5 Ιανουαρίου 2017

Τις ''μάγισσες'' τις έψαχνα..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Έμαθα γραφή από μικρή ..να καταγράφω τα καθημερινά..μα απ' τα μελλούμενα μου λείπουνε οι φθόγγοι..Κανείς δε μου μαθε εκείνα τα αναπάντεχα..τα απρόσμενα ..τα απρόβλεπτα για να τα καταγράφω..Της φαντασίας μου τα δίχτυα ήταν απέναντι στα δίχτυα της ζωής..μικρά..δεν έφταναν για να σκεπάσουνε τα όνειρα που πλάθουνε οι άνθρωποι επάνω εις τη Γη..Άκουγα τραγούδια για τις μοίρες και τις μάγισσες πολλά..κι έτρεχα στα ποτάμια ολημερίς με τα άλλα τα παιδιά ..για να τις συναντήσω...Εκεί στου βάλτου τη γωνιά περνούσε ένα ποτάμι..ήτανε ήρεμο..έτσι έμοιαζε τα Καλοκαίρια τα ζεστά..σαν βγαίναμε παγάνα ..Μα το Χειμώνα αγρίευε..εφούσκωνε..και επλημμύραγε τα στάρια του πατέρα μου..κι έτρεχε η μάνα μου αυλάκια για να σκάψει..να ξεθυμάνει το κακό..την αγριάδα του να διώξει..

Πολλές φορές..φόραγα τις γαλότσες μου και την ακολουθούσα..έψαχνα εκεί στα αυλάκια μέσα για να δω..μήπως και οι μάγισσες και οι μοίρες περπατούσαν..Έλεγα δεν μπορεί..δεν γίνεται αυτές..οι μάγισσες..οι άλλες..οι καλές να μην υπάρχουν.. να 'ρθουν να προστατέψουνε τη μάνα μου..που τα χωράφια της κοιτούσε για να σώσει.. Τα παραμύθια που μας διάβαζαν.. θαρρούσανε οι μεγάλοι.. και τότε μα και τώρα..πως είναι παραμύθια να μας ''νανουρίζουνε'' για να κοιμόμαστε ελαφρά..Είναι γραμμένα με σοφία περισσή..και ανέμελα..χωρίς με συμπεράσματα σε ρήσεις φιλοσοφικές..μπορεί να μοιάζουνε ''ελαφρά''..μα είναι εκείνα που ''γεννήσανε'' μες στης ψυχής μας τα κατάστιχα..τους ήρωες..που γίνανε οι στόχοι μας και τα σημεία αναφοράς μας..

Γιατί στ' αλήθεια ποιός μπορεί να μου αρνηθεί.. πως πάντα στη ζωή του δεν περίμενε ..τη μάγισσα εκείνη την καλή..που σαν μια 
''Θεία Δίκη'' θα 'ρχονταν το άδικο να τιμωρήσει ? ή ποιός δεν εκαρτέραγε υπομονετικά για να δικαιωθεί..κι εκείνη η μάγισσα η καλή..να 'ρθει και να σταθεί μπροστά του..και να αλλάξει το κακό..που πάντα περπατά μες στη ζωή..με το καλό αντάμα? Κατάλαβα πολύ αργά..αργότερα.. που εμεγάλωσα..πως πάντα οι κακές οι μάγισσες είναι πιο δυνατές για μια στιγμή μονάχα..γιατί οι ''άλλες''..εκείνες οι άλλες με υπομονή..και με ζυμάρι γλυκερό και όμορφο εκείνες ''ζυμωμένες'' ερχότανε απρόσμενα και στήνανε έναν πόλεμο..με τις κακές τις μάγισσες.. που νόμιζαν πως είν' νικήτριες καθώς προσωρινά ενικούσαν..΄Ετσι εγίνονταν η πάλη με τις μάγισσες στο παιδικό μου το μυαλό..κι έτσι εκαταλάβαινα..και τη διδαχή μου μάζευα..πως το κακό που μοιάζει ανίκητο..έρχεται με δυσκολία και άνιση πάλη ενίοτε..η μάγισσα η καλή..κι ευθύς στο χώμα το σωριάζει..

Kαι από τότε δεν έπαψα στιγμή..μαζί μου να τις κουβαλώ τις ''μάγισσες'' που μου 'μαθαν τον κόσμο ν' αντικρύζω ..καθώς τα βράδια μου 'στηναν χορό..και με χαμόγελο μου γνέφαν.. με  καλούσαν..και να μαθαίνω με υπομονή..να καρτερώ..μου ψιθυρίζαν..στην πάλη τους θα υπερνικάει πάντοτε..εκείνη εκεί.. η μάγισσα η ''όμορφη'' που μοιάζει σαν ''Νεράϊδα''..Πάντα μου μάθαν οι δασκάλοι μου..κι ακόμα το πιστεύω..πως η καλοσύνη ανταμείβεται ..η ευγένεια εκτιμάται..το όμορφο μπορεί να μετατρέψει το άσχημο..κι ο ''δράκος'' να γεννεί ..με κόπο και ίδρωτα πολύ..να γίνει πριγκηπόπουλο..σαν η αγάπη η αληθινή την καρδιά του καταχτήσει..και να μοιράσει απλόχερα το δίκαιο στους ανθρώπους...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου