⫷ξεφυλλίζοντας ''αλκυονίδες''... ⫸

Lawrence Alma-Tadema

Αλλάζουνε οι εποχές.. αιώνες τώρα τους Χειμώνες διαδέχονται οι Άνοιξες κι έπειτα εκείνα εκεί.. τα φωτεινά τα Καλοκαίρια.. Χειμώνας παγερός εις το κατώφλι μας..κι είν' άγριος..βαρύς..μα η ζωή ανίκητη..κρυμμένη στο φεγγίτη καρτερεί..Μιας '' αλκυόνας πέταγμα'' σε όλους μας ..δικαιωματικά ανήκει..σε μας τους ''θιασώτες'' της αληθινής ζωής..που με τις ''γεύσεις'' της και τα ''αρώματα''.. στα σκαλοπάτια της χαράς..πάλι ξανά μας  φέρνει...Έρχονται μες στο ''καταχείμωνο''.. σημεία και τερτίπια του καιρού..όλα καλά..από παλιά..και για σκοπό καλό - μελετημένα.. Τις ψάχνουνε..τις περιμένουνε οι άνθρωποι..ανάσα απ' το αγιάζι για να πάρουν...τις μέρες τις αλλιώτικες..τις ''λαμπερές''.

Μα εγώ από μικρό παιδί νωρίς το εκατάλαβα..ήταν μαθές κι οι ορμήνειες του παππού σαν στάχυα γινωμένα νοημάτων..Εκράταγα ημερολόγιον..σημείωνα τις μέρες μας του ηλίου φωτεινές μέσα στ' αγιάζι και τους πάγους του Χειμώνα..  Κατάλαβα..αφουγκράστηκα..ναι..ναι..είναι εκείνες οι γελαστές..οι λουσμένες ήλιο μα και φως ημέρες μας..''οι Αλκυονίδες'' μας οι μέρες..μέσα στην παγωμένη ενίοτε καρδιά ..που έρχονται στα ξαφνικά..μας παρασέρνουν και μας συνεπαίρνουνε.. σκουπίζουνε το δάκρυ από τα μάτια μας..έτσι σαν μια εκκίνηση..ξανά απ' την αρχή..έτσι σαν μια εκκίνηση για την καινούρια τη σοδειά..για την καινούρια γέννα.

Είν' άχαρη συχνά η καθημερινότητα..και καταντά μονότονη..όταν κρατούμε  τα μάτια μας ερμητικά κλειστά..όταν αδυνατούμε να τις δούμε από νωρίς..και άμποτε δεν τις δημιουργούμε μοναχοί..καθώς περνούν κοντά μας.Αφήνουμε να φύγουν ξεμακραίνουνε  γιατί είναι πάντα δυνατοί..οι Χειμώνες του καιρού και της καρδιάς μας..Μέσα εις το κατώφλι της ζωής..είναι δυνατοί οι βοριάδες που φυσούν ολόγυρα..και θέλει βλέμμα δυνατό και μάτια ανοιχτά για κείνο εκεί το καλωσόρισμα το φωτεινό..για τις ''Αλκυονίδες'' μας τις μέρες.Φέρνει από μακριά ο άνεμος φωνής: προσπάθησε..και μην τις προσπερνάς γιατί έχουν μνήμη δυνατή αυτές..και θα σε εκδικηθούνε..Θα σου θυμίσουνε πως δεν τις χάρηκες..δε γεύτηκες τον ''ήλιο'' που απλόχερα και άπλετα σου χαρίσαν..και μόνος σου θα βυθιστείς.. μέσα στο παγωμένο αγιάζι του ''Χειμώνα'' της ψυχής σου...

Και ξεφυλλίζοντας αλκυονίδες μέρες μες στα χρόνια σου..να το θυμάσαι μην το λησμονάς..πάντα να στέκεις σιωπηλός..να κάμνεις παραλληλισμούς..συγκρίσεις κι απορρίψεις..πως ο καιρός έχει γυρίσματα..και δεν μπορεί για πάντα να 'ναι απλόχερος και δωριστής..ούτε και πλούσια τα ελέη του πάντοτε να προσφέρει. Κοίτα..παρακολούθα τες εκείνες τις κοντούλες τις αμυγδαλιές..πόσο τολμούν..πόσο απαλλαγμένες απ' το φόβο τα προβάλλουνε τα ροζ εκείνα τα ''νυφιάτικα''  τα άνθια τους..στο πρώτο φώτισμα του ήλιου του Χειμώνα..Μέσα εις τον καθένα μας υπάρχουνε σειρήνες που μας προσκαλούν στο φως..Άδραξε την εύφορη στιγμή..φτιάξε   και δημιούργησε..και χτίσε..ζήσε τις ετούτες σου τις λιγοστές..που σου προσφέρονται κάθε φορά..μες στους ''Χειμώνες'' που σε συναντούν ..τις γελαστές..μαγευτικές .. τις λιγοστές..''Αλκυονίδες'' της ψυχούλας σου τις μέρες...

⫷ ξεφυλλίζοντας  ''αλκυονίδες'' ...⫸ - Δοκίμιον Λυρικόν  

                                          Σοφίας Θεοδοσιάδη..
..............................................................................................................