γλυκά ''κατηγορώ''.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

''Κατηγορήθηκα'' απ' τον ίδιο μου τον εαυτό εγώ συχνά.. πως ζω ..αντλώ και αναφέρομαι στο παρελθόν..μα όχι ..όσοι με ξέρουνε καλά γνωρίζουνε πως αντλώντας ναι..απ' το γεμάτο παρελθόν μου  ..ζω.. ανασαίνω ..ανασαίνω και ονειρεύομαι το μέλλον που έρχεται..και ζω μονάχα τη στιγμή για το παρόν..Το μόνο βέβαιο το παρόν..το τώρα..το εντός μου της στιγμής..γλυκειά αποσκευή το παρελθόν.. γλυκύτερη εκείνη του παρόντος..Είναι το μάταιον..το απρόβλεπτο. .το ξάφνιασμα που τη ζωή μας ομορφαίνει..γιατί θαρρείς και το καταλαβαίνουνε εκείνα τα μακρόπνοα τα ''σχέδια''..τα 'ονειρα.. πως να τα εγκλωβίσω προσπαθώ..και εκεί στην τελευταία τους ..το σκάνε και το βάζουνε στα πόδια..

Κοιτάζω στον καθρέφτη μου κάθε πρωί και δε μαζεύω ''θρύψαλα''..ακόμα κι αν  τα ταξίδια μου τα εσωτερικά..με φέρνουνε σε πόρτες χαλασμάτων..τα κάνω χίλια δυο κομμάτια..τα σκορπώ..και ρίχνω νέο βλέμμα και ματιά ..σε κείνη την κοπέλλα τη μικρή..που λέγεται ζωή..Δεν έχω απελπισμένη νοσταλγία για το παρελθόν..νικώ τις αυταπάτες μου και νιώθω ευτυχισμένη..Είναι εκείνη η εσωτερική μου ''μετανάστευση'' που με ωθεί εμπρός..  στο άγνωστο..κάθε φορά σαν εφαλτήριο..για μια καινούργια..απ' την αρχή ζωή..που κρύβει και το συναρπαστικό...

''Κατηγορήθηκα'' πως μοιάζω  δυνατή..μα ένα έχω να τους πω..εγώ που με γνωρίζω απ' όλους τους ακόμα πιο καλά..πως και οι δυνατοί είναι ''ευπόρθητοι'' και ευάλωτοι συχνά..Πορεία θέλω να χαράζω πα στο γκρίζο των καιρών..πορεία που οδηγεί προς το ''λευκό'' σ' αυτά τα χρόνια εκεί της αθωότητας που χάθηκαν.. δηλώνω απ' τους ελπιδοφόρους και τους ''αναζητητές'' που τα χνάρια τους ακόμα αποζητούν..

Δε λησμονιούνται μάτια μου οι ''στιγμές'' στιγμές που εχαράχθηκαν πα στα τελάρα της ψυχής..Φωνές αγαπημένες..και βαρύτονες..μελωδίες απ' τα νυχτερινά στο ημίφως πιάνων νότες .. Τραγούδια που χαρίστηκαν απλόχερα..κι εκείνο εκεί το 
''σ' αγαπώ γιατί είσαι ωραία''.. και ''πάμε σαν άλλοτε'' ..που στα αυτιά σαν ζαχαρένια μελωδία αντηχεί ..χρόνους μετά σαν επαναλαμβάνεται.. βραδιές καρναβαλιού ..κάτω απ' της Παλιάς της Πάτρας το ξεχωριστό εκείνο εκεί το κάστρο  κι άλλες βραδιές πανσέληνες και φεγγαρόλουστες..λυχνάρια που φωτίζαν τις ψυχές..καθώς ιστορία γράφονταν ερήμην μας..ρομαντική για την ίδια τη ζωή  και τόσο δυνατή..!!!
Ας ''κατηγορηθώ''.. πως είμαι αθεράπευτα ρομαντική..θαρρώ πως είναι αυτό παράσημο για όποιον το κατέχει..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................