Ταξίδι η ζωή του καθενός χωρίς σαφή προορισμό..της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ταξίδι η ζωή του καθενός χωρίς σαφή προορισμό...Ετοιμασίες και τρεξίματα..όνειρα πακετάρεις στην αφετηρία τους πάντα φρεσκοπλυμένα...και στη βαλίτσα σου με τάξη..πάντα σιδερωμένα και βαλμένα..άλλοτε τα ταξίδια σου μοναχικά..κι άλλοτε με συνεπιβάτες όμορφους ..που φαίνονται απ' την αρχή...μα κάπου εκεί στα μέσα της διαδρομής..αλλάζουνε σταθμό...Κι εσύ ..εκεί..το ταξίδι σου..στη μέση δεν σου πρέπει να αφήσεις...Μένει κενή η θέση δίπλα σου..στου τρένου την πορεία..χαμήλωσαν τα φώτα της διαδρομής...μα το ταξίδι σου το αγαπάς...ακόμα δεν το αρνιέσαι...

 Ένα αδιάκοπο..ασταμάτητο..εβδομαδιαίο πήγαινε- έλα..δουλειά που ποτέ της δεν τελειώνει ..οικογενειακές ανάγκες και υποχρεώσεις που μεγαλώνουν καθημερινά και που ζητάνε λύσεις..Κι εσύ στη μέση..μαραθωνοδρόμος σωστός ..μέχρι να έρθει πια το Σάββατο και μία Κυριακή..να ξαποστάσεις..Να βάλεις τάξη..από την αρχή να οργανωθείς..να ηρεμήσεις..να συγκεντρωθείς..και να ''κοιτάξεις'' και τον εαυτό σου..ανθρώπινα με μια άλλη ματιά..Λες.. θα συμπεριφερθώ ετούτο εδώ το χαλαρό Σαββατοκύριακο..επιτέλους γαλήνια και λογικά..για να αξίζει το ταξίδι μου αυτό..επάνω στις ράγες της διαδρομής και της ζωής..ουσιαστικά να συνεχίσω...

Γύρω σου έστησαν τα χρώματα χορό..ένα χορό συναισθημάτων πια πολύχρωμο..καθώς το βλέμμα φτάνει πέρα από το τζάμι..Κι εσύ..αντί σε εγρήγορση να μπεις..σηκώνεσαι πρωί -πρωί..δεν τρέχεις να προλάβεις να χαρείς μικροστιγμές.. μέσα στη χαλαρή για σένα μέρα..Κάθεσαι πάλι με το φλυτζάνι του καφέ μπροστά στον υπολογιστή..και προσπαθείς να ενστερνιστείς φράσεις που ειπώθηκαν.. και ίσως και να άγγιξαν στο παρελθόν..ένα πλήθος ανθρώπων..Δεν είναι που δεν μπορείς δικές σου ιδέες φρέσκες να παράξεις..Είναι που με ευκολία και αδιαφορία έμαθες..σαν καραμέλες να τις πιπιλάς..ιδέες που σε βόλεψαν..και ίσως σήμερα να είναι πια.. ακόμα και ξεπερασμένες. 

Κι έτσι θαρρείς κι εσύ πως είσαι μες στα πράγματα..και στο μοντέρνο πια.. της εποχής το πνεύμα..Και το τρένο συνεχίζει να περνά...μέσα από φυλλωσιές απάτητες από εσέ..μέσα από πυκνά και αδιόρατα στο βάθος δάση...Ούτε που υποψιαστήκαμε ποτέ...πότε θα φύγουνε οι συνταξιδιώτες μας από το κάθισμα της διπλανής της θέσης...κι έτσι θα μείνει πια το τρένο μας κενό...σε μια διαδρομή με χαμηλούς τους προβολείς και δυσδιάκριτα τα όμορφα τοπία......

 Σκουριάσαν σου μηνύσανε  τα τρένα στους σταθμούς...και για να ταξιδέψουν δεν μπορούν...Άδειες οι ράγες πια ...τους μακρινούς προορισμούς να δείχνουν μείναν μοναχές...
O τόπος μέσα κι έξω σου ρημάζει....
Κι εσύ βουβά '''θρηνείς'''....
Είναι όμως εκείνος ο απόηχος του έντονου σφυρίγματος, που πάντα μέσα σου θα κατοικεί ...θα σε καλεί...πάντα στα πόδια να το βάζεις...πάντα ένα τρένο θα αναζητά ...στο άγνωστο αυτό ...που δεν σ' αφήνει λίμνη να γενείς με στάσιμα νερά...καθώς πάντα οι ράγες στέκονται προκλητικά μπροστά σου...καθώς το σφύριγμα από μακριά του τρένου της ζωής σου σε καλεί...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
............................................................................................................