10 Ιουνίου 2016

..δεν ''γεύτηκαν'' του έρωτα τα δάκρυα...της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Κάπου εκεί στα 60.. και βάλε...λαχτάρησε η ψυχή...το δρόμο πήρε για τον έρωτα...Ξεχάστηκε σ' αυτόν να περπατά...γιατί τα φύλλα της καρδιάς τα μοίρασε παντού...Αγάπη τα 'κανε...και προσφορά και δόσιμο...Πάντα της έλεγαν να δίνει...αυτό είναι το καλύτερο απ' όλα ...Κι αυτή τους πίστεψε...και έτρεξε και έδωσε...και ερωτεύτηκε κι αγάπησε...Μα εκεί στην άκρη της κλωστής...στη διαδρομή που το σχοινί του χρόνου της υπέδειξαν να τρέξει...εκεί στην άκρη της κλωστής που κόντευε να σπάσει...αυτή εκοντοστάθηκε...και στον παλιό της τον καθρέφτη εκοιτάχτηκε κατάματα..απόρησε ...τι έβλεπε ..ο νους της δεν το χώραγε...δεν το συνειδητοποιούσε...

Πως γίνονταν.. μέσα από τα γκρίζα της μαλλιά ...να βλέπει πάλι εμπρός της..εκείνες τις κοτσίδες τις καστανοκόκκινες..που έπλεκε κάθε πρωί...κορίτσι αυτή στο Λύκειο σαν ήταν... Μπερδεύτηκε κι απόρησε...γύρισε πίσω και εκοίταξε...ενόμισε  πίσω της.. πως ήρθε και εστάθηκε η κόρη της...κάτι να της ζητήσει...Της φάνηκε πως ήταν ψέμματα..πως πάλιωσε και θόλωσε  και ο ίδιος ο καθρέφτης...και πως της έδειχνε θολό και λαθεμένο αυτό.. ξανά το είδωλό της..

Γύρισε πίσω και εκοίταξε...μα τίποτα δεν είδε...Ήταν μονάχη ..ολομόναχη   μέσα  στην κάμαρά της...Και τότε εκατάλαβε...πως η ψυχή της ήτανε αυτή...που κουβέντα της ζητούσε...πρωί - πρωί...να της ειπεί τα νέα της μαντάτα...Τι ντρέπεσαι καλέ της εψιθύρισε...που ερωτεύτηκες ξανά...σεβάσμια σε λέγανε...και τέτοια δε σου πρέπουν...Μα εσύ έπαψες πια να τους ακούς...εκεί στην άκρη της διαδρομής ...του Μαραθώνιου που έτρεξες και άντεξες..κοιτάς και προσπαθείς το νήμα για να κόψεις...Μονολογείς..και το τολμάς..

Αχ αυτή η κόρη η μικρή  !!! αχ κι αυτό το αγόρι το ατίθασο!!! Σοκάκια πλακόστρωτα που εδιαβήκανε...εκεί στου ψύχους...στα μακρινά τα μέρη...ψηλά εκεί στα Βόρεια...που οι ανέμοι τις νύχτες άγρια λυσσομανάνε και σφυροκοπάνε...και ''χαστουκίζουνε''τα όνειρα.. τα παγωμένα και τα χιονισμένα βράδυα...Πόσες νύχτες...πόσα βράδια...πόσα μαξιλάρια δε βράχηκαν από δάκρυα ..που στη θέση τους ευωδιαστά τα λούλουδα του έρωτα φυτρώσαν !!!

Κι εσύ που εμετάνιωνες που δάκρυζες...κι εσέ που σε μαλώνανε  σ' αγάπες κι έρωτες τα βράδια σου να μη χαλάς...τώρα μονάχη μες στην κλίνη σου αναπολείς και συλλογιέσαι...πως αυτοί που με φωνές και άγριες και δυνατές...προσπάθησαν στο ποτάμι του έρωτα αναχώματα να βάλουν...δεν ήξεραν ...δεν καταλάβαιναν...δεν ''γεύτηκαν'' του έρωτα τα δάκρυα...ούτε εκάηκαν τα μάγουλά τους και ποτέ...από τις σταλαματιές που καίνε σαν φωτιά...Ακόμα το όνομά σου μες στ 'αυτιά μου να βοά...κι εκεί κάτω απ' τα πευκάκια του ''ηρώου'' τα πρώτα σου φιλιά...ακόμα μες στα χείλη τα κρατά η κόρη η ζηλεμένη...κι ας τη μαλώνανε συχνά...παιχνίδια με τα αγόρια να μην κάνει...ήτανε σκανδαλιάρα ...πονηρή κι ατίθαση...πάντα σε παλιοϊστορίες τριγυρνούσε...κι ας μοιάζει τώρα τόσο σοβαρή...κυρία και μαμά το ''παίζει''..μα και στ' αλήθεια είναι..

.Κάνει πως δεν καταλαβαίνει από έρωτες καυτούς.. κάνει πως ξέχασε τα δάκρυα τα καυτά...Αχ ...αχ...της νιότης μας τα όμορφα ...τα καυτά τα απογεύματα...τα πονηρά τα βράδυα...Μας σημαδέψανε βαθιά...Δεν είναι στείρα η νοσταλγία μας αυτή...όχι δεν βγήκαμε παρωπλισμένοι και δειλοί...στις άκρες από τα παρτέρια τα ολάνθιστα που η ζωή στα μάτια μας μπροστά...προκλητικά φυτεύει...Είναι που τώρα πια γνωρίζουμε όλα τα φυτά...και τα σκληρά..στους παγετώνες που αντέχουν...μα κι εκείνα τα ευαίσθητα..που γρήγορα μαραίνονται...κι από το  ψύχος το πολύ...μα και από τον ήλιο τον καυτό...Τι δύσκολο σου φαίνεται...μα όχι απλησίαστο το ταξιδιάρικο το όνειρο...έτσι που εσύ κατάντησες τόσο ''υποψιασμένος'' !!!!!!

Τολμάς ...και ναι τολμάς ξανά...το νήμα για να κόψεις...κλείνεις τ' αυτιά να μην ακούς ...αυτούς που σοβαροί το παίζουν...και ναι πρωί - πρωί τους σιγοτραγουδάς...πως : οι ελαφροί ας με λέγουν ελαφρό που λέει κι ο Καβάφης...μα εγώ κάπου εκεί  στα 60 και βάλε...ψηλά τακούνια δε φοράω που λέει το άσμα...μα ψηλά και κατάματα τον έρωτα κοιτάω....και περπατάω άφοβα στης λίμνης τα θολά νερά...και ναι.. φλερτάρω  στη χαρά...και ναι.. φλερτάρω στη ζωή...!!!!!!!!!!!!!!
Πως τάχα να το αρνηθείς...το τόσο πλουμιστό ...το τόσο χρώματα γεμάτο αυτό...ετούτο το κεντίδι το μοναδικό ...του έρωτα κεντίδι!!
Της Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................



                            ΑΝΝΑ ΒΙΣΣΗ 30 ΚΑΙ ΒΑΛΕ 

.............................................................................................................

9 Ιουνίου 2016

Η επιστολή του κύκνου - Νικηφόρος Βρεττάκος.

Η επιστολή του κύκνου

Φίλη μου,
μόνος κατάμονος
χωρίς καταφύγιο
κοιτάζω με σπασμένα μάτια
τον απέραντο ουρανό.

Ζητώ άσυλο
στις λίμνες των ματιών σου
ζητώ στέγη στους κάμπους της ψυχής σου
μα το πρόσωπό σου, που μπαίνοντας μέσα μου
αραιώνει τη νύχτα της υπάρξεώς μου,
μόλις μου στέλνει μιαν αναλαμπή
από το σπίτι των αγγέλων.

Βουνά που ταξιδεύουν στους ορίζοντες
οι αιώνιες συννεφιές,
φαντάσματα που χορεύουν πατώντας
στα λεπίδια των κεραυνών,
τόξα τεντωμένα που παραφυλούν
μη βγω και δω τον ήλιο.

Σαν τον ωκεανό
που ταραγμένος περιστρέφεται
μελανιασμένος απ' τη δίνη της καρδιάς του
γυρεύω ν' αναρριχηθώ
πατώντας στα γαλάζια δάχτυλα,
να σπάσω των νεφών το τείχος
και ν' αλαλάξω εμπρός στον ήλιο.

Μα πέφτω με σπασμένο στήθος.
Φεύγει ο καπνός
από τα συγκρουσμένα σπλάχνα μου
κι η σελήνη της μορφής σου
ρίχνει λάδι στις πληγές μου.

Ακόμη
απ' το διάστημα
μου απλώνουν το χέρι τους
η θωπεία των θαλασσών
κι η ευλογία των άστρων.
Μα η σκοτεινή οροσειρά του Ταϋγέτου
άκαμπτη και ζωντανή
σαν παραταγμένος θάνατος
φρουρεί μες στα σύννεφα
το σιωπηλό μου ερημητήριο
αναφέροντας στους ουρανούς
όταν δύει ο ήλιος
την κατάσταση του εκπτώτου.

Όρη μεγαλοπρεπή
που οι λευκές κορυφές σας
κοιτάζουν μέσ' απ' τα γαλάζια πρίσματα
το μεγαλείο της δημιουργίας,
Ωκεανέ,
που αρχίζεις απ' τον ουρανό
και συνεχίζεσαι στ' άπειρο της ψυχής μου
στολίζοντας τη δυστυχία μου
με τα μαργαριτάρια των αφρών σου,
ρόδα των δύσεων
που σβήνατε
στα ποτήρια των αγγέλων
και στην ψυχή μου,
όλα όσα χορέψαμε μαζί
στο λευκό γάμο
της ενώσεώς μου με το σύμπαν
γιατί δεν γυρίζετε
στην πρωτινή κατοικία σας
γιατί εγκαταλείψατε
την παιδική μου ψυχή;

Είμαι η τύψη του αγγέλου
που αδίκησε ο Θεός...


Από τη συλλογή Η επιστολή του κύκνου (1937) του Νικηφόρου Βρεττάκου

Πηγή: Νικηφόρος Βρεττάκος, η εκλογή μου [Ποιήματα 1933-1991] (εκδόσεις Ποταμός, 2008)

.............................................................................................................

 
Το ποίηµα «Η επιστολή του Κύκνου» θεωρήθηκε ποίηµα διαµαρτυρίας για τον πόνο και την αδικία..
Ο Βρεττάκος αποτύπωσε στην ποίησή του µε διαύγεια την ανθρώπινη ψυχή, την ύµνησε, όπως ύµνησε την ειρήνη και την Ελλάδα, διότι ο Βρεττάκος είναι ποιητής του παντός, ποιητής της Ειρήνης, που ως αναµµένο τζάκι φωτίζει και ζεσταίνει τον απανταχού άνθρωπο. 
............................................................................................................

8 Ιουνίου 2016

~Μύθοι και απάτες~Λιαντίνης.

~ Μύθοι και απάτες ~

Οι μύθοι για τη μεταθανάτια ζωή είναι το ύπατο ψέμα του ανθρώπου από την άποψη του απόλυτου και του καθολικού.....Εκείνος από τους ιδρυτές θρησκειών που θα άντεχε να στηρίξει τη θεϊκή ιδέα του σε οποιοδήποτε άλλο έξω από αυτό το αρχιμήδειο σημείο, το μοναδικό οπαδό που θα αποχτούσε θα τον έβρισκε στον εαυτό του... Ο φόβος και ο πόνος μπροστά στο θάνατο είναι η αιτία που έπλασε ο άνθρωπος τον κάτω κόσμο και τον Αδη. 

  Και πάντα μέσα στη σφαίρα της ποίησης. Στη σφαίρα της θρησκείας όμως η αιτία αυτής της επινόησης, πέρα από το φόβο και τον πόνο, εκπορεύτηκε κυρίαρχα από το χυδαίο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. Και τέτοιο ονομάζω την ημιμάθεια, τον εγωισμό, και την ανανδρία… Αν έξαφνα συναντήσεις στο δρόμο σου άνθρωπο, κι είναι ανάγκη να καρατάρεις το μέταλλο της ανθρωπιάς του, έχεις ασφαλή μέθοδο να το κάμεις. Είναι η λυδία λίθος που δοκιμάζει το ποιό του μυαλού και της «ύπαρξης» των ανθρώπων. 

 – Πες μου ξένε, θα τον ρωτήσεις, πιστεύεις στη ζωή μετά θάνατο; Αν σου αποκριθεί «Ναι πιστεύω!», τότε το πιο φρόνιμο που έχεις να κάμεις είναι να του δώσεις ένα τάληρο να του πεις «Καλημέρα», και να φύγεις. Να πάρεις εκείνο το δρόμο που δε θα ξαναβγεί ποτέ μπροστά σου. Γιατί η απάντηση που σου έδωσε δηλώνει ότι αναζητούσες άνθρωπο και σύντυχες πίθηκο. Πίθηκο κολομπίνο και μακάκο…

                                                           ~  Στο μεγάλο τίποτα ~

Το γεγονός του θανάτου είναι για τον καθένα από μας το ατομικό όριο του απόλυτου. Είναι ο βαθμός μείον 273 όχι στην κλίμακα της θερμότητας, αλλά στην κλίμακα του ανθρωπολογικού Μηδέν. Από τη στιγμή που θα πεθάνω περιέρχομαι αστραπιαία στην ίδια κατάσταση, που βρίσκεται εκείνος που δεν εγεννήθηκε ποτές.


~Νέκυια ~

Νέκυια σημαίνει να ζήσεις ζωντανός σε όλη τη ζωή σου τη γνώση και τη λύπη του θανάτου σου εδώ στον απάνω κόσμο. Νέκυια σημαίνει να στοχαστείς και να ζήσεις τη ζωή σου όχι μισή αλλά ολόκληρη. Με την απλή, δηλαδή και τη βέβαιη γνώση ότι ενώ υπάρχεις ταυτόχρονα δεν υπάρχεις. Ότι ενώ ζεις αυτό που είσαι, δηλαδή ζωντανός του σήμερα, ταυτόχρονα ζείς κι αυτό που δεν είσαι δηλαδή το νεκρός του αύριο. Η ζωή σου στην ουσία της είναι η δυνατότητα και η δικαιοδοσία της φαντασίας σου. Όχι άλλο.
..............................................................................................................


                       Ξενύχτησα στην πόρτα σου | Γιάννης Χαρούλης 

.............................................................................................................. 

7 Ιουνίου 2016

Ζόρικη λέξη η ''ευτυχία''..δρόμος μοναχικός...μα ελπιδοφόρος !!!

Πάλι ανακινώ και τούτο το απόγευμα τα ''βαλτώδη'' τα νερά της λίμνης μου που ''νούφαρα'' γεννούν...κι ελπίδα με γεμίζουν...Δρόμος μοναχικός και ελπιδοφόρος η πορεία προς την ευτυχία...Ζόρικη λέξη η ''ευτυχία''..γράφτηκαν και ξοδεύτηκαν σελίδες και μελάνια άπειρα ,από ονειροπόλους ''Δον- Κιχώτες'' μα και από αφελείς που σε λιμάνια ..λίμνες μα και ποταμούς ύπουλους και ορμητικούς αράξαν και τους ψάξαν...Και καθώς τα ''πουλιά δεν τραγουδούν ποτέ τους μέσα στις σκοτεινές και ανήλιαγες σπηλιές'' έτσι είναι κι αυτή η ευτυχία του άνθρώπου...θέλει ελευθερία μες στο νου...και στης ψυχής και στης καρδιάς μας τα κιτάπια...ενδοσκόπηση..ταξίδι αυτογνωσίας ..εσωτερικό..προσαρμογής ταξίδι..ταξίδι αναζήτησης..ελευθερίας πέταγμα...πέταγμα γεφυρών...ανθρώπων γέφυρες να σχηματίζεις...

Ανατροπές ζητάς...ψάχνεις αλήθειες μα και κελαηδήματα στα πρωινά τα Καλοκαιρινά..στ' αηδόνια...Απογοητεύεσαι ...θλίβεσαι...μα ο σπόρος έπεσε ...θα ανθίσει ..θα καρποφορήσει...η ανατροπή από μέσα σου ξεκίνησε και πάλι...Μην κοιτάς το λιβάδι που δεν άνθισε ακόμα...όπου νάναι θα γεμίσει χρώματα...ετοιμάζεται...ψηφιδωτό χρωμάτων..τα ζιζάνια θα νικήσει... δροσοσταλίδες θα γεννούν οι σκέψεις σου οι θετικές και τολμηρές .. το χώμα θα ποτίσουν...

Μοιάζουν αδύναμοι οι άνθρωποι στιγμές- στιγμές...μα οι αδύναμοι ...που η δύναμή τους αθόρυβη και ήσυχη κι αν μοιάζει.. θα εξελιχθούν σε δυνατούς...και οι ικανοί θα ξεχωρίσουν... Έρχονται κάποια ήσυχα απογεύματα, που η καρδιά ξανά ονειρεύεται και η ψυχή σου θέλει να πετάξει..Θυμάται ξαφνικά το όνειρο που της φαινόταν πως στο μαξιλάρι της το ξέχασε...εκεί...τα βράδια που το έπαιρνε αγκαλιά...μαζί του μίλαγε...και τούκλεινε το μάτι...και πάλι απ' την αρχή το ξαναζωγραφίζει...το ζωντανεύει...και το αρχινά...

Κι έτσι απόφάσισε μονάχος σου κι εσύ,αν θες την ευτυχία τη δική σου και το όνειρο να αγγίξεις...επιστροφή να κάνεις επιβάλλεται ..απλά ..γλυκά και μαλακά...πίσω στον πολύτιμο και τον αληθινό εαυτό σου..Αγάπα τον μονάχος σου πολύ εσύ αυτόν...γιατί μ' αυτόν χρόνια πορεύεσαι...κι αυτός μονάχα ξέρει τα ''θέλω'' σου...αυτός τις νύχτες σε αφουγκράζεται...έτσι απλά θα καταλήξεις και θα σκεφτείς σωστά και θα αποφασίσεις για άλλη μια φορά...πως η ''ευτυχία'' ξεκινά,πάντα από εσένα μοναχά..κι απ' το κυνήγι και το ''διώξιμο'' των μαγισσών..που οι Ερινύες και οι φωνές οι ακατάλληλες..προσπαθούν να σου επιβάλλουν...
Ό,τι και να σου πουν..και ψυχολόγοι και αναλυτές και συμβουλάτορες ...πάντα κανένας από αυτούς..καλύτερα από σε τον εαυτό σου δε γνωρίζει...

Ζόρικη λέξη η ''ευτυχία''..δρόμος μοναχικός...μα ελπιδοφόρος !!!

της Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................


                                      Ζελατίνα - Τάνια Τσανακλίδου 

.............................................................................................................. 

6 Ιουνίου 2016

Η ζωή είναι πάρα πολύ όμορφη για να είναι ασήμαντη.. !!!






Συγχώρεσα λάθη ασυγχώρητα, προσπάθησα να αντικαταστήσω πρόσωπα αναντικατάστατα και να ξεχάσω ανθρώπους που δεν ξεχνιόντουσαν. Ενήργησα παρορμητικά, απογοητεύτηκα από άτομα που δεν περίμενα, αλλά και εγώ απογοήτευσα άλλους.
 
Αγκάλιασα ανθρώπους για να τους προστατέψω, έκανα φίλους για την αιωνιότητα. Γέλασα όταν δεν έπρεπε, αγάπησα και αγαπήθηκα, αλλά και απορρίφτηκα. Αγαπήθηκα και δεν ανταπέδωσα την αγάπη.
 Φώναξα και πήδηξα από πολλές χαρές. 
  Έζησα με την αγάπη και έδωσα υποσχέσεις αγάπης, αλλά πληγώθηκε η καρδιά μου πολλές φορές!
 
Έκλαψα ακούγοντας μουσική ή κοιτάζοντας φωτογραφίες. Τηλεφώνησα για να ακούσω μια φωνή. 
  Ένα χαμόγελο με έκανε να ερωτευτώ και πάλι.
Πίστεψα πως θα πέθαινα από νοσταλγία και… φοβήθηκα μην χάσω πάλι κάποιο πρόσωπο πολύ ειδικό…αλλά επέζησα!

 Και ζω ακόμη! Και η ζωή δεν με κουράζει… και εσένα δεν πρέπει να σε κουράζει η ζωή. Ζήσε!
Είναι πραγματικά όμορφο και καλό να μάχεσαι με σθένος, να αγκαλιάζεις την ζωή και να ζεις με πάθος, να χάνεις με αξιοπρέπεια και να νικάς τολμώντας, γιατί ο κόσμος ανήκει σε όποιον τολμά.

Η ζωή είναι πάρα πολύ όμορφη για να είναι ασήμαντη!!!

Charlie Chaplin
..............................................................................................................

                 Ό,τι ανέβασε η καρδιά - Ζωή Παπαδοπούλου



Πάμε απόψε όλη η γειτονιά
με τα πόδια τσάρκα
Παγωμένες μπύρες κι αγκαλιά
δεν με νοιάζει η μάρκα


Άλλος είναι ο νους μας το πρωί
κι άλλος σαν νυχτώνει
έχει κι άλλα θέματα η ζωή
απ’ την ευρωζώνη


Θα τραγουδάμε ό.τι ανέβασε η καρδιά
Κι ό.τι αληθινά μας κάνει λιώμα
Εμείς παιδί μου πάντα θα'χουμε δουλειά
τα φιλιά στο στόμα


Θα τραγουδάμε και θα παίζει ζωντανά
τ'ουρανού η οθόνη
Κι αυτός που τ'άστρα να τ'ανάψει δεν ξεχνά
χρόνια μας γλιτώνει


Πάμε απόψε λόγια και κορμιά
σαν μικρές οάσεις
Καλοκαίρι μοιάζουν μ’ ερημιά
οι τηλεοράσεις


Δε χωράω στο σπίτι μου τι θες
με τον έρωτα σου
Τι θα φέρει τ'αύριο μου λες
κι είπα τ'όνομά σου


Θα τραγουδάμε ό.τι ανέβασε η καρδιά
κι ό.τι αληθινά μας κάνει λιώμα
εμείς παιδί μου πάντα θα'χουμε δουλειά
τα φιλιά στο στόμα


Θα τραγουδάμε και θα παίζει ζωντανά
Όλη νύχτα τ'ουρανού η οθόνη

Κι αυτός που τ'άστρα να τ'ανάψει δεν ξεχνά
Χρόνια μας γλιτώνει
....................................................................................................................................................................

5 Ιουνίου 2016

Ναι.. σαν μια αφίσσα ρετρό...

Ναι.. σαν μια αφίσα ρετρό...δεν εκμοντερνίζω ποτέ τον έρωτα...δηλώνω παλιομοδίτισσα εδώ και χρόνια εγώ...και αγαπώ πολύ και τον παλιομοδίτικο εαυτό μου...γιατί αυτός αβίαστα με οδηγεί και κατευθείαν μες στις στράτες της αληθινής αγάπης με πηγαίνει...Χρόνια πορεύτηκα με δαύτον τον ''ρετρό''τον εαυτό μου.
Χρόνια εγεύτηκα την αληθινή αγάπη και έναν έρωτα διαρκή...και δεν έπαψα ποτέ και πάλι να τον ψάχνω...
Ναι ...και μέσα σε ''αφίσες ρετρό'' μα και μέσα στη ζωή ..που την προκάλεσα πολλές φορές να μου ''ζωγραφίσει '' εικόνες ''μεγάλου έρωτα'' ρετρό σινεμά να μου θυμίζει...Έτσι τον θέλω εγώ τον έρωτα..κινηματογραφικό...αλλιώς δεν είναι έρωτας..παρά συμβιβασμός...ανάγκης ίσως το συνταίριασμα το ανιαρό...
Ε..και...τι κι αν νομίζετε εσείς πως είμαι και δηλώνω ''ντεμοντέ'' στον έρωτα και στο φιλί...όχι δεν μου χρειάζονται οι μοντέρνες και οι life style εικόνες σας με τις ψηφιακές τις μηχανές σας...Δε μου χρειάζεται ''υψηλή ανάλυση'' στις πόζες τις αυθεντικές...Είναι αρκετό το αποτύπωμα το ασπρόμαυρο ..κι ας έχει και μια ομίχλη και σκιές...που σου αφήνει περιθώρια να ονειρεύεσαι και να κοιτάς και πίσω απ' αυτές...

Σοφία Θεοδοσιάδη
................................................................................................................................ 


Για ένα τανγκό-Χάρις Αλεξίου~Gia ena tango-Xaris Alexiou 

..............................................................................................................

4 Ιουνίου 2016

Ρούσσος Βρανάς - Η θάλασσα... απέραντη, απροσμέτρητη, αρχέγονη..

Η θάλασσα...
... απέραντη, απροσμέτρητη, αρχέγονη. Και οι πολιτείες της που στέκονται αντίκρυ της, πότε ορθώνουν αλαζονικά ανθρώπινα έργα και πότε σκύβουν ταπεινά το κεφάλι μπροστά στην υπεροχή αυτής της ανεξάντλητης, προϋπάρχουσας και αεικίνητης υδάτινης μάζας, που την κατοικούν πληθυσμοί απείρως πλουσιότεροι από τους χερσαίους: φτερωτοί, έρποντες, φωσφορίζοντες, αβυσσαλέοι, μικροσκοπικοί, γιγάντιοι. Φιλόδοξοι εξερευνητές, ακούραστοι γεωγράφοι, άπληστοι έμποροι, που πολλές φορές έβαλαν πλώρη για τις εσχατιές της θάλασσας, άλλες τόσες υποκλίθηκαν μπροστά της. Το καταστροφικό παιχνίδισμα των θαλάσσιων ηφαιστείων που κάθε τόσο σπρώχνουν νέα νησιά πάνω από το νερό. Η οργή των τσουνάμι. Η μυστηριώδης συμπεριφορά των φαλαινών και των δελφινιών που εγκαταλείπουν τα βάθη για να βρουν τον θάνατο στα ρηχά, ένα μυστήριο ακόμη ανεξήγητο, ίσως μια τάση αυτοκτονική λένε κάποιοι επιστήμονες, ίσως μια ζοφερή προειδοποίηση για τον πλανήτη των ανθρώπων. Αλλά και η υπομονή των κοραλλιών, όπως έγραψε κάποτε ο συγγραφέας Ντάριο Βολτολίνι, ίσως έχει πολλά να μας διδάξει.

Τα κοράλλια...
... έχουν την υπομονή και την εξυπνάδα να συμβιώνουν με τη ζωοξανθέλα, ένα ταπεινό πρωτόζωο. Τη φιλοξενούν αδιαμαρτύρητα επειδή μονάχα αυτή τους εξασφαλίζει την απαραίτητη και ζωοδότρα λειτουργία της φωτοσύνθεσης. Η ζωοξανθέλα θα μπορούσε να ζήσει και έξω από το κοράλλι. Τα κοράλλια όμως δεν θα μπορούσαν να ζήσουν χωρίς αυτήν. Ένας απλούστατος κόσμος αλληλεγγύης και συνεργασίας που όμως στο ύψος του δεν έχει φτάσει ακόμη ο σύνθετος κόσμος των ανθρώπων.

Πηγή: Εφημερίδα Τα Νέα, 07/01/2010
....................................................................................................................................

Ρούσσος Βρανάς.

Βιογραφία.

Γεννήθηκε στα Χανιά το 1950. Στην Ε΄ Γυμνασίου κέρδισε υποτροφία για το Μέριλαντ, όπου ολοκλήρωσε το σχολείο και σπούδασε στη Νομική Σχολή της Θεσσαλονίκης. Ήταν μέλος του ΠΑΚ. Τον Αύγουστο του 1969, επηρεασμένος από μια ομιλία του Γεωργίου - Αλέξανδρου Μαγκάκη, έριξε βόμβα μολότωφ σε εγκαταστάσεις κλιμακίου του ΝΑΤΟ, στη Θεσσαλονίκη και καταδικάστηκε σε 18,5 χρόνια κάθειρξης. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στις φυλακές, γνωρίστηκε με τον Γιάννη Καψή, μετέπειτα διευθυντή της εφημερίδας Τα Νέα, ο οποίος τού έκανε μαθήματα δημοσιογραφίας. Tο 1972, ο Βρανάς αποφυλακίστηκε επειδή είχε πάθει φυματίωση. Διέφυγε στο εξωτερικό (Ιταλία, Γερμανία, Σουηδία) και επέστρεψε μετά την πτώση του δικτατορικού καθεστώτος. Την ημέρα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, η αστυνομία εισέβαλε στο σπίτι του για να τον συλλάβει.

Ξεκίνησε τη δημοσιογραφική του καριέρα στην εφημερίδα Το Ποντίκι, ως μεταφραστής και επιμελητής κειμένων. Από το 1995 εργαζόταν στην εφημερίδα Τα Νέα, στην οποία είχε προσωπική στήλη από το 1999 και μετά. Πέθανε στις 16 Νοεμβρίου του 2012 από καρκίνο.
Πηγή : Βικιπαίδεια.
...................................................................................................................................................................

Για την αλληλεγγύη σας μιλώ...
Έτσι που οι εικόνες γύρω μας τη συνείδησή μας τη ''ραπίζουν''..αδιάφορος να μένει πλέον κανείς μας δεν μπορεί..Δεν μου αρέσουν τα ''ψυχοπονιάρικα'' τα φιλάνθρωπα τα λόγια τα μεγάλα..Για την αλληλεγγύη πάντα σας μιλώ..κι όχι αυτήν μονάχα στα στενά τα πλαίσια ,που οι άνθρωποι παντού προσπαθούν, όσο μπορούν κι όσο αντέχουν να την έχουν..Για μια αλληλεγγύη πιο πλατιά...ίσως σε παγκόσμιο και πανανθρώπινο φορέα..για τέτοια αλληλεγγύη,χρόνια τώρα ψάχνω κι εγώ μαζί με σας...να ακουμπά στην σκέψη την πλατιά και να γίνεται βίωμα σωστό..μέσα στο νου του ανθρώπου...

 Τα ζώα και τα φυτά το εκατάφεραν θαυμάσια μέσα στην απεραντοσύνη της θάλασσας και μέσα στους αιώνες..Γι αυτό και σήμερα εδιάλεξα το διαμάντι - κείμενο αυτό για να σας ευχηθώ ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ του Ρούσσου του Βρανά.. που πλέον δεν βρίσκεται ανάμεσά μας πια.. Ο λόγος του με συνέπαιρνε...τα κείμενά του απλά, καθαρά και βαθιά..πάντα σε στόχο αληθινό οδηγούσαν...Έξυπνη σκέψη..προχωρημένη και σαφέστατη...Το συγκεκριμένο αυτό το διάβασα πολλές φορές από το 2010..που έπεσε στα μάτια μου μπροστά.μέσα σε μια υπέροχη σελίδα κειμένων.. στην εφημερίδα τα ΝΕΑ...κι από τότε είναι από τα αγαπημένα και τα φυλαγμένα μου...και συχνά ανατρέχω στην τελευταία παράγραφο,που με συγκίνησε βαθιά..και θαρρώ και είμαι σίγουρη.. πως κι εσάς θα σας αγγίξει..

Για την αλληλεγγύη σας μιλώ - Σοφία Θεοδοσιάδη.
...................................................................................................................................

3 Ιουνίου 2016

Ευχαριστώ... : Paulo Coelho.


Ευχαριστώ όλους εκείνους που γελούν με τα όνειρά μου..  
Eμπνέουν τη φαντασία μου.
  ~~~
Ευχαριστώ όλους όσους με γεμίζουν ψέματα..  
Μου δίνουν τη δύναμη της αλήθειας.
  ~~~
  Ευχαριστώ όλους εκείνους που δεν έχουν πιστέψει σε μένα..  
Μου έμαθαν πως μετακινούνται τα βουνά.
  ~~~
  Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με πολεμούν..  
Προκαλούν το θάρρος μου.
  ~~~
Ευχαριστώ όλους εκείνους που ήθελαν να μου επιβάλουν περιορισμούς..  
Μου δίδαξαν την αξία της ελευθερίας.
  ~~~
  Ευχαριστώ όλους όσους μου έχουν προκαλέσει σύγχυση..
Έχει γίνει σαφής η θέση μου.

  ~~~
  Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με έχουν εγκαταλείψει..  
Μου έδωσαν χώρο για να δημιουργήσω.
  ~~~  
Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με έχουν προδώσει, όσους καταχράστηκαν τα αισθήματα μου..  
Μου επέτρεψαν να είμαι προσεκτικός.
  ~~~
  Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με έχουν βλάψει..  
Με έμαθαν να αναπτύσσομαι μέσα από τον πόνο.
~~~
Ευχαριστώ όλους εκείνους που διαταράσσουν την ηρεμία μου, δημιουργώντας μου προβληματα…  
Μου έδωσαν δύναμη να τα αντιμετωπίζω.
  ~~~  
Ευχαριστώ όλους εκείνους που με έριξαν στο έδαφος..  
Μου έδωσαν την ευκαιρία και τη δύναμη να μάθω να σηκώνομαι.
~~~
  Ευχαριστώ όλους εκείνους που έχουν κερδίσει εις βάρος μου..  
Μου έδειξαν ότι όλοι είναι σε θέση να χάσουν.

~~~  
Το πιο σημαντικό…  
Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους με αγαπούν όσο κι εγώ.
~~~
Σας ευχαριστώ.
 
Paulo Coelho – Εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός
............................................................................................................ 

 Ο Πάουλο Κοέλο είναι ένας άνθρωπος που πρέπει να τα πηγαίνει πολύ καλά με τον εαυτό του. Γεννημένος πριν από 51 χρόνια στο Ρίο ντε Τζανέιρο, ταξίδεψε για πολλά χρόνια ανά τον κόσμο, έγραψε θεατρικά έργα και στίχους για τραγούδια, έγινε εκδότης περιοδικού και διευθυντής δισκογραφικής εταιρείας και, στα τέλη της δεκαετίας του 80, στρέφεται ψυχή τε και σώματι προς τον χριστιανισμό και προς την πνευματική του διάσταση για να αποφασίσει να γίνει, έπειτα από αυτή την τεσσαρακονταετή οδύσσεια, συγγραφέας.

«Το Εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός», το έκτο βιβλίο του Πάουλο Κοέλο, είναι μια συλλογή από 132 σύντομες βινιέτες-επιφυλλίδες της μιας σελίδας, όπως δημοσιεύθηκαν σε εφημερίδες της πατρίδας του, της Βραζιλίας, και άλλων χωρών, από το 1993 ως το 1996. Πρόκειται για τις αφηγήσεις ενός ανθρώπου που βλέπει τον κόσμο με ηρεμία και χωρίς πίκρα, μέσα από τη φαντασία του, και που περιέχουν διδαχές και κατηχήσεις που αποδέχονται το θαύμα της ζωής, ανοίγοντας την καρδιά τους στο Σύμπαν.

............................................................................................................





 Το εγχειρίδιο του πολεμιστή του φωτός Συγγραφέας: 
Πάουλο Κοέλο.

Αν η φασαρία του κόσμου πνίγει την εσωτερική μας φωνή, αυτό σημαίνει πως έφτασε η στιγμή της μάχης: πρέπει να ξυπνήσουμε τον πολεμιστή του φωτός που κοιμάται μέσα στον καθένα μας και να ξεκινήσουμε την πορεία σ ένα δρόμο διάσπαρτο με κολακείες και πειρασμούς, ένα μονοπάτι όπου το κάθε βήμα μπορεί να κρύβει τις παγίδες ενός ολόκληρου λαβύρινθου, μια διαδρομή όπου η νίκη έχει το ίδιο πρόσωπο με την ήττα. Ποιος, όμως, μπορεί να μας στηρίζει στις δύσκολες στιγμές; Ποιες λέξεις πρέπει ν ακούσουμε από τις μυριάδες που αντιλαλούν στ αφτιά μας; Μπορούμε στ αλήθεια να μοιραστούμε όνειρα και νοσταλγία με τους άλλους; Ο Πάουλο Κοέλο, δάσκαλος ζωής κι ελπίδας, μας παρουσιάζει ένα χάρτη για να φτάσουμε στο νησί όπου θησαυρός είναι η ευτυχία μας.
............................................................................................................
 



                               Δεν έκανα ταξίδια μακρινά 

..............................................................................................................

2 Ιουνίου 2016

<< Η Αλήθεια >> .




«Γνωρίζω ανθρώπους που γεννήθηκαν με την αλήθεια στην κούνια τους που δεν ξεγελάστηκαν ποτέ τους, που δεν τους χρειάστηκε να προχωρήσουν ούτε ένα βήμα σε ολόκληρη την ζωή τους, επειδή από τότε που ήταν ακόμα στις φασκιές είχαν κιόλας φτάσει.
Ξέρουν ποιό είναι το καλό, πάντοτε το ήξεραν. Για τους άλλους έχουν την αυστηρότητα και την περιφρόνηση που τους δίνει η θριαμβευτική τους σιγουριά πως έχουν δίκιο.

Δεν τους μοιάζω. Εμένα η αλήθεια δεν μου αποκαλύφθηκε στα βαφτίσια μου δεν την βρήκα ούτε από τον πατέρα μου ούτε από την κοινωνική τάξη της οικογένειάς μου. Ότι έχω μάθει μου κόστισε ακριβά, ότι ξέρω το έχω με δικές μου δαπάνες. Δεν έχω ούτε και μία έστω βεβαιότητα που να μην την σχημάτισα μέσω της αμφιβολίας, του άγχους, του ιδρώτα, της οδυνηρής εμπειρίας.

Έτσι νοιώθω σεβασμό γι αυτούς που δεν ξέρουν, γι αυτούς που ψάχνουν, που ψηλαφούν, που σκοντάφτουν. Για εκείνους που η αλήθεια τους είναι εύκολη, αυθόρμητη, αισθάνομαι βέβαια έναν κάποιο θαυμασμό, αλλά ομολογώ, πολύ λίγο ενδιαφέρον».


Λουί Αραγκόν.
.............................................................................................................




 Ο Louis Aragon (Neuilly-sur-Seine 1897 – Paris 1982) παρά το γεγονός ότι συγκαταλέγεται ανάμεσα στους σημαντικότερους και πολυγραφότερους Γάλλους λογοτέχνες του 20ου αι., παρά το γεγονός ότι πρόκειται για έναν από τους πρωτεργάτες τόσο του νταντά όσο και του σουρεαλισμού (μαζί με τον André Breton και τον Philippe Soupault) ποτέ δεν βρήκε στην Ελλάδα τη θέση που του ανήκε. Κι αν δεν υπήρχαν τα άρθρα του για τον Ρίτσο, που για ορισμένους μάλιστα υπήρξαν μία από τις βασικότερες αιτίες για την παγκόσμια αναγνώριση του τελευταίου, ίσως πολλοί από τους μη γαλλόφωνους έλληνες αναγνώστες να μην άκουγαν ποτέ το όνομα του Aragon. 
..............................................................................................................




ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΨΕΜΑ~ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ.

............................................................................................................. 




1 Ιουνίου 2016

Τόσα Καλοκαίρια... - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ποτέ θαρρώ κανείς δε θα μπορέσει απ' το μυαλό του Έλληνα να ξεριζώσει τον ήλιο και τη θάλασσα ..όσους ''χειμώνες'' κι αν προσπαθήσει να φυτέψει...με τα ''μέτρα'' και τα μέτρα σας, που μετράνε τις ζωές μας...Αυτοί βάζουνε ασταμάτητα ..και σαν βροχή τα μέτρα...κι εμείς εκεί στις παραλίες...οικογενειακά...όσο κι αν μοιάζει ''ντεμοντέ'' στα μάτια τους...με τις δροσιές και τη φροντίδα της μαμάς...πάλι θα ξεχυθούμε...Κανείς ποτέ δεν μπόρεσε γραμματικός και οικονομολόγος...την ''παλιομοδίτικη'' αυτή ελληνική συνήθεια των οικογενειών να ξεριζώσει.. και τον ήλιο που το Καλοκαίρι φύτεψε...από τα χρόνια τα παλιά μες στις καρδιές μας...να τον κρύψει..

Γιατί εκεί ...μες στις ζεστές τις μέρες του Καλοκαιριού...ονειρευτήκαμε στη θάλασσα σιμά...μαζέψαμε κοχύλια ..γεμίσαμε τα κουβαδάκια μας με όνειρα...ερωτευτήκαμε στα ηλιοβασιλέματα...Παιχνίδισμα του νου μας - του ήλιου και του έρωτα...από τα παιδικά μας χρόνια...Γι αυτό σου λέω...εμείς δεν θα τρομάξουμε και τούτη τη φορά...Κραυγές αληθινές και άλλοτε ''ψεύτικες''συνάμα...προσπαθούνε να μας πείσουνε σωτήρες μας πως είναι...Δε τους ζητάμε σκάφη ..κότερα και ξωτικά νησιά...Να μας αφήσουν ήσυχους ...αυτό μονάχα τους ζητάμε...να πάψουνε γελοία και ανόητα να ''μπαλώνουνε''τον ''κουρμπανά''του κράτους,από την τιμή ενός και μόνο παγωτού...που στο παγκάκι θα το φάμε...γιατί με μιας δραχμής τη στέρηση του παγωτού...κράτος δεν οργανώνεις...

Σοβαρευτείτε ''άρχοντες'' και κόψτε λίγο τις κοιλιές σας...θα πάθετε ''έμφραγμα''απ' το πολύ φαϊ...ένα παγωτό σας ζήτησε στην παραλία μπροστά..η Μαρία και η Ελένη  και ο Γιάννης και ο Σόλωνας...και μια δουλίτσα να μπορεί να το πληρώνει... Και μη θαρρείτε εσείς πως είμαστε απλά ολιγαρκείς...και κακομοίρηδες ...και πως τις θάψαμε τις φιλοδοξίες και τα όνειρά μας τα τρανά...για μας και για τους συμπολίτες μας...

Όχι δεν ξεχαστήκαμε εμείς στις μικροαπολαύσεις μοναχά...Μα αν τις μικροαπολαύσεις μας στερήσετε..
<< τάχα για το καλό μας>> 
ξεπουλώντας μας.. από παραλίες μέχρι και νησιά..πως θα μας μείνει δύναμη τα τρανά να κυνηγάμε...Και ναι.. δηλώνουμε παλιομοδίτες τώρα εμείς...και δεν σας επιτρέπουμε να ''ψαλιδίζετε'' τα Καλοκαιρινά μας όνειρα...που κρατούν αιώνες τώρα ..μέσα στην απείρου κάλλους φύση την Ελληνική...στις παραλίες που μας γέμισαν χιλιάδες αναμνήσεις...εκεί επάνω στο ''παιχνίδισμα το ερωτικό'' του ήλιου με τη θάλασσα...και που το τραγουδήσανε πολύ...από παλιά και τώρα...δε σταματούν να το υμνούν το φως το Ελληνικό..και ποιητές και μουσικοί...και συγγραφείς και απλοί πραματευτάδες...
 Τόσα Καλοκαίρια - Σοφία Θεοδοσιάδη... 
 .............................................................................................................



                     Δάκης Τόσα καλοκαίρια στίχοι υπότιτλοι

...............................................................................................................