ψυχών...ανθρώπων που σας άγγιξαν...με αγάπη: η φίλη σας Σοφία....
M’ ένα ποτήρι θάλασσα στο στόμα, αλμυρό
ξεκίνησα να σε ονειρευτώ.
Μ’ έσπρωξε η νύχτα στο βυθό, να ψάχνω να σε βρω,
να σ’ αναστήσω και ν’ αναστηθώ.
Μ’ έσπρωξε η νυχτα στο βυθο, να ψάχνω να σε βρω,
να σ αναστήσω και ν αναστηθώ.
Γίναν’ τα κύματα στεριά, τα φύκια γιασεμιά
και τ’ όνομά σου φώναξα, μ’ απάντηση καμιά.
Έστρωσε η θάλασσα χαλί για ν αποκοιμηθώ,
για μια στιγμή να σε ονειρευτώ.
Μα το φεγγάρι έσβησε κι εχάθη στο νερό,
κι έμεινα εγώ για να σε καρτερώ.
Γίναν’ τα κύματα στεριά, τα φύκια γιασεμιά
και τ’ όνομά σου φώναξα, μ’ απάντηση καμιά. .............................................................................................................
Μου έμαθαν από μικρό παιδί να σιγοτραγουδώ περήφανα...ένα τραγούδι όμορφο...που για το πλάνεμα..μιλούσε και μου δίδασκε... <<Δε θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα ...>> ..Και το τραγούδησα και το εμπέδωσα...και το ετήρησα...Και μ' άρεσε που ήμουνα ένα τόσο ταπεινό δεντρί...μα είχα τις δικές μου ρίζες...ήρθαν όμως τώρα χρόνια δύσβατα...που τόσο μου κλονίσαν το τραγούδι μου αυτό...Δεν ξέρω ..εμπερδεύτηκα αν έκανα καλά που διάλεξα ετούτο το τραγούδι ...ύμνο να τόχω μια ζωή...ενώ τριγύρω μου εγεννιότανε καινούρια αρχή και τάξη των πραγμάτων...
Σημαίες υψώθηκαν πολλές και με πανώ που έγραφαν και έλεγαν το χρήμα είναι αρχηγός...διαλαλούσαν την ''πραμάτεια τους''καταφερτζήδες και αρπαχτικά...πετώντας και πατώντας όνειρα των ''μικροσκοπικών'''..για τα μάτια τους.. των άλλων διαφορετικά σκεπτόμενων ανθρώπων...Επαρασύρθηκες θαρρώ κι εσύ και μπήκες στο χορό..εθέλησες τα βήματα αυτά του ''μπάλλου'''να χορέψεις...γιατί εφάνταξε στα μάτια σου όμορφος και πολύχρωμος ο κόσμος των ταλάντων...Αγωνιούσες σαν νέος που ήσουνα..και έχουνε τα νιάτα την ορμή στο αίμα τους...ορμή για την κατάχτηση του κόσμου γενικά...Συχνά ονειρευόσουνα πως ήσουν Δον- Κιχώτης πως θα άλλαζες τον κόσμο με τη φλόγα σου και τη σπινθηροβόλα σου ματιά...
Μα όσο τον κόσμο γύρναγες...και στα περβόλια του της γνώσης επαρπάταγες ...χιλιόμετρα διανύοντας πολλά..τόσο εσυναντούσες τα ''αρπαχτικά''που τις θεωρίες σου ανατρέπαν...Κι εσύ εκεί επέμενες και σιγοτραγουδούσες...δεν θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα...και τα δώρα της ζωής τους τα ιλουστρασιόν και τα γυαλιστερά...να αποποιηθείς από πάνω σου..που σαν μια σκέψη ελκυστική ..το βράδυ σε επισκέπτονταν κρυφά και πονηρά...στην άκρη από το καθαρό το περιβόλι σου και να σε διαβρώσει προσπαθούσε...Και προχωρούσες και σιγοτραγούδαγες κι αρνιόσουνα τα φανταχτερά...τα όμορφα που υπόσχονταν παράδεισους επίγειους...και το πρωί εκαυχιόσουν..που άντεξες και άλλη μια βραδιά...τα φύλλα σου ολόδροσα και καθαρά να έχεις... Τώρα κοιτάζεις γύρω σου...γεμάτη αδύναμη και ανθρώπινη αμφιβολία..μια αμφιβολία που το νου και την ευάλωτη καρδιά σου ταλανίζει...
Και σε ρωτάνε οι φωνές οι μέσα σου αν ντρέπεσαι που σκέψεις τόσο αταίριαστες στη ζήση τη δική σου την περήφανη ..αν πρέπουν ..αν ταιριάζουν...αν κολλούν...Μη ντρέπεσαι σου λέει μια φωνή...είσαι ένας άνθρωπος κι εσύ...με σάρκα και οστά...έχεις αδυναμίες αμέτρητες,όπως όλοι οι ανθρώποι...μολόγα τες ετούτες και αγάπα τες...και κοίταξε τριγύρω σου να δεις...πρέπει να αγοράσεις αντιστάσεις ακριβές...μέσα σε τούτο το ζεστό το Καλοκαίρι..Γύρω σου οι επίγειοι παράδεισοι είναι πραμάτεια αλλονών...αυτοί που με λεφτά μονάχα ακριβά πουλιούνται...Δεν είσαι δα και ο Θεός...νάχεις τη σκέψη σου υπεράνω όλων αυτών...ένας μικρούλης άνθρωπος που έχει αδυναμίες..
.Μα τι να κάνω τώρα εγώ για σένα που σου κόλλησε εκείνο το όμορφο τραγούδι, που σου μιλάει για τον κισσό..που δεν εβρήκε άλλον τρόπο για να ζει ...παρά να αναρριχάται ? Αφού σ' αρέσει νάσαι το δεντρί εσύ...κάνε πως δεν κατάλαβες..ίσως και να σου αρέσει...που απ' τη δική σου τη δροσιά...αντέχει αυτός σαν το παράσιτο..μέσα στη φύση και στο χρόνο...Άστον να σε κοιτάζει από ψηλά περήφανος..μέχρι να μπει στο ''δάσος''μέσα ο ξυλοκόπος..κι αν αποφασίσει για να κόψει το ''ψηλό δεντρί''...θα σωριαστεί με μιας κατάχαμα και ο ''κισσός''και μες στο χώμα και στη λάσπη θα κυλιέται...
Υπέροχοι στίχοι....θαυμάσιο τραγούδι ζωής...για τους θιασώτες της αληθινής ζωής...για τους υπέροχους φίλους μου...γι αυτούς που μπόρεσαν και αντιστάθηκαν...για το αγόρι που μου το έμαθε...για τον άντρα που με διαμόρφωσε ...που λάξευσε τις αδύναμες γωνίες μου...που καταλάβαινε τους ανθρώπους.... << Θέλω να δίνω φως από τη φλόγα μου,
κι ας είμαι ένα ταπεινό λυχνάρι.....>>
Από μικρή σαν ήμουνα και είχα την τύχη για να γεννηθώ...κοντά σε λίμνες και ποτάμια..πολλές φορές κολύμπησα μες στα θολά νερά τους...Έριξα δάκρυα και λύπης και χαράς και τ' άφησα να πέσουνε στη λίμνη..Καθόμουν ώρες ατελείωτες και όνειρα εσκάρωνα..για όνειρα που γρήγορα θα κατάλάβαινα πως θα έμεναν μισά...Ήταν αυτή η ''μανία'' μου να κολλώ επάνω τους μια αγάπη και μια μοναδικότητα..που ξέφευγε από τα τετριμμένα ..τα καθημερινά και τα κοινά..Ήταν αυτό το απλησίαστο μέσα στο νεανικό μου το μυαλό..Καθόμουνα δίπλα στις όχθες και τους ποταμούς και έγραφα ώρες ατελείωτες...έγραφα γράμματα κι ας ήξερα πως δεν θα έχουν παραλήπτη..
Πάλι πηγαίνω κι έρχομαι εκεί γύρω στης λίμνης μου εκείνα τα νερά...κοιτάζομαι συχνά στην επιφάνεια...και ο καθρέφτης της αυτός..ποτέ του δε με ξεγελά...Πάντα μου ψιθυρίζει ένα μυστικό...εκεί μπρος τα ξεριζωμένα νούφαρα..που ο άνεμος ο δυνατός...ωσάν να ήτανε μια δίνη..εσκόρπισε και τά 'ριξε ..τα μαραμένα φύλλα τους ...στα πόδια μου μπροστά...Κοιτάζω γύρω μου τα μαραμένα τους τα χρώματα..μα έπαψα να θλίβομαι...γιατί ακούω μέσα μου πως μου μιλούν...για ένα μυστικό...που χρόνια τώρα έψαχνα...κι αυτά νομίζουν πως το βρήκα..και μου το ψιθυρίζουνε...μου το φωνάζουνε πια τώρα δυνατά...
Μάθε μου λένε κόρη αυτό το μυστικό λοιπόν..και πάψε εσύ να τυραννιέσαι και να βιάζεσαι..όλα στη ζωή μας και τα σχέδια..και τα ονείρατα...και τα ταξίδια και οι έρωτες..οι λύπες και οι χαρές..μάθε πως έρχονται στην ώρα τους και άδικα πασχίζεις χρόνια εσύ..να τα τελειώσεις με ένα μαγικό ραβδί πριν νάρθει η ώρα τους ..η ώρα της εκπλήρωσης..η ώρα της ροής τους...
Όλα μα όλα ο χρόνος τα κινεί...κι εσύ απλά..τώρα το ξέρεις που μεγάλωσες .. αφουγκράσου...σώπασε και άκου και οσμίσου..μην αναλώνεσαι και μη σκορπάς..κι ας ξέβρασε η λίμνη τα δικά σου νούφαρα...κι ας βράχηκε ο καθρέφτης σου που έδειχνε τα είδωλα θαμπά...Θάρθει σου λέει μυστικά το θρόϊσμα των ξεραμένων φύλλων..θάρθει και πάλι ο καιρός..όταν αντέξεις στη σιωπή...θάρθει με κρότο η χαρά μπροστά σου.. Αυτό είναι το δικό σου μυστικό...το μυστικό και της ζωής..να πάψεις πια να βιάζεσαι και να νομίζεις πως κινείς τα νήματα..αυτό είναι το αληθινό το μυστικό..είναι η ανθεκτική στο χρόνο η σιωπή σου...
Είσαι νοτιάς κι εγώ πουλί χαμένο
Εκεί που θέλεις με πηγαίνεις, με πετάς Είσαι βοριάς, παγώνεις τα φτερά μου
Κι ύστερα μ' ένα φιλί ψηλά με πας..........
Μουσική ~ Ελένη Καραΐνδρου Στίχοι ~ Αρλέτα
Ελένη Καραΐνδρου ~ Το Tραγούδι Tης Λίμνης [Ο Γλάρος]
Συνάντησα μες στη ζωή μου τη μικρή ανθρώπους νέους που με γέρους έμοιαζαν πολύ...κι άλλους μεγάλους που τη νεανική τους τη ματιά και τη δροσιά στα πράγματα...θα ζήλευαν καμμιά φορά κι εκείνοι εκεί οι 30ντάρηδες..Όχι γιατί είχαν ένα σώμα με γραμμές και σφριγηλό...ούτε γιατί η δύναμη σε ανηφόρες δύσβατες είχε τη δύναμη να τους κρατήσει...Μα γιατί εκεί μπροστά από''ναυάγια''πολλές φορές...εγέμιζε η θάλασσα η δική τους..''μαργαριτάρια απ' το βυθό'' που εκουβάλαγαν από τα βάθη των ωκεανών ...των καταγάλανων και μπλε ωκεανών...της όμορφης ψυχής τους...
Τους κοίταξα απορημένη ...και με θαυμασμό...και μια κρυφή ...σαν ''μεταξένια ζήλεια''με ετύλιξε...και θέλησα και έσκυψα απ' τα μαργαριτάρια τους αυτά τα πολύτιμα και τα μοναδικά...να σκύψω να μαζέψω...Ήθελα πάντα για να τα φορώ..σαν ήμουν τότε νια..και λέγανε πως ήτανε πολύ όμορφος ο λαιμός μου...Μα εγώ τα έψαχνα στις αγορές..και μου φαινόταν ακριβά...δεν είχα ίσως την οικονομική τη δύναμη για να τα αγοράσω...Κι ύστερα εμεγάλωσα και εκατάλαβα πως μπορεί να μην είχα τη δύναμη...μα κάθε που τα κοίταγα ...τα στόλιζα στον όμορφο λαιμό μου...
Τώρα κοιτώντας πίσω πια.. στην θάλασσα των ονείρων μου ..θαρρώ πως εσυγκέντρωσα από αυτά..τα σπάνια ..τα μοναδικά και τα ξεχωριστά...σειρές πολλές ..όσες χρειάζομουν...για να γεμίσω τη λαχτάρα μου...της δόλιας μου ψυχής..Είναι αληθινά και τα καλύτερα που μου χαρίσανε..οι λίγοι..μα οι σπάνιοι οι φίλοι μου..με καταθέσεις άπειρες..απ' τα ναυάγια της ψυχής τους... Εναυαγήσανε πολλές φορές οι φίλοι μου.. βουλιάξαν τα καράβια τους κι εγώ μαζί με αυτούς..μα δεν εχάθηκαν ό,τι απ' τα ''ναυάγια'' εσκόρπισαν...ακόμα κι όταν μες στην αγριάδα και τη φουρτουνιασμένη θάλασσα και τους άγριους''πειρατές''που τους εκυνηγήσαν και προσπάθησαν να τους ''κατασπαράξουν''ακόμα και όταν δεν έβρισκαν ..πρόθυμους και έξυπνους αποδέκτες..τα ''μαργαριτάρια'' αυτά να τους ''πουλήσουν'' και ''πάγκους'' αγοράς να τα εναποθέσουν...
Είναι παράξενοι οι άνθρωποι στιγμές- στιγμές..και δεν καταλαβαίνουν...δεν κοιτούν με δεύτερη ματιά...κάτι που στα μάτια τους αμέσως δε γυαλίζει...Γιατί τα μαργαριτάρια μέσα από το βυθό..θέλουν καθάρισμα ίσως ελαφρύ...την ομορφάδα και τη λάμψη τους να δυνηθούν να μας προσφέρουν...Όχι δεν έχουνε υπομονή στιγμές- στιγμές οι άνθρωποι...και περπατούν αδιάφορα ..ξυπόλητοι δίπλα στην έρμη παραλία...και την ακτή που ξέβρασε ποικίλα και πολύτιμα ''μαργαριτάρια''.. δεν τη γνωρίζουν εύκολα..και χάνονται ..σε άδειες παραλίες...Μα τα ''μαργαριτάρια''είναι εκεί...δε χάνονται ...όσα χρόνια κι αν περνούν..γιατί είναι φτιαγμένα από σκληρό υλικό...που μάζευαν σαν τα ''αληθινά τα όστρακα''τον εισβολέα να αντιμετωπίσουν...
Δεν ξέρω αν ο εισβολέςας είναι τυχερός ή άτυχος ..που ασφυχτιά μέσα εις την σκληρή αυτή την ύλη που τον εγκλωβίζει και τον περιβάλλει...Ένα όμως είναι βέβαιο..πως κάθε μέρα που περνά..κι εκείνος που εκρύφτηκε εκεί βαθιά εις την κοιλιά του όστρακου...ηθελημένα ή άθελα..δεινοπαθώντας άλλοτε και άλλοτε με κομμένη την ανάσα..εμετατράπηκε χρόνια μετά...σε ένα υπέροχο ''μαργαριτάρι''..
Έτσι για να στολίζει τους λαιμούς των γυναικών ? Ή για να δείχνει ...να οδηγεί και να μαθαίνει στους ανίδεους πολλές φορές..πως είναι χρονοβόρα ..δύσκολη και κοπιαστική...η ''αλιεία των αληθινών των μαργαριταριών''είτε αυτά στολίζουν τους λαιμούς των γυναικών...είτε στολίζουν τις ψυχές των φίλων μας..που έσκυψαν ...από τις ξεχασμένες τις ακτές να τα μαζέψουν... Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη... .............................................................................................................. Ίσως η πρώτη εκτέλεση του Pearlfishers Tango, Αλιείς μαργαριταριών, Σπάνια και φανταστική εκτέλεση, από τον Ricardo Santos και την ορχήστρα
του....
“Στάλα στάλα συνάζει μέσα της η καρυδιά
τη σκοτεινή δροσιά. Το κυπαρίσσι ερημώνει γύρω του τα πάντα κι απομένει
δασύ, κυρίαρχο. Ίδια και ο πλάτανος. Προστάτες φασματικοί των κάμπων της
Αργολίδας και της Αρκαδίας.
Η συκιά σταυρώνει τα χλωμά της μέλη,
τεντώνεται μες στο πετσί της το γυαλιστερό και χνουδάτο, τέλος, κάποτε,
στρογγυλοκάθεται μέσα στην ίδια της την ευωδιά.
Οι ροδιές ανάβουνε σαν κοκόρια. Η ελιά,
δίχως να το πολυσκεφτεί, δίνεται στον ήλιο, στον άνεμο, σ’ όλα τα
στοιχεία που ρημάζουνε το κορμί της.
Οι ροδοδάφνες, που μοσκοβολούνε πικραμύγδαλο, σαλεύουνε, όμοια νερό, βαθιά στις κοίτες των ξεροπόταμων.
Σιγά σιγά, μες στο κατακαλόκαιρο, το φως
αφανίζει την Ελλάδα. Χωνεύει τα νησιά, εξουδετερώνει τις θάλασσες,
αχρηστεύει τους ουρανούς. Μήτε που βλέπεις πια βουνά, μήτε δέντρα, μήτε
πολιτείες, μήτε χώμα και νερό. Άφαντα όλα.
Πιωμένος φως – μονάχα μια σκιά μαύρη – ο άνθρωπος. Μια σκιά που μεγαλώνει, δυσανάλογα προστατευμένη από την ίδια του τη θυσία.
Η αντίσταση σ’ ένα τέτοιο φως: να ποιο είναι το βαθύτερο νόημα της ελληνικής αρχιτεκτονικής.
Μέσα στη διαφάνεια, ποιο διάφανος ακόμη,
πιο λευκός, ο Παρθενώνας δικαιώνει μυστηριακά την ύπαρξή του την ώρα που
το μεσημέρι το αττικό φτάνει στη μεγαλύτερή του ένταση κι όπου μονάχα
νεράιδες τριγυρνάν μες στο θαμπωτικό διάστημα.
Η Ελλάδα στους χάρτες ανύπαρχτη.
Λες και βρήκε ο κόσμος το μακαρισμένο τέλος του σ’ αυτή την απόλυτη ισότητα.
Κι όμως, το ίδιο αυτό φως, το
αστραφταβόλο, το καταιγιστικό, που αναιρεί την Ελλάδα μες στα μεσημέρια,
την αποκαθιστά πάλι το ηλιοβασίλεμα κάτω από τα φαντασμαγορικά
πυροτεχνήματα του δειλινού και αργότερα κάτω από την τρυφερή παρουσία
της Σελήνης.
Τότε ξαναβρίσκει τον εαυτό της η Ελλάδα.
Ξαναγίνεται αυτό που πραγματικά είναι. Ξαναπαίρνει στους χάρτες τη θέση
που της αξίζει. Θέλω να πω τη θέση των ονείρων.”
(Ο. Ελύτης, Εν λευκώ, Ίκαρος) ..............................................................................................................
Έτσι δυνατά..γεμάτα λόγια '' νοσταλγίας''και θαυμασμού..τα λόγια του Στρατή Ελευθεριάδη - Teriade..που είναι η παραφθορά του ονόματός του γαλλιστί..του Μυτιληνιού που κατέκτησε το Παρίσι..μας περιγράφουν τη μαγεία του φωτός..του Ελληνικού φωτός...που δεν σκιάζεται από τις πρόσκαιρες κάθε φορά αναποδιές...ανατροπές και δυσκολίες...Ήταν τα τέλη του 19ου αιώνα που γεννήθηκε..
Εξαίρετα λόγια...ένα κείμενο - άρθρο του εκδότη ..του σπουδαίου Έλληνα που διάλεξε το Παρίσι για πατρίδα ζήσης..που γνώρισε διανοούμενους..που γοητεύτηκε από την ελυθερία του πνεύματος της εποχής..μα που κατόρθωσε να παντρέψει το επιχειρείν με την τέχνη...Έγραψε 42 άρθρα τέχνηςκαι συνεργάστηκε θαυμάσια και δημιουργικά με τον άλλο Έλληνα Κριστιάν Ζερβό..που ίδρυσε τα << Τετράδια Τέχνης>>.Όταν οι εκδότες δεν είναι απλοί επιχειρηματίες..γίνονται σπουδαία πράγματα...
