γυναίκες ''γλάστρες''..σε μπαλκόνια αρσενικά - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Η εξουσία.. γένους σχεδόν πάντα αρσενικού..μα και θηλυκού ενίοτε συγχρόνως.. Δηλώνεις γλάστρα για ''φυτά'' εξωτικά..τις τύχες παίρνεις των ανόητων..αλαλλαζόντων και φτωχών στα χέρια σου ανθρώπων..στα ζάρια να τις παίξεις πάλι εσύ.. ανθρώπων ανίδεων για το παιχνίδι αυτό .. και της ''λαμέ'' της τουαλέτας..Χορός καρναβαλιού στημένος εσαεί..ασχέτως χρόνου και ημερομηνίας Τριωδίου..όχι δεν είναι μία Κυριακή εκείνη των Απόκρεω..όχι δεν είναι αυτή..είναι η γελοιογραφία που εστήθηκε στα μάτια σου μπροστά..παγκόσμια..σαν μια μπάλα- φούσκα πλανηταρχικιά.. να παγαλίζει λόγους και υποσχέσεις και να μοιράζει όνειρα...μια ''λατέρνα'' σαν γυναίκα στολισμένη..
Όνειρα ίσως πως να κάνετε το μπότοξ σας..σε μια ευημερούσα κοινωνία.. που σας υποσχεθήκανε άπειρες θέσεις εργασίας σε ινστιντούτα καλλονής....κορίτσια που το ξέρουνε καλά ετούτο το παιχνίδι της κατάχτησης..αντρών του τελευταίου υποστρώματος.. νοητικά εννοώ..και όχι όμως της τσέπης τους το υπόστρωμα .. άντρες που ψάχνουνε για φανταιζί.. στης νύχτας και στης ''γλάστρας'' με τα ''άχυρα'' εκεί.. σε κείνης της ομίχλης τους..σ' εκείνης της θολούρας τους μα και της ''σκοτεινιάς'' συγχρόνως.... 

Κι εσύ.. αθώα γυναίκα εσύ..που από μικρή εβάλθηκες τον κόσμο να αλλάξεις με τα γράμματα..που θέλησες το φάκελλό σου τον προσωπικό περγαμηνές να τον γεμίσεις ? Στήνεσαι αποχαυνωμένη ..αδιάφορη συχνά..πότε από αγανάχτηση.. που το επιθυμητό αργεί να σε προλάβει και πότε από εγκατάλειψη ονείρων σου από απαισιοδοξία..στήνεσαι και χειροκροτείς..τα ''τσόφλια'' του αυγού..? Άραγε εσύ το πίστεψες..το εκατάπιες και το ένιωσες ποτέ..πως τον κόσμο οι γλάστρες θα μπορέσουνε αυτόν να τον αλλάξουν..να τον σώσουν? Μόδα αυτή φανταχτερή..τραβηχτική..  ..το όνειρο της Σταχτοπούτας..που καταχτά βασίλεια..με το χρυσό της το γοβάκι..χρόνια και χρόνια σε παραμυθιάζουνε μ' αυτό..και προκοπή δε βλέπεις..γιατί σαν σβήσουνε τα φώτα της ράμπας σου που έστησες τα ψεύτικα..στο μαξιλάρι σου σε κατατρώγει η ''μοναξιά''..δεν τρώγονται οι τουαλέτες από την πείνα της ψυχής.. ..και κάκτος μένεις ''ξεάνθιστος'' με αγκάθια φορτωμένη.. γυναίκα εσύ ανδρείκελο και ''στήλη'' του αντρός...

Πως να ξεχάσω..κι ας πάνε χρόνια από τότε αρκετά..που ένα σόου επαιζότανε στην τηλεόραση από έναν σόουμαν πετυχημένο και διάσημο και με ταλέντο αυτός γεμάτο..που είχε ''γλάστρες'' και τις αποκαλούσε έτσι απαξιωτικά..το ''φανταιζί'' το σόου να προβάλει..Κι εγώ..σαν μια δασκάλα ουτοπική..του όνειρου σαν λάτρης.. πάντα ρωτούσα τα παιδιά ..σαν πήγαιναν σε μια τάξη πια μεγάλη..τι ονειρεύονται να γίνουνε..ωσάν θα μεγαλώσουν..

Κρύος ιδρώτας με έλουσε σαν πήρα μια φορά..από ένα κοριτσάκι μες στην τάξη μου απάντηση ..πως ''γλάστρα''στην τηλεόραση.. ονειρευότανε να γίνει..Η ζημιά ήταν ήδη αδιόρθωτη..και είχε γίνει βίωμα  μες στις αθώες τις ψυχούλες..Πάντα τραβάει το γυαλιστερό..κι αν το αρνηθείς θα είναι ψέμμα..Πόσο θολά τα όνειρα..σαν ''έφηβα'' να μοιάζαν..έφηβα ..άγουρα και ''μικρά''..για ένα κορίτσι τόσο φρέσκο..τόσο μικρά μα και ''κοντόφθαλμα''τα όνειρα..χωρίς τη σπίθα..την αχτίδα εκείνη του φωτός..που θα 'πρεπε να ''λούζονται'' οι νέοι !!!

Όχι..όχι δεν είμαστε φυτά..σε γλάστρες και μπαλκόνια  αρσενικών..Κι αν επροτίμησες εσύ κυρά μου εσύ..να γίνεις ένα ξωτικό φυτό..σε αστοιχείωτων και αρπαχτικών της σάρκας γυναικών ..εκείνων των τιποτένιων των αντρών..που μοναχά σεντόνια ξέρουν να αγοράζουνε μεταξωτά..κάτσε στην άκρη μες στο σπίτι σου..κι άσε την εξουσία στις περγαμηνές των γυναικών..που ονειρεύονται τον κόσμο να αλλάξουν..Θα αναρωτιέμαι εγώ πάντα για όλες εσάς..''γλάστρες'' μου με τα ξωτικά φυτά τα πλαστικά:

 << Τι τάχατες εγύρευε παγκόσμια και σε κάθε πολιτείας τα στενά..η αλεπού μες στο παζάρι? >>

Φτηνά σημεία των καιρών..φτηνές κι οι ''γλάστρες'' για την εξουσία..που ευελπιστούν τον κόσμο να αλλάξουνε..με ένα άθλιο  και ακριβοπληρωμένο..για το θεαθείναι φόρεμα..που την ψυχή να ντύσει αδυνατεί...Οργανώνεις φιέστες..ντύνεσαι στολές πανάκριβες και καρναβαλικές..βρίσκεις ακόλουθους να σε χειροκροτούν ..μοιράζεις ψεύτικα εφήμερα χαμόγελα σε αβανταδόρους που διαλέγεις..μα να θυμάσαι πως στο τέλος της γιορτής καρναβαλιού..τον ''καίνε τον Καρνάβαλο'' κι ας τον περιτριγύριζαν με άρμα αρχοντικό και βασιλιά..στους διαδρόμους της φτηνής τους της ζωής..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................