14 Οκτωβρίου 2016

<< Η Λιβελούλα μου κι Εγώ >> - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Κάθε που περιδιάβαινα τρανό κορίτσι πια..κάθε που ερχόμουνα να μάθω και να κατατοπιστώ καλά..για να μπορώ και να τα μεταδώσω στα παιδιά..γνώση σωστή για να αποχτήσω..για όλα τα γύρω μας και ζώα και φυτά και έντομα..πρώτη εγώ μαγεύομουν από το μεγαλείο και τη σοφία της φύσης...Πολλές φορές μου ασυναίσθητα εδιάλεγα κάποια κοσμήματα να τα φορώ..απλά ..μα όμορφα στα μάτια μου ..γνώριμα μου εφαίνονταν..αφού τη φύση αποτύπωναν και αναπαριστούσαν..

Ναι ..ναι..για ένα βραχιόλι μου μιλώ..που μία τόση δα μικρούλα λιβελούλα είχε κρεμασμένη..Μες στα σοκάκια επεριδιάβαινα..σε κείνα εκεί τα γκαλντερίμια της..στην όμορφη τη Σαντορίνη μας..με τα υπέροχα εκείνα μαγαζιά..που όλη η πραμάτεια είναι εμπρός στα μάτια σου εκτεθειμένη..Το διάλεξα το βραχιολάκι το ασημένιο μου με μιας..μου ''χτύπησε'' στο μάτι..η κρεμασμένη η μπλε η λιβελούλα...Παντού την αναπαριστούν εσκέφθηκα..ας μάθω περισσότερα γι αυτήν.

 Ο μύθος λέει ότι οι Νεράιδες,όταν είδαν ότι δεν μπορούν να συνυπάρξουν με ανθρώπους,( δύσκολο είδος ενίοτε οι άνθρωποι παιδί μου )..μεταμορφώθηκαν σε λιβελούλες,για να μπορέσουν να κρατήσουνε τα φτερά και συγχρόνως να μένουνε  κοντά και στους ανθρώπους και να μπορούν να τις αντιληφθούν και να τις αναγνωρίζουν..μοναχά όσοι είναι ικανοί και άξιοι συνάμα.. Καθόλου δε τυχαίο και παράξενο δε μας φαίνεται που μπορούν και ζουν και μέσα και έξω από το νερό..και που κινούνται με τόσο ξεχωριστό τρόπο κινώντας ιδιόμορφα τα διάφανα φτερά τους.. όσο κανένα άλλο έντομο...επάνω εις τη φύση..

Διαβάζω ασταμάτητα γι αυτήν τη λιβελούλα μου που κρέμασα στο χέρι μου ..σε ένα τόσο δα μικρό που μοιάζει και ασήμαντο τούτο το βραχιολάκι... έχει μεγάλη όραση και από μακριά αντιλαμβάνεται αυτή το θήραμά της..Αναπαράγεται επάνω απ' το νερό..σε ένα τρελλό ερωτικό χορό.. που μοιάζει αυτή η αναπαραγωγή..μέσα στο πέταγμά της..Αρχίζω να κάνω συνειρμούς..και τώρα επιβάλλεται καταμεσίς της κρίσης...Μου λένε τα βιβλία μου λοιπόν πως η μικρή η λιβελούλα μου αλλάζει χρώματα συχνά.. όσο περνά ο καιρός και ωριμάζει ηλικιακά.. κι έτσι συμβολίζει.. τον διαφορετικό τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει  αυτή την αλλαγή.. 

Αλήθεια τι μπορεί να μάθει κανείς..από μια μικρούλα λιβελούλα.. Να προσαρμόζεσαι  και να ελίσσεσαι όπως κι αυτή...γιατί τάχα αυτή μπορεί ? Γλιστράς..''πετάς'' ανοίγεις νέες διαδρομές..βρίσκεις καινούριους τρόπους επιβίωσης..σκαρφίζεσαι..ψάχνεις κι ανοίγεις νέες προοπτικές..για σένανε τους γύρω σου και τους δικούς σου..
Σοφή που είναι η φύση σκέφτομαι..γι αυτό και αιώνες τώρα αναπαράγεται απ' την αρχή και όμορφα επιβιώνει..Βάζω καινούριες σκέψεις στο μυαλό..και πλάνα φρέσκα μες στο νου μου...σχεδιάζω..

Μια ευκαιρία είναι ίσως και η κρίση αυτή..λέω αγαναχτισμένη βέβαια στην αρχή...μια ευκαιρία να ξαναβουτήξουμε στον πολύτιμο και στον πραγματικό τον εαυτό μας..Ίσως να ανακαλύψουμε το πέταγμα της λιβελούλας μας.. που μέσα μας φωλιάζει..και να βρεθούμε με καινούρια κι άλλου χρώματος φτερά..καθώς η κρίση και ο χρόνος προχωρά και εμάς μας ωριμάζει...Μιας λιβελούλας πέταγμα ονειρεύτηκα..ένα διάδρομο ανοιχτό να βρω για να προσγειωθώ...
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη...
..............................................................................................................

Ορφέας Περίδης - Λιβελούλα


 Λιβε λιβελούλα, τρέξε μια στιγμούλα
τρέξε μια στιγμούλα λίγο να σε δω
διάδρομο δε βρίσκω, ψάχνω μα δε βρίσκω
ψάχνω μα δε βρίσκω ν’ απογειωθώ.

 



Βράδυ και αυγή μου, δε μου πάει η ψυχή μου
να σε παγιδεύω,
το μυαλό μου θόλωσ’ είμαι άδειος όλος
και σου το χορεύω.


Αθω αθωώνω τον γλυκό μου πόνο
τον γλυκό μου πόνο, μόνο όταν σε δω,
σβήνεται το φως μου γύρω μου κι εντός μου
γύρω μου κι εντός μου, δες με, θα χαθώ.


Βράδυ και αυγή μου, δε μου πάει η ψυχή μου
να σε παγιδεύω,
το μυαλό μου θόλωσ’ είμαι άδειος όλος
και σου το χορεύω.


Στίχοι:  
Νίκος Μπάκας
Μουσική:  
Ορφέας Περίδης & Νίκος Μπάκας
Ερμηνεία  : Ορφέας Περίδης   :  ............................................................................................................

        

καταιγίδα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου