''Χαμένοι'' μες στο πλήθος - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Χαμένοι μες στο πλήθος..καλούμαστε να περπατήσουμε..να πορευτούμε..να σκεφτούμε ατομικά μα και συνολικά..πότε κοιτώντας χαμηλά στις λίμνες ψάχνοντας..μες στα θολά νερά..και άλλοτε τα όνειρα κοιτώντας στα χαμένα μας φεγγάρια.. Και το ψέμμα απλωμένο παντού..στο σπίτι μας..στο μέσα μας..στα γύρω μας..Και υποσχέσεις..υποσχέσεις από παντού..Γέμισε η ατμόσφαιρα και ο αγέρας από ''θα''..Μα το ''θα'' το εσπείρανε κάποια φορά.. κι εκείνο δεν εφύτρωσε..γιατί ήταν ''σπόρος''.. χαλασμένος.. δε φύτρωσε.. ποτέ και σε κανένανε αγρό..σε άντρες και γυναίκες..εραστές και ερωμένες..συζύγους και πολιτευτές.. πρωθυπουργούς και άρχοντες τρανούς..ακόμα και σε βασιλιάδες.. 

Βολεψάκηδες..φαταούλες..ερπετά που σέρνονται στη γη οι ανθρώποι ώρες - ώρες και ''εκκωφαντικά'' απροκάλυπτα .. για μιας θυρίδας το χρυσό κλειδί..Και να κοιτούν από ''ψηλά''.. βλέμμα να ρίχνουνε τριγύρω..σαν να 'ναι οι άνθρωποι μιας χρήσεως.. σαν το σαπούνι που ξεπλένεις και πετάς..σαν να 'ναι τσίχλα που ξεθύμανε η γλύκα της και καταγής τη φτύνεις.. Γρήγορος και  τρεχαλητός καιρός.. καιρός της ελαφρότητας..και του φαστ- φουντ..της μιας ημέρας έρωτες..και κλάμματα που μια βραδιά κρατάνε.  

Παράξενοι οι άνθρωποι..έτσι θαρρώ πως ήταν πάντα..απλά οι εποχές ήταν αλλιώτικες..και η υποκρισία και το φαίνεσθαι.. γινόταν ''καθώς πρέπει''..Εχτίζαν την εικόνα τους οι άνθρωποι.. πάνω σε άλλα ''χώματα'' σαθρά..που ούτε εκείνα είχαν λίπασμα γερό..για την αγάπη.. να φυτρώσει..Τώρα εσείς θα αναρωτιέστε τι με έπιασε και άρχισα πάλι κι απόψε να μονολογώ..Μα πάντα της όλης μέρας τη συσσώρευση..το γέμισμα του σακουλιού..πρέπει από τα σκουπίδια να τα ξεδιαλύνω..Πόσο υποκριτές γίνονται οι άνθρωποι ..όταν θελήσουνε να μπουν σε κήπους.. που ποτέ δε γνώρισαν ..κι ούτε ποτέ τους θα μπορέσουνε απ' αυτούς λούλουδα για να  κόψουν !!! Τι κρίμα αλήθεια κι άδικο..όταν το ''φαίνεσθαι υπερτερεί του είναι'' !!!

Το θέλουνε..το επιθυμούν..άλλωστε ποιός ''τυφλός'' έλεγε η νόνα μου η σοφή..δεν ήθελε το φως του και τα μάτια ? Μα είναι τόσο μεγάλος ο ''φιλοτομαρισμός'' που μετατρέπει δυστυχώς  σε ''μαριονέτες'' τους ανθρώπους..Κι έτσι πάντα εκείνοι τριγυρνούν στης λίμνης τα θολά νερά..ψαρεύοντας ψάρια του γλυκού νερού..μα ..δυστυχώς πριν κοιμηθούν..εκείνα δεν τους φτάνουν.. γιατί είναι ιδιαιτέρως ''άνοστα'' και ο ουρανίσκος τους τα ''φτύνει''...Χαμένοι πάντα μες στο πλήθος τριγυρνούν .. νομίζοντας πως ζουν..μα έχουν πεθάνει από καιρό..ίσως γιατί ποτέ τους δεν απόχτησαν συναίσθημα..ίσως γιατί ποτέ δεν εγεννήθηκε και μέσα τους ..ένα αθώο και μικρό παιδί..που μεγαλώνοντας χρόνια μετά..να τους καθοδηγεί και να 'ναι ο οδηγός τους...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
..............................................................................................................