30 Μαρτίου 2017

δεν τους φοβάμαι τους ''αέρηδες''..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Δεν τους φοβάμαι τους αέρηδες.. κι ας σκάνε πα στα μάγουλά μου σαν το κύμα πα στο βράχο..Μα θα μου αποκριθείς πως σου αρέσει να ''ραπίζεσαι'' να τσούζεις ..να πονάς? Όχι ..δεν είχα κι ούτε έχω τάσεις μαζοχιστικές..συνειδητοποιημένα σας το λέω..πως όταν οι αέρηδες κοπάζουνε..όταν στην κάμαρα μονάχη μου για λίγο θα βρεθώ.. αναλογίζομαι..''νίβομαι'' απ' τα χαστούκια τους τα δυνατά..κι έτσι μεταλλάσσεται μέσα μου βαθιά..το ράπισμα και γίνεται χάδι απαλό..κι ας με γρατσούνισαν οι αέρηδες...γίνεται χάδι αλήθειας και όσμωσης της ίδιας της ζωής...

Βρέθηκα σε αέρηδες που γίνανε φουρτούνες δυνατές..''ερήμου'' αέρηδες.. που ''άμμο'' εμεταφέρανε στα μάτια ..στην ψυχή μου..Ποτέ μου δεν πτοήθηκα..αυτή είναι η δύναμή μου..Φορώ ''αντιανεμικό'' από μικρή..ίσως να γονατίζω στιγμιαία..μα αυτό το ''αντιανεμικό'' μου φόρεμα..κρατά πάντα μακριά τους δυνατούς βοριάδες... τους κοπάζει..την προφυλάσσει και την κρύβει την ψυχή μου στα βαθιά..δεν την αφήνει εις το έλεος των μανιασμένων των ανέμων...

Μπορεί στη φύση οι άνεμοι..οι βοριάδες οι δυνατοί..οι απρόσμενοι τυφώνες..να καταστρέφουνε συχνά συνθέμελα σπίτια ..ζωές ανθρώπων..μα η ψυχή δεν φτάνεται ..λυγίζει απ' τον πόνο της..μα είναι καλά προστατευμένη..όταν το ''κάλυμμα'' του νου..απαλά την προστατεύει..Πόσες φορές αλήθεια δεν επαρασύρανε οι άνεμοι στο διάβα τους..πόσες φορές δε φέρανε  στα σκαλοπάτια μας μπροστά.. λουλούδια που τα κόψανε με ορμή καθώς φυσάγαν..κι άλλες πάλι σκουπίδια παρασύρανε και τα εφέρανε κι αυτά στα πόδια μας να σέρνονται κατάχαμα..? Κερί αναμμένο η ζωή του καθενός..και τρεμοσβήνει στη μανία και στη ''λύσσα'' των αέρηδων μπροστά..

 Όπως και να μας συναντήσανε ετούτοι οι ανέμηδες..σε τούτη τη ζωή..μας τράταραν λουλούδια ..αγκάθια και αγριόχορτα..μα πως αλλιώς να ζωγραφίσεις την εικόνα της ζωής ..πως να  στεγνώσει ο ''βάλτος'' της ψυχής..πως να ξαναανθίσει..αν δεν περνούν οι αέρηδες για να σε ''ξεβαλτώσουν''?

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

29 Μαρτίου 2017

Ο έρωτας και ο θάνατος..................

«Καταπώς έχουν να μας διδάξουν οι σοφοί και οι ποιητές, αλλά και καταπώς έχει να μας δείξει η προσωπική μας εμβίωση και εμπειρία, η δοκιμασία ζωής δηλαδή, δύο είναι οι ψηλότερες κορυφές της καταδρομικής πορείας του βίου μας. Η πείρα του έρωτα, και η πείρα του θανάτου.


Ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο στιγμές απόλυτα μοναδικές για τον καθένα μας. Ποτέ δε γίνεται να ζήσουν δύο άνθρωποι την ερωτική τους βίωση με όμοιο τρόπο. Αλλά με όμοιο τρόπο ποτέ δε γίνεται να ζήσουν και τη βίωση θανάτου.

Ο δόλιος Μάκβεθ έζησε εντελώς διαφορετικά πράγματα στο θάνατό του από τον τραγικό Οθέλλο. Για να λάβω δύο ήρωες του Σαίξπηρ.Και η Ναστάσια Φιλίπποβνα έζησε εντελώς διαφορετικά πράγματα στον έρωτά της από την Ιοκάστη. Για να λάβω δύο ηρωίδες από την τραγωδία του Ντοστογιέβσκι και του Σοφοκλή.
 ..............................................................................................................
Κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν. Ή, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του.

Και κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν. Ή, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova.
..............................................................................................................

Έτσι, από την άποψη της ουσίας ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι απλώς στοιχεία υποβάθρου. Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης ζωής.
Έξω από τον έρωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική ασθενής ισχυρή βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο.


Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου.

“Τι έρωτας, τι θάνατος, δεν έχεις να διαλέξεις”.»
Δημήτρης Λιαντίνης – “Γκέμμα”.
..............................................................................................................
.



Ίσως κάποιοι που δεν αντέχουνε ή και να μην κατανοούν εκείνο το ''πολύ'..που έφερε κατάσαρκα.. στο νου του..ο Δάσκαλος  Λιαντίνης..γιατί ήταν δάσκαλος με Δ κεφαλαίο..κι όσοι ''γευτήκαν'' τις διδασκαλίες του το ξέρουνε καλά..τον έχουν κλείσει και βαθιά μες στην ψυχή τους..ίσως λοιπόν να πουν πως είναι πια πολύ υπερτιμημένος..Όχι αγαπητοί μου ..υπήρξε ένας ευφυέστατος..πέραν του καθιερωμένου και συνηθισμένου γύρω μας..ίσως γι αυτό να ''γράφει'' ως ''ασύνήθιστος''στα μάτια μας..που και βέβαια ..επικροτώ πως ήταν ασυνήθιστος..καθώς εσυνελάμβανε ιδέες υψηλές..που ένας μέτριος νους δε συλλαμβάνει..

Χάρισμα άνωθεν του εδόθη.. και πολύ αγάπη για τη μελέτη και τη μάθηση..εύστροφος νους..μα εμείς κοινοί θνητοί..όπως κι ο ίδιος άλλωστε θνητός κι αυτός..μα ίσως κάποιοι δεν ηδυνάμεθα το ασυνήθιστο να εξηγήσουμε ..να το ερμηνεύσουμε και να το φέρουμε στα μέτρα μας συχνά..Ας το ''γευτούμε'' όμως σαν το πο ''ακριβό'' μας έδεσμα..που μας προσφέρει ο εκπληκτικός του νους..και μάλιστα εντελώς δωρεάν...

η φίλη σας Σοφία..
..........................................................................................................................

28 Μαρτίου 2017

Αφιερωμένο......της Σοφίας Θεοδοσιάδη.



Σάμπως θαρρείς το σούρουπο .. σάμπως οι μυρωδιές 
απ' τ' ανοιχτό παράθυρο που η Άνοιξη μου στέλνει..
ψυχής γαλήνη μέσα μου φωλιάζει και αναζητώ..
τη σκάλα ψάχνω για να ανέβω εκεί ψηλά..
μια αφορμή..να ''εξορίσω'' την πραγματικότητα..
μαζί σου στης ψυχής το ανέφικτο να ''εξοριστώ'' για απόψε.......
στις σκέψεις μου για πάντα κατοικείς..




🎶🎵🎶  Αφιερωμένο ...στους ''αναζητητές'' ευαίσθητων ψυχών...
η φίλη σας Σοφία................. 🎶🎵🎶
................................................................................................................

ποίηση η φύση μας γεννά...- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.


H φύση βάλθηκε απ' το πρωί..σε πλήρη ''οργασμό''.. κι εγώ κατέβηκα για πασχαλιές..στεφάνια στην ψυχή μου για να πλέξω...''Άνοιξη'' να φυτέψω σήμερα..σήμερα που γεννιέται η ζωή..και υπερτερεί ξανά του θάνατου..ξανά και τον νικάει... Αναρωτιέσαι τώρα εσύ πως γίνεται..να 'ρθε η Άνοιξη και συ να μην την βλέπεις..καθώς έφτασε απρόσμενη και στάθηκε επίμονα στα  σκαλοπάτια σου μπροστά .. 

Μα έτσι είναι οι Άνοιξες..έρχονται κάθε χρόνο απροσκάλεστες.. έχει γυρίσματα πολλά του ανθρώπου ο καιρός...Και κάπου εκεί.. στο σημείο το κομβικό..της αναζήτησης της εσωτερικής σου  Άνοιξης και της συνάντησης  ψυχών..ήρθε μπροστά μου και εστάθηκε η ποίηση..

Και σε ερωτεύτηκα ''κόρη'' με τα χίλια γιορντάνια στα μαλλιά.. κόρη που μάγια πλέκεις..ήσουν..σε λέγανε ποίηση..έκαιγες με μια φλόγα τις καρδιές..Άνοιξη..φύση σαν στιχάκι ποιητή..''χνούδι'' που μοιάζεις πασχαλιάς..σε μάγουλο γυναίκας... 

 Λυρικό κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

27 Μαρτίου 2017

''Μακάριοι οι πτωχοί λοιπόν τω πνεύματι''.. της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Αποτυφλώνονται οι άνθρωποι..δεν στέκονται μπρος στην ανάγνωση ..δεν ρίχνουν βλέμμα σοβαρό στις σκέψεις των ανθρώπων..Τρέμουν..φοβούνται το διαφορετικό..δεν την γνωρίζουνε συχνά τη λέξη και την έννοια Δημοκρατία..Η ελεύθερη η έκφραση για μερικούς είναι μάθημα άγνωστο..στενότης αντιλήψεων..''φορώντας'' παρωπίδες..Μια καραμέλλα από γεννεσημιού  τους δίνεται συχνά κι αυτήν ξανά- ξανά και συνεχώς  την πιπιλάνε..

Δύστυχοι..άμοιροι μες στη φτώχεια του μυαλού..η σκέψη τους σε λήθαργο..πάντα η οπισθοδρόμηση παρούσα στη ζωή τους παραμένει..Η ανάλυση και η ουσία των πραγμάτων λέξη άγνωστη στο λεξιλόγιό τους..Δογματικοί..φλεγματικοί..περαστικοί και αδιάφοροι..λαθρεπιβάτες της αλήθειας..της ουσίας της ζωής..

Φανατισμός .. σκοταδισμός..στενότης αντιλήψεων...υποκρισία και αγραμματοσύνη επικρατεί..παντού θωρούν πως στα κεφάλια εκεί των γύρω τους.. που δεν κατανοούν..πως τραγοπόδαροι εδρεύουν..ίσως και σκόπιμη η καθοδήγηση .. κοπάδια για να τρέφουν..Είναι εύκολο τα ''κοπάδια'' να τα σαλαγάς..είναι εύκολο να είσαι στο ''μαντρί''.Τι κρίμα και τι άδικο ..να 'χεις μονάχα μια ευκαιρία στη ζωή..και να μην ψάχνεις όπως είπε ο Χριστός να φτάσεις στην αλήθεια.. Δόγματα..αγκυλώσεις ..και στρεβλώσεις εποχών πολλών..σκοταδισμός στο νου και στην ψυχή κάποιων ανθρώπων..Πιστοί για πάντα στη συντήρηση .. βήματα δεν ανοίγουνε στην πρόοδο..δεν γνώρισαν ποτέ τους την ουσία της ζωής και των πραγμάτων...

Ανέραστοι στις προκλήσεις της καθημερινότητας..''ανέραστοι'' στην πρόοδο..ανέραστοι στις ομορφιές της αλήθειας της ζωής..
Κακοί σαν άνθρωποι..έχω προσωπική ..ιδίαν αντίληψη για μερίδα απ' αυτούς..καθώς χρόνια νωρίτερα ''εγεύτηκα'' απ' την πίτα της κακίας τους...άνθρωποι εγκλωβισμένοι στην μοναδική αλήθεια τους..απόψεις δεν ακούν ..διάλογο δεν ξέρουν για να κάνουν.. Υβριστές ανησυχούντων σκέψεων..η ''σκούπα'' της αμάθειας .. σκουπίζει και σαρώνει στο πέρασμα της γλώσσας τους..ό,τι δεν το καταλαβαίνουνε..ό,τι δεν το αντέχουνε..κατώτεροι των περιστάσεων...και άνθρωποι εγκλωβισμένοι μες στα μικρόψυχα τα θέλω τους..περίγυρο τριγύρω τους δημιουργούν.. περίγυρο αμάθειας ..περίγυρο και ''αυλές'' των χαμηλώς σκεπτόμενων..και των αδιαφορούντων..

Ζητούν την προσοχή μας με ένα τρόπο αλλιώτικο..δεν ψάχνουν μες από το διάλογο χρυσή συνισταμένη για να βρουν..''Μακάριοι οι πτωχοί λοιπόν τω πνεύματι''..με ό,τι αυτό σημαίνει..καθώς διττής χρήζει επεξήγησης..διπλής και έννοιας ανέκαθεν και πάντα...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

26 Μαρτίου 2017

''Ζωή με λες'' ....

Ήλιο να μου χαρίζεις τα πρωινά

Θέλω να μου στέλνεις έναν ήλιο παραπάνω τα πρωινά του  Χειμώνα.
Να ξεμένω αιφνιδιαστικά χαμογελαστός να τον κοιτάω,ελπίζοντας για όλα.Να εισβάλει αντάρτης στο ανατολικό δωμάτιο,αποκαλύπτοντας χρώματα, που 'χαν από καιρό βουλιάξει στο γκρι των ημερών.

Να εμπνέομαι παιχνίδια και ρυθμούς από τους σπάνιους,απολαμβάνοντας τις λάμψεις του στην επιφάνεια των ξύλων, όπως εισβάλει γεναιόδωρος και αυθάδης, να καταργήσει τις βροχερές γραμμές του δέρματος στο μέτωπο.
Αυτός ,ξέρει καλά τουλάχιστον την τέχνη, να χαρίζεται σε διάρκεια.

''Ζωή με λες''  - Γιάννης Φιλιππίδης ( απόσπασμα)
...............................................................................................................

25 Μαρτίου 2017

ΚΟΧΥΛΙ ,,,,,του Ρουμπέν Νταρίο,,,,


Ζωγράφος: William Robert Symonds


Ένα χρυσό βαρύ κοχύλι πάνω στην άμμο βρήκα.
Μαργαριτάρια φίνα το στολίζαν.
με θεία δάχτυλα η Ευρώπη το 'χε αγγίξει
σαν έσκιζε τα κύματα πα’ στον ουράνιο ταύρο.
*    *    
Στα χείλη μου το σήκωσα το βουερό κοχύλι
για να σαλπίσω την ηχώ των θαλασσών
το ακούμπησα στο αυτί μου και τα κυανά άκουσα βάθη
τον μυστικό τους θησαυρό να ψιθυρίζουν.
   *    
Γεύομαι τώρα την αλμύρα των πικρών ανέμων
που της Αργούς φουσκώναν τα πανιά
σαν ερωτεύονταν του Ιάσονα το όνειρο τα αστέρια.
   *    *
και των κυμάτων ακούω το μουρμουρητό και μια άγνωστη λαλιά
και μια βαθιά φουσκονεριά κι έναν αγέρα μυστηριώδη…

(Το κοχύλι έχει το σχήμα της καρδιάς.)

[Μετάφραση από τα ισπανικά: Παναγιώτης Αλεξανδρίδης]

..............................................................................................................

Ένα βαθιά στοχαστικό και διαχρονικό ποίημα ...για τα όνειρα και τις καταστάσεις ....που δεν είναι και τόσο '''ρόδινες'' στην Ευρώπη..Για μια Ευρώπη που έχασε τον προσανατολισμό της..που τα βήματά της απομακρύνθηκαν από τα ιδεώδη της αλληλεγγύης..του ανθρωπισμού..της δικαιοσύνης...για μια Ευρώπη που ξεκινούσε οραματιζόμενη...και κατέληξε ξενοφοβική και διχασμένη σε Βόρειους και Νότιους...Για μια Ευρώπη..που θρέφει ανθρώπους στους κόλπους της ''κατώτερους'' των περιστάσεων..ανθρώπους ''μικρούς'' και απροετοίμαστους για την πολυπολιτισμικότητα..ανθρώπους που δε σέβονται την προσωπική ζωή..ανθρώπους που προσβάλλουνε λαούς....

η φίλη σας Σοφία 
..............................................................................................................

Ο Ρουμπέν Νταρίο ήταν Νικαραγουανός ποιητής, πρωτεργάτης του λατινοαμερικάνικου μοντερνισμού και με μεγάλη επίδραση σε όλη την ισπανόφωνη ποίηση του 20ου αιώνα. Αποτέλεσε έναν από τους σημαντικότερους ισπανόφωνους ποιητές και είναι γνωστός με το προσωνύμιο «πρίγκιπας των ισπανικών γραμμάτων».
..............................................................................................................

Είν' ο ''βυθός'' της χώρας μου βαθύς..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Είν' ο ''βυθός'' της χώρας μου βαθύς..μεγάλος και πλατύς..το ξέρουνε όσοι απ' την αρμύρα του της θάλασσας βραχήκαν..Να τον αποδoμήσει δύσκολο κανείς..σε όσους ''βουτήξαν'' στα βαθιά..σε όσους στα σκοτάδια  τα γαλαζερά του  εβρεθήκαν..έχει κρυμμένες στα κοχύλια του ο βυθός περγαμηνές..κι ας νότισαν..και ας βραχήκαν μερικές φορές..ήταν που τα κοχύλια του ξεβράστηκαν από τσουνάμι βίαιο ..επάνω σε ακτές..

Μα τα κοχύλια του βυθού τα μάζεψαν..ψαράδες των ονείρων..ήρθαν λιοπύρια..και εκαίγονταν στις άνυδρες ακτές... Δεν τις αντέχουν  τις στεριές οι ζωντανές ψυχές..τα φύλαξαν βαθιά..προσεχτικά.. οι συλλέκτες των ονείρων..για να τα ρίξουν πάλι στα νερά τα απέραντα της θάλασσας..για να τα ταξιδέψει..Δεν ζουν κοχύλια στη στεριά..μαραίνεται..ξεραίνεται το κέλυφος..και μοιάζουνε νεκρά ..

 Λυρικό κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
.................................................................................................................

24 Μαρτίου 2017

περί Ελληνισμού και Χριστιανισμού ο λόγος..- Λιαντίνης.

Πολύ απλά λέμε: είναι αντίθετα αυτά τα δυο πράγματα διότι οι Έλληνες ξεκίνησαν από τη λογική, όπως είπαμε,γι αυτό έφτιαξαν επιστήμη,γι αυτό έφτιαξαν δημοκρατία,γι αυτό έφτιαξαν την αιώνια τέχνη.Οι χριστιανοί ξεκινούν από τη δημιουργική φαντασία,αλλά φαντασία.Μας λένε υπάρχει ένας Θεός εκεί πάνω. Αυτό το θεό δεν τον είδε κανείς.Ούτε θα τον δει ποτέ..όπως είναι όλοι οι θεοί,όλων των θρησκειών,δημιουργήματα της φαντασίας.Αλλά δεν αντέχουν σε λογικό έλεγχο.

Ή, μετά θάνατον θα πάμε στον Παράδεισο και στην Κόλαση.Δεν αποδεικνύεται.Συγκρούεται δηλαδή η λογική με τις θρησκείες.Είναι αυτό που στην εποχή μας ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος, ο Μαρτίνος Χάϊντεγκερ,το είπε με κείνη την πρόταση,που σας την έχω ξαναπεί.Άλλο πράγμα η θρησκεία,άλλο πράγμα η φιλοσοφία.Είναι διαφορετικά τα εργαλεία που δουλεύουν.Επιστήμη σημαίνει πως δουλεύω με εργαλείο τη λογική και ψάχνω να βρω τη φυσική αλήθεια.Θρησκεία σημαίνει δουλεύω με εργαλείο την πίστη.Και η πίστη δεν είναι λογικό πράγμα.Είναι μια δύναμη τρομαχτική ψυχική ,αλλά δεν έχει σχέση με τη λογική. ....................................................................................................

Για μένα δε μειώνεται η αξία της χριστιανικής θρησκείας,σαν θρησκείας.Αντίθετα φωτίζονται τα πράγματα και γινόμαστε γνήσιοι, θρησκευόμενοι ή χριστιανοί , εκεί που κάπου δεν είμαστε και δεν ξέρουμε.Ο ίδιος ο Χριστούλης τόπε: << Μάθετε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς >>. Το κακό είναι ότι τα πράγματα που ξέρουμε εμείς, και όπως τα ξέρουμε,δεν είναι η αλήθεια................................................................................................

Λοιπόν ο Χριστός ,που εγώ μέσα μου υπάρχει καθαγιασμένος και καθιερωμένος σαν μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες μέσα στην ανθρώπινη ιστορία.Άνθρωπος,όμως.Μη μου πείτε ότι είναι θεός και τέτοια, εκεί αρχίζω και λέω '' δε σας καταλαβαίνω''. Κατέβηκε και μυρίστηκε η Παναγία τον κρίνο και έμεινε έγκυος..η έννοια της Παρθένου Μαρίας ,της παρθένου θεάς,υπάρχει και στους Έλληνες.Η παρθένος Αθηνά.....Ο Παρθενώνας είναι ο ναός της Παρθένου Αθηνάς...Και υπάρχουν πολλές Παρθένες Θεές........

Δημήτρης Λιαντίνης 
( απόσπασμα από τη διδασκαλία - Ελληνισμός -Χριστιανισμός.)

Επεξεργασία κειμένου - Σοφία Θεοδοσιάδη- εκπαιδευτικός.
..............................................................................................................

23 Μαρτίου 2017

''στάχυα χρυσίζοντα'' οι φίλοι της καρδιάς μας - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ζωγράφος: Γκουστάφ Κλίμτ ( 1916-17) - οι φίλες.
Λίγοι..ελάχιστοι..στα δάχτυλα μετριούνται του ενός χεριού..μα πάντα εκεί οι δικοί μου άνθρωποι..Ακροβατώντας πα στων χρόνων το σχοινί..μάζευα κόμπους..έδενα σφιχτά..θαρρώντας πως αργότερα θα τους μετράω για φίλους..όμορφο καθώς ζωγραφιζόταν το συναίσθημα.. ωραία λέξη και το νόημα..εκείνο της φιλίας..Διάβαζα ..διάβαζα περγαμηνές.. που την επεριγράφανε..λες και ήταν συνταγή μαγειρικής για να την εκετελέσεις...Παιδί μικρό και ανυποψίαστο ...πάντα επενδύεις με ψυχή και καταθέτεις  δίχως τσιγγουνιές..τα ''μέσα'' της ψυχής σου..Τα μονοπάτια περπατάς..ανάμεσα σε κάμπους με τα ''άγουρα'' ακόμα στάχυα της ζωής και τα περιδιαβαίνεις..και λες θα ωριμάσουνε..σίγουρα..δε μπορεί..είναι όμορφα τα ώριμα ..τα κίτρινα τα  στάχυα..Πιστεύεις.. είσαι σίγουρος σαν είσαι νιος..πως  είν' γεμάτα με καρπούς ..όλα εκείνα που χρυσίζουνε τα ''στάχυα'' στο λιβάδι...

Οι παιδικοί μας φίλοι μας μαθαίνουνε ..ολόκληρο από νωρίς είν' το σενάριο της φιλίας απλωμένο..αθώες ακόμα οι ψυχές και ανυποψίαστες.. παίζουνε γνήσια..σαν βραβευμένοι ηθοποιοί το ρόλο της φιλίας τέλεια..που φτάνει στο αποκορύφωμα της έννοιας αυτής..Κι ύστερα ..έρχεται ο ήλιος ο καυτός..λες κι είναι Ιούνιος μήνας θεριστής..λες κι είναι Καλοκαίρι..κι εσύ κινάς για τους καρπούς..δρεπάνι παίρνεις παραμάσκαλα..τα ''στάχυα'' να θερίσεις..Μπαίνεις κεφάτος στο λιβάδι και ορθός..μα εκεί στα πόδια σου ζιζάνια σε τυλίγουν..ξεφυτρώνουν...

Μένει σε σένα τώρα όλη η δουλειά..τα στάχυα απ' τα ζιζάνια να χωρίσεις..Γιατί αν τ' αλέσεις όλα αυτά μαζί..σκάρτο το αλεύρι του ψωμιού σου θα ζυμώσεις...Κάθε άνθρωπος κι ένα άρωμα..κάθε γυναίκα εκεί με το δικό της..Το θηλυκό της άρωμα που κουβαλά απ' τη γέννα της..το μητρικό κατόπι..μα εκείνο το ξεχωριστό το φιλικό το άρωμα..το αγοράζει πανάκριβα και κοπιάζοντας.. κοπιάζοντας για τη διαλογή..ανάμεσα σε χίλια αρώματα..''στων ονείρων τα παζάρια''  της ζωής..
Λίγοι λοιπόν οι φίλοι μας ..οι δικοί μας άνθρωποι.. αυτοί οι σπουδαίοι και μοναδικοί..που δεν διστάζεις την ψυχή  να  απογυμνώσεις.. ''στάχυα μεστά- χρυσίζοντα''..οι φίλοι της καρδιάς μας παραμένουν....

Κείμενο - Σοφία Θεοδσιάδη
..............................................................................................................

22 Μαρτίου 2017

Δύσκολο μάθημα η ανάγνωση....- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Δύσκολο μάθημα η ανάγνωση..μα δυσκολότερο η κατανόηση και άπιαστο πολύ συχνά εκείνο της γραφής..Μάταιος κόπος καταντά .. αν βγαίνοντας ''σεργιάνι'' στις σελίδες ..στις περγαμηνές..πρωί -πρωί αποφάσισε κανείς..να αποστηθίσει τίτλους βιαστικά..τροφή να χει για συζήτηση μες στου γραφείου το δεκατατιανό..για να 'χαμε να λέγαμε θαρρείς..Δύσκολο μάθημα η παιδαγωγική..μα δυσκολότερο η παιδεία..Τι κι αν χαλάσανε..χαλάσαμε ''λαρύγγια'' ένα σωρό..τι κι αν εμάθαμε εις τα μικρά παιδιά...πως να διαβάζουνε ένα γραπτό..πως να τη ''γεύονται''..να γίνεται ένα με τη σκέψη τους εκείνη η σελίδα..

 Ώρες πολλές εμελετήσαμε τις θεωρίες του εξαίσιου του γερμανού παιδαγωγού..του Κερσενστάινερ (G. Kerschensteiner)..αργότερα και του σπουδαίου του Δελμούζου..που ενθουσιασμένος επάνω στις αρχές αυτές ''επάτησε'' και εδημιούργησε το σχολείο εργασίας..και όχι του παθητικού του επηρεασμού..που μέχρι τότε εφαρμοζόταν.. Αναρωτήθηκα πολλές φορές..τι φταίει και οι άνθρωποι από μικρά ακόμα που είναι παιδιά..έχουν στο DNA τους εκείνη τη βιασύνη...Άλλα τους λέει το μελάνι των σοφότερων και άλλα αυτοί καταλαβαίνουν..Μα θα μου πεις είναι και θέμα νοημοσύνης αρκετές φορές..είναι και θέμα ενδιαφέροντος..είναι και θέμα προσοχής..είναι και θέμα εμπάθειας απέναντι σε γεγονότα..καταστάσεις και εποχές περίεργες..που την νηφαλιότητα και την ηρεμία κλέβουν..είναι και θέμα δάσκαλου.. πόσο πολύ το θέλησε ο ίδιος τον σωστό τον τρόπο να ''φυτέψει''στα κεφάλια..

Άδικο είναι σίγουρα για όσους δεν εμπέδωσαν ποτέ.. ανάγνωση ..εμβάθυνση..γραφή και τι σημαίνει..Είναι τώρα η εποχή της εύκολης τροφής..του φαστφουντάδικου η εποχή..από το ''βρώμικο''όπως λέγεται η τροφή ..που ρίχνουμε κάπου εκεί μες στα μεσάνυχτα εις το στομάχι μας..έως και της τροφής του νου..Εσύ μιλάς για ποίηση αληθινή..της Φύσης ποίηση αληθινή..κι αυτοί μιλούν για τα δυσνόητα..τα ακαταλαβίστικα..και τα ασυνάρτητα στιχάκια..

Εσύ μιλάς για ποίηση βαθιά και υψηλή..που στα λιβάδια και τα απάτητα τα δάση του μυαλού σε οδηγούν..στα μονοπάτια που χαράξαν με τη στάση τους ζωής..και με την έμπνευσή τους ..οι μεγάλοι μας ο Ρίτσος κι ο Σεφέρης..και ο Καρυωτάκης και ο Καβάφης ο λατρεμένος μου..που μέσα από τη Φιλοσοφική του ποίηση..μας έστειλε αχτίνες φωτεινές να μας φωτίζουν...κι αυτοί μιλούν για χαλασμένες πόρτες και παράθυρα.. για σκύλους που τους λέγανε Ερμόλαους..σε μια ποίηση που τις ψυχές..μα και το νου μπερδεύει..Χάνεται το ταξίδι αυτό το ''μαγικό'' της ποίησης.. που βγαίνει από τον κόσμο μας το μίζερο..και σε κόσμους υψηλούς και ιδανικούς μας ταξιδεύει...

Μια απογοήτευση απλώνεται παντού..για το επίπεδο που απόρροια της κρίσης και των ημερών μου μοιάζει..ή η κρίση είναι θύμα κι αυτή κι απόρροια της φτήνειας του μυαλού ? Πάψανε οι ανθρώποι να διαβάζουν και να σκέφτονται καιρό .. με σοβαρότητα ανάγνωση και εμβάθυνση να κάνουν...Σελίδες άπειρες βιβλία Παιδαγωγικής μας το διδάξανε από χρόνια και σήμερα μας το υπενθυμίζουνε.. αξίας άνθρωπος να γίνεσαι μας λέν' κι όχι τα πρωτοσέλιδα να ψάχνεις και την επιφάνεια..γιατί συχνά στην επιφάνεια και οι φελλοί επιπλέουν.. Σε τέτοιους δίσεχτους καιρούς..κλείνουνε ''τρύπες'' και οι φελλοί..θα μου απαντήσεις...
Δύσκολο μάθημα η σωστή ανάγνωση..δύσκολο μάθημα η γραφή !

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

21 Μαρτίου 2017

δεν ψάχνω...... - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Ζωγράφος: Arthur Hughes - Μουσείο Τέχνης του Οντάριο.

Δεν ψάχνω για στιχάκια που προσπάθησες..σε τάξη και ομοιοκαταληξία να τα βάλεις..δεν ψάχνω λέξεις που δεν κατανόησες..λέξεις της ποίησης δεν ψάχνω..που δεν ξέρεις τι σημαίνουν... Αερικό να γίνεσαι στου νου τις εκδρομές.. ιχνηλατώντας μες στα μονοπάτια τους των εμπνευσμένων και των ποιητών...να χάνεσαι στα λόγια και στις σκέψεις που αρώματα σκορπούν...Να ''κρύβεσαι'' στα δάση τους..που στης ομίχλης των καιρών .. αφήνουνε τις ηλιαχτίδες τους σε χαραμάδες να περνούν..Αλαλαγμούς...συντεχνίες..κλίκες και αδύναμων στην ''ίντριγκα'' να αντισταθούν..κοντόφθαλμα τα βλέμματα δεν ψάχνω..

Δεν είναι ποίηση ετούτο το ανάκατο..τα ατάκτως ερριμμένα του μυαλού..δεν είναι ποίηση η σκέψη η ασυγκρότητη..που θέση στην ψυχή μου δεν κατέχει..Το βλέμμα ρίξε γύρω..κοίταξε..σήμερα είναι η φύση μόνη της μια πέννα δυνατή..ζωγράφισε μονάχη της το μωβ της πασχαλιάς..Δεν ψάχνω πέρα από το μωβ της που απλώθηκε τριγύρω μου..με σκέπασε η κολώνια της η ακριβή..  εμπήκε δίπλα..μες στη φλέβα μου που ''ράντισα'' ..εισχώρησε ενδοφλέβια θαρρείς..ετούτο το πρωί ..

Το αεράκι το εαρινό που φύσηξε..τρύπωσε βίαια απ' το παλιό μου το παράθυρο..εγέμισε κι εσκόρπισε την ευωδιά εντός μου...Τι να τα κάνω εγώ τα λόγια σου τα περισσά..εσύ εθέλησες κυρά μου να χριστείς ποιήτρια με τις λειψές τις λέξεις σου..μα η Φύση..ήρθε απέναντί σου και εστάθηκε από βραδίς.. εκράταγε και έγραφε την ποίηση..με την ακριβή την πέννα της..και το ακριβό της το μελάνι...Επέρασε τους ''φράχτες'' της η πασχαλιά..φέρνοντας ''δώρο'' μια επιθυμητή Ανάσταση..που όλο και σιμώνει..Δεν ψάχνω λέξεις άναρθρες που θέλησαν αυτόβουλα ποίηση για να μοιάζουν..Κλείνω στο μπουκαλάκι το μικρό και το ακριβό..της ποίησης το ''άρωμα''..με το άρωμα της πασχαλιάς ..σε μένανε που μοιάζει..............

 Ο λυρισμός στο κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

19 Μαρτίου 2017

Ο έρωτας............






Ο έρωτας είναι γνώση. Ο έρωτας είναι ευγένεια και αρχοντιά.
Είναι το μειδίαμα της σπατάλης ενός φρόνιμου άσωτου, πως η φύση ορίζει το αρσενικό να γίνεται ατέλειωτη προσφορά και θεία στέρηση για το θηλυκό.

Το θηλυκό να κυνηγάει τις τύψεις του. Στον έρωτα όλα γίνονται για το θηλυκό. Η μάχη και η σφαγή του έρωτα έχει το νόημα να πεθάνεις το θηλυκό, και να το αναστήσεις μέσα στα λαμπρά ερείπια των ημερών σου. Πάντα σου μελαγχολικός και ακατάδεχτος.

Στη σωστή ερωτική ομιλία, το θηλυκό δίνει το ύφος της σάρκας και το αρσενικό τη σύνεση της δύναμης. Μιλώ για τα καράτια κοντά στα εικοσιτέσσερα. Για στήσιμο πολύ μεταξωτό. Και το μετάξι μόνο ζωικό παρακαλώ.


 " ΕΡΩΤΑΣ " Του Δημήτρη Λιαντίνη
Απόσπασμα από το "ΓΚΕΜΜΑ"
.........................................................................................................................


Όταν η μουσική απογειώνει τους επίγειους έρωτες !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!




Dalida Nostalgie

..............................................................................................................

  
Πάντα και ποτέ
Μια είναι η αιτία που κάνει το θάνατο την πικρότερη πίκρα μας .Είναι η γνώση πως το ασώματο ταξίδι μας δεν έχει πηγαιμό. Αλλά ούτε και γυρισμό. Με το θάνατο για στερνή φορά και πρώτη ο άνθρωπος περνά στην πατρίδα του πάντα και του πότε.
Το τι θα σε καλωσορίσει εκεί που θα πας είναι ιδέα μηδενική, μπροστά στην άπειρη ιδέα του τι αποχαιρετάς εδώ που φεύγεις. Στο αναποδογύρισμα αυτού του διαλεκτικού σχήματος οι θρησκείες στηρίξανε την πανουργία της κυριαρχίας τους. - See more at: http://www.ekriti.gr/%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B7/%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AE%CE%B8%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%BF%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%8D%CE%BF%CF%85%CE%BD#sthash.Lf1bEX90.dpuf
Δημήτρης Λιαντίνης: Υπερτιμημένος, μυστήριος ή απλά ασυνήθιστος?
Όσοι είχαν τη χαρά να τον ακούσουν σε αμφιθέατρο ξέρουν ότι είχε την τέχνη του καλού μύστη, που μιλά και η φωνή του σε ταξιδεύει. Επίσης (παρά τα θρυλούμενα) έμοιαζε πέρα για πέρα ... ανθρώπινος και πειστικός.
Η Γκέμμα του, το πιο πολυσυζητημένο του βιβλίο, έχει μερικά αποσπάσματα που ίσως τον εξηγούν περισσότερο και τον παρεξηγούν λιγότερο. Τα παραθέτουμε αυτούσια:

Πάντα και ποτέ
Μια είναι η αιτία που κάνει το θάνατο την πικρότερη πίκρα μας .Είναι η γνώση πως το ασώματο ταξίδι μας δεν έχει πηγαιμό. Αλλά ούτε και γυρισμό. Με το θάνατο για στερνή φορά και πρώτη ο άνθρωπος περνά στην πατρίδα του πάντα και του πότε.
Το τι θα σε καλωσορίσει εκεί που θα πας είναι ιδέα μηδενική, μπροστά στην άπειρη ιδέα του τι αποχαιρετάς εδώ που φεύγεις. Στο αναποδογύρισμα αυτού του διαλεκτικού σχήματος οι θρησκείες στηρίξανε την πανουργία της κυριαρχίας τους.
Το αιώνιο κυνηγητό!
Το για πάντα! Και το ποτέ πια! Είναι δυο φράσεις που το εκτόπισμά τους έχει τιμή απόλυτη και προορίστηκαν να τις μεταχειρίζεται ο άνθρωπος μόνο για το οριστικό γεγονός του θανάτου.
Αυτόν τον πανικό φόβο μπροστά στο θάνατο είναι που δεν άντεξε ο άνθρωπος. Δε βρήκε τη βούληση να τον νικήσει. Να τον παραδεχτεί, να τον αναγνωρίσει. Να υποταχθεί ευγενικά και περήφανα στο αδυσώπητο φυσικό κα στο αδυσώπητο δίκιο του.
Ελύγισε.
Και ελύγισε επάνω ακριβώς στο σημείο της τροπής. Έτσι το τρόπαιο το επήρε ο θάνατος. Έβαλε πια τον άνθρωπο μπροστά και τον κυνηγά προτροπάδην. Και τούτος ο βερέμης τρέχει να του ξεφύγει. Αλλόφρονας, τυφλός, ανεμοπόδαρος. Σπεύδει, με τα φυσικά του σημάδια χαμένα, να κρυφτεί στα καταφύγια.
Και τα καταφύγια του είναι τα σπήλαια και οι κατάγειες οικήσεις. Είναι οι οπές και τα πέτρινα ρήγματα, οι βαραθρωμοί και οι καταβυθίσεις στα υπόγεια του συναισθήματος και της εμπύρετης φαντασίας του.
Όλοι ετούτοι είναι τόποι κρυμμένοι στο ζόφο της ύπαρξης, χιλιάδες λεύγες βαθιά και μακριά από τη φωτερή τροπόσφαιρα της λογικής μας. Για να μην ακούμε τον κεραυνό του Άβελ. Εκείνο το εκκωφαντικό ποτέ πια!
Μύθοι και απάτες
Οι μύθοι για τη μεταθανάτια ζωή είναι το ύπατο ψέμα του ανθρώπου από την άποψη του απόλυτου και του καθολικού.....Εκείνος από τους ιδρυτές θρησκειών που θα άντεχε να στηρίξει τη θεϊκή ιδέα του σε οποιοδήποτε άλλο έξω από αυτό το αρχιμήδειο σημείο, το μοναδικό οπαδό που θα αποχτούσε θα τον έβρισκε στον εαυτό του…
- See more at: http://www.ekriti.gr/%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B7/%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AE%CE%B8%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%BF%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%8D%CE%BF%CF%85%CE%BD#sthash.Lf1bEX90.dpuf
Δημήτρης Λιαντίνης: Υπερτιμημένος, μυστήριος ή απλά ασυνήθιστος?
Όσοι είχαν τη χαρά να τον ακούσουν σε αμφιθέατρο ξέρουν ότι είχε την τέχνη του καλού μύστη, που μιλά και η φωνή του σε ταξιδεύει. Επίσης (παρά τα θρυλούμενα) έμοιαζε πέρα για πέρα ... ανθρώπινος και πειστικός.
Η Γκέμμα του, το πιο πολυσυζητημένο του βιβλίο, έχει μερικά αποσπάσματα που ίσως τον εξηγούν περισσότερο και τον παρεξηγούν λιγότερο. Τα παραθέτουμε αυτούσια:

Πάντα και ποτέ
Μια είναι η αιτία που κάνει το θάνατο την πικρότερη πίκρα μας .Είναι η γνώση πως το ασώματο ταξίδι μας δεν έχει πηγαιμό. Αλλά ούτε και γυρισμό. Με το θάνατο για στερνή φορά και πρώτη ο άνθρωπος περνά στην πατρίδα του πάντα και του πότε.
Το τι θα σε καλωσορίσει εκεί που θα πας είναι ιδέα μηδενική, μπροστά στην άπειρη ιδέα του τι αποχαιρετάς εδώ που φεύγεις. Στο αναποδογύρισμα αυτού του διαλεκτικού σχήματος οι θρησκείες στηρίξανε την πανουργία της κυριαρχίας τους.
Το αιώνιο κυνηγητό!
Το για πάντα! Και το ποτέ πια! Είναι δυο φράσεις που το εκτόπισμά τους έχει τιμή απόλυτη και προορίστηκαν να τις μεταχειρίζεται ο άνθρωπος μόνο για το οριστικό γεγονός του θανάτου.
Αυτόν τον πανικό φόβο μπροστά στο θάνατο είναι που δεν άντεξε ο άνθρωπος. Δε βρήκε τη βούληση να τον νικήσει. Να τον παραδεχτεί, να τον αναγνωρίσει. Να υποταχθεί ευγενικά και περήφανα στο αδυσώπητο φυσικό κα στο αδυσώπητο δίκιο του.
Ελύγισε.
Και ελύγισε επάνω ακριβώς στο σημείο της τροπής. Έτσι το τρόπαιο το επήρε ο θάνατος. Έβαλε πια τον άνθρωπο μπροστά και τον κυνηγά προτροπάδην. Και τούτος ο βερέμης τρέχει να του ξεφύγει. Αλλόφρονας, τυφλός, ανεμοπόδαρος. Σπεύδει, με τα φυσικά του σημάδια χαμένα, να κρυφτεί στα καταφύγια.
Και τα καταφύγια του είναι τα σπήλαια και οι κατάγειες οικήσεις. Είναι οι οπές και τα πέτρινα ρήγματα, οι βαραθρωμοί και οι καταβυθίσεις στα υπόγεια του συναισθήματος και της εμπύρετης φαντασίας του.
Όλοι ετούτοι είναι τόποι κρυμμένοι στο ζόφο της ύπαρξης, χιλιάδες λεύγες βαθιά και μακριά από τη φωτερή τροπόσφαιρα της λογικής μας. Για να μην ακούμε τον κεραυνό του Άβελ. Εκείνο το εκκωφαντικό ποτέ πια!
Μύθοι και απάτες
Οι μύθοι για τη μεταθανάτια ζωή είναι το ύπατο ψέμα του ανθρώπου από την άποψη του απόλυτου και του καθολικού.....Εκείνος από τους ιδρυτές θρησκειών που θα άντεχε να στηρίξει τη θεϊκή ιδέα του σε οποιοδήποτε άλλο έξω από αυτό το αρχιμήδειο σημείο, το μοναδικό οπαδό που θα αποχτούσε θα τον έβρισκε στον εαυτό του…
- See more at: http://www.ekriti.gr/%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B7/%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AE%CE%B8%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%BF%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%8D%CE%BF%CF%85%CE%BD#sthash.Lf1bEX90.dpuf
Δημήτρης Λιαντίνης: Υπερτιμημένος, μυστήριος ή απλά ασυνήθιστος?
Όσοι είχαν τη χαρά να τον ακούσουν σε αμφιθέατρο ξέρουν ότι είχε την τέχνη του καλού μύστη, που μιλά και η φωνή του σε ταξιδεύει. Επίσης (παρά τα θρυλούμενα) έμοιαζε πέρα για πέρα ... ανθρώπινος και πειστικός.
Η Γκέμμα του, το πιο πολυσυζητημένο του βιβλίο, έχει μερικά αποσπάσματα που ίσως τον εξηγούν περισσότερο και τον παρεξηγούν λιγότερο. Τα παραθέτουμε αυτούσια:

Πάντα και ποτέ
Μια είναι η αιτία που κάνει το θάνατο την πικρότερη πίκρα μας .Είναι η γνώση πως το ασώματο ταξίδι μας δεν έχει πηγαιμό. Αλλά ούτε και γυρισμό. Με το θάνατο για στερνή φορά και πρώτη ο άνθρωπος περνά στην πατρίδα του πάντα και του πότε.
Το τι θα σε καλωσορίσει εκεί που θα πας είναι ιδέα μηδενική, μπροστά στην άπειρη ιδέα του τι αποχαιρετάς εδώ που φεύγεις. Στο αναποδογύρισμα αυτού του διαλεκτικού σχήματος οι θρησκείες στηρίξανε την πανουργία της κυριαρχίας τους.
Το αιώνιο κυνηγητό!
Το για πάντα! Και το ποτέ πια! Είναι δυο φράσεις που το εκτόπισμά τους έχει τιμή απόλυτη και προορίστηκαν να τις μεταχειρίζεται ο άνθρωπος μόνο για το οριστικό γεγονός του θανάτου.
Αυτόν τον πανικό φόβο μπροστά στο θάνατο είναι που δεν άντεξε ο άνθρωπος. Δε βρήκε τη βούληση να τον νικήσει. Να τον παραδεχτεί, να τον αναγνωρίσει. Να υποταχθεί ευγενικά και περήφανα στο αδυσώπητο φυσικό κα στο αδυσώπητο δίκιο του.
Ελύγισε.
Και ελύγισε επάνω ακριβώς στο σημείο της τροπής. Έτσι το τρόπαιο το επήρε ο θάνατος. Έβαλε πια τον άνθρωπο μπροστά και τον κυνηγά προτροπάδην. Και τούτος ο βερέμης τρέχει να του ξεφύγει. Αλλόφρονας, τυφλός, ανεμοπόδαρος. Σπεύδει, με τα φυσικά του σημάδια χαμένα, να κρυφτεί στα καταφύγια.
Και τα καταφύγια του είναι τα σπήλαια και οι κατάγειες οικήσεις. Είναι οι οπές και τα πέτρινα ρήγματα, οι βαραθρωμοί και οι καταβυθίσεις στα υπόγεια του συναισθήματος και της εμπύρετης φαντασίας του.
Όλοι ετούτοι είναι τόποι κρυμμένοι στο ζόφο της ύπαρξης, χιλιάδες λεύγες βαθιά και μακριά από τη φωτερή τροπόσφαιρα της λογικής μας. Για να μην ακούμε τον κεραυνό του Άβελ. Εκείνο το εκκωφαντικό ποτέ πια!
Μύθοι και απάτες
Οι μύθοι για τη μεταθανάτια ζωή είναι το ύπατο ψέμα του ανθρώπου από την άποψη του απόλυτου και του καθολικού.....Εκείνος από τους ιδρυτές θρησκειών που θα άντεχε να στηρίξει τη θεϊκή ιδέα του σε οποιοδήποτε άλλο έξω από αυτό το αρχιμήδειο σημείο, το μοναδικό οπαδό που θα αποχτούσε θα τον έβρισκε στον εαυτό του…
- See more at: http://www.ekriti.gr/%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B7/%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AE%CE%B8%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%BF%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%8D%CE%BF%CF%85%CE%BD#sthash.Lf1bEX90.dpuf

18 Μαρτίου 2017

και η αρμονία ειναι το κλειδί της ομορφιάς........








"Στην πραγματικότητα η καρδιά είναι ένα πολύ ιδιαίτερο
και ευαίσθητο όργανο. Για πολλούς λόγους. Λειτουργεί
συνδυάζοντας πολλά συστήματα του οργανισμού, τα
οποία φαίνονται με την πρώτη ματιά ότι είναι αυτόνομα,
αλλά, όταν συντονίζονται για χάρη της καρδιάς, δημιουργείται
μια θαυμαστή αρμονία που ορίζει τη ζωή. Αυτό είναι το
μυστικό της καρδιάς - η αρμονία. Και η αρμονία είναι το
κλειδί της ομορφιάς. Γι αυτό ίσως η καρδιά συμβολίζει
τόσα πράγματα στον πολιτισμό μας".


Σερ Μαγντί Γιακούμπ, ο διάσημος καρδιοχειρουργός!
..............................................................................................................

15 Μαρτίου 2017

συλλογικής ευθύνης είν' καιρός..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ποιός τάχα είναι αυτός που θα τολμήσει να ξεστομίσει και να πει..πως τούτη τη δύσκολη στιγμή για την πατρίδα μας..τούτη τη δύσκολη στιγμή της φτώχειας και της ανημπόριας της κοινωνικής της ανυπαρξίας της πρόνοιας για τους πολίτες της..λόγω ελλείψεως πόρων.. δεν είναι τα χειρότερα από τα ''θύματα'' της φτώχειας..τα παιδιά..? ''Κονταρομαχίες'' απερίσκεπτων και ανόητων..εγωισμός στο έπακρον..αδιαφορία στο Ζενίθ των ιθυνόντων..''Φιλοτομαρισμός'' το νέο σύνθημα..κι ο σώζων πλέον εαυτόν σωθήτω..Παγκόσμια σου λέει είναι η κρίση ..μη σκιάζεσαι..να πράξεις πλέον μόνος δε μπορείς.. 

''Σιωπήσανε'' οι αληθινοί οι ποιητές..κρυφτήκαν από φόβο στις κρυψώνες..γέμισε ο κόσμος ''ποιητές'' του ποδαριού.. προφήτες που μοιράζουνε .. που σκόρπισαν τη φτήνεια σα μαστίχα. Χαθήκανε οι σκέψεις οι βαθιές..το μόνο το ζητούμενο η προβολή απομένει..Κι ένας πνευματικός ''αυνανισμός'' καλά κρατεί στης κρίσης τις ημέρες..να καταστρέφει''υποδόρροια''..καθημερινά..τον ιστό της κοινωνίας... Κλίκες και ''συμμορίες'' καταφερτζήδων και ληστών..ληστών ονείρων παιδικών... και καταπατητές ονείρων.. Μοιάζει ορχήστρα με ξεκούρδιστα βιολιά ο κόσμος ένα γύρω.....

Διαβάζω..κλαίω και γελώ..λόγια ακαταλαβίστικα..λόγια με δίχως νόημα..λόγια για κάδους σκουπιδιών..μα όμως λόγια που θα διαβαστούν..και συνειδήσεις θα επηρεάσουν..Η φτώχεια γύρω μας απλώνεται καθημερινά..τα τραγικότερα τα ''θύματα'' είναι από ανέκαθεν και πάντα τα παιδιά..Και όχι βεβαίως όλα τα παιδιά..τα παιδιά ενός άλλου ..κατώτερου Θεού..παιδιά των εργατών..των αγροτών..των κατατρεγμένων και των καταπονημένων..όνειρα που ''κυλιούνται'' κυριολεκτικά..μες στις υγρές εκείνες με τις λάσπες τις αυλές..όνειρα που μουχλιάζουνε σε ανήλιαγα υπόγεια.. Κοπήκανε εκείνα τα ''σκοινιά''..που ανέβαζαν τα όνειρα τα παιδικά ψηλά.. ψηλά..στους ουρανούς τα στέλνανε σαν κούνιες κρεμασμένες να 'τανε από δέντρα..Μέρες.. θυμίζουν μέρες μεταπολεμικές..μέρες ανέχειας..και μέρες ζοφερές.......

Χάθηκαν τα χαμόγελα απ' τα χείλη  των μανάδων τους..χαθήκαν κι απ' τα χείλη των μικρών..Παγκόσμια σου λέει η κρίση πάλι και μη σκιάζεσαι..όλοι μαζί στο βούρκο μέσα θα βρεθούμε..Κι εσύ αγέρωχος μου λες να τραγουδώ..να τραγουδώ ένα σκοπό..ένα σκοπό.. που να σκεπάζει τις κραυγές τις σιωπηρές τους..Μιλάς για αλληλεγγύη όπως εσένα σε βολεύει και την εννοείς..έτσι για να 'χεις ρόλο στη δική σου τη ζωή ..Χάθηκε ..δεν τη διάβασες ίσως ποτές..την ετυμολογία της σπουδαίας τούτης λέξης..

Κάποτε μου λέγαν οι δασκάλοι μου να είμαι χρήσιμη..να λέω τις αλήθειες..να απλώνω χέρι όταν ''μυρίζομαι'' καπνό..όταν τα χέρια μπρος μου απλώνονται σαν ενοχές..που δεν λειτούργησα σωστά.. Κάποτε μου 'λεγαν οι δασκάλοι μου πως ο αγώνας της βοήθειας στον συνάνθρωπο.. είναι ένας αγώνας ευγενικός..Δεν ξέρω τώρα πια μπερδεύομαι πολύ..τι μπόρεσα ..τι κράτησα..τι έδωσα ..αν ήταν αρκετά..σε κείνα τα μικρά παιδιά..που πάτησαν με όνειρα..τη Γη να καταχτήσουν ?

 Κι από την άλλη όμως..έρχονται  οι φωνές οι παιδικές..μες στις αυλές τις σχολικές..γεμίζουνε με ελπίδα την καρδιά μου..Όχι μου λέν' ..όχι με ένα καρβέλι κι αν μας λείπει δεν μπορούν..δεν γίνεται..την ''ήττα'' τους..μαζί μας να μοιραστούνε..Η ζωή.. μου μηνάει το χαμογέλιο των παιδιών..πάντα γεννάει ζωή..και υπερτερεί είναι ανώτερη εκείνη του θανάτου..Οι ''στείρες'' σκέψεις..οι αποφάσεις και τα ''στείρα'' τα μυαλά..ποτέ δεν μπόρεσαν..έστω κι αν το πετύχανε προσωρινά μονάχα.. πορείες να ανακόψουν..Θα το ξαναδέσει το ''σχοινί'' της κούνιας των ονείρων τους... το πείσμα μας και το χαμογέλιο τους..θα πιάσουμε και πάλι ''ουρανό''....τον τρόπο άγνωστο..δεν ξέρω ..δεν γνωρίζω..μα ...
Σάμπως θαρρώ πως είν'  καιρός .. συλλογικής ευθύνης..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
............................................................................................................ 

Πίνακας : Pablo Picasso

Με μια στροφή την Ε' από το υπέροχο ποίημα του Σεφέρη : 
<<Πάνω σε μια Χειμωνιάτικη αχτίνα >> 
 σας μιλώ για τα παιδιά..που πάντα οι ''καιροί'' τα χρίζαν ερήμην τους..θύματα μιας απόρροιας ανίκανης των ''κρατούντων'' τα ηνία αυτού του τόπου..Αχ λυπηρό συμπέρασμα..της ιστορίας της φτώχειας..που επαναλαμβάνεται και πάλι και ξανά..
 .....................................................................
Ε΄
Ποιός βουρκωμένος ποταμός μας πήρε;

Μείναμε στο βυθό.

Τρέχει το ρέμα πάνω απ' το κεφάλι μας

λυγίζει τ' άναρθρα καλάμια·


οι φωνές

κάτω απ' την καστανιά γίναν χαλίκια

και τα πετάνε τα παιδιά.

Γιώργος Σεφέρης
.............................................................................................................

12 Μαρτίου 2017

κυνηγώντας το ''ανέφικτο'' του φεγγαριού..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Μέσα στου δειλινού την καταχνιά..και τη θολούρα της βροχής που εβάλθηκε απόψε να  κοπάσει..προγραμματίζεις όπως και παλιά..ορέγεσαι..ονειρεύεσαι  σεργιάνι την ψυχή σου την πηγαίνεις..Παίζεις κρυφτούλι πάντοτε με τις στιγμές..με τις ανάσες που σου δίνονται τα μικρά ετούτα σου διήμερα..μέσα στου χρόνου και της πάλης τα ρολόγια..Στιγμές να καταγράψεις προσπαθείς.. στιγμές που δεν μπορείς αδιάφορα μπροστά τους να σταθείς και να τις προσπεράσεις..Χαράσσονται στου χρόνου τις ρωγμές..ίσως να μην προφέρονται..μα κατοικούνε μέσα μας ..άλλοτε μοιάζουν δαίμονες και άλλοτε αγγέλοι.. 

Kυνηγώντας το ''ανέφικτο'' συχνά του φεγγαριού..περνώντας μέσα από τις στενές τις ατραπούς εκείνων των ολίγων..αυτών που καθορίζουνε εν τέλει ''υπογείως''..και ''ενδόρροια'' την πορεία του όχλου των πολλών..συγκρούσεις εσωτερικές θα συναντάς.. συγκρούσεις άλλοτε συμφερόντων ανυπέρβλητων..και άλλοτε συγκρούοντας .. στην γκάμα των ''τρελλών''..των ανυποψίαστων.. και των βαριά ανίατων και καιροσκόπων της ζωής.. Έρχεται από μακριά μια φωνή.. που είναι δυνατή.. φρένο ακούς να προσπαθεί να  βάλει και στα σχέδια.. όχι..μην  ονειρεύεσαι σου λέει .. είναι δύσκολοι και αλλόκοτοι οι καιροί..λες και εγκυμονούν κατακλυσμούς και φόβους απροσδιόριστους.. και μια φωνή σου κράζει από βαθιά..σου λέει..πλήρωνε..πλήρωνε..έχεις ακόμα ..δεν τελείωσες..χρέη πολλά για να πληρώσεις..σε τούτο το αλωνάκι το όμορφο..που λέγεται ζωή..

Μπερδεύομαι ..και χάνομαι συχνά..στην απεραντοσύνη αυτή ..την ομορφιά..μα και την ασχήμια αυτού του κόσμου..Μα καταλήγω και είμαι σίγουρη..πως όλες οι ''συγκρούσεις'' σου αυτές..έχουνε μέσα τους κρυμμένα δώρα ανεκτίμητα για σένανε..και πολλώς προσοδοφόρα..Έρχονται μέρες και στιγμές και νιώθω σα χαμένη..σαν το κοχύλι πεταμένο που το ξέβρασε η θάλασσα .. που το χτυπούν τα κύματα..πριν σκύψει ένα χέρι μαγικό..να το περισυλλέξει..μένω άπραγη συχνά..με την αντίθεση στο κάδρο μου..''σκληράδα'' και ''ομορφιά''..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
..............................................................................................................

9 Μαρτίου 2017

''αρχόντισσα κυρά μου'' .. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη...


Οι μέρες πάντα η μια την άλλη ακολουθούν..Χειμώνες..Άνοιξες.. Φθινόπωρα και Καλοκαίρια..και οι άνθρωποι καθημερινά ψάχνουνε αφορμές..κάτι να θυμηθούν για να τιμήσουνε και κάτι να γιορτάσουν..να σπάσει η μονοτονία της καθημερινής ζωής..να νιώσουνε χαρούμενοι και ευχαριστημένοι..Και τώρα που εδιάβηκε η μέρα ετούτη η Παγκόσμια του γιορτασμού της ''γυναικός''..που πολλάκις εκτροχιάστηκε από πολλές..από τις ίδιες τις γυναίκες..που ξέχασαν το νόημα και την αξία της ''Αρχόντισσας'' και τι θα πει αληθινή γυναίκα..ας πούμε δυο λόγια μοναχά..για τις πραγματικές ''αρχόντισσες''..έτσι απλά και ήσυχα..να ξέρουμε τι λέμε.. 

Αρχόντισσα λοιπόν στα λεξικά..σημαίνει να σαι από ''υψηλή'' καταγωγή..''γαλαζοαίματη'' λέει να σε λένε..Ήμαρτον κύριε ..έλεος πια..αν ξέρετε εσείς γαλάζιο αίμα μες στις φλέβες του άνθρωπου να τρέχει..Εγώ μονάχα κόκκινο ξέρω να ρέει μες στις φλέβες των γνωστών..και όσους συναναστράφηκα ανθρώπους..ίσως να ήμουν χαμηλής καταγωγής ..και ίσως δεν έτυχε με ''αρχοντόπουλα'' να παίξω εγώ και για να δω..αν καθώς έπεφταν και γδέρνονταν..έτρεχε απ' τα γόνατά τους τα μικρά..κάποιο ''γαλάζιο'' αίμα..

Σε άλλους πάλι κύκλους που εγνώρισα..''αρχόντισσα'' εσήμαινε..κυρία - κυρίου να 'σαι πλούσιου..που στα σαλόνια  σαν την κέρινη την κούκλα μπαινοβγαίνει..Τώρα ας έρθουμε κι εδώ στο διαδίκτυο ..αξίζει η αναφορά θαρρώ..σε κάποιες εικόνες..τραγελαφικές..που οι αρχόντισσες να μοιάζουνε ..σαν ''κάδρα'' στολισμένες...Ας μιλήσουμε απόψε λίγο σοβαρά..για τις αληθινές αρχόντισσες.. .εκείνες τις κυράδες.. που αφιέρωσαν ολάκερη ζωή σε ένα σκοπό..στην έρευνα ..στην προσφορά..που ολονυχτίς και ολημερίς ..εδήλωναν επάγγελμα..παντός καιρού.. κι εκείνες που εδήλωναν ..μανάδες ..σύζυγοι.. αδελφές.. παραδουλεύτρες ακούραστες και σιωπηρές..αγρότισσες χιλιοβασανισμένες..Όλα να περνούν από τα χέρια τους τα άξια..μαγείρισες..φουρνάρισες.. και κηπουροί..και τα βράδια ..μετά τον κάματο..σύζυγοι.. και ερωμένες..

Έτσι το 'χα μέσα μου κρατημένο αυτό..φόρος τιμής για τη μανούλα μου..που αγρότισσα και κόρη λυγερή..τρία κορίτσια εμεγάλωσε..τα μόρφωσε ..κι ας ήτανε μονάχα αυτή και του Δημοτικού..στους αγώνες μες στους συνεταιρισμούς η πρώτη και η καλύτερη να μοιάζει..Αυτή ..η σπουδαία γυναίκα μου έμαθε..''αρχόντισσα '' τι πάει να πει..και τίτλος και απονομής ''αρχόντισσας''..σε τέτοιες γυναίκες πρέπει....

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
..............................................................................................................

8 Μαρτίου 2017

<< Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά >>...

Το παρασκήνιο στο ποίημα του Γεωργίου Δροσίνη για την 
<< Ανθισμένη αμυγδαλιά >>, αφορά μια χαριτωμένη μούσα..
Ήταν η εξαδέλφη του Δροσίνα Δροσίνη.Η ιστορία έχει ως εξής : η Δροσίνα ήταν 16 ετών και φοιτούσε στο Αρσάκειο όταν ο ξάδελφός της επισκέφτηκε την οικογένειά της στα Πατήσια..Ο Δροσίνης μόλις είχε γυρίσει από τη Γερμανία που σπούδαζε Ιστορία της Τέχνης..Νέος..όμορφος..καλλιεργημένος..ήταν τέλειος ''δάνδης'' της εποχής..Η Δροσίνα όμορφη..γλυκειά και πολύ φρέσκια..Ένα πρωί ο Δροσίνης άνοιξε το παράθυρο να μπει φως και είδε τη νεαρή ξαδέρφη του στον κήπο..να κάθεται κάτω από ένα ανθισμένο δέντρο..

Σύμφωνα με το ποίημα το δέντρο ήταν αμυγδαλιά..άλλοι λένε πως ήταν νεραντζιά..Η κοπέλλα κούνησε το ανθισμένο δέντρο και τα άνθη την έλουσαν..Η σκηνή τον ενθουσίασε και ο νεαρός ποιητής έγραψε το θρυλικό ποίημα..Η ''ανθισμένη αμυγδαλιά'' δημοσιεύτηκε το 1882 στο περιοδικό << Ραμπαγιάς>>.

Η ανθισμένη αμυγδαλιά μελοποιήθηκε από τον Γεώργιο Κωστή..έναν ράπτη από το Άργος κατά τη διάρκεια της επιστράτευσης του 1885..τότε που οι Βουλγαρία είχε καταλάβει την Ανατολική Ρωμυλία και ξέσπασαν αναταραχές στα Βαλκάνια..Το τραγούδι έγινε το τραγούδι του πολέμου καθώς διαδόθηκε σε όλο το στράτευμα και οι στρατιώτες σιγοτραγουδούσαν για τα άνθια που έλουσαν τα μαλλιά και την πλάτη μιας κοπέλλας..Αργότερα από τους στρατιώτες έφτασε και στον υπόλοιπο κόσμο και μέχρι και σήμερα σιγοτραγουδιέται σαν καντάδα..

Βεβαίως η Δροσίνα παντρεύτηκε τον δικηγόρο Μελετόπουλο και πέθανε στη δεκαετία του 60 σε βαθύ γήρας και τελικά έγινε 
<< γρια με άσπρα μαλλιά >> σε ηλικία 101 χρονών...

Πηγή : Μηχανή του χρόνου.
.............................................................................................................


 Με την υπέροχη Αλίκη Καγιαλόγλου..μια μελωδική.. ρομαντική καληνύχτα σε όλους σας !!!


Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά - Αλίκη Καγιαλόγλου 

...............................................................................................................

7 Μαρτίου 2017

έλα εδώ ''γυναίκα'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Γεννήθηκα γυναίκα..που πάει να πει..πως είμαι γένους θηλυκού ..και μου 'φεραν στης γέννας μου την ώρα οι ''μοίρες'' οι καλές.. ένα ''πουγγί'' μεταξωτό.. γεμάτο ραβασάκια..σημειώματα με ρόλους ..που με ορίσανε να γίνω ένα- ένα.. να γίνω με   ''ορμήνευαν'' τα σημειώματα που μου ''χαρίστηκαν''..να γίνω όμορφη κόρη στην αρχή..γλυκειά ερωμένη και σύντροφος   σπουδαία αν μπορώ..και απ' όλα και το κυριότερο να γίνω μία άξια..μία σπουδαία μάνα..Φοβήθηκα στο ομολογώ..σαν άρχισα τα ''ραβασάκια'' που μου χάρισαν ετούτες οι νεράϊδες..σαν τα άνοιγα ένα - ένα και με τη σειρά..και τι.. λέω μέσα μου άραγε από αυτά..θα καταφέρω να προλάβω..? 

Απόψε εδώ καθώς αναλογίζομαι..και κάνω βήματα πίσω  βήματα πολλά ..και περπατώ χιλιόμετρα απ' της γέννας μου την ώρα.. απόψε ετούτη η απέραντη ..η απόλυτη  απουσία και σιωπή σου..φέρνει στα χείλη μου συχνά..μια φράση που στην ομολόγησα ..στην είπα..σαν εβρισκόσουνα στο φως της γης..κι εδώ επάνω κατοικούσες..Πόσο πολύ σ' αγάπησα..στο είπα..και στο ξαναλέω να το ''ακούσεις''...ένα κανάτι όμως εσύ αγάπη.. μου τη χάρισες.. και ήταν δροσερό νερό..να πιω να δροσιστώ..Είχε μεγάλους ''καύσωνες'' η ζωή..και πέρνανε φωτιά συχνά και οι θυμωνιές και τα χορτάρια.. Ζωντάνεψες τα γυναικεία κρυφά τα φίλτρα μου τα θηλυκά..κι έτσι ένιωσα αληθινή γυναίκα .. Υπάρχουν πάντα μέσα μας αυτά..μα πάντα ένα χέρι ''μαγικό αρσενικό''..πάντα   επιβάλλεται για να τα ανασύρει..Είναι της φύσης το διάταγμα αυτό..και να το αρνηθεί κανένας δεν κατάφερε και ούτε ποτέ του θα το καταφέρει να αντιστρέψει... 

Η αρμονία είναι το ζητούμενο..αιώνες τώρα από φτιαξιάς ετούτου εδώ του κόσμου..όχι δεν υπάρχουνε φύλα ανώτερα και άλλα ακόμα πλέον χαμηλά.Η αγραμματοσύνη ..η παιδεία η λειψή τους οδηγεί τους άνθρωπους..τους άντρες ίσως μερικούς.. εκεί αλλού..μακριά..μα και κοντά εδώ σιμά..που μας προτάσσουν τα ''ποντίκια'' των χεριών και τη μυική τη δύναμη..σαν να 'ναι δύναμη ετούτη εξουσίας...Με αποκαλούσες λίγα χρόνια  πριν με αποχωριστείς.. έλα εδώ  ''γυναίκα''..Τι όμορφος τίτλος τιμής ξεχωριστός.. η λέξη αυτή ''γυναίκα''.. για κάθε μια γυναίκα.. Τι θαρρείς πως θέλει ένας άνθρωπος..το βράδυ που κουρνιάζει στο κρεββάτι του..να ηχεί στο μαξιλάρι του..η λέξη αυτή.. της καταξίωσης και της παραδοχής..και της ισότητας..''γυναίκα''.. Δεν ήμουν πλέον μοναχά..η ερωμένη ..η αγαπημένη σου..η σύντροφός σου στη ζωή..μα μου εχάρισες απλόχερα.. την έννοια την πολύτιμη για μένανε αυτή....

Ναι .. τολμάω να το πω πως ''ψήλωνα'' πολύ..που εκατείχα στο δικό σου νου ..την έννοια γυναίκα..Δεν ήτανε συναίσθημα αυτό κατάχτησης..αυταρχισμού και κτητικότητας προσφώνηση..ήτανε η επικράτηση ψυχής..το δόσιμο που βρήκε θέση και ''βασίλειο'' βαθιά μες στην καρδιά σου..Το δόσιμο..η συνύπαρξη..σε μια μονάχα λέξη σου δοσμένο.. Επερπατήσαμε μαζί μια μεγάλη διαδρομή..τόσων πολλών αλήθεια χρόνων..Κι εσύ ..μέσα στη διαδρομή  αυτή .. καθώς βαδίζαμε..κι ας ήταν η ζωή σου πλούσια ..κι από γυναίκες πλούσια..εδιάλεξες στο λεξικό του νου..του νου πια του δικού σου..σαν να 'ναι ένα λεξικό γραμματικής..και να ερμηνεύεις δίπλα στο δικό μου όνομα..την έννοια και το νόημα γυναίκα.. Πόσο βαθύς τίτλος εκτίμησης λογίζεται..να κατοικήσει μέσα σου άντρα σωστέ.. η εκτίμηση..βγαλμένη από τα φυλλοκάρδια σου..κι ακουμπισμένη επάνω μου άφοβα ..ακομπλεξάριστα..άντρα εσύ σωστέ...

Γυναίκες εκατομμμύρια στον αριθμό..στα άκρα και στα πέρατα της Γης..Γυναίκες σκλάβες των αντρών..γυναίκες σκλάβες συστημάτων..Γυναίκες σαν εμπόρευμα λευκής σαρκός..γυναίκες και στις μέρες μας ξεπουλημένες σαν εμπόρευμα..στα χέρια ισχυρών αντρών..Κι όλες γυναίκες ..όμορφες και άσχημες..και  κακοποιημένες και άλλες καταξιωμένες και την αρμονία ψάχνοντας..μα όλες τους γυναίκες..με ένα ρόλο όμορφο ξεχωριστό..πηγή ζωής..σαν δροσερό νερό...

 Έτσι μ' αρέσει  για να τη γιορτάζω εγώ καθημερινά τη μέρα αυτή..να  δίνω βήμα στους άντρες να μιλούν..γιατί καλύτερα από αυτούς κανένας δεν γνωρίζει..και ανακαλώντας μες στη μνήμη μου ..δοσίματα και συμπεριφορές..που ''χτίζουν'' αρμονία.. συνύπαρξη.. ένα προσκύνημα ιερό..για τη γυναίκα..Είναι οι πλέον ειδικοί να περιγράψουν τις ''απολαβές'' τις ψυχικές και τις σωματικές..από το διαλεχτό ετούτο ''φύλλο''..που σαν κρίνο το έστειλε στη Γη ο Θεός..να αρωματίζει τις ζωές τους ..των ανθρώπων...

Δοκίμιο - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

6 Μαρτίου 2017

το διάβασμα δεν είναι ''αξεσουάρ'' της μόδας - Της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Σίγουρα δεν υπάρχουνε κανόνες και διατάγματα για την επιλογή ενός καλού βιβλίου..Καθε ψυχή ''πεινάει'' για διαφορετική ''τροφή''..είναι αλλιώτικες οι ανάγκες και οι ''τρύπες'' της ψυχής μας..Σαφώς και η ελευθερία της επιλογής είναι προσωπική εντελώς..μα χρόνια τώρα διαπιστωμένη η αλήθεια παραμένει εκεί σε μια γωνιά..πως η μυθοπλασία είναι εσωτερική αναγκαιότητα ..τον άνθρωπο τον προχωρά στη σκέψη του και σε μονοπάτια σκέψης όμορφα τον οδηγεί ..με συμπεράσματα που ο καθένας μας έχει την ικανότητα να βγάζει..Κι αν λέν' πως τα βιβλία που επιλέγουμε είναι ο καθρέφτης της δικής μας της ψυχής..ναι..το επικροτώ και συμφωνώ..πως την κάθαρση ..την τελειότητα που ψάχνουμε διακαώς να συναντήσουμε μες στη ζωή..ίσως σε κάποιες σελίδες που μας μοιάζουνε..ίσως και να τη βρούμε.. 

Πολλοί θαρρούν πως είναι η λογοτεχνία..η μυθοπλασία  και τα παραμύθια τα σοφά και τα διδαχτικά..πως είναι πολυτέλεια τρανή στις μέρες που περνάμε..Σαφώς και είναι ''πολυτέλεια'' τρανή μάλιστα πολυτέλεια ας θεωρηθεί του νου των προβληματισμένων και σκεπτόμενων..των αναζητητών της κοινωνίας που διαστρεβλώνεται στιγμές- στιγμές από τις αγκυλώσεις των απρόσμενων των γεγονότων των καιρών.. Στέκεσαι μπρος στον
πάγκο μίας έκθεσης βιβλίων πολυποίκιλων..και κάθε είδους συγγραφής και λογισμού..βιβλίων κουλτούρας διαφορετικής από τη γνώριμη που χρόνια κουβαλάς..μιας άγνωστης για σένανε κουλτούρας..Μα αυτή είναι και η πρόκληση για σένανε ..να εντρυφήσεις στο συναίσθημα και στο λογισμό..σε μία άλλη λογική οπτική ίσως γωνία..των γεγονότων και των καταστάσεων που  και εσένα ταλανίζουν...

Υπάρχουν άνθρωποι μες στη ζωή..που δεν αντέχουνε..δε μάθανε να τα διαβάζουνε και δεν τους νανουρίσανε με τρυφερά κι ωραία παραμύθια..Είναι που δεν αντέχουνε τις δυνατές αλήθειες που μας ζωγραφίζουνε..που μόνο εκεί μπορείς με τόσο γλυκό τρόπο να ανακαλύψεις..Το 'πε και ο μεγάλος μας Σεφέρης : 
<< κι αν σου μιλώ με παραμύθια είναι γιατί τ' ακούς γλυκύτερα>>
Κι άλλοι που μέσα απ' τη λογοτεχνία προσπάθησαν να γίνουν της μοδός..Κάθε ανάγνωσμα έχει την ώρα του και την κατάλληλη στιγμή..καθώς αποζητά την προσοχή μας..Ένα μονάχα θα σας πω..κι εσείς μονάχοι σας..βγάλτε τα συμπεράσματά σας..

Καθισμένη νωχελικά στην παραλία το κατακαλόκαιρο..ρίχνω ματιές στους γύρω μου διακριτικά..και μειδιώ συχνά..Κρατά ο κύριος ένα βιβλίο χρυσόδετο..και γράφει απέξω << Ασκητική του Καζαντζάκη >>..το 'χει πα στην πετσέτα του κλειστό..και κόβει..παίρνει μάτι στις λουόμενες..ρίχνει και πότε - πότε μια ματιά και στο ταλαίπωρο ετούτο το ανάγνωσμα..τι του 'μελλε να πάθει το κακόμοιρο..Πως να συγκεντρωθείς ..να εντρυφήσεις σε έννοιες..αν δεν υπάρχει μια σιωπή τριγύρω σου..Το κάθε το ανάγνωσμα έχει και τη δική του ώρα..

Υπάρχουνε και αναγνώσματα έξυπνα και ευχάριστα και για την παραλία..Δεν εννοώ μοναχά τα άρλεκιν...μα αναγνώσματα με χιούμορ λεπτό και αληθινό..που επιτρέπουνε και τη διάσπαση της προσοχής σου.. Δεν γίνεται αγάπες μου να μελετούμε Σαρτρ ..Καστοριάδη..και να επιδεικνύουμε το εξώφυλλο μοναχά..και να 'μαστε όλο το Καλοκαίρι στην ίδια τη σελίδα.. Γιατί σας τα λέω όλα αυτά ? Γιατί η πλατεία γέμισε ημιμαθείς ..φιγουρατζήδες και ξερόλες και υπερφίαλους..γιατί σε λίγο αρχίζουνε οι εκδρομές..και οσονούπω και το Καλοκαίρι..και το βιβλίο και το διάβασμα δεν είναι ένα ακόμα εμπορεύσιμο..''αξεσουάρ'' της μόδας...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

5 Μαρτίου 2017

"Απεχθάνομαι τη φιλανθρωπία, γιατί είναι προσβλητική".. - Μελίνα Μερκούρη.

"Απεχθάνομαι τη φιλανθρωπία, γιατί είναι προσβλητική" δήλωσε το Φεβρουάριο του 1965 η Μελίνα Μερκούρη και ξεσήκωσε διαμαρτυρίες από "ογκόλιθους" της εγχώριας σόου μπιζ της εποχής - και συνεργάτες της χούντας λίγα χρόνια αργότερα - όπως ο σκηνοθέτης Τζέιμς Πάρις.
Αυτό διαβάζουμε σε ρεπορτάζ της εβδομαδιαίας εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ στις 20 Φεβρουαρίου 1965.

Στην πραγματικότητα, η δήλωση δεν ήταν τόσο αφοριστική, όσο κατ' αρχήν ακούγεται. Επρόκειτο για αιχμηρή απάντηση της μεγάλης μας ηθοποιού και σπουδαίας Ελληνίδας σε αντίστοιχα αιχμηρό δημοσίευμα καθημερινής εφημερίδας, η οποία σχολίαζε τον τρόπο που η Μελίνα ... διασκέδαζε κατά τις νυχτερινές της εξόδους: "θα μπορούσε η κυρία αυτή να σπάζει πιο λίγα πιάτα, όταν γλεντάει, και τα λεφτά της να τα διαθέτει σε αγαθοεργίες, που ασφαλώς θα έχει πλήθος να της υποδείξει ο βουλευτής πατέρας της" έγραφε ο δημοσιογράφος. Και η πλήρης απάντηση της Μελίνας;

 "Απεχθάνομαι τη φιλανθρωπία, γιατί είναι προσβλητική. Δεν ανέχομαι ούτε τη λέξη. Δεν εννοώ (= καταλαβαίνω) πώς είναι δυνατό μια μερίδα ανθρώπων να εξαρτάται από τα χρήματά μου για να ζήσει. Φυσικά είμαι υποχρεωμένη να κάνω ευτυχισμένους ορισμένους ανθρώπους με τα δικά μου μέσα. Για φιλανθρωπία ούτε συζήτηση. Τους άλλους θέλω να τους αισθάνομαι σαν φίλους μου και ποτέ σαν δούλους. Εκείνος που οφείλει να επουλώνει τις πληγές του λαού είναι το Κράτος και όχι εγώ".

Ο σκηνοθέτης Τζέιμς Πάρις ξεσπάθωσε κατά της ηθοποιού, στην οποία απέστειλε επιθετική επιστολή υπενθυμίζοντας της ότι τα μεγάλα κινηματογραφικά στούντιο του Χόλιγουντ συντηρούνται από τις χρηματικές εισφορές των ηθοποιών και της ζητούσε να απαντήσει. Η μη απάντηση της Μελίνας εξαγρίωσε το σκηνοθέτη που σχολίασε "Η όλη υπόθεση θα μπορούσε να έχει τον τίτλο: Και εκείνη δεν απάντησε" αδιαφορώντας προφανώς για το ότι η Μελίνα Μερκούρη απουσίαζε εκείνο το διάστημα στο εξωτερικό. Μεταξύ των σκανδαλισθέντων από τη δήλωση της ηθοποιού "περί φιλανθρωπίας" ήταν και ο "φιλάνθρωπος" της εποχής - έτσι τον αναφέρει το ρεπορτάζ της εφημερίδας - κ. Καραμουρτζούνης, ο οποίος δήλωνε αποφασισμένος για όλα, ακόμα και να στείλει ρακένδυτους στο σπίτι της ηθοποιού.
.....................................................................................................................................................................

3 Μαρτίου 2017

Κι αν κάθε Μάρτη ξεκινάς μιαν Άνοιξη..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.


Κι αν κάθε Μάρτη ξεκινάς μιαν Άνοιξη εσύ για  να την συναντήσεις..κι αν κρύβεις τους Χειμώνες κάτω απ' το παλτό σου το χοντρό..έρχονται απροσκάλεστες οι θύμησες κρυφά να σου μιλήσουνε..για της ζωής σου εκείνες 'κει τις Άνοιξες που τις ''ερούφηξες'' σαν να 'ταν άρωμα από ροδοπέταλα..μίας του κήπου σου εκατόφυλλης  μικρής τριανταφυλλιάς..σαν να 'τανε λιβάδι καταπράσινο στρωμένο με καρδιάς ..κόκκινες παπαρούνες  ..Θαρρούσες..πως τα  λούλουδα που σου ταιριάζουνε για σένα.. θα 'χουνε πάντα αυτή τη διακριτική..τη γνώριμη σε σένα μυρωδιά.

Ποτέ σου δεν εστάθηκες στ' αγκάθια που σου τρύπαγαν τα χέρια σου..το 'ξερες πως τα ρόδα ευδοκιμούν σε κλωνάρια με αγκάθια.. Έκανες τα καλύτερα  ταξίδια σου μέσα απ' τα χρώματα.. που μόνος σου εζωγράφισες για Άνοιξες που ονειρεύτηκες και προσπαθούσες να τις πιάσεις..Αξίζει άλλωστε η διαδρομή προς τις  εικόνες της ...τις μουσικές της.. που στ' αυτιά σου έφεραν τα κελαηδήματά της...και κυρίως τα όνειρα που σου σχεδίαζε και ακόμα σχεδιάζει..κάθε που ερχεται να κάνει ''βίζιτα''εμπρός εις τα  σκαλιά σου..Τον κόσμο τον προχώρησαν πάντοτε οι αναζητητές και οι ονειροπόλοι...

Έρχονται και οι θύμησες που σου μηνάνε πάλι απ' την αρχή για Άνοιξες που χάθηκαν..ίσως γιατί τις φόρτωσες με προσδοκίες υπερβολικές και αβάσταχτες..συσωρευμένες σκέψεις και απαιτήσεις που δεν πρόλαβαν και οι ίδιες να σου δώσουν...Όποιος κι αν είναι ο τρόπος που την καρτεράς και της ζητάς για να 'ρθει μέσα σου η Άνοιξη..είναι εκείνη πρόθυμη μαζί με σε..για να σε ανταμείψει..αν έχτισες τα λούλουδα και το άρωμά της εντός σου...
Μη λυπηθείς αν δε σου δώσει το ''φιλί'' που πρόσμενες η Άνοιξη η κόρη η ανθισμένη...σου έστειλε τον άνεμο για να σε συναντήσει.

Πόσες αλήθεια είναι οι φορές που σε γελάσανε οι Άνοιξες..πόσες φορές σε λάθος μονοπάτια δε σε βγάλαν ? Μα εσύ  αμετανόητος οδοιπόρος της ζωής..έδιωχνες τα χορτάρια που τυλίγονταν στα πόδια σου..τα αγκάθια που σε τρύπαγαν τα έβγαζες με προσοχή..κι ας μάτωναν τα πόδια σου..πάλι και πάλι μες στος δάσος για τις Άνοιξες κινούσες..Είναι μεθυστικές οι μυρωδιές της κάθε μιας της Άνοιξης..μεθυστικές και της ζωής της ίδιας..Πως να τις αρνηθείς τις Άνοιξες..και πως την ίδια τη ζωή...Ενέσεις μες στο χρόνο είναι αυτές τονωτικές .. αδρεναλίνη σε ποσότητες εκρηκτικές και μείγματα από υλικά του έρωτα  πάντοτε καμωμένες..

Κείμενο- Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................