Λαλούν τ' αηδόνια απ' το πρωί..δε λογαριάζουνε ποτές..αν ημπορείς να τα αντέξεις...μα αυτά λαλούν γιατί το βάλανε σκοπό στη σύντομη.. γεμάτη ρίσκο τους ζωή ..την ομορφιά σ' ένα κελάηδημα πρωινό..πάντα να την σκορπούν.. Τραγούδια πλάθουνε με το κελαηδητό..δίνουν ορμήνειες στους ρομαντικούς.. και τους μηνούν κελαηδητά..ποτέ τους μην αλλάξουν...
Κι εγώ σαν το μικρό παιδί..που το ξεχνώ παράμερα συχνά..απ' της ζωής τον κάματο γερμένη..δειλιάζω τη φωνή τους να ακούσω..να συγχρονιστώ με το τραγούδι τους..ξεχνιέμαι και να ονειρευτώ..Μα είναι επίμονη..εκείνη η μελωδία τους στιγμές - στιγμές..φτάνουν στο κορδελάκι της μικρής ''κοτσίδας'' μου..και γίνομαι μια ''τρελλοκοτσιδού''..όπως παλιά..και θέλω να τα μιμηθώ.. να κελαηδώ κι εγώ..ένα τραγούδι αλλιώτικο..αηδονιού τραγούδι για να μοιάζει..
Δεν ξέρω αν είν' λυπητερό ή και χαρούμενο ετούτο το τραγούδι..ή και τα δυό μαζί..Μα είναι τραγούδι όμορφο..γιατί αυτόν τον στίχο του τον έγραψα εγώ..με το μελάνι της δικής μου της ζωής..με τον κονδυλοφόρο της καρδιάς μου...Καλή σου μέρα τραγουδάει το αηδόνι μου το πρωινό..ήρθα στο παραθύρι σου..άνοιξε για να μπω..να λύσω εκειό το κορδελάκι σου..εκείνης της κρυμμένης και δειλής ''μικρούλας'' σου..στο όνειρο μαλλιά και νους να ταξιδέψουν...
στις λέξεις μου..τα κελαηδήματά τους..- Σοφία Θεοδοσιάδη...
..............................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου