25 Οκτωβρίου 2016

Η Πατρίδα Που σε Κατοικεί..εσένα νέε μου ..που τόλμησες - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Περνούν οι μέρες γρήγορα ..και λες του χρόνου πάλι..κι ήρθε κι εφέτος η μέρα αυτή..η επέτειος που πρέπει τους πολέμους να γιορτάσεις..Δεν ξέρω αν είναι οι θύμησες αυτές εύκολες κι αρεστές..καθώς..πολλές οι ανάγκες του κόσμου σήμερα..μα και πολλά να μην ξεχνιόμαστε ποτέ..μα και πολλά τα πρέπει..έχει αγωνία..ζόρια ο τόπος μου τρανά ..μα και ανάγκη όμως εσωτερική ..καθήκοντα αξεπέραστα..απέναντι σ' αυτούς που τάχθηκαν από παλιά..για να φυλάγουν Θερμοπύλες..
Έμαθες πάντα γρήγορα να προσπερνάς...τα γεγονότα ...τους πολέμους και τις καταστάσεις...σαν νάναι ξένα προς εσέ και φορτικά...και εύκολα πάντα θέλεις να ακούς...ανόητες δυο φράσεις...να σου πετούν στα μούτρα σου μπροστά κι εσύ να τις διαβάζεις...Μα η Ιστορία η αληθινή...αυτή για τις Πατρίδες...δεν γράφεται πάντα από τους Νικητές...αλλά από τους τολμούντες πάντοτε και από τους ''ηττημένους''...
Έτσι έγινε και τούτη φορά...σαν εξεσηκωθήκαν...οι Μεγάλοι άρχοντες του Κόσμου αυτού...που ορέγονται Πατρίδες για  να μοιρασθούν και για να τις μοιράσουν...


Μέσα σου πάντα πίστευες...σε μια Πατρίδα ελεύθερη...να παραδίνει  τη Γη αυτή  στη γενιά σου τη μικρή...γαλήνη να μοιράζει...
Κι ήρθαν μέρες πονηρές και δύσκολες εκεί στο στο 1940.. παλληκαράκι εσύ 23 χρονών ...γεμάτο όνειρα και ελπίδες....
Τη λέξη ''πόλεμος '''δεν ήξερςες εσύ...στο καταπράσινο όλο μουριές χωριό σου...και μόνο στα βιβλία την εδιάβαζες...
Ήσουν ανέμελος εσύ...μαθαίνοντας τα γράμματα που εσύ επιθυμούσες...και το μετάξι τύλιγες...του όμορφου χωριού σου σε ανέμες...όμορφη απασχόληση αυτή ...που οι γονείς σου σου διδάξαν...


Μα η ζωή για σένανε άλλα τα σχέδια είχε....
Εξέσπασε ο Πόλεμος...και δύσκολες οι μέρες σου...όπως κι ολονών  των νέων και των γέρων...
Εκράτησε χρόνους τέσσερεις ...και σου είπαν πως ετέλειωσε...
Έτσι καταχτημένος πια εσύ ο Έλληνας , που στην Πατρίδα τα νιάτα σου επρόσφερες...δεν άντεχες την πίκρα της δικής σου Κατοχής και την Πείνα να αντέξεις...δεν μπορούσες....
Εθελοντές εζήτησαν...τον Αγώνα για να συνεχίσουν..

Ήσουν από τους πρώτους νέε μου, που αποφάσισαν,να διαφύγουνε στην Αίγυπτο..κι εκεί σαν ένας άλλος Ελληνικός στρατός..να πολεμήσεις άφοβα για το άγνωστο που σε περίμενε εκεί μακριά..αντάμα εσύ ..μαζί με τους συμμάχους..μέχρι να ' ρθει οριστικά η απελευθέρωση της όμορφης πατρίδας σου..
Ούτε στιγμή δεν δείλιασες  και πρώτος βγήκε στη γραμμή...εθελοντής στρατιώτης μάχιμος ...εκεί μακριά στη Μέση Ανατολή να φύγεις και να πολεμήσεις...


Τρελλάθηκε η μάνα σου...μοναχογιό σε είχε...μα εσύ την καθησύχασες και διόλου δεν εκάμφης...Γρήγορα ετοιμάστηκες και το ταξίδι αυτό το μακρινό...δε δίστασες να κάνεις...
Η φλόγα που σε έκαιγε δεν έσβησε εις τα βουνά της Αλβανίας που τόσο εκινδύνεψες... για στην καρδιά σου μέσα εκεί... δεν εκαταλάγιασε η δίψα της ελευθερίας...
Τα πράγματα δεν ήτανε απλά ...εσύ πολύ επεριπλανήθης...
Εφτά τα χρόνια σου μακριά...τα χρόνια αυτά τα σιωπηλά για τη μάνα σου...γραφές καθώς δεν λάμβανε και αν εσύ εζούσες...


Στα μαύρα ντύθηκε η κυρά ...η μάνα σου η δόλια...μαντάτα σαν δεν λάμβανε...ούτε ένα μήνυμα από εσέ...
Και πέρασαν τα χρόνια αυτά...μιας δύσκολης και επικίνδυνης πορείας...δύσκολης και επικίνδυνης όπως μας εδιηγήθης...
Ποια μάνα θα το άντεχε και πιο πατέρας δίσμοιρος να ακούει να διηγιέται...ο γυιός του ο μονάκριβος...να σκάνε οι οβίδες δίπλα του...και από τύχει να γλιτώνει...
Και σαν το δρόμο επήρες της επιστροφής...εκεί στο Ρίμινι...κάπου στην Ιταλία...ελπίδες άρχισες να τρέφεις πια εσύ...πως στην Πατρίδα πλησιάζεις...


Και ένα βράδυ ήσυχο ,γαλήνιο ...δίπλα σου μέσα στα πόδια σου έσκασε μια οβίδα...Σαν γουρουνάκι μούπες έμοιαζε...και ω!!! η θεία τύχη....Αυτή δε απασφάλισε κι εσύ έτσι εσώθης...να βλέπεις δίπλα σου και να κλαις...τα πόδια των συντρόφων σου...τριγύρω σκορπισμένα...που η μοίρα δεν τους επιφύλασσε την ίδια με εσέ την τύχη...Και γύρισες τριάντα πια χρονώ...κι η μάνα σου τα μαύρα πέταξε και χόρευε στο δρόμο μέσα..



Νεκρός ήσουν κι αναστήθηκες γι αυτήν...γιατί εσύ κι η Ανάσταση...τι θαρρείς πως είναι? Και μου μιλάς τώρα για Πόλεμο εσύ που την Ιστορία καταγράφεις...Να τη διδάξω με υποχρέωσες...και νάχω μες στη διδαχή Νικητές και Ηττημένους...Τίποτα δεν κατάλαβες από πόλεμο εσύ...
Θαρρείς εσύ πως πόλεμος ειναι οι Χρονολογίες είναι και οι καταχτήσεις...?


Οικτρά σε εγελάσανε...
Πόλεμος είναι το ξεσπίτωμα ψυχής καρδιάς και σώματος...απ' το ζεστό σου σπιτικό...γιατί εσύ εσκέφθηκες Καταχτητή... τον Κόσμο τούτο να μοιράσεις...Να τον μοιράσεις εκ του ασφαλούς..ναι ..ναι.. ασφαλούς...πίνοντας τον καφέ σου...στο γραφείο...χάρτες κοιτώντας Πόλεων που ορέγεσαι και πλούτια.. που σου γυάλισαν στην δική σου τη ζωή...να τα προσθέσεις...Μα οι νέοι οι άνθρωποι εδώ...τα παληκάρια με ξεχωριστή καρδιά και φρόνημα και πάθος...Τα αψήφησαν όλα αυτά..τα ανόητα που εσύ εσκέφτοσουν...και παραπέρα το μυαλό τους στείλαν...


Στα Ιδανικά εστάθηκαν εκεί..που το δικό σου το μυαλό.. καταχτητή μου εσένανε δεν φτάνει..Όχι ποτέ μου δεν σε συγχωρώ...ούτε και τις ανοησίες σου θα τις διδάξω...όπως εσένα σε βόλευε και σήμερα ακόμα  σε βολεύει...Η Ιστορία η αληθινή ..χρυσές σελίδες γράφει...από παλληκάρια ασήμαντα για εσέ...μα τα σημαντικότερα διαμάντια κατ' εμέ...σ'αυτή της Γης ...απ' το Θεό σταλμένα...
Για να μαθαίνεις τα 'στειλε ο Θεός αυτά τα παληκάρια..και νάρχονται συχνά πυκνά στον ύπνο σου Δυνάστη και ΚΑΤΑΧΤΗΤΉ...τον ύπνο σου να τον ταράζουν...



Αληθινή και γνήσια και ορίτζιναλ η Ιστορία μου αυτή...χρόνια κρυμμένη στην καρδιά και στο μυαλό μου είχα...
Αφιερωμένη σήμερα σε όλους αυτούς..που έταξαν και στη ζωή τους πάντοτε Φυλάγουν Θερμοπύλας...
Αφιερωμένο και στον Πατέρα μου...που ανάμεσα σ' αυτά τα παληκάρια ήταν...Ακόμα μέσα μου θα κατοικεί η φωνή που με εδίδαξε...Πατρίδα τι σημαίνει...


Δεν στέκομαι λοιπόν στους φανφαρονισμούς...στα λάβαρα στους πύρινους και ψεύτικους πολλές φορές τους λόγους τους γραμμένους...Σκύψιμο θέλει με σεβασμό η Ιστορία τούτη του Πολέμου του '40...
Μνημόσυνα δεν τους έπρεπαν μοναχά...στα παληκάρια αυτά...μα ένα βαθύ χαιρετισμό στους ουρανούς κοιτώντας..γερανοί εγίνατε!!


  Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη

( Αφιερωμένο σε σένα νέε μου.. που ετόλμησες..και σε εσένα λεβέντη μου πατέρα !!!)
....................................................................................................................................................................


Μοναδική..γεμάτη συναίσθημα ερμηνεία..από την αγαπημένη μου Μαργαρίτα Ζορμπαλά...
Εξαιρετικό !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ΑΦΙΕΡΩΜΈΝΟ
Για σας..λεβέντες..που δε δειλιάσατε!!!
Αν μας κοιτάτε από ψηλά..γερανοί κι εσείς..μπήκατε σε άλλη σφαίρα τώρα πια..στη σφαίρα ''των πουλιών''.. κλαίω ..μα είναι δάκρυα χαράς για σας..γιατί εσείς τολμήσατε !!!!!!
Είστε φωλιασμένοι..για πάντα μέσα στην ψυχή μου...
Μου δείξατε το δρόμο ........
Η φίλη σας Σοφία

                         

Ιάν Φρένκελ (Ян Френкель) - ΟΙ ΓΕΡΑΝΟΙ-

(The Cranes,Журавли - Μαργαρίτα Ζορμπαλά)

...........................................................................................................

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου