Διαβάζω το ημερολόγιο της γυναίκας που μου το εμπιστεύθηκε.Γνωρίζω πως είναι ειλικρινής σε βαθμό ακρίβειας.
Μόνο όταν έμαθα πως πέθανε,παραδέχθηκα πόσο τον είχα αγαπήσει,πόσο τον αγαπούσα,πόσο αξεπέραστος σημάδεψε τη ζωή μου,το χαραχτήρα μου με την παρουσία του τότε,με την απουσία του μετά.Πόσο μου έλειπε μετά το χωρισμό μας,επί τριάντα χρόνια μετά.Υπήρξε το κέντρο μου που αρνιόμουν να κοιτώ.Τώρα πέθανε,που ως νεκρός έγινε επιτέλους για την καρδιά μου ακίνδυνος,αφέθηκα στην αποδοχή του.Έπεσα κάτω και έκλαψα πικρά όπως οι προδότες, γοερά ,με κραυγές,με στόμα μπουκωμένο ρούχα ασιδέρωτα,αφημένα στο κρεβάτι.Θρήνησα για την ανοησία και τη δειλία μιας ζωής.Ο κόσμος ήδη ήταν άλλος με το φευγιό του από τον κόσμο.Το ένιωθα ήδη στο πονεμένο μου σώμα,στα πονεμένα μου κόκαλα.Εκείνος μετά το χωρισμό μας δεν παντρεύτηκε ποτέ.Εγώ παντρεύτηκα τρεις φορές και χώρισα,που σημαίνει το ίδιο.Η ίδια προσκόλληση στη σχέση μας,με πιο φασαριόζικο τρόπο η δικιά μου.
Το μόνο που χαίρομαι τώρα είναι οι αναβιώσεις εκείνες που είχαμε ζήσει. Σκηνές του έρωτά μας,ελευθερωμένες απ' τις αρνήσεις μου,επιστρέφουν ολοζώντανες.Κάνουμε διαλόγους,γελάμε μαζί.Όχι δεν είναι θλιβερές ψευδαισθήσεις ετούτα,είναι ό,τι πιο αληθινό έχω,συνέβησαν τόσο αυθεντικά τότε που συνέβησαν, ώστε μπορούν να επιστρέφουν και να επαναλαμβάνονται παντοτινά.Τώρα επιστρέφουν που εγώ τολμώ να τα αντέξω,να τα χαρώ.Βαδίζουμε πλάι πλάι στους δρόμους που περπατούσαμε ,στο κέντρο της πόλης απόβραδα Κυριακής,στις βουβές στοές των κτιρίων, βάζω το χέρι μου στην τσέπη της καμπαρντίνας του και πιάνω το δικό του,με σφίγγει.Μαζί πάλι ,πλάι πλάι,εγώ φαίνομαι,εκείνος δε φαίνεται,όμως είμαστε πάλι ζευγάρι υπαρκτό.Τον ρωτώ ,μου απαντάει.Η ζωή μου ξαναβρήκε τη μαγεία του μεγάλου,μοιραίου έρωτα,μακριά από τους φόβους και τα πάθη των ζωντανών.
Μάρω Βαμβουνάκη -
( Ο χορός των μεταμφιεσμένων- απόσπασμα )
Επεξεργασία κειμένου - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................
Το μόνο που χαίρομαι τώρα είναι οι αναβιώσεις εκείνες που είχαμε ζήσει. Σκηνές του έρωτά μας,ελευθερωμένες απ' τις αρνήσεις μου,επιστρέφουν ολοζώντανες.Κάνουμε διαλόγους,γελάμε μαζί.Όχι δεν είναι θλιβερές ψευδαισθήσεις ετούτα,είναι ό,τι πιο αληθινό έχω,συνέβησαν τόσο αυθεντικά τότε που συνέβησαν, ώστε μπορούν να επιστρέφουν και να επαναλαμβάνονται παντοτινά.Τώρα επιστρέφουν που εγώ τολμώ να τα αντέξω,να τα χαρώ.Βαδίζουμε πλάι πλάι στους δρόμους που περπατούσαμε ,στο κέντρο της πόλης απόβραδα Κυριακής,στις βουβές στοές των κτιρίων, βάζω το χέρι μου στην τσέπη της καμπαρντίνας του και πιάνω το δικό του,με σφίγγει.Μαζί πάλι ,πλάι πλάι,εγώ φαίνομαι,εκείνος δε φαίνεται,όμως είμαστε πάλι ζευγάρι υπαρκτό.Τον ρωτώ ,μου απαντάει.Η ζωή μου ξαναβρήκε τη μαγεία του μεγάλου,μοιραίου έρωτα,μακριά από τους φόβους και τα πάθη των ζωντανών.
Μάρω Βαμβουνάκη -
( Ο χορός των μεταμφιεσμένων- απόσπασμα )
Επεξεργασία κειμένου - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου