15 Μαρτίου 2016

Το βάρος του Φωτάκη Σεβαστοκράτορα - Χουλιαράς Νίκος.

Το βάρος του Φωτάκη Σεβαστοκράτορα Χουλιαράς Νίκος
Εκτύπωση


 
  Υπάρχουν όμως κι άλλα είδη βροχής. Ανάλογα με το μέρος και με τον άνθρωπο.
     Για παράδειγμα, ο Φωτάκης ο Σεβαστοκράτορας, που κάθεται στο στενό πίσω απ’ το γηροκομείο, μπορεί να σας πει για τη βροχή που βλέπει πολύ συχνά να τρέχει παράλληλα με το ταβάνι του σπιτιού του χωρίς ποτέ να πέφτει σταγόνα στο δωμάτιο ή για την άλλη, τη διαρκώς σταματημένη μα πάντα ευδιάκριτη, ιδίως τις νύχτες του καλοκαιριού: βροχή, δηλαδή, κανονική με κόκκους κόκκους έντομα, πάνω στο άσπρο καπελάκι και γύρω απ’ τον δημόσιο λαμπτήρα: εκείνο το παμπάλαιο φωτιστικό του δρόμου, που μένει, πάντα, ξεχασμένο ανοιχτό ώς τα χαράματα έξω, ακριβώς, από το κόκκινο το σπίτι με τις γεροντοκόρες· για τη βροχή που βρέχει, χειμώνα-καλοκαίρι, αυτές τις δυο γυναίκες που μένουν, χρόνια τώρα, μόνες τους, σε κείνο το μεγάλο σπίτι, και βγαίνουν από κει, αραιά και πού, κρατώντας πάντοτε εκείνες τις παλιομοδίτικες ομπρέλες― με τα μικρά μαβιά ανθάκια, για το καλοκαίρι και τις γκριζόμαυρες παράλληλες γραμμές, για το χειμώνα ―όπως, μπορεί ακόμα, να σας μιλήσει για τη βροχή που πέφτει, εδώ και κάμποσο καιρό, στο πίσω μέρος του μυαλού του, θαμπώνοντας, ολοένα, το τζαμιλίκι εκείνο που χωρίζει το παρόν από το μέλλον, γιατί το παρελθόν, έτσι κι αλλιώς, είναι πίσω, σ’ άλλο δωμάτιο ―βαθιά και ξεκομμένο― μιας κι ο Φωτάκης ο Σεβαστοκράτορας, που έκλεισε κιόλας τα πενήντα του χωρίς καθόλου να το καταλάβει, δε θέλει να βλέπει πια τίποτα προς τα πίσω, αφού, έτσι κι αλλιώς, δεν έχει και τίποτα σπουδαίο πια να θυμηθεί.

  Είναι πάλι εκείνο το νερό που πέφτει με το τουλούμι, για ώρες: βροχή, δηλαδή, στα γεμάτα και κατακλυσμός που λένε. Να πλημμυρίζει ο τόπος νερά και να κατεβαίνουν ποταμάκια σωστά στους δρόμους. Να γίνονται, δηλαδή, οι δρόμοι χείμαρροι και να παρασέρνουν ό,τι βρουν μπροστά τους. Χώματα να παρασέρνουν, φλούδες και ξύλα· χαρτόκουτα, παπούτσια και ζωύφια: κάτι μικρά κι ανήμπορα πλασματάκια που χτυπάνε, για λίγο, απελπισμένα τα φτερά κι ύστερα αφήνονται να κατηφορίζουν ―ανάσκελα και ψόφια― σε άλλες γειτονιές ή χάνονται, πρόωρα, στους ύπουλους τους υπονόμους που καραδοκούν, με το ξεδοντιασμένο στόμα τους, πάντοτε, ανοιχτό σε κάτι απίθανες μεριές γι’ αυτόν, ακριβώς, το λόγο.

Η βροχή είναι πολλών ειδών: είναι η ψιλή που πέφτει, πλαγιαστά κι ανάλογα με τον αέρα, όλο βελονίτσες βελονίτσες· αυτή που σχεδόν δε φαίνεται αλλά τα καταφέρνει, με την υπομονή της, να μουσκεύει λίγο λίγο τα ρούχα και να ποτίζει ώς μέσα τον άνθρωπο που περπατάει στο δρόμο, με τρόπο ύπουλο και μεθοδικό κι η άλλη, η χοντρή βροχή, που φαίνεται: με τις βαριές σταγόνες, τις στρογγυλές, που κάνουν θόρυβο στα τσίγκια ― αυτή που θέλουν τα μικρά παιδιά γιατί τα νανουρίζει αλλά κι η γη, γιατί το φχαριστιέται.

ΠΗΓΗ : Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού...
 (από το Η μέσα βροχή, Νεφέλη 1991)
.................................................................................................................................................................. 

14 Μαρτίου 2016

Υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι..της Σοφίας Θεοδοσιάδη.


 Αφιερωμένο εξαιρετικά...στους αληθινούς ανθρώπους...
Αφιερωμένο στην υπέροχη συναδέλφισσα Τζόντι Σμιθ. 

Σου βάζαν πάντα λόγια οι φίλοι σου από παιδιά...σου λέγανε από νωρίς τα περισσότερα πολύχρωμα..
χαρτιά γυαλιστερά να τα κρατάς...χαρταετούς μ' αυτά να φτιάχνεις τους καλύτερους...και πρώτος και καλύτερος εσύ με το δικό σου το χαρταετό...την Καθαρή Δευτέρα να πετάς...
Ούτε θυμάμαι πότε και για τελευταία φορά το έκανα αυτό το πέταγμα του αετού...την μέρα τούτη του πανηγυριού των πεταγμάτων των χαρταετών...
Και σίγουρα οι χαρταετοί δεν θα πάψουν να πετούν την Καθαρή τη μέρα τούτη...επειδή εγώ το αποφάσισα για μια στιγμή της σκέψης μου...την κάθε μέρα εκεί ψηλά ένα χαρταετό να ψάχνω για να βρίσκω...κι ας είμαι τόσο δα μικρή και ταπεινή...κι ας μην μπορώ να βλέπω τους χαρταετούς...εκεί ψηλά στον ουρανό μου...

Όχι δεν απελπίζομαι εγώ...δεν μιζεριάζω...δεν απαξιώ να σκύψω με ευλάβεια και σεβασμό...στο σκεπτικό εκείνων των ανθρώπων...που τις έννοιες μες στη ζωή ,καλά τις κατανόησαν...που άνθρωποι γεννήθηκαν ολοκληρωμένοι από μιας εξαρχής...και έμαθαν να δίνουν γύρω τους ,χωρίς να περιμένουν...
Ποιός από μας στ' αλήθεια θα μπορούσε να σταθεί με αυταπάρνηση ,με θυσία και αληθινή επιστροφή χαράς...για το δώρο αυτό που λέγεται ζωή ?
Ποιός θα τολμούσε να γενεί χαρταετός εκείνος..επάνω από το μίζερο και τον μικρό εαυτό του να πετάξει ...στα μάτια ενός παιδιού μπροστά... μεγάλος και ασύλληπτος για να ζωγραφιστεί ?
Πρώτο τον εαυτό μου ρώτησα και απάντηση συγκεχυμένη πήρα...
Δεν ξέρω αν είχα τη δύναμη σε μια πράξη τόσο μεγάλη απέναντι και να σταθώ...ούτε και το φαντάζομαι κι εσείς οι φίλοι μου οι πολλοί...καλά του καθουμένου...την υγεία σας θα κλονίζατε και σε κίνδυνο θα μπαίνατε...για κάποιον ξένο από συγγένεια στη ζωή, στην οικογένειά σας...?
Ναι.. υπάρχουν και γεννιούνται στη ζωή αυτοί οι άνθρωποι...που δεν ξέρω αν πετούν χαρταετούς στη χώρα τους την Καθαρή Δευτέρα...μα ένα είναι βέβαιο πως πετούν χαρταετούς...την μία, την μοναδική,την καθημερινή κι ας μοιάζει μέρα...κείνη τη μέρα την αλλιώτικη...που το καθήκον τους μιλά με δυνατή φωνή...κραυγή τους γίνεται μέσα τους.. χαρά για να μοιράσουν...
Εύγε λοιπόν στη συναδέλφισσα την Τζόντι Σμιθ ..το εύγε είναι λίγο...σκύβω μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής της ταπεινά...και σκέφτομαι :
Έτσι αξίζει νάχει σημασία και αξία η λέξη του χαρταετού της Καθαρής Δευτέρας...όταν κατορθώσει ν' ανεβεί...τόσο πολύ ψηλά..
Έτσι αξίζει να αρχίσουμε ετούτη τη Σαρακοστή...ενδοσκοπώντας και ψάχνοντας μέσα μας βαθιά...να ανακαλύψουμε τις ρίζες μας και τα χαραχτηριστικά...εκείνα που μας ξεχωρίσαν από το βασίλειο των ζώων, στη Γη ετούτη επάνω....

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
................................................................................................................................................................... 

Το μεγαλείο της ψυχής, μπροστά στο δώρο της ζωής....
Πρακολουθείστε το Βίντεο...είναι μοναδικό!!! 
Δώρο ζωής από μια δασκάλα στη μαθήτριά της... 

               
...........................................................................................................

13 Μαρτίου 2016

Είναι γιατρειά μεγάλη ο έρωτας...τις νύχτες..

Ζωγράφος : Alex Alemany.

Νύχτωσε πάλι.... εσκοτείνιασε ...το πάει για βροχή...εκεί έξω ετοιμάζεται  ...για μια βροχή σιγανή.. τραγουδιστή.. ποτιστική...
Και θα  ποτίσει τη γη... θα τη μουσκέψει και θα νοτίσει ως βαθιά  το χώμα της...μα όχι και το όνειρο...
Γιατί τα όνειρα αντέχουνε στη νύχτα...αντέχουν μέσα  στη βροχή...
Βράχηκε πάλι απόψε το καμπαναριό του Αη- Γιώργη στο βουνό..και άλλαξε της καμπάνας η φωνή...Τρομάξαν και βραχήκαν τα πουλιά...φωλιάσαν και κουρνιάσανε νωρίς...
Και νύχτωσε ξανά...σκοτάδι και ομίχλη απλώθηκε θαρρείς...
Μα εγώ τις νύχτες δεν τρομάζω... γαληνεύω...κι έρχεται και με βρίσκει ο έρωτας...
 και  επίσκεψη μου κάνει απρόσμενη συχνά......
κι έτσι τον παίρνω αγκαλιά και δίπλα του κοιμάμαι....
Το πρωί θα μπει το φως της μέρας απ' τις γρίλλιες και δεν ξέρω απ' το κάδρο αυτό τι θα φωτίσει...τι θα φωτιστεί...
Μα το όνειρο της νύχτας είναι  γλυκό και τόσο ...που κι αν ακόμα  φάλτσα φωτιστεί ...
ίσως δεν το προσέξω καν...
Το κάδρο του έρωτα.. με τις γλυκές φωτοσκιάσεις του και πάλι εκεί ..το πρωινό...
στην ίδια θέση θα κρεμάσω...
Είναι γιατρειά μεγάλη ο έρωτας...τις νύχτες..

 Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη. 13/3/2016
....................................................................................................................................................................

12 Μαρτίου 2016

Το έθιμο της κυρα- Σαρακοστής.

Το έθιμο της κυρα- Σαρακοστής.



 Η Κυρά Σαρακοστή λοιπόν είναι ένα παλιό ελληνικό έθιμο που έπαψε να τηρείται στις μέρες μας . Στην ουσία είναι ένα αυτοσχέδιο ημερολόγιο που είχαν οι παλιοί για να μετρούν τις εβδομάδες από την Καθαρά Δευτέρα μέχρι την Κυριακή του Πάσχα. Οι εβδομάδες είναι επτά, γι αυτό και η Κυρά Σαρακοστή έχει επτά πόδια. Ένα πόδι για κάθε εβδομάδα.

 Η Κυρά Σαρακοστή έχει σταυρωμένα τα χέρια της, επειδή προσεύχεται, δεν έχει στόμα γιατί δεν μιλάει και γιατί νηστεύει, δεν έχει αυτιά για να μην ακούει.

Όλα αυτά γιατί η περίοδος μέχρι το Πάσχα στην ουσία σημαίνει στροφή στον εσωτερικό μας κόσμο με σκοπό την κάθαρση μέσω της νηστείας, όχι μόνο των τροφών αλλά και των κακών μας συνηθειών: δεν βλέπουμε δηλαδή, δεν ακούμε και δεν σχολιάζουμε τι κάνουν οι άλλοι, αλλά στρέφουμε την προσοχή μας στην δική μας βελτίωση.
 
Άλλοτε, πάλι, κι αλλού, την κυρά Σαρακοστή την πλάθαν με ζυμάρι, γι’αυτό και μας έχει διασωθεί το τραγουδάκι:

Την Κυρά Σαρακοστή,που είναι έθιμο παλιό
οι γιαγιάδες μας τη φτιάχναν με αλεύρι και νερό!
Για στολίδι της φορούσαν στο κεφάλι της σταυρό

και το στόμα της ξεχνούσαν γιατί νήστευε καιρό !
Και μετρούσαν τις ημέρες με τα πόδια της τα εφτά
Κόβαν ένα τη βδομάδα,μέχρι νάρθει η Πασχαλιά. 
 

στοιχεία από: http://firiki.pblogs.gr
............................................................................................................................................................................................................................. 
Καλή Σαρακοστή!!!
 
 Πέρα και μακριά από κάθε στενή, συντηρητική και αναχρονιστική αντίληψη...πέρα από θρησκόληπτες αντιλήψεις...η νηστεία ...η ενδοσκόπηση...η μετάνοια...η διαδρομή προς την κάθαρση...είναι το ζητούμενο του κάθε ανθρώπου...Διότι τι αξία θάχε στη ζωή...αν καθημερινά...ενδεδυμένοι το μανδύα του καλού καγαθού...τηρώντας εθιμοτυπικά κάποια έθιμα...δεν εμβαθύναμε στην πίσω όψη των πραγμάτων...Σοφός και πάντα ο λαός μας δεν λαθεύει...Την έπλαθε με λίγο ζυμαράκι την Κυρά -Σαρακοστή...μα δεν της έπλασε ούτε στόμα ,ούτε αυτιά...Και τούτο δω δε σήμαινε πως ήθελε να τη ''φιμώσει'''. Όχι ,μόνο αυτό δεν ήθελε...για να την κάνει να αφουγκραστεί και πιο βαθιά...κλειστό το στόμα να κρατά..να ακούει και να σκέφτεται...τούτες τις εφτά βδομάδες...σε τούτη τη διαδρομή της κάθαρσης ,μέχρι και την Ανάσταση.. γιατί τι είναι η ανάσταση ,χωρίς την ενδοσκόπηση ,χωρίς το διαλογισμό των πεπραγμένων μας...χωρίς την αυτοκριτική μας? 
Σοφία Θεοδοσιάδη.
...................................................................................................................................................................... 

''λυσίκομε μικρέ χαρταετέ μου''




Από μικρή ταξίδια ονειρευόμουνα...ταξίδια μακρινά...εκεί στο καταπράσινο και γραφικό ,γεμάτο ηλίανθους χωριό μου...κάθε που έρχονταν Απόκριες και καθαρά Δευτέρα...Αγώνα έκανα να μεταμφιεστώ ..μαζί μ' εσέ λυσίκομε μικρέ χαρταετέ μου..μήπως  παρασυρθώ.. αετός τη μέρα τούτη να γενώ.. και με το βλέμμα μου στραμμένο προς τον ουρανό..μαζί σου να πετάξω.Φυσάγανε βοριάδες δυνατοί συχνά φορές..τον παρασέρνανε επάνω απ' τα ψηλά τα δέντρα μας του βάλτου τις καμποφτελιές ,που στο μικρό μου το χωριό ο πάππος μου τα 'λεγε καραγάτσια...

Και τότε κλάμα μ' έπιανε γοερό ,γιατί δεν τα κατάφερνα ,μαζί μ' αυτόν κι εγώ να ανεβώ...ψηλά εκεί στον ουρανό... μαζί με τα πουλιά για να πετάξω..κι από εκεί ψηλά...τον κόσμο μ' άλλο μάτι να αγναντέψω...Τρομάζανε κείνη τη μέρα τα πετούμενα...δεν αναγνώριζαν τι είδους είν' πουλιά οι χαρταετοί...που ανταγωνισμό με κείνα βάζαν...και να τα προσπεράσουν προσπαθούσαν...

Με μάλωνε η μάνα μου...που τόσο υψηλά εφανταζόμουν ,πως μπορώ να ανέβω...να πετάξω...
Θα γκρεμοτσακιστείς μου φώναζε...μα εμένα η πολύχρωμη η ουρά του ''αετού''' προς την ανύψωση  του ουρανού...πάντα με προσκαλούσε...Να ξεκολλήσω ήθελα από τη θέση του φορές το όμορφο χωριό μου...και σε ένα ύψωμα ψηλά ,εκεί για να το χτίσω...και από κει ψηλά τον κόσμο να αγναντεύει...Και να το ξεκολλήσω ήθελα..από  τις λάσπες που το βασανίζαν....

Μα και εφοβόμουνα, πως ένας τόσο δα χαρταετός...αν θα αντέξει με το δόλιο του σκοινί,το βάρος να σηκώσει...ενός ολόκληρου χωριού...αμόλα...και  καλούμπα άκουγα συνέχεια.. εις τα αυτιά μου μέσα...και έτρεχα και έτρεχα...ποτέ μου δεν εσταματούσα...μέχρι το βράδυ αυτό για νάρχουνταν...της Καθαρής Δευτέρας...Προσπάθησε...βάλε πιο δυνατό σκοινί μου μήναγε η φωνή από μέσα μου...και ζύγιασε και την ουρά του του ''χαρταετού''',κάντο νε να αντέχει,εκεί στα ύψη να πετά...και μην τα παρατάς...Ανέβηκε πολλές φορές..και πέταξε πολύ ψηλά...μα ήτανε και κάποιες μερικές  φορές...που σκάλωνε στα δέντρα τα ψηλά...και έπεφτε στο πρώτο πάλι φύσημα καταμεσίς στις λάσπες...

΄Ητανε άλλες πάλι οι φορές...που ο αγέρας εγινότανε Νοτιάς...και δεν ανέβαινε ο χαρταετός μου δεν πετούσε...και τότε πείσμωνα πολύ...κι έλεγα στην καρδιά μου...πριν θρυμματιστεί...αγέρα μέσα της να βγάλει ,να φυσήξει...μη φοβηθείς της έλεγα...ο αετός σου θα πετάξει...Με καταρώγανε στο συχνά..οι ρήσεις των τρανών μας ποιητών..μου λέγαν άνεμος μονάχη μου να γίνουμαι..να χτίζω ουράνιους θόλους.. και έτσι να πορεύομαι...Υπόσχεση τους έδινα..καινούριο κάθε χρόνο έλεγα θα φτιάχνω...υπόσχεση τιμής κρατούσα...πάντα με τον καλύτερο λυσίκομο ..με τη ναζιάρικη ουρά χαρταετό...μέσα στο '''πανηγύρι'''της ζωής...να προσπαθώ να συμμετέχω...
 
  Δοκίμιον - ''λυσίκομε μικρέ χαρταετέ μου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.................................................................................................................................................................... 


                           Χαρταετοί - Μίκης Θεοδωράκης.
.............................................................................................................

11 Μαρτίου 2016

Χαμόγελο- Ροδένια μου παλιάτσε...της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Πεσίματα ...πληγές...γδαρσίματα ...στα γόνατά μου τυπωμένα ...και στης ψυχής το κάδρο αποτυπωμένα ...ακουαρέλες μου ασπρόμαυρες ...κραγιόνια ανεξίτηλα ...μολύβια αυτά κερένια ...απομεινάρια μιας ολάκερης ζωής ...μέσα στους πάπυρους ,για χρόνια στοιβαγμένα.
Κι εσύ εκεί ...να επιμένεις με ένα άλλο πρόσωπο ...που σήμερα το φόρεσες...το στόλισες ...και βγήκες να το σεργιανίσεις, στις γειτονιές τις γνώριμες και στα σοκάκια τα περπατημένα τα αλλοτινά, για να ξεχάσεις και να λησμονήσεις ,όσα δεν εζωγράφισες καλά,από τη μνήμη να τα σβήσεις....
Μεταμορφώθηκες με μια σου φορεσιά...όμορφα ντύθηκες και εστολίστηκες ...τα ροζ σου φόρεσες ...χαρούμενος παλιάτσος για να μοιάζεις....
Όλοι ντυθήκαν γύρω σου ...μες στη γιορτή της μέρας για να βγούνε...
Και δε γελάει κανείς μαζί σου πια...που έτσι απλά...μεταξωτά και πάνινα ...μπρος τους σε αντικρύζουν ...για...το χαμόγελό σου αυτό ζωή,μες στη ζωή τους δίνει...

Κανείς απάνω σου δε θα σκύψει για να δει ,το ύφασμα που ξόδεψες ,το όμορφο κουστούμι σου να ράψεις...τα χρώματα που απ' την ψυχή σου τα δανείστηκες,για μια στιγμή μονάχα,τη γύμνια της να ντύσει...τι ...έχει ανάγκη σήμερα κι αυτή ...από το λίγο ροζ...τα ροζ της να φορέσει...
Παλιάτσος θέλησες για λίγο να ντυθείς, τα πάνινα τα ποδαράκια σου σε δρόμους δίχως τη σκληράδα αυτή των χαλικιών να περπατήσεις....
Άφησες τα διάβασματά σου τα σοφά...που ήθελαν προσγειωμένο εκεί και ''σοβαρό'' για να σε μετατρέψουν...και σε ένα άλλο σου εγώ να παρουσιαστεί, γιατί δεν άντεχε μαθές...άλλο μες στο σκοτάδι εκεί κρυμμένος...κουρνιασμένος για να μένει...
Να ξεφαντώσει θέλησε για μια στιγμή...γδαρσίματα ...πληγές ...πεσίματα...και κάδρα γκρίζα ...σκυθρωπά...να τα πετάξει ...για ανακύκλωση να παν...καινούρια πια με τα κραγιόνια του να ζωγραφίσει....
Κοιτάχτηκε καλά μες στον καθρέφτη του ,ο όμορφος παλιάτσος μου...του άρεσα πολύ...πήρα το καπελλάκι μου το ασορτί,έβαλα και στα μάγουλα το ροζ που μου ταιριάζει και σαν Ροδένια πάλι ντύθηκα και σήμερα ,για μια ημέρα μοναχά...λίγο να ξαποστάσω....
Μέσα στο πλήθος θα χαθώ...κι εγώ σαν ''καρναβάλι''της Αποκριάς, κανείς τους δε θα καταλάβει...το δάκρυ μου πως σκούπισα πρωί- πρωί ,το σκέπασα με λίγο ρουζ..και ντύθηκα Χαμόγελο- Ροδένια και Παλιάτσος..
Kείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
....................................................................................................................................................................

8 Μαρτίου 2016

...γυναίκα σε βαφτίσαν... - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.






Τούτο το απόβραδο των απολογισμών ...των σκέψεων...και των διαδρομών στο παρελθόν σου ...στο παρόν σου και στο μέλλον.....την τρυφεράδα αποζητάς και  σήμερα που δεν αμφισβητείται ...θεωρητικά τουλάχιστον στη χώρα σου και σε πολλές εκατοντάδες και χιλιάδες άλλες  χώρες...η ισότητα των δυο τούτων φύλων ...που συνέταιροι στη Γη επάνω ήρθανε για να ζήσουν...σήμερα αν σου είναι εύκολο ...σκύψε και στάσου και αναλογίσου και προσπάθησε...χωρίς τις φεμινιστικές σου τις κορώνες αλλά με σοβαρότητα ...με σεβασμό και με περίσκεψη στο ανθρώπινο το είδος....

Σε  κείνες τις γυναίκες να σταθείς...που ακόμα και σήμερα ανηλεώς πετροβολούνται...και σε κρεβάτια ακατάλληλα γι αυτές...καθώς λουλούδια είναι...εκεί και σύρονται απ' τους ίδιους τους γονείς...τους πατεράδες που τις γέννησαν... που αφεντικά των τόπων κείνων...λογίζονται και είναι....

Μα εσύ που ίση πια λογίζεσαι στον τόπο σου...και που με το ταίρι σου επιλέγεις για να ζήσεις...είναι στιγμές που ανάγκη έχεις εσωτερική...ένα χάδι απαλό επάνω σου να νιώσεις και να πάρεις...όχι σαν επιβράβευση των ρόλων που επωμίστηκες...από την ίδια τη ζωή...που διακρίσεις σε οικονομικά και κρίσεων μανιφέστα πια δεν κάνει...
Σήμερα δεν αμφισβητείται σχεδόν από κανέναν θεωρητικά και επί της αρχής, το θέμα της ισότητας των φύλων. - See more at: http://sfedona.gr/content/%CE%B7-%CF%8D%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BE%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CF%82-%CE%B4%CF%85%CF%83%CF%84%CF%85%CF%87%CF%8E%CF%82-%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9-%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B7-%CE%BD%CF%8C%CE%B7%CE%BC%CE%B1#sthash.TS98WH4O.dpuf
Σήμερα δεν αμφισβητείται σχεδόν από κανέναν θεωρητικά και επί της αρχής, το θέμα της ισότητας των φύλων. - See more at: http://sfedona.gr/content/%CE%B7-%CF%8D%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BE%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CF%82-%CE%B4%CF%85%CF%83%CF%84%CF%85%CF%87%CF%8E%CF%82-%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9-%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B7-%CE%BD%CF%8C%CE%B7%CE%BC%CE%B1#sthash.TS98WH4O.dpuf
Σήμερα δεν αμφισβητείται σχεδόν από κανέναν θεωρητικά και επί της αρχής, το θέμα της ισότητας των φύλων. - See more at: http://sfedona.gr/content/%CE%B7-%CF%8D%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BE%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CF%82-%CE%B4%CF%85%CF%83%CF%84%CF%85%CF%87%CF%8E%CF%82-%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9-%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B7-%CE%BD%CF%8C%CE%B7%CE%BC%CE%B1#sthash.TS98WH4O.dpuf την τρυφεράδα αποζητάς...μέσα στα αυτιά σου να εναποθέσουν...Και είναι το πιο απ' όλα ..πιο γλυκό...να μη σταματούν να σου το λένε...το πόσο πολύ σε '''χρειάζονται'''επειδή πολύ σε αγαπούν...κι απ' την αγάπη σου ξαναγεννιούνται...

Είναι οι μύριοι ρόλοι που εδιάλεξες μονάχη σου...ή και από τη φύση σου εκαρφιτσώσανε...σαν άνοιξες τα μάτια σου...κι όλοι εχαμογέλασαν και εψιθύρισαν : κορίτσι σήμερα εγεννήθη...να σας ζήσει...κι όλοι εκέρναγαν για σε...γιατί ήλιος έλαμπες στα μάτια τους μπροστά...
Κι έτσι απλά...αθόρυβα ...και συστηματικά...τους ρόλους σου επωμίσθης...


Κορίτσι δροσερό εφάνταζες...και ερωμένη και σύζυγος λαχτάρησες να γίνεις...
Κι ήρθαν στην πόρτα σου μπροστά...πραματευτάδες και σου τάξαν τα πλουμίδια τους εσέ.. να σου πουλήσουν...κι εσύ μετά χαράς εδέχθηκες το πλουμιστό του έρωτα φουστάνι να φορέσεις...
Κι έγινες μάνα το κατόπι και γαλήνεψες...και έτρεξες ολημερίς και ολονυχτίς αγάπη να αποθηκεύεις στην καρδιά...για νάχεις για να δίνεις...
Εσκόρπισες άφθονη απ' αυτή τριγύρω σου...και άδειασες πολλές φορές τα φύλλα της καρδιάς...μα τα εξαναγέμισες και πάλι απ' την αρχή...από αυτήν που σου επεστράφη και που πήρες...

Μα η ζωή πάντα έτρεχε γρήγορα και απαιτητικά...και πάντα να προσφέρεις εζητούσε...
Κι έτσι από πάντα κι αν εδούλευες σκληρά...και τώρα κι έναν πάλι νέο ρόλο από εσένα εζητούσε...καριέρα έπρεπε κι εσύ ...μέσα σε όλους τους ρόλους σου κι αυτόν να τον προσθέσεις...
Όμορφος γυάλιζε στα μάτια σου...κι ένα κομμάτι σου να επιβεβαιώσει επιθυμούσε...
Περπάτησες πολύ...και γρήγορα και αργά και σημειωτόν...παράπονο δεν έχεις...

Είναι όμορφοι οι ρόλοι που σου δώσανε...γιατί στην ολοκλήρωση σε οδηγήσαν...
Κι αν στιγμές - στιγμές...δεν τα κατάφερες...σε όλα σου τα εγχειρήματα και τέλεια να είσαι...εεε μην παρπονιέσαι τώρα πια...έτσι εθέλησες...και μόνη σου μες στο χορό αυτό εμπήκες... 
Γύρνα και κοίτα πίσω σου και μπρος.. εις τον καθρέφτη σου μπροστά όμορφα καθρεφτίσου...

Κοίτα το βλέμμα σου το γεμάτο και το γελαστό...κι έτσι θα καταλάβεις...πως μέσα από τους χίλιους ρόλους σου...γυναίκα σε βαφτίσαν... 
 Kείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.

.....................................................................................................................................................................

√♥ Γυναίκα √ Νίκος Καββαδίας √ Θάνος Μικρούτσικος √ Γιώργος Νταλάρας √

.

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Από παιδί βιαζόμουνα μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε σήμερα δε με ορίζει.

Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιος μας μούτζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,
που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά σε μια σπηλιά στην Αλταμίρα

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ πού μ’ είδες;
Στην άμμο πάνω σ’ είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες

Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.
Κοντά σου ναύτες απ’ την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.
Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό
έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις, Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα


Στίχοι:  
Νίκος Καββαδίας
Μουσική:  
Θάνος Μικρούτσικος
 Γιώργος Νταλάρας
....................................................................................................................................................................

7 Μαρτίου 2016

ύφαναν να θυμάσαι την προσωπικότητά σου....

Και ξεχασμένοι εκεί στις ρίζες και στο χώμα της ζωής...φορές - φορές την κορυφή κοιτώντας..μοναχά...και θαμπωμένοι από το φως...τα αυτιά κλειστά να τάχουμε σε κείνο το μικρό παιδί...που κλαίει μέσα μας και να το απαλοχα'ι'δέψουμε προσμένει...έτσι λυπητερά αναπολούμε.....αγνοώντας το αδιάφορα , εκείνο το μικρό παιδί...
Και μην αναρωτιέσαι κι απορείς...που πίσω πάντα εκεί  γυρνάς στο δέντρο της ζωής σου...
Αυτό το Δέντρο είναι το '''δέντρο'''της δικής σου της ζωής,της δικής σου της ψυχής ...και γιατί αν μπορείς κάτω απ' τα κλαδιά ,απ' αυτό το ''δίχτυ''της σκιάς...του λατρεμένου σου δεντριού..να σκεπαστείς ...τότε επιθυμίες και αγάπες  και λύπες και βραβεία και αποτυχίες της ζωής...ύφαναν  να θυμάσαι την προσωπικότητά σου....
Αυτό είσαι φίλε μου αγαπητέ και αγαπημένε :
Ο τρόπος που αγαπάς ...που σκέφτεσαι ...και ο τρόπος που ακόμα τα θυμάσαι...
Κι αν το μικρό παιδί στη θύμησή σου έρχεται...τότε ξανά και καλωσόρισέ το....
Σκέψεις - Σοφία Θεοδοσιάδη...
.....................................................................................................................................................................
 

Η γυναίκα του Μαλή - Ζαχαρία Παπαντωνίου..





[…] «Η μαύρη η γυναίκα μου. Πέθανε πέρσι τέτοιον καιρό. Μα δεν ήταν σαν όλες! Ήταν γυναίκα, που λες, η Βάντα! Τι να στα λέω. Δεν είμαστε παντρεμένοι επτά μήνες που ο σατανάς ο αφορεσμένος τώβαλε να κάμω το φόνο και να πάρω τα βουνά. Φυγοδίκησα. Άφηνα μια γυναίκα πίσω μου, την ίδια για το σπίτι, για το χωράφι, για τα πρόβατα, για το παιδί που θάκανα σε δύο μήνες. Και τάβγαλε πέρα η άραχλη! Κόπηκε, που λες, χίλια κομμάτια, και το σπίτι έβγαζε καπνό, και το χωράφι καλαμπόκι, και τα πρόβατα βόσκαγαν, και το παιδί τραγουδιώτανε στην κούνια. Αυτά, θα πεις: Αυτά είναι μικρά πράγματα. Το μεγάλο είναι τούτο. Τ’ αποσπάσματα έμπαιναν στο σπίτι, έχυναν τ’ αλεύρι, φοβέριζαν το παιδί, έκαναν κατάλυμα, βάζανε μαχαίρι στο κοτέτσι. Η γυναίκα στέκονταν βράχος. Τώρα τους έβριζε, ύστερα τους ξεγέλαγε, τους ξανάβριζε, τους έπαιρνε με το καλό.

Μια φορά είχα κατεβεί τη νύχτα στο σπίτι μου και το πρωί με πήραν μυρωδιά οι χωροφυλάκοι. Ως που να στρίψω σε δυο τρία σπίτια, πέντε τουφεκιές από πίσω μου. Τη γλύτωσα. Οι σταυρωτήδες από κοντά μου, αλλά του κάκου. Μ’ έχασαν. Ένας χωροφύλακας σε λίγη ώρα με πετυχαίνει κοντά στη βρύση. Σηκώνει το όπλο. Η γυναίκα μου του πιάνει τα χέρια, τον κυλάει κάτω, αρχίζει το πάλεμα. Ως να παλέψει ο χωροφύλακας το θηλυκό, επήρα καιρό και χάθηκα στα πλατάνια. Έμαθα ύστερα πως η Βάντα του πήρε το όπλο, κι εκείνος πάει στο Στρατοδικείο. Δεκαπέντε χρόνια αυτή ήταν η ζωή μου. Η γυναίκα μου να παλέβει με τ’ αποσπάσματα, να δέρνεται, να δέρνει, να της χύνουν το καλαμπόκι, κι αυτή να το μαζεύει σπυρί με σπυρί. Αυτό το θηλυκό το κοντούλικο -μια χαψιά ήτανε- μέσα σ’ αυτό το χαροπάλεμα4 έσκαβε το χωράφι, βοσκούσε τα πρόβατα, αλώνιζε, κρατούσε το σπίτι, μεγάλωνε τα παιδιά μας, γιατί εφτά τάκαμεν όλα.

Τέλειωσεν αυτή η ζωή. Με λάβωσαν, παρουσιάστηκε, μ’ έρριξαν σε μια φυλακή πέντε μέρες μακριά απ’ το χωριό. Μια μέρα κοιτάζοντας τα βουνά απ’ το παραθύρι της φυλακής βλέπω από κάτου άξαφνα τη γυναίκα μου.
-Σ’ είσαι, ορή Βάντα:
-Ναι.
-Μοναχή, ορή:

Δεν ήταν μοναχή. Ήρθε με τα πόδια, πέντε μέρες δρόμο, σέρνοντας τα εφτά παιδιά, το μουλάρι και το βόϊδι. Το σπίτι μας, καταλαβαίνεις, τ’ άνοιξε κοντά στη φυλακή. Επούλησε το μουλάρι και πήρε το μαγαζί της φυλακής. Έβαλε την ποδιά, έγινε μαγαζάτορας. Κατάφερε να πάρει στη φυλακή ελεύθερο το έμπα και το έβγα. Μαγέρευε για τους φυλακισμένους και για τους στρατιώτες. Έπλενε τα σκουτιά τους. Τα παιδιά μας τα σκόρπισε δουλευτάδες στη χώρα, άλλα τα κράτησε μέσα στο μαγαζί. Με τέτοιον τρόπο έμπαζε ούζο για τους φυλακισμένους μέσα στο ψωμί και μέσα στα ρούχα της -αυτή η δουλειά έφερνε λεφτά- που εστράβωσε τη φρουρά, δεν την έπαιρνε κανείς χαμπάρι. Δεν ήταν πράμα που δεν τώκανε για να μη μας λείψει το ψωμί. Είχα το σπίτι μου απ’ όξω απ’ τη φυλακή, έβλεπα τον καπνό του σπιτιού μου, τζάκι δικό μου, νοικοκυριό! Δεκατρία χρόνια τούτη η δουλειά. Στα δεκατρία ήρθε κι έλιωσε. Δούλεψε, δούλεψε, μα στο στρώμα δεν έπεφτε. Τις μέρες που κόντεβα να βγω, μια νύχτα κρύα, μπήκε τέλος ο Χάρος μέσ’ το μαγαζί, και την ήβρε που έπλενε. Έπεσε μεσ’ στη σκάφη…»

Ο Μαλής ξανατράβηξε βαθειά τη σκαλισμένη πίπα.
-Πολλές φορές, είπε, ο άντρας είναι άντρας, γιατί τον κάνει τέτοιον μια γυναίκα, μια τόση δα γυναίκα, που δεν την παίρνεις για μισό μερδικό. Εγώ τώρα, καθώς καταλαβαίνω, δεν είμαι για να φάω γλυκό ψωμί. Με τραβάει το βουνό. Δεκαπέντε χρόνια το τήραγα απ’ το παραθύρι της φυλακής… Βρε μου καμμιά δουλειά.

-Σαν τι δουλειά; Να σε βάλω σε καμμιά πόρτα; Να φυλάς τίποτα υλικά…
-Ορέ αυτά είναι καμπίσια πράματα, πού είμαι γω για τέτοια! Βάλε με σε τίποτα αμπέλια δραγάτη  να γλέπω και τα βουνά. Σπίτι δε μου πάει τώρα, μόνο σε δραγατσιά μπορώ να ξανασάνω λίγο. Άιντε ορή Βάντα, κατακαϋμένη Βάντα, να φαινόσουν από καμμιά μεριά!

 Η γυναίκα του Μαλή (απόσπασμα)/
(Από τη συλλογή διηγημάτων, Βιβλιοπωλείο της Εστίας, 1927)
......................................................................................................................................................................
Γιατί η φύση μ' έπλασε γυναίκα...της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Έτσι μ'αρέσει να μιλώ για το φύλο μου...για τον άνθρωπο - γυναίκα...μέσα από τα μάτια των αντρών...Έτσι ...να μη μεροληπτώ...γυναίκα εγώ...να μην πανηγυρίζω έμαθα για την παγκόσμια που ορίσθη...γιατί ή φύση μ'έπλασε γυναίκα...Μα αν μου επιτρέπεται τη λέξη '''πανηγύρι'''να τη χρησιμοποιώ...σε άλλη βάση αυτό το πανηγύρι μου θα θέσω... 
Είναι φορές που μες στο νου μου έρχονται και τριγυρνούν και κάθονται...σκέψεις αντρών που εγνώρισα και εσυναστράφηκα..και αγάπησα και εδιδάχτηκα...από αυτούς...κι έτσι εβαπτίστηκα από αυτούς γυναίκα τι σημαίνει να κατέχω...να με λέω... 
Άκουσα λόγια αληθινά...λόγια καρδιάς...χωρίς τα καρικεύματα...που πλανεύουν και σε ξεγελούν...
Ήταν τα λόγια του πατέρα μου...τα λόγια του καθηγητή μου...τα λόγια του συντρόφου μου...τα λόγια των φίλων μου...και μέσα από τα μάτια τα δικά τους...κατάλαβα καλά ...γυναίκα νάσαι τι σημaίνει...
έτσι και σήμερα ξανά αυτή τη μέρα που θα θέλαμε πολλές να θυμηθούμε ίσως ...την καρδιά μας να ζεστάνουμε...και στον αγώνα μας ...τον αγώνα της ζωής απερίσπαστες να συνεχίσουμε..να ριχτούμε...μες στα αυτιά σας και στα μάτια σας μπροστά...λίγους μονάχα στίχους από τα λόγια του αγαπημένου φίλου μας Νικόλα ας θυμηθούμε :
   Σκέψεις - Σοφία Θεοδοσιάδη.                                                                                                             









Κι ένα ελάχιστο μικρό απόσπασμα από τον αγαπητό και λατρεμένο από τις διδασκαλίες του καθηγητή μου...αξέχαστο  για πάντα Λιαντίνη : 

Βιολί στραντιβάριους είναι της γυναίκας το σώμα. Λουδοβίκος Μπετόβεν είναι ο βιολιστής του. Και η πράξη του έρωτα, το μουσικό γινόμενο που ακούγεται, είναι η Σονάτα Kreutzer. Η ενάτη σονάτα. Ιδές που η νύχτα πηχτή γκρεμίζεται σε καταρράχτες άστρων.

( Δ. Λιαντίνης '''''Γκέμμα'''' ).

........................................................................................................................................................................ 
 

Μίσος φυτεύεις στις καρδιές.....της Σοφίας Θεοδοσιάδη.







 Ποιός άραγε ποτέ...παιδαγωγός και κυβερνήτης..και γιατρός..πολίτης ή και κάθε υπεύθυνος...θάχει τη δύναμη να σβήσει από τη μνήμη ενός παιδιού...εικόνες αγριμιού να μοιάζει.. του κυνηγημένου απ' τη ζωή ?

Και τώρα που βολεύτηκες και ούτε που το εκατάλαβες ,πως το μέσα σου δεν επροφύλαξες ,στο σάπισμα παρέδωσες και την ψυχή...σήμερα εσύ ναυάγησες και έθαψες βαθιά μέσα στο βυθό της θάλασσας φεγγάρια που ονειρεύτηκαν παιδιά...τον κόσμο για να αλλάξουν....
Σήμερα πάλι εκεί θα τριγυρνάς και θα μετράς όνειρα βυθισμένα ...μα νούμερο στα ονείρατα αυτά ..τα καραβοτσακισμένα που εσύ εβύθισες ...νούμερο και αριθμό δε θάβρεις για να βάλεις...
Άνθρωπε φιλοσόφησε ...τον ανεξέλεγκτο θυμό σου εσύ τιθάσευσε ...
Αν θάρρησες...αν νόμισες...πως εβολέυτηκες ...ζήσε να το απολαύσεις και στο δικό σου το καράβι μόνο να κοιτάς ,μέσα από τα ναυάγια δύναμη να μην παίρνεις..
Μια βόλτα είναι μονναχά η ζωή και σκέψου άλλη μια φορά...το μίσος που εφύτευσες εις το βυθό ...γρήγορα θα ριζώσει ...θα φυτρώσει...κορράλια δάσος θα γενεί...και άλλα επαναστατημένα όνειρα μπροστά σου θα φυτέψει...και δεν θα πάψεις έτσι σου ποτέ να πολεμάς....

Εσείς τρανοί του κόσμου ..με τη δύναμη και τις στολές τις αλεξίσφαιρες...νάξερα ποιόν στ' αλήθεια κυνηγάτε ?
Μήπως αυτήν την ανημπόρια σας.. τον κόσμο που δεν κατορθώσατε να τον μοιράσετε σωστά...γιατί θαρρείτε τα καρβέλια σας..πως είν' λειψά ή σάμπως αυτά δε σας αρέσαν...και στους σκύλους τα πετάξατε...μη τάχα και τα βρουν παιδιά...και δυναμώσουν...και ο δρόμος τους ίσια και κατεπάνω σας.. ίσια σε σας τα φέρει ?
Μα είτε δυναμωμένα ..είτε αδύναμα σε σας μπροστά θε να σταθούν...ίσως και τότε νάναι αργά για τη ''μεγαλοσύνη'' σας την επιτηδευμένη ,άλλη πορεία να χαράξετε και πέρα να διαβείτε...
Και τότε τι θα τολμήσετε, πώς απ' την άγρια ορμή τους θα μπορέσετε...θα κατορθώσετε εσείς για να κρυφτείτε ?

Μίσος φυτεύετε βαθιά...και ρίζες και κλωνάρια αυτό θα βγάλει...
Θα σας περιτυλίξει ασφυχτικά...γιατί και πάντα να θυμάστε...πως ο κισσός ασφυχτικά και βίαια το δέντρο το τυλίγει...και από τη δική του τη δροσιά θρέφεται εκεί και μεγαλώνει...
Θα σ'έβρει όπου και να πας...και κυκλικά θα σε τυλίξει....το μίσος που εσκόρπισες και φύτεψες...μες στις καρδιές τις παιδικές....που μπόρεσες και '''ξήλωσες'''απ' τα κωνάκια τους τα φτωχικά ...μα τα ζεστά...και έδωσες κατάλυμα τάχα εσύ ..συμπόνοιας ...μεγαλοψυχίας και λύπησης...την ατιμία ..που εις βάρος τους την έπραξες...προσπαθώντας.. με λουστρίνι γιατροσόφια και ημίμετρα ...τάχα εσύ να τα γιατρέψεις...
Σοφία Θεοδοσιάδη.
.........................................................................................................................................................................