άραγε φέτος.. θα ακουστούνε οι μικροί τυμπανιστές ? - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

O κόσμος γύρω μας ''τρελλάθηκε''..ακίνητο το βλέμμα στο παράθυρο να μένει..Για ποιό παράθυρο θα αναρωτιέσαι σου μιλώ..αυτό της σάλας μου που το στολίζει ένα κλαδί μυρτιάς..με τα φωτάκια..τα λαμπιόνια του ..γιορτές για να θυμίζει ή στο παράθυρο του κόσμου μένει ακίνητο το βλέμμα στην οθόνη...Και κόβεται η φωνή και μένει ακίνητο το βλέμμα..καθώς στα μάτια μας μπροστά..πρωτόγνωρα..εν ψυχρώ..δολοφονίες συντελούνται..Μα η βία φέρνει βία θα μου πεις..τι απορείς κυρά μου ?

Κι εγώ που αδυνατώ να επεξεργαστώ..τις εικόνες που εσύ μου στέλνεις..με γεύματα κεριά και τουαλέτες ρεβεγιόν..που τόσο θέλω ήσυχα ..γαλήνια σε ένα δείπνο να βρεθώ οικογενειακό.. και με το γέλιο τη βραδιά μου να περάσω..ζορίζομαι..ζορίζομαι ειλικρινά να αφήσω πια την ''άφθαρτη ουτοπία'' μου για να με κυριεύσει..Πάντα η πόλη γίνεται σαν πέφτει το σκοτάδι..μοιάζει ακόμα μαγική..πάντα μου μοιάζει η πόλη ακόμα πιο όμορφη το βράδυ..έπεσε η νύχτα από νωρίς.. έτσι νωρίς- νωρίς  νυχτώνει το Χειμώνα.. Μένουν τα μάτια ακίνητα..μπρος στα φωτάκια τ' αναμμένα..Λίγα κλαράκια πράσινο απ' το βουνό..και μπήκαν τα Χριστούγεννα στο σπίτι..Λέω αυτή είναι γιορτή για τα παιδιά..και κάποιος μέσα μου και δίπλα μου μου γνέφει αρνητικά..Όχι μου λέει..δε γίνεται όλες οι μέρες να 'ναι ίδιες..Βάλε χρώμα.. λάμψη.. βάλε γιορτή..είναι άφθαρτη μαμά μου η ουτοπία..Περιμένει πάντα στη γωνιά..για να φορτίσει αυτή ..κι ας μην στα χέρια της κρατεί ..κάτι φανερό..κάτι πιασάρικο να μοιάζει..Μα υπόσχεται κάθε χρόνο νοερά..κι έτσι δε φθείρεται ποτέ της..

Μπορεί να κάνει κρύο τσουχτερό..μα οι δρόμοι μοιάζουνε και είναι  στολισμένοι..χιλιάδες τα λαμπιόνια που φωτίζουν..Οι δρόμοι από μόνοι τους στολίστηκαν και γράψαν ''παραμύθι''..Γωνιές και δρόμοι πολύχρωμα ντυμένες..έναν αέρα αλλιώτικο στο παζλ της πόλης για να φέρνουν..Γέμισαν πρόσφυγες πλατείες και σοκάκια..Και τα ξυπόλητα παιδάκια με τα όμορφα ..τα μεγάλα τα μάτια τους..να ''γεύονται'' παιχνίδια και να ονειρεύονται..χωρίς να πλησιάζουν..μονάχα με τα μάτια..και το στομάχι να ''ρουφά''μια σούπα να 'ναι και ζεστή..έτσι στα ψεύτικα..στης φαντασίας τους μέσα στο βιαστικό το παραμύθι..

Μα νύχτωσε..και οι δρόμοι είναι πλέον ''καθαροί'' κουρνιάξανε σε μια γωνιά και οι ζητιάνοι.. Σε ένα ''απάγκιο'' χωμένοι για να ζεσταθούν οι άστεγοι..έπαψαν μες στη νύχτα για να μοιάζουν ''ενοχλητικοί''..Τρέχουν σαν  αλλαφιασμένοι οι άνθρωποι..τα όνειρά τους να προλάβουν να ''στοιβάξουνε'' αποβραδίς..πριν πέσει το αγιάζι το βαρύ..και τους τα ''κρουσταλλιάσει''..Άραγε μου 'ρχεται στο νου..εκεί καθώς ανέβαινα το τσάι μου να πιω..εκεί στις κυλιόμενες τις σκάλες.. του όλο θέα του ''καφέ''..άραγε απόψε θα ακούσουμε τη σάλπιγγα..το τύμπανο..που χρόνια τώρα παίζουνε όλα αυτά τα γιορτινά τα βράδια..οι μικροί εκείνοι ακούραστοι ''μικροί τυμπανιστές'' της όμορφης και διψασμένης της ψυχής μας ?

 Θα φτάσει ο ήχος ως τα αυτιά..θα απαλύνει τη σκληράδα της ψυχής..θα ταξιδέψει πάλι ο νους ως τις γραμμές..που οδηγούνε σε ταξίδια με τρενάκι μαγικό..  ταξίδια μακρινά..διαδρομές μέσα στο χρόνο...μέσα στο φως λουσμένες ? Άραγε..θα κατορθώσει να ''ανακατευτεί'' η λάμψη εκείνη η δυνατή του διαφορετικού αστεριού..που εξεφύτρωσε το βράδυ εκείνο με τη νέα ''Γέννηση''..με κείνο εκεί το φως το μικροσκοπικό..που καίει δίπλα μας στο τζάκι..με κείνο εκεί το φως το μικροσκοπικό..που βγάζουν τα αγορασμένα μας λαμπιόνια ? Θα ενωθεί..θα μεγαλώσει τη ''φωτιά'' που ψάχνει πάλι η ουτοπία μας η άφθαρτη..μέσα μας να φουντώσει ?

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................