''περνούν οι άνθρωποι''.....Σοφία Θεοδοσιάδη

Περνούν οι άνθρωποι και φεύγουνε και μένουν πίσω οι σκιές τους.. τα αρώματα..τα βλέμματα που συναντήθηκαν..οι καρδιές  που ανταμωθήκαν..Κουλουριαζόμουν στη γωνιά μου έτσι κι αλλιώς..  μικρό κι αδύναμο από πάντοτε παιδί..όχι πως ήτανε ο φόβος μου.. μα η αγριάδα του αποχωρισμού με εκυρίευε..μου πάγωνε τα χέρια.. Δεν ήθελα..δεν άντεχα να φεύγουνε από τη ζωή μου οι άνθρωποι.. όχι δεν ήταν ο θάνατος ο βιολογικός που με ετραυμάτιζε μονάχα.. ήταν εκείνοι οι αποχωρισμοί οι αναπάντεχοι..ανθρώπων που ήρθαν δίπλα μου..ζεστάνανε τα παγωμένα φύλλα της ψυχής μου..όχι δε σας μιλώ για έρωτες..μα για αληθινούς..περπατητές πα στη δική μου τη ζωή..αγαπημένους μου ανθρώπους..που με πλαισίωσαν αγνά και τρυφερά..με σεβασμό..μου δίδαξαν ευγένεια ψυχής.. ευγένεια και αγάπη..περίσσευμα για να 'χω να πορεύομαι..κάθε που θα 'ρχονται σιμά στο νου..κάθε που θα θυμάμαι...

Κι ούτε που το φαντάζομουν στην πρώτη χειραψία μας..πως θα γινότανε δικοί μου ''συγγενείς''..της οικογένειας ανθρώποι..παιδιά.. ισόποσα στο ζύγι μου..σαν αίματος παιδιά..Έρχονται και ξανάρχονται τα βράδια τα ερωτήματα στο παγωμένο μαξιλάρι μου..ένας κόμπος σφίγγει το στομάχι μου..λυπάμαι για το ''άδικο''..το άδικο που γράφει ερήμην η ζωή..κι αναρωτιέμαι με απορία..πόνο αληθινό..αλήθεια ποιός είναι μεγαλύτερος καημός..ο αποχωρισμός ο ζωντανός ή των αποθαμένων..? Πόσο λυγίζει η καρδιά μου στο αντίο αυτό..πόσο για χρόνια η χειραψία αυτή του αποχωρισμού θα μου παγώνει την παλάμη..άδεια τα χέρια μένουνε..μα τα σημάδια στην καρδιά..και οι θύμησες γραμμένες..Φεύγουν οι άνθρωποι που αγαπήσαμε βαθιά..λες κι ήταν δώρο από ψηλά..και μένουν οι σκιές τους..

'' περνούν οι άνθρωποι''  - Σοφία Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................