και με πιάνει τότε μια ''τρέλλα'' παιδική.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 ''Χιόνι'' και 
<< χιόνι έπεσε πολύ..
κρύο κάνει στην αυλή
κοκκινίζει η μύτη μας
τρέχουμε στο σπίτι μας >>

Βροχή ασταμάτητη απ' το πρωί..το τζάμι γέμισε σταγόνες δυνατές..που γίναν και κυλούν σαν ''καταρράχτες''..Και οι φίλοι μου μου λέν' απ' το πρωί..πως πλάκωσε χιονιάς.. Βαδίζω μες στο Άλσος για να ζεσταθώ..και μου 'ρχονται τραγούδια στο μυαλό μου..που μόνη μου τα σιγοτραγουδώ : ''οι κυβερνήσεις πέφτουνε..μα η αγάπη μένει'' και συμπληρώνω μονομιάς..: οι κυβερνήσεις αλυχτούν και παίρνουνε τα δόντια και τα σπίτια των ανθρώπων..Και τα παιδάκια σιγοτραγουδούν το παραπάνω το τραγούδι για τα σπίτια..

Να με μελαγχολήσουν προσπαθούν..και προς στιγμήν το καταφέρνουν..κυβερνήσεις είναι αυτές..και κατά πως τους βολεύουν πράττουν..Μα εμένα που μου είπανε από μικρή..και μου μαθαν καλά εκείνο το τραγούδι πως: ''μια ζωή την έχουμε...'' έρχονται τα στιχάκια πα στα χείλη μου και σιγοτραγουδώ..

Μου το 'παν στα βιβλία τους σοφοί και συγγραφείς..μου το 'μαθαν καλύτερα ο πατέρας μου και ο Γιώργης..που μου ''το 'σκασαν'' ένα πρωί και με υποχρέωσαν να τους πω το τελευταίο αντίο..Όχι δεν θα το καταφέρουν ετούτοι οι ελλειπείς..να μου ξεριζώσουν τη ζωή μου..Γιατί εμένα η μνήμη μου παιχνίδι μου 'στησε τρελλό...όλα μπροστά μου ξεπροβάλλαν..
Μικρό και φτωχικό το σπίτι μου το πατρικό..μα γεμάτο από αγάπη..Μυρίζουνε Χριστούγεννα ξανά..μέσα στην παιδική ..που μου 'κανε επίσκεψη ψυχή μου..έλα Σοφία..έλα μου μηνάει η γιαγιά..το σακουλάκι πάλι έτοιμο..τα κάλαντα να πας να πεις αποβραδίς..νωρίς νωρίς..μη σε αποκλείσει ο χιονιάς..μη και δεν τραγουδήσεις τα μελωδικά..τα κάλαντα του Πόντου.. Στήθηκε μπρος μου από νωρίς..ξεπρόβαλλε μπροστά μου..

Εσείς τα ''φταίτε'' όλα αυτά..μόλις που πάτησε το ποδάρι του στη γη μας ο Δεκέμβρης..δε με ''αφήνετε'' στιγμή να ησυχάσω..Έρχεστε απ' το πρωί- πρωί.και με γεμίζετε εικόνες..πόρτες παράθυρα και δέντρα στολισμένα πλουμιστά..μου λέτε να..πως έφτασαν Χριστόυγεννα μπρος στα κατώφλια μας και πάλι..Και με πιάνει τότε μια ''τρέλλα'' παιδική..ξεχνώ τα βήματα των χρόνων τα βαριά..Πίσω με βρίσκουν βιαστικά και χοροπηδητά να περπατώ..μες στα σοκάκια τα γεμάτα μυρωδιές απ' τα μελομακάρονα και τους λευκούς σαν χιόνι κουραμπιέδες..

Κρύο πολύ εσάρωσε και φέτος πάλι από νωρίς..ήρθε με κάτασπρα τα ''γένια''ο Δεκέμβρης χιονισμένος..Κάνει έξω κρύο..παγωνιά..σε όλες τις γειτονιές..και στα περβάζια τρόμαξαν και τα πουλιά..δεν τραγουδούν όπως παλιά..μονάχα τιτιβίζουν..Έτσι..για να θυμούνται πως είναι ζωντανά..για να ζεσταίνουν τη φωνή τους..Κασκόλ..πουλόβερ ..μπότες..και καλτσάκια ''μάλλινα'' ζεστά..ας ντύσουμε σώματα και ψυχές..γιατί εκεί έξω στο κρύο και παγωμένο ουρανό..επήρε το δρόμο και ξανά..για να μας συναντήσει έρχεται..ένα ξεχωριστό αστέρι..

Να το πάλι στα μάτια μου μπροστά..το πεύκο που έφερε ο μπαμπάς..να το στολίσουμε με όμορφα στολίδια ζυμωμένα..Τα ετοιμάζαμε με αγάπη και φροντίδα με''καλλιτεχνικές πινελιές'' ..από νωρίς..τα ψήναμε..ήτανε ζυμαρένια τα στολίδια μας..της ευρηματικής μου της γιαγιάς πατέντα αυτή..που ήξερε.. σαν την κλώσσα που τα κλωσσόπουλα γύρω της μαζεύει...είχαμε και κορδέλλα από το πλέξιμό της.. να τα κρεμάσουμε στο δέντρο.. Ήταν όμορφες οι ετοιμασίες και τα ξεσηκώματα από νωρίς..για να υποδεχτούμε μες στα στολισμένα και στα καθαρά..εκείνο το σπουδαίο το μωρό..που θα 'φερνε μαζί του την ελπίδα..Πως λαχταρώ..πόσο ζητώ..πίσω να πάρω ό,τι απλόχερα μου χάρισαν..όλα μου τα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων !!!

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
............................................................................................................. 

Alkistis Protopsalti ΜΩΡΟ - ΑΛΚΗΣΤΙΣ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗ 

..................................................................................