31 Ιανουαρίου 2018

#αναζητώ την ψυχή μου στη σκόνη του χρόνου#





Αναζητώ την αρχαία σκουριά

το αρχαίο πιθάρι κρασί
και τον πρώτο εξάντα.
Αναζητώ τα λόγια
του πρώτου χορού στην Επίδαυρο
και την φθορά στο μάρμαρο...αναζητώ..
Το μήλο των πρωτόπλαστων
και τον σκίνο της Δαμασκού.
Το λευκό των Παναθηναίων πέπλο
και την κραυγή του Πάνα.
Εκείνη την σκλήθρα
που χώθηκε στο δάκτυλο του καιρού
την αρμύρα του παρθένου κύματος
στην Κάμειρο στη Ρόδο
και στης καρδιάς μου τους Δελφούς
να μπω ιεροφάντιδα.
Αναζητώ τον αχάτη της ερήμου
και τα απολιθώματα της μνήμης.
Γιατί έτσι με έμαθε στο Αιγαίο
ο παππούς Όμηρος
Ν' αναζητώ την ψυχή μου
στη σκόνη του χρόνου......
 #αναζητώ την ψυχή μου στη σκόνη του χρόνου# -Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 


.......................................................................................................................................................................

.......................................................................................................................................................................

30 Ιανουαρίου 2018

''Ο δρόμος που δεν πάρθηκε'' - Robert Lee Frost


Ο δρόμος που δεν πάρθηκε

Σ’ ένα κιτρινισμένο δάσος ήταν ένα σταυροδρόμι, και εγώ
Λυπόμουν που να πάρω και τους δυό τους δρόμους δε γινόταν,
Γιατί ένας ταξιδιώτης ήμουν, στάθηκα πολύ καιρό
Και κάτω κοίταζα τον ένα ως το μακρυνό
Σημείο που έγερνε και μέσα στα χαμόκλαδα χανόταν.

Ύστερα, δίκαια κι ωραία, πήρα, αποφασισμένος,
Τον άλλο δρόμο, κι ίσως να ήτανε και τυχερό
Μια κι ήτανε απάτητος, χορταριασμένος·
Αν και εκεί μπροστά μου ήτανε φθαρμένος·
Στην αρχή τους ήταν όμοιοι και οι δυό.

Όμοιοι απλώνονταν μπροστά μου εκείνο το πρωί
Στα φύλλα επάνω ούτε βήμα δε φαινόταν να’ χει κάνει πίσω.
Ώ ! άφησα τον πρώτο για μια άλλη μέρα ! Επειδή
Όμως ήξερα πως ο ένας δρόμος σε άλλον οδηγεί
Αμφέβαλλα αν ποτέ μου θα μπορούσα να γυρίσω πίσω.

Σε κάποιο τόπο θα το λέω μετά από καιρό
Αναστενάζοντας χρόνια και χρόνια μετά:
Πως σ’ ένα δάσος ήταν ένα σταυροδρόμι, κι εγώ –
Πήρα τον δρόμο τον λιγότερο πεπατημένο, κι αυτό
Έκανε όλη τη διαφορά.


Μετάφραση: Δάφνη Χρονοπούλου
..................................................................................................................................................................



https://avalonofthearts.gr/
Ο Ρόμπερτ Λι Φροστ (Robert Lee Frost, 26 Μαρτίου 1874 – 29 Ιανουαρίου 1963)
 ήταν Αμερικανός ποιητής, ο διασημότερος της γενιάς του. 
Τιμήθηκε τέσσερις φορές με το βραβείο Πούλιτζερ και με πολλές ακόμη διακρίσεις.
..................................................................................................................................................................

...................................................................................................................................................................

28 Ιανουαρίου 2018

Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒღ κρυμμένο γράμμα 10 ღƸ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ




Κυρά με τα όμορφα μάτια δες με σου γελώ 
κυρά της ψυχής μου με το τραγούδι στο όνειρο 
σε χόρεψα εψές τη  νύχτα μέχρι 
που πόνεσαν τα πόδια της ψυχής..
Κυρά της πένας και του λόγου μου
 καράβια σκαρώνω σε ποίημα 
ένα ταξίδι να σε πάω μακρινό..
ίσαμε της ψυχής μου το νησί.

  αποστολέας- 28/1/2018    8.55π.μ
προς εμένα..
............................................................................................................

κι εγώ ζεστά σου απαντω:

«Κυρα-Ψυχή, είπε ο Θεός, μη φεύγεις, μείνε. — 
Τι με θέλεις, Κύριε; — Θέλω, κυρα-Ψυχή, να γδυθείς. — 
Κύριε, πώς μου ζητάς ένα τέτοιο πράγμα; Ντρέπουμαι. — 
Κυρα-Ψυχή, τίποτα δεν πρέπει νά 'ναι ανάμεσά μας να μας χωρίζει· 
μήτε ένα αλαφρότατο πέπλο· πρέπει λοιπόν, κυρά μου, να γδυθείς. — 
Νά με, Κύριε, γδύθηκα· πάρε ... 

Αναφορά στο Γκρέκο- Καζαντζάκης.
.................................................................................................................................



26 Ιανουαρίου 2018

''της χρυσόσκονης και της απελπισίας''.....Σοφία Θεοδοσιάδη..



..ασφυχτιούσε..επνίγονταν..
στενός..ο ''φορεμένος'' του κορσές 
του άοσμου Εγώ του...
επευφημίες και χρυσόσκονη ιντερνετική..
μέρα τη μέρα αποχρωμάτιζαν...
τη σκόνη που ονειρεύονταν..
τη λαμπερή χρυσόσκονη..
μαύρο του άνθρακα την έβαφε καθημερνά..
γυρολογώντας..ζητιανεύοντας..
επιβεβαίωση ασθαίμνοντας..
διαπλεκόμενος ..ιντριγκάροντας..
τη ''μισοευτυχισμένη'' του ζωή..
ολάκερη στο τέλος πια του βίου του.
με ψεύτικες εικόνες πεθυμώντας
να τον ντύσει...
Εφρεσκομακιγιάριζε το πρόσωπο...
καλοσιδέρωνε το ψεύτικο χαμόγελο..
μα οϊμέ τον κακορίζικο!!! 
όχι κι εκείνο της ψυχής του..
φτιασίδωνε την ελαφρότητα της ευτυχίας του..
ποστάριζε 
και την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι..
έψαχνε τη γωνία την καλή..να φωτογραφηθεί..
να μοιάζει όμορφος στους φίλους του
τους ''καρδιακούς'' που με τα βέλη τους 
ετρύπαγαν την ραγισμένη πανοπλία του..
της ανασφάλειας του φόβου του ερήμην του..
την γέμιζαν πληγές...
και σεργιανούσε τα απόβραδα..
ετρύπωνε στις ξένες τις φωλιές...
ξεπουπουλιάζοντας..ως το δέρμα του..
φτερά ζητούσε την αυγή..
Ίκαρος σε πελάγη με τα κέρινα..
 αναλιωμένα τα φτερά του να πετάξει...
ο οίκτος ..οίκτος άγριο..αποτρόπαιο
συναίσθημα..αποσκευής..αυτολύπησης..
κατέτρωγε ολημερίς..κι ολονυχτίς τα σωθικά του..

''της χρυσόσκονης και της απελπισίας''- Σοφία Θεοδοσιάδη...
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

Υ.Γ ΑΣΦΑΛΩς..τα λόγια μου δεν απευθύνονται στους υπέροχους..
 φίλους που εγνώρισα εδώ μέσα...αυτούς που επικοινωνώντας
 ανταλλάσσουμε απόψεις..βάζουμε τον πήχυ πιο ψηλά...

Για κείνους μιλώ..τους λιγοστούς..τους περαστικούς..
που μοιάζουν με τη ''σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού''..
τους ''χρυσοσκονισμένους ιντερνετικούς''..τους καιροσκόπους..
τους αναζητητές..που εν ονόματι της ''επικοινωνίας'' ψάχνουνε..
τις σκοτεινές ορέξεις του να τις χορτάσουνε..
μέσα της νύχτας τους..τα σκοτεινά λημέρια..
Κι αλίμονο αν τους πάρεις το γλειφιτζούρι απ' τα χέρια τους..
γίνονται ύαινες..να σου ξεσκίσουνε τις σάρκες..

η φίλη σας Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

Ευχαριστώ!!! γιατί είναι μαγικό...
να αγαπάς στα μάτια μου τα μεγάλα τα ταξίδια...
Σοφία....................

...........................................................................................................

25 Ιανουαρίου 2018

''Τὸ ἀμίαντο χέρι''......Νικηφόρος Βρεττάκος.


Ι. Τὸ ἀμίαντο χέρι
Στὴν Καλλιόπη Ἀποστολίδη _ Βρεττάκου

Ἔφυγες μὲ μισὸ χέρι γιὰ τὸν ἀγρὸ του Βοὸζ

νὰ μᾶς στείλεις ἕνα ψωμὶ καλοζυμωμένο,
ζεστό, σὰν τὴν ἀγάπη τῆς μάνας
ποὺ προσπαθεῖ νὰ ζεστάνει τοῦ βρέφους της
τὰ χεράκια μὲ τὴν ἀνάσα της,
μὲ πολὺν ἥλιο πάνω στὴ φλούδα,
μὲ πολλὰ δάκρυα μέσα στὴν ψίχα του.
Μὲς στὸ καράβι ποὺ ἄρχισε νὰ βουλιάζει
σὲ περιμένουμε καὶ οἱ τρεῖς:
Νὰ μᾶς φέρεις πίσω τὸ χέρι σου.
Τὸ χέρι ποὺ σφύριζε σὰν μαστίγιο στὸν ἄνεμο,
ἀπειλώντας τὴ μοῖρα, πλένοντας τὶς αὐλές,
ἀθροίζοντας σὲ ἀριθμοὺς τὰ δέματα καὶ τοὺς τόνους
ποὺ φέρνανε τὰ καράβια.
Τὸ χέρι σου ποὺ ἔπιανε τὸ μαστὸ σου ὅταν θήλαζες
πλαγιασμένο στὸ στῆθος σου ἕνα τριαντάφυλλο·
τὸ χέρι σου ποὺ ἔκοβε ὑφάσματα λύπης
καὶ μπάλωνε μὲ κλωστὲς ἀπὸ φῶς
τῶν παιδιῶν μας τὰ ροῦχα.
Τὸ χέρι σου,
ποὺ ἀγρύπναγε στὶς προφυλακὲς κι ἀντιστέκονταν
σὰν ἕνας ὁλόκληρος ἱερὸς λόχος.
Τόσο ἀμίαντο κι ἱερό, δὲν ξέρω ποῦ νὰ τὸ βάλω,
ποῦ νὰ ᾽βρω μέρος καθαρὸ _ μιὰ θήκη θαλασσιὰ
κομμένη ἀπὸ τὸν οὐρανὸ ἢ ἀπ’ τῆς Παναγίας τὸ ἱμάτιο.
Στεφανωμένο μὲ πορτοκαλάνθια,
τὸ νιώθω κρεμασμένο μέσα μου
σὰν τὸν Ἰησοῦ στὸ σταυρὸ
πάνω στὴν Ἅγια Τράπεζα
στὸ ἐξωκκλήσι τοῦ Ἅι _ Γιώργη μας.

Από το «Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ 1952-1956» [1957]
Πηγή: Νικηφόρος Βρεττάκος, η εκλογή μου [Ποιήματα 1933-1991] (εκδόσεις Ποταμός, 2008)
..............................................................................................................................

Η Νωεμίν φθάνοντας στη Βηθλεέμ είπε στη Ρουθ να πορευθεί στους αγρούς ενός ευλαβούς ανθρώπου ονόματι Βοόζ και να σταχυολογήσει, δηλαδή να μαζέψει τα περισσευούμενα στάχυα του αγρού αυτά που δεν μαζεύονταν από τους εργάτες. Αυτό το επέτρεπε ο Μωσαϊκός νόμος..... 
.................................................................................................

24 Ιανουαρίου 2018

''στης παγωνιάς'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

artist: Alla Tsank

Χειμώνας παγερός θαρρώ..λυσσομανούσε ο αγέρας..
λυγμός στο ανάδεμα..μπρος στα παραθυρόφυλλα..
είχε σκεπάσει η παγωνιά..στέγες μπαλκόνια..γειτονιές
κι εγώ φορώντας το..το γιακαδάκι 
που μου χάρισε..το γέλιο σου..
και στο μπαλκόνι της δικής μου της ψυχής..στέκονταν..
έρχεται ντύνει το όνειρό μου το γυμνό τα πρωινά..
ένα πουλάκι από τα ξένα....
ξύπνα μου λέει μυριόχαρη..σου τραγουδεί η λαλιά μου..
το παραθύρι σου άνοιξε..να μπω..και να τρυπώσω..
τα ψίχουλα τσ' αγάπης σου..γυρεύω να γευτώ...
μη μ' αρνηθείς..σπαλχνίσου με..για θα χαθώ στα ξένα..
αποδημητικός λαθρεπιβάτης στα συρματοπλέγματα..
στου ταξιδιού του γυρισμού μου αποσκευή..
στης θύμησης της χούφτας μου πολύτιμο..
χώμα απ' την πατρίδα της δικής σου της ψυχής..
συλλέκτης..του ελάχιστου..τρανού..μου σιγοκελαηδάς..
της λησμονιάς να το σκεπάζει το..το άγονο παρτέρι..
κρυφοκοιτάζω  τη ζωή απ' τις γρίλλιες μου..
την νίκη μου..στην ήττα της προτάσσω..

'' στης παγωνιάς'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 
Ευχαριστώ Νικόλα μου!!!
οι μουσικές σου επιλογές 
τρυπώνουνε στις γρίλλιες της ψυχής μας...

............................................................................................................

22 Ιανουαρίου 2018

''αόρατη αίσθηση''......Σοφίας Θεοδοσιάδη



Και περπατώντας μοναχή στα άγνωρα ..
τα μονοπάτια μου της ανακάλυψης..
ρωτώντας με ειλικρινά..τι σ' έφερνε κοντά μου..
καθημερινά ανακάλυπτα..όλο και περισσότερο
 ήμουν εγώ αυτή που έρχομουν..
Ήταν εκείνη η αόρατη αίσθηση της πεθυμιάς
που φύτευες μες στους θαλάμους του μυαλού μου..
καθώς η υπόσχεση της παρουσίας σου 
ήτανε μια τεράστια..απέραντη ..
ολοστρόγγυλη..ζεστή αγκαλιά του νου..
Ήταν η παρουσία της ψυχής.. 
που ατσιγγούνευτα..ποθούσε μια κατάθεση να κάνει..
Είχε γραφτεί ξανά  στη λίστα σου η λέξη έρωτας..
απ' την αρχή είχε χαραχθεί η λέξη και αγάπη..
εζωγραφίστηκε μες στα κιτάπια σου..
η ακριβή..η πολύτιμη..η σελίδα σου
 εκείνη της ''συνύπαρξης''..το μαγικό ''μαζί''..

''αόρατη αίσθηση'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..................................................................................................

αχ !!! πεταλουδα της φωτιάς....................
δος μου την αχυρένια μου τη μπάλα......................

..................................................................................................

20 Ιανουαρίου 2018

Τὰ δεκατέσσερα παιδιά (Νικηφόρος Βρεττάκος)

Τὰ δεκατέσσερα παιδιά (Νικηφόρος Βρεττάκος)

( Αφιερωμένο στον άγνωστο δάσκαλο που πολεμάει ..)

«...Ἐν ἀρχῇ ἦν ἡ ἀγάπη...» μελωδοῦσε γιομίζοντας
τὸ γυμνό σου δωμάτιο μιὰ παράξενη ἅρπα
καθὼς σ᾿ ἔπαιρνε ὁ ὕπνος καὶ τὸ χέρι σου, κρύο,
σὰν κλωνὶ λεμονιᾶς σὲ νεκρό, ἀναπαύονταν
πάνω στὸ στῆθος σου. Κ᾿ ἔβλεπες
πὼς ἄνοιγε τάχα μιὰ πόρτα στὸν ὕπνο σου.
Πὼς μπαῖναν τὰ δεκατέσσερα παιδιὰ λυπημένα καὶ στεκόντουσαν γύρω σου.
Τὰ μάτια τους θύμιζανσταγόνες σὲ τζάμια: «Ἔλεος! Ἔλεος! Ἔλεος!...»
Τινάζοντας τὴ βροχὴ καὶ τὸ χιόνι ἀπὸ πάνω τους,
τὰ ζύγιαζες μὲ τὸ βλέμμα σου σὰ νἄθελες νὰ τοὺς κόψεις
τὴν εὐτυχία στὰ μέτρα τους, ἐνῷ ἡ ἅρπα συνέχιζεν
ἁπαλὰ μὲς στὸν ὕπνο σου: «Ὅ,τι θέλει κανεὶς
μπορεῖ νὰ φτιάξει μὲ τὴν ἀγάπη. Ἥλιους κι ἀστέρια,
ῥοδῶνες καὶ κλήματα...» 
Ἀλλὰ ἐσὺ προτιμοῦσες
μποτίτσες φοδραρισμένες μὲ μάλλινο,
πουκάμισα κλειστὰ στὸ λαιμό-
γιατὶ φυσάει πολὺ στὸ Καλέντζι!
Ἔβλεπες πὼς ῥάβεις μὲ τὰ δυό σου χέρια,
ἔβλεπες πὼς ζυμώνεις μὲ τὰ δυό σου χέρια
κι ὀνειρευόσουν πὼς μπαίνεις στὴν τάξη
μὲ δεκατέσσερες φορεσιές,
μὲ δεκατέσσερα χριστόψωμα στὴν ἀγκαλιά σου.
Ἀλλὰ ξύπναγες τὸ πρωῒ κι ἄκουγες ποὺ ἔβρεχε.
Σὲ δίπλωνε σὰ μιὰ λύπη τ᾿ ἀδιάβροχό σου
κι ὁ δρόμος γιὰ τὸ σχολειὸ γινόταν πιὸ δύσκολος.
Βάδιζες κ᾿ εἶχες σκυμμένο τὸ πρόσωπο
σὰ νἆταν κάποιος ἀπάνω σου καὶ νὰ σ᾿ ἔκρινε
γιὰ τ᾿ ἄδεια σου χέρια. Σὰ νἄφταιγες μάλιστα,
σ᾿ ὅλη τὴ διαδρομὴ σὲ μπάτσιζε τὸ χιονόνερο.
Ἔμπαινες στὸ σχολειὸ κ᾿ ὅπως τ᾿ ἀντίκριζες
μοιραζόταν σὲ δεκατέσσερα χαμόγελα τὸ πρόσωπό σου.
Θυμόσουν πὼς ἡ ἀγκάλη σου ἦταν μισὴ
κι ἀνεβαίνοντας πάνω στὴν ἕδρα σου
ἄνοιγες τὴ λύπη σου καὶ τὰ σκέπαζες
ὅπως ὁ οὐρανὸς σκεπάζει τὴ γῆ.
Ὥρα 8 καὶ 20´ ἀκριβῶς.
Τὸ μάθημα ἀρχίζει κανονικά.
Ἐσὺ πάνω ἀπ᾿ τὴν ἕδρα κι ἀπ᾿ ἀντίκρυ σου ὁ Χριστός,
ἁπαλὸς καὶ γλυκὺς μὲς στὸ κάδρο του,
δίνετε τὰ χέρια πάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια τους
νὰ τοὺς κάμετε μιὰ στέγη ἀπὸ ζεστασιὰ
γιατὶ σᾶς ἤρθανε καὶ σήμερα μουσκεμένα
κ᾿ ἡ λύπη περπατάει μὲς στὰ μάτια τους
ὅπως ὁ σπουργίτης πάνω στὸ φράχτη.
Τὸ καλαμπόκι δὲν ψώμωσε τὸ περσινὸ καλοκαίρι
κι ἀκοῦς τὸ ψωμάκι ποὺ κλαίει μὲς στὶς μπόλιες τους.
Ὥρα 10 καὶ 20´. Τὸ μάθημα συνεχίζεται.
Οἱ σπουργίτες σου χτυποῦν τὰ φτερά τους.
Τὸ μολύβι πεθαίνει ἀνάμεσα στὰ κοκκαλιασμένα τους δάχτυλα.
Ἡ καρδιά σου εἶναι τώρα μιὰ στάμνα σπασμένη.
Τὰ λόγια σου βγαίνουν ἀργὰ σὰ μιὰ βρύση ποὺ στέρεψε:
«Ὁ μέγας Ἀλέξανδρος... Ὁ μέγας Ἀλέξανδρος... Ὁ μέγας Ἀλέξανδρος...».
Τὰ δάχτυλά σου εἶναι πέντε. Τὰ μέτρησες δέκα φορές.
Τὰ δάχτυλά σου εἶναι πέντε. Μετρᾶς τὸ ἕνα χέρι σου
-τ᾿ ἄλλο σου βρίσκεται τυλιγμένο σὲ συννεφιά-
τὰ δάχτυλά σου εἶναι πέντε. Σηκώνεις τὸ πρόσωπο,
κοιτάζεις τὴ στέγη, κάνεις πὼς σκέφτεσαι
σκύβεις πάλι στὴν ἕδρα, ξεφυλλίζεις τὸν Αἴσωπο,
κατεβαίνεις καὶ γράφεις στὸ μαυροπίνακα,
κοιτάζεις τὸν οὐρανὸ ἀπ᾿ τὸ παράθυρο,
γυρίζεις τὸ κεφάλι σου ἀλλοῦ,
δὲ μπορεῖς ἄλλο παρὰ νὰ κλάψεις.
Παίρνεις τὸ μαθητολόγιο στὰ χέρια σου,
κάτι ψάχνεις νὰ βρεῖς, τὸ σηκώνεις διαβάζοντας
καὶ σκεπάζεις τὸ πρόσωπό σου.
Τὰ σύννεφα ἔχουν μπεῖ μὲς στὴν τάξη.
Ἀντίκρυ σου κι ὁ Χριστὸς παραδέρνει σ᾿ ἀμηχανία.
Θαρρεῖς καὶ σηκώνει στ᾿ ἀλήθεια τὰ χέρια του
ἑνωμένα στὸ φῶς ποὺ πέφτει ἀπὸ πάνω του.
Νιώθει στενόχωρα ὅπως τὰ μεσάνυχτα στὴ Γεθσημανῆ
καὶ δὲν εἶμαι ἐκεῖ νὰ σοῦ χτυπήσω τὸν ὦμο
καὶ δὲν εἶμαι ἐκεῖ νὰ σοῦ εἰπῶ: Δός του θάρρος,
βοήθησέ τον νὰ βγεῖ ἀπ᾿ τὴ δύσκολη θέση,
κατέβαινε, διάσχισε τὴν αἴθουσα γρήγορα,
μὴν τὸν ἀφήνεις ἐκτεθειμένο στὰ βλέμματα τῶν παιδιῶν,
δός του ἕνα βιβλίο νὰ κάνει πὼς συλλαβίζει,
δός του ἕνα βιβλίο νὰ κρύψει τὰ μάτια του.

Πηγή: Νικηφόρος Βρεττάκος,  «Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ 1952-1956» [1957]
..............................................................................................................................

''Ευχαριστώ μανούλα μου''..






Κι αν έφυγες..περάσανε 
σαράντα κιόλας μέρες..
η κουβερτούλα της ψυχής σου της μεγάλης
που με ζέστανε..είναι ακόμα φυλαγμένη..
θα τη φορώ..θα τη σκεπάζομαι χοντρό παλτό..
στους παγωμένους δρόμους της ζωής...
δεν ξέρω αλήθεια..ένα κερί αν είναι αρκετό..
τη μνήμη σου να φέρει στων ματιών μου..
 μα είναι αρκετή θαρρώ η φλογίτσα του ..
κάθε που η θύμησή σου θα το ανάβει...
Ευχαριστώ μανούλα μου..

Σοφία Θεοδοσιάδη
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 

''αφιερωμένο'''

σε σένα μάνα μου!!!
το ξέρω πως η ψυχή σου 
μας αφουγκράζεται ακόμα από ψηλά...

............................................................................................................

19 Ιανουαρίου 2018

μιας ''αλκυόνας'' πέταγμα .....Σοφία Θεοδοσιάδη.

Έρχεσαι μες τα πρωινά..''αλκυονίδες μέρες'' του Χειμώνα μου
γλιστράς..και κολυμπάς στη λίμνη μου..
καθώς η ασχήμια μάχεται τη γαλήνια ομορφιά της
γίνεται γητευτής η αγάπη σου..σκορπά την την ομίχλη..
μέσα στα ήρεμα νερά της κολυμπάς..κύκνος λευκός..
της αθωότητας..καθρέφτης γίνεσαι του έρωτα..
πέφτεις..ξεφεύγεις τε τις όχθες της..βουτάς...
αφήνεις πίσω ερπετά..αγκομαχούν στις καλαμιές..
ψάχνεις για νούφαρα μεταξωτά..ν' αγγίξουν τα φτερά σου...
έρχεσαι απρόσμενα τα πρωινά..αποζητάς...
μιας ''αλκυόνας'' πέταγμα..στιγμής μιας μεταμόρφωσης ..
ντύνομαι ''αλκυόνα'' για χατήρι σου..
άφοβη στο ''τσουρούφλισμα''του ήλιου των αλκυονίδων μου..
πετάω ψηλά..κόκκινα τα φτερά μου να βαφτούν..
λατρεύω το το πέταγμα..ζητάω την ορμή της..
στων κραδασμών της το πετάρισμα..μουσκεύουν τα φτερά..
να κινδυνέψω το τολμώ..και χτίζω τη φωλιά...
 λες και μιας νέας γέννας προσμονή...
ταράζει τα νερά μου !!!!!!!!!!

μιας ''αλκυόνας'' πέταγμα .....Σοφία Θεοδοσιάδη
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 


ΕΠΕΙΔΗ..στην αγάπη ξέρεις να μπαίνεις σαν πανσέληνος...
ΓΙΑ ΣΕΝΑ.............


...........................................................................................................

18 Ιανουαρίου 2018

''το φίδι και η πυγολαμπίδα''..........


Mια φορά ένα φίδι άρχισε να κυνηγάει μια πυγολαμπίδα.
Υστερα από τρεις μέρες αδιάκοπης καταδίωξης,
χωρίς δυνάμεις πια, η πυγολαμπίδα σταμάτησε και μίλησε στο φίδι:
—    Μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση;
—    Δε συνηθίζω ν’ ακούω τα θηράματά μου, 

αλλά μια που θα σε καταβροχθίσω, μπορείς να ρωτήσεις.
—    Ανήκω στην τροφική σου αλυσίδα;
—   Όχι.
—    Σου έκανα κανένα κακό;
—   Όχι.
—    Τότε γιατί θέλεις να με σκοτώσεις; Αφού σκέφτηκε λίγο, το φίδι απάντησε:
—    Επειδή δεν αντέχω να σε βλέπω να λάμπεις.
πηγή: Μυθαγωγία.
...................................................................................................................................................................

Ο Ισπανός ψυχολόγος και ψυχίατρος Ενρίκε Ρόχας αναφέρει πως «όσοι νιώθουν ότι αποτελούν αντικείμενο του φθόνου συναδέλφων, συμμαθητών, γειτόνων, φίλων, ακόμα και συγγενών, πρέπει να ξέρουν πως το πιο σημαντικό είναι να προφυλάσσονται, να μην εκτίθενται σε καταστάσεις που προκαλούν και οξύνουν αυτό το συναίσθημα».

 Αφιερωμένη λοιπόν..για το τόσο ανθρώπινο ελάττωμα του φθόνου, η παραδοσιακή αλληγορική παραπάνω ιστορία..

 ΓΙΑΤΙ..ποιός από μας άραγε δεν ένιωσε το βλέμμα του φθόνου επάνω του..έστω και μια φορά..ποιός δεν γεύτηκε την κακία που απορρέει από το αδηφάγο τούτο συναίσθημα..στον επαγγελματικό μας χώρο..στον προσωπικό μας χώρο..στον ερωτικό μας..προπαντός χώρο..?
η φίλη σας Σοφία...
..................................................................................................................................................................

17 Ιανουαρίου 2018

''με τη μαγεύτρα ανάμνηση''....Σοφία Θεοδοσιάδη..

Με τη μαγεύτρα ανάμνηση τα βράδια ταξιδεύω..
σε ομορφιές που αγάπησα..και ό,τι γεύτηκα γυρεύω...
αγαπημένη μου φωνή..αγαπημένα χείλη..
αξιολάτρευτη μορφή..με συναντάς το δείλι..
θυμάσαι που κολύμπαγες στα πράσινα νερά μου..
γαλήνευε η λίμνη μας..σωπαίναν τα πουλιά..
τις χάρες που 'χει η ζωή..Θεέ μου τις γνωρίζω..
πολλές ζητούσαν τα φιλιά..τα χάδια σου ζητούσαν..
μα το δικό σου άγγιγμα..στο σώμα και στα χείλη..
ήταν σταλμένο βάλσαμο..μονάχα φυλαγμένο για τα με..
σαν λάδι που σιγόκαιγε..σαν λάδι σε καντήλι...
και σιγοκαίει κάθε που επιστρέφω..που γυρνώ..
στης αγκαλιάς..στης κοίτης σου τη λίμνη.. 
είχε και ζήλειες η ζωή..είχε καημούς κι αγώνα..
και με ''ζηλεύαν'' μερικοί..γιατί η δική μου η ζωή..
έχει τις ξένοιαστες..δικές μας τις στιγμές
ρομαντισμό αληθινό που ζωγραφίζει κάδρα..
 και χρωματίζει το με τέμπερες..το γέλιο της ψυχής..

''με τη μαγεύτρα ανάμνηση''....Σοφία Θεοδοσιάδη..
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 


............................................................................................................

16 Ιανουαρίου 2018

''στ' απάγκιασμα του δειλινού''....Σοφία Θεοδοσιάδη.


Συχνά..στ' απάγκιασμα του δειλινού..
τα βήματα έσερνε ως την έμπαση της θάλασσας..
εβρέχονταν τα πόδια της..απ' την αλμύρα των κυμάτων της..
απ' την αλμύρα της ζωής της.. 
λόγια εχαϊδεύανε τ' αυτιά..σταλμένα ως την αύρα της ψυχής..
του μπάτη που έφτανε από βαθιά... 
η υπομονή..η υπομονή..
νικήτρια βγαίνει της ζωής..της σιγοτραγουδούσε...
να την προσμένεις..να την καρτεράς..
να την τυλίγεις την αγάπη..
να τηνε ντύνεις στα ζεστά..στης νύχτας το μπουγάζι..
ως την δική..την ποθητή σου πάλι τη βραδιά..
στης νοστιμάδας της τη γεύση..ακριβή η στιγμή..
απλήρωτη η νυχτιά..κι οι σιωπές 
που γράψαν χίλια γράμματα..
και του κορμιού του το άρωμα
άσβηστο αποτύπωμα στη μνήμη του κορμιού της...
μελάνη σινική και ανεξίτηλη..
για μια φορά αληθινοί εραστές..
για πάντα το τραγούδι της..έγραφε..''εραστές''..


 ''στ' απάγκιασμα του δειλινού'' - Σοφία Θεοδοσιάδη...
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 

..................................................................................................................................

13 Ιανουαρίου 2018

'''είδαν τα μάτια μου ομορφιές''' - Σοφία Θεοδοσιάδη....




Είδαν τα μάτια μου ομορφιές...
στα πρωινά τα ηλιόλουστα..μα και τα παγωμένα...
είδαν τα μάτια μου χαρές 
που την καρδιά μου την τυλίξανε..
στ' αγιάζι να αντέχει..να αψηφάει το χιονιά..
το παραμύθι ν' αρχινά..σε ανέμους δυνατούς...
Ευχαριστώ μεγάλο στέλνω της ζωής..
στο πρώτο το κελάηδημα του αηδονιού..
Ευχαριστώ μεγάλο στέλνω και σε σένανε..
που  στην καρδιά μου γίνεσαι ήλιος ο ζωογόνος...
ανθούν οι ξεχασμένοι μου οι σπόροι μου...
καρπίζουνε στο δύσκολο καιρό ...
Ευχαριστώ..για τα κοχύλια..για τις θάλασσες..
για τα ταξίδια που μου χάρισες ζωή..
μες στα καράβια σου..με τις ψηλές αντέννες .......

'''είδαν τα μάτια μου ομορφιές''' - Σοφία Θεοδοσιάδη
............................................................................................................

12 Ιανουαρίου 2018

''κύκνος κι αν εκαμώθηκες''....Σοφία Θεοδοσιάδη.

Κύκνος κι αν εκαμώθηκες..μιας κάργιας είχες τα φτερά..
στην ομίχλη της..στις καλαμιές της όχθης της ..
 μιας λίμνης άγνωρης για σε..στα πράσινα νερά..
υποχθόνεια..στα σκοτεινά..έψαχνες τη λαλιά σου
και σ'ένα ''Κύκνειο άσμα'' σου λησμόνησες..
στη μεταμόρφωση τη στιγμιαία σου..επαρασύρθηκες..
είχε μια αίγλη όσο να πεις..το αυτοπρόβλητο ''Εγώ'' σου...
ελίτ αυτολογίζοσουν και όλων των πετάμενων..
στα παγωμένα τα νερά τα Χειμωνιάτικα ..
θα σταματήσεις πια να κρώζεις και να τραγουδάς 
και στο βυθό της η σιωπή σου θα ακουστεί..   
Απομεινάρια και υπολείμματα
μιας παγωμένης λίμνης πια τα νούφαρα....
απ' τα τσαλαπατήματα μιας κάργιας άγαρμπης ωσάν κι εσέ
που το λευκό το καμουφλάζ..κύκνου ήσουν φορεμένη..
μα από τα παράριζα..απ' τα ξεριζωμένα νούφαρα...
νέα βλαστάρια ανθούν...
σταμάτα να καυχιέσαι και να χαίρεσαι ...
και τον ψηλό σου τον λαιμό να τον τεντώνεις....
οι  αληθινοί οι κύκνοι απαλοκολυμπούν..
έχουν αγνά..λευκά και τα φτερά τους..
δεν ξεριζώνουν υποχθόνεια ομορφιές..
μα τα μιμητικά τα χαζοπούλια σαν θα νεκρωθούν..
κουφάρια του βυθού θα απομείνουν..
Κύκνος ονειρευόσουνα πως εγεννήθηκες...
μα όνειρο μονάχα ήτανε για σε..
σαν απ' το όνειρο εξύπνησες...
μέσα στης λίμνης τα νερά εκαθρεφτίσθης...
και ο καθρέφτης της σκληρός σου μήνυσε..
πως κάργιας είχες τη μορφή.. 
σαν μαραθούν λοιπόν τα νούφαρα τριγύρω σου ..
.άχαρα..άσκοπα..μοναχικά..και ανόητα ...
μέσα στην λίμνη σου την τεχνητή...
απελπισμένος ''κύκνε'' γιαλαντζί..περήφανε και ανόητε ...
εσύ θα μου πλανιέσαι....
Ασήμαντα ..μικρά κι ευάλωτα τα νούφαρα ...
μα σε μια θύμισης..στου χρόνου τη ρωγμή
θα αναλογίζεσαι τα μεταξένια τους τα πέταλα ...
πως τα φτερά σου τα κατάλευκα αγγίξαν...
όσο και αν επροσπάθησες να αρνηθείς..
και το περήφανο το βλέμμα σου
επάνω τους με αγάπη να ακουμπήσεις..
Με κύκνο έμοιαζες εσύ...
μα κύκνος μέσα σου δεν ήσουν...

 '' κύκνος κι αν εκαμώθηκες'- Σοφία Θεοδοσιάδη....

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 


...................................................................................................................................................................

9 Ιανουαρίου 2018

''μιας καλημέρας''.........




Έστησε στο κήπο σου τσαντίρι της
αυτή η τσιγγάνα καρδιά μου 
να δει το πρωινό σου βλέμμα 
και με την κιθάρα της  να σου αρπίσει 
το νιογέννητο ήλιο..γνέφοντάς σου καλημέρα 
στου σ' αγαπώ την όχθη...

nikos Davios...9/1/2018.
........................................................................








................................................................................................................................................................................................................................... 

8 Ιανουαρίου 2018

''στο δειλινό'''.......Σοφία Θεοδοσιάδη


Στο δειλινό μιας Κυριακής..σύννεφα οριζόντων..
μα στην καρδιά μου εφυτεύτηκε..κόκκινο το φεγγάρι ..
μοιάζουν να σβήνουνε οι μηχανές..στου κόσμου τα καράβια..
μα στης δικής μου της καρδιάς τη μηχανή..πηδάλιο εγεννήθη..
ταξίδια επί χάρτου εσχεδίαζε..τα όνειρα..
ταξίδια μακρινά για τα μουράγια..
να τ' αγκυροβολήσει εκεί σε μια γωνιά..να τα γευτεί....
γιατί η ασχήμια επερίσσεψε..
στο δειλινό θα έρθει ο ποιητής..θα 'ρθει για να με σώσει
να μου το πει ψιθυριστά..
στην τελευταία του στροφή ελπίδα να μου δώσει..
κι εγώ..σαν μαθητούδι λες πρωτόβγαλτο..
θα γαντζωθώ από τους στίχους του..
είναι ονειροπόλος σαν κι εμέ ..
στους στίχους του γεννιέται η αλήθεια..
η αλήθεια μου που χρόνια αναζητώ...
σαν τη δροσιά στην κάψα του Καλοκαιριού..
σαν τις φλογίτσες του τζακιού..στο παγωμένο χιόνι...
τις νότες μου θα ταξιδέψει στις χορδές ενός βιολιού..
δοξάρι της δικής μου της ψυχής..
οι δοξαριές που ακουμπούνε οι αλήθειες μας..
η γεννημένη μου ελπίδα  των ματιών του..

''στο δειλινό'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 
..................................................................................................................................................................

...................................................................................................................................................................

7 Ιανουαρίου 2018

ΓΙΑ ΣΕΝΑ Γιάννη μου..............




Ο καθρέπτης στην είσοδο

Το πλούσιο σπίτι είχε στην είσοδο
έναν καθρέπτη μέγιστο, πολύ παλαιό·
τουλάχιστον προ ογδόντα ετών αγορασμένο. 

Ένα εμορφότατο παιδί, υπάλληλος σε ράπτη
(τες Κυριακές, ερασιτέχνης αθλητής),
στέκονταν μ' ένα δέμα. Το παρέδοσε
σε κάποιον του σπιτιού, κι αυτός το πήγε μέσα
να φέρει την απόδειξι. Ο υπάλληλος του ράπτη
έμεινε μόνος, και περίμενε.
Πλησίασε στον καθρέπτη και κυττάζονταν
κ' έσιαζε την κραβάτα του. Μετά πέντε λεπτά
του φέραν την απόδειξι. Την πήρε κ' έφυγε.
Μα ο παλαιός καθρέπτης που είχε δει και δει,
κατά την ύπαρξίν του την πολυετή,
χιλιάδες πράγματα και πρόσωπα·
μα ο παλαιός καθρέπτης τώρα χαίρονταν,
κ' επαίρονταν που είχε δεχθεί επάνω του
την άρτιαν εμορφιά για μερικά λεπτά.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
...................................................................................................................................................................