13 Ιουνίου 2017

''φουστάνι''μου λουλουδιαστό - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.



Ζωγράφος : Christian Shloe
 -Φουστάνι τηνε φόρεσα τη θλίψη μου Ροδένια μου...το 'πλενα ..το καθάριζα και πάλι  το εξαναφόραγα για χρόνια ολόκληρα..πολλά.. Όχι πως δεν είχα άλλο φόρεμα..ούτε και πως δεν ήθελα το λουλουδιαστό μου το  φουστάνι να φορέσω.Μα δεν προλάβαινα από τον πόνο που με έβρισκε..στης προσφυγιάς το δρόμο..κάθε φορά που το ξεκρέμαγα από τη ντουλάπα μου..κι άλλη κουκίδα επροσθέτονταν στο στήθος μου του φουστανιού.Κι έτσι το ‘κρυβα πάλι  στη ντουλάπα μου,γιατί πολύ τ’ αγάπαγα εγώ ετούτο το ’φουστάνι. 

Έγινα ένα εγώ με τις κουκίδες του…και κάποτε εφθάρηκε…μα  όχι δεν το πέταξα.. το 'κρυψα πάλι και καλά μές στο σεντούκι μου..εκεί όπου είχα κρυμμένα και εφύλαγα ..τα ''τιμαλφή'' μου και πολύτιμα.. που μου θυμίζανε ποια είμαι.Κάθε που ξεχνούσα και εχαιρόμουνα.. γιατί καινούριο φουστάνι τώρα φόραγα..ερχότανε και μ’ ένα θλιμμένο μα και γλυκό χαμόγελο συνάμα και μου θύμιζε..μου έφερνε μπροστά μου τις ‘’κουκίδες’’του...μη και τις λησμονήσω..

Το αγαπούσα πολύ γιατί ήμουν εγώ..μα να γυρίσω πίσω αρνιόμουνα με ''στένευε''..με ζόριζε πολύ το''φερμουάρ'' του.. που έκλεινε τις κουκίδες μου τις ανεξίτηλες..που ''εσκαλώνανε'' όταν με έγδερνε και που είχαν χαραχτεί με ''τατουάζ'' ανεξίτηλο..επάνω στο πετσί μου..


Της νοσταλγίας ο δρόμος του πρόσφυγα κορίτσι μου.. μικρό και άβγαλτο και άγουρο ακόμα..είναι ένας δρόμος γεμάτος λουλούδια σπάνια, γεμάτος βράδια από φεγγάρια κόκκινα…και δροσερά πρωινά..μα κρύβει κάτω από τους ''κήπους'' της και αγκάθια τριαντάφυλλου .. που στάζουν κόκκινο αίμα....

''φουστάνι'' μου λουλουδιαστό - Σοφία Θεοδοσιάδη( απόσπασμα)
............................................................................................................

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου