σαν ''παφλασμός'' της θάλασσας.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ίσως και δυνατότερα από πριν.. για άλλη μια φορά....ήρεμα ..τρυφερά..εκεί στην άκρια της θάλασσας..στην αγριάδα του καιρού..έρχεται αίφνης ''φουσκοθαλασσιά''..ξεχύνεται σαν ''παφλασμός''.. πλημμύρα των συναισθημάτων..Η παρουσία σου..βλέμμα αλλιώτικο .. βαθύ .. διερευνητικό...γαλήνιο ..μα ερωτικό...ερωτικό για τους χυμούς ζωής και του κορμιού..που περιμέναν να 'ρθεις..Η παραλία άδεια..χειμωνιάτικη..δε ''λούζεται''  κανείς...το κρύο είναι τσουχτερό..μα εσύ εκεί ολόρθος στέκεις και χαμογελάς..και σκύβεις το κοχύλι να μαζέψεις..Έλα και πάλι με το βλέμμα μου μηνάς..θα σε ζεστάνει το δικό μου το παλτό...Χωράει σαν πρώτα πάλι και τους δυο..βάλε το χέρι σου ξανά και ψάξε το ''κοχύλι''..

Φυσάει ένας αέρας ''παγερός''..κι απόψε στην ακρογιαλιά.. γύρω οι πευκοβελόνες λαμπυρίζουνε...σταλαματιές που κρέμονται η καθεμιά ξεχωριστά...τόσες πολλές ..όσες και οι πευκοβελόνες...
Μοιάζει γλυκό το σούρουπο..μαγευτικό και η ''ζωγραφιά'' ανεπανάληπτη  ...κι ας είναι χειμωνιάτικο το όλο το τοπίο..σ' αυτή τη γνώριμη..του τόσο μας γνωστού..μα και τόσο ''άγνωρου'' στιγμές - στιγμές..ξεχωριστού τοπίου...γιατί ο ''ερωτας'' πλημμύρισε..και σκέπασε και πάλι την καρδιά μας...

Εύθραστες που 'ναι οι καρδιές..εύθραστη που 'ναι η ανθρώπινη η φύση!!! Κι ύστερα εχτές.. εκεί..σε κείνον τον αντικρυστό χορό.. παίχτηκε η μαγεία της ψυχής μας..Κόσμος και κοσμοσυρροή..να στροβιλίζονται δεκάδες πα στην πίστα..κι εμείς οι δυο ..σαν να μην πέρασε μια μέρα..μοναχοί..παραδομένοι σ' έναν κόσμο μοναχά για δυο...Έτσι άρχισε και πάλι απ' την αρχή..εκείνο εκεί το πέταγμα του έρωτα..σ' έναν μονάχα αντικρυστό χορό..χορό που ''αντικρύζονται''οι καρδιές..χορό  που βλέμματα''ομολογάνε''..

Αιχμαλωτίζονται οι σκιές βαθιά..μα και τα χρώματα..μες στον καμβά που ζωγραφίστηκε..που έδωσε τη στάμπα ..τη σφραγίδα του ..ο έρωτας που μας σημάδεψε..είναι ακόμα ''ζωντανός'' .. ''τροφή'' μονάχα πάλι αναζητούσε  ..να ζήσει απ' την αρχή..το νήμα που άφησε εκεί..στη παραλία την ερημική..να πιάσει να ενώσει...Το βλέμμα σου γαλήνιο..γεμάτο υποσχέσεις..βλέμμα σαν θάλασσα πλατιά..μέσα απ' τα δυνατά..   γεμάτα εμπιστοσύνη..τα σμαραγδένια σου τα μάτια..ξεχύθηκε και πάλι και πλημμύρισε την ''παραλία'' της ψυχής μου...Δεν είναι από μόνος του ο έρωτας ρομαντικός..ούτε κι έχει τη δύναμη μονάχος να μας κατακλύσει .. .είναι η ρομαντική μας η διάθεση..που ανακαλεί και φέρνει απ' την αρχή στην επιφάνεια..εικόνες δυνατές..που δεν τις επιτρέψαμε ανάμνηση να γίνουν..πως συναντιούνται οι διαδρομές !!!

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................