πήρα άρωμα και μυρωδιά απ' την ψυχούλα σου..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Διαλέγουνε οι άνθρωποι κάποιες ημέρες μες στο χρόνο τους και τις ονοματίζουνε ''ημέρες των ψυχών''..Και ναι ..αν και ποτέ μου δεν επήρα από την ''πίττα'' αυτή της εκκλησιάς για την ημέρα και τη διαδικασία της απονομής ευλάβειας απέναντι σ' αυτούς που εφύγανε νωρίς από κοντά μας..εσωτερική υπόθεση θαρρώ η μνήμη και η ανάμνηση αυτών που ''ταξιδέψαν'' μακριά μας.... πάντοτε συμφωνούσα με το σκεπτικό..εκείνο εκεί της όμορφης συνάντησης..ψυχών που είχαν την τύχη να συναντηθούν..υφάδια και ''σκεπάσματα'' να γίνουνε ακριβά..

 Ήμουν  μικρούλα και δεν καταλάβαινα τη νόνα μου..που κάποια ψυχοσάββατα..μ' έπαιρνε απ' το χέρι της και επηγαίναμε μου έλεγε για να ''ταϊσουμε'' τροφή και στις ψυχές..ένα πιατάκι μοναχά απ' τα χεράκια της..σιτάρι  βρασμένο ήτανε..ανάμεικτο με ρόδια και σταφίδες και κανέλλα μπόλικη..για να μοσχοβολά..

Δεν καταλάβαινα πως γίνεται..τα στάρια αυτά με τη λευκή τη ζάχαρη..που τα εσκόρπαγε στο μνήμα του παππού..να 'ρθουνε τα πουλιά μου έλεγε..να φάνε..να τα πάνε ως τις ψυχές..ψηλά στους ουρανούς..Μεγάλωσα..και το κατάλαβα..άλλο τρόπο δεν είχε η νόνα μου η γλυκειά...λέξεις δεν ήξερε από βιβλία και αναγνώσματα..για να μου πει με λόγια αλλιώτικα..και με τις ψυχές να ''κοινωνήσει''..απλή γυναίκα και σοφή..έψαχνε τις ψυχές.. μέσα από τη δκή της την αντίληψη και τη διαδρομή.. Έμοιαζε η ''κοινωνία'' της αυτή με τις ψυχές.. σαν μια γλυκειά αναμονή..έμοιαζε με χαρά για τη ''συνάντηση'' ανάμεικτη με λύπη ..

Και ναι..αξίζουνε εκείνες οι ψυχές που ''κοινωνούν'' τη σκέψη μας  σαν μια ''τροφή''στο σώμα μας επάνω φορεμένη..αξίζουνε εκείνες οι ψυχές..μια στάση εμπρός τους για να κάνουμε..όποια κι αν είναι μέρα..Ανάβουνε κεράκια για τη μνήμη τους..μα εμένα αυτό ίσως και να μου είναι περιττό.. καθόλου δεν με αφορά..καθώς κεράκι είναι οι ψυχές σας αγάπες μου γλυκειές.. που εμετακομίσανε ψηλά..κεράκι άσβεστο που δεν έπαψε ποτέ να σιγοκαίει μέσα μου..εκείνο εκεί το φως.. που θάμπος πια από εσπέρας χρώματα..επάνω εις τη φλόγα την τρεμουλιαστή  του κουβαλά....

Σήμερα η μέρα έχει μια εκκωφαντική σιωπή αγάπη μου γλυκειά..εδώ ..στην άκρια του κήπου μου..κάτω απ' την ανθισμένη μπουκαμβίλια μας..εκείνα τα ζουμπούλια που εφύτεψες με τα χεράκια σου..είναι όλα ανθισμένα..Έσκυψα κι έκοψα ένα  λευκό το μύρισα..και πήρα άρωμα και μυρωδιά απ' την ψυχούλα σου..που με ετύλιξε σαν πάπλωμα από λευκό μετάξι.

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................