και καθώς προσπαθούσα..''έφευγα'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Και καθώς προσπαθούσα να ανακαλύψω τι ήταν αυτό που σε πήγαινε μακριά μου..ανακάλυπτα πως κάθε μέρα και περισσότερο ήμουν εγώ αυτή που έφευγα..Ήταν εκείνη η αόρατη αίσθηση της ερημιάς που φύτευες μέσα μου..μέρα τη μέρα ..λεπτό το λεπτό .. καθώς η υπόσχεση της παρουσίας σου ήταν μια τεράστια.. απέραντη ..ολοστρόγγυλη απουσία..Ήταν η απουσία της ψυχής σου.. που δεν έμαθες ποτέ..για να  την καταθέτεις ..έψαχνες να τη δίνεις εκεί..που το κορμί σου απολάμβανε απλά..λίγα..μηδαμινά ..καθημερινά..μα σίγουρα..αυτό ήταν που σε κατέτρωγε ..το ''σίγουρα''..Είχε χαθεί από τη λίστα σου η λέξη έρωτας..είχε χαθεί η λέξη αγάπη..είχαν πάρει τη θέση τους η λέξη επιβίωση..η λέξη βόλεμα..κι εκεί κοντά χάθηκε η λέξη ''συνύπαρξη'' κι ήρθε στη θέση της η λέξη ερημιά ..

Κι έμεινε η προσπάθεια μετέωρη στις πλάτες του ενός..δεν είχε η προσπάθεια ''συνύπαρξη'' κι αυτή.. ήτανε σκλάβα και αυτή.. της μη αποστασιοποίησης του αληθινού εαυτού σου..Είναι ο εγωισμός.. που σου ζητά τροφή..τροφή χορταστική για να του δώσεις..Μα η ''τροφή'' που του 'δωσες είναι βαριά..έχει ''αχώνευτα'' σκληρά μπαχαρικά..δεν είναι ευκολο το στομάχι να χωνέψει..Είναι η χρόνια ωραιοποίηση του εαυτού..του εαυτού σου που ενδόμυχα με εδέσματα ημιτασιόν έμαθες για να τον ταϊζεις..Και ψάχνεις γύρω και απανταχού..τον δύστυχο και ταλαιπωρημένο..τον αχάϊδευτο εαυτό σου να ακουμπήσεις..

Ο έρωτας της ζωής σου σε βρίσκει όπως και να 'σαι..χωρίς υποκρισίες..φτιασιδώματα..χωρίς κουβέντες υπερφίαλες..χωρίς γοβάκια και παλάτια και χρυσά.. έρχεται μπρος σου ..απρόσμενα και σου παρουσιάζεται..σε αρπάζει και σε παρασύρει σαν κύμα θάλασσας  σε αφρισμένο ωκεανό..Δεν βάζει καταστατικά..δεν ξέρει από ημερομηνίες λήξης και προγράμματα..δεν κρύβεται πίσω από ανίερα σεντόνια και κουρτίνες ξεσκισμένες παραθύρων σάπιων και τζακιών κατεστραμμένων..

Ο έρωτας είναι ''τολμηρός''..αλλιώς παύει να είναι έρωτας..είναι..
είναι συμφέρον ..συναίσθημα ποταπό..ο έρως θέλει διεκδίκηση σαν είναι αληθινός..Ποτέ δεν λογαριάζει τι πήρε και τι έδωσε..δεν του ταιριάζει ο απολογισμός αυτός..Κι όσοι σε υπολογισμούς..και σε οργανογράμματα σταθήκανε..προδώσανε τον έρωτα από ''χέρι''.. Τώρα στέκεσαι μπρος στα ''ερείπια''..που αναζητούσες μες στα ''μπάζα'' για να βρεις..για να ικανοποιείς καθημερινά..το αχόρταγο εγώ σου...Φτήνια συναισθημάτων μα και σκέψεων.. ασήμαντα τα ''κέρματα'' ανταμοιβής.. που κουβαλάς στις τσέπες.. 
.''Φεύγοντας'' από κάθε μια συνάντηση..ποτέ δε μένεις πια ο ίδιος..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................
...............................................................................................................