..παντού έβρισκε τον Παράδεισο- της Μάρως Βαμβουνάκη ( απόσπασμα)

Η πιο απλή αλήθεια τελικά,που προσπαθώ να πω,είναι πως για να είσαι καλά πρέπει να είσαι καλός.Δεν έχω τίποτα πιο σίγουρο.Με το πρέπει εκείνο που δεν προέρχεται από υποχρέωση ,αλλά από έναν προαιώνιο νόμο του προαιώνιου σύμπαντος,ως Νόμο φύσης,για να έχει ευφροσύνη ο άνθρωπος.Από ένα μονοπάτι που ,από πριν γεννηθείς,σου φανερώθηκε ως πέρασμα προς την Εδέμ.

  Κι αν παραπατάς,κι αν ξενιτεύεσαι,κι αν το αποφεύγεις κάνοντας το γύρο του κόσμου ανήσυχος,το μονοπάτι το γνωστό σου, της προαιώνιας εμπειρίας σου η επιστροφή,σε τραβάει εκεί,κι είναι τρομερή η αγωνία του να αντιστέκεσαι και να το αρνείσαι..

   Με τέτοιο βλέμμα λοιπόν ο Τάσος γινόταν με το τίποτα ευτυχισμένος και χαιρόταν ,παντού έβρισκε τον Παράδεισο,αφού ήδη,από τούτη εδώ την άγρια ζωή,μέσα σε μια κοινωνία - εφιάλτη, τον είχε κερδισμένο.Η κάθε μέρα που ξημέρωνε τον έκανε να πετάγεται γεμάτος σχέδια και έργα.Να ταϊσει τα κουνελάκια,να χαϊδέψει τα σκυλάκια ,να πιει το φρέσκο γάλα του,να καπνίσει στα κρυφά απ' την αυστηρή συμβία του ένα τσιγαράκι,να ανεβεί στο μηχανάκι του,να φτάσει σαν να πετά,πατώντας μίζα,στη θάλασσα των Αγίων Αποστόλων,ή για να βουτήξει ,ή για να ρεμβάσει,να γυρίσει στα Περιβόλια για να σκαρφαλώσει και να κλαδέψει τις ελιές,να πάει να βοηθήσει το γείτονα στο χτίσιμο της αποθήκης.

    Η μέρα είναι τόσο σπουδαία και τόσο γεμάτη,που η λαχτάρα της δεν υποφέρεται.Υπάρχουν νύχτες ,την ώρα που πέφτεις στο κρεββάτι σου ,που αναλογίζεσαι τι έκανες από τότε που ξύπνησες και θαυμάζεις πόσο μεγάλη χω΄ρα από το πρωί ως το βράδυ διένυσες..

  Όταν λοιπόν ο Τάσος παραπλημμύριζε από ενθουσιασμό- επειδή η ζωή είναι ωραία,επειδή η παρέα μας έχει κέφι,επειδή βρέχει ή επειδή έχει ήλιο,επειδή έχει κρύο ή επειδή έχει ζέστη,επειδή το φαϊ της γυναίκας του μοσχομυρίζει απ' την κουζίνα κι έρχεται ,επειδή το κρασί του άστραφτε ρουμπίνι στο ποτηράκι,επειδή κάποια γειτόνισσα μόλις έφερε ζεστά καλτσούνια με ζάχαρη και κανέλα,επειδή μετά να πεταχτεί στο περιβόλι του αδελφού του να ρίξει λίπασμα,επειδή είναι μεσημέρι ή βραδάκι,επειδή βλέπει κι ας μην ακούει,επειδή εμπιστεύεται του Θεού το θέλημα-.φωνάζει στα καλά καθούμενα ευγνώμων,ξέχειλος από χαρά και λάμποντας :
<< Σωστά! Πολύ σωστά περνάμε ! >>.

Μάρω Βαμβουνάκη -
( Ο χορός των μεταμφιεσμένων - απόσπασμα. )

Επεξεργασία κειμένου : Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................