Έγραψε άρθρα που έμειναν εδώ ..ανάμεσά μας..στην υψηλή λογοτεχνία όπως : << Η μοναξιά της Ελλάδας >> << Το Ελληνικό Καλοκαίρι>>.. << Σημείωμα για τα δέντρα >>..για να αποδειχτεί εκ των υστέρων..πως από όποιο πόστο κι αν βρίσκεσαι ..η ομορφιά της ψυχής δεν κρύβεται...όταν η Ελλάδα ''γράφει'' μέσα σου ..όπου κι αν βρεθείς...όσο κι αν δημιουργείς καλύτερα σαν βρεθείς σε τόπο που σου δίνει ευκαιρίες...ποτέ δε λησμονιέται στα βάθη της ψυχής...είναι σαν το σαράκι που σε κατατρώγει..ο τόπος που σε γέννησε... Στο Παρίσι της ελευθερίας του πνεύματος ,της άνθησης της τέχνης και του μοντερνισμού..μεγαλούργησε ..μα δεν ξέχασε. Δικά του λοιπόν τα λόγια που ο Ελύτης μας περιέλαβε στο έργο του << Εν λευκώ >>.
Θαυμάζοντας τον άνθρωπο Στρατή Ελευθεριάδη - Σοφία Θεοδοσιάδη ..............................................................................................................
Κλείνω μέσα μου νησιά...κι έναν έρωτα ωραίο... μνήμες από το Αιγαίο...νάχω να λέω ..μέσα στις καταστροφές... Ρίξτε φως Ελληνικό..νάχει μέλλον η αρχαία φωνή μου ..σε ένα κόσμο σαν κι αυτόν... άσπρα χρώματα και μπλε....................
Στίχοι : Νεοφυτίδης Ανδρέας... Μουσική :Νεοφυτίδης Νεοκλής.. !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Είναι μικρή η βάρκα μου...μα τρανά τα όνειρά μου...και σαν τα κύματα ορθώθηκαν βουνό...δεν με τρομάζουνε καθόλου τα ''μικρά'' της τα κουπιά..έχουν γερό καραβοκύρη..Μέσα στα πέλαγα ξανοίχτηκα στο εκτυφλωτικό το φως...ζαλίστηκε η καρδιά και θόλωσαν τα μάτια μου...είν' Καλοκαίρι έξω εκεί...κι αναρωτιέμαι αν και στην καρδιά...θάρθει να φυτευτεί το Καλοκαίρι...΄Ηθελα νά
'μουνα πουλί στους ουρανούς τους γαλανούς της όμορφης της χώρας
μου..πάντα με τα ανοιχτά μου τα φτερά...κύκλους να κάνω..μέσα εις τα
σύννεφα να γράφονται και οι χαρές..μα και οι λύπες μας...του κόσμου που
εθέλησε..με δύσκολα φορές- φορές...κι άλλοτε πάλι ζάχαρες εσκόρπισε στους
δρόμους μας...σαν καραμέλλες με ζαχαρωτά.. για να μας κάνει να ξεχνούμε...
Σωσσίβια εγέμισε η θάλασσα η γαλανή...σωσσίβια πολύχρωμα..έγινε όλη η θάλασσα ..σα νάναι πανηγύρι...Τρέχουνε δώθε κείθε οι ανθρώποι για να σωθούν...η θάλασσα που έμπασε στα σπίτια τους τους τρόμαξε...δεν είναι γνώριμο αυτό...οι θάλασσες οι δυνατές ..να σκάνε στη στεριά...Ο παφλασμός τους άγριος και δυνατός...σαν μουγκρητό ακούγεται...βοή που τους φοβίζει ..τους αναστατώνει.
Ζωγράφος: Michael Ancher
Μα αν περιμένεις το μεγάλο το καράβι να φανεί για να σωθείς..ίσως αυτό ποτέ του να μην έρθει..Άρπαξε λοιπόν το τρεχαντήρι σου...που χρόνια το εξέχασες ..εκεί στην ξεχασμένη την ακτή..και γέμισε απ' τα φύκια που εξέβρασε η θάλασσα και κόντευε να το σκεπάσει.. Ξεκίνα πάλι ,για άλλη μια φορά..μην κουραστείς...τράβα κουπί...περπάτα την τη θάλασσα..πήγαινε πίσω από τους λόφους για να δεις..τι κρύβεται πίσω από τους αμμόλοφους που λιάζοσουν νωχελικά...Το περιφρονούσες το τρεχαντήρι σου εκείνο το παλιό.. γιατί ήταν μικρό...και μόνο τα μικρά ψαράκια που εψάρευες με αυτό..δε σε ικανοποιούσαν χρόνια τώρα πια, χρόνια τώρα πολλά...γιατί εσύ εσυνήθισες μεγάλα ψάρια να σου φέρνουν έτοιμα..χωρίς να τα ψαρεύεις...
Ξέχασες και τη μυρωδιά της θάλασσας τα βράδυα που έριχνες τα δίχτυα σου...και με το πυροφάνι..αναζητούσες στο βυθό..καινούριες εμπειρίες να γνωρίσεις...Μα ήρθε πάλι η χρονική στιγμή...να θυμηθείς το κάλεσμα της ανοιχτής της θάλασσας...γιατί αυτή δε σε άφησε από τότε που την είδες και τη γεύτηκες...που τη δροσιά της σου εχάρισε..δε σε άφησε εκεί μέσα σου..ποτέ να την ξεχάσεις...Είναι το ταξίδι της το ''μαγικό'', που όλο λιμάνια σου υπόσχεται..ξανά τις άγκυρες να ρίξεις... της Σοφίας Θεοδοσιάδη. ..............................................................................................................
Γιατί
να διαβάζει λογοτεχνία ένα παιδί; Γιατί να θέλει να ταξιδέψει με το
υποβρύχιο του Κάπταιν Νέμο 20.000 λεύγες κάτω από τη σκοτεινή, μαύρη
θάλασσα, ή να διασχίσει με ποταμόπλοιο τον γεμάτο αλιγάτορες Μισσισσιππή
παρέα με τον αναμαλλιασμένο και αθυρόστομο Τομ Σόγιερ; Γιατί να θέλει
να πολεμήσει με τον Ιβανόη, ή τον Ντ’ Αρτανιάν εναντίον όλων των κακών,
ύπουλων εχθρών του κόσμου; Γιατί να θέλει, όπως ο Πήτερ Παν να πετάξει
στον ουρανό ή να πηδήξει με τη Μαίρη Πόππινς μέσα σε μια ζωγραφιά και να
βρεθεί ξαφνικά στη χώρα του Ποτέ ή σ’ έναν υπέροχο κήπο με πιγκουίνους
να του σερβίρουν παγωτό σοκολάτα;
Γιατί να κοιμηθεί στη γλυκιά αγκαλιά
μιας αρκούδας, όπως ο Μόγλης σε εκείνη του Μπαλού, ή ν’ ανάψει φωτιά στο
στομάχι μιας φάλαινας, όπως έκανε ο ψευτάκος ο Πινόκιο; Γιατί να
επιχειρήσει τον γύρο του κόσμου σε 80 ημέρες, ταξιδεύοντας σαν μικρός
Φιλέας Φογκ, ακόμη και με αερόστατο, πάνω από επικίνδυνες, χιονισμένες
βουνοκορφές; Γιατί να ακούσει τις συμβουλές ενός πάνθηρα, ενός γρύλλου ή
μιας μικρής νεράιδας που ακούει στο παράξενο όνομα Τίνκερ Μπελ;
Γιατί
να θέλει να κονταροχτυπηθεί με ανεμόμυλους ή να καταδιώκει τον Μόμπυ
Ντικ επί μήνες στις τρικυμισμένες θάλασσες; Γιατί να βγει βόλτα στο
δάσος με επτά νάνους ή να κρυφθεί στο καμπαναριό μιας μεγάλης εκκλησίας
μ’ έναν καλοκάγαθο καμπούρη, που οι φίλοι του, κάτι παράξενα πέτρινα
ανθρωπάκια, τον φωνάζουν Κουασιμόδο; Γιατί να θέλει να φανταστεί ότι
είναι ο Μικρός Πρίγκιπας, ο Σεβάχ ο θαλασσινός, ο Αλαντίν, η
Σταχτοπούτα, ο Όλιβερ Τουίστ, ο Δον Κιχώτης, η Ποκαχόντας, η γοργόνα
Άριελ, ο Χάρρυ Πότερ; Ότι μπορεί να συνομιλεί με αετούς, ιππόκαμπους,
τίγρεις; Ακόμη και με φαντάσματα, ξωτικά και τζίνια;
Γιατί να θέλει ν’
ανακαλύψει το μυστικό που κρύβει βαθιά μέσα του καθώς τα μάτια του
τρέχουν πάνω στις λέξεις του βιβλίου; Ότι είναι ένα μοναδικό, υπέροχο
παιδί, που όμοιό του δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά. Που σ’ αυτόν τον νέο
κόσμο που απλώνεται τώρα μπροστά του, όμορφο, μυστηριώδη αλλά κι
επικίνδυνο, όλα όσα έχει φανταστεί και θελήσει μπορεί να συμβούν, φτάνει
να έχει τη δύναμη να συνεχίζει, όταν τελειώσει το διάβασμα, να είναι ο
εαυτός του. Που σημαίνει να δώσει κι αυτό μια μάχη, όπως όλοι οι ήρωές
των βιβλίων του, εναντίον σε οτιδήποτε προσπαθεί να του αποδείξει ότι η
ζωή είναι μια πληκτική, προβλέψιμη, πεζή ιστορία.
Τούτο το πρωινό ..καινούριας μέρας ξημέρωμα..μιας άλλης εβδομάδας.....πότε γλυκό και άλλοτε πικρόγλυκο να μοιάζει...ψάχνεις σταλάγματα καρδιάς για να μαζέψεις..Τώρα που ακρίβυναν οι αναπτήρες των ονείρων..μες στο σακίδιο..ένα κουτάκι σπίρτα απ' τους περασμένους τους καιρούς..έτσι παλιομοδίτικα σου λένε φλόγα πάλι να ανάψεις..να βάλεις στα όνειρα φωτιά να ζεσταθούν...Γιατί είν' κατακαλόκαιρο ...μα τα όνειρα παγώσαν..λες κι είν' ''χιονιάς''..και ο καυτός ο ήλιος δεν τα φτάνει..Μικρύνανε θαρρείς και οι αχτίδες του ..του ήλιου του ακούραστου...που τόβαλε πεισματικά..αιώνες τώρα ατελείωτους ..τη Γη να την φωτίζει...
Κι όποιος μονάχος του απέμεινε..και δίχως το ταίρι του πλανιέται..αυτός μονάχα ένιωσε όνειρο σβηστό τι σημαίνει...Είναι όμορφο το πλέξιμο...και το ξήλωμα είν' τυράννια..Σαν γενηθεί ο άνθρωπος επάνω εις τη Γη..έτσι τον έφτιαξε ο Πλάστης του ταίρι πάντα να ψάχνει...σαν πέφτει από το άλογο το χέρι να του δίνει..Γιατί θαρρεί αντρίκια κι αν περπάτησε..πως ήρωας μες στα μονοπάτια της ζωής θα γένει..
Κανείς ποτέ δε ρώτησε τους ήρωες..αν ήξεραν ..αν ήθελαν..ήρωες να τους λένε..Εγώ δεν καταλάβαινα ήρωας τι σημαίνει..Πάντα ονειρευόμουνα πάνω σε μια μικρή πεζούλα..μιας χώρας ίσως παραμυθένιας..και ονειρικής ,που χάρτης δεν την έχει..έτσι απλά σε μια πεζούλα να καθόμουνα..και τη ζωή την όμορφη να σιγοτραγουδούσα..Μα ήρθαν προξενητάδες και με πάντρεψαν και με βαφτίσανε ηρωίδα..και ούτε που με ρωτήσανε..αν τόθελα έτσι για να με λένε..
Τώρα τα βράδια τριγυρνώ...κανείς δεν το προσέχει..πως την καρφίτσα που μου καρφιτσώσανε ..δε θέλω πια να τη φοράω..Βαρέθηκα να με κοιτούν..σαν νάμαι ένα πανύψηλο ..αγέραστο και δυνατό δεντρί..Θέλω να γείρω τα κλωνάρια μου...και νάμαι ένα χαμόκλαδο..ένας μικρούλης θάμνος.. Απαρατήρητα όλοι να με προσπερνούν...αυτοί τριγύρω μου να ψηλώνουν και να κορδώνονται...κι εγώ να μειδιώ..γιατί δεν εκατάλαβαν το μάταιον...που το μονοπάτι της ζωής...που είναι γεμάτο από αγκάθια..δεν εκατάλαβαν και αναλώνονται μέσα στης περηφάνειας τους τις ώρες τις χαμένες...πως το μονοπάτι αυτό το υπερφίαλο..ίσα προς το γκρεμό τους βγάνει..
Παραμιλώ και τούτο εδώ το πρωινό..της μέρας που εχαράξε..της νέας της ελπιδοφόρας λέν' ξανά..μιας υποσχόμενης Δευτέρας... .καθώς τον αναπτήρα των ονείρων μου τον ψάχνω..τι.. πάλι σήμερα είναι μια άλλη βδομάδα πιο ''ζεστή'' θαρρείς στο νου...και περιμένει φλόγα να της δώσω... Σοφία Θεοδοσιάδη. ..............................................................................................................
