Ήρθαν οι μυρωδιές απ' τα αη δημητριάτικα..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.
Ήρθαν οι μυρωδιές απ' τα αη δημητριάτικα..τα όμορφα χρυσάνθεμα και γέμισαν την κάμαρα πρωί -πρωί από νωρίς και με ταξίδεψε εκείνη η μυρωδιά..πίσω εκεί εις τα παρτέρια της μάνας μου,την όμορφη αυλή μας...έτρεξα για να κόψω πάλι απ' τα καννελιά- χρυσά τα άνθια τους..γιατί ένα χρώμα της άρεσε πάντοτε να φυτεύει..Αυτά είναι μας έλεγε τα παραδοσιακά..τα κλασσικά χρυσάνθεμα..έχουν ξεχωριστή τη μυρωδιά απ' τα παλιά..Μα η αυλή μας ήταν γεμάτη από φωνές και κίνηση..τούτο το μήνα που έμπαινε..λες και βιαζόταν ο πατέρας μου μη τύχει και του ξεγλιστρήσει..Να προλάβουμε να σπείρουμε Φανή..εφώναζε της μάνας μου..γιατί ετούτο τον μήνα τον Τρυγομηνά..που λέμε εμείς οι Πόντιοι..(αν και στην υπόλοιπη Ελλάδα λένε το Σεπτέμβρη Τρυγητή..ίσως γιατί εκεί ψηλά στα Βόρεια στη δική μου την πατρίδα ,το κλίμα είναι πιο δροσερό..κι αργούνε να ωριμάσουν τα σταφύλια..) κι αν δεν προκάνεις να σπείρεις από νωρίς της έλεγε τούτη την παροιμία: << "Οκτώβρης και δεν έσπειρες, οκτώ σωρούς δεν έκαμες".>>
Ήταν εκεί και η καρότσα με το τρακτέρ του εξαδέλφου μου που εξεφόρτωνε τα ξύλα...πολλά τα ξύλα μες στην αποθήκη μας..γιατί ο Χειμώνας εκεί στα Βόρεια..ήταν μεγάλος και βαρύς κάθε χρονιά..Κι όλα εμείς τα μικρότερα παιδιά..ήμασταν χρήσιμα από νωρίς..λογιζόμασταν χέρια εργατικά...σε κάποιες μικροδουλειές, που φέρνανε βοήθεια πάντα εις τους γονείς μας..Κάναμε μια σειρά..και κουβαλούσαμε γελώντας και τραγουδώντας τα ξύλα αυτά τα όμορφα κομμένα μέσα στην αποθήκη..Εμύριζαν βουνό..ήταν δρυς..''μεσέδες'' τα έλεγε ο πατέρας μου..έχουν πολλά από αυτά τα δάση της πατρίδας μου...
Πιο πέρα ήταν η μηχανή που έβγαζε το κρασί..και η γιαγιά μου έτρεχε νωρίς νωρίς -νωρίς και μάζευε στο κανάτι της το μούστο από το στύψιμο των σταφυλιών..και μας έφτιαχνε τη μουσταλευριά.. γεμάτη με καρύδια και κανέλλα... έφτιαχνε πάντα κάθε κάθε Οκτώβρη τέτοια εποχή και όμορφο πετιμέζι...Έβραζε μέσα σε αυτό τα κολοκύθια τα κόκκινα τα μεγάλα που είχε από τον κήπο μας..τα νόστμα ''ρετσέλια''..Έτσι το λένε το γλυκό αυτό στη πατρίδα μου τη Θράκη..είναι ποντιακή περισσότερο η συνατγή αυτή...Και κάθε χρόνο εκεί στο τέλος του μήνα αυτού του Οκτώβρη έκανε πάντα και καλό καιρό..είχαμε πανηγύρι.
.Ήταν η εκκλησία του χωριού δίπλα σιμά στο σπίτι μου το πατρικό...Ο Αη- Δημήτρης έλεγε η νόνα μου είναι ο προστάτης για τούτο το αγροτικό χωριό...Κι η μάνα μου εχαμογέλαγε ήσυχα και καταλάβαινα πως ήξερε καλά..πως μόνο με τα χέρια της τα εργατικά..και που ήταν σαν μελίσσι που δεν κουράζεται και δε σταματά...θα κάνει προκοπή...και θα γίνει από μόνη της προστάτης των παιδιών της..
Μας έραβε και φουστανάκια με σιρίτια όμορφα λουλουδιαστά.. γιατί έλεγε τα κοριτσάκια της να 'ναι όμορφα και καθαρά..σε τούτο δω το γιορτάσι ..τούτο το πανηγύρι, που ελογίζονταν το μήνα αυτό σαν ένα άλλο Καλοκαίρι :
<< Άη Δημητράκη μου, μικρό καλοκαιράκι μου.>> μονολογούσε κι έλεγε συχνά..γιατί μετά μας μήναγε..μέσα όλοι τα κεφάλια... πως θα στρωθούμε στο διάβασμα για το σχολειό..να δούμε προκοπή..γιατί δεν ήθελε μας έλεγε να μένουμε αγράμματα..το 'χε καημό μεγάλο, που αυτή επήγε μόνο στο Δημοτικό..και ήταν τόσο ανήσυχη και ήθελε να μαθαίνει και να ξέρει... Ακόμα έχω τη λύρα μες στο νου...εκεί στο καφενείο του χωριού..αποβραδίς του Αη- Δημητριού...και τους χορούς που κάναμε τούτον εδώ το μήνα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου