9 Οκτωβρίου 2015

Καλό Σαββατοκύριακο !!!




Τώρα με ξέρετε ...με μάθατε καλά.. κι από εκεί μέσα από τα Τάρταρα..που σας  έχω κάποιες φορές ριγμένους...από κει και πάλι προσπαθώ... στους  ουρανούς...και να σας ταξιδέψω.....
Ζε'ι'μπέκισσα η δικιά μου η ψυχή  και να την τιθασεύσω δεν γροικώ...
Ζωή χωρίς '''τέτοιο''χορό ...χορό πολύπλοκο ...με χίλιες δυο φιγούρες...χορός μουντός και άχαρος μου μοιάζει.....
 Άκου...και δες... Σαββατοκύριακο μπροστά σου...
Σαββατοκύριακο του εαυτού σου του χα'ι'δέματος.....και της μικρής και της μεγάλης καλοπέρασης, όπως και να το πάρεις ,της ανάγκης της φυγής.. απ' την σκληρή πραγματικότητα ...στης φαντασίας τη βόλτα ...της αγαπησιάρικης παρέας στο σινεμά, στης θάλασσας τον περίπατο ή και του βουνού...κατά πως τόχεις εσύ και μοναχά  σκεφτεί...και την καρδούλα σου ευχαριστεί ,να την ''''ανοίξει'''......
  Μικρά- μικρά,απλά και καθημερινά....που μέσα σου μεγάλα κι ακριβά φαντάζουν...κυνήγατα μα θες... της ψυχής  σου τα σεργιάνια.. σαν θες για να τα συναντήσεις...

Kαι με τους πολύ γλυκείς και τρυφερούς στίχους του Ναζίμ Χικμέτ, συνετούς μα και ελπιδοφόρους, προς την αγαπημένη του... θα σας ευχηθώ
 Καλό Σαββατοκύριακο να περάσετε :

Στην πεδιάδα γυμνώνουνται οι λεύκες
Όπου νά'ναι θα κλειστούνε τα μεταξωσκούληκα 
Όπου νά'ναι θα τελειώσει το χινόπωρο
Όπου νάναι κι η γη θα ξαναμπεί
μέσα στου τοκετού τον ύπνο.
Κι εμείς θα περάσουμε ακόμα ένα χειμώνα.
Ζεσταίνοντας τα χέρια μας στη φωτιά της μεγάλης μας οργής
και της αγίας ελπίδας μας.
Ναζίμ Χικμέτ.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 
Καλό Σαββατοκύριακο !!!

η φίλη σας Σοφία Θεοδοσιάδη...  
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

                                        Η σωτηρία της ψυχής- Άλκηστις Πρωτοψάλτη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
                                                                                                                                                                                           
       

         

8 Οκτωβρίου 2015

Τα Νοτισμένα μας Όνειρα....της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Άκου τι όμορφα που τραγουδάει η βροχή, τι όμορφα που τραγουδάει η καρδιά μας....
Το όνειρο δε μουσκεύει στη βροχή !!!.
Γ. Ρίτσος.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Σιγόβρεχε απόψε πάλι όλη νύχτα, μια σιγανή ,ψιχαλιστή βροχή,που νότιζε το χώμα,το διψασμένο από την ξέρα του Καλοκαιριού.....
Βρήκες μια δικαιολογία και κούρνιασες νωρίς στο μαξιλάρι σου....
Σφιχταγκαλιασμένη τώρα εσύ με την ψυχή σου ,την χά'ι'δεψεςτην άφησες να ονειρευτεί,με ορθάνοιχτα τα μάτια.....

Έρχονται  στη μικρή μας τη ζωή στιγμές,στιγμές αθόρυβες μα αληθινές, τη μυρωδιά του νοτισμένου χώματος που προσπαθούν να μας θυμίσουν,το ξεχασμένο γέλιο στα χείλη μας ,ποθούν να επιστρέψουν κι εκεί να το ριζώσουν,τους ήχους μες  στ' αυτιά μας, το σιγανό τραγούδι της βροχής, σε μελωδία να την μετατρέψουν.....
Αρνείσαι απόψε να σκεφτείς,σαν ολες τις βραδιές,βάζεις στην άκρη όλα τούτα,γεγονότα ,επεισόδια ,περιπέτειες καβγάδες,συγκρούσεις ,πολέμους,φιλοδοξίες,εξουσίες, καταπιέσεις,χρόνων βασανιστικές. Δεν ήταν αυτό το όνειρο,είσαι σίγουρος πως δεν ήταν αυτό το όνειρο,γιατί το δικό σου όνειρο γεμάτο ήταν λεβάντες,  γιασεμιά...

Μην ντρέπεσαι,μην θλίβεσαι, που απόψε μπόρεσες να φύγεις να πετάξεις,που μπόρεσες τη μυρωδιά ,του καπνισμένου σου απ' τις λύπες θλιμένου σου μυαλού,με μία άλλη δυνατότερη,φρεσκοψημένου του ψωμιού στη μύτη σου να φέρεις...
Υπέροχη που μοιάζει το πρωί, η  ικανότητα  τ' ανθρώπου αυτή,τ' όνειρο να κρατάει ζωντανό....
Μη με μαλώσετε και πάλι ,πρωί -πρωί που άρχισα ξανά και που μονολογώ....
Είναι αυτές οι στάλες της βροχής,που απ' τ' ανοιγμένο μου παράθυρο,στο μέτωπό μου ,ήρθαν και καθίσαν....

( τα νοτισμένα μας όνειρα- Σοφία Θεοδοσιάδη )
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,



                                           Βαθύ ποτάμι ο έρωτας- Παντελής Θαλασσινός
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

7 Οκτωβρίου 2015

''το νουφαράκι που μου χάρισες κρατώ''..της Σοφίας Θεοδοσιάδη.



Ποτέ δεν ελιμπίστηκα..τα στάσιμα..μιας λίμνης τα νερά..

ούτε και το λαχτάρησα ποτές..μια λίμνη να γεννώ..
 οι ανοιχτές οι θάλασσες καθώς εμέ με μάγευαν ..
 τραγούδια των σειρήνων της τα βράδια με καλούσαν....
Κι ήρθες εσύ..το αναπάντεχο..σαν την απρόσμενη.. 
του Φθινοπώρου τη βροχή  στα φύλλα μου να πέσεις..
μνήμες..εικόνες..συναισθήματα εκεί ..
στης λίμνης τα βαθιά..κρυμένα μου νερά..
χρόνια και χρόνια ξεχασμένα..και θαμμένα από παλιά..
εξέθαψες με το φιλί μιας χαραυγής..
το ήξεραν..το μάντευαν..το εφαντάζονταν συχνά..
βαρύ το τίμημα του έρωτα πως ήταν..
μα οι λίμνες πάντα είναι εκεί..εκεί και περιμένουν...
στ' ατάραχα..τα ησυχασμένα τους νερά ...
λούλουδα να φυτρώσουν καρτερούν..
κι ήρθες....
να ανασύρεις με όση δύναμη μπορείς....
τις ξεχασμένες σαν από καιρό..ζωή γεμάτης ρίζες...
Κι έτσι μου ζήτησες απλά..μέσα σε ένα σούρουπο...
σε λίμνη εγώ να μεταμορφωθώ..τα μεταξένια μου τα πέταλα..
 κι οι ρίζες του..ευάλωτα..να επιπλέουν μέσα  στο νερό...
''νουφαράκι'' με ονόμασες..όνομα σπάνιο..ακριβό..
μια μελωδία ''στραντιβάριους'' τα ραγισμένα πρωινά μας..

(''το νουφαράκι που μου χάρισες κρατώ''- Σοφία Θεοδοσιάδη )
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

6 Οκτωβρίου 2015

Για τα Ηλιοτρόπια Της Ζωής Μου....

Από μικρή που ήμουνα ταξίδια ονειρευόμουν....
Δεν ήτανε αυτό που ήθελα , απ' το μικρό μου το χωριό το καταπράσινο,φωνές γεμάτο ανάκατες...χαρούμενες μα και λυπητερές ... να τις αφήσω πίσω...να  φύγω κι από κει να '''δραπετεύσω''....
Όχι αυτό δεν ήτανε καθόλου μέσα στο μυαλό μου...παιδί μικρό σαν ήμουνα ...μέσα στους απέραντους ...τους πότε καταπράσινους...και πότε κατακίτρινους...όλο ομορφιά σιτοβολώνες....
Εκείνο που με μάγευε,στον τόπο μου αυτό...ήταν αυτά τα ηλιοτρόπια...που ''ήλιους'' ατελείωτους γεννούσαν στο μυαλό μου....
Από μικρή το καταλάβαινα...
Μου μιλούσαν τα ηλιοτρόπια....
 Όλα μου έλεγαν...τον ήλιο έψαχναν...να τα φωτίσει...τα πέταλά τους ανοιχτά στον ήλιο να κρατούν....
  Μικρό κορίτσι εγώ...και απέραντος ο κόσμος..που ανοίγονταν στα πόδια μου μπροστά...καθώς τα ηλιοτρόπια εγέρνανε μπροστά μου...
Πως να προλάβω αδύναμη ,μικρή εγώ,να τρέξω ...να προλάβω...μέσα σε τόσο φως..τον δρόμο να διαλέξω...
Κι ήρθες εσύ τον φόβο μου να διώξεις .....να με οδηγήσεις να σταθώ...απέναντι στο τόσο φως...τον ήλιο να κοιτώ κατάματα...να ''τυφλωθώ''να μην φοβάμαι...
Πολλά τα '''ηλιοτρόπια μες στη ζωή μου ετούτη...φιγούρες φευγαλέες...ακόμα μες στον νου μου τριγυρνούν...
Πολλές φορές τα ονειρεύτηκα όλα μαζί...μα η μνήμη μου...ξεθώριασε καθώς εκεί ανάμεσα ''ζιζάνια ''φυτρώσαν...
Πάντα στη σκέψη μου η εικόνα αυτή θα γυροφέρνει και θα τριγυρνά...
Τι απέγιναν ...αν πρόλαβαν ν' ανθίσουν...όλα αυτά τα ηλιοτρόπια της παιδικής ψυχής μου...
Οι φίλοι μου οι απαισιόδοξοι...μου λέγαν.. πως στο χωριό μου τώρα...δεν ''σπέρνουν''δεν καλλιεργούνε πια...πολλοί τα ''ηλιοτρόπια'' ....μονάχα εκεί στις άκρες λιγοστά...δεν προλαβαίνουν να ανθίσουν...πνιγμένα απ' τ' αγριόχορτα..που εύκολα φυτρώνουνε ανάμεσα στις ρίζες τους...κι έτσι τα εμποδίζουνε αυτά  ν' αναπτυχθούν...
Μα εγώ έχω και τους αισιόδοξους...τους φίλους μου και τους ονειροπόλους...που μηνύματα μου στέλνουνε.... την θετική την σκέψη τους.... πάντα μαζί μου κοινωνούν και λυρικά...και με περίσκεψη τρανή... μες στο αυτί μου ψιθυρίζουν :
Πως όσο υπάρχουν άνθρωποι αληθινοί...εκεί τα ηλιοτρόπια ....
<< Πάντα θα ανθίζουν ...και πάντα τον ήλιο θα κοιτούν....
Καλημέρα θα μας λένε ...παντού και πάντα ...όπου κι αν βρεθούν...>>
( Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη ).

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

                                         Το αστέρι και η ευχή -Ευανθία Ρεμπούτσικα.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


Mύθος Ινδιάνικος από το Μεξικό - ηλιοτρόπιο.

Στα πολύ παλιά χρόνια, ζούσε μια πολύ όμορφη ινδιάνα, η οποία ήταν τρελλά ερωτευμένη με τον Ήλιο. Κάθε πρωί, από την ώρα που ανέτειλε, μέχρι την ώρα που έδυε, καθόταν και τον κοιτούσε με πάθος, λέγοντας του λόγια αγάπης.
"Αχ! Ήλιε μου", του έλεγε, "έλα σε παρακαλώ λίγο πιο κοντά μου! Άσε με να σε χαρώ!" αλλά ο Ήλιος απλά συνέχιζε το ταξίδι του στον ουρανό.
Εκείνη όμως δεν το έβαζε κάτω, οπότε κάποια στιγμή ο Ήλιος λύγισε μπροστά στη δύναμη της αγάπης της και της λέει: "Μα δεν μπορείς να με αντέξεις. Αν έρθω πιο κοντά, θα σε κάψω!"
"Δεν πειράζει!" του είπε εκείνη, "Σ'αγαπώ τόσο πολύ, που για μια στιγμή μαζί σου, θα έδινα και τη ζωή μου!"
Έτσι ο Ήλιος, κατέβηκε από τον ουρανό και της έδωσε ένα φιλί. Την ίδια στιγμή εκείνη γινόταν στάχτη.
Ο Ήλιος ξανανέβηκε στον ουρανό και συνέχισε το αιώνιο ταξίδι του, ενώ εκεί που έπεσαν οι στάχτες, φύτρωσε ένα λουλούδι, το ηλιοτρόπιο, που από τότε κοιτάει πάντα τον Ήλιο.

Μυθολογία - ηλιοτρόπιο.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

5 Οκτωβρίου 2015

Μια Ιστορία Θα Σας Πω Εδώ... Για Το Σχολείο...

Θαρρείτε πως τα γράμματα δικαίωμα και  προνόμιο ήταν και θα είναι μοναχά των λίγων...των πλουσίων κι όχι αυτών ... των αδυνατούντων των φτωχών ?
Μα εγώ που δεν το αγνοώ και που πολύ καλά το ξέρω..στον κόσμο τούτο.....πως το χρήμα κυβερνά...να φοβηθώ τις σκέψεις τις ουτοπικές...δικές μου και ανόητες μπορεί να σας φανούν...μα θα σας τις καταθέσω...
Θαρρείτε εσείς πως το πρωί, μια σάκα κι ένα ζευγάρι παπουτσάκια από  σπορτέξ, πως πάντα σας περίμεναν δίπλα από το κρεβάτι ?
Να σας μιλήσω ανοιχτά...τη σκέψη σας να την κεντρίσω...
Παιδί σαν είσαι...και δύναμη και φαντασία περισσή την έχεις.....
Και γύρω σου και μέσα σου....το όνειρο σε κυνηγά...να ησυχάσεις δεν σ' αφήνει....
Έτσι και η Ροδένια μας..σαν έγινε έξι (6) χρονών...για το σχολειό εκίνησε να πάει...
Μικρό ήταν τότε το χωριό...μα όμορφο σχολείο είχε...
Δυό μοναχά οι αίθουσες κι ένας ο δάσκαλος σε όλες τις τάξεις να διδάξει...
Δύσκολα χρόνια εκείνα...και ζεστασιά και θέρμανση δεν είχε...
Το ξύλο από το σπίτι σου έφερνες...στη σόμπα του σχολειού να βάλεις ,να ζεσταθείς σαν ήθελες...
Μα η καμπάνα του χωριού σαν χτύπαγε...εις το σχολειό τα παιδιά να συναχτούνε...τη σάκα σου έπρεπε ,στον ώμο να ρίξεις και να φύγεις...
Θαρρείτε πως είχαν σάκα όλα τα παιδιά ?
Πλάνην οικτράν πλανάσθε...
Έτσι και η Ροδένια μας ,μεγάλη στενοχώρια είχε...
Που θα έβαζε τόσα γράμματα...που είχε σκοπό και πείσμα έβαλε πολύ ,αυτά για να τα μάθει...
Μα πάντα ένας άνθρωπος ,εκεί σε μια γωμιά,που ούτε το φαντάζεσαι..τη φλόγα σου πως είδε και μυρίστηκε...θα τρέξει να συνδράμει...
Οι γιαγιάδες είναι πάντα πιο σοφές...και λύση στα προβλήματα μας δίνουν...
- Έλα εδώ Ροδένια μου της λέει και μην κλαις και μην αναστενάζεις...
Αύριο στο σχολειό εσύ την ομορφότερη την τσάντα θα κρατείς...
Το ροζ τραπεζομάντηλο της μάνας σου...αυτό δισάκι θα σου φτιάξω...κανένας τέτοια τσάντα μες στο σχολειό και ομορφότερη απ' αυτή ..κανείς δεν θα κρατεί...
Ροζ σαν και σένα Ροδένια μου...το σκέφτηκα ...το βρήκα...
Κι ένα μεγάλο ροζ κουμπί...τα γράμματα να κλειδώνει...που κάθε μέρα εκεί θα κουβαλείς....
Την πίστεψα και χάρηκα...πετούσα απ' τη χαρά μου...που άλλος μέσα στο σχολειό δισάκι τόσο ξεχωριστό...στον ώμο δεν θα εκρατούσε...
Ένα ροζ τραπεζόμάντηλο χοντρό και πλαστικό...με ιδια ροζ ανάγλυφα λουλούδια στο τραπέζι..η μάνα της εστόλιζε να τρώνε επάνω τα παιδιά της...
Χρυσά τα χέρια της γιαγιάς δισάκι το εκάμαν...
Το έραψε το φρόντισε...κι ένα κουμπί μεγάλο ροζ από τη ρόμπα της μαμάς ,εστόλιζε το κούμπωμα της τσάντας...
Έτσι λοιπόν χαρούμενη και χοροπηδητή  ξεκίνησε η Ροδένια μας εκείνο το πρωί στην σχολική την τάξη για να φτάσει..
Θαρρείτε εσείς πως η μικρή τώρα θα εντρεπόταν...που μια αυτοσχέδια τώρα δα τσάντα στα χέρια εκρατούσε ?
Όχι ...όχι περήφανη ένιωθε...και η γιαγιά την έπεισε...πως η καλύτερη θα ήταν...
Τι όμορφα τα λόγια της γιαγιάς στ' αυτιά της αντηχούσαν :
- Ροδένια μου ...κορίτσι μου έμορφο και ροδαλό...σήμερα η καλύτερη μες στο σχολειό θα είσαι...
Tέτοια λόγια έλεγε...έτσι μιλούσε ...σε ανέβαζε...σε ψήλωνε η γιαγιά....
Τα λόγια πάντα είναι βάλσαμο , στις παιδικές καρδιές φωλιάζουν...
Κι έτσι ξεκίνησε η μικρή...και στο διθέσιο σχολειό της για να φτάσει...
Μα εκεί όλα όμορφα της εφανήκαν...
Στην ξύλινη την πόρτα του σχολειού μπροστά μια όμορφη ,λεπτή κοπέλα της χαμογελούσε και την καρτερούσε.
Πέρασε μέσα Ροδένια μου της λέει ...τη θέση που θα κάτσεις να σου δείξω...
Η δασκάλα της ήταν αυτή... και πολύ εντύπωση της είχε κάνει...
Ψυχή του σχολειού ο δάσκαλος...και γνώση και φαντασία και δρόμους και ορίζοντες να ανοίγει....σαν θέλει δάσκαλος να λέγεται....και να μετριέται....
Γιατί τι θέλει  η παιδική ψυχή νομίζετε.....μικρή και άπειρη σαν είναι...
Ένα χεράκι να της απλωθεί κι ενα χαμόγελο αληθινό να νιώσει...
Στην ιστορία μου αυτή...αληθινή κι αν είναι...όσο όμορφα κι αν φάνταζαν στο διάβα της Ροδένιας...και λύκους μα και δράκους είχε...
Ποτέ δεν τους φοβήθηκε...και αργότερα ...σε μια άλλη ιστορία θα σας τα ιστορήσω...
Τώρα μονάχα θέλω να σας πω...πως το σχολείο είναι σαν μια σπίθα δυνατή, που φλόγα ανάβει μέσα σου...κι αν θέλεις αναμμένη και  να την κρατάς ολούθε, πάντα ο τρόπος θάναι εκεί και μόνος σου,θα πρέπει να τον ψάχνεις...ποτέ να μην τα παρατάς...τα όνειρά σου φύλαγε ... μισά να μην τα αφήνεις....
Είναι φορές που θλίβομαι...γιατί και σήμερα ακόμα...εκεί σε κάποιες χώρες μακρινές...δεν έχει .ούτε τραπεζόμάντηλο η γιαγιά του Αλί.....μια σάκα να του ράψει...
Σκεφτείτε φίλοι μου καλοί...πως το κουδούνι της μάθησης κάθε πρωί...για όλους πρέπει να χτυπάει...
Ο κόσμος γίνεται καλύτερος...μόνο με τα γεμάτα γνώσεις και σκέψεις..χαρούμενα τα μάτια των παιδιών...και τον δάσκαλο αγαπήστε και βοηθήστε...
Μονάχος του να πορευθεί είναι δύσκολο...αν στο πλευρό του δεν σταθείτε......

Μέρα που είναι σήμερα Παγκόσμια σου λεει και κάθε μέρα λέω εγώ...να στοχαστείς και πάλι 
να σκεφτείς...ίσως να σκύψεις και πιο κάτω να κοιτάς...το χέρι να απλώσεις...να προσπαθήσεις...να ονειρευτείς...μπορείς...ανύψωση πνευματική και στα παιδιά που στο ζητούν...με τους δασκάλους συνεργούς...της παιδείας το άρωμα να μεταδώσεις.....
Δεν μου αρέσουν τα '''μελό''μα την αλήθεια ...όσο κι αν μοιάζω τρυφερή...πάντα ήθελα '''ωμή'''μπροστά σας να την καταθέτω....

( Κείμενο -αφήγηση- Σοφία Θεοδοσιάδη )

 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,




                                  Ελάτε να γίνουμε φίλοι- Παιδική Χορωδία Σπύρου Λάμπρου
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 
 
                                                        Παλιάτσος- παιδική Χορωδία.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

4 Οκτωβρίου 2015

Η Ζωή Είναι Ωραία !!!



Η ζωή είναι ένα δώρο του Θεού στον άνθρωπο.
Πρέπει να δεχόμαστε με ευγνωμοσύνη και κατερικότητα όλα τα δώρα που μας προσφέρει...
Το ηλιόφωτο και το κελάηδημα των πουλιών,τη βροχή...την τρυφερότητα ...την φροντίδα....την εκτίμηση...την αγάπη...αλλά και τον πόνο ...την απώλεια...τις δυσκολίες...γιατί αυτό το παζλ, λέγεται ζωή...
Δεν το αποφασίσαμε εμείς...
Ούτε και είναι βέβαιο ,πως οι σπόροι που '''σπέρνουμε''' θα φυτρώνουν πάντα μπροστά μας,όπως τους ονειρευτήκαμε....

Φορές - φορές το '''ανάμεικτο '''άρωμά'''   της...  μας μπερδεύει....
Μα γι όλα αυτά η ζωή είναι ωραία !!!!.
Με τις λίγες σκέψεις μου......
και το αγαπημένο μου τραγούδι θα σας ευχηθώ σήμερα : ..

ΚΑΛΗ ΚΥΡΙΑΚΗ να περάσετε φίλοι μου αγαπημένοι....
( Σκέψεις με άρωμα Σοφίας και ''σοφίας''.....)

( Σοφία Θεοδοσιάδη )
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


Οι άνθρωποι αναζητούν τόπους για απόσυρση, εξοχές και παραλίες και όρη και εσύ πολλάκις βρέθηκες να τα λαχταράς. Όλα αυτά όμως είναι χρήσιμα μόνον εις τους ανόητους, αφού εσύ μπορείς όποια στιγμή θελήσεις ν' αποτραβηχτείς στον εαυτό σου.
 Γιατί πουθενά δεν είναι πιο ήσυχα και αμέριμνα για τον άνθρωπο παρά μέσα στην ίδια του την ψυχή και ιδίως για εκείνους που έχουν εύτακτο τον εσωτερικό τους κόσμο ώστε όταν τον κοιτάζουν καταλαμβάνονται από μεγάλη γαλήνη. Και ως τέτοια εννοώ την αρμονία. Συχνά δίνε λοιπόν τού εαυτού σου, τού είδους αυτού την απομόνωση και ανανέωσέ τον.
Μάρκος Αυρήλιος...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,




                                               Noa - Life is beautiful -La vita e bella
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

2 Οκτωβρίου 2015

Φυλακισμένη Πεταλούδα...


Μια χαραμάδα στη  ζωή μικρούλα τόση δα σου ζήτησα...κι εσύ μου λες στάσου λιγάκι..έχεις ακόμα  χρόνο...κι εγώ δεν σου χαρίζομαι, γιατί δεν προλαβαίνω.
Μια πεταλούδα όμως, μοναχά για λίγο ζει και απεριόριστο τον χρόνο δεν τον έχει...
Πόσο ν' αντέξει κλεισμένη μέσα εκεί...μες στο '''χρυσόκουτο '''αυτό...χρυσόκουτο κι αν είναι...
Στο ξέφωτο λαχταρά και θέλει για να βγει...κι άλλες πολύχρωμες σαν και αυτήν και διαφορετικές και ανυπόμονες, για πετάγματα τρελλά ψυχής, ποθεί να συναντήσει....
Μην σε γελάνε μάτια μου εσένα τα χρυσά κλουβιά....
Χρυσά ,αργυρά ή χάλκινα...πάντα '''κουτιά'''κλειστά θα παραμένουν..
Ανάσα να σου δίνουν πια δεν θα μπορούν, τόσο στενά που είναι...
Τα τσαλακωμένα σου φτερά εκεί θα σβήσουνε κλειστά εκεί και θα χαθούν....
Οι πεταλούδες ήρθαν στη ζωή, μονάχα τα πετάγματα να λαχταρούνε...
Όλοι σχέδια για σένα βάλανε...από μικρό παιδί σαν ήσουνα ακόμα, πως το καλύτερο για σένα θάταν...μέσα εις το χρυσόκουτο αυτό να ζεις, αν θες προστατευμένα τα φτερά σου νάχεις...
Τι να το κάνω αν τα φτερά σου γλύτωσες πολλές φορές,κλεισμένη εκεί μέσα ?

Σίγουρα τα πετάγματα τ' αλλιώτικα ...που ζάλη στο κεφάλι φέρνουν...εσύ μικρή φυλακισμένη πεταλούδα μου...δεν γεύτηκες...δεν είδες...
Να μένεις άλλο εκεί κλεισμένη δεν μπορείς ,για..αν τα φτερά σου ,να γλιτώσεις προσπαθείς...ανάσες δύσκολα ,μέσα σ' αυτή τη φυλακή θα πάρεις....
Αέρας λίγος έμεινε...μες στο χρυσόκουτο σαν θάρθουν να σε βρουν...να σε αναγνωρίσουν πια δεν θα μπορέσουν...θα σκεφτούν,θα απορούν...που είναι πια τα χρώματά σου ...!!!
Χτύπα λοιπόν με δύναμη, και όση σου απέμεινε...ίσως και να σ' ακούσουν...ίσως τα καταφέρεις...σαν θες πετάγματα ...ελεύθερα κι ονειρικά ...με την ψυχή συνταιριασμένα..στο απέραντο το ξέφωτο να βρεις..πριν ολότελα.. για σένα είναι αργά......
Καθώς στο λίγο βολεμένη θα σταθείς......ξανά σε κάμπια ,σαν και πριν θα μεταμορφωθείς...πριν γίνεις  πεταλούδα....

Τον φόβο σου να αγνοείς καθώς πετάς...κι αν '''τσακιστείς'''μαζί σου πια θα πάρεις, τα χρώματα θα σκέφτεσαι κατρακυλώντας...που ήρθαν και σταθήκανε στα μάτια σου ...μπροστά σου....
Μην μετανιώνεις...
Έζησες....αυτό θα πει ζωή...!!!!

(Κείμενο -Σοφία Θεοδοσιάδη )
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
                                                    Mάτια Πεταλούδες- Λιζέτα Καλημέρη 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

Eκείνο Το Κορίτσι......

Ά , εκείνο το γειτονικό κορίτσι...

- - - -Ά , εκείνο το γειτονικό κορίτσι, με το τσίτινο φόρεμα..
με τα σκληρά χέρια της δουλειάς...
με το φρέσκο χορτάρι στα  μαλλιά της
με τὴ μυρωδιά του πρωινού σαπουνιού στο βήμα της!..
- - - -Είχε δυο πρώιμες ἀνθισμένες πασχαλιές μες στην υπομονή της
είχε ένα χνούδι μάνας στην αφή της!..

Γιάννης Ρίτσος..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 





https://www.youtube.com/watch?v=UjnH2A4SF8M
Γεια σου κύριε Μενεξέ - Ελένη Βιτάλη.

Μελοποιημένο Ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη από τη συλλογή:
"Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας".
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

1 Οκτωβρίου 2015

Γερνάω Μαμά.....Παγκοσμίως


Σήμερα εσείς δεν θέλετε εικόνες που το διάβα σας από την ζωή...περαστικό 
να σας θυμίζει ότι είναι να σας δείξω ...μα εγώ δεν εφοβήθηκα ποτέ σε όλες τις εικόνες να σταθώ....
Σάμπως εγώ είμαι αυτή ...που την ζωή εκανόνισε πάνω στη Γης ετούτη ?
Μην απορείτε την πλευρά αυτή την δύσκολη...που θέλησα να σας την κουβεντιάσω...

 Η Παγκόσμια λεν πως είναι σήμερα των  Ηλικιωμένων η ημέρα, γνωστή και ως
 «Παγκόσμια Ημέρα για την Τρίτη Ηλικία» και  την 1η Οκτωβρίου 
την γιορτάζουν.. 
Υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1990, για να αποτίσει τον οφειλόμενο φόρο τιμής στους ηλικιωμένους, αλλά και να επισημάνει τα προβλήματα που αυτοί αντιμετωπίζουν.

Εγώ ποτέ μου δεν επίστεψα και σε κανένα πρόβλημα ...κανένα γεγονός...πως μια ημέρα είναι αρκετή...κάτι να θυμηθείς...κάτι να το γιορτάσεις...
Τι να γιορτάσεις μάτια μου από την συνεχή ροή...την εξέλιξη της βιολιγικής σου της φθοράς ...μέσα σε μια ημέρα...
   Συνειδητοποιημένα πρέπει να στέκεσαι καθημερινά κι εσύ ο ίδιος ...μα και οι άλλοι γύρω σου ...πως τα λουλούδια δεν μένουνε για πάντα ''ανθισμένα''..
Ανθούν και μας χαρίζουνε αρώματα μεθυστικά ...αξέχαστα ...στη μνήμη την συναισθηματική μας καταγράφονται...και πάλι και ξανά την νιότη τους την σφριγηλότητα και την δροσιά ...συχνά μας την υπενθυμίζουν...
Μα ευαίσθητα ''λουλούδια'' είναι οι ανθρώποι ..... τι θαρρείς...και  όπως όλα τα όμορφα...και λίγο και κρατούνε...
Όχι μην θλίβεσαι σαν δεις ..το πόσο γρήγορα σαν τα μυρίσεις μερικές μόνο φορές...αυτά θα μαραθούνε...
Είναι να λες , που πρόλαβαν το άρωμά τους να σκορπίσουν....και να αφήσουν...
έτσι κι αλλιώς το πέρασμά τους στη ζωή...με ημερομηνία λήξεως ήτανε και γραμμένο...
Γιατί με λούλουδα θέλω εγώ να σου μιλώ...για των γηρατειών το δύσκολο κομμάτι?
  Έτσι να σου το κάνω πιο γλυκό...μη σε κακοκαρδίσω...
  Μην θλίβεσαι και πάλι θα στο ξαναπώ...πως δεν ήρθε και το τέλος...


Σύμφωνα με στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) για τους ηλικιωμένους, το 2000 ζούσαν σε όλο τον πλανήτη 600 εκατομμύρια άνθρωποι ηλικίας άνω των 60 ετών. Υπολογίζεται ότι μέχρι το 2025, ο αριθμός αυτός θα έχει φτάσει το 1,2 δισεκατομμύρια, ενώ το 2050 θα έχει ξεπεράσει τα 2 δισεκατομμύρια.

Στην χώρα μας, η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία αναφέρει ότι ο πληθυσμός ηλικίας άνω των 60 ετών ξεπερνούσε το 2004 τα 2.547.000 άτομα, με τις γυναίκες να είναι περισσότερες από τους άνδρες. Το 17,1% του πληθυσμού της χώρας μας ανήκει στην ηλικιακή ομάδα άνω των 65 ετών, ενώ η πρόβλεψη για το άμεσο μέλλον είναι το 2020 να πλησιάζει το 24%. Με τα δημογραφικά δεδομένα, λοιπόν, που έχουμε, σε λίγα χρόνια, το ¼ των κατοίκων αυτής της χώρας θα ανήκει στην ευαίσθητη αυτή ομάδα!
 Εκ των πραγμάτων, οι άνθρωποι της Τρίτης Ηλικίας, αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι της Ελληνικής Κοινωνίας. Παρά το ότι συνηθίζουμε να αναφερόμαστε σε αυτούς με τον όρο: «οι απόμαχοι της ζωής», οι ηλικιωμένοι σήμερα συμβάλλουν αποφασιστικά στην κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη, αφού στην  εποχή μας παίζουν έναν ολοένα σημαντικότερο ρόλο, μέσω του εθελοντικού έργου τους, της μετάδοσης των εμπειριών και των γνώσεών τους, της βοήθειας που δίνουν στα παιδιά τους αναλαμβάνοντας να φροντίζουν τα εγγόνια τους, αλλά και της αυξανόμενης συμμετοχής τους στην αγορά εργασίας. 
Σήμερα στην ''κρίση'''που ανελέητα χτυπά καθημερινά τη χώρα μου...και δεν την νιώθουν όλοι στο ''πετσί'' τους....γιατί οι κρίσεις πάντα τους αδύναμους χτυπά...

Σήμερα λοιπόν... τα άτομα της τρίτης ηλικίας, τα «Τιμημένα Γηρατειά», βιώνουν τη χειρότερη  εποχή τους. Η  σύνταξή τους δεν τους καλύπτει το μήνα. Δεν υπάρχουν  δομές φιλοξενίας  για  μοναχικούς ηλικιωμένους ή είναι ελάχιστες. Το Πρόγραμμα «Βοήθεια στο σπίτι» είναι σημαντικό, αλλά  χρειάζεται ενίσχυση.   Η κοινωνική ασφάλιση είναι ανύπαρκτη. Δεν έχουν σωστή Ιατρική, Φαρμακευτική και Νοσοκομειακή Περίθαλψη.
Σκύψε λοιπόν με σεβασμό. Σεβασμό στην προσωπικότητα και την αξιοπρέπειά τους. Δικαιούνται τα αυτονόητα όπως και  κάθε άνθρωπος...
κι όχι επειδή απ' την ανάγκη τη δική σου εσύ...σαν θέλεις να τους χρησιμοποιήσεις....το χέρι τότε αναζητάς...
άνθρωποι ήταν και είναι ζωντανοί...γεμάτοι από εμπειρίες της ζωής...που η νιότη σου δεν πρόλαβε να ζήσει και να αποχτήσει...
''Συντροφική'' η ''Βόλτα της Ζωής'''επάνω στον κοσμάκι...χεράκι.. χεράκι ..
να την περπατείς ...αν θες χαμόγελο να δίνεις και να εισπράττεις...
( Κείμενο και επεξεργασία - Σοφία Θεοδοσιάδη)
Στοιχεία στατιστικά:
«Γραμμή Ζωής»
                                        Γερνάω μαμά...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

30 Σεπτεμβρίου 2015

Στις ''Πασχαλιές'' Που Μου Χάρισες....

Στα υγρά και δακρυσμένα μάτια κάποιου μην σταθείς...
Βήματα γρήγορα στο νου...ευθύς να σχεδιάσεις...
Πλησίασε ...μην φοβηθείς...τα δάκρυά του σκούπισε αν μπορείς και στην καρδιά βαθιά ..τα βήματά σου σύρε...
    Κήπος σε περιμένει ...ολάνθιστος εκεί...στον πόνο που τα μάτια... σου προδώσανε ...να μην ξεγελαστείς...Λουλούδια ...πασχαλιές και ρόδα ανθισμένα...ο κήπος της καρδιάς.....
Χειμώνες πέρασαν βαριούς.....μα άντεξαν και ούτε και επαγώσανε και δεν εξεραθήκαν...
    Μονάχα να...για λίγο στο απάγκιο 
 ''κρύφτηκαν'''φοβήθηκαν την παγωνιά...
Κλαριά σαν γίνουν παγωμένα μια φορά...λογάριασαν ...πως να ξαναανθίσουν ?
       Φυλάχτηκαν στ' ''απάγκιο'' τους χυμούς που κρύβαν μέσα τους...να μην τους καταστρέψουν....
Θαρρώ πως τα κατάφεραν καλά ,απ'το αγιάζι τούτο τ' αναπάντεχο...κλαριά ενωμένα μ' άλλα μες στον κήπο ετούτο να γεννούν...την Άνοιξη ξανά να περιμένουν...
 Αργεί πολλές φορές η Άνοιξη...μα πάντα εκεί ...όσοι παγωμένοι Χειμώνες κι αν θαρθούν...αυτή παραμονεύει...ανέλπιστα και αιφνιδιαστικά...μπροστά και πάλι σου πετάγεται..τα χρώματα ...τις μυρωδιές τις ξεχασμένες σου... προσφέροντας...ν' ανοίξει πάλι σαν λουλούδι προσπαθεί...τις καρδιές τις ''κλειστές''τις μόνες και τις τρομαγμένες...
Να τις γλυκοχα'ι'δέψει προσπαθεί...μαζί με όλα τα λούλουδα της εποχής...κι αυτές ν' ανθίσουν...
Μην μου θυμώνεις...από μπροστά σου που περνώ...και με τα αρώματα αυτά σαν Άνοιξη προσπαθώ  να σου σκορπίσω....να σε '''μαγέψω'''προσπαθώ...λουλούδια στην καρδιά σου να φυτέψω...
Απλά τα λόγια μου...μικρά...και άλλα δεν μου βγαίνουν...γιατί εμένα ο πόνος μούμαθε ..γλυκά και ταπεινά να σου μιλώ...και Βασιλιάς κι αν είσαι...
Κείμενο -Σοφία Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
( Αφιερωμένο σε όλα τα μάτια που δάκρυσαν...μα ιδιαίτερα και εξαιρετικά....στον φίλο που τις σκέψεις μου '''στο βάζο με νερό'''να τις ποτίζει...έχει φυλάξει..
 Τον ευχαριστώ... που με τα λόγια του αυτά...μες στην καρδιά μου στόχευσε...)
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

                                             Με χρώματα κι Αρώματα...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,