4 Νοεμβρίου 2016

Αλλοτινές μου εποχές..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.






Σε μια ζωή φορτωμένη από πίκρες ..χαστούκια..ξεραϊλα ψυχής και απανθρωπιά..είναι όμορφο την πίκρα σου να διώχνεις..να προσπαθείς τουλάχιστον.. βουτώντας μες στο βάζο το γλυκό των αναμνήσεων των παιδικών και των νεανικών σου χρόνων..να πασαλείβεις το μικρό σου δάχτυλο..σαν το γλυκό που εδοκίμαζες..κρυφά απ' τη μαμά.. Χρόνων που σε γεμίσανε χαρές και ζεστασιά..με τις μικροστιγμές, τα ασήμαντα ..τα απλά..Εκεί μες στα πλακόστρωτα σοκάκια της..  της πόλης μου..οι μικροπωλητές και οι καστανάδες ..κάνανε με την παρουσία τους το παγωμένο απ' τους αέρηδες και τις βροχές τοπίο..το κάνανε να μοιάζει πιο ζεστό..καθώς τα κάστανα γυρνάγανε με τη ''μασιά'' και γέμιζαν με μυρωδιές τα όμορφα στενά μας τα δρομάκια..

Σάμπως θαρρείς πως είχαμε και χαρτζιλίκι αρκετό..ή και περισσευούμενα λεφτά..Μα τα πράγματα ήτανε τότε και αλλιώς..με ένα μοναχά αυγό σαν το αντάλλασσες.. .έπαιρνες πέντε κάστανα ψημένα..μοσχοβολητά...Σαν το μελίσσι που μαζεύεται γύρω απ' τη βασίλισσα το μέλι να ρουφήξει.. τρέχαμε..εμαζευόμαστε με τη σειρά στον καστανά μπροστά...



Σήμερα..πάλι η μνήμη επίσκεψη μου έκανε στα ξαφνικά..μέσα στης μεγαλούπολης πια το πλακόστρωτο..αντίκρυ απ' το καφέ μου ..εκεί σε μια γωνιά μες στην Ερμού..πάλι περιτριγυρισμένο βλέπω έναν καστανά..με μεράκι σε χωνάκι να σερβίρει την πραμάτεια.. Τώρα στο μικρό πορτοφολάκι τα παιδιά..δεν έχουνε κρυμμένα δυο αυγά..που να βρεθούν κι οι κότες εδώ μέσα..τώρα λίγα ευρωπουλάκια περισσά..που η γιαγιά εφρόντισε τα εγγονάκια να τροφοδοτήσει..

Μα τα παιδιά είναι παιδιά..και ξέρουν πάντοτε να γεύονται μικροχαρές στην καθημερινότητά τους..Τραβώντας φέρνουν τη μαμά σε τούτη τη γωνιά..που στήθηκε ο μερακλής..κι ο μεροκαματιάρης καστανάς της πόλης...




Όχι δε ντρέπομαι την αδυναμία μου ..την τρυφερότητά μου να δηλώσω..που έρχεται στιγές - στιγμές για να με κατακλύσει..Θέλω να είμαι άνθρωπος κανονικός..με τα ευαίσθητα σημεία μου..και να γελώ..να κλαίω..να αισθάνομαι..και να λυγίζω..Το ξέρω τώρα πια καλά αυτό..όποιος πολύ αγαπήθηκε από τα μικράτα του..αυτό το κουβαλά..το εκδηλώνει ό,τι και να του συμβεί..έχει να δώσει και να πάρει..Δε στέγνωσε η ψυχούλα του..γι αυτό και ένα χαμόγελο έρχεται και κάθεται στα χείλη του..όταν θωρεί ετούτα τα μικρά παιδιά..που ανέμελα..γεμάτα αθωότητα..καταβροχθίζουν   τη μικρούλα αυτή τη νοστιμιά..Στιγμές..και νόστιμες πολύ.. οι παιδικές μας μνήμες..

Πάλι ο παππούς μου με ''χαιρέτησε'' από μακριά..καθώς γυρνούσε απ' το λιβάδι στο μικρούλη μας χωριό..κι είχε γεμάτο το καπέλλο του με κάστανα...που μάζεψε μονάχος του..για να τα φέρει να τα βράσει η γιαγιά..Γιατί τα βράζαμε εμείς τα κάστανα.. εκεί μες στο μικρό μου χωριουδάκι..Μα ήτανε πιο νόστιμα τα κάστανα του καστανά..ψημένα καθώς γέμιζαν τον αέρα μυρωδιά.. Ο κυρ- Θανάσης έπιανε από όταν Φθινοπώριαζε..από νωρίς δουλειά..και έψηνε σε κείνη τη γωνιά μέχρι που να 'βγει ο Χειμώνας..είχε και πέντε στόματα στο σπίτι του να θρέψει..έκανε πάντοτε όλες τις δουλειές..μεροκαματιάρης άνθρωπος..τη ζωή του εκυνηγούσε..
Πάντα θυμάμαι και τα λόγια της γιαγιάς :
«Το κάστανο θέλει κρασί και το καρύδι μέλι και το κορίτσι φίλημα πρωί και μεσημέρι ». 

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη. 
.............................................................................................................

Με μεράκι και ''μαγκιά'' μεγάλη η ζεμπεκιά......

Ο ΚΑΣΤΑΝΑΣ - ΣΚΟΥΤΑΣ - ΜΗΤΑΡΑΚΗΣ - ΚΑΠΝΙΚΑΡΕΑ


Στίχοι:  
Κώστας Κοφινιώτης
Μουσική:  
Δημήτρης Σέμσης



Μέσα στη βαρυχειμωνιά
τώρα που κάνει κρύο
με τη φουφού μου στη γωνιά
περνάω μεγαλείο.

Έχω κάστανα στην πένα, κάστανα ξεροψημένα.


Μέσα ζάχαρη γλυκά τα κάστανα που ψήνω,
μ’ ένα φραγκάκι μοναχά τέσσερα αμέσως δίνω.
Στα κορίτσια δεν την χάνω, δίνω κι ένα παραπάνω.


Πήγαινε μια στο σινεμά και στάθηκε μπροστά μου.
Τα κάστανά σου είναι ωμά, μου είπε, καστανά μου.
Φούρνος μ’ έκανε να γίνω και μαζί της να τα ψήνω.

............................................................................................................. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου