Μια παλαίστρα η ζωή.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη...

Nα φύγω θέλω..να εκδράμω..όχι με βαλίτσες και αποσκευές ..μα με αποσκευή μονάχα την καρδιά μου..κι όχι σαν άλλες καθημερινές.. χωμένη στης Πλατείας το καφέ..να περιεργάζομαι άσκοπα τους θαμώνες.. Mοιάζω αλλόκοτη στα μάτια σας..φορές - φορές γιατί έπαψα ..πάει καιρός..αρνούμαι.. δε θέλω πια να σας καταλαβαίνω..Αρνούμαι να κατανοήσω την ανοησία σας..το ανούσιο..το λίγο ίσως και το τίποτα..που γύρω μου σκορπιέται..Να φύγω θέλω.. να εκδράμω απ' της υποκρισίας το ψέμμα το κοινωνικό..που ορέγεται για να την καταπιεί..την αληθινή φωνή.. που απ' τα βαθιά φωνάζει μέσα μου ..φωνάζει να κλείσω τα αυτιά στις σειρήνες τις ποταπές..και τον αληθινό τον τρόπο της ζωής για να διαλέξω.. 

''Σαπίσανε'' από καιρό..πράγματα χιλιοειπωμένα.. ιδέες που κατρακύλησαν σε μια ''νεροποντή''..Νιώθω πως μοιάζει καταστροφικό..να ''πελεκάς'' αργά -αργά..αλλά σταθερά το δέντρο της δικής σου της ζωής..των θέλω σου το δέντρο..Να αναλώνεσαι ..να χάνεσαι ανούσια..όταν εσέ οι άνθρωποι..παύουνε πια να σου ταιριάζουν..Θέλω μέσα στα όμορφα βουνά..εκείνα εκεί τα γνώριμα..εκεί που χρόνια τώρα αγέραστα για αλήθειες μου μιλούν ..με ξέρουνε οι ρεματιές..με γνωρίζουνε οι ασπάλαθοι..με ξέρουν οι ανεμώνες ..οι λεβάντες οι άγριες..εκεί να μένω μοναχή κάποιες φορές..να  ψάξω μέσα στην αλήθεια τους..τη δική μου τη γαλήνη..να ζυγίσω..να μετρήσω και να σκεφτώ..το ''αλισβερίσι'' που έκανα εγώ με την ίδια τη ζωή.. και τη δική μου τη ζωή...Τα ρίσκα μου..τα όνειρα και τις ελπίδες μου..αν τα κατάφερα σε μια καλή τιμή..στους ανθρώπους μου και στους ανθρώπους να ''πουλήσω''.  

Θέλω να είμαι ένα πρόσωπο αληθινό..που μονάχη μου εξωτερίκευσα..κι όχι το πρόσωπο που οι άλλοι μου κατασκεύασαν ..με τα πρέπει και τα θέλω τους..Η ομορφιά απλώνεται διάχυτη.. και οι μυρωδιές μπροστά μου..Εκεί η ησυχία μου μιλά..με προκαλεί..και να τη διακόψω αρνούμαι..μόνο ησυχία και σιωπή ταιριάζει στο τοπίο...Το ξέρουνε οι φίλοι μου..το ξέρουν και οι γνωστοί μου..πως πάντα θέλω για να περπατώ..και να κοιτώ από ψηλά..την πόλη που στο μάτι χάνεται..απ' την απεραντοσύνη..

Στέκομαι εκεί στην κόψη του βράχου σιωπηλή..και να συγκεντρωθώ..και να κοιτάξω μέσα μου επιχειρώ..ποιά είμαι..που βαδίζω...Κι έτσι εκεί στην όμορφη ..γαλήνια εικόνα μου..μέσα και έξω απ' το τοπίο..εισβάλλει η φίλη μου απ' τα παλιά..κι απάντηση γυρεύει..Να με διακόψει προσπαθεί απ' τη σιωπή..και να κοιτάξω να 'μαι χρήσιμη για τη δική της μου ζητά ζωή..Ανατροπές συμβαίνουν κατακόρυφες..και ογκόλιθους στο πέρασμα εκεί κατρακυλούν..μες στη δική της τη ζωή..όπως κατά καιρούς και ολονών μας..Με βλέμμα απορημένο ..φοβισμένο ..διερευνητικό γυρίζω την κοιτώ...

Μια παλαίστρα η ζωή..κι εμείς ανόμοιοι παλαιστές..πότε δυνατοί και πότε αδύναμοι..συνειδητά ή ασυνείδητα ..άλλοτε υποχωρούντες..κατανοώντας ..συναισθανόμενοι ..ίσως και οικτίροντας την αθλιότητα...που σαν το κύμα επάνω μας στέλνουν ανασφαλείς συχνά...Λένε πως η ανασφάλεια είναι συνήθως γένους θηλυκού...Ποτέ μου δεν ξεχώρισα σε γένη και ουσιαστικά.. τους χαραχτήρες σε αρσενικούς και θηλυκούς...Μα ήρθανε βράδια που προβληματίστηκα..σαν στάθηκα σε συμπεριφορές αλλόκοτες...παράξενες...και τότε όχι..δεν εθύμωσα..μα ελυπήθηκα βαθιά..

Είδα γυναίκες διψασμένες..πεινασμένες και ανασφαλείς..κι όχι από πείνα της τροφής..μα από πείνα αγάπης και στοργής...το ρίξαν στην ''κλεψιά''..Μα είναι αλήθεια πως να αντέξουν γύρω τους την τόση μυρωδιά..όταν οι ίδιες δε μύρισαν ποτέ ..ούτε καν έναν κρίνο του αγρού..πως να αντέξουν γύρω τους τόση μεθυστική τη μυρωδιά των γιασεμιών ?Τρυπώνουνε λοιπόν τα βράδια όταν μπορούν..στους ξένους τοίχους σκαρφαλώνουνε..να κλέψουν ..να κλαδέψουνε..κλωνάρια μυρωδάτα και μεθυστικά.. Μα κάπου εκεί προς το ξημέρωμα...λησμόνησαν πως τα κλωνάρια αυτά των λουλουδιών...καταλαβαίνουν από χαϊδέματα..και από καθαρά νερά...Θέλησαν..επροσπάθησαν να γίνουν βάζα και αυτές..και να φυλάξουν κρίνους ..γιασεμιά...μα δεν το κατορθώνουνε...είν' τοξικά τα βάζα και τα λούλουδα τα ξένα...

Άκουσα ιστορίες δυνατές..από φίλους και γνωστούς..άκουσα δάκρυα απελπισίας και πολλά ..όταν ερχότανε ένας χωρισμός..σαν σίφουνας για να σαρώσει σκέψεις που δε βάζει ο νους..για φίλους-   φίλες..προδοσίες..μαχαιρώματα κλεψιές συναισθημάτων..Δεν μπόρεσα ποτές μου συμβουλές εγώ να ξεστομίσω και να δώσω..Πως να απαντήσω σε κλεψιές..πως να το επεξεργαστώ ετούτο το ολίσθημα..που μοιάζει όχι ένα απλό έγκλημα σεξουαλικό..μα ένα ποινικό αδίκημα σε εμπιστοσύνη που σου δείξανε..και την ετσαλαπάτησες....την πέταξες στον κάδο των αχρήστων...? 

Μη θλίβεσαι καλή μου εσύ..της προδοσίας το μανδύα πάντα τον φορούν..οι ανεπαρκείς..οι ελλειπείς..όσοι την ευτυχία από λάθος δρόμο αναζητούν...Σήμερα..αύριο..και συνεχώς..θα φορέσουνε το γιορτινό..το ψεύτικο χαμόγελο..όλοι και όλες τους και οι πάντες ..και θα 'ρθουν να σου κλέψουνε κι εσέ..βαλίτσα με τα συναισθήματα..της προδοσίας έδεσμα να σου τρατάρουνε..αντί μονάχα.. για ένα και μόνο σαν αντάλλαγμα.. ''αντί ενός πινακίου φακής''..Μα η συντροφιά ..η αυτογνωσία σου..ορθώνεται μπροστά σου..σαν μια γλυκειά..επιλογή ''αλλόκοτη'' για τους γύρω σου ας μοιάζει...
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................