23 Οκτωβρίου 2016

Για μία άλλη Κυριακή..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Τούτος ο τόπος που μας γέννησε..μας έθρεψε και μας μεγάλωσε..είχε χαρές πολλέ κρυμμένες μες στα σπλάχνα του..και καρτερούσε πάντοτε για να μας τις χαρίσει..Από τα παλιά..απ' τα μικράτα μου..πάντα τα μάτια ήθελα να τα γυρνάω αλλού..να αλλαξοστρατώ..να φεύγω απ' τα συνηθισμένα και τα καθημερινά..να κάνω πάντα εγώ του κεφαλιού μου..Το σπίτι μου δέκα βήματα ..δέκα μονάχα βήματα..από την εκκλησία του χωριού..μα δεν εκίναγα ποτέ σχεδόν τις Κυριακές..να πάω δίπλα να λειτουργηθώ..Μαζεύονταν ο κόσμος όλος από το πρωί..στο πρώτο κιόλας χτύπημα..σαν άκουγαν καμπάνας..Ημέρα σκόλης πάντα η Κυριακή..εβάζαν τα καλά τους..Μια ανάσα για να πάρουνε από τον κάματο όλης της εβδομάδας..Να βάλουν ένα ρούχο καθαρό..να νιώσουνε ανθρώποι..Να βγάλουνε τα ρούχα τα λερά..να καθαρίσουνε το σώμα τους μαζί και την ψυχή τους..Με μάλωνε πολλές φορές η μάνα μου..μα αποτέλεσμα δεν είχε..


Πρωί -πρωί..αφού δεν πήγαινα σχολειό τις Κυριακές..και από το Σάββατο το διάβασμα εφρόντιζα για την καινούρια εβδομάδα να τελειώσω..έπαιρνα εκείνο το αγαπημένο μου..το γνώριμο στρατί.. εκείνο πίσω από το σπίτι μου..και με τους φίλους μου τους λιγοστούς..για τη βάλτα ετραβούσα.. Εκεί στο τούμπι.. στην πλαγιά..είχαμε χτίσει πολιτεία..Δική μας πολιτεία παιδική..που δεν της έλειπε τίποτα από τις αληθινές τις πολιτείες..Σπιτάκια άσπρα και δρομάκια αστραφτερά όλα με πέτρες καμωμένα..Αρχαία δεν είχε το χωριό μου εκείνο το μικρό..μα είχε κάποτε παλιά υφαντουργεία..Βρίσκαμε απομεινάρια από ξύλα και αργαλειούς.. σίδερα πεταμένα στα χωράφια.. Τα στήναμε και ''υφαίναμε'' στα ψεύτικα..μα τόσο αληθινά στης φαντασίας μας τα μονοπάτια.. έχουνε μεγάλη  φαντασία τα παιδιά και τι θαρρείς..χωρίς να το καταλαβαίνουνε.. ψάχνουνε τις ρίζες τους..λύνουν συχνά τις απορίες..ονομάτων και συνηθειών..ολόκληρης ζωής...

Γινόντουσαν ευχάριστες οι Κυριακές..σε κείνο το μικρό το χωριουδάκι..κι ας μην ευλόγαγε ο παπάς τη δούλεψη.. που τα παιδιά επροσπαθούσαν..Είχαμε την ευλογία του Θεού ,που από ψηλά μας εκοιτούσε..Εικόνες γέμιζαν τα μάτια μας απ' το παιχνίδι μας αυτό..και γέλια απ' τις κοπέλες που ''ύφαιναν'' τα αυτιά μας..Γέμιζε ο κάμπος κοπελιές χαρούμενες..της φαντασίας μας κορίτσια..που τα προικιά τους ύφαιναν για τους γαμπρούς και ετοιμάζαν..Κι εκεί.. πριν από το μεσημεριανό μας φαγητό..που η μάνα μας καλούσε..μαζεύαμε βατόμουρα και κολατσίζαμε..έτσι να το γιορτάσουμε..που άλλη μια Κυριακή..γυρίσαμε στις ρίζες που μας φύτεψαν σε τούτο το χωριό..
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου