1 Νοεμβρίου 2016

Σε μια πόλη που αλλάζει μορφή..της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Σε μια πόλη που αλλάζει μορφή..σε μια πόλη που χάνει κομμάτια απ' το παζλ ..σε μια πόλη που θυμίζει δόξες παλιές..και καινόυργιες  συνάμα..ο ήλιος επιμένει να βγαίνει ξανά και ξανά τα πρωινά..και αχτίνες ελπίδας επιμένει..επιβάλλει και θέλει.. σκορπά..Μήνας καινούριος..καινούρια εβδομάδα ξανά..   μελαγχολικό το τοπίο το Φθινοπωρινό..μια βρέχει..μια ο ήλιος μας παίζει κρυφτό..Τι σημασία έχει να ασχολούμαστε με τον καιρό .. έτσι κι αλλιώς ο καιρός γυρίσματα έχει πολλά..και ουσιαστικά και μεταφορικά..Φόρεμά της εδώ και καιρό..μετράει χρόνια με τούτη τη θλίψη..με τη θλίψη εγκατάλειψης ..ονείρου λειψού..και οράματος καλά στοιχειωμένου εντός της..η πόλη αυτή.. Στοιχωμένα τα όνειρα στο μέσα ..στο εντός καρτερούν..μη και τύχει και φανεί ένας κάποιος αλλιώτικος να ' ναι ηγέτης..να κρατήσει και πάλι χαλινάρι γερό..και την άμαξα εμπρός στους ανοιχτούς τους δρόμους να φέρει.

Τριγυρνώ βιαστικά και νωχελικά πότε- πότε και  κάποιες φορές .. παρατηρώντας επίμονα ..διερευνητικά.. την αγωνία της μάσκας φορεμένη σε πρόσωπα πια τρομαγμένα.. Κυνηγούν να προλάβουν τον αμείλικτο χρόνο που κρίση τριγύρω μοιράζει..φαντάσματα εποχής άγνωρης..τυραγνισμένης..σκοτεινής με κρυμμένο ορίζοντα..μουσκεμένα και στάζουν.. σχέδια χρόνων πολλών αθωότητας..ημερών γλυκών περασμένων..αναπολήσεις που ανοίγουν πληγές.. 




Μακελεμένα τα όνειρα ..τα σχέδια..τα φτερά τα πετάγματα..μα εσύ οδοιπόρος με ομπρέλλα  αυτοσχέδια τη σκέψη.. βαδίζεις μονάχος..Δρόμοι πολύβουοι γεμάτοι ζωή..στις γωνιές και παντού μικροπωλητές και λουλούδια ακόμα και τώρα πουλούν..μυρωδιές για να φέρεις στο σπίτι..μεσημέρι καθώς θα σχολνάς..Και πιο κει κατεβασμένα ρολά..και πολλά κατεβασμένα ρολά..και πολλά μαγαζιά πια κλεισμένα.
Θύμησες αλλοτινές  σφριγηλές από ζωή..μελαγχολικές τις εικόνες του σήμερα δίνουν..Μα εγώ εξεκίνησα καφέδες να πάρω..με αρώματα πολλά.. που γεμίζουν στιγμές..μικρές απολαύσεις..Τι με πιάνει και γύρω -τριγύρω κοιτώ και διαβάζω τις κλεισμένες τις πόρτες ? Σήμερα μου λένε οι καρδιές τους θρηνούν ..πόρτες είναι αυτές..κι ίσως αύριο ένα κλειδί τις ανοίξει...Στον πεζόδρομο εκεί στο καφέ..μάζεψα πάλι τη σκέψη και μύρισα..δες..μια μικρούλα μου κλείνει το μάτι..ένα χαμόγελο ελπίδας σκορπά...



Παραμύθια ''διαβάζω'' πολλά..ιστορίες και μύθους με δράκους..μα δε γίνεται λέω ξανά..ασυμβίβαστους πάντα τους ήρωες..στις σελίδες μου θέλω να ψάχνω..Σε ένα τέλος καλό..με μια τρίαινα αυτοί..να χτυπούνε τα κύματα..να ανοίγουνε δρόμους..μίλια ατέλειωτα ναυτικά να προσφέρουν..σε ανοιχτές και απέραντες θάλασσες..Μάζεψα μονομιάς τη σκέψη μου την φευγάτη..την τρελλή....φεύγω απ' το όμορφο καφέ..αφήνω εκεί πίσω μου τους''ζαλισμένους''  σαν κοτόπουλα ανθρώπους..πάω να μπω μες στη γνώριμη για μένα χρόνια τώρα πια γωνιά..μες στη Στοά του βιβλίου..ίσως μέσα εκεί να 'ναι κρυμμένος ακόμα σε κάποια ξεφτισμένη σελίδα  βιβλίου παλιού μου θαμπή ..ένας Δον - Κιχώτης ετούτης της πόλης εδώ..Γιατί είναι άδικο πολύ για την   Πρωτεύουσα την όμορφη αυτή.. σε κάποια σημεία της τόσο κεντρικά και ''δυνατά''.. να δακρύζει ατελείωτα..και να θυμίζει πως περάσανε από πάνω της ξανά..αέρηδες που μοιάζανε.. ''σαρωτικοί τυφώνες''...
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη 
.............................................................................................................

Αύρα (Γιατί είμ’ αέρας που περνά) ~ Δημήτρης Παναγόπουλος

 Στίχοι/Μουσική/Ερμηνεία: Δημήτρης Παναγόπουλος
Ένα τραγούδι που φέρει τον αέρα της δικής του ιστορίας.


Ο Μάνος Χατζιδάκις είχε χαρακτηρίσει το τραγούδι αυτό ως το καλύτερο ελληνικό τραγούδι της δεκαετίας 1980-90



Από την πόρτα σαν θα βγω
θα δω τον ήλιο στρογγυλό
και με το όμορφο στερνό χαμόγελό σου

Μια καλημέρα θα σου πω
μετά θα φύγω, θα χαθώ
και ίσως με ξαναδείς μονάχα στ’ όνειρό σου

Γιατί είμ’ αέρας που περνά
μέσα στης πόλης τα στενά
και κάνει τα κλειστά παράθυρα να τρίζουν


Γιατ’ είμαι αύρα εσπερινή
πνοή καθάρια ζωντανή
που κάνει τα γερμένα φύλλα να θροΐζουν

Φεύγω ψηλά για το βουνό
κι ύστερα πέφτω στο γκρεμό
και ταλαντεύομαι στα βάθη και στα ύψη

Και κουβαλάω μες τη σιγή
μιαν ανυπόταχτη κραυγή
και κάποια ανείπωτη ελπίδα που `χεις κρύψει.

.............................................................................................................

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου