μα είχα μέσα μου έναν ''άγιο'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Με τους αγίους ποτέ μου δεν τα πήγαινα καλά..ούτε κι αυτοί με μένα..Μα είχα μέσα μου..εκεί επάνω στο '' περβάζι''του μικρού του παραθύρου μου..εκείνο της καρδιάς..είχα ένα μικρούλι σαν παιδάκι που εκάθονταν..που μοναχή μου τον εβάφτισα δικό μου άγιο..που πολύ τον αγαπούσα..ήταν ο Άγιος - έρωτας..έτσι τον βάφτισα από μικρή..και πάντοτε μαζί του περπατούσα..Ήτανε ζωηρός..απρόβλεπτος..έτρεχε πάντα γρηγορότερα από τα πόδια τα δικά μου..ποτέ μου δεν τον επρολάβαινα..είχε φτερά σαν αετού..με σήκωνε ψηλά..Τώρα θαρρείτε εσείς.. πως για τα αγόρια μοναχά πως σας μιλώ..και που χαμόγελα εφέρνανε στα ροδαλά τα μαγουλά μου..τότε που ήμουν κορίτσι άγουρο..και έπλεκα σαν υφαντά της μάνας μου τα όμορφα τα λόγια τους κεντίδια στα μαλλιά μου..

Ήμουν μικρή και νόμιζα πως είναι έρωτας τρελλός εκείνος μοναχά..να σε φιλήσει πα στο μάγουλο ..ένα όμορφο σκαστό φιλί..το αγόρι σου που εδιάλεξες.. που το κοιτάς και το λατρεύεις..που το θαυμάζεις και το αναζητάς στα ονείρατα τα βράδια..Μα τώρα που μεγάλωσα πολύ..που τα 'νιωσα και τα φιλιά..και τα τρελλά τους χάδια..τώρα..όχι..όχι δε σας μιλώ για τα γαργαλετά..τα χαχανίσματα..εκεί.. στα απογευματινά μας τα περιδιαβάσματα..τη ''βόλτα'' όπως τη λέγαν οι μεγάλοι..το ''νυφοπάζαρο'' το έλεγε η νόνα μου η σοφή..

Για εκείνον 'κει τον έρωτα πάντα θα σας μιλώ..που ομορφαίνει την ψυχή..της βάζει φτερά στα πόδια της..την κάνει τη ζωή να κυνηγά..μέσα στους κήπους της.. που όλα τα λούλουδα τα περιέχει..Λουλούδια για την ομορφιά του έρωτα του αληθινού.. εκείνη εκεί τη δύναμη ..που τους τροχούς μας ..εκεί στο κάρο της ζωής..τους έχει σε εγρήγορση..και τους μετακινεί..με μια ταχύτητα ακατάπαυστη.. μέχρι να 'ρθει το τέρμα..εκείνης της διαδρομής..που στην εκπλήρωση του ανθρώπου οδηγεί...Αγάπησα και ερωτεύτηκα ..αφέθηκα πολύ..και παραπονεμένη δε με άφησε η ζωή..Τώρα δεν κάνω πια δηλώσεις και βαρύγδουπες ατάκες δεν πετώ..για τους αιώνιους τους έρωτες..που και αυτοί είναι δυσεύρετοι .. και βλογημένος..από τη μοίρα προικισμένος όποιος τους συνάντησε..και ναι..ευλογήθηκα από έναν τέτοιο έρωτα τρελλό..και διαρκείας..γιατί είναι ευλογημένοι εκείνοι οι έρωτες.. που με αγάπη την καρδιά αλείφουνε..και την εσυντηρούνε..

Ρουφώ απλά του έρωτα..εκείνου εκεί του έρωτα.. την όμορφη φρεσκάδα του..που μου εναποθέτει καθημερινά..δίνει αξία στη ζωή..την κάνει να βαθαίνει..από τα πιο σημαντικά..μέχρι τα πιο ασήμαντα..εκείνος τα φωτίζει..ο έρωτάς μου ο ακαταύπαστος..για αυτά τα μύρα τα πλούσια.. της ίδιας της ζωής..Έτσι μονάχα νιώθεις ζωντανός..σαν περπατάς και μες στην τσέπη σου..έχεις κρυμμένο έναν έρωτα..κάθε φορά έναν έρωτα.. που βήματα μες στη ζωή σου ανοίγει..τον έρωτα εκείνον τον μοναδικό..που κόβει την ανάσα για τα αναπάντεχα..τα απρόβλεπτα που η μοίρα σου 'χει φυλαγμένα..μα συγχρόνως σε αναζωογονεί σαν μάσκα οξυγόνου..Δραπέτης της λογικής ο έρωτας μονολογώ συχνά εγώ..η αδρεναλίνη πιάνει το Ζενίθ..μα έρχεται ο Γκάντι και μου ψιθυρίζει στο αυτί πως :
 «η πιο απ' όλες διακριτική η δύναμη στον κόσμο.. είναι μονάχα  η αγάπη».

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
.....................................................................................................................................................................