Στιγμές..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Περπατώντας μόνη σε νοτισμένες όχθες..σε ποτάμια..ή σε λίμνες...και σε βρεγμένες ακτές...πρωινού..που ο ήλιος τολμάει να βγαίνει...Μεγάλες οι διαδρομές..μα αλήθεια πόσο λίγες οι στιγμές που τυπωθήκανε στο νου μας !!! Λες και είναι αναμνηστικά.. αναμνηστικά ζωής.. που ''αγοράσαμε'' σε μια αγορά..σε ένα ταξίδι μας εκεί..όμορφα φυλαγμένα..Και   μουσικές..μουσικές της αγαπημένης μου Καραϊνδρου..μουσικές από το Χατζιδάκι..δικές μου..φορεμένες κατάσαρκα στιγμές- στιγμές..αυτές.. εγώ και το τιμόνι μου και η ταχύτητα αντάμα..Η ελευθερία στη διαπασών..και οι στιγμές σε πρόσθεση..το άθροισμα να δίνει ευτυχία.. απ' το χέρι πάντα με κρατούν.. και με πηγαίνουνε ακόμα...με ''ταξιδεύουνε''..και μου μαθαίνουνε τη στράτα..ταξίδι αυτό χωρίς προορισμό..Τα μουσικά ταξίδια μου λατρεύω....μέσα στη μικρή ''σχεδία'' μου..αφημένη...στιγμές μονάχα σαν ξεκλέβω..στιγμές πολύτιμες..και ακριβές πολύ.. 
γιατί οι στιγμές μου οι γαλήνιες μάθανε πια να δραπετεύουνε.. φοβήθηκαν..το κρύο των ψυχρών ρευμάτων των καιρών..των χρόνων.. που πια δεν μου υπόσχονται όπως παλιά..τα νιάτα δραπετεύσαν..η φλόγα γίνηκε πιο χαμηλή..οι σπίθες λιγοστεύουν............?

Μα ...τώρα που η καρδιά εγλύκανε και ξέρει πια τι θέλει ..τι μπορεί...και τι ζητά..πως να το αγκαλιάσει..τώρα οι στιγμές φοβήθηκαν εκείνη τη μεγάλη χαρακιά ...ανάμεσα στα μάτια και το μέτωπο..Κοιτώ με βλέμμα πάντα ''αναχωρητή'' και με ψυχή και με καρδιά ανοιχτή..με βουλιμία προσπαθώ..στιγμές..πολλές στιγμές..σαν τους χυμούς να τις ''ρουφήξω''..Είναι όμορφο να σταματάς..εκείνο το αδυσώπητο ρολόγι μας του χρόνου..Να το νικάς..να το αφήνεις στα αζήτητα..την ώρα μοναχός να υπολογίζεις..Μα πως να γυρίσω και το χρόνο πίσω μόνη δε μπορώ...Έχω μονάχα δυο μικρά κουπιά..έχασα το συνεπιβάτη της μικρής μου της σχεδίας...Σήμερα εξεθάρρεψα και ανοίχτηκα  πάλι μονάχη μες στης λίμνης μου τα ατάραχα νερά..Με παρέσυραν οι γλυκές οι νότες που έφταναν απρόσμενα στ' αυτιά μου..απ' το μικρό σπιτάκι εκεί στην άκρη της λίμνης που πάντα ονειρεύομουν να έχω και να αράξω..Απογεύματα μου χάρισε το όνειρό μου αυτό..εκεί στη μύτη της λίμνης και στο ένωμα με τη στεριά..καθώς μου κράταγες το χέρι..

Κι ύστερα το όνειρο χάθηκε..έμεινε μισό..όπως μισά μένουν τα γλυκά τα όνειρα...σαν κάποιος να θέλει να απλώσει δίχτυ προστατευτικό.. για να μην τα φθείρει ο χρόνος που περνά...να μη χαθεί η ομίχλη που τα σκέπασε..για να τα ''προστατεύει'' ....ναι..ναι για να τα προστατεύει..Στιγμές...στιγμές γλυκές.. γραμμένες με μελάνι σταγμένο απ' της ψυχής βαθιά τα φύλλα.. 

Στιγμές...που ήρθαν.. και μας χάϊδεψαν.. σταθήκανε μπροστά μας..''κουτάκια'' ταχτοποιημένα όμορφα μες στα συρτάρια του μυαλού..στιγμές που ήρθανε ..μας κοίταξαν..μας έγνεψαν...μας πλησιάσανε ''επικίνδυνα''.. για να μας κλέψουν εθελήσανε..λόγια καλά κρυμμένα..ντροπαλά ...λόγια που ασφυχτιούσανε..θέλανε να ακουμπήσουν τα αυτιά..αυτιά αγαπημένου τους...που δεν ετόλμαγαν..φοβόντουσαν .φοβόντουσαν..μη και χαλάσουν τις στιγμές ..μη και   κομματιαστούνε..Στιγμές που πέρασαν..που ''ζωγραφίστηκαν'' βαθιά..μελάνι είχαν διακριτικό..χωρίς τα λόγια τα μεγάλα..μα τα αγγίγματα..τις πράξεις..μα ακόμα πιο γλυκές.. γοητευτικές..εκείνες οι απρόσμενες..που περιμένουνε..να μας αιφνιδιάσουν..Είναι το αναπάντεχο..εκείνων των στιγμών..που μας ξαναγεννά...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Eleni Karaindrou - Waltz By The River 

..............................................................................................................