10 Οκτωβρίου 2016

αλυσίδες γέμισες τα χέρια σου .. έπαψες πια γονέα να θυμίζεις..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.


Λουκέτα κι αλυσίδες γέμισες τα χέρια σου ..κι έπαψες πια γονέα να θυμίζεις..Εξέχασες..ή ίσως και ποτέ σου να μην γνώριζες το ρόλο σου..που δώρο Θεού σου ανετέθη..Ω !!! Έλληνα !!!που θέλεις απ' τα γεννοφάσκια σου πρόεδρο να σε λένε..Και χρίζεσαι απ' τους γύρω σου και λέγεσαι και πρόεδρος γονέων και κηδεμόνων ..και αυτοχρίζεσαι πολλές φορές παιδαγωγός ..γιατρός ..επιδημιολόγος..όλες τις ειδικότητες εσύ σαν παντογνώστης..τις προβάλλεις για το καλό του δικού σου μονάχα του παιδιού....και λεξικό ποτέ σου εσύ δεν άνοιξες..για να διαβάσεις και να εμπεδώσεις τι σημαίνει κηδεμόνας..Κηδεμόνας δε σημαίνει κτητικός ..βασανιστής..να έχεις για σημαία σου τη φράση : 
<< τα δικά μας τα παιδιά >> αυτά που αργά και βασανιστικά.. εσύ που απορρίπτεις τα άλλα τα παιδιά..αργά και βασανιστικά θα τους κόψεις τα φτερά...γιατί είναι τα δικά σου τα παιδιά..το χτήμα σου που πάει να πει..κι όλα τα άλλα απλά μειάσματα της φύσης..

Ανθρωποφαγία..οργή..αγριότητα..σκληράδα απάνθρωπη..ψυχής άδειασμα..γονείς σε λάθος προσανατολισμό..και λέγονται γονείς..μια λέξη μαγική..λέξη που κρύβει γέννηση..λέξη που κρύβει το μεγάλωμα της κοινωνίας και παιδιών...Φωνές κραυγές και βουητό..χαμένη η κοινή η λογική..Μέρες παράξενες και δύσκολες για τις μαθητικές κοινότητες...που θά 'πρεπε με κήπους γνώσης για να μοιάζουν...Αποκλεισμούς ζητούνε οι γονείς για τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού..Δεν ωφελούνε οι θυμοί και οι βρισιές...δεν ωφελούνε τα λουκέτα..Ετούτα τα λουκέτα στα σχολειά..είναι λουκέτα που αγόρασες για το δικό σου πνεύμα που είναι λιγοστό..για την δική σου την καρδιά ..για το δικό σου νου...



Το ποτάμι πάντα έχει μια ροή..κι αν ακόμα την αλλάξεις και μπορείς..φράγματα τεχνητά να στήσεις..θα ξεσπάσει κάπου το νερό..αργά ή γρήγορα είναι βέβαιο και τότε εσύ ξανά θα πλημμυρίσεις..Να αποκλείσεις βάλθηκες εσύ γονιέ μου και να ''πετροβολείς'' με το λόγο σου..κρεμώντας αλυσίδες στα σχολειά..μην τύχει και την πόρτα τους διαβούν τα προσφυγόπουλα. Είσαι ο πλέον καθαρός μέσα στη γη ..ω!! Έλληνα!!και άλλος σαν εσένανε κανείς..σε όλη την Πλάση δεν υπάρχει..Τι εγωισμός ανόητος..αστήριχτος..υπερφίαλος..!!! Τι γνώση ελλειπής σε ταλανίζει..!!!

Να προνοήσεις πάντα αγνοούσες και αγνοείς..για τα φαινόμενα που έρχονται και σκάνε στα ποδάρια σου μπροστά..ίσως να διαμαρτυθείς και να μου πεις πως διόλου μα καθόλου δεν φταίς για τα φαινόμενα της προσφυγιάς εσύ..Να το δεχτώ και να σου πω.. πως άλλοι σχεδιάζουνε τον κόσμο..Μα είσαι μέσα σ' αυτόν τον κόσμο και εσύ και άγρυπνος να μένεις επιβάλλεται..να συμμετέχεις και να βρίσκεις λύσεις..Γιατί για όλα τα προβλήματα που δημιουργεί ο άνθρωπος..για όλα έχει και τη λύση..Πήγαινε σπίτι σου και σκέψου ήρεμα και ψύχραιμα και ταπεινά..και βρες και πρότεινε μια λύση..




Σταμάτα να πετροβολάς ψυχές αθώων και ανήλικων παιδιών..Φυτεύεις μίσος και οργή..τραύματα και πληγές αγιάτρευτες ανοίγεις..Φύτεψε στο μυαλό σου εσύ και πίστεψε..όχι μονάχα να το λες..πως δεν υπάρχουνε παιδιά ..από φιλοσοφικής απόψεως..ενός κατώτερου Θεού..Κι αν το πιστέψεις και το επεξεργαστείς καλά αυτό..ίσως κι εσύ να γαληνέψεις..και να ' χεις χτίσει με ένα λιθαράκι σου μικρό..το οικοδόμημα για την πανανθρώπινη Παιδεία..και τη γαλήνη και ανάταση ψυχών...
Το δέντρο της Παιδείας είναι γεμάτο από κλαδιά..πολλά κλαδιά και φύλλα πλούσια..και δεν περιορίζεται στα ''δικά μας'' στα δικά σου τα παιδιά...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Χατζιδάκις - Πασπαλά ~ Δύο Παιδιά μεσ' στη Βροχή

Στάλες πέφτουν κι ο καιρός
σκοτεινιάζει μοχθηρός
φτάνουν σύννεφα και φαίνεται
πόσο εχθρός είναι ο καιρός.


Μπόρα αρχίζει κι έχω βγει
μεσ’ στους δρόμους σαν τρελή
το φεγγάρι τρέχει βιάζεται
να κρυφτεί απ’ την απειλή.

Μες στ’ αγιάζι στη βροχή
κει που τρέμουν οι φτωχοί
παθιασμένα αγαπηθήκανε
δυο παιδιά μεσ’ στη βροχή.


Το αγόρι είχε ενοχή
το κορίτσι απαντοχή·
στο σκοτάδι φιληθήκανε
και χαθήκαν στη βροχή.


Δεν τους ζήτησε κανείς
ή γονιός ή συγγενής
ένα σύννεφο τους τύλιξε
και το πάθος μιας φωνής.


Μες στ’ αγιάζι στη βροχή
δεν συνάντησα ψυχή
τα παιδιά που αγαπηθήκανε
φύγαν σ’ άλλην εποχή.


Είμαι στο τέλος είσαι αρχή
στ’ όνειρό μου εγώ πιστή
κι αν η μπόρα πια σταμάτησε
η φωνή μου έχει σβηστεί.
Ερμηνεία : Έλλη Πασπαλά..

.............................................................................................................

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου