7 Μαρτίου 2018

'' μιας Άνοιξης στο λυκαυγές'' - ( Ωδή στην Άνοιξη)




Στο λυκαυγές γεννιέσαι από τη στάχτη σου..
πυροβολείς τα ανέκφραστα τα πρωινά..
στέλνεις ακτίνες μες στον ήλιο της ψυχής 
αναρωτιέσαι..συλλογιέσαι και αυταπαντάς..
τάχα κι αν βρεις τον ορισμό της Άνοιξης..
θα τον χωρέσεις μες στις λίγες τις γραμμές 
στης σύντομης του τετραδίου της ζωής σου?

Τάχατες  να 'ναι η Άνοιξη..η διάθεση της Δήμητρας..
ν' αφήσει πια το θρήνο της Θεάς..και
με αρώματα και χρώματα να την υποδεχτεί..
την κόρη που εθάφτηκε..από τον ζηλωτή..
της άδολης..ανυποψίαστης..της τρανής της εμορφάδας
της Περσεφόνης που ετάχτηκε στον Άδη να κοιμάται?

Ή μήπως πάλι λέμε Άνοιξη  
τον ηχηρό αντίλαλο..από τις ''ταξιδεύουσες''
τις μουσικές.. τρανού..θεόσταλτου δημιουργού..
που εμπνεύστηκε ''εζωγράφισε''  
σ' ένα μοναχά πεντάγραμμο..
νότες που μοιάζουνε στις αφρισμένες θάλασσες 
και λούλουδα με πέταλα πτερόεντα..
στο αχανές..ανθρώπων στροβιλίσματα..
ομοιώματα ..ανεμίσματα ψυχών..
να συναντούν..καλέσματα ερωτικά πουλιών..
και τιτιβίσματα επιστροφής μιας χελιδόνας.?


Και καθώς μες στο νου μου περπατούν
οι θρήνοι οι άλλοι οι γοεροί της Παναγιάς..
καταμεσίς της Άνοιξης..θρήνοι απώλειας φοβερής..
ασήκωτης στους ώμους της..του λαμπερού..
επαναστάτη και μοναδικού μοναχογιού.. 
προσμένοντας << Ανάσταση>>..εκεί..
στο Μέγα Σάββατο αποβραδίς
ν' αντέξει η μάνα κι ο καθείς ένα σταυρό..
αναρωτιέμαι για άλλη μια φορά..σάμπως θαρρείς 
σοφότεροι απ' τη Σταύρωση ως περιπατητές
στο τέρμα της διαδρομής μίας ζωής
διανύουμε τα βήματα..του διαδρόμου που οδηγούν..
στο ξέφωτο Ανοίξεως..ελπιδοφόρας αναγέννησης?

Μπορεί..αυταπαντώ και γεύομαι τη σκέψη μου
όλα ετούτα να 'ναι η Άνοιξη αντάμα..
μπορεί και η ελπίδα της Πρωτομαγιάς
καλά λουλουδιασμένης..με στέφανα..
ανάσταση της Κοινωνίας πλέκοντας..
συλλογιζόμενη αστραπιαία  κι απελπιστικά..
και τη << Χαμένη Άνοιξη>> του συγγραφέα Τσίρκα
μήπως και ευμενίζοντας ετούτο το επίθετο << χαμένη>>..
μεταβληθεί και πάρει όνομα..λέγοντας << κερδισμένη>>..

Κι εγώ φτωχή μες στο ''λουλούδιασμα''
στης αρμονίας στης φύσης το απαύγασμα..
αρνούμαι να ασπαστώ το φόβο μου της γήρανσης
αρνούμαι να ασπαστώ πως όλα τέλειωσαν..
και αυτοπαγιδεύομαι απ' το άρωμα του γιασεμιού..
κρεμώντας την ελπίδα στο κλαρί του.
μιας άνθησης..μιας ανανέωσης στο λυκαυγές..
ταξίδι μου στων πόθων το βαγόνι ξεκινώ...
ταξίδι ναύλων ακριβό..του εαυτού προς εαυτόν..
ο λόγος και η αφετηρία μου της αναγέννησης..εγώ..
απόκριση..στο εντός αιωρούμενο ερώτημα..
 μιας Άνοιξης..στις νότες του Βιβάλντι αποζητώντας...

'' μιας Άνοιξης στο λυκαυγές''- Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

Κείμενο: Francis Scaglia Απόδοση στα Ελληνικά: Ίρις Ζαχμανίδη Αφήγηση: Ζακ Μεναχέμ Παίζουν οι σολίστ της Στουτγάρδης υπό τη Διεύθυνση του Marcel Couraud


...................................................................................................................................................................


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου