Ωκεανοί μελάνης χύθηκαν για σε..λέξη μου ευτυχία.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Μια λέξη ζόρικη πολύ η λέξη ευτυχία..ένας δρόμος άγονος τις πιο πολλές φορές.. Και κάπως έτσι εμεγάλωνα..και κάπως έτσι μέσα από δρόμους δύσκολους επροσπαθούσα να ορίσω τη ζωή μου ..ψάχνοντας  πάντοτε με γνώμονα.. πάντοτε  με αγάπη..ανθρώπους ..καταστάσεις..τους φίλους μου.. και τους εχθρούς μου ακόμα...
Λένε πως όλοι ερχόμαστε σε τούτη τη ζωή για να εκπληρώσουμε ολοι μας έναν σκοπό κι έναν προορισμό..μα περισσότερο και από αυτά να δώσουμε ..μα και να πάρουμε αγάπη..ή ακόμα και να μάθουμε..να διδαχτούμε από αυτήν και να οδηγηθούμε προς την ευτυχία..Μα εμένα δε  μου αρέσουνε καθόλου τα τσιτάτα ..οι περιφράσεις και τα γνωμικά.. που προσπαθούν για να την περιγράψουν..λες κι είναι μία ..κάποια συνταγή μαγειρικής εκείνη η λέξη η μαγική..η λέξη ευτυχία..

Είναι σχεδόν αδύνατο και ακατόρθωτο να βρουν και να αποδώσουνε το πιο βαθύ της λέξης τούτης νόημα ..της ποθητής..της ζητούμενης αέναα και συνεχώς..ξεχωριστά για τον καθένα μας..γιατί όσοι οι άνθρωποι έλεγε η νόνα μου η σοφή..τόσες και οι γνώμες και οι χαρές..και για την ευτυχία..που ψάχνουμε.. για  να καταλαγιάσουν οι ψυχές.. Ξοδεύτηκαν  και χύθηκαν γι αυτήν την τόσο δα μικρούλα λέξη..ατελείωτοι ωκεανοί μελάνης..Είναι μοναχικός ο δρόμος της αναζήτησης.. αναζήτησης ψυχής..θέλει ανατροπές μεγάλες ..να αναταράξεις από αρχής και πάλι τα βαλτώδη τα νερά της λίμνης σου..αν θέλεις πάλι εκεί.. νούφαρα να φυτρώσουν..

Δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι από μας μπορούν να πολεμήσουν με τα κύματα και με τους δυνατούς βοριάδες..Δεν ξέρω πόσοι από μας μπορούν να σηκωθούνε το πρωί και να ποτίσουνε πέρα απ' τον κήπο το δικό τους..Και μεγαλώνεις και μαθαίνεις γρήγορα πως μόνος σου ποτίζεις εσύ κάθε φορά τον κήπο τον προσωπικό σου.. Εσύ μονάχος σου θα περιποιηθείς αν θες λουλούδια για να κόψεις..μην περιμένεις αλλουνούς..Καίγεσαι κάποιες δυνατές στιγμές απ' τις ακτίνες του ηλίου..Μα είναι δίπλα εκεί και το πηγάδι σου.. νερό για να ανασύρεις.. να μαζέψεις..Ψάξτο μονάχος σου με δύναμη..μην περιμένεις απ' τους ξένους..Τη δίψα τους μονάχα αυτοί κοιτάν να ξεδιψάσουν...

Πρέπει να συνηθίσεις να αγαπάς..αυτό.. που κρύβεις κάτω από τις φυλλωσιές σου..Πρέπει να συνηθίσεις να μη ζητάς..από αυτούς που δεν μπορούν να δώσουν..Να δίνεις έστω κι αν φαντάζει αυτό τυραννικό..κι αν μοιάζει με μαρτύριο..γιατί ίσως αυτό να ακουμπά στη λέξη ευτυχία..αυτό που λείπει από μέσα σου..και συνεχώς το ψάχνεις..το ψάχνεις να το ακουμπήσεις απαλά..πα.. σε καρδιές και σε ..ψυχές που μοιάζουν διψασμένες..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

 Σ′ άγριο τόπο εφύτρωσες τ′ ονείρου μου ανεμώνα......
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Σ’ άγριο τόπο εφύτρωσες
τ’ ονείρου μου ανεμώνα
και σπάσαν τα κλωνάρια σου
οι μπόρες του χειμώνα.

Ρόδο μου μη μαραίνεσαι
κι εγώ θα σε γιατρέψω
στο πανεμίδι της καρδιάς
θα σε μεταφυτέψω. 

Χαϊνηδες ♪♫•¨•.¸¸❤
 Η ΑΝΕΜΩΝΑ ♪♫•¨•.¸¸❤ 

..............................................................................................................