29 Απριλίου 2017

μια μαντινάδα ...





Με του Μαγιού τσί μυρωδιές ,
Τα κόκκινα κεράσια ,
Για δέστε πως χορεύουνε ,
Τσ' Ελλάδας τα κοράσια(κοπελιές).


Δημοσθένης Σηφακάκις. 

 Ευχαριστώ Δήμο και για τα ολόφρεσκα άνθια !!!
η φίλη σου Σοφία.....

.................................................................................................................

αρχέγονη η αναζήτηση της μιας Πρωτομαγιάς..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

W.Waterhouse 1912



Αρχέγονη η αναζήτηση.. για την κατάκτηση των πόθων μας..της ευτυχίας..της γαλήνης της εσωτερικής μας την κατάκτηση..καθώς στον ''οργασμό'' της φύσης..και στην ανα- γέννηση τη  γύρω μας.. τα ''όπλα'' μας μικρά.. Πόσα λουλούδια αλήθεια δεν κοπήκανε από χέρια άγρια..πόσα δεν εποδοπατήθηκαν.. μα τίποτα θαρρώ.. δε μοιάζει χαμένο πως επήγε πια..καθώς εγίνανε ''στεφάνια'' μιας Πρωτομαγιάς .. ..ελπίδα να σκορπούν.. και ξεραμένα εκεί να μένουνε..''σημεία αναφοράς''..

Καλείσαι βιαστικά λοιπόν  απ' την αρχή..  ξυπνώντας απ' το ''ληθαργο'' του άγριου Χειμώνα σου .. καλείσαι για να ταυτιστείς..να γίνεις μέρος της κι εσύ αν μπορείς.. σήμερα.. που η φύση ''βάλθηκε'' να βάλει τα ''καλά'' της..σήμερα που εβάλθηκε.. στεφάνια μέσα σου και γύρω σου να πλέξει.. 

Και μη θαρρείς πως είν' γιορτή μονάχα.. ένα ''τραγούδι'' για να πεις..είναι το βάρος τόσης ομορφιάς..της ομορφιάς.. που υπόσχεσαι για άλλη μια φορά.. πως θα την καταχτήσεις και θα αντέξεις..θα την αντέξεις και θα πολεμήσεις για αυτήν..για ένα κόσμο δίκαιο..που στα μπαλκόνια να ονειρεύεται τα λούλουδα μιας Άνοιξης..και μιας Πρωτομαγιάς...

Με λυρισμό στο κείμενο  - Σοφία Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

Και με ένα ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ.. για την έννοια της Πρωτομαγιάς..και τους αγώνες των εργατών ανάμεσα στους αιώνες..
ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ !!! 

χτίστες
Τραγουδάνε οι χτίστες.
Να χτίζεις μη θαρρείς που 'ναι να τραγουδάς ένα τραγούδι.
Είναι μια υπόθεση
κάπως πιο δύσκολη.
Των οικοδόμων η καρδιά είναι σαν μια πλατεία για γιορτές,
λαμποκοπάει,
μα η σκαλωσιά δεν είναι μια πλατεία για γιορτές,
εκεί 'ναι λάσπη κι άνεμος και χιόνι,
τα χέρια που ματώνουν.
Εκεί δεν είναι πάντα φρέσκο το ψωμί,
πάντα ο καφές ζεστός δεν είναι.

Να χτίζεις μη θαρρείς που 'ναι να τραγουδάς ένα τραγούδι,
μα είναι λεβέντες όλο πείσμα οι χτίστες,
κι η οικοδομή ανεβαίνει, μ' έφοδο τον ουρανό κυριεύει,
ψηλά και πιο ψηλά, πάντα ψηλότερα.
Στο πρώτο κιόλας πάτωμα
αράδιασαν τις γλάστρες τα λουλούδια,
και πάνω στα φτερά τους τα πουλιά
τον ήλιο φέρνουνε στο πρώτο μπαλκονάκι...
Ναζίμ Χικμέτ (μετάφρ. Γιάννη Ρίτσου)
........................................................................................

26 Απριλίου 2017

μια μαντινάδα σου 'στειλα....

Photos: Vivienne Mok


Χίλια σου στέλνω γιασεμιά,
απ' τση καρδιάς τ αλώνια,
ν' ανθεις μαζί μ'αυτα κι εσύ,
όσο περνούν τα χρόνια,
να γράφεις και να σκέφτεσαι σοφά κ'αληθεινα,
ν'ανατρανιζεις τσι ψυχές του κόσμου ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ. 🌹 ☺ 🌹☺️🌹☺️🌹☺️🌹


ΧΡΌΝΙΑ ΠΟΛΛΆ ΚΑΙ ΚΑΛΆ!!! ☺
Με Αγάπη ο φίλος σου 

 Δημοσθένης Σηφακάκις. 
..................................................................................................................................................................

μετρώ τα χρόνια μου..με τις ''κουκίδες'' της ψυχής μου..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.


 ''Αποδημητικά '' πουλιά..θαρρείς οι άνθρωποι στη Γης.. μιας χελιδόνας πέταγμα λαχτάρησαν.Έτσι εκατέβηκα κι εγώ ένα πρωινό και ''φύτρωσα'' στο χώμα της..και μου εμήνυσε η μάνα μου ..πως ήτανε 26 του Απρίλη..εγεννήθηκα..μου δόθηκε και μια ευχή..από τη νόνα μου.. που ήταν και η μαμμή μου..''λουσμένη'' εγώ να τριγυρνάω πάντοτε και με κορδέλλα στα μαλλιά το φως..και άρωμα λεβάντας να αποχτήσω αν μπορώ..γιατί είναι ''ακριβό''..να το σταλάζω στις ψυχές..μην τύχει και σωθώ.Ήτανε μου είπε η μάνα μου στις ακακίες από κάτω ..στο σπιτάκι το μικρό που εγεννήθηκα δίπλα .. .σιμά..σε κείνα τα λιβάδια τα τριφύλλια τα ολάνθιστα από τις μαργαρίτες.. και  με τυλίξανε..στο δαντελένιο σεντονάκι το   κατάλευκο..πλεγμένο από τα χέρια της γιαγιάς..

Τι γρήγορα..τι βιαστικά που εμεγάλωσα..μακρινά πετάγματα.. περνώντας θάλασσες κι ωκεανούς βαθείς..φωλιές αγωνιώντας.. χτίζοντας..να ξαποσταίνω  σε ψηλά συρματοπλέγματα. .πότε κελαηδώντας χαρούμενα και πότε λαβωμένα..Σάμπως..και τι θα ήμουν άλλωστε..αν δεν ετόλμαγα..αν δεν ''αποδημούσα'' εντός μου? Επέταγα..ανάσανα.. ..εφώλιαζα..μα πάντα εκεί το βλέμμα μου ψηλά..τα ''πετάγματα'' τα μακρινά.. συγκίνηση μοναδική μου προκαλούσαν..

Έπαψα να μετρώ τα χρόνια μου με αριθμούς..ναι..μεγαλώνω..και δεν ευθύνομαι εγώ γι αυτό.. κοιτώντας το ημερολόγιο   στυγνά..από μικρή έτσι κι αλλιώς έβγαινα πάντοτε ''λουσμένη'' μες στο φως..κρατούσα πάντα εκείνη την ''ευχή''..που μου εδόθηκε εκείνο το πρωινό θαρρείς..σαν χρίσμα απ' τη γιαγιά μου..  και προχωρούσα στα ποτάμια τα πλατιά..ψάχνοντας για μια θάλασσα οριζόντων..Είμαι και σήμερα παρούσα κι είμαι εδώ. Θαρρώ πως είμαι ακόμα νια..και πως θα βγω μες στους ''μπαχτσέδες'' της ζωής ..όλα τα όμορφα τα λούλουδα που ελιμπίστηκα να κόψω..να τα στολίσω στης καρδιάς το βάζο μου..τις μυρωδιές τους να μυρίσω..

Είμαι χαρούμενη που αξιώθηκα και φέτος να μαι εδώ..ανάμεσα σε αγαπημένα.. λατρεμένα πρόσωπα..ανάμεσα σε σας..που κι αν τα μάτια σας δεν είδα και δεν κοίταξα..οσμίζομαι πως κάποιοι ..ίσως οι πιο καλοπροαίρετοι..να με αγαπάτε κιόλας, σαν ένα άνθρωπο απλό.. που ήρθε στη γη αρώματα και στίγματα μικρά σαν κουκιδίτσες να αφήσει..

Είναι όμορφο να ξέρεις πως στον ''αποχαιρετισμό''..όταν συμβεί  αυτό από τον κόσμο τούτο..κάποιοι αγαπημένοι και δικοί σου άνθρωποι..ίσως και κάποιοι φίλοι..για χρόνια όσα αντέχουνε κι αυτοί..απ' το δικό σου ''άρωμα'' .. καμμιά φορά στη σκέψη τους..θα αρωματίζονται τελείως θετικά..με όλα τα λάθη και τα πάθη σου.. που σε χαραχτηρίζαν.. 

Είναι όμορφο σκέφτομαι καμμιά φορά.. το άρωμά μου να ''φορούν''..αυτό το άρωμα.. που της λεβάντας διάλεξα για με..και μακάρι να επρόλαβα ως εδώ που έφτασα..να το αποχτήσω και να το φορώ κι εγώ..και να σκορπάω τις σταγόνες του.. επάνω στις ψυχές σας...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

25 Απριλίου 2017

είχε στιγμές το χρονικό ενός έρωτα..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Είχε στιγμές το χρονικό ενός έρωτα..που φύτεψε τα άνθια στην ψυχή μου..τα φύλαξα καλά..κλειστά τα άνθια του..μη τα φυσήξει ο βοριάς..ήλιος μη τα μαράνει..Ήταν εκείνες οι  στιγμές στο χρονικό ενός έρωτα..που έρχονταν  φρέσκα κομμένα άνθια το πρωί στην πόρτα μου.. καθώς και στα πορτοπαράθυρα εκείνα της ψυχής μου....Άνθια ερχότανε και αποβραδίς..  μοσχοβολιές και λούλουδα ..την κάμαρα του νου μου να ποτίσουν... 

Μα πέρασαν χρόνοι πολλοί..κι αλλάξαν χρώμα και τα λούλουδα...ο χρόνος φθείρει .. κιτρινίζει  τις σελίδες..εξατμίζονται τα αρώματα.. και αχνά μοσχοβολούν.. μένει εκεί μονάχα το άρωμα..το άρωμα που ήταν ακριβό και πότισε το δέρμα μου..μα πια έπαψε κι αυτό  από καιρό αγάπη να θυμίζει...

Είναι νοσταλγίας ''άρωμα''..έρωτα.. που δεν τα κατάφερε ψηλά να διαχέεται..ψηλά για να ''πετάξει''..Να της πιάσει το χέρι της ψυχής..περίπατο σε αιθέρες να τη βγάλει..Το καταλάβαινα όταν με στένευε η ψυχή..το καταλάβαινα πως όλοι οι έρωτες δε μοιάζουνε.. είναι και κάποιοι που ξεθωριασμένοι περπατούν..πριν καν στο κάδρο της ζωής μας θέση τολμήσουν για να πάρουν..Χλωμές και οι νερομπογιές  αυτές.. δεν αναμίχθηκαν σε δόση μετρημένη..λες και τους λείπει το ''κόμμι'' εκείνο το αραβικό ..που στερεώνει και τα χρώματα..στο χρόνο να αντέχουν..

Είναι ευαίσθητες οι ζωγραφιές..σαν ονομάζονται αυτές ''ακουαρέλες''.. την τέχνη δεν την εκατέχουνε πολλοί..θέλει χέρι ειδικό..αγάπες για να σχεδιάσουνε ..να μοιάζουνε σαν να 'ναι ζωγραφιές..μέσα σε κάδρα ξεχασμένα από παλιά..σε υπόγεια και σκοτεινά ..σε ράφια που ακόμα τα φωτίζουνε..λίγες αχνές..μα χαραμάδες.....

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

24 Απριλίου 2017

οι ήρωές μου..''σελιδοδείχτες'' της ψυχής μου..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη


Πόσο πολύ τους ένιωθα..πόσο πολύ με αγγίζαν................
Μικρές-μικρές.. στιγμούλες μοιάζανε ''απρόσεχτες'' που μου γεμίζανε ''κουκίδες'' το φουστάνι της ψυχής μου...
Ναι..ναι..ήταν εκείνοι οι ''δικοί'' μου άνθρωποι..οι άνθρωποι της καρδιάς μου...Μα .. θα θαρρούν πολλοί πως λέω για τους συγγενείς...όχι ..όχι..δε μιλώ μοναχά γι αυτούς.. για κείνους τους αγαπημένους μου μιλώ .. τους διαλεχτούς..που άθελά τους και ερήμην τους..βάλθήκανε να συγγενεύουνε με τη δική μου την καρδιά...

Έρχονται μες στα σκοτεινά..την πόρτα μου χτυπούν.. Με ''παίρνουνε''μαζί τους απ' την καθημερινότητα..που έτσι κι αλλιώς είναι πεζή..αφόρητα πεζή στιγμές- στιγμές..γι αυτό και τους αγάπησα..τους επινόησα συχνά τους ''ήρωές'' μου..καθώς προσπάθησα να ζώ ανάμεσα σ' αυτούς και στους πραγματικούς ανθρώπους..

Ξύπνα μου γνέφουν..''φεγγαρόλουστη'' να νιώσεις..να γενείς.. ξύπνα..να γίνεις για άλλη μια φορά..να γίνεις κόρη της Σελήνης.. να ονειρευτείς.. μη φοβηθείς...μαζί ..παρέα αντάμα εκεί στα σκοτεινά...μαζί θα περπατάμε...Γεμίζουνε το βλέμμα μου.. κλέβουνε το θολό το δάκρυ μου...στο μάγουλο με αγγίζουνε.. αέρας μοιάζει ουράνιος..το χάδι των ματιών τους.. Νύχτες ατέλειωτες ''μοναχικές'' μαζί σας εταξίδεψα ..μέσα από τα ταξίδια μου με τις σελίδες των βιβλίων σας..με ανεβάσατε στους ουρανούς  ..κι ύστερα πάλι απρόσμενα με φέρατε στη Γη..

Γονατιστή μπροστά τους στέκομαι...πάντα η ευαισθησία τους με λύγιζε ..πάντα θα με λυγίζει...Τους παίρνω μια αγκαλιά σφιχτή.. απαλή..προσεχτική..μη και τους ''τσαλακώσω''..είναι εύθραυστη η δική τους η ψυχή..και γίνεται ευάλωτη...δε θέλω τις ''κουκίδες'' που ζωγράφισαν επάνω στο φουστάνι μου...μη και τις ξεθωριάσω.. Οι ''ήρωές'' μου οι μοναδικοί..οι ατσαλάκωτοι..οι ξεχωριστοί..μα και οι τσαλακωμένοι..εκείνοι που είχανε μιλιά πιο δυνατή..κι από 'ναν όχλο ολάκερο..και συντροφιά ποιοτική..τα βράδια μου  κρατούσαν..λαμπιόνα που αιωρούνται στο ουράνιο ..στο έναστρο στερέωμα.. ''πυγολαμπίδες'' να φωτίζουνε..οι ''σελιδοδείχτες'' μου των ωραίων ιδεών..να παραμένουν της ψυχής μου...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

22 Απριλίου 2017

θα το ''γευτώ''.. το χρώμα των ανθών σας...- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.


Οι κερασιές θα ανθίσουνε και φέτος..ναι..πάντα τέτοιο καιρό δεν το ξεχνούν..κι ανθίζουνε οι κερασιές έξω εκεί σιμά..στον ''οργασμό'' της φύσης ..Μα..να.. δεν ξέρω αν τα μάτια της ψυχής..της δικής μας της ψυχής..θα καταφέρουνε και φέτος να τις δούνε ανθισμένες. Όμορφο χρώμα που 'χουνε οι ''αφιλότιμες'' έλεγε και ξανάλεγε ο πατέρας μου..Σε ησυχία δεν αφήνουνε του άνθρωπου το νου.. έρχονται εκεί κάθε φορά απροσκάλεστες..και μας ''ανακατώνουν'' ...Κι είναι γύρω οι καιροί παράξενοι .. σκορπίσανε ανάμεσα στα χρώματα.. στην Άνοιξη..εκείνα εκεί τα γκρίζα που θαρρείς..διόλου δεν της ταιριάζουν..Επίμονες κι αυτές οι κερασιές.. πάλι μες στα λιβάδια τους..από το χέρι θα με φέρουν..

Μα..θέλω..δεν το αρνήθηκα ποτέ αυτό το΄''μαγικό'' τους ροζ..που την ψυχή μου σαν το πέπλο το απαλό..ψάχνω για να τυλίξω...Τι κι αν περάσαν οι Άνοιξες οι βιαστικές..έρχονται πάντοτε καινούριες να με βρούνε..Ανοίγω τα πορτοπαράθυρα.. ανοίγω την ψυχή μου.. δε μου ταιριάζουνε τα γκρίζα χρώματα.. πάντα παλέτες έψαχνα με παλ και την ψυχή μου να τη βάψω.. αυτή είναι η δύναμή μου..συνειδητοποιώντας το εφήμερο..να ψάχνω της ζωής μου τη ροή..''Τυλίγομαι'' το παραμύθι μου..το παίρνω παραμάσκαλα και βγαίνω στο ''σεργιάνι''..Δε θλίβομαι σαν αναλογιστώ..πόσο φευγαλέα θα ''γευτώ'' το ροζ το χρώμα των ανθών σας...άραγε δεν είναι αρκετό..ένα χαμόγελο..ένας λυγμός .. ένα αποτύπωμα αξεθώριαστο στα μέσα μου..κάτω απ' τις ανθισμένες κερασιές μου?

Πολλοί με λεν' ουτοπική..που τόλμησα μπροστά τους να ονειρεύομαι με ανοιχτά τα μάτια..μα εγώ διόλου δε νοιάζομαι θαρρώ ..που την ευτυχία ψάχνοντας τολμώ..τα άνθια σας δροσερά να τα φυλάξω..να γίνομαι ''πεταλούδα'' όταν χρειαστεί..το μεταξένιο μου κουκούλι να τρυπώ..την ευτυχία στο φως σας να αναζητώ....κι όχι στο σκότος κουκουλιού.. μαραζωμένη κάμπια..Τι κι αν με λέν' ουτοπική..εγώ θα βρω το χώμα στην καρδιά..τα άνθια σας να φυτέψω..θα καρτερώ για να καρπίσουνε.. των κερασιών τη γλύκα δεν αρνιέμαι..Τι νόημα θα είχε άλλωστε η ζωή..αν ξεραμένα μέσα μου  τα έβρισκα ένα πρωί..της κερασιάς τα άνθια ?

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

19 Απριλίου 2017

''φυσάει'' ναι..στα σταυροδρόμια του κόσμου - της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Καμύλ Πισαρό- Γάλλος ζωγράφος 1830- 1903


Στις μέρες μας πλήθυνε το κακό και οι ''ανέμοι'' δε φυσούν απλά μονάχα..λυσσομανούν και παρασέρνουνε στο διάβα τους..ψυχές ..λαούς..χαρές ..ζωές.. που μοιάζουνε τιμή πια να μην έχουν.. Κοιτάζω γύρω μου..μέσα στη χώρα μου..κοιτώ τους γυρολόγους γύρω μου..μα και τους πεινασμένους...Σφίγγεται το ''στομάχι'' μου από την μεγάλη ανατροπή..που τις ζωές τις καταστρέφει..Στρέφω παραδίπλα και το βλέμμα μου..και βλέπω να ξεβράζει η θάλασσα ψυχές κατεστραμμένες...

Και ναι..φυσάει.. λυσσομανάει ο ''άνεμος'' εκεί παντού.. που η ειρήνη χάθηκε..φυσάει αδυσώπητα στα σταυροδρόμια του πολέμου..Δεν ξέρω πότε ήμουν πιο δυστυχής..τότε που με τα αθώα μάτια μου κοιτούσα μοναχά τις ομορφιές..και γύρναγα την πλάτη στο κακό και στη μιζέρια..ή τώρα που τον κόσμο ένιωσα..που εκατάλαβα πως πίσω απ' το φαίνεσθαι κρύβεται η μεγάλη αλήθεια αυτού του κόσμου ?

Είναι δυνατοί και αδυσώπητοι οι αέρηδες..ξεφύγανε από παντού..από τα σταυροδρόμια όλου του κόσμου..και ''ορμήσανε'' στις πόλεις στα στενά..σαρώνουνε στο πέρασμα ιδέες και προγράμματα..αφήνουνε συντρίμια πίσω τους..και δίχως πλέον λύπηση και δάκρυα απ' τους μασκαράδες που κρατούν..τις τύχες όλου του κόσμου..

Έπαψαν να μου αρέσουνε οι δυνατοί οι άνεμοι..μεγάλωσα και πεθύμησα..ένα αεράκι μαλακό..και ούριο..ένα αεράκι.. που να κουβαλάει μέσα του..φροντίδα για τον άνθρωπο..και ειρήνη για να ζει...Δεν τις αντέχω πλέον τις εικόνες των ''νεκρών'' μα και των ζωντανών νεκρών..που τα χέρια απελπισίας μου απλώνουν .. Πλήθος.. που σαν ποτάμι που κυλά..τα απλωμένα  χέρια.. Φυσάει..ναι..μα λέω ..δε μπορεί..φυσάει και ιδέες..και αφυπνίζει συνειδήσεις και το νου..δε γίνεται ..δεν του επιτρέπεται ..σε αποκαϊδια του ανθρώπου..  δεν του πρέπει για να ζει...
 
  Δοκίμιον - Σοφίας Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

18 Απριλίου 2017

μάθημα 1.. ''Η Κοκορόμυαλη'' - Της Σοφίας Θεοδοσιάδη.



Ταξίδευα μονάχη μου.. από μικρή δεν καταλάβαινα..ποτέ μου δεν μπορούσα να τα εξηγήσω εκείνα τα παιδιά..που θέλανε να μοιάζουνε παντί τω τρόπω σαν ξεχωριστά.. χωρίς ποτέ κάτι ξεχωριστό να φέρουν..Περιπλανιόμουν πάντα μοναχή μες στους δικούς μου τους Παράδεισους..εκείνους τους φτωχούς.. που καταλάβαινα..που τους κατανοούσα..Κάθε που εσουρούπωνε και βράδιαζε..στη μικρή παλέτα της άγουρης ακόμα μου ζωής..ξεχώριζα τα χρώματα τα μύρια αυτά τα παρδαλά..από κείνο το λευκό...Κι ύστερα κάθε που γινόταν σύναξη τις Κυριακές και τις γιορτές.. τις καθημερινές..και κάθε που γινόταν ''μάζωξη'' σε κείνο το κοτέτσι..φίλων κοτέτσι ελογίζετο..τυχαία επεριδιάβαινα κι από τα κακαρίσματα..έσκυψα μέσα για να δω.. επροσπαθούσα να κατανοήσω και να κατανοηθώ..λέξεις ..και εμπειρίες ..και γνώσεις όσες μπορούσα να μαζέψω..

Μα έρχονταν εκείνη η φαντασιόπληκτη που νόμιζε...ούτε και που θυμάμαι πια και το όνομά της.. που νόμιζε..φαντάζονταν..θαρρούσε ..πως σε ''πριγκηπικό'' κοτέτσι εγεννήθηκε..και άλλαζε τους ρόλους της..και μεταμορφωνότανε η ''κοκορόμυαλη'' ..πότε με λοφίο για την ποίηση..πότε λοφίο φόραγε μεγάλης θεατρίνας.. άλλοτε πάλι εγίνονταν η επαναστάτρια.. κι έπαιρνε ύφος σαν κοκόρι σε κοτέτσι ..σε κοτέτσι ανοήτων και ''συνομωτών'' .. ..παρατρεχάμενων που έμοιαζε   κοτέτσι..και...έβαζε λέξεις κραυγαλέες και βαρύγδουπες.. ''ύψωνε'' τη φωνή της.. της είπανε πως ποίηση να γράφεις.. είναι και το υπέρτατο αγαθό...και αλήθεια είναι αυτό..μα ποίηση και ύμνους για την ίδια τη ζωή..όχι άναρθρες κραυγές..μες σε ''κοτέτσι'' ανοήτων πετεινών..μα και πουλάδων πεινασμένων...

Αυτή συχνά επαρασύρονταν σε μονοπάτια δύσβατα και σκοτεινά.. έχανε τον ειρμό της και τις λέξεις της μιλούσε ακαταλαβίστικα.. θαρρούσε πως πουλούσε την πραμάτεια της..σε μάγουλα αδοκίμαστα..και άγουρα ακόμα...Και τώρα που μεγάλωσα πολύ..πάλι την ''εσυνάντησα'' εκείνη την ανόητη..που μου λεγε πως τη βαφτίσανε ..μονάχη της βαφτίστηκε..ποιήτρια του ''κοτετσιού''..και πολύ εγέλασα απέξω σαν επέρασα από εκείνο το κοτέτσι...Ωωω...πόσο ευτυχείς οι ''φαντασιόπληκτοι''..οποία δυστυχία ..εν αγνοία τους..τους βαραίνει...

Πόσο δεν άλλαξε στα τόσα που περάσαν χρόνια !!! Άλλοτε έμοιαζε με κύκνο που βγαζε το κύκνειο το άσμα του..κι άλλοτε παπαγάλος.. Τι κρίμα που 'χανε το μέτρο από τα μικράτα της..τι κρίμα που δεν μάζευε χαμόγελα ζωής..μα εσυσσώρευε χάρτινα και φτηνά χειροκροτήματα..που εκτεθειμένη την ψυχή τα βράδια την αφήναν...Την ήβρα πάλι εφέτος μέσα εκεί...να ''κακαρίζει'' ασυνάρτητα..έμοιαζε σαν κοτόπουλο να είν' ξεπουπουλιασμένο.. 

Ήθελε Θεέ μου ..πόσα ήθελε..ετούτη η ''κοκορόμυαλη''..μα τα φτερά της λείπαν..ποτέ δε θέλησε στη Γη να περπατεί..της φαίνονταν μικρό...<< Μην κλαις μικρή μου ''κοκορόμυαλη''που δεν εγεννήθης γλάρος να πετάς στις ανοιχτές τις θάλασσες..κανείς δε σου ψιθύρισε ποτές..πως και οι κότες είναι απαραίτητες..αυγά για γεννούν.. μες στα κοτέτσια εκεί τα συνετά και ''καρπερά''..και είναι χρήσιμες κι ας έχουνε κοντά και τα φτερά..? >>

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη...
.............................................................................................................

«Όταν ο ήλιος…»

Διαβάζοντας το βιβλίο «Όταν ο ήλιος…» της Ζωρζ Σαρή, στεκόμαστε λίγο περισσότερο στο κεφάλαιο με τίτλο «Η φιλία»: 




 «Το δίχτυ της Ζωής ήταν σοφά πλεγμένο. Είχε κι άλλες κλωστές πολύ γερές. Άνοιγε τις χούφτες της και σκόρπιζε το παιδικό της βιος. Χάριζε τα βιβλία της, τα μολύβια της, τις πέννες της, τις ζωγραφιές της, τα παιχνίδια της. Κρυφά από τους δικούς της χάρισε το χρυσό σταυρό της, το δαχτυλιδάκι της, μια παλιά καρφίτσα της γιαγιάς. Έψαχνε στα συρτάρια, κάτι να βρει ακόμα, να το χαρίσει κι αυτό, να γίνει ένας παραπανίσιος κρίκος στην αλυσίδα που θα την έδενε με τους ανθρώπους . Αγωνιζόταν. Η λαχτάρα της γινόταν ορμητικό ποτάμι και παράσερνε τα εμπόδια. Όχι, όχι δεν ήτανε παιχνίδι. Ήταν αγωνία. Παιδιάστικη αγωνία. Η μητέρα το ‘χε καταλάβει και της παραστεκότανε χωρίς πολλά λόγια. Ένιωθε τη μοναξιά που τρόμαζε το παιδί της, ίσως γιατί την ήξερε, τη φοβόταν. Έλεγε στη Ζωή: «Να εμπιστεύεσαι τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος είσαι ‘συ».


Η Ζωή θέλει να την αγαπάνε. Να την αγαπάνε χωρίς παζαρέματα, πολύ και αλογάριαστα. Μικρή κατάλαβε πως για να τα καταφέρει, έπρεπε πρώτα ν αγαπήσει αυτή τους ανθρώπους ή τουλάχιστον να κάνει πως τους αγαπά….. Αγαπούσε όπως πεινούσε, όπως διψούσε, όπως πονούσε, όπως γελούσε».

«Όταν ο ήλιος…» της Ζωρζ Σαρή -απόσπασμα
......................................................................................................

 Αυτό είναι το τρίτο μυθιστόρημα της Ζωρζ Σαρή και η καταξιωμένη συγγραφέας καταπιάνεται με μια σκοτεινή εποχή της ελληνικής ιστορίας (την Κατοχή), όπου ο καθένας πασχίζει να βρει έναν τρόπο για να επιβιώσει και είναι υποχρεωμένος να καταφύγει σε όλα τα μέσα, δίχως όμως να ξεχνά ποτέ την ανάγκη για ελευθερία. Και μέσα σ’ αυτή τη φρίκη, τα παιδιά. Η Ζωή θα μεγαλώσει στη φρίκη της πείνας, θα ελπίσει όταν οι μεγάλοι θα πάρουν τα όπλα να αποτινάξουν τον ζυγό, θα κλάψει, θα θελήσει –παιδί δεν είναι;– να χαρεί. Γύρω της ένας κόσμος παράξενος, σκληρός, ανάλγητος, που τρέχει να γλιτώσει, που τρέχει να βρει ένα κομμάτι ψωμί, οι εκτελέσεις, η αισιοδοξία πως όλα θα τελειώσουν… Τα μάτια της θα δουν πολλά. Θα υποφέρει, θα γνωρίσει την ελπίδα, θα ζήσει μ’ αυτήν ώσπου να έρθει το τέλος του κακού. Κι όταν έρθει, τότε θα μετρήσει τις πληγές και θα προχωρήσει.

Αλήθεια..πόσο μοιάζουν πάντα οι εποχές...Το σκηνικό του ''πολέμου''  είναι διαφορετικό...μα οι καταστάσεις πάντα ίδιες σε περιόδους πολέμων και κρίσεων..η πείνα παρούσα..και η αλληλεγγύη ζητά όσο ποτέ άλλοτε να 'ναι παρούσα...Πόσο διαχρονική ..πόσο σοφή..η Ζωρζ Σαρή..μια κυρία που γνώρισα στο 48 Δημοτικό Σχολείο Πατρών..όταν την καλέσαμε να μιλήσει για το βιβλίο...μια πραγματική κυρία..και σπουδαία συγγραφέας..
η φίλη σας Σοφία.
....................................................................................................

17 Απριλίου 2017

ήμουν εκεί και τούτη τη Λαμπρή..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη...

Κι εγώ..εστάθηκα εκεί σε μια γωνιά..στης εκκλησιάς μας την αυλή  .. με τις μοσχοβολιές από τις πασχαλιές..τα γιασεμιά στους φράχτες της..να 'ρχονται να μπερδεύονται..με των λιβανιών τις μυρωδιές...Ηχήσαν ξαφνικά τα σήμαντρα.. χτυπάγανε οι καμπάνες ασταμάτητα..χαρμόσυνα ...χαρούμενα..το 'χανε βάλει σαν σκοπό.. ελπίδα και αισιοδοξία και χαρά ..να κατορθώσουν να ''φυτέψουν'' στις καρδιές...εκείνες τις καρδιές που ελπίζουνε..που ψάχνουνε δέντρα ολάνθιστα να κατορθώσουν να γενούνε..μαζί Σου να μοιραστούνε Ανάσταση κι αυτές...

Άσπρες λαμπάδες να φεγγοβολούν...να σκίζουν το σκοτάδι...φλόγες να τρεμοσβήνουνε.. απ' τ' αεράκι το απαλό..ωσάν τα όνειρά μας...
 Κι εγώ εκεί σε μια γωνιά..σαν τότε που ήμουνα παιδί..με τα λουστρίνια μου τα κόκκινα...να χαίρομαι με τις καμπάνες που ''τρελλάθηκαν'' χαρούμενες...να χαίρομαι που οι ανάσες των παιδιών μου με ακουμπάγαν...

Μοσχοβολιές αλλιώτικες..πανάκριβες..μοναδικές.. από τα στόματα τα ''ακριβά''.. εκείνο της αγάπης το φιλί...εκείνο... Θαρρείς και ξαναμύριζα την ίδια τη ζωή...ω...πόσο γνώριμες μοσχοβολιές..οι αγάπες οι αληθινές...της ''Πασχαλιάς'' μου οι αγάπες...Πέρασε γρήγορα και η Λαμπρή..σαν κάθε που προσμένουμε για να 'ρθει...Κάνω προσπάθεια ετούτο εδώ το πρωινό ..να εγκλωβίσω σε χρυσό κουτί..τους ήχους από τα σήμαντρα..που εγεμίσαν το κεφάλι μου όμορφες ''πεταλούδες''.. Την έζησα κι αυτήν την Πασχαλιά..το έφερα ξανά το φως μέσα στο σπιτικό μου...

Μονολογώ και μειδιώ...τι όμορφο να σε αγαπούν..και τι γλυκές..πολύχρωμες οι ''πεταλούδες'' που εμάζεψα...εκεί να πεταρίζουν γύρω μου..κουράγιο να μου δίνουνε..καθώς στην καθημερινότητα γυρνώ..μέχρι τα νέα ''σήμαντρα'' καθώς θα ''ελλοχεύουν'' μέσα μου..μια κινητήρια δύναμη θαρρείς..,ωσπου.. την άλλη πάλι τη χρονιά να αντέξουμε..να υπάρχουμε..να ακούσουμε και πάλι......

Κείμενο- Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

15 Απριλίου 2017

Ανάσταση προσμένω..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Κάπου εκεί ανάμεσα στο ''γλυκό'' το ψέμμα μου.. που θέλω να γευτώ.. κάπου εκεί μες στης ψυχής μου την ανάγκη..κάπου εκεί θα σε αναστήσω πάλι..για να αναστηθώ..κι ας ξέρω πως δεν γίνεται να ''περπατάς'' ανάμεσά μας..Μα ήδη σήμερα σ' ανάστησα ξανά..όχι τον νίκησα και πάλι τον ''εχθρό'' μου..που τον λένε ''θάνατο'' έχει ταυτότητα αυτός και συγκεκριμένο αριθμό.. Έπαιξα μαζί του και τον νίκησα..γιατί είν' η μνήμη μου γερή και δυνατότερη απ' αυτόν.. Σήμερα όλα τα θυμήθηκα..τα λόγια σου που έστειλες σαν βάλσαμο..στις ταραγμένες τις ψυχές που βασανίζονταν στις φτωχικές τις γειτονιές..που θέλησες να απαλύνεις ..να χαϊδέψεις..

Κι εκείνοι φέρθηκαν αχάριστα..σε μια στιγμή ξεχάσανε το βάλσαμο και σε ποτίσανε φαρμάκι σαν χολή..Μα σήμερα θα τα ξεχάσω τα βασανιστήρια..θα τον ξεχάσω και το Γολγοθά σου..Σήμερα σε θέλω εμπρός μου χαμογελαστό..ζητάω ένα νεύμα σου..νεύμα να λέει.. πως μας συγχώρησες..για τα ''μικρά'' και τα κατώτερα που πράξαμε μπροστά σου..Μια Ανάσταση μας έταξες..έλα κατέβα και πλησίασε ..πάντα την Άνοιξη μας φέρνεις την υπόσχεση.. αυτή..Mια ανάταση..μια Ανάσταση είναι το ζητούμενο αέναα..στο σύντομο το πέρασμα τ' ανθρώπου πα στη Γη..να καταλάβει...να κατανοήσει όλα γύρω του..και ν' ανεβεί ακόμα πιο ψηλά αν δυνηθεί...

Η κάθε αγάπη μέσα μου μια Άνοιξη..αυτές που χρόνια τώρα τις κρατώ σαν κόρη οφθαλμού .. αυτές που με ανασταίνουνε κάθε.. που τον Γολγοθά μου έρχεσαι εσύ  με το δικό σου για να μου θυμίσεις..Ένα μονάχα προσμένω από σε..Πάσχα κι Ανάσταση να φέρνεις στις καρδιές που αγαπώ..κι αγάπες για το μέλλον μου ''Αναστάσιμες'' να μοιάζουν..Να ηχούν χαρμόσυνα οι ''καμπάνες'' μέσα μου..Λαμπρής καμπάνες να θυμίζουν..............

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

14 Απριλίου 2017

θα βγω στους κήπους τ' Απριλιού..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.



Ζωγράφος: Achille Beltrame
Θα βγω στους κήπους του Απριλιού ..άνθια και ροδοπέταλα για σένα να μαζέψω..Θα τα σκορπίσω γύρω σου.. δροσοσταλιές ροδόνερου στον τάφο σου να μοιάζουν...Θρήνος...μα όχι θάνατος..ταξίδι μακρινό.. μα όχι λήθης ταξίδι..μια ελπίδα ..μέσα από τη βίωση του θάνατου...μια αναγέννηση προσμένοντας ..καταμεσίς της Άνοιξης και φέτος...Πάλι σου δόθηκε..σας δόθηκαν...μας δόθηκαν σταυροί...να περπατήσουμε πότε σκυφτοί.. κι άλλοτε αγαναχτώντας ..Βήματα πότε αργά και πότε βιαστικά...τον ανεβαίνουνε θαρρείς..λες κι είν'  μονόδρομος...το Γολγοθά τους...Εκεί σε κείνη την πορεία που μας οδηγεί στη λύτρωση..κι άλλοτε πάλι σαν μας γονατίσει στο σκοτάδι...Ύμνοι και σήμερα Βυζαντινοί...ύμνοι για τη δύση της ζωής της σαρκικής...ύμνοι για την προσδοκία...την ελπίδα...την ανανέωση...την αναγέννηση της ψυχής...και η χαρμολύπη εντός μας...

Όχι ..είν' οι σταυροί πολλές φορές αβάσταχτοι θαρρείς...θολώνουνε την κορυφή...ο λόφος μοιάζει με βουνό απάτητο..μα είναι η πρόκληση για μια Ανάσταση...δε γίνεται να χάσεις την ελπίδα...Απ' τους παλιούς τους χρόνους άλλωστε.. τους αρχαίους μα και σήμερα ακόμα..οι Έλληνες ήταν πρώτοι στο ''θρήνο''..στα μοιρολόγια και την πικρή σιωπή.. μα ποτέ δε γονατίσανε στο ''Θάνατο'' μπροστά..Τον μετατρέψανε σε τέχνη κάθε είδους ..τον τραγουδήσανε.. τον ζωγραφίσανε..τον τραγουδήσανε τον θάνατο ακόμα και του Δικού σου..Χριστέ μου γιατί νιώσανε τον πόνο και το άδικο..και το χαμό του Ανθρώπου...

''Συνοδεύοντας''..τον επιτάφιο το θρήνο σου..μα όχι τον πραγματικό το θάνατό σου...αυτόν μου τον εκτόπισες...μου δίδαξες..κι εσύ Χριστέ..κι εσείς δικοί μου άνθρωποι .. πολυαγαπημένοι...εν αμελεία σας..μου εδιδάξατε..μου δείξατε .. πως να σταθώ...μέχρι για να σας συναντήσω...Με χάϊδεψε και πάλι πα στο μάγουλο θαρρείς η ανάσα σου γλυκέ μου..την έστειλες τούτο το πρωινό..σε ένα ρέκβιεμ πάλι πένθιμο..μα γαλήνιο...με γέμισε αρώματα.. για τη ζωή που πέρασες..κι άφησες τα πατήματά σου...Όχι δεν κλαίω σήμερα εδώ μέσα στα κυπαρίσσια τα ψηλά..και στις μυρωδιές των λιβανιών δεν κλαίω.. που αναμειγνύονται με έναν τρόπο μαγικό...και μου μιλούνε για το μάταιο..ίσως και την ουσία της ζωής..Διώχνω το μωβ..το γκρίζο που τη φύση επλημμύρισε..προσμένοντας..ελπίζοντας..μια ανάταση πνευματική..κοντά σας έστω νοερά..σήμερα να με φέρει..Τώρα είμαι σίγουρη...δε γίνεται...δεν το αντέχει η ζωή στον τάφο για να μένει..

Αρκεί που σας συνάντησα..έστω και φευγαλέα..κι εσένα Χριστέ μου.. που σε λάτρεψα για τις ιδέες σου..κι εσάς αγάπες μου γλυκές..που μου χαρίσατε αρώματα ακριβά..για να πορεύομαι ακόμα και μακριά σας...Δε ''φταίω'' που ακόμα και σήμερα..μέσα στις παύσεις του adagio εκείνο του Albinoni ..θα ακούγεται ένα κελάηδημα αηδονιού γλυκό..και θα μου ψιθυρίζει στο αυτί..πως : Πάντα του Θάνατου η ζωή υπερισχύει......

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

11 Απριλίου 2017

μονάχος με καρφιά..μάτωσες την ''ελπίδα'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.


Ζωγράφος- George Frederic Watts- Ελπίδα- Πινακοθήκη Tate Λονδίνο.

Της Εβδομάδας τούτης της ξεχωριστής..που ψάχνουνε καρφιά να σε σταυρώσουνε ..  αναρωτιέμαι πως μπορέσανε..πως καταφέρανε τη λογική τους να παραμερίσουνε..και να ζητούν απεγνωσμένα να ''σταυρώσουν την ελπίδα''...Κι όχλος πολύς..μάζα ηφαιστείου καιόμενη να αναφωνεί.. 
<< σταύρωσον..σταύρωσον Αυτόν >>.
Από όλα τα άνθια του αγρού..καταμεσίς της Άνοιξης..που η φύση έστησε τρελλό χορό και σκόρπισε αρώματα και χρώματα τριγύρω ..οι άνθρώποι ''όχλος'' αλαλάζων σαν εμετατραπήκανε.. διαλέξανε  Χριστούλη μου για σένανε αγκάθια.. να σου πλέξουνε στεφάνι..Να σου φορέσουνε αγκάθια  στο κεφάλι σου..για να ματώσουν την ελπίδα τους..που εχάθηκε εκεί με το αίμα σου μαζί..επάνω στο σταυρό.. 

Χριστέ μου..κι εσύ ανήμπορος θαρρείς και στωικός..δεν ήθελες..δε μπόρεσες το σταυρικό σου θάνατο να σταματήσεις..να σταματήσεις τα καρφιά που ψάχνανε..από τα χέρια αυτών..που πρώτος εσύ ευλόγησες..τι γρήγορα που πέρασες στη λήθη της ψυχής τους .. Τολμούσες..είχες το θάρρος να γυρνάς το μάγουλο.. και ράπισμα να δέχεσαι κι από την άλλη την πλευρά..Κι  εκείνοι ..λίγοι.. και ''μικροί'' και απερίσκεπτοι..καταδικασμένοι οι ίδιοι στο σκοτάδι τους.. που δεν μπόρεσε το φως σου για να τους φωτίσει..θα αναζητούν και πάλι απ' την αρχή..έναν καινούριο πια Χριστό..τη σωτηρία της ψυχής του να ακουμπήσουν..Εσύ το χρέος σου το έκανες ..με τη θυσία της ψυχής και του εαυτού σου..δεν τα κατάφερες να σπάσεις το απόστημα..εκείνου του κατεστημένου που αιώνες τώρα κυβερνά..την απληστία των ολίγων δεν τα κατάφερες σε άλλη πορεία να την στρέψεις..

Προδότες..συμπονετικοί .. στ' αλήθεια και στα ψέμματα..όλοι απόψε θα σκύψουνε Χριστέ μου μπρος στα ματωμένα πόδια σου..τη γύμνια της προδοσίας τους να κρύψουν..Γιατί ποιός τάχα απ' όλους αυτούς δεν ''πρόδωσε'' και έναν δεν ''εσταύρωσε'' άνθρωπο δικό του κοντινό ή ξένο..Ήσουν ήλιος αστραφτερός..μα απόψε εσταυρώθηκες και σιώπησες..είν' σαρκικός ο θάνατος και η σιωπή..γιατί οι αχτίνες σου μέσα στου καθενός το νου θα λάμπουνε Χριστέ μου..είναι τα λόγια σου δυνατά και αξεπέραστα ..η παρακαταθήκη σου βαριά..και τα καρφιά από σίδερο σκληρό..που το κορμί σου εδέχθη...Άνθρωπε αναλογίσου σήμερα ..νιώσε βαθιά κατάνυξη..γιατί μονάχος με καρφιά εσύ..μάτωσες την ''ελπίδα''.....

Δε γίνεται..δεν ημπορεί..μου μοιάζει αδιανόητο..για να ''θαφτεί'' η ελπίδα..Ο άνθρωπος είναι οραματιστής..πάλι θα βηματίσει..θα σε αναζητήσει πάλι απ' την αρχή Χριστέ μου μέσα του..θα σε ψάξει να σε βρει εκεί που κατοικείς..Ήσουν βαθιά επαναστάτης ..με το λόγο σου που στις καρδιές εστόχευε.. πρωτοπόρος..κι ίσως και ιδεολόγος άριστος..ανθρωπιστής μοναδικός..Μα οι ανθρώποι.. που χρησιμοποίησαν την εξουσία τους συχνά..εκμεταλλεύτηκαν.. διέπραξαν εγκλήματα θρησκευτικά ..με το δικό σου όνομα για πρόσχημα..έχοντας για σημαία..Μα εσύ αλλιώς ξεκίνησες την ''επανάσταση''..ήσουν αγνός..δε σήκωνες σημαίες καταπίεσης .. σημαίες εγκλημάτων..της αγάπης και του ανθρωπισμού σημαίες πάντα είχες εσύ για λάβαρα..σκορπούσες κι έδινες γαλήνη και οράματα..εδίδασκες αγάπη ..

Ωδή στη θυσία σου Χριστέ μου - 
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός.
..............................................................................................................

8 Απριλίου 2017

Οδεύοντας... - της Σοφίας Θεοδοσιάδη


Μυρίζει αλλιώτικα τούτο το πρωινό ο καφές..μυρίζει μυρωδάτα.. Χορτάριασε η αυλή μας μάνα μου..γέμισε αγριοτρίφυλλο και κάτασπρα στρωμένα απάνω του..σαν αστεράκια που επέσανε από τους ουρανούς..μικρά- μικρά κι ασήμαντα φαντάζουνε..εκείνα τα  ασπροκίτρινα τα αστέρια..τα ταπεινά χαμομηλάκια..Μια μυρωδιά χαμομηλιού..γεμίζει τον αέρα της ψυχής μου... μελαγχολία ..νοσταλγία και επιστροφή ολική του νου..στο χώμα που το πρωτοπάτησα..στο χώμα που με συγκίνηση  τούτο το γλυκοχάραμα πατώ.. 

Ανάγκη μου μεγάλη εσωτερική.. χωρίς μελοδραματισμούς.. έτσι σαν ένα ταπεινό προσκύνημα..στον τόπο που με ανάθρεψε.. που με έφτιαξε..και που με γέμισε εικόνες..επιστροφή..την όφειλα..σαν ένα τάμα από καιρό.. Αυτό το κάδρο το κουβαλάω χρόνια μέσα μου..Σπίτι παλιό.. μικρό.. με μια αυλή μεγάλη..ακακίες ανθισμένες που στολίζουν τις γωνίες της αυλής..και τον πατέρα μου κάτω απ' τις μυρωδιές της ανθισμένης ακακίας..

Ο τόπος μου γεμάτο ακακίες.. Αυτή η αυλή για μένανε ήτανε πάντα μια ζεστή γωνιά..ήθελα πάντα το άρωμα που σκόρπαγε απ' τα δέντρα της ..το χρόνο εκεί να σταματήσει..να εγκλωβίσει..Μα ζήταγα μέσα μου βαθιά..κι ας το 'ξερα..το ακατόρθωτο..το άπιαστο..το ξερα πάντα πως ο χρόνος όλα θα τα αλλάξει..
Ρίζες που ''ρίζωσαν '' βαθιά στη γη και μέσα μου..θα φύγουν ..θα ξεριζωθούν..Μορφές που ζωγραφίστηκαν μες στους καθρέφτες της ψυχής..θα ξεμακραίνουν.. θα μπορέσει ο θάνατος χρώμα να τις αλλάξει..; 

Όχι για να τις σβήσει δεν μπορεί..μα τα χρώματά τους όλα γίναν παλ..μοιάζουνε λεία και απαλά..δεν δίνουν τις πραγματικές πλέον φωτοσκιάσεις.. Κάθομαι ώρες κάτω από το δέντρο.. που εκάθησες κι εσύ..πατέρα ..μάνα και παππού μου και γιαγιά..Το άρωμα των λουλουδιών της ακακίας της παλιάς .. αναμειγνύεται με τη σιωπή.. σιωπή..και έρχεται απροσκάλεστη η γλυκειά σας η φωνή.. κελαρυστά μέσα στα αυτιά μου...τούτο το πρωινό...

Δεν την αντέχω αυτή τη ''σιωπηρή''..την τόσο κραυαγαλέα σας φωνή..Λένε πως η αγάπη που εκατοίκησε μέσα μας βαθιά..πως είναι γιατρικό και βάλσαμο..πως έχει τρόπο να απαλύνει τις απώλειες..όταν εκφράζεται ακόμα νοερά..κι ας μοιάζει υπερβολή .. Όχι δεν είναι υπερβολή η κατάθεση αγάπης που βιώθηκε με τόση ανιδιοτέλεια και τόσο αληθινά..

Ετούτο εδώ το πρωινό..σε τούτη τη γαλήνη και τη ''θλίψη'' της ημέρας ..που οι ''νεκροί'' σαν ζωντανοί ξανάρχονται μπροστά μου και ορθοί..ζητούν και πάλι τη ματιά ..και γιατί όχι και το δάκρυ μου να τους αγγίξει..και από το ''άγγιγμα'' αυτό.. να ξαναγεννηθούν εντός μου...όχι δεν είναι υπερβολή..είναι ψυχής ανάγκη η έκφραση.

Κάπου εκεί.. στο κομβικό σημείο πριν τον αποχαιρετισμό..μην ξεχαστείς..τα χέρια που σε ανάθρεψαν ..τα χέρια τώρα που είν' τρεμάμενα.. μην ξεχαστείς ''ζεστά'' όσο είν' να τα φιλήσεις....Ναι ..ναι.. είναι όχι υποχρέωση προς τη μάνα μας..ανάγκη επιτακτική.. σε κείνη τη γυναίκα που μας γέννησε..τώρα που κείται πια ανήμπορη κι Ανάσταση έπαψε να προσμένει..μια αγκαλιά ζεστή..ένα ''προσκύνημα'' να δώσουμε..ίσως του χρόνου ποιός να ξέρει...Ακόμα όμως κι αν εκλείψει η αιτία η αληθινή..πάντα θα ψάχνω μια ''αφορμή'' εκείνη της επιστροφής στον τόπο που εβλάστησα κι εγώ....

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

6 Απριλίου 2017

νοσταλγώντας σε.......





Μακρές..ατέλειωτες διαδρομές..θαρρούσα πως ποτέ δε θα τελειώσουν..
Μου υποσχέθηκαν τα μάτια σου δάση πολλά να περπατήσουμε μαζί..
Ούτε που το υποψιάζομουν..τρέλλα που έχουνε και βιαστικά που είν' τα νιάτα..
Μόνο τον ήλιο ξέρουν να κοιτούν..οι σκιές δεν τους αρέσουν..

Σοφία Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

5 Απριλίου 2017

κάποιες ημέρες Πανελλήνιες...- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Μπορεί να καθορίζονται κάποιες ημέρες Παγκόσμιες ή και Πανελλήνιες για να θυμίζουν γεγονότα και φαινόμενα της κάθε εποχής..όμως πάντοτε παραμένει ανοιχτή η ''πληγή''..εκεί στη βάση..στην ουσία του προβλήματος..που δεν του φταίει κάποια Παγκόσμια ή Πανελλήνια ημέρα..Δεκτές κι αυτές..μα σαν η συνοχή στη σκέψη μας..στη σκέψη των ανθρώπων δεν καλλιεργηθεί..άδικος κόπος..σπόρος ριγμένος σε χωράφι με ζιζάνια..μοιάζει η θύμηση..και η ''φυτεία'' αυτή..Μια χώρα από ανέκαθεν εμείς χώρα δέκτης προσφύγων και χώρα μεταναστών.. καλούμαστε σήμερα όσο ποτέ..να εμπεδώσουμε για άλλη μια φορά..άνθρωπος και αλληλεγγύη τι σημαίνει.

Σαστισμένη ειλικρινά παρακολουθώ και σήμερα..εκεί στα καφενεία απανταχού και της υπαίθρου..πως γαλουχείται η ξενοφοβία και ο ''μισανθρωπισμός'' .πως ψάχνουνε οι άνθρωποι εξιλαστήρια ''θύματα''..σ' αυτό που δεν διδάχθηκαν και δεν κατανοούν..Όχι δεν σας μιλώ αφηρημένα εγώ..και γενικόλογα δε λέω..Κάπου κοντά..εδώ τριγύρω απ' το κλεινόν το άστυ μας..τα βάλανε με κάποιο Δήμαρχο..γιατί εδέχτηκε κέντρο Φιλοξενίας..όλα τα λάθη..όλα τα πάθη και οι ''φόνοι'' και οι βιασμοί ..όλα εκεί να καρτερούν και εξιλαστήρια θύματα να ψάχνουν..Θλίβομαι για το επίπεδο και την κατάντια μας..αν ευελπιστούμε παιδεία να διδάξουμε μόνο στα καφενεία..Απουσία ολική του κράτους και της εκπαίδευσης θαρρώ..και ας ζητωκραυγάζουν πως και σήμερα γιορτάζουνε μια Πανελλήνια ημέρα των Προσφύγων..

Εγώ μονάχα  τα μάτια μιας μικρούλας σήμερα κοιτώ..και το χαμόγελό της..χωρίς τις μύξες και το θυμικό..που θέλουνε να διακινούν οι απαίδευτοι..οι τάχατες ''ψυχοπονιάρηδες''..που στις πλάτες όλων των ταλαίπωρων... κερδίζουνε ένα κομμάτι να γεμίσουνε της ανασφάλειάς τους..Και δικαιούμαι να μιλώ..με μια ταπεινοσύνη..  που διακρίνει ένα μεγάλο μέρος των συναδέλφων μου..που κάνουνε απέλπιδα προσπάθεια..ουσία να φυτέψουνε  εις τα μυαλά παιδιών μα και γονέων..Χωρίς τυμπανοκρουσίες και κανάλια της Τv...χωρίς ιλουστρασιόν φανφάρες και με κάμερες..γιατί η παιδεία δε θέλει κάμερα..μα ένα νου ανοιχτό και υγιή..και όχι από τον κάθε καφενόβιο..από τον κάθε άσχετο πορίσματα να βγάζει...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός..
..............................................................................................................

Ο Δρόμος των Δακρύων - Χόρχε Μπουκάι.


<< Λέω λοιπόν, ότι, καμιά φορά, το να μην εγκαταλείπεις κάτι, είναι θάνατος.
Κάποιες φορές, ζωή είναι, να παρατάς αυτό που κάποτε σε έσωσε.
Να αφήνεις πίσω τα πράγματα που μαζί τους είσαι δεμένος σφιχτά, επειδή νομίζεις ότι αν τα κρατήσεις θα σε σώσουν από την κατάρρευση.
Όλοι έχουμε αυτή τη τάση, να δενόμαστε σφιχτά με ιδέες, πρόσωπα και καταστάσεις. 


Δενόμαστε με ανθρώπους, με χώρους, με τόπους γνωστούς, γιατί είμαστε βέβαιοι πως αυτό είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να μας σώσει. Πιστεύουμε στο «γνώριμο κακό», όπως λέει ένα γνωστό γνωμικό.
Και παρόλο που από διαίσθηση καταλαβαίνουμε ότι το δέσιμο σημαίνει θάνατο, συνεχίζουμε να μένουμε αγκιστρωμένοι σε αυτό που πια δεν μας χρειάζεται, σε αυτό που δεν υπάρχει πια, τρέμοντας τις φανταστικές συνέπειες αν αποδεσμευτούμε......>>


'' Χόρχε Μπουκάι''  (  Ο Δρόμος των Δακρύων).
...............................................................................................................
 Σκορπάει μια μυρωδιά το νοτισμένο χώμα..Μια ζέστη αφήνει η βροχούλα η ψιλή η ποτιστική...Μ' αρέσει όταν βρέχει σιγανά..είναι που προλαβαίνει από μόνη της το χώμα να δροσίσει..είναι που ο νους αρωματίζεται θαρρείς από τις μυρωδιές των λουλουδιών της Άνοιξης που με τις στάλες της η βροχή..κατρακυλά..τις παρασέρνει ως τη γη...Σκέψεις ανάκατες εκεί..μέσα στο χώρο που αναπαύονται οι ψυχές..σκέψεις γαλήνιες..αληθινές..

<< Καθένας μόνος του μονολογώ πορεύεται στο θάνατο >> καθένας μόνος και με το δικό του τρόπο βιώνει τους αποχωρισμούς..Τους αποχωρισμούς που άλλοτε ''μικροί'' και άλλοτε ''μεγάλοι'' αφήνουν μέσα μας κενό..κενό έναν χώρο στο ντουλάπι με τα ''τρόφιμα''εκείνα της ψυχής...Κι αναλογίζομαι..είναι άραγε δίκαιο να μένεις μόνο στην συνειδητοποίηση της απώλειας..ή να βαδίζεις παραπέρα..''γδαρμένος'' μα ανανεωμένος μέσα σου.. σοφότερος..αποζητώντας τις πληγές ..με το νέο να γιατρέψεις...

η φίλη σας Σοφία 
.............................................................................................................

4 Απριλίου 2017

και να που θα 'ρθει μια βροχούλα ....- Sara Teasdale




Θα έχει μια θερμή ψιχάλα και μια ευάρεστη οσμή η γη,
Θα τερετίζουν χελιδόνια απ’ την αυγή ως την αυγή,

Θα έχει του δρυοκολάπτη τους έρρυθμους χτύπους,
Και των
δαμασκηνιών τους αφρόλευκους κήπους.

Φλογόστηθη σφαίρα πάνω στον φράχτη θα καθίσει,
Και του κοκκινολαίμη η τρίλια εύηχο σκίτσο θα κεντήσει.

Δεν πρόκειται αυτόν τον πόλεμο κανείς να θυμηθεί,
Αφού δεν έμεινε κανένας να πενθεί.

Δεν πρόσεξαν χλωρίδα και πανίδα την διαφορά μικρή,
Ότι έγινε σκόνη η ανθρώπινη φυλή,

Ενώ η άνοιξη θα ‘ρθει πολύ νωρίς,
Χωρίς ν’ αντιληφθεί πως δεν υπάρχουμε εμείς.

 Sara Teasdale
πηγή: 
μετφρ. Βασιλική Π. Δεδούση

3 Απριλίου 2017

ξέσκεπη τώρα η μνήμη της ψυχής.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Χαθήκαν τώρα όλα αυτά.. τα σκόρπισαν οι άνεμοι..λόγια χαμένα που αναμίχθηκαν μες στ' αφρισμένα κύματα.. έπαψε πια από καιρό μαϊστρος να φυσά στην ψεύτικη τη θάλασσα.. που εγέμισε με φύκια.. Ξέσκεπη τώρα η μνήμη της ψυχής.. διάτρητο το ρούχο της..τη γύμνια αυτή των λόγων να σκεπάσει αδυνατεί.. Τι κρίμα που απλώθηκε τριγύρω τόση οχλαγοή..και φτάνει μέσα μου σαν μια σιωπή εκκωφαντική..Λιγόστεψαν θαρρείς οι αυθεντικοί..οι ''χαρισματικοί'' οι άνθρωποι..λιοντάρια γύρω τριγυρνούν στης πόλης τα στενά...αδυνατούν..και δεν οσμίζονται τα αρώματα που οι ψυχές αναδύουν..ξεχνούν πως μες στο δάσος της ζωής υπάρχουν και εκείνα τα ''ωδικά πουλιά ''.

Δε συμμετέχω από καιρό σε κείνα τα παιχνίδια τα ανούσια..τα επιφανειακά..σε κείνα τα παιχνίδια του συρμού..σε κείνα τα φτηνιάρικα παιχνίδια της  ανούσιας και ψεύτικης φιλίας..που μοιάζουνε ..σαν τα ''φρουτάκια'' ενός καζίνου ..μιας απέλπιδας προσπάθειας ..πλούτο για να μαζέψουνε..εγώ μιλώ μονάχα για τον πλούτο της καρδιάς..που όμως εσένα ίσως και να σου  είναι αρκετή.. η τυχερή σου ..η απέλπιδα προσπάθεια..εκεί μες στο καζίνο της ''φτωχής'' σου της ψυχής και της χαμένης σου ζαριάς.. Ποτέ μου δε μου άρεσαν τα  τυχερά παιχνίδια..γιατί εκαταλάβαινα..πως εκεί στο τέλος της βραδιάς .. αν δεν είχες ''ράψει'' με προσπάθεια το σάκο της καρδιάς..ένα  μηδενικό εκουβαλούσανε οι ''άδειες'' τσέπες σου..ένα μηδενικό και η καρδιά σου..

Μου αρέσουν τα παιχνίδια τα απλά..εκείνα τα αληθινά..εκείνα που επαίζαμε από μικρά παιδιά..και σαν ακόμα είμαστε νιοί..ήταν παιχνίδια γνήσια..παιχνίδια αυθεντικά..είτε επαίζαμε κυνηγητό..  είτε '' κρυφτούλι''  της φιλίας ή της αγάπης..Είναι βραδιές που δίνω μια συγχώρεση σε κείνες τις καρδιές.. που δεν τα καταφέρανε να ανοίξουνε..που μείνανε σαν στρείδια χαλασμένα.. που δεν ανοίγουνε ποτές..είναι κι άλλες βραδιές.. που κοιτάζω γύρω μου και βλέπω θυμωμένες και απελπισμένες τις ψυχές..που ψάχνουνε επιμόνως τις τρύπες της αρρωστημένης τους καρδιάς ..με ψεύτικα μπαλώματα..να προσπαθούν για να τις κλείσουν ..

Αγάπα τους ανθρώπους γύρω σου.. μονολογώ ..κομμάτι από την πίτα τους είσαι κι εσύ μεγάλο...σάμπως δεν εχρεώθηκες κι εσύ αμέτρητες στιγμές με λάθη και με πάθη?  Κοιτώντας στον καθρέφτη μου..θωρώντας το το είδωλο εκείνο της μορφής μου.. αντανακλά χαμογελώντας απροσκάλεστα το είδωλο.. εκείνο της ψυχής μου..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη

2 Απριλίου 2017

Τ.Σ.Έλιοτ- Η ταφή του νεκρού.

Ζωγράφος : Γιάννης Σταύρου - στο δάσος με τις κουτσουπιές.
 Ποιες ρίζες απλώνονται γρυπές, ποιοι κλώνοι δυναμώνουν
Μέσα στα πέτρινα τούτα σαρίδια; Γιε του ανθρώπου,
Να πεις ή να μαντέψεις, δεν μπορείς, γιατί γνωρίζεις μόνο
Μια στοίβα σπασμένες εικόνες, όπου χτυπάει ο ήλιος...



Πρέπει να φυλαγόμαστε πολύ στον καιρό μας.
Ανύπαρχτη Πολιτεία,
Μέσα στην καστανή καταχνιά μιας χειμωνιάτικης αυγής,
Χύνουνταν στο Γιοφύρι της Λόντρας ένα πλήθος, τόσοι πολλοί,
Δεν το ’χα σκεφτεί πως ο θάνατος είχε ξεκάνει τόσους πολλούς.
Μικροί και σπάνιοι στεναγμοί αναδινόντουσαν, 
Και κάρφωνε ο καθένας μπρος στα πόδια του τα μάτια.
Χύνουνταν πέρα στο ύψωμα και κάτω στο Κίνγκ Ουίλλιαμ Στρήτ,
Εκεί που η Παναγία Γούλνοθ μέτραε τις ώρες 
Με ήχο νεκρό στο στερνό χτύπημα των εννιά.
Εκεί είδα έναν που γνώριζα, και τον σταμάτησα, φωνάζοντας: «Στέτσον!
Συ που ήσουνα μαζί μου στις Μύλες με τα καράβια !
Κείνο το λείψανο που φύτεψες στον κήπο σου τον άλλο χρόνο,
Άρχισε να βλασταίνει; Πες μου, θ’ ανθίσει εφέτο;
Ή μήπως η ξαφνική παγωνιά πείραξε τη βραγιά του;
Ω κράτα μακριά το Σκυλί τον αγαπάει.. τον άνθρωπο,
Τι με τα νύχια του θα το ξεχώσει πάλι ! 
Συ ! hypocrite lecteur ! – mon semblable, - mon frère ! »

....................................................................................................................................................................
....................................................................
 Ο Απρίλης, είναι ο μήνας ο σκληρότερος, βλασταίνοντας
πασχαλιές μέσα από τη νεκρή γη, ανακατεύοντας
θύμηση μ’ επιθυμία, αναδεύοντας
στομωμένες ρίζες μ’ ανοιξιάτικη βροχή.
Ο χειμώνας μας κράτησε ζεστούς, σκεπάζοντας
τη γη με το χιόνι της λήθης, ταΐζοντάς μας
μια ελάχιστη ζωή με ξερούς βολβούς.


Μετάφραση, Γιώργος Σεφέρης 
( απόσπασμα από τη συλλογή Έρημη χώρα του Έλιοτ )
.............................................................................................................




O Τόμας Στερνς Έλιοτ ήταν 'Αγγλό-Αμερικάνος ποιητής, θεατρικός συγγραφέας και κριτικός λογοτεχνίας. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους ποιητές του 20ού αιώνα και ηγετική φυσιογνωμία του μοντερνιστικού κινήματος στην ποίηση. Βικιπαίδεια


.............................................................................................................

Κι εκεί..κατά πως λένε οι γραφές..στο δάσος με τις κουτσουπιές.. την τελευταία πράξη..της προδοσίας του εδιάλεξε ο Ιούδας για να παίξει..Δύσκολος μήνας ο Απρίλιος.. που Πάσχα μέσα του αποφάσισε για να το κουβαλά..Πρέπει για να βρει τρόπο να τον ''θάψει''τον Νεκρό..να έβρει τρόπο να το θάψει το ''νεκρό'' που γύρω του πλανιέται..της προδοσίας τα πλοκάμια απλώθηκαν παντού..οι άνθρωποι κι οι πόλεις πια στενάζουν..Πρέπει να ''πέσει'' καταγής ο σπόρος τούτον εδώ τον δύσκολο το μήνα να ''ταφεί''..με μια προσμονή ανέλπιστη..να φυτρώσει..να ανθίσει..και να ''αναστηθεί''...Δύσκολος που ναι ο Απρίλης που του μελλε να ''θάψει'' το Χειμώνα ......

Συλλογιζόμαστε και πάλι και για πολλοστή φορά..αν έχουν τάχα τύχη οι προδοσίες αργά ή γρήγορα..ή τις προσμένει μια πράξη εξιλέωσης..μέσα απ' την αυτοτιμωρία...Είναι ο μήνας της
 << Ταφής κάθε νεκρού>>..ο μήνας και της παράταιρης ίσως για τη σκληρή ετούτη εποχή..ο μήνας της Ανάστασης ''νεκρών τε και νεκρών''...

η φίλη σας Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................