Αεροβατώ..ονειρεύομαι..ή ψάχνω Δον - Κιχώτες ? - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Σε τόπους που ρημάζουνε και πολιτείες που αδειάζουν..σε εποχές παράξενες που οι ανθρώποι πια δε λογαριάζονται και σαν να είναι αναλώσιμοι πλέον να σπαταλιούνται..σε δρόμους που δεν περπάτησα..δεν ξέρω καν που οδηγούν..ψάχνω και ονειρεύομαι να συναντήσω Δον - Κιχώτες..Σιωπή μονάχα απλώνεται τριγύρω μου...παγώσαν οι φωνές..σέρνονται πίσω απ' τα γεγονότα οι άνθρωποι..πάψανε να πιστεύουνε σε θαύματα που τα ιδανικά γεννούν..Κι εγώ μικρή κι ασήμαντη..ένα γρανάζι του τροχού.. αυτού του κόσμου που ελπίζει ..κι ας βογγά αιώνες τώρα απ' τους επιτήδειους..που χτίζουν ανεμόμυλους εις τα βασίλειά τους..
Αιθεροβάμων δεν εδήλωσα ποτέ μου..όπως κι εσείς κανείς.. ίσως οι άλλοι να μας επροσάψανε κατά πως δεν τους εσύμφερνε..έναν τέτοιο παράξενο ..της αρεσκείας τους τον τίτλο..Μα εγώ που  βλέπω πως του χρόνου το ρολόι αμείλικτο μπροστά μας προχωρεί, πετάω τη μάσκα του αμήχανου χαμόγελου..που η αμηχανία των καιρών μου κάνει δώρο να φορώ... γιατί..μου φαίνεται αγέλαστο.. συνηθισμένο..πια χαμόγελο και χιλιοφορεμένο..Βαδίζω και παρασύρομαι και σέρνομαι ξοπίσω του..του χρόνου να τον επρολάβω...και πότε ανοίγω μονοπάτια μόνη μου κι άλλοτε πάλι εγώ  βαδίζω στα τυφλά..

Γύρω τριγύρω ακόμα είναι Φθινόπωρο..κλαράκια πλέον δεν ανθούν..πότε ο ήλιος έρχεται ψηλά..και πότε παίζει ένα κρυφτούλι με το σύννεφο.. Κύματα υλιστικά..σκάνε καθημερινά  επάνω μου και μοιάζει να αεροβατώ..σαν επιμένω ουσιαστικά..σε αξίες που χρόνια ολόκληρα από τα χρόνια ακόμα τα παλιά κρατήσανε ορθό κι αγέρωχο τον άνθρωπο..πριν από κάθε καταιγίδα..Αεροβατώ ? Ρωτιέμαι στιγμές - στιγμές μόνη μου..ή εθελοτυφλώ και προσπαθώ αισιοδοξία να πουλώ..από εξαρχής στον εαυτό μου..μα και μαζί σας να τη μοιραστώ ? Κι απαντώ μονολογώντας με..πως ψάχνω πρότυπο να βρω..ακόμα και σε τούτον τον καιρό..που χάθηκε η πολιτική..και υπάρχει ζήτημα πολιτικό..και έλλειψη οράματος και έλλειψη φαντασίας..

Έναν Δον - Κιχώτη αναζητώ στους ανεμόμυλους και πάλι να με βγάλει..όχι πως θα κονταροχτυπηθώ με όπλα και με σφήνες..μα με ένα λόγο πύρινο..που αγέρας ίσως να γενεί..συνθέμελα να τρίξουν..Μα μοναχή μου πως να ξανοιχτώ..που γύρω μου απλώθηκε αποχαύνωση..χαθήκαν οι ονειροπόλοι..Οι Δον - Κιχώτες χάθηκαν του Μιχαήλ Θερβάντες..Γίνομαι ώρες- ώρες ίσως απελπιστική..μα να 'στε βέβαιοι δεν είναι ποτέ αυτός ο ίδιος ο  σκοπός μου..Μιλώ..ξεσπώ ..καυτηριάζω ..χαίρομαι και αγαπώ..είμαι άνθρωπος ζωντανός..και κουβαλώ..μες στο πετσί μου από όλα..άλλωστε τόσα παραδείγματα από παλιά μας οδηγούν στο δρόμο των αξιών..που ποτέ τους ίσως δεν εχάθηκαν ...απλά εξέφτισε η ούγια τους κάποιες φορές σε χαλεπούς καιρούς..ή μήπως πάλι ψάχνω χίμαιρες και χάνομαι σ' αυτές ?

Μα είναι οι νέοι εμπρός μου αγέρωχοι θαρρώ..που θα κινήσουν πάλι ένα πρωί..πολύ τους εμπιστεύομαι εγώ..και το υφάδι θα ξαναμπαλώσουν..δεν γίνεται να συνεχίσει αυτό το ξέφτισμα.. κάπου θα τελειώσει ετούτο το κουβάρι..της φτώχειας της πνευματικής..της απαξίας το κουβάρι... Μια χαραμάδα φως θα μπει και πάλι απ' το παράθυρο..θα 'ρθει και θα τρυπώσει στα θαμπά..θα τα φωτοσκιάσει τα άσχημα..κάπου εγκυμονεί η εποχή κάτι καινούριο να γεννήσει..αργεί..δύσκολη μοιάζει αυτή γέννα..μα κάθε γέννα νέα φέρνει ελπίδα..ελπίδα ..προσμονή..
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Δον Κιχώτες - Μαρία Δημητριάδη

Χέρσα λιβάδια, οι λεωφόροι που περνάς
κι οι ουρανοξύστες, ανεμόμυλοι που τρίζουν
τις πανοπλίες των εχθρών σου μην κοιτάς
μόνο το φόβο τους στα μάτια που γυαλίζουν.



 
Στέλνει ο άνεμος ευχές από μακριά
Σκιές συντρόφων σου κυκλώνουνε την πόλη
μια λιμουζίνα τ’ άλογό σου προσπερνά
άξιζε ο δρόμος ως εδώ κι ας λείπουν όλοι.
Ας λέει ο χρόνος
πως γερνάει η ζωή
Σφυρίζει ο άνεμος
ακόμα αυτές τις νότες
τις τραγουδάνε
μες στις πόλεις
Δον Κιχώτες.
Ας λέει ο χρόνος
πως γερνάει η ζωή

Στίχοι:  

Παρασκευάς Καρασούλος

Μουσική:  

Θοδωρής Οικονόμου

1.

Μαρία Δημητριάδη

..............................................................................................................