λες και σε ''έχτισε'' ο Θεός..μονάχα για παιδιά - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ζωγράφος: Monica Carretero

Αραδιασμένα τα ασπρισμένα τα τενεκεδάκια με βασιλικό..να διώχνουν τα κουνούπια έλεγες..και τα γεράνια σου μανίτσα μου για να στολίζουν το μικρό του φούρνου μας το παραθύρι..μνήμες μου παιδικές..σαν αυλακιές που φύτεψαν σπόρους ζωής ανέμελης.. για να καρπίσουνε μεστά κι αληθινά.. μες στα κελάρια της ψυχής μου για να συναχτούν..στο θέρος της ζωής μου να με βγάζουν...

Έβγα μικρή να πάρεις παγωτό..''ΕΒΓΑ'' το καλό το παγωτό εδώ.. ..φωνές να διαλαλούν και να μπερδεύονται με παιδικές φωνές και κακαρίσματα απ' τα ''μαρτυρικά'' κοτέτσια με τις κότες..Να πάρουμε δυο αυγά απ' τη φωλιά..άραγε θα μας δώσει ένα ξυλάκι σοκολάτα ? Να δέσουμε και μια ''τριχιά'' από τον αχυρώνα με τα σύνεργα εκείνα του παππού..στο δέντρο εκείνο το ψηλό στην άκρη τ' αμπελιού...κούνια αυτοσχέδια..στα ουράνια τα όνειρά μας να πετάξει...

Τι τυχερό κορίτσι να 'ξερες που μ' έκανες..με κείνο το φουστάνι το πουά..που κρέμονταν η δαντελίτσα στον ποδόγυρο.. λες κι ήταν στρίφωμα μεσοφοριού..να μοιάζω σαν τα περιοδικά..να κόβω βόλτες στα δρομάκια στ' Αη- Λιός στο πανηγύρι.. που ο κύρης μου μας πήγαινε..για να χαρούμε τη γιορτή του...Γλυκά και σάμαλι και κρύα από τον πάγο τα νερά..δροσιές τριγύρω να σκορπούν..γέλιο χαρές και να φυτεύουνε στα μάγουλα τα ροδαλά των παιδικών μας χρόνων..

Τα μεσημέριανά σκασιαρχεία απ' τα κρεβάτια μας..που τάχατες για ράστα μας εβάζαν..μ'εκείνες τις ξαδέλφες μου τις πολιτειανές..που τις φιλοξενούσαμε έναν καιρό τα Καλοκαίρια..η ψηλομύτα η Εύα η θεία μου..η μάνα τους των κοριτσιώνε..τίποτες δεν εκαταλάβαινε.. από την ανέμελη ..την όμορφη ζωή μας..Τους τρόπους τάχα θα  χαλάγαμε των ''ανώτερων'' παιδιών της..Μα τα παιδιά είναι παιδιά.. και ''σχίζαν'' τα κιτάπια της..με τις ανούσιες θεωρίες..

Γινόντουσαν ένα με εμάς..και μας παρότρυναν ακόμα πιο χειρότερα στις ζαβολιές να επιδοθούμε... Κατάκοπα τα βράδια έξω εκεί..στα πόδια ανάμεσα των γυναικών.. που παρακάδι έκαναν στου φεγγαριού το φέγγος..ύπνο μονάχα ονειρευόμασταν..ως τ' άλλο το πρωί... Καλοκαιράκι μου ζεστό..τόσο μικρό..που γρήγορα περνάς..λες και σε ''έχτισε'' ο Θεός..μονάχα για παιδιά...

(λες και σε ''έχτισε'' ο Θεός..μονάχα για παιδιά)
 Σοφία Θεοδοσιάδη. 
..............................................................................................................
.............................................................................................................